Dit is het vijfde en voorlaatste deel uit een kleine verhalenserie die zich grotendeels afspeelt in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Ik raad u aan eerst de voorafgaande delen te lezen.

Johank

Dit verhaal heeft wat langer geduurd dan verwacht. Door vakantie maar meer nog omdat het voor mij erg zwaar was om hetgeen er gespeeld heeft op papier te zetten. Hoe pijnlijk en verdrietig dit was en hoe moeilijk het was de juiste woorden en toonzetting te vinden. Maar ook dit hoort helaas tot het leven (van een schrijver). Niet dat ik dit begrijp of goedkeur, verre van dat zelfs. Toch hebben deze gebeurtenissen een grote impact op hun leven gehad, en kon ik er niet onderuit.

Lezers die vrijwel alleen maar geïnteresseerd zijn in de seks, moet ik helaas teleurstellen. Er zijn hier gelukkig genoeg andere verhalen die aan jullie verlangen tegemoet komen.

Veel lees plezier.

Johank

Resume hoofdstuk 47: Terug in Nederland.

Na terugkomst in Nederland was alles dus opeens in sneltreinvaart gegaan. Het kwam op mij over alsof de vakantie in Frankrijk iedereen nieuwe impulsen, nieuwe energie, gegeven had. En dat dit overgeslagen was op onze omgeving. Niet alleen had ik mijn beide studies met cum laude afgerond, ik had ook al een eigen bedrijf met klanten. En mijn verplichtingen aan de werkgevers van mijn ouders waren ook fundamenteel veranderd . Monique zat in een vergelijkbare flow, alles ging bij haar van een leien dakje, ze had zelfs tijd over en had zich als vrijwilligster bij een dierenasiel aangemeld. Aan het studentenleven onttrok ze zich volledig, net zoals ik eigenlijk gedaan had. Ze genoot zichtbaar van wat ze had en deed, en miste dat leven van geen kant.

Hoofdstuk 48. Een opgebloeide Viola.

Viola was het meest van ons allen opgefleurd en zij omschreef deze periode als volgt: “Alles in mijn leven voelt aan alsof ik opnieuw begin. Verliefdheid zoals jullie dat nu ervaren, heb ik nooit meegemaakt, deels wellicht ook door de oorlog. Nu krijg ik deze kans in mijn schoot geworpen, om dat mooie gevoel met jullie te mogen beleven, want ik voel echt voor het eerst in mijn leven verliefd. Het lijkt wel of mijn hele systeem aan het helen is. Oude pijnen en oude overtuigingen komen bovendrijven, soms in nachtmerries, maar ik herken ze nu, accepteer ze en kan ze achter me laten, eindelijk. Pijn waarvan ik niet meer iets wilde weten, durf ik nu met liefde onder ogen te zien, te omarmen en daar waar het nodig is vergeving geven. Ik zie alles terug vanuit een meer liefdevol perspectief. En dat is een wonder oor mij, te weten dat ik daartoe in staat ben. Echt een prachtige ervaring deze tijd van liefde en heling, en ik ben daar zo dankbaar voor. Dat ik mijn leven nu met liefdevolle ogen kan bekijken, en daardoor mijn liefde voor jullie durf te uiten, dit te mogen ervaren en te kunnen geven.”

Voor ieder van ons was het een verademing, te accepteren dat er tussen ons iets bijzonders gegroeid was t.w. een driehoeksverhouding. (Of zoals men dat heden ten dage noemt: een poly-amore relatie). Dat zoiets kon, stond verder buiten onze belevingswereld, die van ieder van ons trouwens, inclusief onze familie. Helemaal gezien het grote leeftijdsverschil tussen Viola en ons beiden. Maar met de natuur valt nu eenmaal niet te spotten en gelukkig deden onze ouders, zeker voor die tijd, niet al te moeilijk, hadden dit het min of meer al zien aankomen.

Hoofdstuk 49: 4 jaar later.

Deel 49-1: Viola’s onverwachte verdwijning.

Monique, onze 6 maanden oude dochter Viola en ik waren op weg naar Amboise. We hadden een verontrustend telefoontje van de Franse ambassade over Viola gekregen, namelijk dat zij afgelopen week meer dood dan levend in haar huis was aangetroffen. Het was een verzoek om zo snel als mogelijk naar haar toe te gaan. Viola, die pakweg een kleine 18 maanden geleden, een maand na ons huwelijk, abrupt en vrijwel van de ene op de andere dag uit ons leven verdwenen was. We wisten dat er, eindelijk, een man in haar leven gekomen was, een man waar ze hoteldebotel van was. Meer ook niet, maar om ons dan zo zonder enig bericht achter te laten, dat was er toch wel ingeslagen.

