Eerste deel heeft een relatief rustige opbouw…

De wekker maakt me wakker, het is nog geen 7 uur en nu al warm. Ik haat deze hittegolf. Snel stap ik onder de douche en loop daarna terug naar mijn klerenkast. Vorige week was het ook zo warm en toen had ik me veel te warm gekleed. Ik wou dat ik net zoveel lef had als mijn klasgenoten. Zij dragen strakke crop tops zonder bh en hele korte rokjes zodat je gewoon hun ondergoed kan zien. Vorige week had ik een kort rokje gedragen, of eigenlijk een skort. Dat is een combinatie tussen een short en een skirt, dus een rokje met een broekje erin. Maar dat was zoveel te warm geweest. Vandaag gaat het ook weer zo belachelijk warm worden. Peinzend blijf ik staan voordat ik een beslissing neem. Natuurlijk doe ik een bh aan, mijn borsten stellen dan wel niet zoveel voor, maar door elk shirt kan je anders zo mijn tepels zien. Zeker als ze stijf zijn. Ik snap niet hoe andere meiden zich daar niet voor schamen. Dan zoek ik in mijn ondergoed la naar een string, ik heb er maar een paar omdat ik ze bijna nooit draag. Maar met dit weer moet ik wel een uitzondering maken. Dan pak ik een jurkje, niet te kort. Ik wil zeker niet dat mensen eronder kunnen kijken, deze komt bijna tot mijn knieën dus daar hoef ik niet bang voor te zijn. Het jurkje is niet te strak gelukkig, hopelijk is er een beetje wind zodat er nog wat afkoeling is.

Na het ontbijt loop ik naar de bushalte, elke dag ruim een half uur in de bus. Ik snap niet waarom mijn ouders in dit gat in de middle of nowhere zijn gaan wonen. Gelukkig doet de airco het bijna altijd wel in de bus, dus dan is het wel te doen en vaak kan ik rustig nog wat lezen. Af en toe zie ik een andere leerling van school of een leraar. Vaak herkennen ze me niet eens en ik ga altijd alleen zitten. In de verte komt de bus aan, ik pak mijn ov-chipkaart en doe een stapje naar voren. Als de bus dichterbij komt zakt de moed me in de schoenen: de hele bus staat stampvol. Dat is waar ook, eens per jaar is er hier in de buurt een festival en daar komen alle boomers uit heel Nederland op af en die moeten allemaal met deze bus. Mijn bus! Als de bus stopt kan ik door de mensen nog net de buschauffeur zien, die gebaart me dat ik de deuren achter moeten gebruiken omdat ik hier echt niet bij kan. Ik loop door en kijk naar een muur van mensen die me allemaal chagrijnig aankijken. Zo van: wat moet deze meid nou weer, je kan toch zien dat het vol is? Maar ik zal toch echt met deze bus moeten, ik heb geen zin om te laat te komen. En als ik iets geleerd heb afgelopen jaren, dan is het wel dat alle bussen ’s ochtends vol zitten. En op de terugweg ook, maar gelukkig is het festival een paar haltes eerder dan mijn school. Dus op de terugweg zit ik al voordat de bus volstroomt. De helft van de tijd ga ik dan toch maar staan omdat er mensen slecht te been zijn of net doen alsof.

Ik haal diep adem en stap de mensenmassa in. Ik kan nog net inchecken en hoor de deuren achter me dichtgaan waardoor iedereen nog wat dichter op elkaar komt te staan. Ik duw mezelf voorzichtig een stukje verder de bus in, hopelijk kan ik een hoekje of zo vinden zodat ik niet helemaal omringt ben. Ik pers mezelf richting het raam, maar het is te druk en ik kom stil te staan in een gangpad. Ik kan me nog net een beetje vasthouden aan een stoel, al is dat niet nodig want ik kan geen kant op. Dit gaat een lange reis worden vloek ik in mezelf.

