Meisjes Van Death Valley - 2

Luuk is op zoek gegaan naar Symfy. Vanuit ‘Pornvalley’ volgt hij haar spoor naar Ashford Junction, naar een piepklein voor films nagebouwd westerndorpje in Death Valley, het warmste stukje Amerika…
Daar wordt hij door een comité van vijf in identieke witte doorzichtige jurkjes geklede en daaronder naakte meisjes ontvangen. Zij brengen hem vervolgens naar hun leider, die zij ‘father’ noemen, een imponerende man van een jaar of dertig die met zijn ogen als lazerstralen meteen al flink indruk maakt op Luuk.

Sisters of Gratitude

Nadat de meisjes voor hem hebben gebogen zegt de man: ‘Hmm zusters, ik geloof dat deze vreemdeling wel in jullie is geïnteresseerd’, terwijl hij grijnzend de stijve in mijn shorts bekijkt. ‘Toe maar, jullie mogen hem nog wel wat meer reden tot dankbaarheid geven.’ Prompt trekken die meiden bijna synchroon hun jurkjes over hun hoofden uit, waarna ze alle vijf naakt voor me staan, op hun hoofdhaar na alles volledig geschoren. Ze zijn móoi, mijn pik vindt hen prachtig maar in mijn hoofd brengt het hele gedoe me behoorlijk in verwarring, op geen enkele manier heb ik het gevoel nog grip op deze situatie te hebben. Het is wel duidelijk dat die kerel het er om doet, zijn grijns is nog breder geworden terwijl hij mij aan één stuk bekijkt, fixeert bijna, waardoor ik me als een haas in een koplamp gedraag.

Pas als ik me realiseer dat dit precies is waar de mensen in Fort Irwin me voor waarschuwden kom ik weer wat tot mezelf. Ik loop op de man af, steek hem mijn hand toe en stel me voor: ‘Luke de Jong.’ Secondenlang negeert hij mijn hand, me nog steeds strak fixerend, dan steekt hij ook de zijne uit en antwoord: ‘Carl Mason, Father of the Sisters of Gratitude. Welkom in onze gemeenschap’, waarna hij op een gong slaat, wat tot gevolg heeft dat nog eens ongeveer tien andere meisjes uit de huizen verschijnen. Zij zijn al allemaal naakt en zonder uitzondering hebben ze het duidelijk warm, want hun lichamen glimmen van het zweet. Wat bij mij trouwens ook flink op gang komt, het is hier om af te pikken.

Dan legt Carl zijn hand op mijn schouder en voert hij me mee naar het kerkje, waar zowel wij samen als alle meisjes achter ons aan naar binnen gaan. Hier is het ietsje koeler, wat het meteen al wat aangenamer maakt. Zodra we allemaal aan een grote tafel zitten brengen enkele meisjes glazen water rond en niet veel later is het een bizar aanzicht, al die blote gehoorzame ‘zusters’ met hun tietjes vol in mijn beeld. Terwijl ik nog volop zit te wennen aan dit aanzicht vraagt Carl: ‘en vreemdeling, wat brengt je naar deze uithoek.’ Al eerder heb ik me bedacht dat ik niet over Symfy moet beginnen. En nu ik deze Carl leer kennen weet ik al helemaal zeker dat het niet slim is haar te noemen, áls ze al hier is houdt hij haar ergens verborgen…

Bijdrage aan de gemeenschap

Dus vertel ik Carl de gedeeltelijke waarheid, dat ik voor Paramount een reportage maak van de vroegere filmsets in de woestijn en dat ik zo hier terecht ben gekomen. Dat ik verwachtte dat het hier verlaten zou zijn en dat het nogal verrassend is dat ik een hele gemeenschap aantref. Als Carl niet reageert en me alleen maar strak blijft aankijken ga ik verder: ‘Ehm…, ja, natuurlijk ga ik nu mijn plannen bijstellen, ik kan nu jullie hier wonen niet filmen, ik ga dus maar op zoek naar een andere oude filmset. Is het wél mogelijk dat ik hier de nacht doorbreng? Dan ga ik morgen verder.’