Die jaren daarvoor hadden we haar wel eens gevraagd of ze geen behoefte had aan een man van haar eigen leeftijd, en dat had ze altijd lachend afgewezen. Ze was gelukkig met ons, zo was haar antwoord altijd. Tot dan dus. Ze was voor zaken naar Amboise gegaan en daar had Cupido blijkbaar raak geschoten. We hoorden alleen dat ze verliefd was, en zagen haar nooit meer terug. Wel hoorden we via via, voornamelijk via onze Franse kennissen en Franse roddel blaadjes, over een erg onstuimige relatie. Over feestjes in Cannes, Monaco en waar dan ook. Over reizen naar New York, San Francisco, Acapulco, Tahiti etc. Het leven van de high society, zogezegd. Wij waren op slag vergeten, en bovenstaande woorden van haar hadden geen inhoud meer.

Via haar notaris in Amboise werd er een dikke 9 maanden geleden een punt gezet achter mijn werkzaamheden als haar zaakwaarnemer in zowel Frankrijk als Nederland. Er werd mij alleen gevraagd om een afsluitend overzicht te maken, en de zaken over te dragen aan haar verloofde. Een erg zakelijke en onpersoonlijke brief, die me toch weer bekend voorkwam uit die klasse. Uiteindelijk wordt je gewoon bij het grofvuil gezet. Een voor mij herkenbaar patroon , maar in dit geval toch ook wel met een erg teleurstellend gevoel. Zowel voor mij als Monique trouwens, die dat al helemaal niet gewend was en er nog meer aan onder doorging dan ik. Niet dat het mij geen pijn deed, want ik had toch veel, zei niet alles aan haar te danken. En met die wetenschap in mijn achterhoofd dankte ik haar, en treurde tegelijkertijd ook. Kon het niet begrijpen en daarmee paste het voor mij perfect bij het onvoorspelbare en hautaine gedrag van de upper class.

En nu dan opeens dat onheilspellende telefoontje, na zo een lange periode van stilte. Ik stond erop in mijn eentje te gaan, wilde absoluut niet dat Monique met onze dochter van nog net geen 6 maanden oud meeging. Maar daar was ik bij haar aan het verkeerde adres mee. Binnen de dag zaten we in de auto naar Amboise. Geen toeristische route, nee Monique wilde er zo snel als mogelijk naar toe. Uiteindelijk lukte dat binnen de dag. Tijdens deze reis praatten we veel over onze tijd met Viola en kwam toch wel naar voren toe hoe erg ieder van ons haar gemist had. Allerlei leuke anekdotes kwamen naar boven en meer en meer beseften we wat voor rol ze in ons leven gespeeld had en hoe groot de leegte was die ze achterliet toen ze plotsklaps uit ons leven verdween. Ook kwam, voor de zoveelste keer, het schuldgevoel van Monique ter sprake. Dat zij, samen met een studiegenote, haar zin had doorgedreven om in Zuid Brabant een veterinaire praktijk te beginnen, ver weg van Utrecht en indirect eigenlijk ook Viola. Dat was ten minste altijd haar gedachte of angst geweest, dat Viola dat zo ervaren moest hebben en daarom opeens weg was. Ik kon haar al die maanden er nooit van overtuigen dat zij het verkeerd zag. Dat Viola hun initiatief juist toejuichte en al een oog had laten vallen op een mooie lokatie voor haar praktijk en ons allen. Dat zij van plan was geweest deze aan te kopen, te renoveren en haar cadeau te geven. Dit had ik van Viola nooit aan haar mogen vertellen en daarna was het te laat, deed het er ook niet meer toe.

Deel 49-2: Viola’s mishandeling.

De notaris ving ons bij aankomst in Amboise op en samen met haar oude kindermeisje werden we direct naar het ziekenhuis gebracht. Dit vrouwtje nam onze kleine onder haar hoede terwijl wij ons aan Viola’s ziekbed voegden. In een vrijwel donkere kamer, waar we ons rot schrokken, en dat was nog zwakjes uitgedrukt. Of het de correcte beschrijving is van hoe we haar aantroffen weet ik niet, het leek op een ravage , zo toegetakeld als ze was. Een groot deel van haar lichaam was ofwel ingetapet of in het gips. Beide ogen waren grotendeels nog blauw van de bloeduitstortingen en 1 van de oogkassen alsmede een jukbeen dat gebroken was. Van de verpleegsters en artsen kregen we te horen dat ze hier al langer dan1 week lag en er zeer, zeer slecht aan toe was. Met ondermeer een zware hersenschudding, geperforeerde long, diverse gebroken ribben, inwendige bloedingen en nog diverse andere breuken, zoals een kaak, been, arm en enkele vingers. Ons werd verteld dat dit alles het gevolg was van extreem huiselijk geweld, haar aangedaan door deze zogenaamde verloofde. Die als een razende tekeer moest zijn gegaan, volgens hun dan. En niet alleen dat, hij had haar de laatste maanden ook volledig afgezonderd van de buitenwereld, haar al die tijd kalmerende of verdovende middelen gegeven, zodat ze niet langer aanspreekbaar, toerekeningsvatbaar en

