Dit is een zelfstandig te lezen vervolg op ‘Meisjes van Hollywood.

Sinds een week ben ik weer terug in Hollywood.
Na de plotselinge dood van Tessy haar moeder vloog ik naar Tsjechië, ik hielp haar om hun ouderlijke boerderijtje te verkopen. Op afstand kregen we daarbij support kregen van mijn pa, hij schakelde ook makelaars in Duitsland in. Inmiddels is alles goed verkocht en hebben Tessy en haar jongere tweelingbroer en -zus zich gesetteld in Pilsen. Ondanks haar verdriet was het toch heel fijn om een weekje bij haar te zijn en haar te kunnen helpen, waarbij we ondanks alles toch een paar keer als vanouds superlekkere seks hadden.

Omdat ik dringend terug moest naar mijn stageproject bij Paramount spraken we af dat Tessy aankomende zomer voor minstens een maand naar LA komt. Tegen die tijd ben ik klaar met die stage en kunnen we samen wat van Californië en misschien ook nog wat andere staten gaan bekijken. Ik verheug me daar nú al op, om mijn Europese liefje zolang bij me te hebben, in mijn leventje en in mijn bed.


Mijn Amerikaanse liefje weggejaagd

Ik werk als stagiair bij Paramount, Hollywood. Cynthia Ramirèz is mijn stagebegeleider, zij maakt een film-docu over de geschiedenis van de studio en de honderden producties die daar tot stand kwamen. Wekenlang heb ik oude films bekeken en gerubriceerd, waarbij ik sterren van vroeger en nu voorbij zag komen. Op een bepaald moment realiseerde ik me dat lang niet iedereen die hier rondloopt een ster wordt en ik begon me vanaf dat moment af te vragen wat er toch gebeurt met al die jongens en meisjes die hier dus geen voet aan de grond krijgen. Ik besprak met Cynthia om dat eens uit te zoeken en ze vond het wel een toevoeging voor de documentaire.

Zo kwam ik uit bij het adult-circuit, de porno-business dus. Daar kunnen ze veel van die jonge gastjes prima gebruiken, er wordt daar voor camera van alles met ze uitgespookt tot het ‘verse’ eraf is, waarna ze worden ingeruild voor nieuwe aanvoer. Helaas is dit uitstapje in de porno-business er de oorzaak van dat mij mijn Amerikaanse liefje ontglipte.

Symfy, het van haar liefdeloze moeder weggelopen dakloze meisje dat bij geen enkele auditie aan de bak kwam, dat ik asiel gaf in mijn trailerhome en dat mijn lieve neukmaatje werd, ze is met de noorderzon vertrokken. Ik voel me daar ontzettend schuldig over, want ík was het die haar meenam naar San Fernando, pornvalley. We gingen er de opname van een pornofilm bijwonen en ík was het dus die haar zo in contact bracht met dat wereldje. Prompt liet ze zich daar naar binnen zuigen, omdat het nou eenmaal meer verdient dan het vullen van de vakken van de super bij ons om de hoek.

Nog stéeds zie ik tot in alle details voor me hoe ze na het bezoek aan pornvalley in ons trailerhome een slangenmens-achtige pornohouding oefende. Een houding die ze in San Fernando had gezien tijdens de opnames, waarin een meisje, naakt, liggend op haar rug, haar benen ver spreidde en tot onder haar schouders vouwde, waarna ze die met haar armen er omheen geslagen in een houdgreep op hun plaats hield. Het is een houding waarin een meisje zich maximaal opent en zo haar kutje op een presenteerblaadje aanbiedt, om de camera én de haar palende tegenspeler maximale toegang tot haar lijf te geven.

Ook weet ik nog te goed hoe ik daar misbruik van maakte, hoe geil haar ver open-gespreide lijfje eruitzag, het zorgde ervoor dat ik het niet kon laten om Symfy in die houding hard te neuken. Toen ik me in haar leegspoot wilde ze ook klaar gemaakt worden, maar ik stelde toen, half en half bedoeld als grapje, de voorwaarde dat ze dan niet de porno in ging. Dát was het moment dat het definitief tussen ons brak, we kregen een enorme ruzie, waar of ik me mee bemoeide, het was háar leven.
Kort daarna moest ik dus op reis naar Tsjechië en toen ik in mijn trailer terugkeerde was ze weg…

