Emma woonde weer thuis bij haar ouders in Marsviken. Henning studeerde in Turku aan het conservatorium en zij Geschiedenis en Noordse literatuur in Mariehamn, dus ze zagen elkaar weinig. Maar ze maakten zich daar geen zorgen over.
Ze was ook naar Marsviken gegaan omdat ze in een vertrouwde omgeving wilde zijn, omdat ze nu regelmatig ‘meegenomen’ werd voor haar opleiding. En vaak kwam ze dan volkomen uitgeput terug en dan was het fijn om terug te komen in haar eigen slaapkamer.

Wat ook fijn was dat ze elk moment dat ze dat wilde even naar Grethe toe gaan. Grethe die haar de eerste keer had meegenomen naar de Tuin de Lusten, waarvan ze nu wist dat die aan de voet van de berg lag waar Ásgarðr was en daarvan was gescheiden door de brug Bifrost die alleen door de onsterfelijken betreden mocht worden.

Op een van die avonden ging ze weer naar Grethe want die had haar beloofd dat ze de geschiedenis van de herkomst van de Noordse volkeren zou vertellen.

Grethe vertelt:

“Het weefsel van de tijd is een raar ding; als het heel is, is het voor iedereen helemaal duidelijk welke loop de dingen krijgen maar als er één draad breekt kan er een gat ontstaan en niemand kan dan voorspellen wat er dan gaat gebeuren. Zelfs de Onsterfelijken niet.

Toen de Grote Vloed kwam en de zeespiegel van de zee die we nu kennen als de Zwarte Zee, steeg en het Oude Rijk verdronk zijn de overlevenden, aangevoerd door de Onsterfelijken naar het toenmalige Turkije gevaren en daar aan land gegaan. Eerst hebben ze zich in het oosten van dat land gevestigd en daar een stad gesticht, waarvan de restanten nu bekend staan als Göbekli Tepe. Maar de bevolking daar, die bestond uit zogenaamde jagers-verzamelaars zonder enige ontwikkeling, werd afgunstig op hun welstand en overvielen steeds vaker de bewoners van de nederzetting wanneer die het land bewerkten.
Toen dat onhoudbaar was geworden hebben de Onsterfelijken een vergadering gehouden en besloten dat ze zouden vertrekken. De stad Göbekli Tepe werd verlaten en ingenomen door de wilde stammen daar, die er een soort tempelstad van maakten, en onze voorvaderen trokken via de Slavische en de Germaanse landen naar het noorden om uit te komen in het toen nog verlaten gebied dat nu bekend staat als Scandinavië. En daarbij is de groep in twee delen uiteen gegaan: Eén deel ging langs de oostelijke route via de Baltische landen en dat wat nu Rusland heet naar Finland en de anderen gingen via de westelijke route naar Denemarken, Zweden en Noorwegen.
Tijdens die lange reis waren de stammen van het oude volk totaal verwilderd doordat ze zich vechtend en plunderend in leven moesten houden en de cultuur die in het oude rijk zo belangrijk was, verdween meer en meer, maar de Asen en de Wanen koesterden hun kennis in Ásgarðr en deelden die met de sterfelijken die ze daarvoor waardig achtten, en dat waren veelal de vrouwen omdat die zich vaak meer bewust waren van hun hoge herkomst dan hun vechtende mannen en die zich de herinneringen aan dat glorieuze verleden nog levend hielden in hun overleveringen. En dat was het begin van de orde van de Völvas die door Freya is gesticht.”

Emma knikte. Ze had elk woord onthouden en voelde zich bijna verpletterd door de historie en de verantwoordelijkheid die op haar schouders gelegd was. Zij was door Freya zelf uitverkoren! Freya zelf was van Ásgarðr afgedaald en had haar aangekeken en tegen haar gesproken…
Maar Grethe zag haar gemoedstoestand en lachte. “Hier klein heksje, drink je kruidenthee en maak je geen zorgen. Er staat een heel leger van waakzame vrouwen om je heen om te zorgen dat alles goed komt met je.” En ze gaf Emma een dikke knuffel. “En je mag vanavond rustig slapen, je wordt niet meegenomen, dit was je les voor vandaag.”

Emma’s training.