handels bekwaam was. Deze man was inmiddels gelukkig al opgepakt en zat achter slot en grendel. En zo werd me verzekerd, daar stond hem een hel te wachten, zeker zodra hij eenmaal veroordeeld zou zijn en definitief vast zat.

Later hoorde ik dat er al meerdere dagen pogingen gedaan waren om ons te bereiken, dit de nodige moeite gekost had en uiteindelijk via de Franse ambassade toch gelukt was (men kende toen nog geen mobiele telefoons en het computer tijdperk stond nog in de kinderschoenen).

Deel 49-3: Een eerste teken van leven.

Viola’s situatie was meer dan kritiek en Monique en ik hebben wisselend de wacht gehouden. Die eerste avond, nadat we haar zo hadden aangetroffen en wij bekomen waren van onze ontsteltenis, vonden we elkaar spontaan in een oud ritueel dat we met ons drieën zo vaak uitgevoerd hadden. Monique en ik gingen elk aan een kant van Viola’s bed zitten en we namen ieder een hand van haar in de onze. En aaiden deze, voor zover als mogelijk was, zachtjes aan de binnenkant. Vreemd genoeg ontspande ze na een tijdje, het leek het wel of ze, terwijl ze door de vele pijnstillers verdoofd was, rustiger werd. Een effect dat nog versterkt werd toen haar oude kindermeisje zich met de kleine Viola bij ons voegde en kinderliedjes begon te zingen. Waar beide Viola’s op reageerden, onze kleine met een lach, onze vriendin door zachtjes in onze handen te knijpen al was dat maar voor een klein moment. Of was het wishful thinking van ons?

We weken in ieder geval deze eerste weken niet van haar zijde. Opnieuw werd ons duidelijk hoe geliefd zij hier wel niet was, maar ook hoe blij men was met onze komst. In het ziekenhuis werd na een paar dagen een extra grote kamer, of beter kleine zaal, voor ons vrijgemaakt. Viola werd hier naar toe verhuisd, en er werden ook extra bedden voor ons geplaatst. Zo konden we dag en nacht bij haar verblijven, en lag ieder van ons aan een kant van haar. Verder stond er ook een kinderbed samen met wat ander meubilair, zoals een tafel met stoel, een fauteuil en een kleine bank.

Viola’s oude oppas was zo lief om gedurende de dag onze dochter onder haar hoede te nemen. Vreemd genoeg werkte dat in beide richtingen meer dan goed. Voor Louisa, zoals ze heette, betekende het erg veel. Het gaf weer zin in haar leven en ook voldoende afleiding omdat ze zich erg veel zorgen maakte over haar vroegere ‘kleintje’. En onze baby was in haar sas, anders kon ik het noemen. Het mooie was dat ze bij tijd en wijle door Louisa heel erg voorzichtig in Viola’s armen gelegd werd. En deze dan kinderliedjes begon te zingen, wat iedere keer haar uitwerking op beiden niet miste.

Wij sliepen nu elke nacht aan een zijde van haar, en praatten zachtjes met haar, alleen maar oude en leuke herinneringen ophalend. Al snel kregen we van het verplegend personeel te horen dat onze aanwezigheid haar uitwerking niet miste. Dat Viola rustiger werd en zelfs nu, pas na een paar dagen, al begon te reageren op haar omgeving. Nog altijd kreeg ze veel pijnstillers toegediend, maar onze nabijheid bleek toch de beste medicijn te zijn, nog niet te spreken van de uitwerking van onze kleine Viola. Dit laatste werd indirect gedirigeerd door Louisa, heeft me Monique me later verteld. En was een blijk van hoe goed deze haar meisje kende, haar wist te bereiken en uit die comateuze staat wist te loodsen. Door heel simpel tegen Monique te zeggen dat ze soms even een vinger van Viola in het handje van onze baby moest leggen, of omgekeerd. Wel tegelijkertijd haar eigen hand op Viola’s hand of onderarm moest laten rusten. Zoiets heel simpels en toch effectiefs. Zelfs de artsen en het verplegend personeel stonden verbaasd van het effect dat dit op hun patiënte had. Net zoals dat van onze strelingen, die haar al rustiger hadden doen worden, maar deze nieuwe, tedere en zachte prikkeling deed haar, zeg maar, ontwaken. Het was net het zetje dat ze nodig had, ons te zien, horen en voelen. Helemaal toen ze eindelijk besefte waar dat handje bij hoorde, wat soms in haar armen lag, en op dat moment de prachtigste lach die ik ooit gezien had op haar gezicht toverde. Een lach die zelfs nog mooier werd toen Monique haar voorstelde bij haar naam. En vanaf dat moment keerde haar energie en wilskracht terug.

