Dit is het zesde en oorspronkelijke laatste deel uit een kleine verhalenserie die zich grotendeels afspeelt in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Ik raad u aan eerst de voorafgaande delen te lezen.

Johank

Vervolg Hoofdstuk 51. Slechte herinneringen wissen.

We lagen aan beide zijden van Viola in bed, toen Monique deze vraag stelde. Onze kleine lag in haar bedje rustig te slapen, dat iets verderop in de kamer stond. We streelden Viola en ik liet Moniques vraag ook over mij heenkomen. In eerste instantie had ik de dubbele bodem van haar vraag niet door, en was Viola mij voor. Het idee om samen een baby te maken deed haar ‘exploderen’ en vaagde bij wijze van spreken alle nare herinneringen al weg. Dit was zoiets veel meers en moois, dat het haar hele wezen overspoelde en ze niet wist wat te zeggen of doen. Ook ik was overrompeld door Moniques verlangen, ondanks het feit dat ik wist dat ze niet al te lang wilde wachten met een tweede kind. Maar dus niet dat ze dit hier al wilde verwekken, in een trio met Viola. Wel dat ze graag wilde dat onze kleine dochter snel een broertje of zusje had om mee op te groeien.

Hoofdstuk 52. Een broertje voor Viola?

Een minuut later zei Viola: “Maar willen jullie dan wel seks hebben met zo een scharminkel als ik. Ik ben bijna vel over been, er is helemaal niets aantrekkelijks meer aan mij.” Zowel Monique als ik veerden op om dit tegen te spreken en ik liet Monique het woord: “Mooiheid zit van binnen lieverd, van buiten veranderd op den duur iedereen. Jij bent trouwens nog altijd een verschrikkelijk mooie en aantrekkelijke vrouw. Heb je recentelijk wel eens in de spiegel gekeken?” Ze trok haar zo uit bed mee naar de spiegel in de aangrenzende badkamer. En ik hoorde haar daar verder gaan: “Ja, toen we hier aankwamen waren we geschrokken. Niet alleen door al die verwondingen die je had, het gips en de verbanden maar ook hoe vermagerd je er uitzag. Je was toen echt een skelet, vel over been zoals je dat zojuist zei. Maar daarna ben je weer beetje bij beetje aangekomen. We weten dat je lange tijd alleen maar vloeibaar voedsel gehad hebt maar sinds je weer gewoon kunt eten heb je je niet ingehouden. En je ziet er nu fantastisch uit, bijna beter nog als vroeger. Om op te vreten zo te zeggen. Weet echter dat we met jou willen vrijen omdat we van je houden, om wie je bent, scharminkel of lustobject maakt ons geen sodemieter uit. En laat die nachtjapon maar liggen, die zul je niet meer nodig hebben vannacht,” hoorde ik haar zeggen, terwijl ze Viola lachend weer mee de slaapkamer binnen trok.

Ik opende met een grijns op mijn gezicht mijn armen voor haar, zeggende “Kom eens hier lekker ding, dit heb ik te lang moeten missen”, waarop ze zich tegen mij aan vleide. Maar niet voor lang, want Monique kwam ook het bed in en zei tegen me: “Doe niet zo egoïstisch schat, ik wil ook van haar genieten.” Waarop Viola zich omdraaide naar haar om haar te kussen. Zo lag ze tussen ons beiden in, en begonnen wij haar te strelen en kussen. Zeg maar de zgn. Ayurvedaanse massage, die je met twee personen kunt uitvoeren. (Ook wel de 4 handen massage genoemd).

Dat klinkt misschien vreemd hier, maar de jaren zeventig hadden ons ook niet onberoerd gelaten. Niet dat we ons volledig hadden laten meeslepen door deze ‘vrijheid, blijheid’ generatie, maar onze voelhorens hadden we wel uitgestoken. Ook het begrip ‘vrije liefde’ stond ver van ons af, aan de andere kant paste onze driehoeksverhouding, soms uitgebreid met een van Viola’s oude bekenden, wel weer in dat beeld. Maar dat hingen we nooit aan de grote klok, evenmin als het gebruik van speeltjes en rollenspelen. Nog niet te spreken van de diverse massage workshops die we gevolgd hadden, zoals deze en de Tantra. Allemaal initiatieven die trouwens uit Viola’s hoge hoed gekomen waren.

