Een niet nader te noemen puppy wilde graag weten hoe het verhaal afliep. En wiens ketting langer zou zijn: die van hem of van mij...

Welnu, over de kettingen kunnen we kort zijn: die van Bello bleek langer. Nadat ik aan mijn ketting net één rondje om de boom had kunnen maken voordat ik mijzelf bijna ophing in mijn dog collar, werd ik toch weer besprongen door die irritante pup. Nadat Bello opnieuw een 'indringend gesprek' met mijn achterwerk had gevoerd, over wie van ons beiden nu eigenlijk het teefje was, had ik mij maar in die rol geschikt. Er zat ook weinig anders op. Gedurende de rest van de nacht had Bello niet de behoefte gehad om mij nog vaker te bespringen. Misschien was het vooral mijn poging om mij aan zijn 'gezag' te onttrekken geweest, die hem had getriggerd om mij nog even aan zijn puppy­paal te rijgen. Alleen bij het ochtendgloren was ik nog een keer de klos geweest, maar ik had de indruk dat dit meer te maken had met wat bij mensen een ochtenderectie wordt genoemd, dan met mijn gebrek aan gepaste onderdanigheid als 'zijn' teefje.

Verder was het vooral een koude nacht geweest. De andere baasjes uit de barak waren nog wel even bij ons komen kijken, maar hadden ons niet losgemaakt. Bello was immers door zijn eigen baasje aan die boom vastgezet en "dat dienden ze natuurlijk te respecteren". Toen ik hen erop wees dat dat misschien wel voor Bello gold, maar niet voor mij – ik had immers geen baasje, laat staan dat dat Paul of Tim was – werd ik met mijn eigen woorden en ook weer met dat verdomde reglement om de oren geslagen.

"Geen baasje? Oh, een eigenaarloze pup dus!" Ik probeerde nog in te brengen dat ik ook geen pup was, zoals ze dondersgoed wisten, maar ze waren te druk in dat stomme reglement aan het bladeren om naar mij te luisteren. "Pups zonder eigenaar... ja, hier staat het. Ah, die kunnen gewoon worden geclaimd. En dan geldt degene die de pup als eerste heeft geclaimd, in principe als de eigenaar." Ze keken naar mijn collar en de ketting waarmee ik aan de boom was vastgezet. Dit leek hen toch wel een zéér duidelijk geval. Als dit geen claim was, wisten ze het ook niet meer. Als ik meende dat ik ten onrechte als pup was geclaimd, moest ik dat maar met mijn 'nieuwe eigenaar' opnemen.

Ik zuchtte. Het leek wel een goedkope parodie op '12 Years a Slave'... Gelukkig waren ze wel zo vriendelijk om mijn kleren en andere spullen die nog in de barak lagen in mijn auto te leggen, maar mijn autosleutels werden buiten mijn bereik gehangen, alsof de ketting om mijn nek niet al vol­doende was om mij de vlucht per automobiel te beletten. Ze waren overigens ook bereid om mij de deken te geven die ik eerder die dag in de auto had gegooid. Dat leek me wel handig als ik wilde proberen om die rare pup en mijzelf nog een beetje warm te houden gedurende de nacht. (En ik had mij ook al bedacht dat ik de deken de volgende dag zou kunnen gebruiken om mijzelf mee te bedekken als nieuwsgierige passanten ons daar zouden zien zitten. Bello moest het maar met zijn puppymasker doen.)

Eerder dan verwacht doken de volgende ochtend Paul en Tim weer op. Helaas niet vroeg genoeg om te kunnen voorkomen dat ik aan de puppy-ODOL van Bello ten prooi viel, maar toch beter dan wanneer ze pas aan het begin van de middag zouden zijn komen aankakken. Alleen Niels was er niet bij. Bello ging gelijk onderdanig aan de voeten van Paul liggen. Wat een slijmjurk dacht ik nog: wel een dominante reu richting mij zijn, maar bij Paul een onderdanig teefje. Niet dat het hielp overigens. Paul negeerde Bello volkomen.

