“Humor is sublimatie van verdriet. Humor staat tot verdriet zoals ware liefde tot seks.”

“Dat snap ik niet…”

“Geeft niet Bart. Het is al laat op de avond en ik bazel wat.”

“Bedoel je dus dat liefde seks sublimeert?”

“Precies.”

“Dat snap ik niet. Wat is sublimeren eigenlijk?”

“De overgang van vaste stof naar gas… Laat maar jong. Niet proberen te redeneren. Schenk je nog eens bij?

Dankje.”

“Zo, alle meisjes liggen in bed. Wij zullen hier bij de open haard moeten overnachten.”

“Voor mij is het nog te vroeg. Een slaapmutsje? O kijk eens hier! Storm heeft een voorraadje Westvleteren Abt… ik denk dat we elk een exemplaar verdiend hebben, niet?

Hier is jouw glas, santé!”

“Proost! Ik drink normaal geen alcohol. Vandaag is niet normaal… Niet normaal!

Zucht.

Zeg Francis, hoe hebben jullie - jij en Deborah - mekaar leren kennen?”

“O…. Wel dat is inderdaad een verhaal. Ik heb het nog niet tegen veel mensen verteld…. ’t Is een beetje confidentieel.”

“O, ik houd mijn mond wel, knipoog knipoog.”

“Nee, dat zal je niet. Het geeft niet. Het is wel privé… Ik ben er eigenlijk trots op”

“Ha?”

“Ik heb haar verleid, jong. Beter dan een Don Juan of Casanova. Als een Expert. Met hoofdletter E. Ik was net terug uit Amerika. Ik had daar een postdocpositie aan Harvard”

“Waaw, knappe kop jij!”

“Kunstgeschiedenis. Nou ja, iedereen kan daar studeren als papa betaalt. Ik had inderdaad ‘een academische carriere’ kunnen hebben, als ik gewild had. Laat me voortvertellen jong. Toen ontmoette ik haar.”

“Heb je Deborah ginder ontmoet?”

“Nee, ik zei het toch, ik was op vakantie, bij mijn ouders, en ik ging met hen kijken naar een balletopvoering in de opera. Le Sacre du Printemps”

“Ken ik niet.”

“Echt? Bart toch! Eén van de meest passionele balletstukken die er bestaan. Het meesterwerk van Igor Stravinsky”

“O… al van gehoord… denk ik?”

“Van gehoord?? Van gehoord?? De choreografie van Maurice Béjart? Die ken je toch? Nee? Bon. We hadden goede plaatsen, op de eerste rij. Het was een magnifieke enscenering, een sfeer die droop van passie en betovering. En heerlijke ballerina’s.

En dan zag ik… haar.”

“Haar? Dat is dan Deborah?”

“Precies. Ik wist nog niet dat ze Deborah heette. Een jonge Griekse godin, de perfecte vrouw. Ik kon niet anders dan naar haar kijken. En toen kruisten onze blikken. Bart jong, dat bliksemde, dat knetterde. Ik geloofde van geen kanten in liefde op het eerste gezicht, coup de foudre of zo. Maar dat, wij, ons… ik keek haar in de ogen en zij keek naar mij, de hele voorstelling lang. Het leek of ik in haar ziel binnenglipte. Ik kon haar gedachten lezen, het was alsof ik haar mijn leven lang al kende… De wereld reduceerde tot zij en ik.”

“Nee…?”

“Echt waar! En na de voorstelling heb ik haar proberen te zien. Ik ben de kleedkamers binnengeglipt en mij binnengepraat zogezegd als afgevaardigde van het Boston Ballet. Ik zocht ze overal en ik wou het al opgeven toen zij mij vond. Dat wil zeggen, ze kwam uit het niets, neemt mijn hand vast en trekt me mee naar een opslagplaats of zo, en daar heeft ze me genomen – ik wist niet dat een vrouw kon nemen – niet te geloven. Ze heeft me drie keer laten klaarkomen en me letterlijk leeggezogen.”

Francis keek met ogen bijna gesloten in een onbestemde verte.

“Waaw, en sindsdien zijn jullie een koppel?”

