Mini - 284

Met de koffie voor ons vroeg Rogier: “Joline… Leg me dat eens uit over dat getrouwd zijn van jullie? Dat klonk nogal, ehhh… hoe zal ik het zeggen? Alternatief?” Joline glimlachte. “Niks alternatiefs aan, Rogier. We hadden daarstraks al verteld dat Wilma, Fred, Kees en ik ‘vrienden voor het leven zijn’. En daarom zijn we samen getrouwd. Dezelfde dag, hetzelfde tijdstip, dezelfde trouwlocatie en even later dezelfde feestlocatie: de tuin van mijn ouderlijk huis.”
“Wacht even, mevrouw Jonkman – Boogers: wij zijn eerder getrouwd dan jullie hoor! Zeker twee minuten!” Wilma’s stem klonk een beetje bits. Toen keek ze Rogier aan. “Het verblijf van de bruidssuites hebben we toch maar apart doorgebracht; Kees en Joline in de ene en wij in de andere, ernaast.”
“Gelukkig maar, mevrouw van Laar – Lierop”, onderbrak ik haar. “Ik had geen zin om die nacht de kerkklok van het mooie plaatsje Driel half vijf te horen slaan.” Joline giebelde. “Nee, ik ook niet. Kees en ik lagen rond één uur al te pitten, netjes met de handjes boven de dekbedden. En wat we daarvoor deden…” Mel, Claar en de zussen Bongers sloegen hun handen over hun oren en Mel riep: “Information overload!” Charlotte maakte het nóg bonter. “Ieuwwww… Bejaardensex!”

Fred boog zich naar haar toe. “Zeg juffie… Jij doet toch geen poging om mijn geliefde direct leidinggevende voor joker te zetten? En ook mijn bud niet, anders krijg je vliegles van me. En vraag maar aan Ingrid hoe dat voelt!” Lot piepte: “Sorry meneer van Laar, ik zal het nooit meer doen, meneer van Laar, ik ben een net meisje, meneer van Laar…” Fred gromde: “Ja. Dat was je ooit. Dat ben je best wel snel afgeleerd toen je bij DT kwam werken, juffie!” Een knipoog volgde en de rust was weer hersteld.
“Zo zit het dus, Rogier. Jammer dat jij en Gerben nu pas op de proppen komen; je hebt een leuk feestje misgelopen.” Gerben schudde twijfelachtig zijn hoofd. “Ik weet ’t niet hoor. Als de rest van het gezelschap zich zo gedroeg als jullie nu… Ik denk dat ik héél stil in een hoekje was gaan zitten… Wel met het uitzicht op Margot natuurlijk.”
Die aaide hem over zijn hoofd. “Lief…”

Joline stond op. “Ik zal de nieuwere leden van ons gezelschap wat foto’s laten zien van die gedenkwaardige dag. “Ja! Leuk!” gilde Clara. “Want wij hebben ook lang niet alle foto’s gezien, Jolien!” Die draaide zich om. “En dat is maar goed ook, rooie troela. Je had je meteen aan Kees z’n kontje vergrepen. En je gaan never nooit niet álle foto’s zien, lieve schoonzus.” Ze giechelde. “Zeker niet die op een bepaald plekje in Noorwegen gemaakt zijn, op het zachte Noorse mos… Kees: ik pak even de beamer, dan zetten we die in de kamer en projecteren de foto’s op de muur, oké?”
Ik knikte. “Goed plan, schat. Dan hoeft er niemand over jouw schouder zogenaamd de foto’s bekijken maar ondertussen zijn aandacht te richten op jouw decolleté.” Een boze blik was mijn beloning en ik liep naar binnen. Bengel trippelde achter me aan, een nieuwsgierige blik in haar ogen. “Jaja, Bengel… De hele meute zit hier ook zo meteen hoor. Wees maar niet bang.” Ik pakte mijn laptop en deed daar de USB-stick met trouwfoto’s in. Koppelen aan de beamer… Klikkerdeklik…
De eerste foto verscheen op de muur: Joline onder de handen van de kapper. “Zo dames en heren, naar binnen toe en de laatste mag de zonwering even sluiten, anders zien we nog niks van die foto’s.” Even daarna zat het gezelschap op de bank, en de stoelen. Fred en Wilma op de grond.
Bengel liep naar Fred toe, ging tegen hem aan liggen met haar kop op Fred z’n schoot. “Niet jaloers, Wilma?” Joline giechelde en Wilma zei droogjes: “Heb je wel eens een poging gedaan om met je hoofd op Fred z’n schoot te liggen, Jolien? Nee zeker hé? Probeer het eens, dan weet je meteen waarom ik niet jaloers ben op dit mooie hondje.” Joline keek Fred aan. “Zullen we het eens proberen, Fred? Bij DT, in de middagpauze? Dan sluipen we even weg tijdens het eten en gaan we stiekem naar mijn bureau en doen de deur dicht…”
Hij keek mij aan. “Wat vind jij van dit schandalige idee, Kees?” Ik haalde m’n schouders op. “Kan nooit zo erg zijn als in een te kleine slaapzak liggen met een mitrailleur erbij, makker. Dus… Probeer het eens, zou ik zeggen.” Clara snauwde: “Je laat het uit je hoofd, Jo. Ik wens geen feestjes mis te lopen: jullie zilveren en gouden huwelijksfeest. Denk er aan! En jij ook niet, Fred!” We grinnikten en Fred aaide Bengel. “Ik troost me wel met deze knappe dame…” En Bengel vond het ook prima, likte Fred z’n hand.