Opnieuw blijft het lang stil, dat lijkt wel een trucje van deze kerel te zijn. Iedere keer werkt het, ik voel me op mijn plaats gezet, alsof het niet de moeite waard is om meteen op me in te gaan. Wat me ook opvalt is dat die meiden geen van allen iets te zeggen hebben, het lijkt of ze naar een tenniswedstrijd zitten te kijken, hun gezichten switchen steeds naar degene die iets zegt, naar Carl of naar mij. Dan komt toch de reactie: ‘misschien zou je enkele dagen langer kunnen blijven, vreemdeling. Het is volle maan, het is precies vannacht het moment van ons ritueel ‘Cirkel van dankbaarheid’. Ook hebben de zusters momenteel …ehm, zeg maar bepaalde noden, en ik zag zojuist dat jij mogelijk interesse hebt om hen van dienst te zijn.’

Begrijp ik dit nou goed? Vraagt hij me seks met hen te hebben? Als hij mijn reactie ziet lacht Carl luid: ‘ja vreemdeling, je begrijpt het goed. Deze zusters zullen heel dankbaar zijn als je hen uit hun lijden zou verlossen. Uiteraard ben ik als hun Father daarvoor de eerstaangewezen persoon, ook om met hen het ritueel van dankbaarheid uit te voeren. Maar …ehm, laat ik het zo zeggen, ik word momenteel nogal beziggehouden door de nieuwe novicen die enkele dagen terug zijn gearriveerd. Ze moeten worden ingewerkt en hebben disciplinering nodig voordat ze kunnen toetreden tot onze gemeenschap. Overigens, vreemdeling, is dat ook de reden dat de Saloon strikt verboden is voor de zusters en dus ook voor jou, de novices hebben strikte afzondering nodig.

Ohw, als ze hier is zit ze dus daar, Symfy, en wie weet wat de creepy gast allemaal met haar uitspookt. Ik voel hoe het bloed naar mijn hoofd stuwt, dit keer van pure boosheid. Maar al voordat ik daar wat mee doe besef ik dat ik me in moet houden, ik moet dit slim spelen, het beste kan ik vannacht op onderzoek gaan. Dus doe ik nu net als de ‘Father’ van dit vreemde gezelschap, ik zwijg een tijdje en reageer dan: ‘als ik goed begrijp wat je me vraagt ben ik jou en de zusters graag terwille, Carl. Nu meteen dan maar?’ reageer ik terwijl ik mijn blouse losknoop.

Opnieuw is daar zijn lach: ‘zo mag ik het zien, en de zusters hier denk ik ook. Maar nee, dit speelt pas straks, bij volle maan. Laten we eerst wat eten.’ Alsof er een onzichtbaar commando is gegeven springen alle meisjes tegelijk op en naakt als ze zijn redderen ze in no time een maaltijd op tafel. Die verloopt in doodse stilte, het lijkt erop dat de meisjes alleen mogen praten als hun Father hen iets vraagt, en omdat ook hij zich nu stilhoudt wordt de sfeer steeds beklemmender.

Na de maaltijd neemt Carl een schaaltje aan dat een van die grietjes hem brengt, gaat vervolgens staan en dan komt een eerste meisje naar hem toe. Hij legt haar alsof hij een katholieke priester is een pilletje op de tong en pas als hij ziet dat ze het doorslikt mag ze terug naar haar plaats, waarna een volgend meisje op hem toe loopt.

