We schoten allemaal in de lach. “Goed antwoord, Margot. Gerben, je hebt mazzel. En een prima behartiger voor je zaak.” Ton lachte en Clara vroeg: “En waar blijft die koffie nou, dames? En niet te vergeten: heren? Of hebben jullie elkaar alleen maar staan aflebberen hier? Laat ik het niet merken!”
Rogier keek haar aan. “Juffrrouw Jonkman... om verwarring met 'mevrouw Jonkman' even voor te zijn: of er hier gelebberd wordt, is onze zaak. Dat jullie koffie dan even op zich laat wachten: het zij zo. Soms hebben wij andere prioriteiten. Deal with it, zou ik zo zeggen. En om commentaar én fysieke acties van meneer van Laar even voor te zijn: Dames en Gerben: Helpen jullie even mee om de commissie in een goed humeur te krijgen met een bakje koffie?”
Ze verdwenen in de keuken, met Rob er brommend achteraan. “Ik zal je even leren koffiezetten, Rogier…” Maar hij werd meteen uit de keuken verbannen. Charlotte snauwde: “Wegwezen jij! We kennen het recept van jouw koffie ondertussen wel!” Onverrichterzake kwam Rob weer terug en plofte naast Mel neer. “Ze gaan een zware pijp roken als die koffie niet goed is, schatje.” Melissa trok hem tegen zich aan. “Jij bent lief voor die dames en aardig voor die heren, ouwe zeurpiet. Het zijn drie collega’s en wie weet: één aanstaand collega.”
"Zo is dat, zussie. Blij dat je meehelpt om het personeelsbestand van Developing Technics op peil te houden!” Ik knikte haar toe en ze giebelde. “Ik ben altijd aardig voor mensen die eten of drinken voor me halen of maken. Wie weet doen ze het nog een keer.”

Na een paar minuten kwam de koffie op tafel. En speciaal voor Rob zijn bakje door Rogier gebracht. “Hier, ouwe oliesnuiver. Als het niet naar je zin is: klachten bij beide dames daar.” Rob keek in zijn mok. “De kleur is in ieder geval goed, da’s al één pluspunt.” Gerben ging naast Margot zitten en zei vlakweg: “Als het om pluspunten gaat, die hebben beide dames wat meer dan Rogier en ik. In totaal een stuk of vier. Ik heb gehoord dat die hier nog wel eens gebruikt worden bij een ‘Miss Wet T-shirt-contest’ op het balkon.” Charlotte keek haar zus aan. “Kijk jij een beetje uit, zussie?”
Margot giebelde. “Ik heb hem het verhaal verteld van die contest hier op het balkon. En toen zei meneer ‘Ik stel voor dat we die contest nog eens over doen’. Ik stond op en deed de deuren open. “Als jij dat wilt, Margootje… Naar buiten dan, troela!” Fred pakte haar beet en tilde haar naar buiten. Bengel vond het allemaal prachtig; die keek naar Fred met een blik van: ‘Gaan we iets leuks doen?’ en sprong buiten om hen heen. Gerben kwam er hevig protesterend achteraan, maar daar had Fred maling aan; hij bleef Margot met één hand vasthouden en met de andere hand hield hij Gerben op afstand. “Kees… Tuinslang!”
Ik pakte de haspel en sloot die aan op de kraan. Toen ik opkeek stonden er vijf dames plus één heer tussen mij en Margot in: Joline, Wilma, Gerben, Charlotte, Clara en Melissa. En de laatste kwam dreigend op me af. “Als jij Margot nat gaat spuiten, maak je kennis met rugby, broertje! En niet met zoentjes op de au-plek, denk er goed aan!” Ik opende de afsluiter en Mel’s blouse was binnen de seconde doorweekt.
“Klootzak!” gilde ze, en wilde me te lijf gaan. “Niks ervan, zussie. Je had niets gezegd over wat er zou gebeuren als jij zelf nat zou worden, dus: dimmen!” Mel draaide zich om naar de andere meiden. “Pakken we meneer Jonkman even samen aan?” Even later waren de dames én Gerben en ook ik kliedertjenat, maar de lol was er niet minder om, ook bij Bengel. Dat ze ook kletsnat werd, boeide haar niet; blaffend sprong ze om ons heen en hapte naar de straal water.