“Kom dames en heren… Al uw aandacht op de foto’s van een bruiloft waar in Malden nog jáááren over gesproken wordt!” Eén voor één kwamen de foto’s voorbij. Ik had na onze huwelijksreis van Fred een SD-kaart gekregen met de foto’s van Wilma thuis, dus de collectie was helemaal compleet. De foto van Wilma die Joline omhelsde en Fred en ik in elkaars armen in Villa Klein Heumen bleef wat langer geprojecteerd staan. “Ik vind dit een van de allermooiste foto’s, Jolien…” Wilma zei het zachtjes en Joline knikte. “Ja. Dit symboliseert enorm veel, schat.” Ze zaten naast elkaar; Joline boog zich naar Wilma toe en gaf haar een zoen op haar wang. Fred en ik wisselden een knipoog; dat was voldoende.
Even later de foto’s op kamp Heumensoord: mooi, en de foto’s van ons vieren samen. Lollig. Iets sneller kwamen de foto’s van de receptie voorbij, hevig voorzien van commentaar van deze of gene. Daarna het diner en toen de foto’s van het feest: dansfoto’s, van beide bruidsparen tijden een wals en tijdens de wat fellere, Zuid-Amerikaanse muziek. En op elke foto waar ze op stond stráálde Joline.
“Die bruid van jou… Best wel een mooie meid geworden, Kees”, zei Ton bij het zien van een foto waarop Joline en ik nét aan het draaien waren. Een behoorlijk stuk bovenbeen van Joline was te zien. “Ja, die hebben wij toch maar netjes bij je afgeleverd”, antwoordde Rob. “Daar mag je wel eens ‘dank je wel’ voor zeggen, Kees.” Joline snoof. “Tijdens een avond met heel veel drank zeker. Kees als je hen wil bedanken: nu mag het. Later niet meer.”
Ik keek beide broers aan. “Ga maar richting studeerkamer. Samen. Dan breng ik wel een paar flesen pils en een fles Jägermeister, zeg ik netjes ‘Dankjewel’ en sluit de deur achter jullie. Wij gaan hier dan nog even door en ontfermen ons wel over die twee rooie draken.” Ton gromde: “Wat ben je ook een lompe botterik… Sorry Rob, ik word gegijzeld door m’n meisje.” “Ja, ik ook. De zuster houdt me vast op een plaatsje waar het best wel veel pijn kan doen als ze nu gaat knijpen.”
Clara en Melissa giechelden en keken naar Margot en Charlotte. “Kijk meiden… Zó doe je dat. Leer ervan.” “Zeg dames en heren…gaan we verder met de foto’s of stappen we over op de vleeskeuring?” Ik klikte verder: een foto waarop Wendy en Joline ‘You raise me up’ zongen kwam in beeld. En meteen erna een foto waarop ik met bugel naast Joline stond te blazen. Foto’s van het afscheid, met Fred z’n Landrover en mijn Volvo naast elkaar, terwijl de bruiden instapten… En als laatste een foto die we de volgende ochtend voor de voordeur gemaakt hadden: Charlotte en Margot lachend met de bruidsboeketten van Wilma en Joline in hun handen.

“Dat was het, mensen… De foto’s van het zachte Noorse mos zijn ‘out of bounds’. Sorry.” Joline lachte ondeugend. “Zo te zien hadden jullie een prachtige bruiloft, mensen. Ik was er graag bij geweest.” Gerben zei het zachtjes, maar werd meteen op de hak genomen door Fred. “Jaja… En dan maar meteen je meissie eerder inpalmen, meneer van Wiers? Was mooi niet doorgegaan, want mevrouw Margot hier moest de bruidsparen nog naar Doorwerth rijden.” “Je brengt me op ideeën, Gerben…” Rogier gniffelde. “Je regelt zelf maar een bruiloft, ziekenhuismeneer!” Clara keek nuffig. “Goed plan, ik-weet-nog-steeds-niet-welke-zus-van-Kees. Ik ga het er eens over hebben met een potentiële kandidate.” Hij keek Charlotte aan, maar die stak meteen een hand op.
“Wij hebben nét twee weken verkering, meneertje. En ja, je bent een leuke knul en zo, maar als we het over trouwen gaan hebben moet er eerst nog behoorlijk wat water door de Rijn, de Waal, de Maas, de Linge, de Lek en de IJssel stromen. Oh, en vergeet de Donau en de Amazone niet…”
“Bovendien moet je dan ook even met mij in overleg, meneer van der Vlist”, vulde Margot aan. “Ehh… met jou? Ik heb met je zus verkering, Margot.” Met haar neus in de lucht antwoordde die: “Ja, en dat is maar goed ook. Maar mijn zus en ik trouwen óók samen. Dat heb ik net besloten.” De mond van Lot viel open. “Már!... Wil jij dat?” Een overtuigde knik kwam retour. “Kom hier, schat!” Beide zussen vlogen bij elkaar in de armen. Hoofden op elkaar schouders en even later snikken.
Tot Fred zijn handen op hun schouders legde. “Kom snottebellen… Hier, allebei een stuk keukenpapier met de complimenten van Kees en Jo. Veeg je ogen uit en snuit je neus.” Het duurde even voor de zussen weer toonbaar waren; daar moest ook de kraan aan te pas komen.

