Zelden heb ik zo’n mooi meisje gezien als Izabella, die nu als een treurig bang vogeltje voor me in het zadel tegen me aanhangt. Ik heb een arm om haar heen geslagen en druk haar stevig tegen me aan, om haar voor vallen te behoeden, maar ook, ik zal eerlijk zijn, om haar lichaam intiem tegen me aan te voelen. Ze maakt veel meer in me wakker dan alleen maar het instinct om haar te beschermen…
Die bescherming heeft ze hard nodig, want zojuist heb ik haar uit een koets gered, die door Hongaarse opstandelingen was overvallen. Helaas konden mijn escorte van soldaten en ik niet voorkomen dat haar ouders, de graaf en gravin van Esterházy al voor onze komst werden vermoord, evenals hun koetsiers en lakeien. Inmiddels zijn we in galop onderweg naar Wenen.

De eerste maanden woont Izabella Esterházy bij ons in, waar ze langzaam weer wat tot zichzelf komt dankzij de goede zorgen van mijn moeder. Mijn ouders, net als Izabella’s ouders ook graaf en gravin, zijn al enkele jaren geleden als ballingen uit Hongarije gevlucht en weten daardoor als geen ander wat het meisje doormaakt. Ondertussen gaat mijn leven als koerier in dienst van zijne majesteit keizer Franz-Jozef gewoon door. Als ik niet met berichten onderweg ben naar Boedapest verblijf ik in de kazerne van de legerpost- en pakketdienst, net buiten Wenen. Maar iedere keer als ik enkele dagen vrij heb ga ik naar huis, naar mijn ouders. Wat overigens wel anders was toen Izabella nog niet bij ons woonde, ik bracht toen liever mijn tijd elders door, met welke beschikbaar meisjes dan ook.

Natuurlijk viel dat ook mijn moeder op, die me als geen ander kent en me al gauw een keer apart nam om me te waarschuwen dat ik me niet aan dit meisje mocht vergrijpen. Dat zal ik zeker niet doen maar toch, het is alsof ik niet genoeg kan krijgen van het kijken naar de jonge gravin Esterházy, die meteen na de dood van haar ouders die titel erfde. Haar lange donkerrode haar dat glanzend en golvend tot op haar billen hangt, haar grijsgroene ogen die me zo intens aan kunnen kijken, haar tengere figuur met de prille boezem, álles is even mooi aan dat meisje, dat per keer dat ik thuiskom er meer ontspannen en mooier uitziet. Steeds vaker ook is haar vrolijke giecheltje te horen als papa of ik grapjes maken.

Wachten op een kans

Maar op een dag kom ik thuis en is Izabella er niet meer. Het blijkt dat Keizerin Elizabeth haar oog op haar heeft laten vallen als een van haar hofdames, en van de ene op de andere dag moest ze ons huis verlaten. Aanvankelijk reageer ik er een beetje nonchalant op. Omdat ze onbereikbaar voor me is geworden ga ik maar weer terug naar de andere meisjes. Maar hoewel met mijn vaardigheid om ze onder hun rokken en tussen hun benen te mogen komen nog steeds niks mis is, weet ik al na een paar keer zielloos bumsen dat dit het niet meer is. Mijn hart is door Izabella overgenomen en er zit niks anders op dan een kans af te wachten om weer dichter bij haar te komen.