Ze stond op haar blote voeten in het gras. Ze was helemaal naakt en het zweet droop van haar af door de zware oefeningen die ze had gedaan, maar ze had haar adem onder controle en haar handen trilden niet. Ze voelde zich behoorlijk kwetsbaar, maar het was op geen enkele manier aan haar te zien.
Ze woog het gewicht van het mes in haar hand en zocht de balans. Toen sloot ze haar ogen en visualiseerde de schijf op de boom achter zich. Minder dan een seconde had ze nodig en toen draaide zich in een flits om en het mes vloog in een rechte streep naar het midden van de schijf en boorde zich daar met een klap twee centimeter in.
“Heel goed, maar veel te langzaam” was het commentaar van de roodharige vrouw die naast haar stond. “Nog eens!” En Emma liep naar de schijf en trok het mes uit het hout. Ze liep terug, de vrouw wees schuin naar de grond naast haar waarna zij hurkte met haar rug naar de bomen en wachtte op het bevel. “Nu!” klonk het en ze sprong in een explosieve pirouette op uit haar hurkzit en het mes flitste naar het hart van de schijf die nu opeens op een andere boom hing. Alles binnen een fractie van een seconde.
De roodharige vrouw liep zwijgend naar de schijf, trok het mes er uit en gaf het aan haar. “Je mag je aankleden” was alles wat ze zei.

Emma gooide haar witte tuniek over haar hoofd en sloeg de eveneens witte mantel om. Wanneer ze volleerd was zou ze een blauwe krijgen, maar zo ver was het nog lang niet. Ze liep naar Thera toe die op een afstand had toegekeken. Ze bespeurde een nauwelijks zichtbare glimlach bij haar, maar ze wist dat ze het goed had gedaan.
Thera hield haar het medaillon voor. Ze raakte het aan en de draaikolk die ze inmiddels zo goed kende sleurde haar mee naar de gewone wereld van Marsviken.

Ze zat op de rand van haar bed en had pijn in al haar geteisterde spieren. Niemand had haar gemist, want voor de anderen was er geen tijd verstreken, bovendien was het tien uur ‘s avonds en niemand had het vreemd gevonden toen ze aankondigde dat ze vroeg naar bed ging. Uitgeput viel ze achterover op bed en viel in slaap.

Het werd een vaste gebeurtenis. Iedere avond ging ze op de rand van haar bed zitten en wachtte totdat ze werd meegevoerd naar een plaats waar weinig spraakzame vrouwen haar trainden en kennis bijbrachten die ze nodig zou hebben. Nooit kwam ze daarbij op een plaats die ze kende.

Ze zat naakt op het gras en haar lerares stond naast haar. Er kwam een naakte man aanlopen en de vrouw gebaarde hem om voor hen in het gras te gaan zitten.
De vrouw pakte met één hand de hare en met haar andere hand zijn schouder. Via de vrouw voelde ze dat die het lichaam van hem binnenging. Niet fysiek, maar ze zocht en vond zijn genotscentrum en ervoer wat hij aangenaam vond. Ze liet hem ervaren wat hij voelde als hij haar borsten zou strelen en Emma zag dat hij een erectie kreeg. Toen gaf de vrouw de controle over aan Emma. Die legde op haar beurt een hand op zijn schouder en ging met haar geest bij hem binnen. Nog steeds zat de man vlak voor haar maar ze kon zijn geslachtsdeel bij haar binnen voelen dringen wanneer ze zich dat voorstelde. De man kreunde en ze realiseerde zich dat hij hetzelfde ook ervoer. Maar toen liet ze zijn schouder los en concentreerde zich op zijn lustcentrum. De man kermde en zakte achterover in het gras. Emma stelde zich opnieuw voor hoe hij bij haar binnendrong en haar poesje openspleet met zijn enorme orgaan. Toen kreunde hij en een fontein van sperma knalde uit zijn opgezwollen paal en spoot wel een meter de lucht in. Tegelijk ervoer zij een geweldig orgasme en voelde zijn zaad in dikke stralen in haar lichaam spuiten. De hevigheid van haar extase liet haar even duizelen. Maar toen maakte ze zich los van zijn geest en zag de man bewusteloos achterover vallen.