Gearmd kwamen ze uit de keuken en Lot zei tegen Rogier: “Sinds onze lagere schooltijd hebben we nooit meer ruzie gehad. We hielpen elkaar, konden bij elkaar uithuilen en de spaarzame momentjes plezier deelden we altijd. En het zou mooi zijn als dat op onze bruiloft ook kan…” Rogier keek naar Gerben. “Zullen wij ook even knuffelen en een potje janken? Hebben we wel reden toe; ons wordt niks gevraagd, verdorie.”
“En pak er maar vijf, meneer van der Vlist!” Lot klonk scherp en wees. Gerben keek grijnzend toe terwijl Rogier boete deed. “Ga maar in training. Hier wordt nogal veel opgedrukt. En bij ons op het werk ook.” Rogier mopperde wat onduidelijks, ging toen weer naar Charlotte toe. “Mag ik naast je zitten, mooie dame?” Lot wees naar het balkon. “Buiten. Het is me hier veel te donker; wie weet glip jij met je handjes ergens onder waar je nog niet mag komen.”
Rogier grijnsde. “Dat zei je vorige week ook niet, beauty.” Meteen kreeg Lot een rood hoofd. “Rotzak. Nu is mijn reputatie van ‘net meisje’ helemaal naar de bliksem…” Melissa boog zich voorover. “Vertel eens liefjes… Wat hebben jullie vorige week uitgespookt? Je weet het: je kunt aan Tante Melissa alles vertellen; ik zeg niks tegen pappie en mammie.”

Margot keek plotseling furieus. “Dat laat je inderdaad uit je hersens, Mel! Je bent gewaarschuwd!” Melissa schrok. “Sorry meiden. Met m’n stomme hoofd niet bij nagedacht… Die termen hebben bij jullie een heel andere lading dan bij ons. Ik bedoelde in feite Kees en Jolien… Sorry!” ‘Margot ontdooide snel. “Oké meid. Geen probleem. Slip of the tongue. Kan gebeuren en dat kan hier.” Maar Fred, Rob en Ton hadden een wel hele brede grijns op hun gezicht, zag ik.
“Pappie en mammie Kees en Joline? Hebben we iets gemist, de afgelopen weken?” Fred natuurlijk weer. Joline keek hem aan en snauwde: “Jij hebt niks gemist, majoor van Laar! En nee, ik ben niet zwanger!” Nu barstte er een grote lachbui uit. Toen het geluid een beetje was weggetrokken, zei Melissa: “Zo, dat was even ontspannend. Nou ja, behalve Jo d’r zwangerschap dan. Maarre… mijn vraag is nog steeds niet beantwoord, over die handjes die al dan niet ergens onder glipten, vorige week, Lotje! En Rogier niet te vergeten… Biecht op!”
Tot mijn verbazing nam Rogier het woord. “Vorige week hadden de andere inwoners van dit best wel mooie optrekje het goeie idee om een stukje te gaan wandelen, zodat Lot en ik even wat tijd bij elkaar hadden. Enfin, van het een kwam toch het ander en we eindigden twee uur later in de slaapkamer, op Lot haar bed…” Hij keek ondeugend naar Lot, die knipoogde lief en vulde aan: “En op dat moment was er geen sprake meer van handen die onder kledingstukken glipten… Die hadden we namelijk niet meer aan. Gelukkig belde Jo toen we nét wilden gaan douchen dat ze over veertig minuten of zo thuis zouden komen en dan wel een kopje thee lusten. We hadden dus ruim de tijd om onszelf te fatsoeneren.”
“Een kopje thee… Watjes! ” Rob schudde zijn hoofd en keek Rogier aan. “Ben jij ook zo’n thee-verslaafde? Bij DT werkt er eentje en ik weet niet of ik een tweede aan kan. Lot, ik zal je nooit opbellen om te zeggen hoe laat ik thuis kon en dat ik dan wel een kopje thee lust!” Lot glimlachte.
“Beste Rob. Je eigen zusje belde om te zeggen dat ze over veertig minuten wel een bakje thee zou lusten. Niet mijn grote en lieve vriend hier. Je luistert weer eens bijzonder selectief.” Rob keek Rogier aan. “Ik zou het nog eens goed in overweging nemen of je met die bruine krullenbol verder wil. In het begin was ze heel lief en bescheiden, maar sinds een paar maanden begint ze verdacht veel op één van die twee rooie draken hier te lijken… Auw! Krengetje!”
Melissa had hem gemeen geknepen: in zijn arm, het vel precies tussen duim en vingernagel in. Ze keek boos. “Het feit dat deze dames op ons beginnen te lijken wordt door vrijwel iedereen als bijzonder positief gezien, vriendje! Gaan kwaad woord daar over, of ik ga over op rugby, denk er aan!”’ Rob capituleerde, knikte en zei: “Je hebt gelijk. Sorry, Charlotte.” Die giechelde en keek Rogier aan.
“En hoe denk jij er over, vriendje van me?” “Ik heb er niet zo’n bezwaar tegen als jij op de zussen Jonkman gaat lijken hoor. Mits je je nagels kort en je haar bruin houdt. Lekkere krullenbol van me.” Een tevreden lachje van Lot volgde. Joline stond op. “Kom lui, weer naar buiten. Kees wil zo dadelijk gaan koken, daar heeft hij, nu Fred er ook is, de ruimte voor nodig. Húp, tuinstoelen oppakken en naar buiten jullie!”