Een half jaar gaat voorbij en tot het grote geluk van mijn ouders is er in dat half jaar veel verbeterd in de relatie tussen de Hongaren en Oostenrijkers, met dank aan onze jonge enthousiaste Keizerin Elizabeth, of Keizerin Sissi zoals we haar steeds vaker noemen. Zij bood zowel de opstandige als de Oostenrijk getrouwe adel van Hongarije een welwillend oor voor hun belangen en problemen. En uiteindelijk kwam zíj met de oplossing om Hongarije los te maken van het keizerrijk en om te vormen tot een zelfstandig koninkrijk, wat het in feite altijd was tot het land door Oostenrijk werd ingelijfd. Met Franz-Jozef en haar op de troon zal het een dubbelmonarchie gaan vormen met het Keizerrijk Oostenrijk, met daarin meer rechten en vooral meer zelfbeschikking van de Hongaren in hun eigen land. Via mijn vader die de Keizer adviseerde werd ik hier nauw bij betrokken en het kostte eindeloos veel overleg voordat iedereen instemde, zowel in Wenen als in Boedapest. Ik weet niet meer hoe vaak ik op en neer heb gependeld met staatsgeheime berichten naar en van Hongarije, maar uiteindelijk breekt dan toch de dag aan dat de kroning zou plaatsvinden.
Tot mijn genoegen ben ik onderdeel van de volgstoet, als lid van de koeriersdienst van de Keizerlijke regering, en natuurlijk om beschikbaar te zijn voor het geval er behoefte is aan een snelle vertrouwelijke berichtenwisseling met het hof in Wenen. Ik heb voor de reis van Wenen naar Boedapest mijn mooiste gala-uniform aangetrokken, en omdat ik zoon en opvolger van de graaf van Varsány-Zécsény ben mag ik vooraan in de stoet meerijden. En wat ik al hoopte gebeurt ook, Izabella maakt deel uit van de entourage van de Keizerin en voor mij staat vast dat dit dé kans is die ik moet benutten om haar in Boedapest voor mij te gaan winnen. Er zullen ongetwijfeld momenten komen waarop het mogelijk moet zijn haar te spreken.

De kroningsdag is een spannende, er zijn onnoemelijk veel veiligheidsmaatregelen genomen om aanslagen te voorkomen en het feest goed te laten verlopen. Tot ieders geluk blijft alles rustig en verloopt de kroning zonder incidenten en helemaal volgens plan. Die avond zie ik eindelijk mijn kans schoon om Izabella te spreken, tijdens het Kroningsbal in het Koninklijk paleis. Nadat het nieuwe koninklijke echtpaar Franz-Jozef en Sissi het bal hebben geopend stroomt de dansvloer vol. Izabella is in trek als danspartner en pas bij de zevende dans lukt het me haar mee de dansvloer op te krijgen. Ze ziet er schitterend uit, ze draagt haar haar in de stijl van de koningin met tal van pareltjes erin verwerkt, met op haar hoofd als bekroning een betoverende tiara van rood goud met kleine schitterende edelsteentjes. Haar grijsgroene baljurk kleurt prachtig bij haar ogen en waaiert vanaf het lijfje waarin haar borsten verleidelijk opbollen wijd uit.

Een tijdlang zwieren we zonder iets tegen elkaar te zeggen rond op de door het orkest ingezette Weense wals, elkaar alleen maar constant aankijkend, waardoor we al gauw in onze eigen cocon terecht komen. Het is alsof ik dwars door haar heldere grijsgroene ogen heen tot in de diepten van haar ziel kan kijken. Hoewel ik al talloze meisjes wist te verleiden voel ik me weer als die jongen die voor het eerst zoentjes probeerde te ontfutselen aan de keukenmeisjes. Verlegenheid met de situatie en de behoefte om Izabella voor me te winnen strijden om voorrang. Maar pas tegen het einde van de dans durf ik het aan mijn hart bloot te leggen.

Wederzijds

‘Ik heb je gemist,’ is alles wat ik uit weet te brengen. Izabella lacht me lief toe en antwoordt spontaan ‘ik jou ook.’ Mijn hart springt zowat uit mijn borstkas, dít is wat ik wilde horen. Na de wals weet ik haar mee te krijgen naar de naast de balzaal gelegen antichambre, waar we in de drukte een vrije sofa weten te vinden. Daar praten we lang, terwijl Izabella bij de vele dansverzoeken van andere heren zo charmant mogelijk laat weten dat ze even wil rusten en straks weer beschikbaar is. We hebben het over hoe het met ieder van ons gaat, over hoe het is om bij Koningin-Keizerin Sissi hofdame te zijn, hoe ik via mijn vader betrokken raakte bij de vorming van het koninkrijk Hongarije en hoe ik eindeloos met de geheime berichten tussen Wenen en deze mooie stad Boedapest pendelde, nou ja, het ging over van alles en nog wat.

