Margot zuchtte. “Af en toe ben je een gemeen kreng, zus… Maar goed, omdat we anders maandenlang gepest worden… Mág ik, Gerben?” Die knikte. “Doe maar. Anders word ik ook maandenlang gepest. En waarschijnlijk heviger dan jij. Bij die Piraten.”
Margot grinnikte.
“Ja. Ik zie het voor me. Goed, dames en heren… We reden hier weg en het was nogal stil in de auto. Zelfs op de snelweg. En bij Tilburg vond ik het welletjes; toen vroeg ik aan Gerben om de auto ergens neer te zetten om te praten. Enfin, op een parkeerplaats vlak voor Tilburg stopten we. En toen vroeg ik waarom hij mij mee wilde hebben voor een strandwandeling.” Ze keek Gerben aan. “Jouw beurt, vriendje van me.”
Gerben kleurde een beetje. “Ik voelde me toen wat voor het blok gezet. Had de hele tijd over een mooie openingszin zitten denken, maar kon niks verzinnen. Dus knalde ik er plompverloren uit dat Margot vanaf het moment dat ik haar voor de eerste keer zag een enorme indruk op me gemaakt had en dat ik niets liever wilde dan met haar een relatie aan te gaan. En toen dat er uit was, kon ik volgens mij doorgaan voor een mistachterlicht, zo gloeide mijn kop.”
Margot giechelde. “Je bloosde zó lief… Enfin, toen heb ik ‘m maar uit zijn lijden verlost; ik heb hem een zoen gegeven en vriendelijk verteld dat ik dat wel zag zitten. Kort en goed: we hebben daar een half uurtje op de parkeerplaats gestaan.” Haar blik werd priemend en haar stem bits. “En nee, de bijzonderheden van dat halve uurtje houden we liever voor onszelf, behalve dat er geen kledingstukken zijn uitgetrokken; het was nogal druk met truckers daar.”
We lachten. “En daarna zijn we doorgereden naar Willemstad, hebben daar gewandeld en…” Margot lachte liefjes “… op de wallen van Willemstad onze eerste echte zoentjes uitgewisseld.” Charlotte trok haar wenkbrauwen op. “Op de wallen? En jij bent mijn nette tweelingzus? Nu ligt onze reputatie helemaal aan scherven, tutje.”
Gerben reageerde. “De stadwallen van Willemstad, Lot. Dat is écht wat anders dan ‘de Wallen’ waar jij nu aan denkt. Die bevinden zich in Amsterdam. De wallen van Willemstad zijn de verdedigingswerken: hoge, aarden vestingwerken in een vrijwel perfecte zeshoek. Alleen onderbroken door de jachthaven. Overigens bijzonder mooi om te wandelen en Willemstad zelf heeft een paar leuke restaurantjes. Eén daarvan hebben we aangedaan en daar prima geluncht. En op de terugweg was het niet meer zo stil in de auto; Margot heeft beschreven door wat voor een hel jullie zijn gegaan. En ik ben me kapot geschrokken.”

Hij zweeg even en keek Joline, Lot en mij aan. “En ik heb gehoord hoe jullie, en jullie families, deze twee dames uit de shit hebben getrokken. En daarom ben ik het helemaal met jullie keuze voor een nieuwe achternaam eens.” Margot giechelde. “En op de terugweg hebben we de auto nóg een keer aan de kant gezet, ditmaal op een nogal verlaten landweggetje bij Oirschot. En zijn we op de achterbank van Gerben z’n auto gaan zitten. Véél prettiger, zonder die middenconsole tussen ons in…”
Joline lachte breed. “Fijn dat jullie elkaar nu ook hebben. Gerben, je bent hartstikke welkom binnen ons groepje.” Ze stond op en gaf Margot een dikke knuffel. En Gerben drie zoenen op z’n wangen. Ik volgde. “Ik ga je niet zoenen kerel, maar… Welkom bij de club.” Een stevige hand volgde. En een lange hug bij Margot.
En Charlotte knuffelde beiden. “Je bent een fijne vent, Gerben. Maar ik knuffel je toch op een andere manier dan m’n eigen liefje.” Margot bromde: “Dat is je geraaien zus…” Lot draaide zich naar haar om. “Kom hier, mopperkont!” Even stonden de zussen met de armen om elkaar heen, hoofden op elkaars schouders.

Joline, Gerben en ik hielden onze mond. Toen keek Margot op. “Gerben, zoals je weet zijn wij tweelingzussen. Tot een paar maanden geleden alleen op elkaar aangewezen. Vriendinnen voor het leven. En dat zijn we nog steeds. Denk daar goed aan.” Hij knikte. “Ik zag net twee zussen die enorm van elkaar houden, schat. En daar ben ik best blij mee.” “Als je maar niet denkt dat je mij er gratis bij krijgt, meneer van Wiers!” Lot snauwde het bijna en we schoten in de lach.
Droogjes zei hij: “Dan kwam ik handen tekort, Lot. Troost je: ik heb geen plannen in die richting. Bovendien schijn ik morgen kennis te maken met jouw vriend; wat ik van Margot begreep zou dat wel eens een collega van me kunnen worden. En collega’s moet je te vriend houden. Bovendien…” Hij grijnsde even “…kan ik ‘m wellicht uithoren over hoe jullie…”
Lot snoof. “Kerels… Allemaal viespeuken!” En Margot reageerde: “Rogier kan joú misschien uithoren, Gerben. Volgens mij ken jij ons langer dan hij ons kent.”
Gerben draaide een denkbeeldig slot op zijn mond. “My lips are sealed, miss.” “Ik geloof er niks van, Gerben”, zei Joline. “Als Margot jou gaat zoenen, zou je wellicht nogal loslippig kunnen worden. Maar misschien kan Margot ons even bijpraten over wat er op de achterbank van jouw auto geschiedde?” Margot keek broeierig. “Echt niet. What happens on the backseat, stays on the backseat!”
Gerben gniffelde verdacht. “Jij houdt iets achter, Piraat”, zei ik streng. “Biecht op!” Hij bleef gniffelen. “Ik weet niet zeker of ik de auto van het contact af had gehaald, Kees. Maar als hij nog op contact stond heeft de dashcam wellicht wat geluid opgepikt…” Margot vloog op. “Ben je helemaal besodemieterd, meneer van Wiers! Mij een beetje bespioneren? Je zorgt maar dat die SD-kaart gewist is! Vanavond nog!”
We schoten in de lach. “Oh, de Jonkvrouwe Margaretha van Blanke Onschuld tot Maagdenvlies is bang voor reputatieschade… Wat lief…” Joline hikte van het lachen en uiteindelijk moest Margot wel meedoen. “Rotzakken…” mopperde ze nog na. “Kom, Margootje, niet piepen. Volgende keer de sleutels inpikken.” Lot lachte haar uit. “Kom lui. Nog even gewoon kletsen, zonder gepest. Dat sparen we wel op tot morgenmiddag en -avond. Dan kan Rogier er ook van genieten. Wie wil er wat drinken?” Joline nam de touwtjes weer in handen. Even daarna zaten we rond de tafel. Margot, Gerben en Charlotte op de bank, Joline en ik er tegenover.