Dánkbaar moet je zijn

Als ze allemaal zijn geweest wenkt ‘Father’ mij en als ik bij hem zegt hij op een beetje gezwollen toon: ‘ik kan je aanbevelen ook mijn gave tot je te nemen. Het schenkt je niet alleen intense vrede en dankbaarheid, het geeft je ook de kracht om straks je zegeningen langdurig door te geven aan deze zusters. Zoals ik je vertelde hebben zij daar intens behoefte aan, en het zou naar zijn als je hen niet allen terwille kunt zijn.’

Wat ’n gelul, dit lijkt me absoluut niet verstandig, maar als ik weiger lijkt het of zijn ogen ineens bliksemen en voel ik wat voor dreiging er van deze man uitgaat: ‘Is dit het hoe jij je dankbaarheid voor onze gastvrijheid toont…?’ Als ik Symfy wil vinden is nu weigeren geen optie en ik besef dat ik er niet onderuit kom, wat die ‘gave’ ook met me gaat doen. Dus laat ik hem net als de zusters een pilletje op mijn tong leggen en slik ik het onder zijn scherp toeziende blik door. En terwijl de zusters de tafel afruimen voel ik al hoe het pilletje begint te werken. Alles wordt wat minder scherp, meer omfloerst, mijn hoofd wordt rustiger… en de zusters worden steeds mooier.

Als de zusters klaar zijn met de boel aan kant te werken gaat het al richting de avond. De maan zal zo wel verschijnen, dus mij lijkt dat we wel kunnen beginnen met mijn goede werk aan de noden van de ‘zusters’, maar dan blijkt weer dat er toch eerst gedoucht moet worden. Ik vroeg me al af hoe ze hier aan water komen en Carl legt uit dat in de diepe ondergrond een rijke waterader stroomt. Tweemaal per dag gaat de generator aan om te douchen en wordt meteen het enorme waterreservoir dat achter het kerkje staat bijgevuld. Niet veel later staan we ons allemaal onder dat reservoir te douchen, zo’n typisch Amerikaans gigantische waterton op hoge poten. Om die poten is tegen de inkijk een zeildoek gespannen zodat er een redelijk besloten doucheruimte is ontstaan. Vanuit het reservoir loopt er boven onze hoofden een leiding in het rond met daaraan wel twintig douchekoppen.

Even later plenst er ijskoud water op onze verhitte plakkerige lijven, het is heerlijk verfrissend. Ineens blijken de zusters ook gewone meisjes te zijn want het is een gegil en gelach van jewelste. Carl en ik douchen ons tegelijk met hen en ik zie hoe hij het schouwspel grijnzend staat te bekijken. En mij doet het ook wel wat, zestien mooie blote meisje van ik schat van achttien tot zeker eind twintig jaar, die zich voor mijn ogen verdringen onder de waterstralen, terwijl hun natte lijven schitteren in de laatste stralen van de avondzon. Allemaal hebben ze zich ontdaan van het haar bij hun kutjes waardoor die goed zichtbaar zijn. Dat samen met hun tietjes die zich in alle soorten en maten tonen maakt het behoorlijk opwindend en niet alleen bij mij levert dat alweer een stijve op, ook bij Carl zie ik zijn paal omhoogkomen.

Als hij de mijne ziet reageert hij: ‘goed zo vreemdeling, je zult hem nodig hebben, en ik heb zo meteen ook nog wat viagra voor je. Het geeft mij de rust mij volledig te richten op de novicen.’ Ik besef dat ik Symfy daar zo snel mogelijk moet zien weg te krijgen…
Ondertussen hebben de ‘zusters van dankbaarheid’ nog steeds de grootste lol en herhaaldelijk wordt mijn lijf en vooral mijn pik ‘per ongeluk’ aangeraakt. Daarbij valt op dat ze behoorlijk afstand houden van Carl, hij heeft er blijkbaar flink de wind onder. Hier is duidelijk niet alleen sprake van dankbaarheid maar ook van iets anders, respect, of misschien wel angst.