Tot er commentaar kwam van het balkon naast ons; mevrouw Kamer, de buurvrouw zei: “Kees, dat jullie daar een waterballet houden is allemaal prima, maar wij kregen hier ook een behoorlijk deel mee… Mijn Libelle is doorweekt!” Joline draaide de buitenkraan dicht. “Sorry Annet! Mijn echtgenoot en z’n vriendjes waren in een baldadige bui… Hij koopt morgen in de kiosk wel een nieuwe Libelle voor je!”
Het hoofd van Annet kwam om de tussenliggende matglaswand heen. “Ik denk niet dat ze deze uitgave in de kiosk hebben liggen, Joline… Het is een nummer uit 2014. Dus zo’n wereldramp is het nu ook weer niet. Dág jongelui…” Ze proestte het uit toen ze wat beter keek. “Hebben jullie…”
En op een preuts en verontwaardigd toontje vervolgde ze: “Dames toch! Zo loop je er toch niet bij?” Joline, Lot, Margot en ik schoten in de lach. Als er ééntje ruimdenkend was, was het Annet Kamer wel. De rest van het gezelschap kreeg of een rooie kop en onthield zich wijselijk van commentaar. En twee seconden later zei Annet: “Het is altijd mooi om te horen wanneer er ergens plezier gemaakt wordt.”
Het hoofd van naar man Fred kwam ook om de glaswand heen. Hij keek en zei droogjes: “Het is ook wel leuk om te zien, schat…” Annet duwde hem terug en we hoorden: “Wég jij! Je bent vorige week voor de vierde keer grootvader geworden. Op jouw leeftijd moet je niet meer naar jonge meiden gluren, ouwe viespeuk! Slecht voor je hart. ” Nu schoten we allemaal in de lach en Annet lachte even hard mee. “Kom anders even bij ons een bakje koffie meedrinken, Annet en Fred. Dan weet je wie dit allemaal zijn en waarom we zo’n lol hebben.”
Ze antwoordde: “Prima, Joline. Maar over een kwartiertje. Dan kunnen jullie je eerst even opfrissen, anders gaan de hormonen van mijn echtgenoot overuren maken…” Achter de glaswand hoorden we: “Jij gunt je vent ook nooit een pleziertje, hé? Saaie oma… Ga jij maar lekker verder met je Libelle’s, ik hou me wel met de buren bezig!” Weer een lachbui.

“Over een kwartier staan wij als de vleesgeworden preutsigheid gereed om u te ontvangen, mevrouw en meneer.” Joline knipoogde en joeg ons naar binnen. “Hup, die natte troep uit! Claar, Mel kijk maar even in mijn kledingkast. Lot en Mar: jullie redden jezelf wel, denk ik. Alleen Gerben en Wilma… Shit. Kees: regel wat kleding voor Gerben. En vooruit: je mag zelf ook wel wat droogs aantrekken.” En Wilma zei: “Bij mij alleen mijn rok wat nat geworden. Mijn… ahum… pluspunten zijn droog gebleven, dus geen paniek.”
Joline knikte opgelucht en draaide zich om naar Rob en Ton. “Jullie twee: een nieuwe bak koffie zetten. En voor Annet en Fred kopjes erbij. Tempo!” Rob bromde nog wat terug, maar dat kon ik niet verstaan; Gerben en ik werden de slaapkamer in geduwd. “Omkleden jullie! En rap, want Mel, Claar en ik moeten zo meteen ook!” Snel zocht ik in m’n kledingkast naar een fatsoenlijke spijkerbroek en een shirt. “Hier, piraat. Pas dit eens…”
De broek was een tikje te lang voor Gerben, het shirt paste redelijk. “Sla de broekspijpen maar een slagje om. Nog sokken nodig?” Even later waren we toonbaar. “Doe die natte zooi maar in de wasmand. Dat zie je overmorgen wel terug.” Ondertussen was ik ook omgekleed en kon Joline, samen met mijn zussen zich even terugtrekken in de slaapkamer. En binnen het kwartier waren we weer toonbaar. “Héhé, wat een gedoe. En dat allemaal om één opmerking over pluspunten…” Gerben keek Margot aan en die keek strijdlustig terug. “Wou je nóg een keertje, Gerben van Wiers? Je hoeft het maar te zeggen hoor…” Hij trok Margot even tegen zich aan. “Hoeft niet, mooie meid. Ik voel die pluspunten van jou ook zo wel…”
Ik zat hem even stomverwonderd aan te kijken. “Ik dacht dat jij zo’n nette en verlegen vent was, Gerben…” Fred bromde: “Ja, dat dacht ik ook. Wat is er gisteren op de wallen allemaal gebeurd, duifjes?” Voordat hij van alle kanten commentaar zou krijgen, ging de bel. “Daar heb je mazzel mee, Gerben…” zei Wilma spottend. Ik liep naar de deur en liet Annet en Fred binnen. “Hoi mensen… Sorry voor de herrie en het waterballet. Kom verder!”