Gerben keek ons aan. “Jullie hadden het over jullie ballotagecommissie… Waarvoor dient die en wie zitten er in?” Joline leunde wat naar voren. “Lang verhaal, Gerben, maar… Als je naar de muur achter mij kijkt, zie je daar een foto met tien mensen. Kees z’n ouders, mijn ouders, Kees z’n zussen, mijn broers en ons tweeën.
Kees en ik kregen vorig jaar in de zomer een relatie; een week later viel mijn broertje Ton als een baksteen voor de charmes van Kees z’n oudste zus Clara, de linkse van die twee rooie furies. En twee weken daarna zagen mijn grote broer Rob, jou welbekend, en Kees z’n jongste zus Melissa elkaar voor het eerst en die hadden een paar uur en een vernaggelde knie later óók een relatie. Mijn moeder noemde ons sinds die tijd haar ‘sextet’. Met een nogal confronterende nadruk op de 1e lettergreep.
En dat sextet is super-close. Clara en Melissa zijn geen vriendinnen van mij, maar zussen. Rob, Ton en Kees voelen elkaar ook prima aan. Kees en Rob omdat het beiden technici zijn, Kees en Ton omdat ze beiden op dezelfde base in Afghanistan hebben gediend. Helaas niet tegelijk overigens.
En dit voorjaar kwamen er plotseling twee dames bij: ene Charlotte en ene Margot. Die zochten een onderduikadres en dat werd dit appartement. En langzamerhand werden die twee hele goeie vriendinnen van ons. En na wat confrontaties met hun ‘verwekkers’, om de term ‘ouders’ maar te vermijden besloot het sextet om de dames in hun gelederen op te nemen en werd het een octet. En vroegen we toestemming om, als de dames een relatie zouden krijgen, het geheel om te dopen tot ‘Tony’s Tiental’. Tony is mijn moeder.”
Margot vulde aan: “En samen met Chantal, de moeder van Kees, de liefste moeders die we kennen!” Lot knikte overtuigend en Joline ging verder. “Maar het verhaaltje is nog niet compleet: Fred van Laar en zijn lieve echtgenote Wilma, die zie je op die andere foto, besloten samen met ons te trouwen. Nou ja… wij vroegen het aan hen en tien seconden later stonden we alle vier te grienen. Fred en Kees zijn, zoals je nu weet, elkaars bud uit Afghanistan; Wilma en ik hebben ook een bijzondere band. Samen met hen hebben we een rijke familie die dacht dat de Nederlandse wetten niet voor hun golden omdat ze rijk waren, achter de tralies laten belanden. En daarom, Gerben: zijn wij nu een tiental. Als er iets is: bellen en we staan voor elkaar klaar. En graag willen we daar een dozijn van maken: jou en Rogier erbij.”
Gerben keek vragend en ik zei: “Eén van die veroordeelden vond het nodig om z’n gram te halen door hier in te breken terwijl wij thuis waren. Heeft een luchtbukskogel van deze oh zo lieve dame tussen de ogen opgevangen en eentje van mij in z’n linker teelbal. En toen zijn moeder mij even later met een vleesmes aan wilde vliegen hing Joline al aan haar arm voordat ze één stap mijn richting uit had gezet.” Joline haalde haar schouders op. “Ze was helemaal op jou gefixeerd, Kees. Zag me niet eens staan.” Ze giechelde. “Totdat ik aan haar arm ging hangen, maar toen had ze het te druk om jouw klappen te incasseren, onderuit te gaan en te kotsen.”
Ik trok een serieus gezicht. “Ja, er gaan vaker vrouwen onderuit als ik ze aankijk. Zal wel door mijn…” Verder kwam ik niet. “Kees Jonkman!” Twee blauwe ogen keken me fél aan en Lot zei: “Zoek je ventiel even, Kees.” Gerben keek wéér vragend en Margot ging verder: “Het ventiel van Kees z’n ego. Moet af en toe opengezet worden, anders ploft z’n ego, zo opgeblazen is het.” Gerben knikte. “Aha. Daar heb ik wel beeld bij, geloof ik.”
Ik keek hem aan. “En jij wil piraat blijven? Ga zo door en ik neem het opnieuw in beraad, vriend.” Hij grijnsde en ik moest ook lachen. “En zo zit het spulletje in elkaar, Gerben. En dat tiental is de ballotagecommissie. Oké, voor jou een achttal eigenlijk. Want Margot laten we buiten beschouwing, want die is helemaal hoteldebotel van je en Kees mag ook niet meedoen, omdat je in zijn team werkt. Nou ja… ‘werkt’… Je zit op je gat te tekenen.”
Ik stak mijn hand op. “Hoho, dame, die jongeman daar ‘werkt’ echt wel; bij dat lasbedrijf in Eindhoven heeft hij gewoon met de monteurs meegebuffeld om al het materiaal de rolsteiger op te krijgen. Zeven meter hoog.” Joline knikte goedkeurend. “Nou, dat is ten minste iets. Neem er een voorbeeld aan, Kees!” Ik snoof. “Arrogante trut! Jij zit veel meer op je derriere dan ik. Achter je cijfertjes, die niet liegen…” Joline knipoogde en Margot nam het over.

“Gerben, zo zit het dus. Een tiental wat hopelijk binnenkort is gegroeid tot dozijn.” Ze giebelde. “We moeten er alleen nog een passende naam voor verzinnen.” “The dirty dozen”, zei Gerben meteen, wat een hoofdschudden van de dames tot gevolg had. “Echt niet. Zo smerig zijn we nou ook weer niet”, zei Charlotte. “Nou ja, Kees wel als hij weer eens als stoker of machinist tekeer is gegaan en Rob als hij weer eens aan een dikke scheepsdiesel heeft liggen prutsen of aan een oud trekkertje… Of Ton als hij na een week uit het oefenterrein komt. Maar de dames van dit gezelschap wensen zich niet als ‘Dirty dozen’ te laten aanspreken, ben jij gek.” “Bovendien”, vulde Joline aan “wens zeker ik niet als ‘Double D’ te worden betiteld. Daarvoor is de vulling van mijn BH’s toch echt iets te klein.”
Gerben gaapte haar aan en wij schoten in de lach. “Zelfkennis is het begin van de ware wijsheid, lieve echtgenote. En mij een oorvijg geven gaat nu niet, want je zei het zelf.” Joline keek weer nuffig. “Anders had jij het wel gezegd, Kees. Dus: kom hier met die oren van je!” Ik schudde mijn hoofd en dook weg. Margot en Charlotte zaten me uit te lachen, maar Gerben keek behoorlijk verwonderd. Joline zag het ook. “Kees, jouw beurt. Want vriend Gerben zit zich nu af te vragen of hij niet beter kan vluchten…” Margot trok Gerben tegen zich aan. “Ben ik niet zo bang voor, Jo. Ik heb best wel goeie argumenten om hem daarvan te weerhouden.” Een lange zoen volgde.