Ze bleken alleen niet te zijn gekomen om ons op te halen, maar om iets af te leveren. Tim deed een autodeur open en trok een zichtbaar tegenstribbelende pup naar buiten. Ik realiseerde me dat dit Pluto moest zijn, wat ook de afwezigheid van Niels verklaarde. Het bleek dat Niels de avond ervoor Tim een beetje had lopen jennen, terwijl hij in de ogen van Paul ook net iets te enthousiast was geweest in het bedenken van allerlei straffen voor zijn broertje. En dus hadden Tim en Paul besloten dat Niels cq. Pluto ook maar eens paar uurtjes aan een boom moest doorbrengen. Gewoon even afkoelen.

Pluto werd niet aan dezelfde boom vastgezet als waaraan Bello en ik vastgeketend waren, maar aan een boom een paar meter bij ons vandaan. Wel hadden ze hem een langere ketting gegeven waar­door hij makkelijk tot aan onze boom kon komen. Paul en Tim hadden hun hielen nog niet gelicht, of beide broers vlogen op elkaar af. Het leek even of ze grommend en wel in gevecht zouden gaan, maar het werd gewoon een vriendelijke begroeting met veel rondjes draaien en gekwispel over en weer. Ik trok de deken maar wat verder over me heen en zat wat naar beide puppybroertjes te kijken, die gezellig samen aan het dollen waren.

Het bleef natuurlijk niet lang goed gaan, daar kon je eigenlijk gewoon op wachten. Bello kon het toch weer niet laten om te proberen zijn broer te bestijgen, die daar als oudere pup niet van gediend was en dus op zijn beurt Bello wel eens even tot zijn bitch zou maken. Ik vreesde dat ze dit makke­lijk uren zouden kunnen volhouden, dus om weer wat rust in de tent te brengen besloot ik mijzelf maar in de aanbieding te doen. Je moet toch iets als teefje in zo'n situatie.

Ik gooide mijn deken af en ging naar ze toe, snuffelde eens aan de kont en puppypik van Pluto en had meteen de aandacht van beide broers. Pluto had iets van 'goh, een teefje' en in Bello's gedrag kon ik meteen zien dat hij het niet acceptabel vond dat 'zijn' teefje nu aan de pik en ballen van zijn broer stond te ruiken. Hij schoot meteen op mij af om mij eens goed te corrigeren. Deze keer was ik echter niet van plan om mij zo snel gewonnen te geven.

Ik liet hem duidelijk merken dat hij een keus had: of hij mocht mij als zijn trofee houden en mij voor de neus van Pluto dekken, of ik zou mij door Pluto laten dekken en ervoor zorgen dat Pluto hem niet meer in mijn buurt zou laten komen. Aan hem de keus. Hij koos voor het eerste, met als gevolg dat ik weer door Bello werd besprongen en – als een lange neus naar zijn broer – uitgebreid door Bello werd gedekt. Ergens wel jammer overigens want Pluto leek mij een veel rustigere en wijzere pup en ik betrapte mijzelf erop dat ik ook wel eens door hem gedekt wilde worden in plaats van door Bello, die nog steeds iets had van een dronken darter die negen van de tien keer naast het dartbord gooide. Opnieuw had ie eerst tien keer mijn billen bont en blauw staan stoten met zijn puppypaal, voordat ie eindelijk met kut had gevonden.

Het leek Pluto allemaal niet echt te deren of zelfs maar te interesseren. Geamuseerd keek hij toe hoe zijn broertje mij weer voor de zoveelste keer dit weekend probeerde te bezwangeren met zijn puppyzaad. Ik denk dat hij er geen probleem mee zou hebben gehad om mij ook als zijn teefje te gebruiken, maar dan vooral om zijn broertje even lekker te stangen en op zijn plaats te wijzen. Nadat Bello zijn zaad wederom in mijn tevenkut had gedeponeerd, stapte hij weer van mij af en keek uitdagend naar Pluto. Hij leek iets uit te stralen van "Zo, daar heb je het vast niet terug!", terwijl Niels als een vriendelijke Golden Retriever zijn kin plat op de grond had gelegd en met een volstrekt ongeïnteresseerde blik naar Bello en mij lag te kijken. Erg onder de indruk van Bello leek hij niet.