Ze liepen de kamer in en ze keken het gezelschap aan. “De meesten van jullie heb ik wel eens gezien, maar…” We stelden het gezelschap nog een keer voor, inclusief de familieverhoudingen en relaties en de reden van dit samenzijn. “Een vriendengroep dus? Mooi jongens, dat hoor je niet zo vaak.” Fred Kamer keek waarderend. “Ga zitten, Fred en Annet. Op de bank, want ik vrees dat de tuinstoelen nog niet helemaal droog zijn. Koffie?” Een half uurtje later namen ze afscheid. “Mensen… als jullie nog eens zo’n feestje hebben: waarschuw ons dan even, dan ga ik in ieder geval geen ouwe Libelle’s meer lezen!” Annet lachte, draaide zich om naar haar man en snauwde: “En jij, Freddie Kamer, krijgt dan huisarrest!” Die keek sip, draaide zich om naar zijn naamgenoot en zei: “Zullen wij dan maar naar de kroeg gaan? Want jij zit ook aardig onder de plak als ik het zo hoorde…”
“Meneer van Laar, niks geen kroeg voor jou! In zo’n geval heb jij ook huisarrest, denk er goed aan!” Wilma keek streng en Fred haalde zijn schouders op. “Je hoort het. Need I say more? We gaan samen wel een keertje stappen en bij elkaar uithuilen hoe het is om getrouwd te zijn. Jij hebt wat meer ervaring, zal ik maar zeggen.” Lachend verdween de familie Kamer.

“Gouden buren, jongens. Wij passen op hun huis als zij weg zijn en vice versa. En leuke lui.” Rogier knikte. “Ja, buren heb je niet voor het uitzoeken, maar dit is een mooi stel.” “Nog wat drinken, jongens en meiden?” Mel en Claas schudden hun hoofden. “Wij gaan richting Wageningen, Kees. Morgen moet er gestudeerd worden. Geen college’s, maar gewoon huiswerk voor het komend studiejaar.” Fred keek Wilma aan. “Wij gaan ook moppie. Jij kunt morgen thuis werken, ik moet morgen de meute weer door de weilanden jagen.”
Even later namen zes mensen afscheid met knuffels, zoenen, lebbers van Bengel en harde handdrukken en werd het wat rustiger. “Joline…?” Lot keek haar aan. “Mag ik de Mini weer lenen? Dan rij ik achter Rogier aan. Morgen ben ik netjes op tijd in Gorinchem, dat beloof ik.” Joline keek streng. “Als ik merk dat jij achter je toetsenbord zit te slapen, dame, ga je wat beleven!” “Kan nooit zo erg zijn als wat ze vanavond gaat beleven, Joline…” Rogier keek haar grijnzend aan.
“Pas jij een beetje op, jongeman? Zuinig zijn op mijn personeel, denk er aan!” Hij gaf lik op stuk. “Ja, vast. Wees jij maar zuinig op mijn meisje, anders kom je in mijn ziekenhuis terecht. En ik ben best wel goed in het vernaggelen van een hart-long-machine, denk er aan!”
Blozend zei Margot: “En mag ik met Gerben mee? Ik ben morgen ook netjes op tijd, Joline.” Ik keek Gerben aan. “En jij, Piraat? Ben jij ook netjes op tijd op je werk, morgen? Anders krijg je van je teamleider ongenadig op je lazer, denk er aan!” Joline stopte de wederzijdse dreigementen. “Hé dames… Wij hebben niets over jullie te vertellen, weten jullie nog? Ja, het is netjes om te vragen of je de Mini mag lenen en natuurlijk mag dat, maar als jullie met deze twee knappe kerels mee willen gaan, moet je dat helemaal zelf weten.” Ze glimlachte liefjes. “Kees en ik komen de rest van deze avond ook wel door, denk ik. Nietwaar Kees?” Ik knipoogde. “Zeker weten, mevrouw Jonkman – Boogers.” “Nou, hup dan meiden. Schoon goed mee voor morgen; zullen jullie nodig hebben!” Tien minuten daarna waren ook zij verdwenen. Margot en Gerben best wel een beetje zenuwachtig, zo te zien…
Joline kwam dicht tegen me aan staan. “Wat een heerlijke dag, Kees. Gerben en Rogier passen er prima bij. Mooie kerels, zoals ze met Lot en Margot omgaan.” Ik knikte. “Ja. Ben ik hartstikke blij mee. En de rest ook, dat was te merken. En nu, mevrouw, gaan wij even opruimen. Alle mokken in de vaatwasser, kamer weer in ordentelijke staat brengen, zodat we morgenochtend of – avond geen puin hoeven te ruimen. En daarna wil ik met mijn Freule naar bed. Ik zag vanavond nogal wat non-verbale communicatie bij wat andere stelletjes wat erop neerkwam dat zij hevig en/of voorzichtig van elkaar wilden genieten; dat wil ik ook met jou. Mijn mooie bruid.”
Ze gaf me een snelle zoen. “Goed plan. Dan nu aan het werk jij.” Het serviesgoed ging snel de vaatwasser in, de tuinstoelen zette ik in de hal; daar konden we morgenochtend er een stel van meenemen. Kamer opruimen, nog even een snel rondje over het balkon: alleen wat plassen onder de vlonderdelen verrieden dat hier iets had plaatsgevonden. Prima, dat verdampt morgen overdag wel. Het zou morgen zo’n 24 graden worden. Sportkleren inpakken voor morgen, Bengel nog even uitlaten. Die hoefde haar energie niet meer kwijt op het losloopveld; de dame had genoeg energie verbruikt tijdens deze middag en avond. Toen binnenkwamen liep ze richting waterbak, slobberde even, liep toen achter de bank langs, viste daar haar maatje Balou op en liep regelrecht naar haar mand. Plof.
En om tien uur waren we gereed om naar bed te gaan. “Wat dacht u ervan, mooie mevrouw? Mag ik zo dadelijk met uw pluspunten spelen?” Joline keek me guitig aan. “Dat lijkt me wel wat, meneer. Ga ik dan ook die miss wet T-shirt wedstrijd winnen?” “Die wint u bij mij altijd, mevrouw. Maar ik denk dat het T-shirt niet meedoet. Ik dacht eerder aan een miss wet sexy onderjurkje contest.”