Toen de duifjes elkaar hadden losgelaten en Gerben een beetje met een rooie kop zat, zei ik: “Gerben, wat zijn de kernwaarden van DT?” Hij antwoordde meteen: “Keihard werken aan goeie spullen, het team is belangrijker dan het individu en op z’n tijd een dolletje.” “Precies. En dat zijn, met een kleine variatie, ook de kernwaarden van dit gezelschap. Keihard werken, we zijn samen één team en regelmatig een dolletje. Joline en ik sarren elkaar regelmatig de tent uit, een moment later zijn we dolverliefde tieners en weer iets later één denktank waar prima ideeën uit voortkomen. En dat geldt voor de andere koppels van het tiental ook. Zelfs voor deze beide dames naast jou. Aan jou, samen met Rogier, de eer om dat stadium ook te bereiken.” Margot giechelde. “Dat sarren gaat sowieso wel lukken, Kees.” “Ik zou niet durven, schoonheid. Ja, je zus sarren misschien, maar jou? Echt niet.”
Lot keek hem aan. “Mij sarren? Dan heb je meteen twee bruine furies tegenover je, meneer van Wiers. En ondertussen zijn wij best wel aardig handig in het gooien van onderzetters naar plaatsjes waar het best pijn doet, denk er aan!” Ze keek dreigend. Na nog een glas fris stond Gerben op. “Mensen het is hartstikke gezellig en zo, maar ik kak een beetje in. Lange autorit, lange wandeling, veel emotie… En morgenmiddag weer hier opdraven… Ik ga vannacht eens een goed potje slapen, dat heb ik nodig.” Margot stond ook op. “We nemen in de hal wel even afscheid, liefje.”
Ze keek hem aan. “Mag ik dat zeggen? Liefje?” Gerben knikte. “Hier wel. Bij DT… Daar denk ik nog even over.” Ze verdwenen in de hal. Charlotte glimlachte zachtjes. “Prima vent voor mijn zus, Jolien.” Die knikte. “Kees?” Ik knikte ook. “Ik ken hem op technisch gebied nu aardig. En die indruk is uitstekend. Maar zo te zien kan vriend Gerben ook aardig van zich afbijten als hij niet meer geremd wordt door de dominante persoonlijkheid van het meisje waar hij stiekem smoorverliefd op is. Dat wordt straks vuurwerk jongens als we met z’n allen bij elkaar zijn!”
Joline lachte breeduit. “Ik stel voor dat dat in Malden gaat gebeuren. Maar met Karel en Chantal erbij. Ruimte genoeg; de heren slapen wel in de danskelder. En wij meisjes gaan een feestje bouwen op mijn ouwe kamertje!” “Ik weet niet of Ton en Rob zich in dat voorstel kunnen vinden schat. En anders hebben Claar en Mel wel iets te mauwen…” Ze wennen er maar aan”. Morgen met Gerben en Rogier bespreken en dan in de groep gooien, oké?” We knikten braaf.

“En nu maar wachten tot het nieuwste koppel zich met moeite uit elkaar armen heeft losgerukt, dames. Kan wel even duren, vrees ik. Wie wil er nog wat drinken?” Even later, met vier glazen wijn op tafel, kwam Margot binnen; een brede smile op haar gezicht. Lot keek op haar horloge. “Zo, dat heb je rap gedaan, zusje. Vier minuten en twintig seconden om je liefje de deur uit te werken. Netjes!” Margot snoof. “Morgenmiddag is Gerben weer hier, hoor. Dan kunnen we ongelimiteerd en ongeremd knuffelen zonder commentaar. Want jij zal je handen ook wel vol hebben aan Rogier, zussie!” De laatste woorden kwamen er nogal vinnig uit en we lachten haar uit.
Margot ging zitten en pakte haar wijntje. “Zo jongens… Dat was een nogal hectisch dagje.” Joline leunde semi-geïnteresseerd naar voren. “Ja, vertel eens Margot…” Ze kleurde. “Ach, hier kan ik het wel kwijt. Gerben is een schat. Toen ik hem plompverloren een zoen gaf na zijn bekentenis dat hij helemaal verliefd op me was, bleef hij even zitten, voor zich uit starend. En toen keek hij me aan en zei alleen maar: ‘Je wilt niet weten hoe blij ik hiermee ben, lieve Margot…’ Ik moest bijna janken, heb toen gezegd: ‘Dat wil ik wél weten, Gerben.’ En toen gaf hij mij een hele lieve, zachte zoen.” Ze keek ons aan. “En toen wist ik het zeker: deze vent is het.”

Lot sloeg een arm om haar heen. “Hetzelfde gevoel had ik met Rogier, schat.” En Joline vulde aan: “En ik met Kees.” Ik knikte. “En ik met Jolien, meiden.” Beide zussen kregen rode ogen en omarmden elkaar. Joline wenkte mij met haar ogen en we trokken ons even terug op de slaapkamer. Daar nam ik haar in mijn armen. “Ik ben zó blij voor die twee, Joline… Nu kunnen ze écht aan een nieuw leven beginnen.”
Joline knikte. “Ja. En daar hebben wij een klein steentje aan bijgedragen. Ben ik trots op. Hoe zeg je dat ook alweer? ‘Eén van de dingen die het leven de moeite waard maken.’ Heerlijk.” We kusten elkaar. Zachtjes streelde ik Joline en haar handen gleden langzaam over mijn rug. Achter me ging de deur open. “Komen jullie nog even bij ons, Joline en Kees?” We liepen de kamer in. “We willen jullie bedanken. Voor de heerlijke tijd hier.” Margot keek ons recht aan. “We gaan over een tijdje wel vertellen wat er hier allemaal gebeurd is, want Rogier en Gerben gaan deel uitmaken van ons groepje, dat weten we zeker. En we willen geen geheimen voor hen hebben.” Lot giechelde zachtjes. “Maar morgen lijkt ons nog een beetje te vroeg hiervoor…” Joline knikte en zonder plagende ogen zei ze: “Daar hebben jullie gelijk in. Maar meiden: geen geheimen in ons groepje houdt ook in dat Fred en Wilma het moeten weten.”
De zussen knikten. “Dat vinden we geen probleem. Hebben we het gisteravond al over gehad. Als we hen niet vertrouwden, waren we niet zo snel jullie slaapkamer in komen rennen.” Margot giechelde. “En misschien vermoedden ze het al lang. Fred kijkt af en toe dwars door je heen.”
Ik gniffelde. “Daar zal hij nu wat meer moeite mee hebben dan een paar maanden terug, meiden…” Er kwam een kussen mijn kant uitgevlogen. “Tot zover de inbreng van de heer Jonkman in deze nuttige conversatie”, zei Joline droogjes. “Maar meiden: jullie ook dank je wel. Jullie zijn prachtige dames geworden. Niet alleen fysiek, maar ook in jullie doen en laten. Wij, en daar bedoel ik uitdrukkelijk ook Kees mee, hebben genoten hoe jullie opbloeiden hier. En we hebben net tegen elkaar uitgesproken dat dát de dingen zijn die het leven de moeite waard maken. En we zijn blij dat jullie nog niet weg zijn, ondanks dat we jullie van harte een eigen plekje in Arkel gunnen. Kees?”
Ik knikte. “Ik ben het honderd procent met Joline eens, dames. Voor de rest hou ik mijn mond maar; er zou zo maar eens een lompe grap tussendoor kunnen schieten en daar is dit moment niet geschikt voor.” Joline keek me aan. “Goed zo ventje. Je leert nog wel eens…” Ze knipoogde. Even was het stil, toen veerde Joline op. “Jongens, hoe laat is het? Kwart voor negen? Dan ga ik mijn lieve pa en ma eens bellen. Even informeren hoe het zachte Noorse mos hen beviel én hen op de hoogte stellen van dit nieuws!” “Niet te lang, schat. Daarna wil ik Amersfoort bellen. De rest appen we wel; wie weet komen er reacties.”

