Eenmaal thuis liep ik zachtjes naar binnen. Wie weet sliepen Joline en de zussen al. Het was inderdaad donker in de woonkamer. Ik deed mijn gevechtslaarzen uit, zette de bugelkoffer weg en liep zachtjes de slaapkamer in. Dat bleek niet nodig te zijn; Joline lag in bed te lezen. “Hé schoonheid… Heb je op me gewacht? Lief.” Ik boog me over haar heen en wilde haar kussen. Maar Joline had duidelijk andere plannen. Ze trok me naar zich toe.
“Hier jij. Jij bent van mij. Vrijen!” Ze tongde me hevig, haar armen om me heen. “Hé, waar is dat o zo schuchtere Jolientje gebleven?” vroeg ik tussen het zoenen door. Ze liet me even los. “Die is vreselijk opgewonden geworden door haar vriendinnetjes Lotje en Margootje, meneer.” Ze bloosde even. “Wij hebben na het eten heerlijk met elkaar gevreeën. Op hun kamer. En ik moest jou bedanken voor die heerlijke vrijpartijen. Met mezelf. Dus: kleed je uit, even lekker douchen en bij je lekkere meisje komen, Kees.”
Ik fronste. “Jullie hebben met elkaar…” Joline knikte. “En het was vreselijk geil, Kees. Ze hebben me heerlijk sexy aangekleed; Een paar mooie nylons, een kort onderjurkje, een blinddoek over mijn ogen en me toen vastgebonden op bed. Ik kon nergens meer heen. En toen die vibrator van hun in, dat ding wat je met je telefoon kan besturen. Eerst heel zachtjes, terwijl ze naast me lagen te strelen. Ik voelde hem nauwelijks; een heel lief zacht trillen in m’n poesje. En langzaam maar zeker zetten ze het ding harder en lieten ze het ding bewegen…”
Ze hijgde. “En toen gingen ze me betasten… voelen, strelen, knijpen af en toe… En ik kon niks, alleen maar gierend klaarkomen! En na een uurtje, ze hadden me toen al lang losgemaakt en we lagen heerlijk naast elkaar op hun bed langzaam te vrijen, zeiden ze: ‘Met Kees vrijen we niet meer, Joline. Maar met jou… Mogen we dit af en toe blijven doen?’ En toen heb ik gezegd dat ik het met jou daarover zou hebben, schatje. Maar niet nu.” Ze keek me veelbelovend aan. “Nu wil ik met je vrijen tot de vonken er van af vliegen. Douchen jij.”

Onder de douche dacht ik na. Joline en de zussen… Mijn fantasie sloeg op hol en mijn paal werd hard. Het zou wel een mooi gezicht geweest zijn: die drie mooie vrouwen in sexy lingerie, elkaar opwindend en bevredigend… Had ik wel bij willen zijn! Kom op, Kees! Je hebt zelf ook een aantal keren met Joline en de zussen samen in bed gelegen. En daar enorm van genoten. Je hebt je portie meer dan voldoende gehad; nu niet jaloers worden omdat Joline wél en jij niet… Je hebt aan Joline je handen meer dan vol.
En bovendien: Lot en Margot hebben nu hun eigen kerels; daar moet Kees Jonkman niet tussen staan! Eén verkeerde move en de dames zouden al hun vertrouwen in je verliezen. En Joline zou witheet zijn… Nee, geen sexuele escapades meer met de zussen. Genieten van je eigen lieve en erotische echtgenote, Kees! En haar inderdaad een keer écht vastbinden, als zij daar zo geil van werd… Maar waar en hoe?
Mijn gedachten schakelden over op ‘technisch’. In ieder geval in de slaapkamer. Of… wacht eens: de deur tussen slaapkamer en douche! Die stond tussen twee boekenkasten… Als ik eens een stang boven die deur kon monteren… In ieder geval een bevestigingsmogelijkheid waar ik een stang in kon plaatsen… En aan die stang twee ogen voor boeien of zo… En bij de grond, in de kasten ook twee bevestigingspunten voor voetboeien… Dan kan ze nergens heen en had ik alle mogelijkheden om ‘Jolientje’ te betasten… Ik deed de kraan uit en droogde me af. Morgen of zo eens wat gaan meten en op tekening zetten. En de eerste de beste mogelijkheid, als de zussen niet thuis waren, zou ik… Dat zou de jonge Jolientje wel op prijs stellen.
Grinnikend trok ik een boxer aan, deed een lekker luchtje op en liep de slaapkamer in. En trof Joline slapend aan, het dekbed half over zich heen, een charmant, lang been er onderuit stekend. Ik bleef grinniken. Nee, geen spetterende vrijpartij, maar een vrouw die heerlijk in slaap was gevallen na een waarschijnlijk zeer vermoeiende avond… Ook prima. Ik deed het licht uit, schoof Joline’s been voorzichtig onder het dekbed en kroop naast haar.
Een zachte zoen op haar schouder. “Welterusten liefje… Lekker doorslapen jij.” Ik ging op m’n rug liggen en overdacht de repetitie nog even. Heerlijk geblazen in goed gezelschap. En ondertussen weer een dijk van en compliment van Klaas en van Greet gekregen… In plaats van een gevoel van nervositeit begon ik naar die uitvoering in de St. Jan uit te zien…

Vrijdag bij het ontbijt vroegen de zussen of het goed was Rogier en Gerben bij ons kwamen eten en de avond doorbrengen. Joline knikte. “Prima, meiden.” Toen keek ze ondeugend. “En blijven de jongens ook slapen?” Lot glimlachte liefjes, Margot kreeg een rood hoofd. “Weten we nog niet, Jolien. Moeten we even met de betrokken heren bespreken. Voor vanmiddag hebben jullie antwoord.”
Bij DT was het nog even flink doorbuffelen. Wéér een bespreking met Henk, Gerben, Miranda en André over dat boorplatform. Zodanig intensief dat we de tijd vergaten. Marion en Irene kwamen om half elf binnen met een blad met koffie. “Hé, harde werkers… alles laten vallen en koffiedrinken!” Een kwartiertje zaten we te kletsen. Henk vroeg aan Irene of ze het een beetje naar haar zin had bij DT.
“Naar m’n zin hebben? Elke ochtend zit ik me af te vragen wat er nu weer voor geks gaat gebeuren hier. En elke avond kom ik met een brede glimlach thuis. Bijna jammer als het weekend aanbreekt; dan moet ik het een paar dagen zonder DT stellen. Ik heb het hier prima naar m’n zin, Henk!”