Deel 49-4: Viola opgelicht.

Er was nog een tweede reden, zo bleek een paar dagen na onze aankomst, waarom men verwoede pogingen ondernomen had om ons of beter mij te bereiken. Nadat men de vingerafdrukken van deze man had genomen, bleek dat men hier te maken had met een charlatan, een notoire en beruchte bon-vivant en oplichter. Iemand die eerder al een paar andere, oudere, vrouwen succesvol het hoofd op hol gebracht had, om hun daarna berooid achter te laten. Gelukkig niet zo ‘afgetuigd’ als Viola, maar dat deed niets af aan het gedane leed. Viola was blijkbaar een grotere vis in zijn net geweest, zeker in vergelijking met die andere vrouwen. Ergens moest hij zich vergaloppeerd hebben, was de overheersende mening bij de gendarmerie. In Viola’s geval zag men dezelfde aanpak terug, was men echter ook de mening toegedaan dat zij hem ontmaskerd moest hebben. Dit omdat hij niet bekend stond voor het gebruik van lichamelijk geweld. Daar ik tot voor kort haar zaken beheerd had, had men zitten springen om mijn hulp en expertise. Datzelfde gold trouwens ook voor de notabelen uit het stadje die nu erg in de piepzak zaten. Want ik had hun zaken op hun uitdrukkelijk verzoek eveneens aan hem overgedragen. Zij hadden blijkbaar het volste vertrouwen in deze man gehad en hem in navolging van Viola als hun zaakwaarnemer aangesteld.

Er bestond bij ons geen enkel moment van twijfel of wij dit wel of niet zouden doen. Monique stond hier hetzelfde in als ik. Na kort overleg met het thuisfront, voor Monique dan met name met haar tijdelijke vervangster als dierenarts, werd afgesproken dat wij hier zolang als noodzakelijk was, zouden blijven. Onze ouders kwamen dan wel eens voor een lange week over, ook omdat ze hun kleinkind gingen missen.

Ik liet er geen gras over groeien en begon vrijwel direct met het controleren van alle bezittingen van Viola. En dan praat ik niet over haar beleggingen, eerder over haar onroerend goed, en alles wat van waarde was in deze huizen. Zoals ondermeer schilderijen, antiek meubilair, etc. En vanzelfsprekend haar banktegoeden en juwelen.

Al snel bleek dat haar bankrekeningen behoorlijk geplunderd waren, en bij een eerste rondgang door haar ouderlijk huis er helaas ook meerdere schilderijen en een aantal antieke stukken meubilair verdwenen waren. Gelukkig had ik in mijn vroegere rol als haar zaakwaarnemer een zeer gedetailleerde catalogus aangelegd van alles wat er in elk van haar huizen aanwezig was, inclusief foto’s en een taxatie. Dat was gebeurd in samenwerking met een vertegenwoordiger van de verzekeringsmaatschappij en een kunsthistoricus annex antiquair. Zelf bezat ik een kopie van al deze documenten, net zoals Viola en de verzekeringsmaatschappij. Uit die van haar waren meerdere pagina's verdwenen, overeenkomend met die van de verdwenen spullen. Ook waren er meerdere pagina’s aangevinkt, waarschijnlijk met het idee om de hierop vermelde objecten te verkopen. Het opsporen van deze spullen was dan weer zaak van de politie en de verzekering, niet de mijne.