Ze prikte in mijn buik. “Sexy onderjurkje: oké. Maar nat? Weet ik nog niet. Misschien val ik wel meteen in slaap, Kees.” “Prima, schat. Dan volg ik je snel naar dromenland. Geen zin om met een slapende Joline te vrijen.” “Maar dat sexy onderjurkje trek ik wél aan schatje. Met een paar mooie nylons. Voor morgenochtend, half vijf. Dan ben ik weer fris en fruitig en wil ik met je vrijen. Oké?” “Dat lijkt me een heel fijn vooruitzicht, mevrouw. ’s Morgens vroeg uw poesje likken… Een beter ontbijt kan een mens niet wensen. Beter dan vette Engelse worstjes of witte bonen in tomatensaus.”
Joline trok een smerig gezicht, toen giechelde ze. “Soms is een worstje bij het ontbijt wel lekker. Hoeft niet persé Engels te zijn…” Ik gaf haar een tik op haar neus. “Ik dacht altijd dat jij een net meisje was… Omkleden jij. Ik wil lekker tegen je sexy lijf en lingerie aan liggen als ik in slaap val.”

Eenmaal in bed voelde ik Joline lachen. “Ik vraag me af hoe het nu met Margot en Gerben gaat, Kees. Zouden zij ook in bed liggen, of slaapt Gerben netjes op zijn bank en Margot prinsheerlijk in zijn bedje?” “Ze zoeken het maar lekker zelf uit, schat. Gaan wij ons niet mee bemoeien. Als ze beiden morgen met holle ogen bij DT aankomen, weten we wel wat er gebeurd is in Waardenburg.”
Joline bromde. “We gaan het wel zien. Over Lot en Rogier bestaat minder twijfel, denk ik.” “Die zitten nu op de draaiende centrifuge, schatje. Moeten wij ook eens doen; het schijnt best opwindend te zijn.” Joline bromde. “Ja. En op zich wel praktisch; als ik dan hevig klaar kom, verdwijnt al het vocht in de centrifuge en wordt meteen er uit geslingerd in de bak die er onder staat. Geen bedden te verschonen. Lekker duurzaam, zo’n circulair nummertje…” We gniffelden.
“Welterusten, Kees.” “Lekker slapen, mooie meid. Ik verheug me al op morgenochtend.” Ik legde een hand op een warm, sexy been. “Morgen, lover… Nu slapen.” Een gaap volgde en niet al te lang daarna gleed ik weg…