Ze keek met een schuin oog naar mij. “Behalve als er een of andere soldaat op een trompet staat te toeteren.” Ik gromde. “Juffrouw van den Hurk: ten eerste ben ik geen ‘soldaat’, maar majoor en ten twee speel ik geen trompet, maar een bugel. En die kan ik ook in je oortjes laten blazen, denk daar goed om!” Henk keek medelijdend. “Dat kun je Irene niet aandoen, Kees. Een dove receptioniste, daar heb je weinig aan.”
En Marion vulde aan: “En als je nou eens een beetje fatsoenlijke muziek speelde, Kees… Die militaire dingen komen niet zo aardig over, zeg maar.” Ik keek haar aan. “Dan kan ik je een concertje van de Fanfare Bereden Wapens aanbevelen, Marion. Over twee weken, in de St. Jan in Den Bosch. Die spelen daar op zaterdagavond. Een mooi programma met niet alleen klassieke werken, maar ook bewerkingen van moderne muziek.
En om de concertgangers helemaal tevreden te stellen, speelt ene Jonkman op de bugel, samen met een andere bugeliste, een trompettist en een hele goeie zangeres en een klavecinist een paar hele leuke werkjes.” Ze keek me verwonderd aan. “Jij geeft een concert? In de Sint Jan?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, je luistert te selectief. De Fanfare Bereden Wapens geeft een concert, en ik ben één van de gastspelers. Volgens mijn bugel-docente speel ik best aardig.”
Ze keek naar André. “Dáár gaan we heen!” André knikte, zonder spot. “Lijkt me mooi, Kees.” Ik keek wat beduusd. “Nog even en heel DT zit er… Enfin, dan zit er ten minste nog wat volk in de kerk… Dame en heren: koffie op? Mooi dan gaan we verder met dit schemaatje. Marion, Irene: dank voor de koffie, wij moeten weer zorgen voor het geld voor de volgende pallet pindakaas.” Irene schoot in de lach, Marion keek me verontwaardigd aan. “Lomperd… Ik ga nog eens koffie voor je halen.” Ze verdwenen met de lege kopjes en wij verdiepten ons weer in de techniek.

En om kwart voor twaalf kleedden we ons om en liepen richting fitness. Bengel draafde netjes mee. Vlak voor de fitness liet ik haar nog even plassen op een grasveldje, daarna liepen we naar binnen. Daar wachtte Mariëtte en die kneep ons redelijk af met snelle oefeningetjes door de zaal. Springen, rennen, opdrukken, sit-ups… Bengel rende soepel naast Joline mee. Na twintig minuten liepen we behoorlijk te hijgen.
Het stukje concentratie was weer eens wat anders. We moesten elk een matje uit de berging halen en daar op gaan staan. Mariëtte kwam langs met blinddoeken. “Blinddoek omdoen en in het midden op je matje gaan staan! Benen iets gespreid en je adem regelen. Geen gehijg meer!” Even liet ze ons zo staan. “Mooi. Nu je rechterbeen optrekken en je voet op je linkerknie zetten. En zo staan blijven. Niet omvallen, je regelt het maar! En als je wel omvalt: liggen blijven en geen commentaar.”
Ik trok mijn rechterbeen op en stond op één poot. Door het gebrek aan visuele referentie was het moeilijk om te blijven staan; m’n evenwichtsorganen maakte overuren! Links en rechts hoorde ik doffe klappen; collega’s die vielen. En op een zeker moment ging ik ook voor de bijl: ik dacht dat ik voorover viel en wilde mezelf corrigeren. En het volgende moment donderde ik achterover op het matje.
Auw! Bijna had ik een krachtterm geuit, maar ik hield me gelukkig in. Een hondentong over m’n gezicht troostte me. Nóg een paar ploffen, en toen zei Mariëtte: “Oké, blinddoeken af en kijk maar even wie er nog staan.” Theo en Margot stonden nog, de rest zat op hun matjes. Mariette giechelde. “Ik heb een filmpje gemaakt van jullie. Kijk maar even.” Haar telefoon ging van hand tot hand en we zagen diverse collega’s wankelen en vervolgens vallen. En bij bijna elke collega die viel verleende Bengel ‘nazorg’ in de vorm van een lik. Daarna liep ze meteen terug naar Joline. Totdat... en volgend slachtoffer tegen de vlakte ging. “Alsof we bomen in een storm zijn”, zei Charlotte. Mariëtte knikte. “Deze oefening is een behoorlijke aanslag op je evenwichtsgevoel, zeker als je vlak ervoor jezelf nogal hebt ingespannen. Alles draait weer om concentratie. Theo, Margot: complimenten. Jullie zijn de rots in de branding die DT heet.”
Ze lachte even. “En nu: matjes terugleggen en er uit. Douchen, eet smakelijk en een prettig weekend gewenst!” Ze was weer een ‘gewoon’ meisje van nét twintig in trainingspak. Geen bijzondere schoonheid, je zou haar zonder meer voorbij gelopen zijn in een winkelcentrum. Maar pas op… “Blij toe dat Bengel niet dacht dat we bomen waren, Mariëtte. Geen zin in dat een hond, hoe lief dan ook, z’n poot optilt en tegen mijn been aan staat te pissen.” “Voor zover ik kon zien is Bengel een teefje, Fred. Die gaan netjes door de hurken en pissen niet ongenuanceerd tegen alles wat ze tegenkomen. Ik dacht dat een getrouwde vent dat verschil wel wist.”

Mariëtte lachte liefjes en verdween richting de ruimte van de fitness-instructeurs. “Zo, die heb je weer eens te pakken, maat…” Fred knikte. “Ja. En weer uit de mond van een best wel aardig meisje van twintig of zo. Onze fitness-goeroe is lekker adrem.” Op weg naar DT fluisterde Joline in m’n oor: “De heren slapen vannacht in Veldhoven, Kees.” Ik stak mijn duim op. “Dan moeten we even extra eten inslaan, schat.” Ze knikte.
Tijdens de lunch kwam Theo binnen. “Ha, onze andere rots in de branding!” Miranda gniffelde en Fred zei er achteraan: “Nou, zo te zien een vrije hoge branding vandaag. Z’n haren zijn nog nat.” Theo keek hem aan. “Kijk jij een beetje uit, meneer van Laar? Ik kon jouw dreun onderscheiden van de rest. Heb je al aan de benedenburen gevraagd of hun hanglamp nog hing?”