De vrouw stond op en keek haar ernstig aan. "Je mocht alleen via fysiek contact bij hem binnen gaan. Wat je daarna deed dat hoor je nog helemaal niet te kunnen. Daarvoor is heel veel controle nodig en die heb je nog niet, ten minste dat hebben we je nog niet geleerd. Dat hij het overleefde is te danken aan het feit dat je hem op tijd los liet, maar met hetzelfde gemak had je hem kunnen laten ejaculeren tot hij er dood bij neer viel.”
Emma twijfelde of ze zou blijven zwijgen zoals het hoorde of dat ze de vrouw zou weerspreken. Ze besloot tot het laatste. "Ik liet hem gaan toen het hem teveel werd" zei ze "ik hoorde zijn stem in mijn hoofd, en toen hij 'stop' zei liet ik hem gaan."

De vrouw dacht na. "Je kunt dingen die we je niet hebben geleerd. Ik denk dat Thera moet weten wat je zojuist deed" en ze streelde Emma over haar hoofd. Die pakte haar hand en keek haar aan. "Ik wil het zelf wel tegen Thera zeggen" zei Emma. Maar even later was ze weer thuis.

De vrouw had het gevoel dat ze haar leerling niet onder controle had gehad. Ze deed en kon dingen die ze haar nooit geleerd hadden. Ze moest hier met Thera over spreken en verplaatste zich naar Thera’s paleis.
Thera zag haar binnenkomen en wist waarvoor ze kwam. Maar ze hoorde de vrouw aan want ze wilde het in haar eigen woorden horen.
“Ze is sterker dan wij allemaal” zei ze daarna “het enige dat we kunnen doen is bijsturen en hopen dat het goed blijft gaan. Maar misschien moeten we iemand inzetten die ze kent en vertrouwt, zodat ze zich wat beter laat sturen.”

En de volgende keer voerde de draaikolk haar naar een plaats die ze onmiddellijk herkende. Het was Kristinas Holme! Maar het eiland was nog volkomen ongerept; de blokhut en de steigers waren er nog niet. Toen zag ze Rose uit het bos komen en die gebaarde haar in het gras te gaan zitten.

“Vandaag krijg je een les die je heel fijn zult vinden” zei ze. Emma zweeg zoals een leerling geacht werd te doen.
Rose nam haar hand en gaf haar een ring. “Draai de ring maar om” zei ze.
Ze deed hem om haar vinger en draaide hem om en stond opeens tegenover een groot gebouw dat ze herkende als het internaat van het conservatorium van Turku. Overal liepen studenten, maar niemand besteedde aandacht aan haar, ondanks haar witte tuniek.
Toen zag ze Henning en Mette. Mette praatte met een jongen en was duidelijk met hem aan het flirten. Henning keek van een afstand toe en wist dat Mette vanavond niet eenzaam zou zijn in haar bedje. Maar hij glimlachte en in zijn hoofd ontstond het beeld van Emma. Opnieuw zag hij hoe ze naakt op het bed in de logeerkamer bij Rose en Vincent had gelegen en verlangend haar armen naar hem had uitgestrekt toen hij haar daar op had gegooid. Ze had hem uitgedaagd haar te verkrachten als een woeste Viking en hij grinnikte bij de herinnering. Maar toen liep Mette met haar prooi vlak langs hem en lachte naar hem terwijl ze demonstratief met haar kontje wiegde. Hij haastte zich naar zijn kamer en kleedde zich uit op zijn bokser na. Hij sloot zijn ogen en begon rustig zijn pik hard te maken. Hij kon zich moeiteloos voorstellen wat Mette nu met haar vriendje aan het doen was. “Wat is ze lekker hè?” klonk het in zijn hoofd. Hij knikte maar opeens sperde hij zij ogen open. Dit had veel te werkelijk geklonken om een gedachte te zijn! Voor hem stond Emma. Ze was gekleed in een witte tuniek en haar ogen schitterden fel blauw.
Ze legde haar vinger op haar lippen ten teken dat hij moest zwijgen en pakte zijn hand en leidde hem naar zijn bed waar ze hem gebaarde te gaan liggen. Daar trok ze haar tuniek over haar hoofd en stond naakt voor hem. Ze klom op hem en liet zich over zijn paal zakken. De wereld om hem heen vervaagde en er was alleen nog maar het intense genot van zijn geslacht dat zich met het hare verenigde. Ze liefkoosden elkaar terwijl de hemelse copulatie hen meevoerde in een tijdloze ruimte van zaligheid en toen het onafwendbare hoogtepunt hun geesten samensmeedde explodeerde hun lust zo heftig in hun hoofd dat het zwart voor hun ogen werd.
Henning kwam even bij en voelde dat zijn penis tegen haar labia aanlag en zacht de laatste golfjes sperma er uit schokte. Zijn ogen vielen weer dicht en hij was vast in slaap.