Maandagochtend
“Goedemorgen, ridder… Word u even wakker? Dan mag u uw freule gaan verwennen. Die heeft er zin in…” Ik deed mijn ogen open. Joline zat naast me op bed. “Zóóó… Jij hebt er inderdaad zin in, meisje! Dat ruik ik!” Ik rook haar poesje inderdaad. Ze boog zich voorover en kuste me.
“Ja. Ik heb mezelf al een halfuurtje liggen te verwennen, nu is het tijd voor het échte werk. Ben je er klaar voor, Kees?” Ik kuste haar. “Met zo’n verleidelijke vrouw naast me? Wat dacht je zelf?” Een tongetje gleed in mijn mond, toen er weer uit. “Kom op dan. Neuk me, Kees! Ik wil je in me… Lekker hard! Néém me!”
Ik trok haar omlaag, op haar rug. “Liggen jij. Benen uit elkaar!” Ik dwong haar benen opzij en kroop op haar. “Ik ga je neuken, geile mevrouw. Lekker met m’n harde paal in je natte poesje…” Ik drong in haar en Joline gromde. “Niks ‘poesje’. Naai m’n geile kut! Ik wil je sperma in me voelen!” Ze keek me aan: twee blauwe ogen waar de lust uit spatte.
“Naai me, Kees! M’n kut is heet… en…ohhh…. Zo nat… Bevredig me! Nu lekker helemaal… Spuit in me, dat maakt het helemaal af…” Ze sloeg haar lange benen om me heen en trok me nog dieper in zich. “Ik ben al twee keer klaargekomen, schatje… Genietend van de gedachte…. dat jij me zou… gaan neuken… Ahhh… Ik kom wéér! Spuit in me, Kees! Lekker diep in je geile sletje spuiten!”
Ik gromde en stootte diep in haar. “Wil dit geile sletje…” Verder kwam ik niet. Joline kneep met haar spiertjes terwijl ik diep in haar op en neer ging; ze wist feilloos wat ze deed. Ik zag het in haar ogen. En terwijl ik haar aankeek kwam ik klaar, diep in haar zuigende kut. En Joline schokte, sloeg haar armen nu om me heen en trok me dicht tegen zich aan. Een paar minuten lagen we uit te hijgen, elkaar strelend en zachtjes zoenend.
“Wat ben jij toch een heerlijke heks, liefje…” Ze giebelde. “Wat wil je? Met zo’n toverstaf lukt vrijwel alles…” Ik kuste haar. “Je bent een heerlijke vrouw, Joline Jonkman…” Een goedkeurend ‘hmmm…’ kwam retour. “Ga je mee onder de douche, schatje? Daarna lekker uitgebreid ontbijten. Tijd genoeg.” Ik keek op de wekker. 05:15. “Inderdaad. En we hebben slaap genoeg gehad. Nou ja, ik in ieder geval wel.”

Onder de douche wasten we elkaar. “Hoe vond jij het gisteren?” vroeg Joline. Ik dacht niet lang na. “Gezellig. Rogier en Gerben passen er prima bij, schat. En Gerben komt nu wat meer los. Je merkt dat hij zich de afgelopen weken best wel koest gehouden heeft. Waarschijnlijk om niet teveel op te vallen bij Margot.” Joline knikte. “Ja. Gek hé? De ene vent maakt zich héél belangrijk om maar indruk te maken op het meisje; de ander kruipt in z’n schulp en zegt alleen maar ‘U ook een fijne avond, mevrouw.” Ze keek plagend. “Sommigen zijn daar heel goed in…” “Je bent een pestkop, mevrouw Jonkman – Boogers. Er uit, anders gaat de water- en gasrekening van dit appartement weer skyhigh.”
Tijdens het ontbijt was het even vreemd om nu weer met z’n tweeën aan tafel te zitten. Geen economische gesprekken meer, maar gewoon rustig eten zonder de zussen erbij. “Kunnen we alvast wennen, Kees.” Ik knikte. “Ja. Het zal sowieso wennen worden zonder die twee, Jolien. Het is best gezellig met die meiden erbij.” “Ja. Maar het is ook heel gezellig samen met je blonde heks, Kees.”
Ze keek nadenkend. “Weet je dat wij in feite geen ‘wittebroodsweken’ hebben gehad? Je weet wel, die weken na je huwelijksreis waarin je elkaar naakt door het hele huis achterna zit met als afsluiting een wipje op de draaiende centrifuge?”
Ik schoot in de lach. “Hé, jij heet geen Melissa en ik geen Rob hoor, ben jij gek…” Joline glimlachte geheimzinnig en ik keek haar aan. “Jij houdt iets achter meisje. Vertel!”
Ze schoot in de lach. “Mel en Rob lijken qua liefdesleven best wel wat op ons, schat. Lekker knuffelen, romantische avondjes op de bank en op enig moment naar bed om daar verder te gaan. Geen woeste taferelen op de wasmachine. Daarvoor moet je in Oirschot zijn.” Ik keek vragend. “Oirschot? Bij Claar en Ton?” Ze knikte.
“Ja. Dáár wil het nog wel eens woest aan toe gaan. Tot en met een klacht van een buurvrouw die vond dat de jongelui op een avond iets te duidelijk hadden laten weten dat ze elkaar lagen te beminnen. Het bed bonkte tegen de muur en dat dreunde door naar de buren. Mevrouw de buurvrouw stond de volgende ochtend bij Ton voor de deur en beklaagde zich dat ze de hele nacht geen oog dicht had gedaan.”
“De hele nacht? Ik wist dat Ton een sportman was, maar een hele nacht vind ik best wel een prestatie…” Joline gniffelde. “Uiteindelijk bleek dat het jonge stel keurig om elf uur was gaan slapen. De buurvrouw in kwestie had waarschijnlijk de hele nacht haar fantasie overuren laten draaien of zo; in ieder geval kreeg Ton in onvervalst Brabants de wind van voren. En toen kwam Claar erbij en die heeft de buurvrouw héél snel af laten druipen.” Ik schoot in de lach. “Ik zie het voor me. Clara die op haar venijnige toontje even de buurvrouw op haar plek zet. Waarschijnlijk met een opmerking in de richting van: ‘Jaloers, mevrouw? Zoek zelf eens een échte vent!’ Maarre… hoe weet jij dat, mevrouw Jonkman?”
Ze keek ondeugend. “Wij meiden kletsen wel eens met elkaar over onze kerels, Kees. En waarschijnlijk gaat dat meer op de intiemere zaken in dan tussen mannen onderling. En nee, ik ben niet compleet uit de school geklapt, behalve dat jij me nog nooit in de steek hebt gelaten en me onbevredigd hebt laten liggen en de motorkettingzaag hebt gestart.” Ik trok haar even naar me toe. “Lief van je. Nu durf ik mijn schattige zusjes ten minste weer onder ogen te komen. Kom, we ruimen de troep even op; vanavond zijn die twee bruingelokte zussen hier weer.”