Met een stalen gezicht antwoordde Fred: “Ja hoor. Ze waren best blij. Die kristallen kroonluchter had men gekregen als erfstuk. Kwam oorspronkelijk uit het Élysée in Parijs. Was nog van Lodewijk XIV geweest en men wilde er van af. Maar ja, het ding was loodzwaar, dus uit pure ellende had men het kreng laten hangen. En nu heeft Fred van Laar voor de oplossing gezorgd: na mijn…ahum… subtiele landing kwam het ding met een knal naar beneden. Toen ik binnenkwam waren de echtelieden al vrolijk bezig met stoffer-en-blik. Iedereen blij.”
Theo schudde zijn hoofd. “Man, man, man… Ik krijg steeds meer medelijden met jouw echtgenote. Met zo’n fantast in huis… Waar haal je de onzin vandaan?” Fred wees op z’n volkorenboterham met kaas en Theo humde. “Subtiele landing?” gniffelde Marion. “Net zo subtiel als een zwanger nijlpaard zeker…”
Fred kwam overeind en Marion dook achter André weg. En Miranda kwam voor André staan. “Tot hier en niet verder, Fred. Als jij André ook maar aanraakt, heb je met mij te maken, denk er goed aan! En dan lig je het volgende loopje wéér in de sloot.” Mopperend droop Fred af. “Dank je wel, Mir”, giechelde Marion. “Jammer dat je niet tijdens mijn eerste week bij DT er nog niet was. Had me een stel snauwen van Angelique, een preek van Joline, een vloekbui van Kees en een middag afzien op het dak bespaard. Oh ja, en nog een donderbui thuis, bij mijn pa.”
Miranda keek haar liefjes aan. “En die waren nogal terecht, begreep ik van André. Details heb ik niet, maar wellicht komen die wel tevoorschijn als ik André een pot pindakaas geef…” Marion werd wat rood en we lachten haar uit. “Kom lui, voordat Marion wéér een vloekpartij van Kees over zich heen krijgt: aan het werk.” Joline stond op. “Dames… En Fred: meekomen jullie Backoffice wacht.” Ik merkte spottend op: “Jaja… cijfertje die niet liegen, hé?” Joline keek me doordringend aan. “Zorg jij maar dat de cijfertjes van jouw maandstaten niet liegen, majoor Jonkman!” De deur ging nogal nadrukkelijk achter haar dicht.

“Kom lui, laten wij ook maar weer op onze comfortabele bureaustoelen plaatsnemen en wat gaan tekenen. Vier uur corvee, daarna weekend!” Henk wees en gehoorzaam stond iedereen op, Theo ook. Hij liep weg tot in de deur. “Oh, Henk: Aanstaande maandag komt ene Rogier van der Vlist hier voor een sollicitatiegesprek. Om tien uur.” Theo grinnikte. “En hij heeft sportspullen mee.” De deur ging dicht en Henk keek mij aan. “Potdomme, moet ik dat ook nog voorbereiden… Jaja, ik lig alweer…”
Eén van de zeldzame keren dat Henk boete moest doen. Hij gebruikte nooit zoveel krachttermen. Of wij verstonden ze niet, omdat hij in Noord-Gronings dialect vloekte, dat kon ook… “Kom op Henk… ’t Is geen rocket-science hoor. Geef ‘m een bak koffie, vraag wat hij nu doet en heeft gedaan, waar zijn dissertatie over ging, wat zijn specialiteiten zijn en sleur hem mee naar dit hok en laat hem wat dingetjes zien waar wij ons mee bezig houden… Simpel.” En met een blik op Gerben vervolgde ik: “En neem ‘m vooral niét mee naar het Backoffice voordat hij getekend heeft. Ik wil zeker weten of hij alleen het werk hier leuk vindt of dat er nog andere factoren in het spel zijn…”
Gerben schoot uit, zijn ogen woedend. “Zeg Kees, je kunt ook te ver gaan hoor! Ben jij helemaal besodemieterd…” Handen, vingers… “En nee, ik druk me nu even niet op! Ik werk hier omdat het werk hier bijzonder interessant is, duidelijk? En dat mijn vriendinnetje een paar deuren verderop werkt, heeft daar geen ene flikker mee te maken! Ben jij gek…”
Met een nijdig gezicht draaide hij zich terug naar zijn beeldscherm en ik stond nogal met de mond vol tanden. Henk seinde naar me en ik legde een hand op Gerben z’n schouder. “Sorry Gerben. Dat had ik niet moeten zeggen. Ongepast. Ik wéét hoe jij over het werk hier denkt, en daar plukken we de vruchten van. Nogmaals: mijn excuses.”
Hij draaide zich om en zei met een stalen gezicht: “Ik ben er net weer eens achter gekomen dat drie jaren toneelvereniging soms heel handig kan zijn…” Daarna grijnsde hij breed. “Had ik je toch maar eens mooi onderuit gehaald, Kees…” Ik kon niets anders zeggen dan: “Wel potdomme… vuile klootzak!” “Vijf maal, meneer Jonkman!”, klonk Henk streng. “En jij, meneer van Wiers: ook vijf! Sámen! Voor het groepsgevoel, zeg maar. Liggen!”
We ging naast elkaar plat en terwijl Gerben zich voor de derde keer opdrukte, haalde ik bliksemsnel een arm onder hem vandaan. Hij plofte op de grond. “AUW!!! Kéés! Moest dat nou?” Geen krachtterm, dat viel mee. Ik trok een gemeen gezicht. “Jij mij onderuit halen, Kees jou keihard terugpakken. Goed begrepen, meneertje? En dat geldt hier, dat geldt ook bij ons twaalftal, denk er goed aan! Pas op je tellen, vriend.” Met een verontwaardigd gezicht stond hij op en betastte zijn schouder. “Ik ga eens uithuilen bij Margot. Die is een stuk liever dan jullie twee.” Henk draaide hem richting zijn bureau. “Niks ervan. Tekenen met je kadaver, jij. En jij ook, Kees!” “Jawel chef.”
De rust keerde terug en tot vier uur kletsten we alleen nog maar over technische zaken. Daarna ruimden we onze bureau’s op, zogen de vloer, leegden de prullenbakken en de ruimte was weer netjes. “Zo. Onze lieve schoonmaakster kan dit hok met een gerust geweten overslaan.” Gerben keek weer eens verwonderd en Henk legde uit: “Zij heeft maar een beperkte tijd om schoon te maken. Bij DT ruimen we onze eigen zooi op. Oké, het ene team iets beter dan het andere, maar zodoende heeft Henriëtte, onze schoonmaakster, iets meer tijd. Ze checkt wel of alles netjes is; zo niet, dan doet zij de betrokken ruimte alsnog. Ook een momentje om even lekker te dollen met elkaar of om crises uit te praten.”