Terug op Kristinas Holme omarmde Rose haar leerling. “Voortaan hoef je hem niet meer te missen” zei ze. “Je weet nu hoe je bij hem kan zijn. Ga nog maar even naar hem toe want er is nog iemand die je nodig heeft, maar blijf onzichtbaar” en Emma draaide weer aan haar ring.

Ze was weer in Turku en zag Henning en Mette in Hennings kamer. Ze speelden een stuk voor piano en viool zoals zo vaak en Emma herkende Sibelius; De nocturne no. 3 uit de 5 stukken voor piano en viool Opus 51. Mette zwoegde op het stuk. "Ik kan het niet" riep ze terwijl ze speelde "je kan het wel!" riep Henning en ze speelden door tot het stuk uit was.
"Zie je wel?" lachte Henning. "Je deed het gewoon."
Mette ging uitgeput in een stoel zitten en legde haar viool in de kist op tafel en sloot die. Nu even geen viool meer. "Henning knulla mig, ik weet dat je met Emma bent, maar ik heb het nu nodig. Ze stond op en liet haar rokje op de grond vallen en knoopte toen haar bloesje open. Maar hij twijfelde. Toen hoorde hij de stem van Emma die zei "Doe het maar, ik weet dat je toch wel van me houdt" Henning keek om zich heen, zo reëel was het geluid van haar stem geweest maar hij zag niemand. Hij stond op en nam haar in zijn armen. "Niet in je bed, dat is voor lovers" fluisterde Mette. "Gewoon hier op de bank.” En ze drapeerde zich op de bank en spreidde haar benen. Emma concentreerde zich op het meisje en keek door haar ogen naar Henning. Ze voelde de pure lust door het jonge meisjeslijfje gieren; toen ze zojuist het stuk tot een goed einde had gebracht kwam ze bij de laatste maten al bijna klaar met haar viool nog onder haar kin. En nu zag ze Hennings pik op haar kutje afkomen. Ze voelde hem bij haar binnendringen en ervoer een wilde euforie toen hij bezit van haar nam. Woeste golven van genot gierden door haar lichaam en bij elke stoot ging ze sidderend naar een hogere trede van wellust. En toen zijn harde pompende lul opzwol en zijn hete stralen zaad naar binnen joeg voelde ze dat de vervoering die het geile grietje in haar greep had elke vezel in haar lichaam liet exploderen in een bijna hysterisch orgasme, waarna ze volledig slap en willoos achterover zakte in de kussens van de bank. “Jemig Henning, dit had ik even nodig” stamelde ze. Om daarna met de veerkracht van een tienertje grijnzend te zeggen “Zeg maar tegen je heksje dat ik heerlijk met je geneukt heb. Ze kent me en ze weet dat ik je nooit zal inpikken.”
“Ze weet het al” grinnikte Henning.
“Ja, dat zal ook wel” antwoordde Mette “daarom is ze ook wat ze is.”
Henning voelde een aai over zijn hoofd en hoorde Emma’s stem: "Ze had eventjes jouw liefde nodig schat, ze is nog maar net zestien en heel ver van huis... Ik hou van je, ook omdat je zo lief voor mijn kleine vriendinnetje bent."