Die lag meer in het natrekken van zijn financiële handel en wandel, wat bij nader onderzoek een fluitje van een cent bleek te zijn. Samen met mijn collega, die zo vriendelijk geweest was om mijn versie van die catalogus te komen brengen, heb ik de diverse aandelenportefeuilles doorgenomen. Dat had nog wel wat voeten in de aarde gezien de gebrekkige communicatie mogelijkheden, maar uiteindelijk bleek het dus mee te vallen. En wel om de simpele reden dat, tot ieders geluk, zijn focus gelegen had op zeg maar de ‘hardware’, ofwel de huizen, schilderijen etc, en minder, of beter totaal nog niet op de ‘software’, t.w. de aandelen. Wat weer de vraag opriep waarom hij zich dan opgeworpen had als de zaakwaarnemer voor deze notabelen. Waarschijnlijk om geen argwaan op te roepen, zo suggereerde mijn collega. Het was in ieder geval een grote opluchting voor hun, die zich niet alleen verontschuldigden maar ons ook weer verzochten om hun zaakwaarnemer te worden. Waar wij natuurlijk geen nee tegen zeiden, maar nu wel een fors hogere commissie bedongen.

Tijdens het systematisch doorwerken van alle documenten kwam ik er tot mijn grote verbazing achter dat deze man in deze korte tijd zelfs in staat geweest was een van haar huizen, inclusief de hele inboedel, te verkopen. Geen bijzonder groot huis, eerder een klein landhuisje dat in de buurt van Bourges lag. En dit was nog niet zo lang geleden gebeurd. En kon met grote waarschijnlijkheid wel de reden geweest zijn van Viola’s aftuiging, doordat zij hier achter gekomen moest zijn en hem uiteindelijk ontmaskerd had. Maar dat was koffiedik kijken, want zolang ze niet echt bij kennis was kon men haar niet verhoren. In ieder geval hadden we een warm spoor, iets waar we mee vooruit konden. Men moet wel begrijpen dat we in die tijd, in vergelijking met vandaag, eigenlijk nog in het stenen tijdperk leefden. Van enige vorm van digitalisering laat staan mobiel verkeer was nog lang geen sprake. Geld werd oftewel cash gestort of via een papieren overschrijf- of incasso formulier overgemaakt naar een andere bank. En omdat bij navraag hier geen sprake van cash geld was geweest, moest dit geld wel op een bankrekening gestort zijn. En dit was de opening die we zochten en toen ging het snel, in de zin dat we erachter kwamen dat er op naam van Viola een bankrekening in Zwitserland geopend was. Vanaf dat moment was het tijdelijk uit mijn handen, omdat we hier praatten over Zwitserland, bankgeheimen etc. Het enige wat men op korte termijn kon doen, was verzoeken om de rekening te blokkeren. Pas nadat Viola weer 100% gezond was, is e.e.a. afgerond en bleek de schade uiteindelijk toch mee te vallen.

Achteraf hebben we van de politie gehoord dat deze man elke keer op dezelfde manier te werk ging, en hun mede daardoor in staat stelde om andere slachtoffers eindelijk te kunnen helpen. Wat schokkender voor Viola bleek te zijn, was dat deze man door haar ‘familie, t.w. de kinderen van haar neven en nichten (ofwel van die die haar verkracht hadden)’, geronseld was. Om op deze wijze, na haar dood, de beschikking over haar erfenis te krijgen. Daar zij, in hun ogen dan, hier recht op hadden ongeacht het gedrag van hun (voor)ouders. Te triest voor woorden, maar hoort dat niet bij dit soort mensen, oude adel? Scrupuleus, weinig tot geen zelfrespect, misplaatste eigenwaarde en superioriteitsgevoel.

Deze hele periode heeft me een ding wel erg duidelijk gemaakt, en dat is dat ik geen enkel verstand heb van hoe het menselijke brein werkt. Daar waar ik, en ook Monique, verwacht hadden dat Viola enorm veel pijn moest lijden van alle verwondingen die ze had overgehouden aan die mishandeling, viel dat op het eerste gezicht reuze mee. Niet dat ze geen pijn had, maar dat gevoel werd overschaduwd door haar blijdschap over onze aanwezigheid en helemaal die van onze dochter Viola. En die twee, en in het verlengde daarvan Monique, ontwikkelden over de tijd een erg bijzondere relatie, waar de basis vreemd genoeg in deze weken al werd gelegd.

Haar zogenaamde verloofde bleek haar te hebben voorgelogen over onze afwezigheid. Haar wijsgemaakt had dat we jaloers op hem waren, haar daarom niet meer wilden zien en in het verlengde daarvan alle banden met haar en ook dit stadje verbroken hadden. Wij haar huis in Utrecht van de ene op de andere dag verlaten hadden, net zoals ik ook mijn verantwoordelijkheden als haar zaakwaarnemer en die van de mensen in dit dorp zonder enige opgave van reden, beëindigd had, etc. En had haar als bewijs de papieren laten zien die ik naar de plaatselijke notaris gezonden had. Dat hij ons meerdere malen had proberen te bereiken maar wij iedere poging tot contact afgewezen hadden. Die emotionele pijn had alle andere fysieke pijn naar de achtergrond verdrongen, net zoals nu weer opnieuw gebeurde, deze keer echter door haar vreugde over onze aanwezigheid.

