Ik werd wakker in het zachte licht van de zon die door de open gordijnen scheen. Het was zo'n rustige ochtend. De kamer was stil, behalve het zachte geluid van Kamila's ademhaling naast me. Haar rode haar lag verspreid over het kussen en ze zag er zo vredig uit.

Ik draaide me naar haar toe en keek naar haar gezicht. Ze zag er echt mooi uit in het ochtendlicht. Ik voelde me ineens super gelukkig. Dit was precies wat ik nodig had. Ik legde mijn hand zachtjes op haar schouder en voelde hoe warm ze was. Even bleef ik zo liggen, genietend van het moment, voordat ik haar zachtjes wakker kuste.

Kamila's ogen gingen langzaam open en ze glimlachte toen ze mij zag. "Goedemorgen," zei ze slaperig.

"Goedemorgen," fluisterde ik terug, mijn hand nog steeds op haar schouder. "Hoe heb je geslapen?"

"Geweldig," zei ze terwijl ze zich uitrekte. "En jij?"

"Perfect," antwoordde ik. "Ik ben zo blij dat je hier bent." zei ik haar gelijk maar weer, mocht ze er nog over getwijfeld hebben.

Ze draaide zich naar me toe en sloeg haar armen om me heen. We knuffelden elkaar, onze lichamen nog warm van de slaap. "Ik ook, Lucas. Het voelt echt zo goed om eindelijk hier bij jou te zijn." Laat ook daar geen twijfel over bestaan. Bijna klef.

Na een tijdje besloten we op te staan. We keken elkaar ondeugend aan terwijl we ons aankleedden, maar besloten toch geen seks te hebben. Het was gewoon fijn om bij elkaar te zijn. Terwijl ik mijn jeans aantrok, keek ik naar Kamila die voor de spiegel stond en haar haar borstelde. Ze zag er prachtig uit. Ze had al wat uitgepakt, maar nog lang niet alles.

"Wat wil je vandaag doen?" vroeg ik terwijl ik naar haar keek.

Ze draaide zich om en glimlachte. "Ik weet het niet, wat wil jij doen?"

"Ik dacht dat we deze ochtend rustig aan konden doen, een beetje ontspannen," stelde ik voor. "En dan vanmiddag een wandeling maken over het eiland? Het is mooi weer, ondanks dat het nog wat fris is." had ik er namelijk al wel over nagedacht.

Kamila knikte. "Dat klinkt heerlijk. Ik hou van wandelen hier." lacht ze flirterig. We hadden al eens samen een wandeling gemaakt over het eiland, en dat eindige net zo heerlijk.

We maakten ons verder klaar en liepen daarna de trap af naar beneden. Ik liep achter Kamila aan en kon het niet laten om naar haar te kijken. Ze droeg een lichtblauwe, strakke spijkerbroek die haar figuur mooi benadrukte, en een eenvoudige witte blouse, die subtiel nog het een en ander bloot liet. Haar lange rode haar viel in golven over haar schouders en ze zag er adembenemend uit.

Terwijl we de trap afliepen, keek ze achterom en ving mijn blik. Ze glimlachte ondeugend. "Geniet je van het uitzicht?"

Ik lachte. "Ja, dat doe ik zeker. Je ziet er weer echt ongelofelijk prachtig uit, Kamila." klonken mijn woorden vererend. En dan had ik het enkel nog over haar schoonheid.

Ze bloosde lichtjes en draaide zich om, haar hand vond de mijne terwijl we de laatste treden afdaalden.

We bereikten de keuken, klaar voor een rustige ochtend samen. De dag was nog maar net begonnen, maar het voelde al perfect.

-

Ze was hier duidelijk gekomen met een reden en een overtuiging. En dat beviel me wel. Het nam gelijk een hoop twijfel weg, al was het zeker even wennen om weer een vrouw in huis te hebben. Geen puberend meisje van begin twintig, maar een echte vrouw van net begin twintig. Een wezenlijk verschil, en dat liet ze meteen merken.