Schuldgevoel

Terwijl ik nu het materiaal bewerk dat ik filmde bij mijn bezoekjes aan de studio’s in Pornvalley is er dat niet aflatende zeurende schuldgevoel over wat er met Symfy is gebeurd, ik kom er maar niet van los. Ik had meteen moeten beseffen dat ze té nieuwsgierig was, ze ging enkele keren met me mee en dook daar zowat à la minute tussen die seksende acteurs, zo eager als ze was om er alles van mee te krijgen. Nou is het wel zo dat ze er sowieso behoorlijk pap van lustte, want samen konden wij er ook wat van. In het trailerhome kregen we er soms geen genoeg van om elkaar te bespringen. Héel af en toe was het zachte koesterende seks maar meestal ging het er behoorlijk hard en rauw aan toe, stevige ruige seks waar ik zelf al van hou maar die Symfy ook nog eens behoorlijk aanwakkerde.

Het doet bijna letterlijk pijn als ik aan haar petite ranke sexy meisjeslijf denk, zoals dat op ieder moment beschikbaar was voor me en zoals ze het gebruikte en inzette om me nog verder op te zwepen. Maar het meest nog mis ik haar leuke frisse snoetje en de vrolijkheid die ze uitstraalde toen ze zich véilig voelde bij mij, in die eerste weken nadat ik haar uit haar zwervend bestaan haalde en haar een onderdak gaf.

Tijdens de opnames die ik maakte in porn-valley komt ze regelmatig even in beeld, wat me iedere keer weer kramp oplevert. Het doet bijna letterlijk pijn en na enkele dagen besluit ik haar te gaan zoeken. En zo rijd ik op deze zaterdagmorgen, een week na mijn terugkeer uit Tsjechië, met een wagentje van Paramount naar San Fernando. Als eerste bezoek ik de studio waar Symfy dat aanbod kreeg om eens mee te werken in een film. Dat moment zal ik niet gauw meer vergeten, hoe gemakkelijk ze daaropin ging. Op de terugweg hadden we er toen ook al ruzie over en werd me pas echt duidelijk hoe in de steek gelaten ze zich voelde door haar moeder. Dat verlaten zijn was voor haar dé reden waarom ze besloot om zo snel mogelijk veel geld te verdienen, om een veilig en zelfstandig leven te kunnen leiden.

In die eerste studio blijkt dat Symfy inderdaad heeft meegedaan aan korte tracks maar dat ze daarna al gauw verdween omdat ze ‘bij de buren’ meer geld kon verdienen. Zo volg ik haar spoor langs enkele studio’s, tot bij nummer vier blijkt dat ze ineens afhaakte. Volgens de man die ik daar spreek kwam ze in contact met een paar hippie-meiden die ook aan zijn film over ’n springbreakfeestje meewerkten. Volgens hem zitten die meiden met nog een hele hoop andere van die losgeslagen grietjes ondergedoken in een of ander verlaten westerndorpje in de buurt van Death Valley.

Verlatenheid

Die pornobaas vertelt verder: ‘een of andere kerel is hun leider en als het geld op is stuurt hij die grietjes erop uit om te jatten of om geld te verdienen in een pornofilm. Ook laat hij ze regelmatig voor hoer spelen, maakt hem allemaal niet uit, als ze maar geld binnenbrengen. Het is dus niet bepaald ‘make-peace-no-war’ daar.’ Ik kijk hem ongelovig aan: ‘hallo zeg, die meiden hebben toch een eigen wil?’ ‘Ohw, nou jongen, onderschat niet hoe dit soort dingen werkt. Die kerel is behoorlijk gewelddadig maar toch of misschien wel daardoor werkt hij als een magneet op die meiden. Hij geeft hun een thuis, hij geeft ze houvast want vaak dolen ze maar wat rond, ze beschouwen hem als een halve godheid en doen álles voor hem.’

Als ik met Cynthia praat over die filmsets bevestigt zij dat er ten oosten van Los Angeles meerdere van dat soort nagebouwde westernstadjes zijn. De meesten daarvan staan in de Mojave-woestijn, om het harde leven uit de begintijd van de kolonisatie te onderstrepen. Dan tovert ze op de pc een kaart met een overzicht van die filmsets tevoorschijn en er ligt er inderdaad ook een in Death Valley. Als ik haar vertel dat mijn vriendinnetje daar misschien is terecht gekomen reageert Cynthia: ‘nou Lukey, als ze daar zit kan ze haar lol op, het is nog niet eens zomer en het is daar nu al bijna iedere dag tussen de dertig en veertig graden.’