Gerben knikte. “Prima. Bij mijn vorige werkg…” Ik sneed hem de pas af. “Nee, Gerben. Zijn we niet in geïnteresseerd. Ik weet hoe schoonmaakpersoneel in sommige branches behandeld wordt: als oud vuil.” Hij zei niets, maar stak z’n duim op. Toen ik op m’n eigen bureau m’n weekendtas pakte, liep Gerben me achterna. “Kees… Is het goed als Margot met mij meerijdt?” Ik zuchtte maar eens diep.
“Gerben, ik ben niet je aanstaande schoonvader. Gelukkig niet, anders had ik een bijna failliet transportbedrijf te runnen. Niet mijn hobby. Wat Mar en jij samen willen doen is jullie zaak. Volwassen mensen en zo. Als je maar zorgt dat jullie vóór half zeven in Veldhoven zijn, dan staat de warme hap op tafel. Te laat is óf geen eten óf kliekjes óf naar de frietzaak. En wat jullie vannacht doen is óók een zaak tussen Margot en jou. Wij zijn vrienden, geen pa of ma. Duidelijk?” Hij knikte, enigszins geïntimideerd. “Ik neem haar zo meteen wel mee in mijn auto.”
Samen liepen we naar het Backoffice, daar zaten Joline, Fred, Ingrid, Charlotte en Margot nog te kletsen. “Mogen deze twee heren in ieder geval drie dames uit dit gezelschap vragen om mee te gaan richting Veldhoven?” Fred keek Gerben aan. “Ga jij mee naar Veldhoven? Veel sterkte kerel. Je zal nog wel een paar keer in de voorligsteun gaan, daar. En ben je een beetje lief voor je meissie? Ik wil geen klachten horen maandag!” Margot aaide Fred over zijn wang. “Soms ben je wel een lief zwanger nijlpaardje, Fred.” De andere dames schoten in de lach. “Kom, dames, wegwezen; te laat is lopen. Ingrid, Fred: fijn weekend!” Met een zwaai liepen we weg.

Op de parkeerplaats liep Margot achter Gerben aan. “We zien jullie zó wel!” “Ik heb Margot d’r positiebepaling op mijn mobieltje, Gerben! O wee als ik zie dat jullie ergens op een parkeerplaats stil staan!” Lot keek waarschuwend, tot ik haar mee trok. “Hier jij en instijgen, jaloers krengetje. Je zus is in goeie handen. En jij zo meteen ook. Hoe laat staat Rogier voor de deur?” “Rond half zes zou hij in Veldhoven zijn.” “Nou, dan heb jij je handen ook vol”, zei Joline. “Hoef je je geen zorgen te maken over de maagdelijkheid van Gerben of je lieve zusje.” Gniffelend stapten we in de Volvo; Gerben z’n Nissan reed achter ons aan, maar hij moest wachten voor een verkeerslicht, terwijl ik nog nét door kon rijden.
Op de snelweg zette ik de cruise control netjes op 100 en ontspande wat. We kletsten over van alles en nog wat, totdat Lot vroeg: “Gaan we vanavond nog wat leuks doen, jongens?” Even was het stil, totdat Joline zei: “Volgens mij zie jij je vriendje zo meteen weer, Lot. En weet jij donders goed wat voor ‘leuks’ je daarmee kunt doen. Heb je ons niet meer bij nodig.” Een zucht klonk vanaf de achterbank. “Dat klopt, lieve vriendin. Maar ik wil niet de hele avond braaf zitten te converseren in afwachting van het moment dat…” In de spiegel zag ik haar kleuren. “Ach gut… Charlotje is een beetje verlegen geworden, Joline! Wat schattig…”
Een pets op m’n kop was mijn beloning. “Naarling.” Joline draaide zich om. “Waar zat jij aan te denken, Lot?” Even was het stil. “Lekker kletsen, een spelletje of zo…” Haar gezicht klaarde op. “Monopoly! Lekker economisch!” Ik bromde: “Jaja, met ‘familiekorting’ zeker weer?” Charlotte schudde haar hoofd. “Nee, met drie stelletjes. Mar met Gerben samen, jullie twee samen en ik met Rogier. Lachen…”
Joline giebelde. “Ik zat meer aan ‘Vieze woorden Scrabble’ te denken. Kunnen we jullie vriendjes eens testen op hun vulgaire vocabulaire.” “Kom op Joline, dat kun je niet maken”, protesteerde ik. “Gerben is een hele nette vent, die verliest dan als een stoeprand.” Joline gniffelde en bij mij gingen de alarmbellen af. “Jij weet iets wat ik niet weet, meisje! Vertel!” Giechelend zei ze: “Ik heb Angelique een beetje ondervraagd. Die wist nog wel een paar dingetjes van Gerben op de middelbare school. Onder andere dat hij een tijdje verkering had met ene Sylvia, een ander meisje uit hun klas. Prototype ‘het knapste meisje van de klas’. En dat ze hen betrapte in de fietsenkelder, toen hij wel bijzonder interessante dingen deed met haar borsten… Onder haar truitje, dat dan weer wel.”
Vanaf de achterbank kwam een giechel en ik schudde mijn hoofd. “Wat ben je ook een slecht mens. En daar ga je Gerben vanavond mee confronteren? Wees voorbereid op de nagels van Margot, meisje Jonkman! En als je dat doet, ga ik eens een boekje opendoen over jouw puistige buurjongen, denk er goed aan!” Er klonk een zucht naast me. “Rotvent… Wil ik eens iemand een rooie kop laten krijgen, word ik bedreigd met mijn eigen jeugdzonden. Lot, zeg er wat van!”
Die bleef giebelen. “Het is maar goed dat jullie geen kennissen hebben die bij ons op school zaten, geloof ik…” Droogjes reageerde Joline: “Nee, die hebben we niet, maar John weet wellicht nog wel wat zaken over ‘de dochters van de baas’. Die kunnen we wel eens uithoren. Of jullie elektrische tandenborstels nog op bed lagen toen hij jullie brood met kroketten bracht of zo…” Even was het stil, toen knálde er een hartstochtelijk “Rotmens!” door de auto en schoten we in de lach.