Fred keek me aan. “Goulash, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, maat. Nasi. En mijn nasi schijnt ook wel te pruimen te zijn, volgens een paar inwoners van dit pandje.” Hij trok een scheef gezicht. “Nou… ben benieuwd.” “Je weet ondertussen de weg naar de frietkraam wel, Fredje”, plaagde Wilma. Hij gromde wat onduidelijks. De meute liep naar buiten, maar Joline hield me even tegen.
“Kees… Zeg jij zo dadelijk even iets in het algemeen? Dat wij bijzonder blij zijn met deze vriendengroep? En dat we beloven er voor elkaar te zijn?” Ik keek in twee blauwe, ernstige ogen en knikte. “Is goed schat.” Een knipoog volgde. Ondertussen zaten de dames en heren weer op hun stoelen op het terras.
Rogier stond bij de buitenkant van de ramen en bekeek de constructie. “Dat ziet er best wel solide uit, Kees…” Ik grinnikte. “Nu wel, Rogier. Twee jaar geleden had je dat niet gezegd. Deze constructie was nog lekker dan de Titanic nadat ze op een ijsberg liep. Heeft me aardig wat moeite gekost om het netjes te krijgen en het personeel van de plaatselijke bouwmarkt eet nu nog steeds elke ochtend om tien uur gebak, vanwege de kapitaalinjectie die ik in hun winkel gedaan heb.” We kletsten even over de techniek tot Joline op een kopje tikte. “Lieve dames en heren… Kees wil wat mededelen.”

Ik draaide me om en nam Rogier mee. “Naar je meissie toe, jij. Beste vrienden en vriendinnen… Want dat zijn jullie. Betere kun je niet vinden. Toen Joline en ik, en even later Claar en Ton en Mel en Rob een relatie kregen, zaten wij ’s avonds rond een vuurtje in de tuin in Malden. Lekker dicht tegen elkaar, want het was ondertussen al vrij laat geworden, na een heerlijke avond. En op die avond nam Tony, mijn lieve schoonmoeder, voor het eerst de term ‘sextet’ in haar mond. Later legde ze, om mij absoluut onbekende redenen, verdacht veel nadruk op de eerste lettergreep. Ik begrijp nog steeds niet waarom.”
“Kees Jonkman, je neus groeit.” Ton z’n commentaar werd nogal duidelijk uitgesproken en we gniffelden.
Ik ging verder.
“Hoe dan ook, dat sextet werd best wel close. Totdat deze twee brunettes plotseling bij ons kwamen wonen; binnen een paar weken waren we het er over eens dat zij erbij hoorden. Toen maakten Joline en ik een stomme fout; we focusten ons teveel op potentiële partners van deze dames en vergaten onze beste en liefste vrienden: Fred en Wilma. Notabene onze huwelijkspartners… Dat hebben we dit weekend, hoewel wat laat, gecorrigeerd. En uiteindelijk hebben Gerben en Rogier hun plaats ingenomen als partners van respectievelijk Margot en Charlotte. Heren: welkom bij ons clubje. Een clubje van twaalf mensen die elkaar door dik en dun steunen en voor elkaar door het vuur gaan. Want dát willen we gezegd hebben: we zijn er voor elkaar. Wie is het daar niet mee eens?”
Ik keek rond. “Ik zou niet durven, Kees. Dan ben ik meteen die knappe dame hier naast me kwijt…” Rogier keek naar Lot. Die gaf hem een por. “Doe jij eens niet zo eng!” Joline stond op. “Dan wil ik dat bezegelen met een toast! Ik haal de glazen, Kees help even.” Ik stond toch al, dus dat was makkelijk. Even daarna had iedereen een gevuld glas in handen. Niet allemaal alcoholisch, maar goed, er moesten nog mensen rijden.

Joline zei glimlachend: “We hebben geen barbecue hier mensen, dus de Russische traditie om glazen stuk te gooien kunnen we hier niet praktiseren. En om de helft van ons glasservies vanaf negen hoog naar beneden te flikkeren, zou wel eens wat commentaar van de Vereniging van Eigenaren van dit pand tot gevolg kunnen hebben. Dat doen we in Malden nog wel een keer. Maar hoe dan ook: dit is een zeer gedenkwaardig moment. Proost!” We sloegen onze glazen achterover. “Kom lui”, bromde Fred. “Voor de eerste keer: groepshug. Met z’n twaalven.”
Even later stonden we in een grote kring, armen om elkaar heen. En het boeide niet wie naast wie stond: Joline stond tussen Margot en Rob, Lot tussen Rogier en Ton, daarnaast Melissa, die weer naast Fred stond… We keken elkaar aan en toen zei Margot, héél zachtjes: “Jongens, dit hadden Lot en ik een jaar geleden niet kunnen dromen. Niet alleen hebben mijn zus en ik nu een relatie met twee lieve mannen, maar we hebben nu ook acht mensen die we als ‘echte vrienden’ kunnen beschouwen… Dank jullie wel!”
Fred knikte haar toe. “Margot… en Charlotte: Jullie ook dank je wel. Voor jullie vriendschap en vertrouwen. En Rogier, Gerben: lief zijn voor deze dames. We willen geen klachten horen!” Rogier keek hem aan. “Wij kijken wel uit… Deze beide meiden laten wij niet schieten. Toch, Gerben?” Die knikte. “We kennen elkaar nog niet zo lang Rogier, maar ik ben het honderd procent met je eens.” Hij knikte overtuigend.
“Mooi”, zei Rogier. “En nu heb ik nog een nieuwtje: ik ben vanmiddag eens achter mijn PC gekropen, heb wat research gedaan en kwam tot de conclusie dat ik eens een briefje moest schrijven naar ene meneer Koudstaal. Die schijnt best een interessant technisch bedrijfje te runnen in Gorinchem. Want om de rest van m’n leven in de ondergrondse gewelven van een ziekenhuis in Nijmegen te blijven ronddolen… Voor een paar jaar is dat wel aardig, maar ik wil ook aan grotere dingen werken. Dus… vanmiddag maar eens een mailtje richting dat bedrijf gestuurd of het zin had om eens een middagje te komen kletsen.”
Hij keek ondeugend. “En wie weet heeft hij nog een leuke vrijgezelle dame op een kantoortje zitten. Die verpleegkundigen zijn op den duur ook maar saai.” Het was heel even stil, toen maakte Lot zich van Ton los en vloog Rogier om de hals. “Je hebt het écht gedaan?” Hij knikte en kon vervolgens een aantal seconden niets meer zeggen; Lot was even bezig om hem te smoren met zoentjes en wij stonden het lachend aan te kijken.