Een paar minuten zijn voorbij gegaan als ik iets op de achterkant van mijn bovenbeen voel, net onder mijn jurkje. Ik trek mijn been een beetje weg voor zover dat gaat. Zal wel een been of zo zijn geweest van iemand achter me. Maar dan voel ik het weer, het voelt als een hand die nu op mijn bovenbeen ligt. Ik bevries, het is niet alsof ik weg kan rennen. En wat als ik gil? Die mensen hier schrikken zich kapot en denken dat ik gek ben. Ondertussen wrijft de hand zachtjes over mijn bovenbeen, nogmaals trek ik mijn been een beetje weg. De hand volgt direct en gaat zelfs wat hoger. Ik kan geen kant op, dus wacht af wat er gaat gebeuren. De hand wrijft steeds hoger en ik voel een rilling door lichaam gaan. Ik probeer om me heen te kijken, maar ik sta muurvast. Ik weet waar de hand naar onderweg is en ik voel mijn lichaam reageren met opwindende kriebels in mijn onderbuik. Hoe dan? De gedachte dat deze vreemde hand langzaam zijn weg naar boven werkt onder mijn jurkje maakt me angstig, maar blijkbaar ook opgewonden? Ik kan die twee gevoelens niet rijmen, maar dit is wel het moment om te roepen om hulp. Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd, als ik roep trekt die man natuurlijk gelijk zijn hand weg. Dan is het mijn woord tegen het zijne. Ik zeg wel tegen het zijne, maar ik weet niet eens om wie het gaat. Er zijn misschien wel 10 mensen die erbij zouden kunnen op het moment. En ergens vind ik het… spannend?

Op het moment dat ik dat denk glijdt de hand over mijn bil en knijpt er zachtjes in, bijna automatisch duw ik mijn billen een klein stukje naar achteren. Hij kan nu voelen dat ik een string aan heb. Nu is het zeker te laat om te schreeuwen, dan ziet iedereen dat ik dit toegelaten heb. De hand wrijft rustig over mijn billen en ik voel de angst een beetje wegstromen. Ik weet niet hoe lang ik al sta en hoe lang ik nog moet, maar de bus rijdt rustig door. Dan gaat de hand een klein beetje naar beneden en probeert zich tussen mijn benen door te duwen van achteren. Ik knijp mijn benen strak tegen elkaar aan en de hand gaat terug naar mijn billen. Het besef dat ik hier in de bus aangeraakt wordt door een wildvreemde begint door te dringen en mijn opwinding groeit. Iets wat helemaal niet de bedoeling is en wat ik niet van mezelf herken. Een minuutje later gaat de hand weer naar beneden en ik weet niet waarom maar ik ontspan en doe zelfs mijn voeten een klein beetje uit elkaar. De hand wrijft nu zachtjes aan de binnenkant van mijn bovenbenen en heel af en toe voel ik een vinger over mijn string gaan. Ik merk dat mijn ademhaling versneld is en bijt op mijn lip. Het voelt zo goed en zo fout. Dan legt hij zijn vinger op mijn string en duwt zachtjes, feilloos vindt hij mijn clitje en wrijft zachtjes. Zou ik nat zijn? Zou hij het kunnen voelen door het dunne stukje stof heen? Ik beweeg mijn heupen met kleine schokjes door zijn aanrakingen. Zijn hand en vinger bewegen mee en hij blijft me verwennen. Ik bijt weer op mijn lip als er een kleine kreun ontsnapt uit mijn mond. Ik hijg een beetje. Verschrikt kijk ik om me heen of niemand iets gezien heeft. Een klein stukje verderop zit een oudere vrouw mij bezorgd aan te kijken, snel kijk ik weg.

De vinger gaat even van mijn clitje af, maar al snel heb ik door waarom. Hij wurmt zich in mijn string en gaat zachtjes door mijn lippen terug naar mijn clitje. Als hij dat doet voel ik dat ik drijfnat ben, maar als ik het voel, dan voelt hij dat ook. Een andere vinger op mijn clitje dan die van mezelf is al uniek, maar ook nog een volkomen onbekende, hoe kan dit gebeuren? Ik word gewoon aangerand denk ik terwijl ik mijn volgende kreun probeer te onderdrukken. Gelukkig is iedereen om me heen in gesprek met elkaar en het geroezemoes in combinatie met het geluid van de bus overstemt het. Maar als ik naar de vrouw kijk dan zit ze me nog steeds met een bezorgde blik aan te kijken. “Gaat het wel meisje?” zegt ze, ze zegt het zo zacht dat ik het amper kan verstaan. Ik knik en gebaar dat ik het gewoon warm heb. Zij maakt een gebaar dat ik wel op haar plek mag zitten, maar ik wuif het weg. Waarom wuif ik het weg? Dit was mijn kans geweest om te ontsnappen. Maar nu gaat de vinger door met verwennen.