“O nee jong, zeker niet. Ze liet nadien niets meer van zich horen. Niets. Ik moest de volgende morgen terug naar de US. Ik liet bloemen voor haar bezorgen op haar voornaam, dat was alles wat ik van haar wist: ‘Deborah’, op elke avond dat er voorstelling was. Een maand later was ik terug in het land. De voorstellingenreeks was afgelopen. Ik vond ze niet meer terug.”

“Waaw, dat is zó romantisch! Misschien kon ze niets terugdoen omdat ze je adres of telefoon niet had?”

“Toch, ik had ze de eerste avond mijn naamkaartje gegeven, en bij alle bloemen mijn emailadres of GSM-nummer of beide. Ik dacht dus dat ze geen interesse meer had.”

“Je bent uiteindelijk wel met haar getrouwd, dus het is nog goed gekomen? Dat is dan zoals bij mij en Emma.”

“Ha ja, jij hebt Emma ook ooit leren kennen… ook zo passioneel? Goddelijke seks van de eerste keer?”

“Nee, zeker niet, het was akelig.”

“Je hoeft het niet te vertellen, Bart.

Hier, drink iets.” Francis vulde Bart’s trappistglas bij.

“Akelig is het verkeerde woord. Het was niet het juiste moment. Misschien moest het zo zijn. Het was op de begrafenis van mijn broer, Bram.”

“Je hebt je broer verloren, mijn medeleven.”

“Al jaren geleden, Francis. Toch bedankt. Mijn oudere broer. Hij is verongelukt in een rally.”

“Dat gebeurt.”

“Hij was de vaste copiloot van Emma, zij was in die tijd Europees kampioen.”

“Nu je het zegt, dat weet ik nog. En dat ongeluk… was dat jouw broer?”

“Ja. Het was live op TV. Ze ging rechtdoor in een bocht aan 180 per uur en…”

Bart had moeite om het uit te spreken. Francis herinnerde het zich ook, vaag:

“Ik herinner het me nog. Zij had amper een schrammetje en haar copiloot was op slag dood.”

“Mijn familie was kapot. Mijn ouders, ikzelf, mijn oma, … En dat allemaal wegens een stuurfout.

En dan kwam de dag van de begrafenis. In besloten kring om de pers buiten te houden. We hadden gezworen dat Emma er niet welkom was. Ze daagde toch op. Dat wil zeggen, tegen het einde van de dienst, komt de begrafenisondernemer de familie, mij dus, zeggen dat er aan de kerkpoort een mevrouw Ringer staat die vraagt of ze de kist kan groeten.

Mijn moeder vraagt me om ze weg te sturen. Ik stap woedend naar achter om haar, de rosse heks, duidelijk te maken dat ze niet welkom is, en een mes te steken in onze miserie.”

“Ik begrijp dat je razend was.”

“En daar stond ze, een brok verdriet en ellende. ‘Bart, Bartje,’ zo zei ze, ‘het spijt me zo, ik ben zo’n monster. Ik heb Bram vermoord. Vergeef me…’

En voor ik iets kan doen omarmt ze me en laat al haar tranen de vrije loop op mijn schouder. Minstens een liter tranen huilde ze. En ik kon niets anders doen dan haar vasthouden en zeggen dat het een ongeluk was en dat het iedereen kan overkomen, en dat Bram heel erg opliep met haar en aan iedereen liet weten hoe goed ze wel was.

En toen ging de kerkpoort open en kwam de kist, buitengedragen, gevolgd door de familie – behalve ik dus, en zij zagen ons, Emma die mij snikkend omhelsde. Ze zwegen. Ik voelde hun bliksems. Wat kon ik doen? Ik voelde haar liefde, haar goedheid, en haar warme lichaam.”

“En?”

“En? Ik was verliefd.”

“O dat is een mooi verhaal! Nee dat wist ik niet van jullie.”

“Nee ik vertel het niet vaak. En hoe ik het dan bij jullie verder gegaan?”

“Ik heb haar naam en adres losgepeuterd van de Opera. Niet heel moeilijk. Ze had een appartement aan de universiteit. Ik reed erheen, mooi pak, grote ruiker bloemen. En ik belde aan.”

“Spannend!”

“Een meisje deed open. Dat was zij helemaal niet. Haar kamergenote. Ze woonden samen! Alix heette ze!”

“Oeps een afknapper. Lesbiennes! Hela - toch niet onze Alix, de moeder van Beatrice?”