Kamila nam het initiatief om zich thuis te voelen door het huishouden op zich te nemen. Ze stond op en ging naar de keuken, klaar om het ontbijt te maken. Ik volgde haar, nog altijd verbaasd over hoe natuurlijk dit allemaal voelde. Ze leek nog precies te weten waar alles stond. Met een soepele beweging trok ze de kastdeuren open en pakte borden, bekers, en bestek etc.

"Ga maar zitten," zei ze glimlachend, terwijl ze me met zachte hand naar de tafel duwde. "Ik regel dit wel."

Ik grijnsde en liet me gewillig op een stoel zakken. "Wat een luxe," zei ik. "Maar ik voel me wel een beetje schuldig."

Kamila lachte en schudde haar hoofd. "Geniet er maar gewoon van." Ze zette koffie, kookte water voor thee en begon toast en eieren te maken. Ik keek naar haar terwijl ze alles erbij zocht en de tafel uitgebreid dekte. Ze bewoog met een vanzelfsprekende gratie die me opnieuw deed beseffen hoeveel ik haar had gemist. Sterker nog: als ik dit had geweten, had ik haar nog veel meer gemist...

"Mis je nog iets?" vroeg ze, terwijl ze een bord met eieren en toast voor me neerzette.

Ik keek haar aan, nam haar verschijning in me op en voelde een warme gloed van dankbaarheid. "Nee," zei ik zachtjes. "Alles wat ik wil, staat voor me."

Ze glimlachte en ging naast me zitten. We kletsten wat over koetjes en kalfjes, en ik merkte hoe ontspannen en gelukkig ik me voelde. Kamila's aanwezigheid was als een balsem voor mijn ziel.

Na het ontbijt wilde ik opstaan om af te ruimen, maar Kamila legde haar hand op mijn schouder en duwde me weer terug in de stoel. "Laat mij dat maar doen," zei ze. "Jij hebt genoeg gedaan."

"Kamila, je hoeft echt niet alles te doen," protesteerde ik. "Ik kan best helpen."

"Nee, blijf maar zitten," drong ze aan. "Ik wil er voor je zijn. Ook op deze manier."

Ik lachte en schudde mijn hoofd. "Je bent echt iets bijzonders, weet je dat?"

Ze glimlachte en begon de tafel af te ruimen. Maar na een paar minuten kon ik het niet langer aanzien en stond toch op om te helpen. "Ik kan je niet alleen laten ploeteren," zei ik, terwijl ik een stapel borden oppakte. Zo was ik niet opgevoed.

Ze lachte en gaf me een veelbelovende blik. "Nou goed dan, als je het echt wilt."

Samen ruimden we de tafel af en zetten de afwas in de keuken. We raakten elkaar steeds aan, gaven elkaar speelse duwtjes en deelden veelbelovende blikken. Kamila herhaalde dat ze er echt voor me wilde zijn, wat me een warm en tevreden gevoel gaf. Maar ze kon ook overdrijven. Ze wist heus wel dat dit van mij niet hoefde.

"Je kunt wel een vrouw gebruiken," zei ze terwijl ze de keuken opruimde. "Het is hier best een beetje rommelig."

Ik lachte. "Nou, als je dat zegt. Maar ik vind dat je nu een beetje te ver gaat. Je bent niet mijn sloofje, Kamila. Al waardeer ik het wel." lachte ik flirterig.

Ze glimlachte en kwam dichterbij. "Ik wil gewoon dat je het fijn hebt hier. En ik vind het leuk om voor je te zorgen." De dubbelzinnigheid spatte overigens van deze zin af. Haar flirterige lach en ondeugende blik bevestigden dit. Maar ook nu voegde ze de daad bij het woord, en begon ze rommel op te ruimen, wat er misschien al een weekje of twee lag. Geen gore troep, of zo.

Ik trok haar in een omhelzing en kuste haar zachtjes. "Ik ben blij dat je hier bent. Maar laten we alles samendoen, oké?" Zeker aangezien het mijn rommel was.

Ze knikte en we gingen samen aan de slag. Het was gezellig en liefdevol, en ik kon mijn ogen nog steeds niet van haar afhouden. Haar toewijding en liefde verrasten me enorm, maar ik vond het ook ontzettend leuk. Het was even wennen, maar ik wist dat dit de start was van iets heel moois tussen ons. En dat bevestigde ze zo'n beetje met elk moment wat we deelden.