Die opmerking is de laatste druppel, ik kan gewoon niet aanvaarden dat Symfy door mijn domme actie eerst in de porno en nu in een of andere maffe sekte is terecht gekomen. Ik besluit haar te gaan zoeken, in de hoop dat ik haar kan overhalen mee terug te gaan. Met Cynthia bespreek ik mijn plan, en dat het misschien voor de docu wel aardig is er wat impressies van die verlaten film-stadjes erin op te nemen. Echt, die vrouw is de gemakkelijkste stagebegeleidster ever, al snel heb ik toestemming en mag ik er een week met een nogal oversized busje van Paramount op uit. Tof, dankzij die ruimte kan ik daar zo nodig ook in pitten. Voor de zekerheid sla ik flink wat grote pakken water en houdbaar voedsel in, en dan ga ik op pad.

Ik besluit eerst naar Fort Irwin te rijden dat op ongeveer honderdzestig mijl halverwege mijn route naar Death Valley ligt. Volgens Cynthia is er daar een set te vinden die nog in gebruik is en daarom tot de dag van vandaag goed onderhouden en ook nog redelijk authentiek is.

Na eenmaal LA te hebben verlaten wordt het landschap steeds kaler, langzaam maar zeker verdwijnt het groen en komen er rotsen en zand voor in de plaats. Na een uur rijden kom ik al bijna geen andere auto’s meer tegen, wat de leegte en verlatenheid waar ik me in begeef steeds indrukwekkender maakt. Zo ver als het oog reikt is er alleen die lange donkere asfaltweg met links en recht niks, echt helemaal niks, alleen zand en rotsen.

How the West was won

Ik stel me voor hoe de kolonisten hier doorheen trokken met hun huifkarren en dan kan ik me er álles bij voorstellen, hoe hard hun leven was en hoe moeilijk het soms was om je geluk te vinden in dit harde land. Tegelijk kan ik me ook heel goed voorstellen wat er ondertussen gebeurde, hoe de kolonisten de plaats innamen van de mensen die hier allang woonden, de natives van Amerika. Voor die mensen moet het een ramp zijn geweest toen hun land langzaam maar zeker werd overspoeld en overgenomen door al die migranten uit Europa.
Het was toen al het recht van de sterkste, en eigenlijk is het dat nog steeds…

De filmset bij Fort Irwin is eigendom van een uitbater, John, die het stadje verhuurt aan filmstudio’s die er gebruik van willen maken. Er zijn momenteel geen opnames, ik mag rustig alles filmen van hem en het is echt genieten, ik zou me zo in het Amerika van het wilde westen kunnen wanen. Zelfs de bollen rommel die van de droge struiken komt waaien er rond in het stof. Het is een redelijk groot stadje, ik tel zo’n dertig gebouwtjes aan weerszijden van ‘Mainstreet’. Aan weerszijden zijn verhoogde houten vlonders als een soort van trottoir aangebracht en als ik voorbij de saloon loop kan daar voor mijn gevoel ieder moment een dronken kerel uitgeschopt worden. Of bij de drugstore, dat er een vrouw met een hoofddoekje en zo’n mandje aan haar arm en met van die lange rokken met een schort ervoor uit komt lopen, vaak met wat kinderen in haar kielzog.

Als ik terugkom bij John vraag ik hem naar de filmset bij Ashford Junction waar ik naar op weg ben en waar ik Symfy hoop te vinden. Hij waarschuwt me dan: ‘let maar goed op boy. Niemand wilde en kon het daar nog in stand houden, het is er echt te droog en te warm geworden. Volgens de verhalen zijn er inmiddels nogal vreemde types terecht gekomen.’ Ik knoop zijn waarschuwing goed in mijn oren en na John bedankt te hebben zoek ik een slaapplaats om de eerste nacht door te brengen. Die vind ik iets verderop in Fort Irwin, in een klein hotelletje.

Ook de eigenaresse Susan van het hotelletje waarschuwt me: ‘take care Luke, die lui wonen er sinds ruim een jaar en ze zijn net een rupsenplaag. Steeds verscheen er zo’n auto vol met meiden die hier zo’n beetje ieder huis afgingen en schooiden en ondertussen jatten wat er te jatten viel. Inmiddels hebben we ze natuurlijk allang in het vizier en krijgen ze hier geen poot meer aan de grond, maar volgens de sheriff hebben ze alleen maar hun werkterrein verplaatst.’