Ik keek naar Claar en Mel. “Hé zussies… komen jullie ook solliciteren? En Ton ook? En Wilma? Dan wel zeggen dat Kees en Joline jullie op ideeën gebracht hebben, hoor. Dat levert ons een duizend euro per persoon op, als jullie je proeftijd overleven…” Clare keek me lang en minachtend aan. “En welke functie had Kees Jonkman voor mij en mijn lieve zus in gedachten?” Joline keek onschuldig.
“We hebben nog wat representatieve types nodig voor marketing… Als jullie nu eens op diverse technische beurzen als een soort pitspoes voor DT fungeren?” Ton greep Clara in haar nek. “Dat gaan we niet doen, Claar! Ik ken die managerstypes ondertussen; even niet opletten en ze zitten in je slipje!” Clara keek hem nogal arrogant aan. “Voorlopig bepaal ik zelf wel wie en wat er in mijn slipje komt, luitenant. En wat die persoon daar mag gaan doen. Jij hebt daar nog weinig over te vertellen, denk er aan!”
Joline giebelde.
“Oh help… de Dolle Mina in Claar komt naar buiten. ‘Baas in eigen slipje’ en zo. Maar troost je, Claar: een paar weken terug waren Kees en ik op zo’n bijeenkomst van de Kamer van Koophandel; de enige door wie wij benaderd werden was een nogal opgeblazen dame van een marketingbureau die DT wel een zou gaan voor zien van een fancy website met interessante content en zo. En die dame knalde kei- en keihard tegen ‘Kees de IJsberg’ aan… En een paar dagen later tegen de AIVD, de politie en de combi Kees en Fred. Enfin, we hebben we een leuke nieuwe receptioniste aan overgehouden…”
Clara en Melissa keken nieuwsgierig. “Vertel, Jolien!” Ze wees naar Fred en mij. “Hun verhaal, meiden. Maar eerst: nog een keer die glazen vullen, want in verband met de toast had ik ze niet zo vol gedaan. Selfservice; de flessen staan op de bar, de kaas en de knabbels mogen jullie meenemen naar buiten.” Ik liet het aan Fred over om het verhaal van mevrouw Luna van den Akker te vertellen; die wist meer van de achtergrond van haar dan ik. En hij deed dat op zijn eigenwijze wijze: lekker droog, zodat we regelmatig in de lach schoten.
En hij eindigde met: “… En hoe deze dame Kees benaderde op dat schip weet ik niet, maar misschien kan Kees dat vertellen. Als zo’n ijsberg ten minste kan praten.” Ik wees naar Joline. “Mijn lieve echtgenote is daar denk ik beter in. Schat?” Joline lachte zachtjes.
“Meiden… Als jullie studiegenoten erbij waren geweest… Ze hadden geen betere bijnaam voor Kees kunnen verzinnen. Mevrouw werd eerst duidelijk te verstaan gegeven dat ze nog niet op het lijstje stond van personen die Kees mochten tutoyeren en toen ze constateerde dat Kees blijkbaar weinig bevoegdheden had gekregen kreeg ze een nogal dodelijke blik toegeworpen gevolgd door de opmerking dat ze nog maar een paar minuten had om van boord te gaan… Als Kees naar buiten had gekeken was op dat moment de complete Rotterdamse haven bevroren. Wat een wat minder goed gevolg zou hebben voor de Nederlandse economie, maar dat terzijde.”
Ik kuste haar kort. “Dank je wel schatje, dat je me niet voor joker hebt gezet. Lief van je.” Een knipoog volgde. “Allemaal leuk en aardig Kees, maar zou jij je niet liever over die nasi ontfermen?” Fred z’n bas dreunde over het balkon. Ik keek Rogier aan. “Mijn bud is nogal enthousiast als het om eten gaat. Sorry.” Rogier keek met een schuin oog naar Fred. “Ja, zo ziet hij er wel uit. Wilma, koop jij je aardappelen meteen bij de groothandel of haal je ze rechtstreeks van het land? Een beetje normale supermarkt heeft natuurlijk nooit zoveel piepers op voorraad…”
Fred gromde. Laag en gemeen. “Wil meneer van der Vlist er rekening mee houden dat hij nog een sollicitatieprocedure moet doorlopen? En dat ik daar best wel een grote invloed in kan hebben? Als ik wil heb ik binnen tien minuten die mail naar Theo vernaggeld, vriend. Dan staat er in dat jij nét het diploma putjeschepper met de hakken over de sloot gehaald hebt en dat je vroeger best wel aardig bezig was met LEGO. Aardig zijn tegen de ICT-er van DT, anders kom je van een bijzonder kouwe kermis thuis!”
En Margot voegde er aan toe: “En bovendien is hij één keer in de week de trainer als we gaan rennen in de middagpauze; als meneer van Laar de bokkepruik op heeft, ben je na twintig minuten compleet gesloopt!” Fred boog zich naar haar toe. “Dank je wel voor oppoetsen van mijn imago, Margot.” Waarop Charlotte spottend zei: “Da’s wel eens nodig, Fred. Als je weer eens door een vrouw de sloot in bent geschopt…”
We lachten Fred uit en Rogier keek rond. “Dat moet dan wel een redelijk stevige dame geweest zijn… Wilma?” Die hief haar handen op. “It wasn’t me! Ik ben een net meisje… Vertel jij maar, Lot.” Die lachte gemeen. “Ik zal je imago wel eens onderuit schoffelen, meneertje…” Ze vertelde over het rondje hardlopen waarbij Fred door Miranda de sloot in werd geduwd omdat Miranda uitgleed. Daarna keek Rogier wat twijfelend. “Ik denk dat ik dat mailtje aan Theo in ga trekken, jongens. In je middagpauze hard rennen en de sloot induiken? Tot nu toe wandelde ik in mijn middagpauze een stukje door het Jonkersbosch, achter het ziekenhuis. Een klein stukje groen, midden in de stad. Telefoon mee, want je wist maar nooit en af en toe een vriendelijk ‘goedemiddag’ met een charmante verpleegkundige uitwisselen…”
Lot gromde. “Vanaf nu is dat afgelopen, meneer van der Vlist! Er worden geen wandelingetjes in het groen meer gemaakt. Je blijft maar in je kelder, bij al die andere techneuten, denk er om!” Ze keek broeierig en we schoten in de lach. “Ach gut… Lotje is jaloers!” Margot keek spottend naar haar zus. “Weet je wat meid: trek ook eens zo’n wit verpleegstersjurkje aan. In Rogier z’n huis. Wie weet…”
Rogier keek afkeurend. “Dan gebeurt er he-le-maal niks, Margot. Verpleegkundigen dragen tegenwoordig geen jurkjes meer, maar uiterst functionele, slobberige broekpakken. En de kleur wit is ook uit de mode; ze zijn meestal lichtgroen. Een verpleegster mag nóg zo’n knappe meid zijn; in uniform blijft daar niets van over.” Ik keek Fred aan. “Dan is dat bij Defensie beter geregeld, nietwaar maat? Als wij ons uniform aanhebben, liggen er hele meisjesscholen aan onze voeten…”
Fred knikte. “Klopt. Zeker als jij je schoenen had uitgetrokken. Dan lagen ze bewusteloos aan je voeten, Kees! En jij zou gaan koken! Hup, de keuken in, want Fred van Laar heeft best wel trek.” “Aye, Sir. Dames, heren: sorry, maar vanaf nu kan ik even niet bijdragen aan een onderhoudend stukje conversatie; ik ben naar de keuken verbannen. Excuseert u mij.”
“Ik help wel even mee, Kees.” Melissa stond op en volgde me naar binnen. Snel verdeelden we de taken en even later was zij met de pindasaus bezig. Ik sneed de groente, gooide de rijst in een grote pan en zette die op het vuur. De pot met Atjar op de bar, gebakken uitjes, de sambal, Ketjap en zoete saus, borden en bestek er bij…
“Lopend buffet, Mel. Zo kan iedereen rap z’n bordje opscheppen. Goeie tip uit Malden, tijdens een zekere bruiloft.” Ze knikte. “Wel zo prettig inderdaad.” Toen de eieren bakken voor de Foe yong hai… Altijd een delicaat klusje, want voor je het weet zijn ze aan de onderkant zwart… Een half uurtje later, na een boel gegoochel op het fornuis, was het eten zover. “Ga, jij de meute maar roepen, Mel, dan zet ik het spulletje op de bar klaar.”