“Ja, precies. Alix was supergastvrij en liet me blijven. Ze was aan het koken tegen dat Deborah thuis zou komen van de les. Ze kookte geniaal heerlijk, en toch vegetarisch.”

“En dan?”

“Wel Deborah kwam thuis en was heel blij me te zien. Ze zei dat ze helemaal geen bloemen of berichten van me had gekregen.”

“En vanaf dan leefde je samen met twee vrouwen, zoals ik dus?”

“Nee jong, Deborah was wel vriendelijk en zo. Ze wimpelde me af. Zeg hoe ging het dat verder met Emma?”

“Ja Emma. Dus. Wel, wij stonden daar. Ze wou me niet loslaten. Iedereen was al weg. Mijn moeder had me laten weten dat ik niet meer thuis welkom was. Het begon te stortregenen, en Emma had een dun zwart kleedje aan. We waren alletwee doorweekt, en ze kijkt me dan aan met haar lieve ogen...”

“En?”

“…en ik kan niets ander dat stamelen: ‘ik ben verliefd op je’”

“Ai ai ai, dat moet je nooit doen! Toch niet de eerste keer!”

“En zij zegt ‘ik ook’.”

“Wel… En jullie kenden mekaar niet eens?”

“Toch toch, mijn broer had mij al een paar keer meegenomen naar de renstal, en achter de schermen bij een rally. Voor mij was Emma een beroemdheid waar je op een eerbiedwaardige afstand van blijft. Ik had hoogstens gefantaseerd over haar.”

“Ze was dus je onbereikbare liefde, en opeens… pats! Waaw, romantisch.”

“Wel jouw verhaal is ook romantisch.”

“In het begin niet hoor! Ik huurde een flat in hun buurt en ik greep elke gelegenheid aan om in contact te komen.”

“Dat heet stalken zou ik zo denken?”

“Ja? Oei dat woord bestond nog niet. En ik kon snel een positie aan de faculteit versieren. En jij? En jij? Alles was in kannen en kruiken?”

“Nee hoor. De regen hield op, en ze zei: het wordt wat frisser. En ik: willen we iets gaan drinken. Nee, nee, het is al laat zei ze, en ze gaf me een kus en ze was ervandoor.

Net of er niets gebeurd was.”

“Ow.”

“Ik wist niet wat doen. Ik was van slag, zoals ze dat zeggen. Ik liep ’s avonds langs haar huis. Ik stond een paar keer op het punt bij haar aan te bellen. Ze liet niets meer van zich horen precies of er niets gebeurd was tussen ons.”

“Het is toch goed gekomen dacht ik?”

“Ja, per toeval. Ik was in mijn eentje naar de cinema gegaan. Ik zat helemaal achteraan in de zaal. Toen kwam zij binnen, arm in arm met een man, en ze gingen pardoes net voor mij zitten zonder mij te herkennen. En tijdens de pauze kijkt ze om, en ziet ze mij, en schrikt. Ben je mij gevolgd, vraagt ze. Ik kon helemaal niets zeggen en dus dacht ze waarschijnlijk dat ik ze gevolgd was. En toen de film gedaan was liet ze die jongen alleen weggaan, en sprak ze me aan.”

“O ow…”

“Bartje, je bent me gevolgd… Waarom, zei ze. En ze keek me aan met die mooie ogen. En ik kon niets uitbrengen. En toen kuste ze me. Opnieuw.”

“Kijk Bart, onze verhalen zijn compleet verschillend. Ik zie toch één flagrante gelijkenis.”

“Dat we uiteindelijk een koppel geworden zijn?”

“Ja dat ook. Nee dus. Voor vrouwen is het moeilijk om een Mister Right te vinden. Gedoemd om te mislukken omdat er nu eenmaal geen perfecte mannen zijn. Mannen zijn goed in één ding, soms in twee. Ze moeten vrede nemen met een surrogaat, of één die héél hard aandringt. Voor mannen daarentegen, wij dus, bestaat de perfecte vrouw wèl, en moeten we niets anders doen dan erachteraan gaan, of, zoals in jouw geval, te wachten tot ze voor je valt omdat ze denkt dat je achter haar aangaat”

“Heu, Francis, ik denk niet dat dat klopt hoor. Mannen en vrouwen zijn in principe gelijk.”

“OK dan. Vind jij Emma de perfecte vrouw?”

“Natuurlijk!”