Op een gegeven moment ontstaat er een spanning tussen ons en valt er een stilte, die niet persé vervelend is maar die toch ingevuld moet worden. Terwijl ik nog zoek naar een opening om meer persoonlijk te worden zet Izabella tot mijn verrassing de eerste stap.
‘Zit je nog steeds zo achter de meisjes aan?’ Als ik haar verbaasd en met een opgetrokken wenkbrauw aankijk schiet Izabella in de lach. ‘Kom Andreasz, speel nou maar niet de vermoorde onschuld. Iedere vrouw aan het hof is gek op die zwarte krullen en donkere ogen van je en zelfs je moeder waarschuwde me ooit dat ik voor je uit moest kijken.’ Ik heb even de neiging chagrijnig te worden en in de verdediging te schieten, maar in een flits besef ik dat dit precies is waar ik op zat te wachten.
‘Sinds ik een zeker meisje heb leren kennen is daar de lol wel vanaf, tegenwoordig lijk ik meer op een Godvrezende monnik.’ Nu is het Izabella’s beurt verbaasd te kijken. Als ik haar aarzelende bijna fluisterend uitgesproken vraag of zij dat meisje is met ‘ja’ beantwoord, schuift ze iets dichter naar me toe, zodat onze heupen elkaar nét raken, het enige lichaamscontact dat we in deze mensenmenigte kunnen hebben zonder onbetamelijk te worden. En zo zitten we een tijdje, blij met elkaars aanwezigheid, er hoeft verder even niets gezegd te worden. Helaas komt niet veel later een of andere hoge Oostenrijkse Hertog die Izabella kent van het hof in Wenen haar vragen voor een dans en kan ze niet meer weigeren. Maar dan, terwijl ze opstaat om te gaan dansen, fluistert Izabella nabij mijn oor ‘vanavond, de laatste kamer in de oostvleugel.’ Ik moet dit even verwerken, in een gelukzalige roes verlaat ik het bal en loop het park in dat bij het paleis hoort.

Het wordt laat, het bal duurt eindeloos. Onder alle aanwezigen overheerst een grote opluchting dat een massale bloedige opstand is voorkomen, waardoor het feest uitbundig is en langer duurt dan normaal. Zelfs het pas gekroonde paar Franz-Jozef en Sissi vertrekt veel later dan iedereen had verwacht. Eindelijk verlaten zij het bal en met hen alle hovelingen, waaronder Izabella. Terwijl ze langs me loopt zoekt ze nog even oogcontact en als ik een klein knikje geef verschijnt er een lachje op haar lieve gezicht.

Het is al twee uur in de nacht als het eindelijk in het paleis overal rustig is, pas dan durf ik het aan om op pad te gaan naar de oostvleugel waar de hofdames van de keizerin bivakkeren. Ik klopt zachtjes op de deur van de laatste kamer en vrijwel meteen doet Izabella open. Ze heeft haar nachtgewaad aan, met daaroverheen een wijde tot op de grond afhangende kamermantel van glanzend brokaat. In haar kamer branden minstens tien kaarsen en in het goudgele licht daarvan ziet Izabella er betoverend uit. Haar lange roodbruine haren hebben de kleur koper en in haar witte gezichtje lichten haar volle rode lippen sensueel op. En dan haar ogen, zoals ze die groene kijkertjes op me richt, ze voelen als twee sterrenstralen die me tot in mijn hart weten te raken.