Een draai aan haar ring voerde haar terug naar Kristinas Holme waar ze werd opgewacht door Rose. Ze liep naar haar toe en omarmde haar, maar Rose voelde Emma's lichaam om zich heen krullen en bemerkte dat ze beide naakt waren. Hun lichamen verenigden zich met elkaar. Hun handen waren op elkaars borsten en een hete liefde stroomde door ze heen.
Ze wilde klaarkomen in haar armen en toen hun blikken elkaar kruisten bruiste een wild orgasme door hun beider lichaam. "Rose ik hou van je" hoorde ze diep van binnen en toen liet Emma haar los, maar het gevoel bleef tot Emma toestond dat het langzaam wegvloeide tot een warm gevoel van diepe genegenheid.
Rose was verward; zojuist hadden Emma en zij elkaar intens lief gehad waarbij de leerling de leiding had gehad, totdat die haar haar losgelaten. Haar leerling was haar de baas en ze wist het.

Het was voorjaarsvakantie van school en Emma en Henning waren bij hun ouders thuis. Emma zou de volgende dag naar Henning toe gaan, maar ze moest haar koffertje nog inpakken, zelfs leerling heksjes moeten dat soort dingen gewoon doen.
Maar toen ze in het dorp even wat boodschappen wilde gaan doen zag ze een vrouw met een blauwe mantel op zich af komen en ze wist dat haar plicht haar weer zou roepen. De vrouw pakte haar handen en de draaikolk nam hun mee naar een blokhut op een eilandje dat ze niet kende.
De vrouw ging haar voor de hut in. Op een bed lag een jonge vrouw en haar been lag in een heel onnatuurlijke houding geknakt. Ze pakte de handen van de gewonde vrouw en keek haar strak aan. De vrouw in de blauwe mantel wachtte. Ze voelde de pijn van de vrouw door haar lichaam stromen en zocht naar haar genots centrum. Daar leidde ze de pijnstroom naar toe en begon de transformatie van pijn naar lust. De gewonde vrouw ontspande en een bijna euforische uitdrukking kwam op haar gezicht. De vrouw in de blauwe mantel wachtte tot ze zag dat de pijn verdwenen was en zette het gebroken been en spalkte het. De pijnscheuten die in genot werden omgezet waren bijna onverdraaglijk, maar de gewonde vrouw merkte daar niets van. Ze werd door haar euforie meegenomen en op het felste pijnmoment beleefde ze een enorm orgasme, waarna ze flauw viel en haar hoofd opzij zakte. De vrouw in de blauwe mantel knikte naar haar leerling waarop die de handen van de gewonde vrouw los liet. “Wacht buiten op me” fluisterde ze met een vriendelijke glimlach.
Ze wankelde naar buiten. Het landschap draaide om haar heen en ze was uitgeput. Ze voelde dat ze haar energie bijna volledig had opgebruikt, maar ze had volgehouden totdat de gewonde vrouw haar niet meer nodig had gehad, hoewel het had haarzelf op het randje gebracht.
Even later kwam de vrouw in de blauwe mantel naar buiten.
“Ga straks naar je geliefde en je zal morgen weer hersteld zijn” was het enige dat ze zei.
Ze dacht aan Henning en knikte. Dit was een les geweest die in de gewone wereldtijd had plaatsgevonden. De vrouw had haar aangehouden op straat en meegenomen naar de gewonde vrouw, en ze zou straks weer terug zijn op de plaats waar ze vertrokken was. Maar nu moesten ze op Thera wachten, want die wilde haar iets geven had de vrouw gezegd.
Plotseling was de vrouw verdwenen en stond Thera naast haar. Ze legde haar handen in haar handen en voelde dat ze het goed had gedaan. Toen gaf Thera haar een medaillon. Ze had zo’n medaillon al heel vaak gezien, maar nooit bij een leerling. Thera glimlachte naar haar toen ze het om haar nek hing en Emma wist dat ze een hogere trede had bereikt.
“Je vraagt je af waarom je die krijgt terwijl je nog de witte mantel van de leerling draagt?” zei Thera. Emma knikte.
“Omdat je nu al ver boven het niveau van een gewone leerling bent uitgestegen. Je mantel blijft wit zolang je leert. Wanneer je klaar bent met leren, wanneer je je plafond hebt bereikt, zal je mantel blauw kleuren maar ik betwijfel of ik je zoveel kan leren. En ik durf niet te voorspellen wanneer jouw mantel ooit blauw zal worden, misschien wel nooit…”
Thera glimlachte minzaam naar Emma en pakte haar eigen medaillon en verdween.
Daarna sloeg Emma haar hand om het medaillon en de draaikolk voerde haar naar de plek die ze in gedachten had. Ze was dus kennelijk al zover gevorderd dat ze dit zelf mocht doen. Zij voelde zich nog steeds leerling en toch was dit vermogen al aan haar toevertrouwd.