“En vindt Emma jou de perfecte man?”

Bart tuitte zijn lippen, beet dan grimassend in zijn lippen en moest besluiten

“Nee. Zeker niet.”

“Bij mij is dat ook. Voor mij is Deborah per-fect. De beste. Met voorsprong. En ik kan het weten.”

“En jij bent ook perfect voor Deborah…”

“Nee, ik ben voor Deborah tweede of derde keuze of nog verder. Alix was haar geliefde. Ik was daar op het moment dat ze gedumpt werd door Alix.”

“Ow.”

“Precies. Zal ik nog bijschenken? Is dat je glas? Hierzo….

Ik zal nog meer zeggen. Mannen vinden vrouwen perfect. Altijd. Kritiekloos. Daarom dat ze erop jagen. Dat ze risico’s nemen om hun perfecte vrouw te veroveren. Vrouwen vinden geen perfecte man. Ze kennen geen in alle opzichten perfecte man. Behalve George Clooney, en die is onbereikbaar. En daarom jagen ze niet en nemen ze vrede met het best mogelijk alternatief. En dat is…“

“En dat is?”

“Een man die hun als perfect beschouwt, en ze wil veroveren.”

“Komaan Francis, je hebt te veel gedronken.”

“Laat me voortvertellen. Dat duurde dus minstens een jaar daar aan de universiteit. Ik zorgde ervoor om Deborah vaak toevallig te zien. Op een keer kwam ik Deborah en Alix samen tegen in een cafeetje. Ze hadden samen een project bij een ministerie, en ze zouden samen een nieuwe afdeling oprichten, of zoiets. En dus vertrekken uit de stad. En Alix nodigde me uit voor een afscheidsdinertje, die avond.

“Dat is lief.”

“Alix had subliem gekookt, vegetarisch, en voor mij speciaal had ze een lekker stuk filet pur gebakken.”

“Zeer attent… helemaal niet vegan of zo…”

“Vind ik ook. Het begon gezellig.

En toen wou Deborah om te spelen een stukje van mijn vlees. Ze zei zoiets als ‘ik ben wel vegetarisch, maar af en toe heb ik nood aan dierlijke proteïnen’ en ik was zo gevat om te antwoorden, ‘dat is dat zoals een lesbienne die af te toe een pik nodig heeft’.”

“Jij durft!”

“Ja, achteraf gezien," grinnikte Francis. "De meisjes reageerden elk anders. Alix scheen het hoogst ongepast te vinden. Deborah verslikte zich, liep rood aan en keek me even aan op diezelfde manier als toen in de opera. Alix werd boos op haar. Ze zei niets. Ze verging zichtbaar van jaloezie. Deborah probeerde zich een pose te geven. Tevergeefs. Je zag dat er iets in haar omgeswitcht was. Alix zei zo van die dingen als “een jongen is voor mij een goede vriend, een kameraad, een babbelvriend, niet méér." En ze sprak over een goede studiekameraad in haar jaar. Dat ze daar nooit nooit nooit seks zou mee willen of kunnen hebben.

Ik heb de avond toen verpest. Deborah had niet – of te laat - door dat Alix op haar verliefd was, en dat ze mij als concurrent zag. Alix heeft Deborah verplicht om te kiezen. Nadien, heb ik later gehoord.”

“En ze koos jou?”

“Nee. Ze koos niemand. Deborah liep weg, en drie maanden lang was ze van de aardbodem verdwenen. Alix vertrok ook en smeet zich op haar nieuwe job op het Ministerie. Ik nam ontslag aan de univ, en ik vond kleine freelance jobs als analist in veilinghuizen.

Ja ja ja…” mijmerde Francis. Hij glimlachte.

“Bart, ken je de gelijkenis tussen een vrouw en een bowlingbal?”

“Wat? Francis, jij bent echt een misogyne! Pervert! Degoutant!”

“Wacht, je weet niet wat ik wou zeggen… O? Had jij een ander verschil? Vertel?”

“Nee, dat krijg ik niet over mijn lippen!”

“Wil je het niet weten?”

“Nee, dàt wil ik niet weten, Francis.”

“Dan zeg ik het toch: De vrouw waant zich de meesteres van het spel, maar ze weet niet dat ze zelf ook een speelbal is.”

“Ah?”

“Had jij dan iets anders in gedachten?”