Ze knikte, liep naar buiten en ik hoorde haar zeggen: “Dames… nou vooruit, de heren ook: Wij hebben ons uitgesloofd in de keuken. Alles staat op de bar gereed. Self-service. Twee bijzonderheden: Eén: Fred loopt achteraan en twee: er staat een potje sambal op de bar, maar een waarschuwing voor de nieuwkomers: dat is geen gewone sambal. Mocht u uitschieten met dat spul: in de badkamer hebben Kees en Joline het ligbad vol laten lopen met koud water. Dat heeft u dan nodig, of u belt het nummer van de Veldhovense brandweer: dat is 1-1-2. Ik stel voor dat we, voordat we opscheppen, nú alvast een momentje stilte inlassen. Dank u wel.”
Ik keek op. Goed van Mel… Na een paar seconden hoorde ik: “Smakelijk eten allemaal!” De meute kwam naar binnen en pakten bordjes en bestek. “Nog één mededeling dames en heren: na de nasi is er ook nog een dessert. Stamp jezelf dus niet helemaal vol. En Ton: “Chinees dineren” doen we hier niet, denk er aan!”
Rogier grinnikte, die kende de uitdrukking dus wel. Gerben niet; die stond met grote vraagtekens in de ogen naar Ton te kijken. “Chinees dineren is de nette uitdrukking voor: jezelf helemaal volvreten, dan naar het toilet gaan, vinger in je keel steken, je diner er uit gooien en vanaf ‘start’ weer beginnen, Gerben. Deden we thuis wel eens, tot onze moeder er achter kwam wat we deden. Daarna barstte er een furie los waar de ontploffende vulkaan Etna een rotje leek…” Rob grinnikte. “Ja, dat wel even een dingetje, zeg maar. Mijn altijd zo lieve moedertje die even tekeer ging… Volgens mij hoorden ze haar in Ubbergen razen en tieren.”
“Flik mij dat dus nooit, Robbie Boogers! Ik heb ondertussen aardig wat van je moeder geleerd!” Mel keek waarschuwend. “Aye-aye zuster.” Rogier keek om. “Zuster? Ben jij verpleegkundige, Melissa?” Die schudde haar hoofd.
“Nee. Maar ben best wel goed in rugby, en dat merkte Rob tijdens de eerste dag dat we elkaar zagen. Gelukkig ben ik ook goed in EHBO, dus toen ik z’n knie naar z’n grootje had geholpen moest ik hem ook zelf verbinden. En van het één kwam het ander… Dus vandaar mijn bijnaam ‘zuster’. Ondertussen gepromoveerd tot dag- en nachtverpleegkundige.” Ze lachte lief naar Rob. “Ja. En zoentjes op de au-plaats zijn haar specialiteit”, vulde ik pesterig aan. “Om haar eigen woorden te gebruiken: ‘Wáár die zich ook maar mogen bevinden!’ Dus… Als je ergens pijn hebt: zuster Melissa is the place to be.”
Mel schudde haar hoofd, haar rode krullen dansten. “Niks ervan broertje. Dat geldt alleen voor die oliestoker hier. En niet, ik herhaal: niét! voor de overige mannelijke leden van ons gezelschap, denk er goed aan!”