Joline knikte. “Ja. En dan moeten we snel eten, want om zes uur heeft Margot een afspraak bij de kapper. En Lot en ik gaan mee, dus jij kunt even lekker blazen.” Snel zette ik het eten klaar voor ’s avonds: een maaltijdsoep. De salade maakte ik vanavond wel. Even later trokken we deur achter ons dicht. Beneden liet Joline Bengel even uit en ik reed de auto alvast uit de garage. Met hond en echtgenote weer in de auto reden we rustig richting Gorinchem en bespraken de komende dag. Geen rare dingen vandaag; nog wat projecten samen met Henk en Gerben verder vervolmaken, een rondje rennen onder leiding van Fred… Joline had wel een bespreking met een of andere vertegenwoordiger, dus Bengel moest haar dag bij de Piraten doorbrengen. Was geen punt; ook bij mij lag ze netjes naast mijn bureau en dribbelde af en toe naar de groepsruimte, waar ze door Henk en Gerben werd verwend met aandacht. Die kwam niks tekort.
Het viel Henk op dat wij alleen waren. “Hé Kees, waar heb je de zussen gelaten?” ‘De zussen’ was de aanduiding voor Lot en Mar geworden, omdat ze liever niet met hun achternaam werden aangesproken. “Die komen op eigen doft hierheen, Henk. Zijn ze groot genoeg voor.”

Tijdens het kletspraatje bij de koffieautomaat kwamen Gerben en Margot binnen. Ik lette even Henk. Normaal hield hij zijn gezicht altijd in de plooi, typische Noorderling die hij was, maar nu meende ik een kort glimlachje te zien, toen draaide hij zich weer om. Henk had het dus door. Niet vreemd, want Henk had best wel veel mensenkennis. Margot en Gerben lieten verder weinig blijken; ze kletsten apart van elkaar met de rest en toen ik richting bureau liep, liepen hij en Henk gewoon mee. In de groepsruimte, met de deur dicht zei Henk echter heel rustig:
“Als verliefd stelletje mag je elkaar in dit bedrijf best een zoentje geven als je aan het werk gaat, hoor Gerben.” Hij wees naar mij. “Hij daar en zijn liefje deden dat ook regelmatig, ook toen ze nog niet getrouwd waren. Zitten we écht niet mee.” Gerben werd rood en mopperde: “Verdomme… we dachten het nog even rustig te houden… Viel het zo op?” Vingers, handen en Gerben lag zich op te drukken. Toen hij klaar was zei Henk droogjes: “Nee, bij de koffieautomaat niet. Maar jouw auto stond al op de parkeerplaats toen ik aankwam. En ik zag twee koppies nogal dicht bij elkaar. En even later kwamen jullie samen binnen. Ik kan één en één wel bij elkaar optellen hoor.”
Gerben haalde zijn schouders op. “Hmm… dan moeten we het in de middagpauze maar wereldkundig maken. Wie weet hebben meer mensen ons gezien.” Ik knikte. “Goed plan. Geen verstoppertje spelen, Gerben. En nu, heren…”