-

Terwijl we samen de keuken opruimden, voelde ik de behoefte om met Kamila te praten over haar verblijf. Het leek alsof er een onuitgesproken spanning in de lucht hing, een soort onzekerheid die ons beiden toch parten speelde. Dit kwam natuurlijk door het verleden. Terwijl ze een paar borden afdroogde, besloot ik het onderwerp aan te snijden.

"Kamila," begon ik voorzichtig, "we moeten het denk ik wel even hebben over je verblijf hier. Hoe lang denk je te blijven?" vroeg ik terwijl ik een glas in de kast zette.

Ze draaide zich naar me toe, haar ogen straalden zowel vastberadenheid als onzekerheid uit. "Ik weet het niet precies, Lucas. Ik wil hier zijn zolang je me wilt hebben. Maar ik weet niet zeker waar mijn plek precies is." uitte ze haar zorgen, en snapte ze mijn vraag.

Ik voelde een steek van bezorgdheid en legde de vaatdoek neer. "Natuurlijk mag je blijven, Kamila. Ik wil niets liever. Maar ik begrijp dat het voor jou ook lastig is om je weg te vinden hier." Het was ook altijd lastig bij haar wat ze precies achterliet. Ze was een rondtrekkende artiest.

Ze knikte langzaam en zette de borden neer die ze in haar handen had. "Het voelt een beetje alsof ik Elise verdring," zei ze zacht, haar stem trilde lichtjes. "Al spreken we dat allebei niet uit." legde ze de vinger op de zere plek...

Ik zuchtte en liep naar haar toe, nam haar handen in de mijne. "Ik snap wat je bedoelt," zei ik eerlijk. "Het is allemaal nogal ingewikkeld, maar ik wil dat je weet dat jij hier bent omdat ik dat wil. Jij en ik, dit is wat ik nu wil." verdrong ook ik Elise.

Kamila keek me aan, haar ogen glinsterden van emotie. "Ik wil ook hier zijn, Lucas. Ik wil een plek in jouw leven hebben. Maar het voelt soms alsof ik iets kapotmaak door hier te zijn."

Ik schudde mijn hoofd en trok haar dichter naar me toe. "Je maakt niets kapot, Kamila. Elise en ik hebben onze eigen problemen, en dat staat los van jou. Ik wil dat je je hier thuis voelt, zonder die druk."

Ze glimlachte zwakjes en sloeg haar armen om me heen. "Dank je. Ik wil ook gewoon een fijne tijd met jou hebben, zonder steeds te twijfelen aan alles."

Ik drukte een kus op haar voorhoofd en keek haar diep in de ogen aan. "Dat gaan we doen, Kamila. We gaan er samen gewoon iets moois van maken." wilde ik het simpel houden.

Ze knikte en haalde diep adem. "Wat zijn jouw verwachtingen van mijn verblijf hier?" vroeg ze, duidelijk verlangend naar duidelijkheid.

Ik dacht even na en antwoordde dan eerlijk: "Ik wil gewoon tijd met je doorbrengen, zien waar het ons brengt. We hebben geen haast. We doen het rustig aan en genieten van elkaar. Hoe zie jij het voor je?"

Kamila leek even te overwegen voordat ze antwoord gaf. "Ik wil ook genieten van onze tijd samen. Ik wil hier zijn voor jou, op alle mogelijke manieren. Maar ik wil ook mijn eigen plekje vinden in jouw leven, zonder dat het ongemakkelijk wordt." En zo kwamen we toch ergens.

Ik knikte begrijpend. "Dat klinkt als een goed plan, toch? Laten we gewoon open en eerlijk naar elkaar blijven. Als er iets is, zeg het dan." lachte ik in eenvoud. Maar zo eenvoudig moest het ook blijven. Deze keer wel. Wel met haar. Alsjeblieft...

Ze glimlachte en drukte een kus op mijn lippen. "Afgesproken." lachte ze dan speels en geniepig.

We gingen verder met het opruimen, en de sfeer was lichter, minder beladen met onzekerheid. We hadden nog veel om over te praten, maar voor nu was dit genoeg. We waren samen, en dat was het belangrijkste.