Zoals steeds en geheel tegen mijn normale drang om te handelen in raak ik weer wat op slot bij het aanzicht van dit beeldschone meisje, dat zo helemaal in me is gaan zitten. Nu pas realiseer ik me dat ze sinds ik haar redde bijna geen moment uit mijn gedachten is geweest. Terwijl ik dus min of meer geblokkeerd wat sta te mijmeren, met mijn ogen onafgebroken gericht op Izabella, komt zij in actie. Ze drukt zich tegen me aan en zoent me vol op de mond. Het is alsof ze me daarmee van het slot heeft gehaald, ineens krijg ik haast en voor ze het beseft ben ik met mijn tong haar mond aan het verkennen. Izabella staat het gewillig toe en al gauw beantwoordt ze mijn binnendringen door met haar tong tegenspel te bieden. Om beurten gaan we bij elkaar naar binnen, terwijl onze tongen wellustig om elkaar heen kronkelen. Ik heb inmiddels met veel meisjes gezoend en het liefdesspel gespeeld, maar zo intiem als dit contact van onze monden heb ik het nooit eerder beleefd, zelfs niet als ik die meisjes eindeloos lang aan het bummsen was.

Ontmaagd

Tijdens het kussen knoop ik op de tast haar kamermantel los en als die van haar schouders glijdt zie ik voor het eerst Izabella’s naakte lichaam, zichtbaar dankzij het dunne doorzichtige negligé. Maar ook dat wil ik snel kwijt zien te raken, ik wil haar nu volledig ontkleed in mijn armen hebben en niet veel later staat ze helemaal naakt voor me. Ze is als de schoonheid zelf! Haar borsten zijn niet groot maar prachtig van vorm, rond en stevig staan ze trots naar voor gericht op haar lichaam, met op de toppen ervan twee kleine harde roze tepels. Haar buik is intens wit en plat en als mijn blik de samenkomst van haar lange benen bereikt wordt die gevangen door een klein driehoekje haren van dezelfde kleur als haar hoofdharen.

Ik til Izabella met beide armen op en draag haar naar het bed. Niet veel later heb ik zelf ook al mijn kleren uit en kunnen we elkaar met onze naakte lichamen omhelzen. Fluisterend, om slapende mensen in de nabijgelegen kamers niet te alarmeren, bekennen we elkaar onze liefde. Het blijkt dat vanaf dat eerste moment van die ongelukkige ontmoeting we beiden niet meer uit elkaars gedachten zijn weggeweest. Ook vertelt Izabella hoe verdrietig ze was toen Keizerin Sissi haar opdroeg als haar hofdame naar het hof te komen, waardoor ze mij niet meer bij mijn ouders thuis zou treffen. En hoe blij ze was toen ze hoorde dat ik net als zij naar Boedapest zou gaan. Fluisterend wisselen we uit wat we voor elkaar voelen en als er echt liefde op het eerste gezicht bestaat, dan is ons dat nu overkomen.

Gaandeweg ben ik Izabella over haar hele lichaam gaan strelen en als ik een voor een de beide tepels van haar borsten zacht tussen mijn vingers neem en wat kneed ontsnapt haar een kreuntje. Vol genot omvat ik vol haar borsten en streel en masseer ze net zo lang totdat Izabella zich hunkerend tegen me aandrukt. Dan is het de beurt aan de kleine schat tussen haar benen, haar liefdestunneltje waar ik mijn liefdeszwaard inmiddels zo intens graag in wil steken. Als ik mijn hand over haar platte beweeglijke buik naar beneden streel doet zij haar benen wat van elkaar. Als ik eenmaal mijn hand over haar rode driehoekje leg en mijn wijsvinger tussen de aanzet van haar plooien op het kleine liefdesknopje laat neerkomen, opent ze zich met een zuchtje van genot volledig, me daarmee alle ruimte gevend.