Het verdienmodel

Na het douchen moet ook nog eerst de ‘nachtploeg’ op pad worden geholpen. Als ik Carl vragend aankijkt legt hij uit: ‘net als iedereen hebben ook wij inkomsten nodig, vreemdeling. Er is altijd een groep een week lang naar LA voor de grotere ‘projecten’, meestal werken mijn zusters daar mee aan pornofilms. Er is een grote vraag naar hippiemeisjes die voor alles in zijn. Daarnaast is er iedere avond en nacht een andere groep zusters aan de beurt voor het kleinere werk. Vanavond gaat de nachtploeg naar Zabriskie Point, daar in de buurt zijn enkele motels waar de toeristen bivakkeren en ook komen daar heren naar toe om te genieten van onze zusters. Dat mes snijdt aan twee kanten, de zusters beleven er genot en het levert goed geld op. Bovendien ‘verliest’ een van die heren nog wel eens zijn goedgevulde portefeuille.’

Ik kom er niet onderuit, dit is natuurlijk gewoon een rovers- en hoerenbende en vraag: ‘gaat dit nou altijd goed?’ Daar is weer die brede grijns van deze kerel: ‘je ziet het toch, we zijn hier en niemand legt ons ook maar iets in de weg. Die heren doen vanwege de toch wel pijnlijke positie waarin ze op dat moment verkeren meestal geen aangifte en ja, soms wordt een zuster betrapt en toch aangegeven. Zij zit dan in alle rust haar straf uit, waarna we haar hier weer liefdevol opvangen.’

Ik Carl ongelovig aan, ik kan er niet over uit dat die meiden zich zo aan deze kerel overleveren. Carl interpreteert mijn gezichtsuitdrukking goed en reageert: ‘wat jij je niet realiseert, vreemdeling, is hoe ontheemd deze meisjes waren en ook hoevéel er daarvan zijn. Het lijkt wel een plaag in dit land, zo veel meisjes die worden misbruikt en mishandeld, waarna ze weglopen. Daarna zijn ze aan de straat overgeleverd, geloof me, vaak hebben ze alles wat fout kan gaan al meegemaakt. Als ze eenmaal mij gevonden hebben schenk ik hun de veiligheid en de strakke discipline van onze gemeenschap. Geloof maar dat ze dankbaar zijn en daarna alles maar dan ook álles doen om deze kleine community mee in stand te houden.’ Niet alleen een bende maar ook een sekte dus. Maar een beetje begrijp ik het wel, met Symfy is het natuurlijk ook zo gegaan…

De meisjes die naar Zabriskie Point gaan komen na het douchen aangekleed en wel terug als hippiemeisjes, allemaal leuk opgemaakt en met fleurige jaren-zestig kleding aan. Nadat ze van iedereen een knuffel kregen gaan ze er in een oude Chevy in een stofwolk vandoor.

The circle of gratitude

En dan is het zo ver. Er zijn twaalf achterblijvende nog steeds naakte meisjes en zij gaan na het uitzwaaien van de ‘nachtploeg’ samen met Carl en mij terug het kerkje in. Daar zegt hij: ‘zusters, ga jullie maar klaar maken in de ‘Circle of Gratitude’. Daarop zie ik ze een voor een verdwijnen achter het gordijn dat het voorste deel van het kerkje afschermt, het deel waar volgens mij vroeger de priester de mis deed. Dan krijg ik nog wat instructies: ‘zorg ervoor, vreemdeling, dat iedere zuster minstens eenmaal ‘haar poort van dankbaarheid’ bereikt.’ Ik kijk hem verrast aan, grappig wel, om een orgasme de betitelen als ‘poort van dankbaarheid’.