Joline was al met haar telefoon bezig. “Hoi Ma, met Jo. Hoe is het in Noorwegen en, iets specifieker: hoe beviel het zachte mos?” Door de speaker kwam een duidelijk ‘Tutje!’, gevolgd door: ‘Hoi, lieve dochter. Noorwegen is schitterend. Pa en ik waren het snel eens: hier gaan we vaker heen! Wat genieten we hier… We staan nu op de Floracamping, zo’n 40 km ten oosten van Trondheim, langs de E14. Een prachtig gebied! We hebben de afgelopen drie dagen telkens wild gekampeerd in het bos, maar nu moesten we echt vers water tanken en de WC legen. Maar hier op de camping is het ook prachtig. Vlak bij de rivier, waar je hele dikke zalmen kunt zien zwemmen. Er wordt hier dan ook veel gevist… Kortom: het bevalt ons prima!”
Ze was even stil en zei toen zachtjes: “Zelfs dat Noorse mos, Jolientje!”
Op de achtergrond de stem van Rob Sr.: “Tóny! Dat kun je niet maken!”
We gierden het uit van het lachen. “Oh Ma… Heeft Pa nu een rooie kop?” “Ik kan het niet zo goed zien, schat. Hij zit nét buiten de lichtkring van de lamp. Maar lief dat je even belt. Alles goed bij jullie? En met de zussen?”
Een knipoog ging richting Lot en Mar. “Met ons wel Ma… Maar met de zussen…”
Geagiteerd reageerde Tony: “Toch niet weer gesodemieter, hoop ik?”
Joline gaf de telefoon aan Margot. “Hoi Tony, met Margot. We wilden jullie even bellen om mee te delen dat Lot en ik nu allebei een relatie hebben.”
Het was even doodstil aan de andere kant. “Wááát? Wat fijn voor jullie, meiden! Jullie kennende is dat geen ‘scharrel voor twee weken of zo’…
Liefjes zei Margot: “Nee, dat klopt. We heten dan ook geen Clara en Melissa. Of Joline die op haar veertiende zat te klefbekk… Aú, blonde bitch!”
Joline had uitgehaald met een schoen tegen Margot’s scheenbeen.
Aan de andere kant hoorde we Tony en Rob gierend lachen.
“Zo, die heb je te pakken, Margot! Kwam die oorvijg aan?”
Mopperend kwam het antwoord: “Nee, een pump tegen m’n scheenbeen. Het blonde krengetje…”
Ze gaf de telefoon aan Lot. “Hoi Tony, Lot hier. Mijn zusje heeft haar handjes even nodig om over de au-plaats te wrijven. Maar om serieus op je vraag terug te komen: Nee, geen scharrels voor twee weken. Mijn vriend is Rogier, hoofd technische dienst van een ziekenhuis in Nijmegen; onze relatie is nu negen dagen oud; we leerden elkaar kennen tijdens onze vakantie in de Harz. De vriend van Margot is Gerben, een van de teamgenoten van Kees. En die hebben vanochtend tegen elkaar gezegd dat ze stapelgek op elkaar zijn.”
“Wat mooi, meiden… Dan is ‘Tony’s Tiental’ compleet! Wij trekken vanavond een mooie fles open!” “Dat zouden jullie toch wel doen, mijn schoonpa kennende, Tony”, vulde ik plagend aan.
“Kees hou jij je er even buiten.”
“Nou echt niet, lieve schoonmoeder van me. Want we hebben nóg een mededeling te doen.” Even liet ik een stilte vallen en vervolgde toen: “En nee, je lieve dochtertje is niet zwanger.”
“Rotvent! Schiet op!” “Het wordt geen ‘Tony’s Tiental’, Tony. Het wordt een dozijn. We hebben twee anderen gevraagd om ook tot de club toe te treden.”
Weer wat het even stil, toen hoorde ik Rob zeggen: “Fred en Wilma, Kees?”
“Jij mag nooit meer raden, Rob. Honderd procent score.”
“Zijn we blij mee, jongens. Die horen er inderdaad bij. Nog meer schokkend nieuws?”
“Nou, voorlopig even niet. We gaan zo meteen Karel en Chantal even bellen met dit verhaal, daarna gaan we slapen. Morgen weer op tijd in de kerk zitten.”
“Goed zo. Heb jij wel eens nodig. Dan gaan we nu ophangen; de belminuten vliegen er doorheen op deze manier. Wij vermaken ons hier wel.”
“Kan ik me voorstellen, pa. Op het zachte, Noorse mos…”
“Pestkop”, was zijn antwoord, gevolgd door een ondeugend: “Maar bedankt voor de tip. Het was best wel bijzonder…”