In Veldhoven stopten we bij de supermarkt en ik zei: “Ik ga even wat extra eten kopen.” Gerben stapte ook uit en riep: “Ik verzorg de taart vanavond!” waarop Lot meteen uit haar raampje riep: “Die zat naast je in de auto, Gerben.” Weer een lachbui. Snel kocht ik verse melk, aardappelen, groente, draadjesvlees, brood en beschuit en een lekker puddinkje uit de koeling. Gerben kwam met een grote slagroomtaart aanzetten. “Hé meneer van Wiers… Het is niet de bedoeling dat we morgenochtend meteen een stuk moeten hardlopen om al die calorieën er af te trimmen!”
Hij zei zacht: “Dat ‘er af trimmen’ doen we in bed wel, Kees.” Ik keek hem vragend aan en hij knikte. “Ja. Dat zei mijn lieve meisje net tegen me. En tegen jou kan ik dat wel zeggen.” Hij gniffelde. “En anders was het vanavond toch wel duidelijk geworden, vrees ik.” Ik gaf hem een tik op zijn schouder. “Dank voor het vertrouwen. En ik hoef niet te vragen of je lief voor je meissie bent, dat zit wel goed.” Met een brede glimlach gooide ik de boodschappen achterin de auto, naast Bengel. “Hé mooie hond… Niet meteen je tanden in het vlees zetten, anders ga jij de braadpan in, denk er aan!”
Bengel keek even op en legde toen haar kop weer neer. Er waren geen zichtbare etenswaren, dus de belangstelling was minimaal. De laatste negenhonderd meter naar huis… En eenmaal boven begon ik meteen met het vlees: dichtschroeien, ondertussen een uitje schillen en snijden, kruiden, wat water in de snelkookpan, vlees, kruiden en ui erbij, deksel er op en laat maar sudderen. “Over een uurtje is dat wel te eten, Gerben. Nu even lekker zitten, in afwachting van Rogier, daarna drinken we een aperitiefje.” “En nee, dat is geen bier!” waarschuwde Margot scherp. Gerben trok een smerig gezicht. “Bier als aperitief? No thank you, madam. Dan heb je geen zin meer in eten, zo veel calorieën zitten in je maag.”
Joline liep naar de keuken en rommelde daar wat. “Ik denk dat ik een geschikt aperitiefje heb, meiden!” Ze hield een mooie fles wijn omhoog; dezelfde die we tijdens de eerste barbecue in Malden hadden gedronken. “Deze is heerlijk! Hebben we nog twee flessen van, dus er is genoeg!” En met een blik op mij: “Dan vluchten die kerels ten minste niet meteen richting Jägermeister of zo.” De bel van beneden onderbrak haar en Lot rende naar de deur. We hoorden haar over de intercom en even later ging de voordeur achter haar dicht. “Zo. Die is haar liefje even aan het begroeten. Kan even duren. Zullen wij vast gaan eten?” Margot keek een beetje gemeen.
“Hé liefje, zal ik jou eens gaan begroeten?”, zei Gerben en trok Mar op schoot. “Dan kunnen zij eten. Er is dan genoeg voor ze…” Margot sloeg haar armen om Gerben heen en zei: “Nee, want dat lopen wij vanavond te verrekken van de ho…” Gerben smoorde haar protest in een zoen. “Nou, Kees, zullen wij dan ook maar?” Ik klopte op mijn schoot. “Kom hier, gekke trut!” En ook wij verzeilden in een lange zoen. Totdat de kamerdeur open ging.

“Krijg nou wat…” De stem van Rogier. “Onze begroeting werd nogal plotseling afgebroken door dit schatje hier met de woorden: ‘Kom, naar binnen, anders vinden ze er wat van!’ en hier zitten beide stelletjes lekker te zoenen! Hier vind ik wat van!” “Wat je vindt, moet je bij de politie brengen Rogier. Verder niet storen, we zijn met een uiterst belangwekkend project bezig.” Joline keek hem guitig aan en ging toen weer verder met zoenen. Maar Rogier liet zich niet uit het veld slaan. “En welk project is dat dan, mevrouw?”
Joline liet mijn lippen weer even los. “Hoe ontdooi ik een ijsberg. Kan even duren, dus maak het jezelf gemakkelijk.” Lot en Mar giebelden en Lot trok Rogier op de bank. “Hier jij en zoenen. Véél te weinig zoentjes gehad vandaag…” Het was gedurende een paar minuten stil in de kamer, totdat Bengel zich er mee bemoeide. Ze stond op uit haar mand, rekte zich uit liep naar Joline. Haar snuit drukte ze tegen Joline’s been. “Jaja Bengeltje… Ik ga al aan de slag hoor. Sorry lieve Piraat… Ik laat je los, je moet koken, vindt mevrouw Bengel.”
“Ehhh… Jolien… Welke Piraat bedoel je precies?” vroeg Margot en vinnig antwoordde Joline: “De mijne! Tenzij dat Gerben wil gaan koken?” Die bleef lekker zitten. “Dat dacht ik al”, vervolgde Joline. “Kees, aan het werk!” Ik mopperde: “Ja hoor het is weer zover. Denk je lekker te kunnen vrijen in goed gezelschap, moet er weer zo nodig gegeten worden. En wie is de klos om het klaar te maken? Jawel… Kees Jonkman.” Een tik op mijn billen volgde. “Ja. Want dan weet ik zeker dat het lekker is. Van die andere twee heren heb ik nog weinig kookkunsten gezien.”
“Een magnetronmaaltijd warm maken lukt me nét, Jolien! En het recept van kokend water ken ik ook, sinds een paar weken.” Gerben gniffelde. “Nou, mij kun je anders aardig aan de kook krijgen, liefje.” Margot keek hem verliefd aan. “Mooi Margot. Als jij samen met je vriendje je nou eens over de sla ontfermt? Hij kent ten slotte het recept van kokend water, da’s handig voor de eieren, jij mag de rest gereedmaken. Om het woord ‘klaar’ maar even te vermijden.” Een lange, duistere blik van Gerben was de reactie, evenals een giechel van Mar.

Even later, tijdens het eten, vlogen de gevatte opmerkingen weer over tafel. En Gerben en Rogier deden goed mee. Het was gezellig, we schoten veelvuldig in de lach. Na het eten trok Lot Rogier naar de keuken. “Mee jij. Kees heeft gekookt, Joline de tafel gedekt, mijn lieve zusje heeft de sla gehusseld en Gerben wat eieren warm gemaakt… Wij wassen af. Kan ik je meteen wijzen waar wat staat, dan kun je dat de volgende keer alleen doen.” Rogier keek richting kamer. “Jammer, zo’n open keuken. Kan een verliefd stelletje zich niet even terugtrekken en met de smoes ‘Wij wassen wel af!’ zich overgeven aan een passionele vrijpartij op het aanrecht.”