Carl gaat dan verder: ‘De zusters moeten het al te lange tijd zonder doen en ik verwacht dat jij ze allemaal toch wel minstens éen keer ter wille kunt zijn. Mocht het lastig worden, dan heb je hier een hulpmiddel’. Blauwe pilletjes, Viagra staat erop. Als ik Carl sceptisch aan, dat heb ik echt niet nodig maar hij reageert met een grijns: ‘neem ze nou maar, je zal het nodig hebben.’ Tot slot zegt Carl nog dat iedere zuster die de ‘poort van dankbaarheid’ heeft bereikt meteen zal vertrekken en dat ik met de laatst-overblijvende mee naar haar bed kan gaan. ‘Ik sluit niet uit dat enkele zusters er een strijd van maken wie je vannacht mag houden, wees daarop voorbereid.’

Na die laatste woorden zie ik hoe Carl in de Saloon verdwijnt. Ik neem me voor om daar straks als het goed donker is door de ramen te gaan gluren om te zien wat hij daar uitspookt met de novices, hopelijk is Symfy daar te vinden.

Als ik achter het gordijn kom krijg ik de schok van mijn leven, het lijkt nu wel echt heel erg op een sekte. De twaalf meisjes liggen in een cirkel, met hun hoofden naar elkaar toe, ieder op een tafeltje met daarop een dun matrasje. De tafeltjes zijn korter dan hun lichaam, waardoor hun onderbenen over de rand hangen. In diepe stilte kijken ze naar mijn binnenkomst, het is een gewijd sfeertje dat ik aantref. Omdat ik deze twaalf meisjes naar ‘de poort van dankbaarheid’ moet neuken ga ik nu maar eens gauw aan de slag. Aan mijn pik zal het niet liggen, al sinds de douchepartij staat die kaarsrecht omhoog. Ook mijn zaad is er al helemaal klaar voor, dankzij mijn satyriasis heb ik altijd een flinke overproductie. Ik kan daardoor meerdere keren klaarkomen zonder echt te verslappen en dat zal me vandaag vast van pas komen.

Als ik op het dichtstbijzijnde meisje afloop gaan als op commando bij alle zusters de ogen dicht. Als ik tussen de benen van meisje ga staan en ze aanraak trekt ze die op, waarna ze haar hakken op de rand van het tafeltje zet en zich helemaal open spreidt. Haar kutje bevindt zich vrijwel perfect ter hoogte van mijn pik en ik zie dat het al is voorbereid met een glijmiddel, ik hoef alleen maar toe te steken. Sinds ik Tessy enkele weken terug achterliet in Tsjechië heb ik geen seks meer gehad en het is een opluchting mijn paal weer in zo’n heerlijk warm nauw grotje te kunnen steken.

Gewijd ritueel

Het meisje ondergaat het binnendringen van mijn paal met gesloten ogen en aan haar reactie kan ik goed merken dat ze het spannend vindt, haar buik gaat trillend op en neer en haar ademhaling versnelt. Maar hoe dieper ik in haar kom, hoe meer ik ook voel hoe ze me daarbinnen in haar omhulling probeert vast te pakken. En dan neuk ik haar, ik glijd met lange stevige halen uit en dan weer in haar. Tijdens het neuken neem ik haar borsten in mijn hand, kneed ze lichtroze, waarna ik haar beide tepels wrijf en knijp tot ze stijf zijn.

Het lijkt me het beste om eerst ieder meisje een korte beurt te geven, om hen allen op te warmen voordat ik ze ‘door de poort van dankbaarheid’ neuk. Ik pomp mijn pik nog een keer of tien in het meisje voor me, waarna ik naar het volgende ga. Ook zij trekt na mijn aanraking haar benen op, zet haar hakken op het tafeltje en maakt zich dan zo open mogelijk. Vervolgens drijf ik me in haar en steek ik me een aantal keren diep naar binnen, terwijl ik ook bij haar haar stevige tietjes en tepels bewerk. Na het vierde of het vijfde meisje voelt het al bijna als een ritueel. De totale stilte van de meisjes, de spanning die ze uitstralen, de bereidwilligheid om me in hun lichamen toe te laten, de wijze waarop ze me daarbinnen ontvangen, de signalen vanuit hun kutjes dat ze ervan lijken te genieten, al die verschillende lichamen die tegelijk toch allemaal zo hetzelfde reageren, het is een bizar ritueel.

