Paniek. Hij had geen idee waar hij was. Ja, hij lag in een bed, zoveel was duidelijk.

Jack probeerde zijn ogen te openen, maar dat lukte niet. Het voelde alsof iemand gewichten op zijn oogleden had gelegd, zo zwaar. In de verte klonken wat vage geluiden die hij niet direct kon thuis brengen. Naast hem een zoemend geluid, van een monitor of zo. En die geur, onmiskenbaar. Een ziekenhuis! Het ding op zijn mond was niet prettig en slikken lukte ook niet omdat er iets in zijn keel zat. Opnieuw raakte hij in paniek, hij kon zich helemaal niet bewegen! Hij probeerde zijn arm op te tillen. Niets. Zijn hand? Niets. Een vinger dan? En heel even lukte het hem zijn pink te bewegen. Direct begon het apparaat naast hem te piepen en te loeien.

Seconden later hoorde hij mensen de ruimte binnen komen. Er werd gesproken, maar hij kon er niets van verstaan. De verpleegkundige deed iets met het infuus in zijn pols en en even later zakte hij weer weg in een droomloze slaap.

Geroezemoes. Hij was weer wakker. Geen idee hoe lang hij geslapen had. Hij had wel het gevoel alsof hij helderder was in zijn hoofd. Hij kon ook weer een slikbeweging maken. Ze hadden dus die “slang” in zijn keel verwijdert. Hij kon eindelijk weer ademen op eigen kracht. Iemand kwam de kamer binnen. Op gedempte toon werd er een gesprek gevoerd. Te zacht voor hem om iets te horen of er iets van te maken. Zijn ogen leken nog steeds dichtgeplakt. Hij had gewoon de kracht niet om ze te openen. Iets anders bewegen dan? Het lukte hem uiteindelijk om met twee vingers op het laken te tikken, maar hij was helemaal kapot. En weer gingen alle alarmbellen af en kwam mensen toegesneld om het “euvel” te verhelpen. Daarna ging alles weer op zwart.

Spleetjes. Door spleetjes kwam er nu licht binnen op zijn netvlies. Alsof hij door een dikke mistlaag heen was aan het kijken. Niets was scherp, maar hij kon vaag de contouren van een muur onderscheidden. Zijn bedrand, het laken, iemand of iets die aan het voeteneind stond. Een vage schim.

Te vermoeiend dit en hij sloot zijn ogen weer. Dan een stem. Een vriendelijke, vrouwenstem.

“Dag Jack,” klonk het, “ik ben Nina, je verpleegkundige. En wat een eer om je eindelijk te mogen ontmoeten!”

Hoezo eer? dacht Jack. Waar heb je het over?

Hij hoorde dat ze om het bed heen liep en op een knopje drukte aan zijn rechterkant. Ze bleef in de buurt en hij hoorde dat ze van alles aan het doen was met de apparatuur die naast het bed stond.

Even later hoorde hij nog iemand binnen komen.

“Dag Nina,” een man hoorde Jack, “hoe gaat met vandaag met onze patiënt?”
“Hallo dokter Peters!” zei Nina. “Volgens mij probeerde hij zojuist, opnieuw zijn ogen te openen. Daarom heb ik u opgeroepen.”
“Dat zou geweldig zijn. Hij gaat inderdaad met grote sprongen vooruit!”

Grote sprongen? dacht Jack. Ik kan amper twee vingers bewegen en nog geeneens mijn ogen voor één minuut open houden. Mafketel!

De dokter liep om het bed heen en stond voorovergebogen bij Jack. Met zijn vingers trok hij één ooglid open en scheen met een fel lampje op de pupil. Daarna deed hij hetzelfde met het andere oog.

“Dat ziet er verdomd goed uit, Nina! Zijn pupil reactie lijkt weer normaal. Dat betekent dat eindelijk de gehele zwelling in zijn hersenen verdwenen is. Uiteraard moeten we nog veel meer tests uitvoeren. Maar dit is al veelbelovend! Ik kom morgen ochtend weer terug, prettige avond, Nina!
“Fijne avond, dokter!”

Nina stond weer aan het bed en trok zijn dekens recht. Daarna begon ze weer te praten, maar Jack hoorde het al niet meer. Helemaal kapot, zakte hij weer diep weg.

De volgende ochtend was dokter Peters inderdaad al weer vroeg present. En hij was niet alleen. Meerdere artsen in opleiding wilden dit mirakel met eigen ogen aanschouwen. Na een minuut of 5 stuurde de dokter iedereen weg en begon hij met met de verschillende onderzoeken.
Jack onderging alles gelaten, hij kon er immers toch niets tegen doen. Zeker niet met maar 2 of misschien 3 vingers in de aanslag.
Na een paar uur, was dokter Peters eindelijk klaar. Jack was allang weer in slaap gevallen en had verder niets meer meegekregen.