Ik gromde: “Overgeven doe je maar op het toilet, Rogier. Maar niet in mijn keuken, denk er aan!” Joline trok me naar zich toe. “Je geeft je maar even aan mij over, Kees.” Even stonden we te zoenen, onder het toeziend oog van Gerben en Margot, toen trok Joline zich los. “Niet zo netjes in gezelschap. Zitten jij, dan maken Gerben en ik koffie. Hij weet hoe hij het water kan laten koken, dus…” Gerben zuchtte. “Die opmerking moet ik nog vaar horen, ben ik bang voor.” Even later, met de koffie voor ons keek Rogier mij aan.
“Kees… Maandag kom ik naar DT voor een sollicitatiegesprek. Met ene Henk. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Wat kan ik verwachten?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, Rogier. Laat ik me niet over uit. Henk is mijn plaatsvervanger en dié doet het gesprek. Ik mocht me daar niet mee bemoeien van Theo, onze directeur. En dat is wel zo fair.” Hij wees naar Gerben. “Maar Gerben heeft toch met jou…” Ik onderbrak hem. “Ja. Maar toen speelden er twee dingen. A: Ik kende Gerben niet zoals ik jou nu ken en B: ik was toen waarnemend directeur van de toko. Theo was op vakantie.” Zijn mond viel open.
“Wááát? Jij bent waarnemend directeur van DT?” Joline giechelde, de zussen ook. “Nee Rogier. Theo was op vakantie en had gevraagd of Joline en ik, ondersteund door alle andere teamleiders én deze bruingekrulde schoonheden hier, DT wilden runnen. En ik mocht het ‘gezicht naar buiten’ zijn, zeg maar. Joline was een betere keuze geweest, maar ja. Ik ben er in die vier weken achter gekomen dat management niet in mijn bloed zit. Liever tot je ellebogen in de motorolie prutsen, een schema voor een luchtbehandelingssysteem ontwerpen of met je veiligheidshelm op over een booreiland sjokken. Dát vind ik leuk; allerlei managementsmail wegkoppen is niet aan mij besteed. In die vier weken stond ik 24/7 op scherp. Heeft onder dit dak minimaal één keer geleid tot nogal stevige goedmaaksex.”
Weer een lachbui.
“Dus kortom, Rogier: je gaat er blank in. Nou ja, niet helemaal, want die bruine krullebol naast je zal je in een onbewaakt moment wel van informatie willen voorzien. Het zijn ook háár belangen, schat ik zo in.” Lot schonk mij een boze blik en ik lachte liefjes terug. Joline stond op. “En voordat we tóch in een hevige discussie over DT verzeild raken: we gaan een spelletje doen. Kees, pak Monopoly even.” Met het spel op tafel bepaalde Joline dat we als koppels zouden spelen. “En denk er aan dames: familiekorting is niet toegestaan! Ik hou jullie in de gaten!” Lot en Mar keken teleurgesteld, Rogier en Gerben vragend.
Ik legde het uit. “De eerste keer dat we dit spelletje speelden, speelden we individueel. En de dames deden aan ‘familiekorting’, oftewel als een van hen op een hotel van de ander kwam, hoefde het slachtoffer maar vijf gulden te betalen. Als een van ons op hetzelfde hotel kwam, moesten we het volle pond dokken. De rotzakjes.”
Margot keek ondeugend. “Ik ken een blonde dame, hier toevallig aan tafel, die haar kamer in een hotel van jou ‘in natura’ wilde betalen, Kees! Daar vonden wij iets van!” Met een stalen gezicht antwoordde ik: “Dat heeft ze braaf gedaan, Margot. Later op diezelfde avond. Niks mis mee.” Rogier en Gerben gniffelden. “Zal wel afzien geweest zijn… Was het de Steenstraat of het Leidseplein, Kees? Daar zit nogal een financieel verschil tussen. Kwam dat ook tot uiting in die ‘betaling in natura’?”
Joline schoot uit.
“Wat en hoe er die avond betaald is, al dan niet in natura, gaat jou geen ene mallemoer aan, meneer van der Vlist! We zullen het er maar op houden dat zowel de debiteur als de crediteur uiterst tevreden was met de uiteindelijke afrekening.” Ze snoof en de zussen vulden aan: “Ik ben een net meisje.” Joline stak haar neus in de lucht. “Precies! En nu beginnen. En eerlijk spelen!” Een uur later waren de straten, stations, de waterleiding en het elektriciteitsbedrijf in de diverse handen en we konden van elkaar kopen en verkopen.
Lot en Rogier hadden even later Arnhem en Haarlem in handen, Margot en Gerben zwaaiden de scepter in Groningen en Joline en ik hadden het zowel in Den Haag als Rotterdam voor het zeggen. De straten van het Dorp, Utrecht en Amsterdam waren verdeeld over de koppeltjes, evenals de stations en de nutsvoorzieningen. Een paar rondes gebeurde er weinig spannends; iedereen zat geld op te potten om huizen te kopen. En uiteindelijk begonnen Lot en Rogier om Haarlem te bebouwen. Joline en ik zetten drie huizen in Den Haag neer en ook in Groningen verschenen een paar huizen. “Zorg je dat die huizen daar in Groningen een beetje solide zijn, Gerben? Ik heb geen zin om te maffen in een huis waar de wind door de muren heen blaast. Dan kun je fluiten naar je centen.”
Hij bromde wat onduidelijks. Uiteindelijk, na nog een uurtje van wisselend geluk, schoven Margot en Gerben het armzalige restje van hun vermogen naar ons toe. “Hier, kapitalisten. Uitzuigers. Huisjesmelkers. Dit stelletje gaat wel onder een brug slapen of zo.” Margot keek gemaakt boos. Gerben sloeg een arm om haar heen. “Als jij maar naast me komt liggen, schoonheid. De rest is bijzaak.” Charlotte keek het even aan en lachte hen uit. “Ik hoop dat jullie goeie slaapzakken hebben, duifjes. Wij gaan nog even door met de goede dingen des levens…”
Even later hadden zij door stom toeval ook Amsterdam in handen in in no-time stonden daar hotels. “Zo, mevrouw en meneer… Wees welkom in het mooie Amsterdam! Dat is mooier dan Parijs.” Rogier keek ons gemeen aan. “Echt niet, Rogier. In 020 zul je mij niet meer zo gauw zien. Ik heb er stage gelopen, bij een ingenieursbureau op de Zuid-as. En recent het behoorlijk aan de stok gekregen met de directeur, ene Duyvestein.”