Al plagend schoof het rijtje op langs de potten, pannen en schaaltjes; Fred was de op één na laatste, daarna sloot ik aan. “Denk je er aan dat ik ook nog wat wil eten, makker?” Hij keek om. “Ik zal niet de beroerdste zijn, Kees. Twee rijstkorreltjes kan ik wel missen.” Gelukkig had ik meer dan genoeg gemaakt; alleen was er een stokje sateh te weinig. Nou ja… Dan maar geen sateh. Met een redelijk vol bord kwam ik het balkon op. “Zo. Nu even lekker zitten en eten…”
Wilma keek me aan. “Hou jij niet van sateh, Kees?” “Jawel, Wilma, maar er was geen sateh meer. Blijkbaar niet genoeg gemaakt.” Ik keek zielig. Meteen keek ze naar Fred, maar die had braaf één stokje op zijn bord. “Je hebt toevallig niet al een stokje sateh achter de kiezen, meneer mijn echtgenoot?” Fred schudde hevig zijn hoofd. “Echt niet!” “Hmmm… Je valt me mee vandaag. Kees: hier, twee stukjes vlees. Met pindasaus.” “Niks ervan, Wilma. Lekker zelf opeten, ik knijp mezelf wel af. Geen sateh staat gelijk aan één augurk meer.”
Gedecideerd legde Wilma een stukje vlees op mijn bord. Clara volgde, toen Rogier en als laatste Joline. “Hier schatje. Anders kom je eiwitten tekort en dat wil ik niet. Dat kost me teveel batterijen.” Ze keek bijzonder ondeugend. Mel, Claar, Margot en Charlotte schoten in de lach; even later volgde Wilma.
Rogier keek eens rond. “Jullie gaan hier wel op een héle vrije manier met elkaar om… Ik kan daar wel aan wennen, denk ik.” Lot legde een hand op zijn arm. “Doe maar. En pas op tijdens het eten of drinken. Voor je het weet is er een lollige opmerking gemaakt en sproei je je nasi over dit balkon. Of iets anders wat je net wilde doorslikken.” Fred keek me aan. “Kees… Nu heb jij vier stukjes vlees. Aan een stokje zaten er maar drie. Zou Joline plannen met je hebben, vanavond?”
Met een stalen gezicht antwoordde ik: “Waarschijnlijk wel. De batterijen waren gisteravond leeg.” Vanaf drie kanten hoorde ik geproest en ik keek in een paar vuurspuwende blauwe ogen. “Kees Jonkman! Pas op, anders koop ik een hele grote, oplaadbare accu voor een bepaald gebruiksvoorwerp en kun jij de rest je trieste leven celibatair doorbrengen! Denk er goed aan, jij!”
Ze knipoogde gelukkig. Ik keek Rogier aan. “Kijk… dát bedoelde ik dus. Uitkijken wanneer je iets doorslikt, anders neemt het de verkeerde afslag in je keelholte. En uit ervaring weet ik dat je longen het niet op prijs stellen als ze worden geconfronteerd met een stukje spaanse peper.” Hij grinnikte. “Ik heb er beeld bij…”

Na een kwartiertje stonden Rob, Ton, Rogier en uiteraard Fred op. “Even de restjes opmaken… Nasi moet je niet bewaren, zeker deze nasi niet.” Ik liep achter hen aan richting keuken; even later waren alle pannen, schalen en schaaltjes helemaal leeg. En terwijl de heren aan de restjes bezig waren, zei Gerben: “Ik heb in geen tijden zulke lekkere nasi gegeten, Kees. Complimenten!” Giechelend zei Margot: “Wij wél. Zeer regelmatig zelfs. Vandaar dat we nu zo’n twaalf kilo zwaarder zijn dan vier maanden terug…” Hij keek Joline aan. “En hoe blijf jij dan zo slank, Joline?”
Die wees naar mij. “Fitnessbeul Jonkman. Beult je af tijdens de middagpauze en op de dinsdagavond, bij zijn fitnessgroepje en op wat andere momenten. Als hij genoeg sateh binnen heeft, bijvoorbeeld.” Ze keek ondeugend. Oei, Jolientje… je begeeft je nu op glad ijs! Vlug keek ik even naar Lot en Margot. Die lachten net zo mee als de rest. Gelukkig. Ik stond op.