Toen hing hij op en keek ik de meiden aan. “Iemand van jullie zou nu moeten roepen: ‘Ieeeeuw!!! Bejaardensex!’ en een heel vies gezicht trekken…” Joline trok een pump uit. “Moet ik ook jou even met deze schoentjes bewerken, Kees? Zoals ik al eerder heb gezegd: mijn pa en ma zijn niet bejaard. En schiet op, ga Karel en Chantal bellen! Nee wacht, geef mij die telefoon maar.”
Het telefoongesprek met mijn pa en ma was wat korter. Maar ze waren er net zo blij mee.
“Wij informeren de dokter ook nog even, Joline! Die informeert regelmatig naar de zussen.”
“Da’s prima, Chantal. Ook hij heeft z’n steentje bijgedragen aan het welzijn van die twee schatten. Doe hem ook de groeten van mij.”
Even later legde ze haar telefoon neer. “Waarom duren de telefoontjes met jouw moeder veel korter dan die met mijn moeder, Kees?” “Omdat mijn moeder best wel wat genen met mij gemeenschappelijk heeft, schat. In telefonische conversaties is ze meestal to the point en zakelijk. Ze komt pas echt los als ze iemand face-to-face spreekt.”
Margot zei vlakjes: “Ja, dat is bij jou inderdaad wel het geval, Kees. Zeker als je iemand op z’n nummer moet geven.” “Dat kan ik zonder problemen op jou loslaten, krengetje! Pas dus maar goed op!” Lot wees naar Joline. “Je zou de rest van ons clubje nog appen, Jolien…”
Die pakte haar telefoon. “Goed plan, Lot. En daarna gaan we naar bed. Morgen eens een kerkdienst zonder orgel, bugel of trompet. Wel eens lekker.” Ze stak haar tong uit en haar vingers gleden razendsnel over de toetsen van haar telefoon. En even later lieten die van de zussen en die van mij een geluidje horen dat er nieuws was. ‘Ons tiental is uitgebreid tot dozijn. Lot en Mar hebben nu beiden een relatie. Morgenmiddag komen beide heren hier. Groet, Jo.’ Ik keek haar aan. “Dit is een verkapte uitnodiging, schat. De rest kennende wordt het morgenmiddag druk hier.”
Ze haalde haar schouders op. “Plek en tuinstoelen zat, Kees. We kunn…” Ze werd onderbroken door een viervoudig piepje. En nóg één. “Daar zal het commentaar van de rest zijn…”
Rob jr schreef: “Mooi. Wij gaan Gerben morgenmiddag wel eens ondervragen. Voldoende koffie in huis, Jo? Anders neem ik die wel mee.”
Ik keek Joline aan. “Heb jij tegen je grote broer uit de school geklapt, liefje?” Hevig ontkennend hoofdschudden. “Echt niet!” De zussen zaten elkaar ook al aan te gapen. Margot vroeg zich hardop af: “Was het zó duidelijk?”, waarop Lot zei: “Die grote broer van Jolien heeft z’n ogen niet in z’n zakken zitten, verdorie…”
Vingers wezen naar de grond en Lot drukte zich op. Een volgend appje, ditmaal van Clara. “Ik weet niet wie Gerben is, maar wij doen graag mee aan deze ondervraging. ten slotte moeten de zussen wel in goeie handen komen!” Fred was de laatste. “Om beide dames én de nieuwe heren in bescherming te nemen, komen wij ook wel even naar Veldhoven. Vanaf hoe laat zijn we welkom, Joline?”
Die typte terug: “Leuk jongens! Vanaf een uur of vier. Dan hebben beide heren nog een uurtje om zich voor te bereiden. Niet meteen voluit in de aanval gaan, anders hebben jullie de nagels van Lot en Mar in je gezicht, denk er aan! En Rob, doe je eigen koffie in een thermosfles en neem die maar mee. Geen zin in gebarsten kopjes hier omdat ons fijne porselein niet tegen jouw gif bestand is.”
Er kwam een smiley met een uitgestoken tong retour. Toen we opkeken, keken we in twee breed lachende gezichten van de zussen. “Dat wordt hartstikke gezellig, morgen!” zei Margot. “Ik app Gerben wel even, dan kan hij zich voorbereiden.” “Goed plan zus. Dat doe ik ook, maar dan naar Rogier. En daarna trekken deze dames zich terug in hun slaapvertrekken. Morgen zal het wel hevig worden!” Ik bromde. “Zeker weten. Met een ‘houseband’ in die normaal zo beschaafde kerk…” “Kan nooit zo erg zijn als de combinatie orgel en bugel, Kees.”

Met een groepshug wensten we elkaar welterusten en de zussen verdwenen. “Veiligheidsrondje, Kees. Daarna wij ook lekker slapen.” “Prima plan, meissie. Genoeg opwinding vandaag gehad.” Een kwartier later lagen we in bed en kroop Joline tegen me aan. “Heerlijk, schatje. Die beide meiden nu ook een goeie vent naast zich. Ik ben daar super-blij mee.” “Ik ook schat. Nu kunnen we ze met een gerust geweten loslaten in hun eigen optrekje in Arkel. En hoe ze dat daar doen… Mogen ze zelf uitvogelen.” “Ze hebben nog even tijd om dat uit te dokteren, Kees. Een half jaar of zo. Tegen die tijd kennen ze Rogier en Gerben bijzonder goed. En die twee heren zijn niet dom; die hebben ook hun eigen plannetjes.”
Ik bromde: “Ja. Het zou goed kunnen dat DT een dependance in Arkel krijgt, als Rogier gaat solliciteren.” “Nou, dan is Theo ook blij, Kees. Hoeft hij minder ver te rijden. Vanuit zijn huis scheelt dat zeker een kilometer.” Joline giechelde. “En dan komt hij ’s morgens op de dependance aan en betrapt vier van zijn medewerkers in bed, twee aan twee van elkaar genietend…” “Ik weet niet of Rogier en Gerben van de mannenliefde zijn, schat. Zó goed ken ik ze nou ook weer niet.” Naast me hoorde ik een diepe zucht. “Slapen jij! Idioot.” Een lieve zoen volgde en een paar minuten daarna een paar zachte snurkjes…