Een buitenstaander zou gezegd hebben dat zij een sterke vrouw was, wat ergens wel klopte, en toch wisten wij beter. Daar waar de artsen aandrongen op psychologische begeleiding, werd dat door haar resoluut afgewezen. Omdat zij bij ons terecht kon, wij alles van haar wisten. En daarbovenop was er de kleine Viola, die een ongekende vreugde in haar leven bracht.

De diplomatieke inspanningen van Frankrijk hadden hun uitwerking ook niet gemist. Zo waren alle bankrekeningen al direct pro forma geblokkeerd, ten minste voor de tijd dat het onderzoek naar deze oplichter duurde. Verder waren vertegenwoordigers van een paar banken afgereisd naar Frankrijk, en hadden ondermeer een gesprek met Viola en mij. Met als resultaat dat ik inzicht kreeg in de rekeningen die op haar naam stonden, zodat ik de politie en verzekering kon bijstaan in hun onderzoek. Een samenwerking die zeker in dit geval zijn vruchten heeft afgeworpen, en uiteindelijk een zeer nuttige en ergens ook wel weer logische toevoeging werd aan het portfolio van mijn bedrijf. (t.w. financiële recherche).

Hoofdstuk 50: Viola bijgepraat.

In de afgelopen 4 jaar was erg veel gebeurd. Viola was daar deels van op de hoogte, maar jullie lezers nog niet. Vandaar een iets uitvoerigere terugblik.

Vier maanden na onze bruiloft en vrij kort na haar afstuderen had Monique al, samen met een bevriende studiegenote, een eigen praktijk als dierenarts geopend. Deze lag iets ten zuiden van mijn geboorteplaats en vrijwel tegen de Belgische grens aan. Het idee voor deze lokatie kwam van haar studiegenote, die in deze omgeving opgegroeid was. Mede dankzij een tip van mijn vader hadden wij in die korte tijd een grote vrijstaande woning op de kop kunnen tikken. Een gebouw dat deels als bedrijfspand zou gaan functioneren, en deels als ons woonhuis. Dankzij de inspanningen van niet alleen mijn hele familie maar ook vrienden en kennissen was deze woning in korte tijd omgetoverd in een prachtig paradijsje. Het was vanuit hun standpunt een bedankje voor alles wat ik voor ieder van hun in deze laatste jaren onbezoldigd gedaan had, met name dan op financieel gebied.

De gehele benedenverdieping was voor de veterinaire praktijk bedrijfsklaar gemaakt. De andere verdiepingen waren voor ons bedoeld, en om eerlijk te zijn had men alles uit de kast gehaald om dit zo mooi als maar kon in te richten. De ervaringen, vaardigheden en kennis van al deze mensen, naast hun dankbaarheid, werd hier gevisualiseerd. Een mooier cadeau konden we ons niet voorstellen.

Verder was er een redelijk grote tuin, met voldoende ruimte voor een kleine honden kennel, en wat hokjes voor kleinere dieren zoals konijnen en marmotten.

Monique was toen al zwanger en een kleine 7 maanden later werd onze prachtige dochter Viola geboren. Men zegt wel eens huisje, tuintje, kindje en dat gezegde ging zeker voor ons op. Het was er gewoon de tijd voor en we waren dan ook dolgelukkig met haar komst. De enige schaduwzijde was de drukkende afwezigheid van haar ‘naamgeefster’.

Mijn of beter ons bedrijf, daar ik het had opgericht met mijn oude mentor, floreerde vanaf het eerste moment meer dan goed. Natuurlijk hadden we de wind in onze rug met Viola als een van onze belangrijkste klanten, maar daar was het niet bij gebleven. Niet alleen had mijn compagnon nodige klanten meegenomen, meer nog bleek dat mijn inspanningen voor het bedrijf van Viviane haar ouders , niet onopgemerkt gebleven waren. Over klanten hadden we dan ook niet te klagen, we moesten op een bepaald moment zelfs even pas op de plaats maken, mensen of bedrijven teleurstellen. Ons uitgangspunt was om in die eerste jaren een stevig fundament neer te zetten, niet in willen boeten op de kwaliteit van ons werk door bijvoorbeeld te snel te willen groeien, door bijvoorbeeld meer mensen in dienst te nemen, of door te gaan samenwerken met andere bedrijfsjuristen of -economen. Pas na sterk aandringen van zowel Viola en Monique gingen we na iets meer dan 3 jaar overstag, en het lot was ons wederom goed gezind. Want een maand of wat later klopte tot mijn grote verbazing een oude bekende aan de deur, met de vraag of wij niet konden gaan samenwerken. Deze bekende was de voormalige leidinggevende van dat bedrijf, die daar recentelijk met ruzie opgestapt was, en zich aan het oriënteren was op de markt. Van hem hoorde ik ondermeer dat Viviane’s vriend steeds meer macht naar zich toe trok, met geregeld desastreuze gevolgen, om vervolgens de schuld bij hem neer te leggen. En op een bepaald moment was voor hem de maat vol. Monique keek me later die avond met een lach aan, zeggende dat ik een engeltje op mijn schouder had zitten.