Plots zag ik dat beide pups hun oren spitsen. Hoe verschillend beide boys soms ook waren, dit leek wel ingestudeerd, zo precies eender reageerden ze nu. Ze bleken, nog voor het mij was opgevallen, de eerste zondagochtend-wandelaars te hebben opgemerkt. We zagen dat de wandelaars op ruime afstand van ons bleven, naar ons keken en ook naar ons wezen, en toen weer doorliepen. Ik besloot maar een beetje plat op de grond te gaan liggen en de deken over mij heen te trekken, in de hoop dat beide pups de aandacht zouden trekken en niet ik. Ik zat daar natuurlijk ook volledig voor lul, naakt en aan de ketting. En ik had geen puppymasker om me achter te verschuilen.

Er kwamen met tussenpozen nog wat meer wandelaars, die soms ook hun mobieltje pakten om ons te fotograferen. Het waren geen enorme aantallen, hoewel elke wandelaar toch weer een moment van schaamte opleverde. Vooral voor mij, beide puppy's leek het minder te kunnen schelen. Die stonden vooral in de starthouding om speels naar de wandelaars toe te sprinten, ware het niet dat twee strak gespannen kettingen hen daarvan weerhielden. Het was ergens wel grappig om te zien hoe beide broertjes als pup ook echt het gedrag van honden overnamen. Ik zou dit schouwspel alleen liever als toeschouwer dan als zelf ook aan de ketting gelegde participant hebben gade­geslagen.

Plots stoof er een grote loslopende hond woest op ons af. Een Rottweiler dacht ik, hoewel ik al die beesten niet goed uit elkaar kan houden. Honden zijn er wat mij betreft maar in twee soorten: leuke, lieve viervoeters en klotebeesten waarvan je niet weet of ze te vertrouwen zijn of door hun baasjes opgefokt en verneukt. Deze grote reu was er wat mij betreft eentje uit de laatste categorie en om de een of andere reden leek hij recht op mij af te koersen.

Ik vroeg me al af hoe ik dat kutbeest zou kunnen afweren, toen Bello als een gek in de aanval ging. Het was kennelijk ook niet de bedoeling dat echte honden zijn teefje kwamen besnuffelen. De Rottweiler deinsde even terug, maakte met schuine kop een inschatting van zijn tegenstander, en besloot toen om de strijd met Bello aan te gaan. Blaffend en grommend naderden ze elkaar. Ik moest het Bello nageven: hij was niet bepaald zachtzinnig als hij mij dekte, maar hij was wel bereid om zijn teefje ook tegen andere pups en honden te verdedigen.

Er was nog iemand die mij zeer positief verraste. Met een enorme rotvaart stoof ook Pluto op de Rottweiler af, die zich het leplazarus schrok. Alles in de houding van Pluto straalde uit dat hij het niet toestond dat er door wie dan ook onaardig werd gedaan tegen zijn kleine broertje. Bello / Sjoerd was dan misschien van tijd tot tijd wel een heel erg irritant broertje, maar wel ZIJN irritante broertje! En daar bleef iedereen met zijn poten af! De Rottweiler droop af en de rust keerde terug.

Het duurde nog een aantal uren voordat Paul en Tim hun gezicht weer lieten zien. Pluto kreeg als eerste aandacht. Ze wilden weten of een uurtjes aan een boom hem een beetje hadden laten afkoe­len. Onderdanig liet Pluto merken dat de boodschap van Tim en Paul luid en duidelijk was geweest. Zijn ketting werd losgemaakt. Daarna waren Bello en ik aan de beurt. Ik stond op wilde iets zeggen in de trant van 'jongens, zo is het wel mooi geweest, maak me nu maar los', maar ik werd door Tim weer hardhandig omlaag geduwd.