Ik werd onderbroken door een harde gil van Marion, even later Angelique. “LOT!! Wat zit je haar mooi! Laat eens kijken, meid!” Henk keek me aan. “Ben jij kapper wezen spelen, Kees?” Ik schoot in de lach. “Echt niet. Ik ben expert tondeuse, verder ben ik nooit gekomen. Lot door mij laten knippen? De arme meid…” Henk trok de gangdeur open en liep naar de receptie. Toen hij terugkwam keek hij Gerben aan.
“En waarom heeft jouw liefje nog niet zo’n metamorfose ondergaan?” “Omdat mijn liefje en ik zaterdagmiddag wat andere dingen te doen hadden, Henk. Vanavond mag zij onder het mes.” Henk keek hem aan. “Als zij er net zo uit gaat zien als haar zus… Dat zijn twee hele knappe meiden geworden!” Gerben wees naar mij. “Grotendeels hun verdienste, Henk.” Hij knikte. “Ja. Maar ik zag vanmorgen ook iets anders aan jouw meisje. Ze straalde! Het zou me niks verwonderen als Gonnie in het backoffice binnen drie seconden door heeft dat er wat is. Die heeft haar ogen ook niet in haar kont zitt…”
De deur ging open en Theo kwam binnen. En tegen alle gewoonten in deed hij de deur achter zich dicht en liep naar Gerben toe. “Proficiat, Gerben. Ik heb Margot al drie dikke zoenen gegeven, maar ik denk dat jij het niet op prijs stelt als ik dat bij jou doe. Vandaar een simpele hand.” Ze schudden handen. “Hoe…” Verder kwam Gerben niet. “Denk je dat ik blind ben? Man, jullie stonden bij de koffieautomaat weliswaar héél onschuldig te doen, maar Margot leek wel een terrasverwarming, zo keek ze uit haar ogen. Maak haar gelukkig, Gerben. Die twee hebben genoeg shit achter de kiezen.”
“Dank je wel Theo. En ja, ik zal m’n best doen, dat beloof ik je.” Theo knikte. “Mooi. En nu iets anders. Kees… Heb je even?” “Ga maar zitten, Theo. Laat me raden: jij hebt je mail gelezen?” Hij knikte. “Wat weet jij van Rogier van der Vlist?” “Prima vent Theo. Zou prima bij dit stelletje gekken passen.”
En Gerben vulde aan: “Ben ik het helemaal mee eens. Misschien nog niet zo veel ervaring met grote installaties, maar wel veel met wat kleinere apparatuur. En een leuke vent.” Theo fronste. “Jij kent ‘m ook?” Gerben grijnsde. “Sinds gisteren. Ik heb gisteren een nogal heftige middag beleefd in huize Jonkman in Veldhoven. Meneer en mevrouw Jonkman, het echtpaar van Laar, Kees z’n zussen en Joline’s broers, Margot, Charlotte en ene meneer van der Vlist in de rol van de vriend van Lot.” “Een heftige middag, zegt ‘ie. Ja, dat geloof ik wel in dat gezelschap…” Theo gniffelde.
“Veel opgedrukt zeker?” Henk keek van de een naar de ander. “Een nieuwe sollicitant? En dat is de vriend van Charlotte? Vertel, Kees!” “Rogier hebben we anderhalve week geleden in Duitsland ontmoet, tijdens onze vakantie. Viel als een blok voor Charlotte en vice versa. Is hoofd Technische dienst van een streekziekenhuis in Nijmegen. Vier jaar geleden afgestudeerd. Geen ervaring in de offshore, maar wel bijzonder brede ervaring in kleinere installaties, zoals noodstroomvoorzieningen in een ziekenhuis en puur elektronische apparatuur. Zelfs röntgen. En een prima vent die volgens mij uitstekend bij dit bedrijf past.”