Van mijn ouders hoorde ik dat dit vriendje sinds kort haar man was. Viviane namelijk ongewenst zwanger geworden was en daarop in het grootste geheim getrouwd. Viviane die dik 2 jaar na mij als juriste afgestudeerd was, en vrijwel direct parttime was gaan werken in het bedrijf van haar ouders. Ik had bij een van mijn laatste opdrachten voor dat bedrijf zijdelings met haar te maken gehad, maar toen was er alleen sprake van een vriendje, niets over een zwangerschap.

Met dat vriendje, of nu dus haar man, had ik het laatste jaar spaarzaam contact gehad maar dat was puur zakelijk geweest. En gelukkig maar voor een korte periode want deze persoon lag me totaal niet. Men kon hem, zoals het in de volksmond wel gezegd wordt, omschrijven als een rijkeluiszoontje. Iemand met een grote mond, flierefluiter van de bovenste plank, die dankzij de connecties van zijn vader en nu dus ook van zijn schoonvader, direct een strategische functie in het familiebedrijf had gekregen. In het begin was hij alleen verantwoordelijk voor de acquisities, en als zodanig had ik incidenteel met hem te doen. Maar blijkbaar had hij snel promotie gemaakt.

Mijn verplichtingen aan hun bedrijf waren gelukkig al lang verleden tijd en hadden hun geen windeieren gelegd. Wel kwamen er daarna nog met zekere regelmaat verzoeken binnen om een analyse te maken of ons licht te laten schijnen over een beoogde investering, een enkele keer zelfs over de overname van een bedrijf. Of het een verantwoorde investering was en zou bijdragen aan hun portfolio en de groei van het familiebedrijf. Heel vaak volgde er een negatief advies wat weer tot scheve gezichten leidde. Wat ik toen nog niet wist, was dat deze verzoeken van de ouders eigenlijk van Viviane kwamen, vaak na erg lang aandringen. En deze directeur eigenlijk het vuile werk voor de familie deed, hun uit de schijnwerpers hield. Maar ja, eens was de maat vol en dat gold nu ook voor hem. Uiteindelijk kun je niet alles voor geld kopen, houdt de loyaliteit ergens op.

Zelf omschreef ik het handelen van Viviane’s man als volgt: “hij schiet in het wilde weg en soms, heel soms, heeft hij geluk. Maar een strategie of tactiek zit er niet achter”. In ieder geval had ik na deze informatie het grootste deel van onze en Viola’s aandelen met winst kunnen verhandelen.

Viviana was dus in alle stilte getrouwd en een dik half jaar later bevallen van een meisje, Sylvia. Deze bevalling was helaas, zo vertelde mijn moeder, niet helemaal vlekkeloos verlopen. Niet dat het meisje er iets ernstigs aan over gehouden had, b.v. zwaar gehandicapt was. Integendeel: Sylvia was, mijn moeder weer citerend, een erg lief en slim meisje, alleen duurde het allemaal een fractie langer voordat ze iets begreep en erop reageerde. Sommigen noemen dat traag van begrip, en dat is iets wat toen al in slechte aarde viel, om te beginnen bij haar vader. Die man spoorde sowieso niet, had ook een kort lontje, kreeg ik van allerlei kanten te horen. Deels wist ik dat wel, maar je verwacht zoiets niet van een vader.

Dit alles was in het jaar dat vooraf ging aan ons huwelijk gebeurd, maar e.e.a. hoorde ik van mijn moeder na ons huwelijk of eigenlijk pas toen we ons nieuwe huis betrokken. Dit mede doordat onze moeder een beetje de rol van oppas van Sylvia op zich genomen had en regelmatig met de kleine aanwipte. Soms zelfs in gezelschap van Viviana en onverwacht groeide er in die maanden een vriendschap tussen haar en Monique. Mede voortkomend uit het gegeven dat zowel haar man als ouders haar verwaarloosden en niet blij waren met hun kind c.q. kleinkind. Voor Viviana was dit triest genoeg een herhaling van zetten uit haar eigen jeugd, je niet geliefd weten te voelen.