“Bij gebrek aan sateh ga ik me maar eens over het dessert ontfermen. Met de hoeveelheid mensen hier kan het even duren!” Naar de vriezer, ijsbolletjes er uit, de twee warme sauzen op het vuur, aardbeien erbij, stroop, cacaopoeder, kaneel, wafels, de pepermolen… Even daarna kwam ik met een vol dienblad naar buiten. “Zo… Dames en heren de bedoeling van dit dessert is: doe een paar ijsbolletjes op je bordje, vul het aan met sauzen naar keuze en probeer de diverse combinaties maar eens. De Bailey’s laat ik achterwege; er moeten nog mensen rijden.”
Rogier zag de pepermolen en keek er kritisch naar. “Is dat inderdaad peper, Kees? Op je dessert?” Joline pakte een bolletje ijs en draaide de pepermolen een slag over het ijs heen. “Proef maar eens, Rogier…” Die trok een gezicht. “Ergens heb ik het gevoel dat ik genaaid wordt. Dank je wel, Jolien.” Die trok haar wenkbrauwen op. “Pardon? Daar heb jij sinds kort iemand anders voor, meneertje. Charlotte heet ze. Maar goed, als jij denkt dat dit niet te pruimen is…”
Ze stak het ijsbolletje in haar mond. “Heerlijk, Kees.” Ook de rest van het gezelschap gebruikte de pepermolen af en toe, behalve Gerben. Die keek Rogier aan. “Zullen we het eens proberen? Een beetje peper kan toch geen kwaad?” Rogier schudde zijn hoofd. “Doe jij maar; ik pas even.” Gerben strooide een klein beetje peper over zijn ijs en proefde voorzichtig. Toen keek hij Joline aan. “Dit is inderdaad heerlijk! Veel meer vanille!” De rest van zijn ijsbolletje verdween rap.

Charlotte keek Rogier aan. “Nu hoor je het eens van een ander, knul. Ik ga zo’n ijsbolletje voor je maken en je eet het netjes op. Als je niks vindt: prima, maar je proeft het wel. Goed begrepen?” Rogier mopperde: “Alsof ik m’n moeder hoor…” Maar even daarna stak hij het bolletje in zijn mond en proefde. Toen hij het doorgeslikt had keek hij Joline aan. “Sorry Jolien. Dit is inderdaad heerlijk! Je proeft het ijs veel meer…”
Ze wees naar mij. “Zijn recept, Rogier. Niet van mij.” Hij stak z’n duim naar me op. “Héhé… Het duurt even, maar dan is meneer Rogier ook bekeerd…” Clara lachte gemeen. “En door jouw aarzeling, heeft de rest een bolletje meer.” Hij bromde wat en werd uitgelachen. Toen de schaal leeg was, stond ik op. “Even opruimen, daarna maak ik koffie.” “Niks ervan, Kees. Wij ruimen op en maken de koffie.”
Lot en Margot pakten de spullen tafel en keken Gerben en Rogier aan. “Helpen jullie even mee, heren? Dan doen we die deuren even dicht. Zit folie op, dan kunnen ze niet naar binnen kijken en hebben wij het rijk alleen!” En voor dat we het in de gaten hadden waren de terrasdeuren gesloten en hoorde ik de klik van de grendel. “Wel potverdorie…” mopperde Wilma. “Gewoon buitengesloten door dat stelletje…” Joline lachte zachtjes. “Is de deur van de badkamer open, Kees?” Die was als we thuis waren nooit op slot, dus knikte ik.
“Mooi. Jongens, nog heel even wachten. Dat stel staat waarschijnlijk over een paar minuten hevig te klefbekken en letten niet op ons; rustig richting badkamer gaan, naar binnen sluipen en ze via de slaapkamer overvallen. Dat zal ze leren!” Na een paar minuten stond ik op en wees richting het vliegveld, net alsof ik iets aan het uitleggen was. Het gezelschap liep achter me aan en héél zachtjes liepen we via de badkamer de slaapkamer in; Fred en Ton voorop. Plotseling gooiden die de deur naar de huiskamer open en stormden naar binnen, de rest er snel achteraan. “Maagdelijkheidspolitie! Handen omhoog!” bulderde Ton. Ik liep achteraan en kon niet meteen zien wat de reacties waren, behalve dat ik twee hoge gillen hoorde en de stem van Gerben die snauwde:
“Zijn jullie helemaal belazerd? Mán, ik had bijna een hartaanval!” Rogier had zijn arm nog om Lot heen en keek ons rustig aan. “En? Was dat alles?” Joline liep op hem af en sloeg een arm om hem en Lot heen. “Goed zo, Rogier. Je bent geslaagd.” En met een blik op Gerben: “Het is dat we je al een paar weken kennen Gerben… En dat we goeie verhalen over je horen van Kees, maar anders was je écht gezakt voor deze ballotagecommissie…”
En Fred vulde aan: “Als je bij deze club wil horen, moet je echt wat meer incasseringsvermogen hebben, vriend. Anders ga je door het ijs.” Margot trok hem tegen zich aan en snoof. “Niks ervan, majoor van Laar. Deze knappe jongeman is van mij. En ik ben zijn ballotagecommissie. Niemand anders. En ik heb hem al goedgekeurd.” Ze giechelde even. “Gisteren. Op de Wallen.”