Ze stond voor de deur van het huis van Jens en Ditte, de ouders van Henning. Het was een paar weken geleden opgeleverd en was helemaal ingericht voor rolstoelgebruik en voor de revalidatie van Ditte. En ze waren blij om hun intrek te kunnen nemen in hun nieuwe woning en niet langer Knut en Helga tot last te moeten zijn.
Henning kwam naar buiten en schrok toen hij zag hoe uitgeput ze er uit zag. Maar ze gebaarde hem te zwijgen. Ze voerde hem naar een eiland waar ze hem op zijn rug in het gras drong. Ze waren op een grasveld omringd door bomen en ze kleedde hem uit. “Geef me je liefde, jij kan mijn energie weer opladen.”

De volgende keren dat ze meegenomen werd kreeg ze onderricht van Thera zelf. Ze had al geleerd om kruiden drankjes te maken, en medicijnen te maken die niet in de apotheek lagen, maar nu ging het nog een stapje verder; was het tot op dat moment kruidenkunde geweest en uiteindelijk ook wel kennis van de onbekende en verboden eigenschappen van planten en stoffen die in de natuur te vinden waren, in de lessen van Thera kregen de mengsels nog een spreuk of bezwering mee en Emma begon te begrijpen waarom de völvas door sommigen heksen genoemd werden. Ze kon nu de drankjes maken die Britta had gebruikt om het libido van Per te verbeteren, maar ze wist ook de spreuk die er voor zorgde dat het effect daarvan blijvend was. En ze moest glimlachen bij het idee dat hun achternichtje Freya daar ook een slokje van genomen had. Ze had inmiddels voldoende kennis om dat effect bij Freya te laten stoppen, maar ze bedacht dat Freya het eigenlijk wel fijn vond want seks was en bleef altijd haar grote hobby.
En ook leerde ze stoffen maken die haar eigen lichaam konden beïnvloeden; ze had haar spiraaltje laten verwijderen want ze wist nu hoe ze kon regelen dat ze pas vruchtbaar zou zijn op het moment dat ze dat zelf zou willen.

Maar de gevaarlijkste waren de vergiften: Subtiele tincturen en poeders waarvan één druppeltje of korreltje voldoende was om mens of dier te doden.
Emma keek aandachtig hoe Thera voordeed hoe ze die preparaten kon vervaardigen, maar stapte opeens achteruit. “Ik wil alles leren wat voor mij nodig is, maar de boosaardigheid van deze stoffen en spreuken wil ik niet” zei ze.
“Je hebt ook geleerd het zwaard en het mes te hanteren en je bent de beste boogschutter die ik ooit heb gezien” zei Thera “waarom wil je dit niet?”
“Omdat ik me met het mes en het zwaard kan verdedigen, en een tegenstander kan zien wat ik doe, maar deze middelen zijn de middelen van de haat, en die wil ik niet kennen.”
Thera liep naar haar toe boog haar hoofd en knielde. “Jij bent de Ene” zei ze zacht. “Je hebt me zojuist na al die jaren weer geleerd dat onze kracht, de kracht van de liefde is. Ik kan jou niets meer leren.”

“Maar waarom is mijn mantel nog steeds wit?” vroeg Emma.
“Omdat je door hogere krachten geleid wordt en voor hen ben je nog steeds een leerling. Maar hun lessen zullen ongemerkt gaan tot op de dag die voorspeld is, en dan heb je al je kracht nodig.”

Terug op de rand van haar bed dacht Emma na. Ze zou niet meer meegenomen worden wist ze, maar ze had niet het gevoel dat ze nu klaar was met haar opleiding, totdat ze opeens een stem in haar hoofd hoorde: “Vertrouw op mij, Ik vertrouw op jou”. En ze wist dat er voor de tweede keer tegen haar was gesproken.