Paul zei dat de pikorde maar weer eens even bevestigd moest worden, dat pups hun plaats moeten kennen. 'Mooi' dacht ik, dat ging over Bello en Pluto, en niet over mij. Ik wilde opstaan, maar opnieuw werd ik door Paul en Tim naar de grond gedrukt. "Dat geldt ook voor jou, Maik, of moet ik zeggen: teefje?" Ik wilde nog tegensputteren, maar Tim duwde mij een ball-gag in mijn bek. Paul wees mij erop dat ik door de andere baasjes uit de barak als 'eigenaarloze pup' was aange­merkt. "Je hebt geluk dat ik al een pup heb – en daaraan vaak mijn handen al meer dan vol. Anders zou ik je samen met Tim, zo nodig hardhandig, hebben afgericht tot het meest gehoorzame en gewillige puppyteefje dat je ooit hebt gezien. Een neukspeeltje voor Pluto en Bello."

"Maar nu ga ik je gewoon gebruiken om de pikorde voor eens en voor altijd vast te stellen", ver­volgde hij, terwijl hij mij hardhandig op mijn knieën duwde en Bello riep. "Here boy, laat dit teefje maar eens voelen wie van jullie twee de baas is!" Meer aansporing had Bello niet nodig. De knop ging bij hem weer 'om' en voordat ik wist werd ik weer door hem besprongen. Ik werd het een beetje beu om steeds maar weer zijn teefje te zijn, maar de boodschap van Paul was duidelijk. Als het om de pikorde ging, stond ik op de allerlaagste tree.

Voor Bello reikte de pikorde niet veel hoger. Nadat hij zich ten opzichte van mij nog even de dominante partij had mogen voelen, was het nu zijn beurt om met zijn puppy-neus op de feiten te worden gedrukt. Met opnieuw een 'here boy!', deze keer uit de mond van Tim, was het nu Pluto die Bello wel even zou laten merken dat hij toch echt hoger in de rangorde stond. Zonder enige aarze­ling werd Bello nu besprongen door Pluto, die zijn kleine broertje even goed inpeperde dat in hun onderlinge verhouding Bello toch echt het teefje was.

Daarna was het de beurt aan hun baasjes om beide pups even goed te laten merken wie er aan de andere kant van de hondenriem de baas was. Bello en Pluto werden naast elkaar opgesteld en genadeloos door hun baasjes in hun tevenkutjes geneukt. "Kennen we allemaal onze plaats weer?", vroeg Tim, de oudste van het Delftse viertal, hoewel hij nauwelijks ouder was dan Paul. Gedwee erkenden beide pups in Paul en Tim hun baasje en meerdere. "Dat geldt ook voor jou, Maik! Of moeten we toch ook voor jou maar een baasje zoeken om je af te richten?" Ik schudde mijn hoofd. Dat leek mij geen prettig vooruitzicht.

"Mooi, sodemieter dan nu maar op", zei Paul, terwijl hij mijn ketting losmaakte. Ik vroeg hem beleefd – waarbij ik hem voor de zekerheid maar niet aankeek en mijn ogen op de grond gericht hield – of hij mij ook van mijn dog collar kon verlossen. "Ook als ik dat zou hebben gewild, ik heb het sleuteltje niet", zei Paul weinig inschietelijk. "Je pakt thuis maar weer je ijzerzaagje om jezelf uit die collar te bevrijden. Ik heb gehoord dat je daarmee ervaring hebt."

Ik had geen idee hoe Paul dat in godsnaam wist, ik kon me in ieder geval niet herinneren dat ik het Sjoerd ooit had verteld. Maar eigenlijk deed het er ook niet toe. Ik was eindelijk verlost van die ellendige ketting en besloot deze bizarre situatie maar zo snel mogelijk achter me te laten en te vergeten. Ik liep naar mijn auto toe, terwijl Paul en Tim de beide pups in hun auto laadden. Ik wilde net de motor starten toen ik Tim nog grinnikend tegen Paul hoorde zeggen: "Moeten we Maik nog zeggen dat we hem wel op die internetsite voor teefjes zonder eigenaar hebben gezet, of laten we hem daar gewoon zelf achter komen?" Na die weinig geruststellende woorden startte ik de auto en reed weg...