En toen was het zondagochtend. Ik werd wakker en keek uit over een landschap wat in een ochtendzonnetje zichtbaar was. Even vanuit bed genieten… Maar na een paar minuten ging ik er uit. Niet zachtjes genoeg; naast me rekte Joline zich uit en vroeg gapend: “Hoi Kees… Hoe laat is het?” “Bijna acht uur, schoonheid. Tijd voor een ochtendzoentje.” Ik voegde de daad bij het woord, mijn armen om haar heen en trok Joline tegen me aan.
“Heerlijk plekje zo, mooie meid…” “Ja. Behalve dat ik moet plassen, Kees. Laat me even los alsjeblieft.” Ze stapte het bed uit en liep om het bed heen richting badkamer. Haar dunne nachtpon liet de contouren van haar lichaam doorschemeren. “Je bent prachtig, mooie vrouw van me.” Ze glimlachte. “Dat weet ik. En ik maak daar gebruik van om een knappe vent voor altijd bij me te houden. Maar nu eerst plassen. En daarna meteen douchen.”
Toen ze terugkwam keek ze teleurgesteld. “” Ik dacht dat jij wel met een kopje thee klaar zou zitten, echtgenoot van me.” “Klaar zitten doe ik altijd als jij in de buurt bent, schoonheid. Klaar om je te bespringen.” Ze snoof. “Dat doe je maar in je eigen tijd. Kom, er uit; jij moet ook douchen. En netjes aankleden voordat we naar de kerk gaan. Dan kan ik me ten minste netjes optutten zonder dat het me weer een panty kost.” Ze lachte me uit. “Wegwezen jij!” Ik ging douchen en daarna kleedde ik me in een lege slaapkamer aan. Joline was met de zussen al bezig met het ontbijt; ik hoorde ze kletsen. Nette broek, overhemd, stropdas… colbert was vandaag niet nodig, het was buiten al 19 graden, had ik gezien.
Na een uitgebreid en rustig ontbijt ruimden we de kamer nog wat op. “De tuinstoelen haal ik na de kerk wel naar boven. Kunnen we mooi op het terras zitten, meiden.” En om tien voor tien liepen we de kerk in. Klanken van de ‘houseband’ verwelkomden ons: drums, gitaar… Toch wat anders dan de klanken van Bach. Nou, verras me maar! We gingen ergens in het midden van de kerk zitten. De zussen en Joline hadden ondertussen een ‘vast plekje’ gevonden, dus ik volgde hen.
Even later ging er een echtpaar naast ons zitten. De man keek me aan. “Hé… Onze vaste bugelist! En vandaag even werkeloos. Goedemorgen!” “Goedemorgen. Jullie band werd door Greet Zwart redelijk aangeprezen, dus…” De man stak zijn hand uit. “Gerrit van Loon. En dit is mijn echtgenote Mary.” “Goedemorgen Kees.” Ik stelde Joline en de zussen voor. Mary wees. “En onze zoon staat daar voor in de kerk met z’n basgitaar in handen.” Een lange slungel; hij speelde wel goed, netjes de akkoorden onderstrepend met zijn bas, zonder te overheersen.
“Dat doet hij best goed, Gerrit!” Die grinnikte. “Dat moet ook, anders krijgt hij commentaar van Greet.” Ik trok een gezicht. “Ik weet hoe het voelt… Arme knul.” Even later begon de dienst. Het zingen ging nu wat anders, met die band als ondersteuning. En ik moest eerlijk zeggen: ze deden het prima! Heel wat beter dan dat bandje in Arnhem, een paar maanden terug. Niet overheersend, maar veel meer ‘begeleidend’. Ik kon er van genieten, ondanks dat de wat meer evangelische liederen me niet zo aanspraken. De preek van Richard was voor zijn doen vrij kort. En hij ging niét zo diepgravend als normaal; ik kon hem goed volgen. Na de preek samen zingen, collecte, slotlied… En om vijf over elf sprak Richard de zegen uit.
Bijna tien minuten eerder dan normaal, ondanks dat we veel gezongen hadden. Ik liep na de dienst naar voren, waar de jongelui van de band hun spullen aan het pakken waren. “Dame en heren: normaal ben ik geen fan van de Evangelische liedbundel, maar mijn complimenten over jullie begeleiding en muziek. Ik heb er van genoten. Dank jullie wel!” Ze glimlachten. “Dank je wel. Fijn om te horen.”
Achter me klonk de stem van Greet. “En dit compliment komt uit de mond van een verstokt liefhebber van Bach en Engelse barokmuziek, dus wees er zuinig op!” Ik keek om en zag Greet met een brede lach achter me staan. “Keurig gespeeld en gezongen, lui. En netjes gedaan wat ik zei… Daar kan deze meneer hier naast me een voorbeeld aan nemen!” Ze gaf me een por. De bassist keek me even aan. “Oh, wacht even… U speelt hier regelmatig trompet, toch? Is ook mooi.” Ik gniffelde. “Het is een bugel, maar oké, dank voor je compliment. Gelukkig zei je niks over dat orgel…” Wéér een stomp van Greet.
“Doen we een beetje aardig tegen elkaar… majóór?” “Zeker wachtmeester. We moeten een goed voorbeeld zijn, wachtmeester.” Ze gromde. “Morgenavond spreken we het even door, jongelui. Acht uur bij mij thuis.” Ik voegde er aan toe: “En op tijd is vijf minuten voor tijd…” “Dat weten ze ondertussen prima, Kees. Hoef jij ze niet nog een keer in te wrijven.”
De zangeres, een meisje van hooguit zeventien jaar, giechelde. “Nee, we hebben ondertussen wat ervaring met het tijdsbesef van mevrouw Zwart. Te laat staat gelijk aan geen thee.” Ik grinnikte. “Dat heeft ze bij mij nog nooit geflikt. Maar wie weet, brengen jullie haar op ideeën. Ik ben ook een leerling van haar.”
De bassist zei, met een sombere blik in zijn ogen: “Sterkte. Je zult het nodig hebben…”De ogen van Greet bliksemden. “Wat jij af en toe nodig hebt is een kussentje onder je achterwerk, zodat die schoppen van mij minder hard aankomen als je niet oppast, meneer van Loon! Ben jij gek…” Ze lachten haar uit en ik deed mee.
“Binnenkort moeten we maar eens bij elkaar komen, jongelui. De koppen bij elkaar steken voor een plan om onze gezamenlijke muziekdocente een beetje te laten dimmen…” “Kees Jonkman!” De stem van Greet schalde door de kerk. “Is hij weer eens bezig, Greet?” Joline kwam naar voren lopen. “Goed gespeeld, jongens! En dame: mooi gezongen. Complimenten. Weer eens wat anders dan die bugel van die vent van me…”
Joline stak haar arm door de mijne. “Jij moet goed zo doorgaan, mevrouw Jonkman. Dan krijg je van twee kanten klappen”, gromde ik. Liefjes antwoordde Joline: “In een kerk? Dat doe jij niet, Kees… Kóm, naar huis. Zin in koffie. Die jij gaat maken. Je hebt zoals gewoonlijk alleen maar weer op je reet gezeten…” Ze draaide me om en achter me hoorde ik bandleden en Greet lachen.

Thuisgekomen haalden we zes tuinstoelen uit de berging en namen die mee naar boven. “Zo, koffie.” Joline keek me lachend aan. “Kees: aan de slag!” Ik mopperde wat, maar ging aan het werk en even later zaten we, ieder met een mok koffie in de hand, op het terras. “Heerlijk weer vandaag! Ik zou m’n bikini wel aan willen trekken en nog even lekker van de zon willen genieten…” Margot keek naar Charlotte die pesterig antwoordde: “Ja, dat zou je wel willen, want gisteren kreeg je daar de kans niet voor. Op de wallen…”
We schoten in de lach en Joline hikte: “Jaja, Margootje op de wallen… Ik zie het voor me. Nót!” Margot zuchtte maar weer eens. “Zus, je bent een vals kreng. Ik ga eens een goed gesprek met Rogier aan. Wedden dat hij je laat vallen als een baksteen?” “Doe maar”, antwoordde Lot. “Dan knoop ik wel een praatje aan met Gerben. Twee minuten daarna ben jij ook weer vrijgezel.” Joline greep in. “Niks ervan meiden. Jullie praten maar met elkaars partners als wij erbij zijn. Om de zaken een beetje in het juiste perspectief te plaatsen, zeg maar.” De zussen knipoogden naar elkaar, wat inhield dat de vrede weer getekend was.
“Maar die bikini van jou is geen slecht idee, Mar. Gerben en Rogier komen rond drie uur, de rest van het gezelschap rond vieren; dan hebben we nog een paar uur de tijd om lekker in de zon te bakken. En daarna even douchen en optutten, dan zijn we weer gereed voor gezelschap.” “Dat optutten is wel nodig dames. Als jullie hier over een paar uur als rooie kreeften zitten. Ik hoop dat de fles after sun nog voldoende bevat.”
Margot stond op. “Kom zus. Voordat meneer Jonkman nog meer hatelijkheden over ons uitstrooit.” Joline ging er achteraan. “Ik trek ook even m’n bikini aan, schatje. En jij je zwemshort.” “Ik hoef niet zo nodig bruin te worden, schat. Ik verbrand eerder.” Ondeugend keek ze om de schuifdeur heen. “Ik zei ook niet dat je bruin moest worden… Ik wil gewoon van een lekkere vent naast me genieten. En dat die twee er naast zitten… Het zal me een biet zijn.”
Ze verdween en zuchtend stond ik op. Oké… Zwembroek aan. Maar wel goed insmeren, anders was ik vanavond inderdaad verbrand. Geen zin in. Even er na ging ook ik op het terras zitten. Overigens voor de eerste keer om te zonnebaden. “Schat, kun jij me even insmeren? Sommige delen zijn wat moeilijk bereikbaar.” Een dubbele giechel klonk naast me. “Jaja… Je kunt ook gewoon je zwembroek uitdoen, Kees.” Charlotte keek me gemeen aan, maar gelukkig nam Joline het voor me op. “Dat doet hij wel op andere plekken, meiden! En jullie smeren elkaar maar in, daar leent Kees zich niet voor!”
Kortom: Joline smeerde mijn rug in, ik de hare. En haar benen. Niet omdat ze er niet bij kon, maar omdat ik het heerlijk vond. En zij ook. “Jammer dat ik geen panty aan heb, hé schatje?” hoorde ik haar fluisteren en ik moest lachen. Maar even later lagen we lekker naast elkaar op de ligstoelen te genieten van de zon. Voor de veiligheid had ik wel een alarm op mijn telefoon aangezet. En om half drie begon die lawaai te maken.