-

Na ons gesprek over haar verblijf voelde de sfeer lichter en meer ontspannen. We maakten niet veel later al samen een lichte lunch, iets simpels maar voedzaams, en besloten die buiten op het terras in de tuin op te eten. Het was een mooie, frisse aprilmorgen, en de zon scheen zachtjes door de wolken heen. Ze had een jasje aangetrokken, maar werd daar niet minder knap van.

Kamila dekte de tafel buiten terwijl ik de laatste hand legde aan de lunch. Haar rode haren glinsterden in het zonlicht, en ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze was prachtig, en elke beweging die ze maakte leek me te betoveren.

Toen ik met de borden naar buiten kwam, glimlachte ze naar me. "Het ziet er heerlijk uit," zei ze, terwijl ze me hielp de tafel verder te dekken.

"Heb je het over jezelf?" werd het vervolgens bijna echt klef, waar ze flauw om kon lachen.

We gingen zitten en genoten van het eten, terwijl we de plannen voor onze wandeling bespraken. "Ik dacht dat we langs het strand konden lopen en dan misschien richting de vuurtoren," stelde ik voor. "Het is altijd mooi daar, en de uitzichten zijn geweldig. Zeker nu."

Kamila knikte enthousiast. "Dat klinkt perfect. Ik wil graag de vuurtoren zien. En misschien kunnen we ergens een plekje vinden om even te zitten en van het uitzicht te genieten." Ook nu weer bespeurde ik enige dubbelzinnigheid. Dat zat hem dan vooral in de blik die ze me erbij gaf.

Ik glimlachte. "Dat klinkt als een goed plan. Het is mooi weer, ondanks dat het nog wat fris is." Ik keek nog naar de lucht. Wat grote wolken, maar ook veel blauw. Het zou droog blijven, hadden ze gezegd. "Maar het zal ons goed doen om even buiten te zijn."

Terwijl we verder aten, voelde ik de anticipatie voor de 'wandeling' groeien. Kamila leek ontspannen en gelukkig, en ik was vastbesloten om er een mooie dag van te maken.

Nadat we de lunch hadden afgeruimd, gingen we naar binnen om ons klaar te maken voor de wandeling. Terwijl Kamila weer haar jas aantrok, kon ik het niet laten om haar nog eens even te bekijken. Ze zag er stralend uit, haar ogen fonkelden van opwinding. Dat ik naar haar mocht kijken, was al een voorrecht.

"Ben je er klaar voor?" vroeg ik, terwijl ik mijn eigen jas aantrok.

Ze knikte, haar glimlach breed en uitnodigend. "Helemaal. Laten we gaan."

We liepen zelfs hand in hand de deur uit, klaar voor een avontuur samen. De frisse lucht en het geluid van de golven in de verte maakten me energiek en blij. Terwijl we naar het strand liepen, voelde ik een sterke band met Kamila, alsof niets ons kon scheiden.

Plotseling bleef Kamila staan en draaide zich naar me toe, haar ogen glinsterden ondeugend. "Lucas," fluisterde ze zachtjes, "ik kan niet wachten om straks samen in de duinen te zijn." De hints waren tot nu toe subtiel geweest.

Haar woorden stuurden meteen weer een golf van opwinding door mijn lichaam, en ik vroeg me af of we moesten wachten totdat we in de duinen waren. "Ik ook niet," antwoordde ik, mijn stem hees van verlangen.

Ze lachte zachtjes en trok me dichter naar zich toe, haar lippen raakten mijn oor. "Misschien kunnen we daar weer iets heel bijzonders van maken," fluisterde ze zwoel.

Ik slikte en voelde mijn hart sneller kloppen. Dat leek me een geweldig idee.

Met die belofte in de lucht, wisten we allebei dat deze wandeling nog veel meer zou brengen dan alleen mooie uitzichten. De anticipatie van wat komen ging maakte elke stap spannender, en de gedachte aan onze tijd samen in de duinen bleef in mijn gedachten zweven, als een ondeugende belofte van wat ons te wachten stond.

Glunderend en stiekem liepen we maar door. Ook zij leek niet te kunnen wachten. En wat een machtig gevoel was dat, zeg.

-