“Duyvestein??” Hij spuugde die naam bijna uit en ik keek hem belangstellend aan. “Oh, je kent hem?” Rogier knikte. “Ja. Zijn bureau was in de race voor een noodstroomsysteem voor ons ziekenhuis. Zag er op papier veer veelbelovend uit. Uiteindelijk vielen zij af, vanwege de schandalig hoge kosten. Ik heb bij de bespreking gezeten waarin ze te horen kregen dat we met een ander bedrijf in zee gingen. Hij was des duivels en begon meteen te dreigen met civiele procedures en schadeclaims. Na een tirade van drie minuten werd hij beleefd verzocht het pand te verlaten. En toen hij dat niet meteen wilde doen, heb ik hem maar een handje geholpen.”
Hij grijnsde. “Een handje in zijn nek, om precies te zijn. Buiten eiste hij dat ik m’n mijn naam kenbaar moest maken en toen heb ik ‘m toegebeten dat hij dan maar wat beter had moeten luisteren tijdens het voorstellen.” “Een handje in zijn nek”, bromde ik. “Zal wel een redelijk stevig handje geweest zijn, denk ik?” “Als iemand mijn collega’s uitmaakt voor oncapabele amateurs en uiteindelijk met koffiekopjes gaat gooien… Ja, dan ben ik even niet de vriendelijke jongen die ik normaal ben.”
Hij knipoogde. “Goed om te weten. Doe je dat ook als er met onderzetters gesmeten wordt, liefje? Dat gebeurt hier nog wel eens.” Lot keek hem met een lachje aan. “Ligt er aan wie het doet, mooie krullebol. Jij hebt in ieder geval een streepje voor.” Joline wees op het speelbord. “Hé, grootgrondbezitters! Willen jullie nog ingemaakt worden of hoe zit dat?” Lot knikte. “Ingemaakt worden? Door die boeren uit Groningen, Den Haag en Rotterdam? Echt niet. Kom op, spelen!” “Dan kunnen Margot en Gerben zich even terugtrekken in de keuken en wat te drinken inschenken. En laat ik niet merken dat dat inschenken langer dan vijf minuten duurt!” Joline’s stem klonk scherp en Gerben zuchtte.
“Hoor, de vrouw des huizes spreekt… En wat wil mevrouw nuttigen, mevrouw?” “Mevrouw lust wel een witte wijn.” Lot en Margot gingen ook aan de wijn. Ik koos een Jägermeister, Rogier en Gerben sloten zich daarbij aan. Bengel trippelde mee naar de keuken in de hoop op een stukje gevallen kaas. “Nee Bengeltje, niet bedelen. Ook niet bij Margootje!” Even later stonden de drankjes op tafel met een schaaltje kaas er bij. Bengel kreeg een kauwstaafje; daar was ze dol op. En een half uur later was het spelletje voorbij; Joline en ik hadden mazzel gehad. Niet één keer op de steden van Lot en Rogier terecht gekomen en zij vier keer achter elkaar op onze hotels. En toen waren ze blut.

“Hé zus, hoe heet die brug waar jullie onder gingen slapen?” Lot keek Margot aan. Joline giechelde. “Ik weet nog wel een leuk bruggetje. In de binnenstad van Den Bosch. Je moet alleen goed uitkijken: daar worden nog wel eens kuise zoentjes uitgewisseld.” Rogier en Gerben keken verwonderd. “Onder een bruggetje daar heb ik Kees z’n eerste zoentje gegeven. Tijdens een boottochtje over de Binnendieze. Héél romantisch…” Gerben keek smerig. “We zoeken wel een ander bruggetje. Geen zin in allerlei erotische taferelen als ik met deze kanjer in één slaapzakje lig.”
Margot keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. “Zal ik je eens héél snel van die gedachten afhelpen, knappe vent? Kom vanavond maar eens naast me liggen. Moet je eens opletten wat er dan gaat gebeuren!” Gerben kreeg een rooie kop en we lachten hem uit. “Kom dames en heren… Even dit speelbord opruimen, daarna nog even wat kletsen en drinken, Bengel uitlaten en dan naar bed.”
Joline nam de leiding weer in handen en ik schonk de glaasjes nog eens vol. Daarna vroeg ik: “Waar denken de diverse dames en heren te gaan slapen, als ik zo vrij mag zijn?” Lot keek Margot aan. “Slapen jullie maar op onze kamer, zusje. Rogier en ik redden ons wel hier op de bank.” Ze knipoogde lief en Margot knipoogde terug. “Oh?”, zei Gerben droog. “En ik maar denken dat ik samen met Rogier op die bank zou slapen.” Margot trok hem naar zich toe. “Niks ervan. Jij bent van mij vannacht.” Ze giechelde meisjesachtig. “In onze slaapkamer kun je een orgie bouwen zonder dat de rest van het huis er last van heeft, is mij wel eens verteld.”
Joline zei er meteen achter aan: “Tenminste… Als de ramen dicht zijn.” Zowel Margot als Charlotte kregen nu een rooie kop. Lot keek haar zus aan. “Tja, dan moeten we het maar opbiechten hé?” Margot knikte. “Ze komen er toch wel achter, Lot.”
Margot draaide zich naar Gerben om. “Schatje… ik heb het al tegen je gezegd, maar nogmaals: Lotje en ik zijn gek op elkaar. We hadden alleen elkaar om bij uit te huilen als we in Groot-Ammers weer eens straf hadden gekregen. In het begin was dat inderdaad ‘uithuilen’, later ontdekten we dat als meisjes hele fijne dingen bij elkaar konden doen. Véél fijner dan dat je het alleen deed. En zo hebben we in Groot-Ammers regelmatig met elkaar gevreeën. En toen we hier kwamen wonen, mochten we daar gewoon mee doorgaan van die schatten daar…” Ze wees op Joline en mij en Lot ging verder.
“Alleen hadden we tijdens zo’n vrijpartij een keertje de ramen open laten staan. En Kees en Jolien ook. En die avond hebben wij gehoord dat Kees Joline wel bijzonder aan het verwennen was, even later hoorden zij ons bezig.” Ze giechelde weer. “Sinds die tijd doen we de ramen maar weer dicht als we met elkaar vrijen.” Lot keek Rogier aan en Margot keek naar Gerben. “Problemen mee?” Zowel Rogier als Gerben schudden hun hoofd. “Nee. Jullie hadden elkaar heel hard nodig, heb ik begrepen”, zei Gerben. Rogier zei niets, liep naar Margot toe en gaf haar een zoen op haar wang. “Dank je wel dat je er voor Lot was, Margot.” Gerben stond ook op en liep naar Lot. Ook zij kreeg een zoen op haar wang. “Je bent een schat, Charlotte.” Even was het stil.