Dankzij mijn ervaring met al die eerdere meisjesgleufjes weet ik wanneer ze klaar zijn om betreden te worden. Inmiddels gaat dat overduidelijk ook op voor Izabella’s schachtje, het is glad van haar eigen sappen en daarmee is dit prachtige meisje klaar om door mij doorstoken te worden. Ik kijk haar aan en als ik toestemming zie in haar ogen ga ik op haar liggen en breng ik mijn zwaard voor de roze ingang van haar schachtje. Langzaam laat ik mij in haar nauwe warmte verzinken, tot ik halverwege voel dat ze nog maagd is, wat ik al verwachtte. Door ervaring wijs geworden weet ik dat ik nu moet doorstoten. Ik trek me bijna helemaal uit haar terug, leg dan een hand over haar mond en steek me vervolgens hard en volledig en tot aan mijn gevest in haar, haar ondertussen liefdevol aankijkend.

Het kreetje dat Izabella zoals ik al verwachtte slaakt wordt gesmoord door mijn hand, om te voorkomen dat de buren ons bezig horen. Pas als ik er zeker van ben dat ze zichzelf onder controle heeft haal ik mijn hand weg en fluister dat het me spijt om haar pijn te moeten doen maar dat ze hier nu eenmaal even doorheen moet. De tranen staan in haar ogen en als die over haar wangen beginnen te glijden kus ik ze een voor een weg. ‘Was het zo erg?’ vraag ik dan. Ze schudt van nee. ‘Het deed wel even pijn, maar ik huil vooral omdat ik nu van jou ben.’ Mijn hart zwelt op voor dit lieve meisje, dat ik dolgraag de mijne wil noemen, terwijl ik tegelijk ook van háar wil zijn.

Izabelle en Andreasz

Terwijl we elkaar knuffelen en zoenen en ik de steeds maar nieuwe tranen wegkus zit mijn zwaard diep in Izabella opgeborgen. Ze voelt heerlijk, nauw, warm en koesterend omsluit ze me daarbinnen. Maar dan ontstaat toch de drang om me in haar te gaan bewegen. Met kleine bewegingen schuif ik in haar op en neer en als Izabella als reactie haar benen wat verder voor me opent weet ik dat ze het fijn begint te vinden. Vanaf dat moment mijn hele Latte gebruikend pomp ik stevig in en uit haar schachtje, het zo in vuur en vlam zettend. Al snel wordt me echter duidelijk dat ik de laatste tijd te weinig met meisjes was, ik kan mijn ontlading niet lang meer vasthouden. Tot mijn onuitsprekelijke geluk gaat Izabella gelijk met me op en zo beleven we samen onze eerste gezamenlijke extase. De nacht is nog lang, straks zullen we dit zeker nog een keer doen maar nu hebben we eerst genoeg aan knuffelend bij elkaar liggen.


In die tijd sloot de adel voornamelijk huwelijken uit rationele overwegingen en vooral pure berekening. Het ging niet zozeer om de liefde als wel om het bij elkaar voegen van macht, fortuin en bezittingen. Voor Andreasz en Izabella lag dit anders, zij huwden niet uit berekening, voor hen was het pure liefde en al enkele maanden later traden ze dan ook in het huwelijk.
En hoewel ze daar dus niet op uit waren brachten zij door hun huwelijk de graafschappen Esterházy en Varsány-Zécsény samen, twee grote graafschappen met vele bezittingen en een immense rijkdom, wat hen tot een van de machtigste adellijke echtparen van Hongarije maakte. Omdat ze zich daarnaast ontwikkelden tot twee belangrijke steunpilaren van het Koninklijk-Keizerlijk paar werden ze bijna kind aan huis bij Franz-Jozef en Sissi, die hen op den duur niet alleen beschouwden als betrouwbare steunpilaren en raadgevers, maar ook als vrienden.
Ondanks al hun macht, invloed en rijkdom ontwikkelden Andreasz en Izabella zich bovenal tot een liefdevol echtpaar, dat na enkele jaren gezegend werd met de geboorte van een eerste kindje. En hoewel de tijdig roerig waren hadden ze een gelukkig leven, en hopelijk ook lang…!


Vond je het een mooi sprookje?
Liefs, Zazie