We praten er nog een tijdje over door, hoe het nou kan dat die meiden zich daarvoor lenen. Volgens Susan zijn de meesten voor zover ze het kon bekijken verwarde en ontheemde figuren. En, gaat ze verder, het lijkt erop dat ze ook nog eens worden gedrogeerd door Carl Mason, de kerel die de leider is van het stel. Oké, een gewaarschuwd mens telt voor twee, blijkbaar bestaan er nog steeds bendes in het wilde westen…

De meisjes van Death Valley

De volgende morgen vertrek ik weer vroeg, ik wil liefst rond het middaguur aankomen in Ashford Junction. Het is een slechte weg die uiteindelijk overgaat in een hobbelige zandweg en dit tweede deel van mijn reis duurt daardoor langer dan ik inschatte. Ondertussen wordt me steeds duidelijker waarom het hier ‘doods-vallei’ heet want er groeit zo ver als ik kan kijken echt niks meer. De lucht hangt trillend boven het geelwitte zand en de giga-rotspartijen, terwijl de temperatuurmeter van het busje laat zien dat het al zevenendertig graden is. Whow, als het hier richting de zomer iedere dag nog warmer wordt snap ik niet wat die mensen hier überhaupt te zoeken hebben. Bezorgd denk ik daarbij aan Symfy, onder wat voor omstandigheden zij hier misschien moet leven.

Ik was van plan het filmdorpje ongemerkt te naderen en het eerst eens van een afstand te bekijken. Maar door de enorme wolken stof die het busje laat opwaaien is dat allang geen optie meer, ze moeten me van kilometers ver hebben zien aankomen. En inderdaad, bij mijn aankomst staat er een ontvangstcomité klaar, vijf meisjes die tot mijn verbazing identiek zijn gekleed, aan hun voeten vetersandaaltjes, een wit doorschijnend jurkje dat maar net hun kruis bedekt en op hun hoofd een wit strohoedje. Het is zó’n bizar gezicht, vijf bijna naakte beauty’s van jonge meiden in deze dorre woestenij.

Hun vijf paar setjes tieten ‘kijken’ me van achter de doorzichtige stof nieuwsgierig aan, het ziet er zo geil uit dat mijn pik zich direct in mijn shorts roert. Als ik uitstap huggen ze me een voor een, zonder enige terughoudendheid krijg ik steeds een gretig bijna bloot lijf tegen me aangedrukt. En niet zomaar éven, hun tieten worden op volle kracht tegen mijn shirt geplet terwijl ze alle vijf alsof het is afgesproken hun bekken extra tegen mijn kruis opwrijven, met als gevolg dat mijn pik na de vijfde begroeting volledig en hard rechtop staat.

Als dat …ehm… ‘ritueel’ eenmaal achter de rug is zegt een van de meisjes dat ik hen moet volgen: ‘Father verwacht je al’. 'Father'... whow. We lopen ‘Mainstreet’ in, die hier overigens niet zoveel voorstelt want er staan in totaal precies zeven gebouwtjes. Aan het eind van de straat een kerkje, daarnaast de onvermijdelijke ‘Saloon’ en verder vijf totaal verwaarloosde huizen. Het ziet er allemaal haveloos uit, het is duidelijk dat hier in geen tijden een hamer met spijkers of een schilderskwast in beeld zijn geweest.

Terwijl we richting de Saloon lopen, op het kerkje na het grootste houten gebouw, komt er door de klapdeurtjes een lange slanke vent met een flinke bos donker haar en een bloot gespierd van het zweet glanzend bovenlijf naar buiten. Relaxed en zonder het te verbergen knoopt hij de gulp van zijn jeans dicht, terwijl hij me met zijn bijna zwarte ogen alsof het laserstraaltjes zijn aankijkt. Hij neemt daar de tijd voor en pas dan begroet hij me met: ‘welkom vreemdeling, ik zie dat je je al thuis voelt in ons unieke stadje', met een tikje gemene grijns de tent in mijn shorts bestuderend.

Ik voel me geïntimideerd en de vlammen slaan me uit, alsof ik ben betrapt bij het stelen van een koekje uit zíjn koektrommel…


Bedankt dat je dit verhaal leest!
X Zazie