Het is wonderlijk wat het met me doet, en de werking van ‘de gift’ van hun Father, de pil die hij de meisjes en mij na het eten gaf lijkt het nog eens behoorlijk te versterken. Dit hier is by far het vreemdste wat me in mijn leven is overkomen en toch is het alsof het zo hoort, dat deze meisjes hier klaarliggen voor de daad, alsof ze willoos alles ondergaan. Naarmate ik de cirkel van deze twaalf kutjes afwerk, des te meer voel ik me deel worden van een groter geheel, alsof ik éen word met de ‘Sisters of Gratitude’ en hun ontvankelijke schedes waar ik mijn neukzwaard keer op keer weer in steek.

Nadat ik ze allemaal in deze eerste ronde heb gehad ga ik nu om te beginnen de meisjes neuken waarvan ik voel dat die al dicht bij ‘hun poort’ zijn. Het eerste meisje dat ik neukte is een van hen en als ik me terug in haar steek voel ik al meteen dat ze nog maar een paar stevige stoten nodig heeft. Om mijn ballen te verlichten besluit ik dat zij ook de eerste ‘zuster’ zal zijn die mijn zaad ontvangt. Na enkele gerichte stoten waarbij ik steeds mijn paal bijna uit haar trek en hem dan weer diep in haar beuk komt het meisje al klaar. Ze kreunt ingetogen, haar ogen nog steeds gesloten, maar als ze voelt hoe ik even later mijn zaad in haar schiet gaat haar ogen ver open, bijna alsof ze schrikt. Zou die Carl nooit klaarkomen in deze meiden?

Nadat ik tussen haar benen ben weggegaan en al een ander meisje neuk zie ik hoe het eerste meisje vertrekt. Zonder zich aan te kleden verlaat ze in alle stilte de cirkel, en ik vraag me af waar zo’n meisje terecht komt als ze door de ‘poort van dankbaarheid’ is gegaan, zou het de hemel of de hel zijn…

In de maneschijn

En toen waren het er nog elf. Pas nu wordt me in volle omvang helder welke taak hun ‘Father’ me opdroeg, twaalf meisjes achter elkaar klaar-neuken is vrij heftig. Ik snap wel dat hij blij is dat ik dat een keer van hem overneem, terwijl hij met zijn ‘novices’ bezig is. Ik besluit dan ook toch al preventief een viagra-pilletje in te nemen, en het helpt, vanaf dat moment neuk ik de meisjes in een niet afnemende cadans. Nadat ik nog drie meisjes die er al dicht tegenaan zaten door ‘hun poort’ hebt geneukt komen de acht meisjes in beeld die wat meer tijd nodig hebben. Bij hen besluit ik mijn eerste tactiek weer toe te passen, door ze om beurten een paar minuten te palen. Ik hoop ze zo steeds verder op te drijven en voor mij is het beter vol te houden, omdat mijn pik tussen twee kutjes even verkoeling krijgt.

Het is nog steeds warm in het kerkje en door het harde werken drijf ik al snel van het zweet. Ook bij de acht meisjes zie ik hoe hen het zweet uitbreekt, wat het geheel alleen maar opwindender maakt. Naarmate het donkerder wordt is resteert er het heldere schijnsel van de maan, wat de lichamen van de meisjes een mystieke serene glans geeft. Daardoor krijg ik er begrip voor dat dit ritueel tijdens volle maan wordt gehouden. Het is bijna mystiek zoals die door de bovenramen van het kerkje op ons schijnt en de naakte transpirerende ‘Sisters of Gratitude’ omtovert in glanzend-zilveren schepsels. Ik ervaar het inmiddels als een gunst dat ik hen allemaal mag bezitten…


Dankjewel dat je dit verhaal leest! X. Zazie