“Kom lui. Groepshug. Weliswaar maar met de helft van ons dozijn, maar niet minder belangrijk.” Even stonden we met de armen om elkaar heen in de kamer, toen werd Joline praktisch.

“Goed… het is nu bijna tien uur. Ja, nog best vroeg, maar ik heb begrepen dat sommigen van ons best wel naar hun bedje verlangen. Of de bank, dat weet ik niet. Lot, als jij Rogier even laat zien hoe de bank tot slaapbank word gemaakt… Lakens en dekbedden weet je te vinden.” Ze knipoogde. “Morgenochtend rond een uur of negen gaan Kees en ik het ontbijt klaarmaken. Als er iemand vroeger zijn of haar bed uit is: een bakje thee op bed wordt hier altijd op prijs gesteld. Hoe jullie het doen met wassen en douchen: daar komen jullie wel uit. Kees en ik trekken ons terug in onze eigen slaapvertrekken; we zullen de ramen wel dichtdoen. Helaas voor Lot en Rogier is de deur van onze slaapkamer naar de woonkamer niet zo geluiddicht; een conversatie op normaal niveau horen wij niet, maar als jullie elkaar luidruchtig liggen te verwennen kan het zijn dat we jullie morgenochtend ongenadig gaan plagen. Vragen?
Dan ruimen we deze alcoholische restanten even op. Kees laat Bengel nog even uit en loopt daarna zijn veiligheidsrondje; dat doet hij altijd, inclusief het alarm op de deuren en ramen. Niet gaan slaapwandelen vannacht, anders gaat het alarm af en zijn wij wat onhebbelijk, zeg maar.”

Nadat ik Bengel had laten plassen en poepen, nam ik weer de lift naar boven. Rogier en Lot zaten op de bank. “Zo jongelui, ik ga een deurtje verder. Welterusten allebei. Bengel! Kóm!” Ik nam de mand van Bengel mee waar Balou in lag en Bengel liep achter me aan. “Hé Bengeltje… Lekker uit geweest, meisje?” Joline knuffelde de hond even. “En nu lekker in je mandje, bij Balou. Niet te veel snurken vannacht!” Een lik later kroop Bengel in haar mandje en plofte op Balou. Ik keek Joline aan. “En Gerben en Margot?” Ze knikte. “Zeker weten, Kees. Die gaan vanavond… Nou ja: lekker van elkaar genieten. Rogier en Lot ook, maar die hebben dat vaker gedaan.”
“En wij, Jolientje? Gaan wij ook lekker van elkaar genieten?” Ze keek me even aan en schudde bijna onmerkbaar haar hoofd. “Nee Kees. De preutse Joline in mij steekt de kop weer op. Lot hiernaast… Da’s prima, geen problemen mee. Maar Rogier? Die kennen we nét. Ik weet niet wat hij allemaal voor gewoonten heeft. Jolientje komt binnenkort wel weer een keertje bij je in bed, Kees. Dat beloof ik. Maar nu: uitkleden, even douchen en dan lekker slapen. Het was best wel een enerverende dag.”
Ik knikte. “Ik had al zoiets verwacht, schat. Ik ken Jolientje ondertussen wel een beetje.” Een lieve glimlach was mijn beloning.

Even later, naast elkaar liggend zei ik zachtjes: “En als Jolientje binnenkort eens langs komt, heb ik een verrassing voor het lieve, onschuldige wicht, schatje.” Joline kwam half overeind. “En wat voor verrassing dan?”
“Niet verklappen aan Jolientje, maar… ik heb daarstraks even staan kijken naar de deur tussen onze slaap- en badkamer. Daar kan ik wel een installatie inbouwen om Jolientje vast te binden. Een stang bovenlangs de boekenkast, een voorziening voor voetboeien onderin… Moet ik alleen nog een stel zachte boeien op de kop zien te tikken. Maar daar hebben ze webshops voor. Sssst! Niet verklappen, hoor!” Even was het stil, toen draaide Joline naar me toe. “Wil je dat echt doen?” Ik knikte. “Ja. Jij wilt het graag, ik weet nu dat ik het kán zonder meteen in een depressie te belanden. En ik weet dat jij het meteen aangeeft als je iets niét wil, schat.” Ze kroop tegen me aan en kuste me. Lang en sensueel. “Hé schat, als je daarmee doorgaat zijn de magazijnen plotseling leeg”, zei ik zachtjes toen ze me eindelijk losliet. “Ik zal de expeditie wel een handje helpen”, hoorde ik. “Niet te hard kreunen, Kees.”
Ze gleed onder het dekbed en een seconde later werd mijn boxer naar beneden getrokken en vervangen door een warme, vochtige mond. Geraffineerd gleden haar warme lippen over mijn paal en haar tong draaide rondjes om mijn eikel. Warme handen streelden mijn ballen en het duurde niet lang of ik voelde een orgasme aankomen. “Schatje…” Van onder het dekbed hoorde ik: “Laat het komen, Kees. Geniet maar lekker van je geile heks.” En meteen ging ze verder. Zuigend, likkend, strelend… Ik ontplofte bijna, zo hevig kwam ik klaar! “Ohhhh… Lekkere geile Joline… Wat doe je met me?”
Even later kwam er een blond hoofd boven het dekbed uit. “Ik laat mijn lover genieten. Dat doen hij bij mij ook regelmatig….” Ze sloeg haar armen om mijn nek. “Schatje van me… Kun je nu wel slapen, denk je?” Ik knikte. “Je hebt me helemaal leeggezogen met die heerlijke mond van je… Maar jij dan?” Ze glimlachte kort. “Preutse Jolientje… Daar begon het mee, weet je nog? Ik ga ook lekker slapen, schatje. En als we weer eens een keertje alleen thuis zijn…” Ik kuste haar. “Ik zie er nu naar uit, schatje. Ik maak je helemaal gek.” “En ik jou, Kees Jonkman. Reken maar. En nu lekker tegen elkaar in slaap vallen, oké?” Ze kroop dicht tegen me aan en even later hoorde ik een zacht snurkje. Heerlijk als je zó snel in slaap kunt vallen…