De arts verliet de ruimte en kwam een half uurtje later terug met het hoofd van de afdeling.

“Het ziet er goed uit, Stan!” zei Peters. “Uit alle tests die ik heb uitgevoerd, blijkt dat het herstel is ingezet. Natuurlijk weten we niet hoe ernstig zijn hersenen zijn beschadigd en of hij ooit weer de oude wordt, maar fysiek ziet het goed uit, neurologisch voor zover ik kan zien ook.”
“Ok, dat klinkt goed, Erik,” zei het afdelingshoofd. “Maar laten we niet te hard van stapel lopen. Ik wil nog niet de familie informeren. We moeten het geduld bewaren. De weg naar mogelijk herstel is misschien ingezet, maar het zal een hele lange weg worden voor Jack.”

En al pratend verlieten ze kamer en lieten Jack alleen achter. Alleen met zijn eigen gedachten.

Spleetjes. De spleetjes werden groter. Hij kon nu ook kleuren onderscheidden. En aan het geluid van de voetstappen, kon hij nu ook horen welke verpleegkundige dienst had.
Vandaag was dit weer Nina. Zijn favoriet. Hij had geen idee waarom, maar haar stem had iets geruststellends, zacht, lief met aandacht voor de patiënt. Voor hem.
Ze waste hem, verzorgde hem, praatte tegen hem en vertelde van alles en nog wat over zichzelf.
Ze was 35 jaar, vrijgezel en werken in de zorg was haar op het lijf geschreven. Een nobel beroep, vond ze zelf. Hard werken, zeker. Maar ze had het er graag voor over.
Jack luisterde graag naar haar en had het idee, zonder dat hij ook nog maar een woord gesproken had, dat ze een bijzondere band hadden.

Peters kwam weer binnengewandeld en sprak even kort met Nina.

“Het is tijd voor de volgende fase, Nina. We halen er nu een fysiotherapeut bij, die dat frêle lichaam weer een beetje in vorm moet brengen!”
“Is zijn geheugen weer helemaal terug, dokter?”
“Geen idee eigenlijk. In dit soort situaties is het moeilijk te voorspellen wanneer dat weer terugkomt. Als zijn geheugen, überhaupt nog terug komt.”
“Dat lijkt me zo erg” zei Nina nu. “Dat je niet meer weet wie je bent of wat je verleden is.”
“Hij mag heel blij zijn dat hij nog in leven is, Nina. Na alles wat deze man heeft meegemaakt, is het eigenlijk een wonder.”

Jack hoorde het gesprek aan met gesloten ogen. Er was niks mis met zijn geheugen of zijn herinneringen. In gedachten zag hij die grote eik weer voor zich opdoemen. Maar ook alles wat zich daarvoor had afgespeeld. Misschien was het niet eens zo erg om geheugenverlies te hebben…...

In de weken die volgden werd Jack steeds sterker en sterker. Krachtiger. Hij kon rechtop zitten, zelfstandig eten en drinken en de eerste woordjes waren al uit zijn mond gekomen. Hij zag nu alles helder en kon non verbaal uitstekend met iedereen communiceren. De therapie wierp duidelijk zijn vruchten af. Lopen kon en mocht nog niet omdat zijn spieren nog te slap waren.

Zijn familie was inmiddels geïnformeerd en zijn ouders waren werkelijk naar het ziekenhuis gevlogen. Met pijn in zijn hart had hij geveinsd ze niet te herkennen. Hij wist niet waarom hij deze facade in stand hield, maar iets in hem zei dat het wellicht nog eens van pas zou komen.
Zijn moeder was door het dolle heen geweest, toen ze haar zoon weer zag. Ze had hem bijna doodgeknuffeld. En ook Jack was vervuld met warme gevoelens om eindelijk weer zijn ouders te zien.

Nina had het allemaal van een afstandje zitten bekijken. Ze was oprecht blij voor Jack met wie ze tegen alle regels in een speciale band had opgebouwd. Ze had gevoelens gekregen voor deze patiënt.

Jack lag wat weg te doezelen na een intensieve sessie met zijn fysiotherapeut, toen de deur open ging en iemand zijn kamer binnen kwam. Een vlaag van haar parfum drong zijn neusgaten binnen.
Een parfum wat hij maar al te goed kende. Hij hield zijn ogen nog even gesloten. Dit was het moment. Het moment waarop hij haar weer zou zien. Ze bleef staan aan het voeteneinde van zijn bed. Zwijgend.
Rustig opende hij zijn ogen. Met een glimlach op haar gezicht keek ze hem aan.

“Hoi schatje,” zei Carolien zachtjes, “wat ben ik blij om je weer zo fit te zien! Ik heb je zo verschrikkelijk gemist, liefje!”