De daarop volgende jaren kregen wij regelmatig, via Monique of mijn ouders, stukken doorgespeeld met de vraag om onze mening hierover te geven. Soms betrof het materiaal inzake een overname, soms een juridische contract. Elke keer gaven wij ons vakkundig oordeel, welke Viviane, buiten medeweten van haar man, doorgaf aan haar collega's of terloops besprak met haar vader. Zo werd de schade van zijn zakelijk handelen tot een minimum beperkt. Het is zoals men altijd al zegt: een kinderhand is snel gevuld, en dat ging voor haar man zeker op. Zo zweefde hij in zijn eigen droomwereld, terend op de paar succesvolle overnames en investeringen. En zij liet hem in zijn waan van succesvol zakenman, levend als een bon-vivant, er vanzelfsprekend ook meerdere liefjes op nahoudend.

Sylvia werd in de jaren daarna gelukkig erg goede vriendinnen met Viola en onze huisdieren. Het was zoiets als de appel valt niet ver van de boom en net zoals haar moeder vroeger, vond je haar vrijwel alle uren na schooltijd bij ons en zagen we hoe zeer ze in haar element was. De omgang met de dieren gaven haar rust, het meisje straalde echt en wilde nooit naar huis. Monique en ik zagen een erg intuïtief, hooggevoelig en intelligent meisje. Ik hield mij die jaren wijselijk op de achtergrond, temeer daar haar vader een rancuneus type bleek te zijn.

Hoofdstuk 51. Slechte herinneringen wissen.

Na een kleine 4 weken mocht Viola het ziekenhuis verlaten, en het plan was om 4 tot 6 weken later naar Nederland terug te keren. Deze laatste periode in Frankrijk brachten we door in haar landhuis, samen met Louisa die inmiddels helemaal opgebloeid was in haar oude rol als kinderoppas. Verder kwamen er naast 2 verpleegsters ook 2 jonge vrouwen tijdelijk in de huishouding werken. Dit laatste tot onze grote verbazing op kosten van de gemeente.

In deze weken hebben we (ik, de notaris en de gendarmerie) haar bijgepraat over de handel en wandel van haar ex-vriendje. Ze was wel aangeslagen door alles wat ze hoorde, maar die teleurstelling werd keer op keer verdreven door onze kleine, en in het verlengde daarvan ons. Een wel erg bijzondere relatie, twee jonge mensen met een vrouw die ouder was dan hun respectievelijk ouders. Een soort symbiotische relatie, mutualisme in ons geval, waar ieder van ons in gedijde en tot zijn of haar recht kwam. Ik kreeg daarbij vanaf nu de volledige verantwoordelijkheid over al haar bezittingen, zowel die in Frankrijk als in Nederland. Zij vertrouwde mij volledig, ik zou sowieso nooit grote beslissingen nemen zonder haar te raadplegen.

Een kleine 10 dagen voor ons vertrek naar Nederland nam Monique mij even apart. Zij vroeg me of ik zin had en het ook aandurfde om weer eens samen met Viola te vrijen. Van de verpleegsters en artsen had ze al begrepen dat er geen echt lichamelijke obstakels meer waren om boet te vrijen. Wel rustig aanvangen was hun advies geweest net zoals niet al te moeilijke of inspannende standjes te doen. “Daarbij” zo zei Monique “zou het ook goed voor haar zijn om die nare herinneringen te verdrijven en te vervangen door mooiere, zoals we dat al eens eerder gedaan hebben. Dan durft ze hier ook in de toekomst weer naar toe terug te komen.” Naast het gegeven dat ik sowieso weer graag met Viola de liefde wilde bedrijven, waren dit doorslaggevende argumenten. Dus ging ik mee met haar voorstel en bereidde me voor op een romantische, gepassioneerde avond en nacht.

En al snel bleek dat het Monique niet alleen ging om Viola’s slechte herinneringen te vervangen door mooiere, maar ook om de hare. En meer dan dat zelfs, zij had het verlangen hier iets moois en nieuws te planten, wilde dat onze familie zich ook hier ‘ging wortelen’. En deze avond leidde over de tijd een onverwacht en erg mooie ‘Apocalyps’ in, met een meer dan bizar verloop.

Maar daarover in het volgende en laatste deel meer.