Theo kneep zijn ogen samen. “Ik ga ‘m uitnodigen voor een gesprek. En dat gesprek doe jij Henk. Niet Kees. Als je wilt: Miranda erbij, die weet ook veel van kleinere installaties.” Hij grijnsde even. “En dat gesprek gaat op een sportmiddag plaatsvinden. Bevalt me wel, zo’n sporttest.” Gerben zuchtte. “Arme kerel…” “Volgens mij heeft hij een prima conditie, Gerben. Hij zwom mij in ieder geval het snot voor ogen, in Duitsland.”
Gerben keek gemeen. “Ik heb van Margot gehoord dat het niet zo moeilijk is om jou het snot voor de ogen te zwemmen, Kees…” “Ik ga je nooit, maar dan ook nooit meer helpen om een relatie te krijgen, meneer van Wiers. Je zoekt het maar uit met je meissie. Op de wallen, notabene.”
Henk en Theo keken vragend. “De wallen? Ben jij met Margot op de wallen geweest?” Henk keek nu gealarmeerd en Gerben gniffelde. “De wallen van het oude vestingstadje Willemstad, Henk. Heel mooi en rustig om overheen te wandelen met je kersverse vriendinnetje. Dit in tegenstelling tot de Ouderzijdsvoorburgwal te Amsterdam.” Hij keek mij aan. “Rotzak.” Theo keek me ook aan. “Ik ben het geheel met de vorige spreker eens, Kees. En nóg iets, ook wel leuk voor Gerben: ik heb met de jouw vorige werkgever gesproken: Willem van Zanten, jouw vorige teamleider kan één September hier beginnen.”
Gerben knikte. “Mooi, Theo! Daar gaan we veel plezier aan hebben.” Theo keek bedenkelijk. “Nog meer plezier in dit hok? Zo af en toe lijkt het nu al op een circus…” “ Kom er gerust bij, Theo”, zei Henk. “Kan je oefenen voor een mooie koprol vanuit de trampoline. Heb je wel eens nodig.” Theo gromde als reactie en verdween. Gerben keek Henk aan.
“ En dat zeg jij zomaar tegen je directeur? Sjongejonge…” Henk antwoordde: “Ja. En ik ben niet zo bang voor consequenties. Theo is ‘one of the guys’. Ja, hij is directeur, maar zolang je hier goed werk levert mag je hem best eens op de hak nemen, hoor. Doen we met teamleiders ook wel eens. Hebben ze af en toe nodig, nietwaar Kees?” “Zolang het de teamleider Backoffice is, ben ik het helemaal met je eens, Henk.”

Daarna gingen we aan het werk en de ochtend vloog om. Samen met Henk was ik bezig aan de tekeningen van een gasplatform op de Noordzee. Die zou over niet al te lange tijd een grote revisie moeten ondergaan en DT had daar een fors aandeel in. Een van de platforms die deel uitmaakten van het grote contract wat we vorige zomer hadden binnen gesleept. Gerben keek vanaf de zijlijn toe en vroeg hier en daar om uitleg of gaf suggesties.
En die suggesties waren goed! Dusdanig goed dat ik zei: “Meneer van Wiers… Voelt u er wat voor om een select groepje Piraten te vergezellen op dit platform? Duurt ongeveer twee weken, waarbij we continue op zee zitten. Een weekend met je meissie zit er dan niet in, dat regel je later maar. Maar ik zou je er graag bij hebben, Gerben.”
“En wie gaan er nog meer mee, Kees?” “Henk hier, Frits, Mr. Calvé pindakaas oftewel André, want die heeft het grootste deel van dit schema ontworpen, ik zei de gek en als het even kan jij dus ook.” “André? Maar die is toch van Miranda’s team?” Ik knikte. “Klopt, maar André is voormalig piraat en een genie als het om dit soort zaken gaat. Ik heb het al met Miranda besproken; die lachte gemeen en zei toen: ‘Dan kunnen mijn jongens ook eens een beetje flierefluiten, Kees.’ En nogmaals: dat André uit een ander team komt, zal me jeuken. Hij is vakman, en die moet je op zo’n project bij je hebben. Hokjesdenken doen we hier niet aan!” Gerben knikte. “Oh ja, ik herinner me vaag een lesje daar over.”

Om kwart voor twaalf omkleden, twaalf uur stonden we in de hal. Fred hield appel en zei toen nogal droogjes: “Er is iemand die een mededeling wil doen. Margot?” Ik deed een stap naar voren en wenkte Gerben. “Er zijn er twee die een mededeling willen doen, Fred. Dames, heren: voor degenen die het nog niet doorhadden: Gerben en ik hebben afgelopen zaterdag afgesproken om samen verder te gaan.” Ze trok Gerben naar zich toe en gaf hem een lange zoen. Natuurlijk klonk er gejoel en gefluit, totdat Charlotte haar hand op stak. “Mag ik ook nog even? Sinds een week heb ik ook een relatie. Met Rogier. Ja, buiten DT, maar de vrijgezellen hier waren een beetje op…” Ze lachte.
Weer fluiten en daarna werden de dames én Gerben gefeliciteerd. De bas van Fred doorbrak de lol. “Dames en heren… Nu lopen richting paardenwei. En tempo; met al dat geknuffel hier gaat de looptijd veel te snel voorbij en dat kan natuurlijk niet… De baas geeft tijd voor fysieke training, niet om te knuffelen!” “Met elkaar knuffelen kan ook bijzonder inspannend zijn, Fred!”
Marion keek hem lachend aan. “Dat zal best met jouw pindakaaskampioen, juffie!” Marion keek om hulp zoekend naar André. “Wat vind je nou van zo’n lomperd?” “Ik zeg niks, meisje. Pas ná het sporten. Misschien…” Ze snoof. “Lafaard!”