“Kom dames, overeind. Even lekker die zonnebrandolie van je afspoelen en netjes aankleden voor het bezoek.” Er klonk gezucht en er was nog weinig beweging te zien. “Dames! Overeind, anders pak ik de tuinslang!” Mopperend stond Lot op. “Die ken ik maar al te goed. En ik heb vandaag niet zo’n zin in de ‘Miss Wet Bikini prijs’. Zus, opstaan, anders ben je de klos. Meneer Jonkman loopt al richting kraan.”
Ik zette de stoelen even naast elkaar en spoot ze schoon. Weliswaar zouden er straks kussens in die stoelen liggen, maar ook die wilde ik niet vettig laten worden van de zonnebrandolie. Stoelen weer in de zon om te laten drogen… Toen douchen en aankleden. Joline was al bezig: een lichtgeel zomerjurkje, haren in een staart en op zwarte schoentjes met een hakje. “Schat… Je ziet er weer heerlijk uit. Als we geen bezoek zouden krijgen…” “Ja, dan had je me het bed op gesleurd en me hevig aangerand natuurlijk. Jammer joh. Tot vanavond laat maar even de voorraad aanvullen. Vanavond laat zal ik eens kijken of ik de expeditie aan het werk kan zetten.” Ze keek ondeugend.
“Ik zal de chef productie opdracht geven om als een malle aan het werk te gaan, schat. Minimaal 4cc in plaats van de gebruikelijke 3.” Een snel zoentje, douchen en toen kleedde ik me aan. Lichte zomerbroek, T-shirt, sokken en schoenen. Het was er warm genoeg voor, ook op het terras. Als het vanavond frisser zou worden, kon er wel een shirt overheen. Joline was al in de keuken bezig om thee en koffie klaar te zetten; ik deed de kokosmacronen in een grote trommel en pakte wat flessen fris om in de koelkast te zetten. Glazen klaarzetten, wat knabbels erbij…
“Wij zijn er klaar voor, Jolien!” De zussen kwamen uit hun kamer. Twee knappe brunettes, de één met een grote krullenbol om haar gezicht, de ander met een mooie dikke staart. Een klein beetje opgemaakt, beiden ook een zomerjurkje aan met een ceintuur er overheen: Charlotte lichtgeel en Margot rood. “Meiden, jullie zien er heerlijk uit! Nietwaar, Kees?” Ik knikte. “Echte Refo-tutjes van de Biblebelt. Keurig.” Een hartgrondig ‘Rotzak!’ was mijn beloning.
Voordat ik een weerwoord had ging de bel van de voordeur beneden. Op het beeldscherm zag ik Rogier staan. “Hé, een technicus in z’n goeie goed! Kom binnen Rogier, je weet de weg!” En op de camera zag ik Gerben ook aan komen lopen. “Even wachten Rogier; die vent die nu jouw kant uit loopt wil ook bij ons naar binnen. Dat is Gerben, je lotgenoot. Kersverse vrijer van Margot.” Op de camera zag ik dat ze handen schudden, toen verdwenen ze uit het gezichtsveld. “Dames! Jullie beide liefjes komen samen naar boven! Ontvangen jullie ze?”
Margot en Charlotte stormden naar de deur. “Opzij, Kees!” “Nounounou… Dames toch!” Grinnikend liet ik de deur op een kier staan en liep naar binnen. “Zo. We hebben een halfuurtje voor onszelf, schat. Die zijn wel even bezig met elkaar begroeten. Ga je met me mee naar bed?” Joline keek afkeurend. “Foei. Ga je schamen, Kees Jonkman. Als goed gastheer en chaperonne zou jij nu op het balkon moeten staan om de deugdzaamheid van de dames te bewaken. Om van hun maagdelijkheid maar niet te spreken.” Wij wachten netjes hier tot het bezoek zich meldt. En als dat langer duurt dan vijf minuten gaan we ze halen, potverdrie!”
Dat hoefde niet; we hoorden de lift stoppen en twee minuten erna kwamen beide stelletjes binnen. “Volgens mij zijn jullie al welkom geheten door beide dames, dus dat hoeven we niet te doen, heren. Koffie of thee?” Beiden gingen aan de koffie. Ik hield Gerben even tegen. “Wil jij als de bliksem dat colbertje uit en die stropdas af doen, piraat? Je zit hier niet bij een klant en het is buiten meer dan vijf en twintig graden. Ben jij gek…”
Hij kleurde. “Ik moet toch een beetje goeie indruk maken, Kees?” “Dat doe je maar als je bij Damen zit of zo. Maar als je hier bent, moet je je thuis voelen. Joline, Lot, Mar en ik kennen je daar goed genoeg voor. Uit die opsmuk! En je bovenste knoopje los!” “Doe de rest ook maar, Gerben.” Margot giechelde, terwijl hij z’n jasje uit deed.
Hij kleurde een beetje. “Wat moet ik daar mee, Kees?” “Gewoon. Een snedige opmerking terug maken. Ik heb wel een suggestie voor je: ‘Alleen als jij dat ook doet, Margot.’ Wat dacht je daarvan?” Margot keek me broeierig aan. “Pas jij een beetje op, Kees?” “Hé dame, jij begon met gewaagde opmerkingen, hoor. Ik niet. Ik zou niet durven…”

Joline bonjourde ons richting terras en Rogier merkte terecht op: “Zooo… Het is hier best uit te houden.” “Ga zitten, dames en heren. De koffie loopt door, dus even de tijd voor wat huishoudelijke mededelingen. Over een krap uur komt de rest van het gezelschap: Kees z’n schattige en onschuldige zusjes met mijn stoere broers en onze ICT-goeroe met z’n echtgenote. Dan zijn we compleet. Vergis je niet: de conversaties tussen ons zijn af en toe gewaagd, soms vlijmscherp en regelmatig liggen we in een deuk van het lachen. En als er iemand te ver gaat, merkt hij of zij dat vanzelf en wordt netjes op zijn of haar plaats gezet. Bij Fred moeten we dat met z’n vieren doen, bij Wilma met z’n tweeën, maar dat terzijde. Het belangrijkste is: voel je thuis. Tot zover mijn intro; de rest van de middag ben je overgeleverd aan de ballotagecommissie. Gerben, jij kent Fred ondertussen een beetje, en Rob ook; als je Rogier even op de hoogte wilt brengen: graag. Ik ga me, samen met Kees, over de koffie ontfermen.”
“Niet te lang hé liefjes? En Kees: handjes boven het aanrecht houden!” Margot keek pesterig. “Dat bedoelde mijn geliefde echtgenote dus, heren. Jullie liefjes doen daar keihard aan mee.” Daarna draaide ik me om en ging Joline achterna.