Jack keek haar aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Ze droeg een strak mantelpakje, dus waarschijnlijk kwam ze rechtstreeks van haar werk. Haar lange zwarte haren waren in een staart gebonden en haar waanzinnig mooie, lichte blauwe ogen keken hem speels aan. Carolien was een ongelooflijk, knappe verschijning die in haar verleden veel modellenwerk had gedaan. Toen ze echter te oud werd voor het “wereldje” hadden ze haar zonder pardon afgedankt.

Ze was een lot uit de loterij geweest voor Jack maar dat gold ook andersom. Ook Jack had over vrouwen aandacht nooit te klagen gehad en ze vormden dan ook een mooi koppel.

Jack bleef haar stoïcijns aankijken hetgeen Carolien ietwat ongemakkelijk deed voelen.
Heel even sloot hij zijn ogen en de beelden van Carolien, neukend op hun echtelijke bed, met een andere man schoten voorbij. Zijn Carolien, zijn hele wereld, zijn alles. En als het aan hem lag, zijn ex-alles.

Nina was inmiddels de kamer binnengekomen voor een tussendoor snackje en zag Carolien bij het bed staan.

“Hij herkent u niet,” zei ze tegen Carolien, “zijn geheugen is nog niet terug. En het is de vraag of dat ooit terugkomt en in welke vorm.”
“Oh, jeetje,” was het enige dat Carolien kon uitbrengen. Ze wist even niet zo goed wat ze moest zeggen.
“Ik, ehh, ga maar weer eens dan, denk ik,” stamelde ze een beetje, “ik kom morgen weer langs, liefje!” en ze liep de kamer uit Nina en Jack achterlatend. Geen kusje, geen aanraking, niets.

Nou, die heeft weer even vrij spel, bedacht Jack zich. Kan ze zich weer lekker laten uitwonen door die Marvin. Of Marcel of weet ik veel wie. Hij glimlachte naar Nina en begon enthousiast aan zijn puddinkje.

Twee dagen later lag Jack met een boek op zijn schoot wat te lezen. Hij begon echter steeds meer te knikkebollen en even later viel hij in slaap waarbij het boek met een klap op de grond viel.
Wat later schrok hij wakker van verschillende geluiden op zijn kamer. Meerdere paren voetstappen.
Maar geen verpleegster of dokter, die herkende hij inmiddels wel.

Twee stoelen werden bij geschoven aan de linkerkant van zijn bed. Twee mensen gingen zitten. Haar parfum, alweer. Ze zou gisteren komen, maar blijkbaar was het niet gelukt om zich los te maken van die donkere lul en was die per ongeluk 2 dagen in haar blijven zitten, bedacht hij zich grimmig. Of misschien had Marcel hem wel de hele tijd in haar keel gehangen, zodat ze niet kon praten en aangeven dat ze naar het ziekenhuis moest om haar “hubby” te bezoeken. Tering wijf.

Hij schakelde in gedachten weer naar standje geheugenverlies en opende heel langzaam zijn ogen.
Hij keek opzij en daar zat inderdaad Carolien, heel zedig met één been over het andere heen geslagen. Waarschijnlijk om te voorkomen dat het sperma uit haar kut liep. Shit, daar ging hij weer.

Naast haar zat een kind, van een jaar of 5 a 6, schatte hij. Krullend, donkerblond haar, blauwe ogen en verlegen met een vingertje in haar mond. Jack knipperde even met zijn ogen. Waarom nam ze nou een kind mee naar het ziekenhuis?

“Jack,” begon Carolien zacht, “ik wil je aan iemand voorstellen….dit is Esmeé.”
“Esmeé,” nu tegen het kind en ze streek met een hand door haar krullen, “dit is papa!”

Jack had het gevoel alsof de wereld stopte met draaien. Hij sloot zijn ogen om te voorkomen dat hij het hele bed zou onderkotsen. De schok die hem trof was zo groot, dat hij even dacht dat hij een hartstilstand kreeg. Toen hij na een paar minuten zijn adem weer onder controle had, opende hij heel voorzichtig zijn ogen. Ze zaten er nog steeds.

Verschillende emoties en nog veel meer gedachten raasden door zijn hoofd. Dit kind was niet zijn kind. Dat kon niet, hij was immers onvruchtbaar. Conclusie, het was van een van haar minnaars en aan de looks van het kind te zien, kon hij wel raden van wie. Maar blijkbaar dacht Carolien oprecht dat Jack de vader was.

Maar de grootste schok was ongetwijfeld de leeftijd van het kind. Dat betekende namelijk dat hij 6 jaar in coma had gelegen. 6 jaar? What the fuck? Waarom had niemand hem dat verteld?

In een reflex duwde hij op het knopje naast zijn bed.

Nina!