Langzaam voel ik iets opbouwen in mijn onderbuik wat ik niet tegen ga kunnen houden. Als hij doorgaat dan gaat het gebeuren, midden in de bus, ’s ochtends vroeg. En hij gaat door, shit, hij gaat door. Ik probeer de golf van genot te onderdrukken. Niet nu, niet hier, vertel ik mezelf. Het lukt me een paar seconden lang, maar ik weet dat het hopeloos is. Mijn weerstand breekt en mijn orgasme overspoelt me. Ik zak een beetje door mijn knieën en mijn lichaam schokt. Mijn ogen draaien weg als het heerlijke gevoel me overneemt, ik sluit ze. Mijn handen maken vuisten en ik knijp hard en ongecontroleerd. Ik kreun en hijg, zou iemand iets doorhebben. De vinger blijft me verwennen alsof ik nog niet genoeg geniet. En mijn orgasme blijft gaan.

Dan ineens voel ik een andere hand om mijn pols. Ik open mijn ogen verschrikt en kijk in het gezicht van de vrouw. De hand tussen mijn benen verdwijnt direct. “Kom snel zitten voordat je flauwvalt meid.” Zegt de vrouw. Ik probeer te protesteren dat het echt wel gaat maar ze is onverbiddelijk. “Je ging bijna door je benen en je zweet helemaal. Daarbij, de volgende halte moet ik er toch uit. Dus hup zitten.”. Ze trekt me bijna op de stoel en ik plof neer, ik voel de geilheid tussen mijn benen. Ik haal diep adem en kom een beetje bij van mijn orgasme. De vrouw kijkt me tevreden aan als ik weer een beetje tot rust kom. Netjes bedank ik haar. Nog geen minuut later stopt de bus bij de halte van het festival. Het duurt minuten voordat ze allemaal de bus uit zijn en ik blijf verdwaast achter. Ik voel hoe nat ik ben en er schuurt nog wat bij mijn string. Ik ga nu echt niet voelen, dat doe ik op school wel. Als de laatste mensen uitgestapt zijn gaan de deuren dicht. Ik kijk om me heen, nog een paar medeleerlingen. Achterin de bus zit een leraar, als ik hem aankijk herkent hij me en zwaait hij even. Met moeite til ik mijn hand op en zwaai ik terug.

Gelukkig duurt het nog een paar minuten voordat we bij school zijn, zodat ik me grotendeels heb kunnen herpakken als ik uit moet stappen. Ondanks dat de bus vertraging heeft door de drukte ben ik nog steeds tien minuten te vroeg op school. Snel loop ik nog even naar de wc om me op te frissen. Daar aangekomen voel ik dat ik nog steeds drijfnat ben, mijn string is doorweekt. Nou die droogt vanzelf wel op met dit weer denk ik bij mezelf. Ik voel bij het schurende plekje aan de zijkant en voel een papiertje zitten. Ik haal het uit mijn string en kijk erop. Er staat een telefoonnummer op, meer niet.

Die wildvreemde heeft me eerst gewoon zitten betasten in de bus, ongevraagd. En daarna ook nog het lef om zijn telefoonnummer achter te laten. Boos pak ik mijn telefoon en voordat ik het doorheb stuur ik hem via whatsapp een bericht: “EIKEL!”. Met hoofdletters én een uitroepteken, dat zal hem leren. Ik fatsoeneer mijn kleding en wil mijn telefoon in mijn tas doen om naar de les te gaan. Dan krijg ik al een berichtje terug.

“Je genoot sletje. Probeer het niet te ontkennen. Instructies volgen.”

Wat een eikel, wat denkt hij wel niet, hij is echt niet de baas. Ik weet niet eens wie hij is. Boos loop ik naar het lokaal. Sinds kort moeten we onze telefoon in een grote tas met vakjes doen en als ik mijn telefoon daarin leg besef ik me pas dat ik hem nu mijn telefoonnummer gegeven heb.