Met een kop koffie en koeken in de hand of op tafel ging de tijd snel. Rogier vertelde wat over zijn jeugd en opleiding en vervolgens Gerben. Ik observeerde hen: Gerben had een vrij modaal postuur. Niet mager, niet te dik, maar ook niet super gespierd, ondanks dat hij een goeie conditie had. Rogier daarentegen was behoorlijk gespierd; een robbetje knokken tegen hem zou wel eens pittig kunnen zijn. Maar het was duidelijk dat beide heren compleet verloren waren aan hun beide dames. En vice versa. Regelmatig zag ik luchtkusjes en knipoogjes heen en weer gaan.
Al met al ging het uurtje snel en vrolijk voorbij en ging de benedenbel. Mel, Claar, Rob en Ton stonden voor de deur. “Kees, opendoen!” Clara klonk ongeduldig. “Laat me raden… Je moet weer plassen, zus?” “Schiet op vent, anders…”
Ik deed de haldeur van beneden open en hoorde even later de lift boven komen. Voordeur open, deur van het toilet van de dames Bongers open, deur van ons eigen toilet open… Twee roodharige meiden kwamen de lift uit stormen en renden naar binnen. Ton en Rob liepen er kalmpjes achteraan. “Het was weer eens zover, Kees. Hoi kerel.”
Een stevige hand van Rob, een iets hardere van Ton. “Broertjes!!!” gilde Joline en kwam de kamer binnenrennen. “Ha, daar is ons prinsesje! Kom hier, theemuts!” Ze vloog Ton om de hals en even later Rob. Die legde haar in de brandweergreep over haar schouder. “Ik zal je even naar buiten dragen, zusje…” “Zet me néér, Robbie! Ik lig hier verdorie met m’n slipje voor heel Veldhoven zichtbaar op je schouder!”
Rob antwoordde onaangedaan. “Nou én? Laat Veldhoven ook eens genieten van een mooie dag… Alleen maar naar Kees kijken lijkt me best wel saai worden… Hoi allemaal! Voor degene die me niet kent: ik ben Rob, de oudste en meest briljante broer van m’n kleine zusje hier op m’n schouder. Kennen jullie haar al? Joline heet ze. Normaal is ze best lief, maar af en toe moet ze even getemd worden, zoals nu.” Jolien roffelde met haar vuisten op Rob z’n rug.
“Laat me lós, lomperik!” Een pets op haar billen volgde, toen zette hij haar neer. Margot en Charlotte gierden van het lachen. “Leuk slipje, Jolien! Komt zeker uit Arnhem? Daar gaan we ook eens winkelen, schat.” Rob keek hen aan. “Als jullie maar niet denken dat ik jullie zo begroet, dames. Die eer krijgt alleen mijn kleine zusje.” “Nou… ‘eer’…” mopperde Joline. “In mijn bijna blote kont het balkon opgedragen worden. Sjongejonge, wat een eer.”
Ze draaide zich naar Rob en Ton toe. “Blij dat jullie er weer eens zijn, grote en stoere broers van me.” Ze lachte. “En zijn die meiden van jullie nog steeds op het toilet?” Ze deed een paar stappen naar binnen. “Hé meiden! Zijn jullie plotseling verlegen geworden of hoe zit dat?” Mel kwam uit het toilet van de zussen, Claar uit de badkamer.
“Broertje!!!” Even later had ik twee roodharige meiden om m’n nek hangen en van elk drie zoenen in ontvangst mogen nemen. “Ik ben blij dat jullie er weer zijn, meiden. Kunnen we weer ouderwets de ‘vleeskeuring’ doen, net als twee jaar terug.” Melissa keek ondeugend. “Maar met die twee daar gaan we niet zoenen, Kees. Krijgen we ruzie met die brunett… Lot! Wat… Ben je naar de kapper geweest, meid? Wat mooi! Kom hier!”
Beide meiden omhelsden elkaar en Clara omhelsde Margot. Ik keek naar Gerben en Rogier, die het geheel belangstellend zaten te bekijken. “Mag ik jullie voorstellen aan ‘The Red Twins’, mijn altijd lieve en nette zusjes? Degene in de groene jurk is Melissa, degene in de rode jurk is Clara. En als ze eens iets identieks aan hebben, kun je ze identificeren aan degene die ze bij het handje heeft: Rob heeft verkering met Melissa, Ton heeft verkering met Clara. En als je vergeten bent wie Rob en wie Ton ook al weer was, wordt het ernstig tijd voor een stevige geheugentraining. Dames en heren: Dit is Gerben, mede-piraat en sinds gisteren de vriend van Margot en die brede daar is Rogier, nog geen Piraat maar-dat-zou-zo-maar-eens-kunnen-veranderen en sinds vorige week donderdag de vriend van Charlotte hier. Héhé, wat een introductie… Als jullie uitgeknuffeld zijn, meiden: ga lekker zitten. Fred en Wilma komen zo ook, dan zijn we compleet."

En inderdaad: twee minuten later ging de benedenbel weer en even later hoorden we Fred z’n grommende bas door het huis dreunen. “Zo… En hier zit de rest van het zootje ongeregeld? Fraai gezelschap, zo te zien…” Hij keek rond en zijn blik bleef op Gerben rusten. “Zo, ouwe Piraat… Had ik toch goed gegokt. Vorige week had ik al iets in de peiling en dat werd bevestigd toen ik vrijdag langs de nis van de plotter liep… Proficiat, kerel. En Margot: ik heb nog nooit iemand zo snel ‘ja’ horen zeggen als jij op de vraag van Gerben of je mee ging naar het strand. Daar zat geen milleseconde tussen, dame!”
Wilma, achter Fred staande, kuchte zachtjes. “Sorry schat. Ja, ik schaam me diep. Heren, mag ik jullie voorstellen aan mevrouw Wilma van Laar – Lierop? Sinds 2 Juni met mij getrouwd en daar ben ik reuze trots op?”
Joline giechelde. “Hohoho, Fred… Ze is ook met mij getrouwd, hoor. En met Kees.” Wilma glimlachte. “Je hebt gelijk Jolien. En daar zijn we reuze trots op.” In Rogiers ogen stonden grote vraagtekens, toen hij Fred en Wilma een hand gaf. “Lang verhaal Rogier. Komt zo meteen wel aan bod. Eerst koffie.”
Rob zuchtte. “Héhé… Dat is het eerste verstandige woord wat ik vandaag hoor, Fred. Dank je wel.”
“Pak jij je eigen thermoskan maar, Robbie. Als ik voor jou koffie moet zetten kost ons dat 4 pads per kopje, ben jij gek…”
Ik keek Gerben en Rogier aan.
“Zo, heren. Nu hebben jullie een klein voorproefje van wat jullie te wachten staat. Advies: scherp blijven en je vooral niet inhouden; een aantal personen in dit gezelschap zijn uiterst scherp gebekt. Onder andere mijn altijd innemende zusjes.” “Wij zijn best wel kieskeurig met ‘innemen’, Kees. Hooguit onze vriendjes. Als ze lief zijn.”
Clara natuurlijk. Even was het stil, toen schoot Melissa uit. “Hé trut, we zouden ons in het begin een beetje gedragen, weet je nog?”

Claar keek haar rustig aan.
“Nou, dat begin is al achter de rug, zussie. Met Kees z’n toespraakje. We kunnen dus losgaan.”
Ze lachte gemeen…