Ook nu bleek weer hoe goed Monique en ik op elkaar afgestemd waren, want zowel deze massage, die subtiel overvloeide in een erotische massage voerden we onbewust en niet afgesproken uit. Het enige moment van contact tussen Monique en mij was er toen Viola onder onze handen en tong lag te kronkelen. Monique keek me erg geil aan, likte over haar lippen waarop ik knikte. Terwijl zij zich vervolgens tussen Viola’s benen vleide, nestelde ik me andere kant van Viola’s lichaam. Haar hoofd en rug lagen nu op mijn buik en borst, met mijn beide benen ieder aan een kant van haar. Terwijl ik haar streelde, met haar borsten en tepels speelde en haar nek en oorlelletje kuste, verwende Monique haar met haar tong en vingers. Viola had het niet meer, duwde Monique’s hoofd harder tegen haar kutje aan terwijl ik Moniques vingers zag spelen met haar clitje en ik dacht zelfs eentje Viola’s sterretje te strelen en meer. In ieder geval kwam Viola even later tot een daverend orgasme en dat liet ze iedereen weten. Onze kleine begon zelfs van schrik te huilen waarop Monique zich lachend verwijderde uit Viola’s dijen, haar gezicht afdrogend van Viola’s sapjes. We maakten het licht aan, en keken elkaar lachend aan. Daarop stond Viola op en nam wat later met een lach haar naamgenote over uit Monique’s handen. Die was inmiddels alweer rustiger geworden en leek ieder van ons met verwondering aan te kijken. En ja, onze lachende gezichten toverden uiteindelijk ook een lach op haar gezichtje.

Viola ging met haar in bed liggen, waarop Monique tegen mij zei: “Kom laat ons nu een baby’tje maken, ik ben nog altijd bloedgeil.” Ze ging op haar armen en knieën op het bed zitten, daarbij beide Viola’s aankijkend. Geen voorspel, niets van dat. Ze zei gewoon: “Kom op, neuk me nu maak een broertje voor Viola. Laat haar zien hoe je je haar broertje Francois maakt, hurry up.” Ik ging achter haar zitten en stootte mijn nog altijd keiharde pik in haar. “Moet je het zo hebben, geile slet. Recht voor de ogen van je dochter je laten naaien door mij?” “Geen gezeik, nu” riep ze uit, “Naai me nu, geilerd, doe waar je voor gemaakt bent en maak je geile vrouw zwanger, geef me een zoon.”

En zo gebeurde het, met de gezichten van 2 lachende Viola’s voor mij. Alsof de kleinste van de twee doorhad wat er gebeurde zo kirde ze van plezier. En mama, die lag even later lachend en gelukkig in mijn armen. Niet alleen 200% overtuigd dat ik raak geschoten had maar ook dat het een jongetje zou worden. Is dat nu wat men ‘Vrouwelijke intuïtie’ noemt, vroeg ik me af. Viola geloofde haar in ieder geval op haar woord en viel me wat later gelukkig en verliefd in de armen. De slechte ervaringen waren in een penseelstreek, of beter penismove , gewist.

Ondanks deze meer dan geslaagde avond stonden beide vrouwen erop dit de volgende avonden te herhalen. ‘Just in case’, zo zeiden ze met een lach en knipoog.

Daarbovenop had Viola niet alleen heel wat in te halen, maar ook een urgent eiwit tekort, zo vulden ze later die week aan.

Hoofdstuk 53. Terug naar Nederland.

De resterende dagen in Amboise zag iedereen een opgebloeide en zeer vrolijke Viola. Onze tijdelijke huisgenotes hoefden niet te raden naar de reden van deze verandering in haar gedrag, en aan de vele knipoogjes van de vrouwelijke bevolking in Amboise was daar ook het kwartje gevallen. Wellicht speelde de gezonde kleur van haar huid hierin een rol. Monique had mij hierop met een glimlach geattendeerd, suggererende dat dit mede kwam door de vele extra eiwitten die ze deze dagen toegediend kreeg. Of dat echt waar is weet ik nu nog niet, maar tegen vrouwenlogica kan geen man op. Dat had ik in die jaren ook al opgegeven, temeer daar zij ook zwanger bleek te zijn zoals ze al vanaf het eerste moment beweerd had. En er maanden later een jongetje op de wereld kwam, maar daarover later meer.

De dag voordat we zouden vertrekken was er door de lokale bevolking ‘spontaan’ een lunch annex feestje georganiseerd in de tuinen van het kasteel. Voor mijn gevoel was niet alleen iedereen uitgelopen om afscheid te nemen van haar en ons, ook zag ik voor het eerst een zeer zelden vertoonde oprechte liefde voor iemand van adel c.q. hogere klasse.

Het was die dag een plezier om naar haar te kijken. Hoe ze zich bewoog tussen alle mensen, met velen een woordje wisselde, soms even aan een tafel plaatsnam om wat te praten met haar tafelgenoten. Ook wij werden regelmatig aangeklampt en bedankt. Maar dit was Viola’s feestje, en die danste geregeld mee op de lokale muziek. Totdat ze ons beiden naar voren haalde voor een gemeenschappelijke dans, om ons na afloop te bedanken met een gepassioneerde kus. En samen met ons, Louisa en onze kleine alle aanwezigen bedankte voor hun liefde en medeleven over al die jaren en met name de laatste weken. Dat het haar door vele moeilijke momenten gehaald had. Ik zag vele tranen vloeien bij deze woorden van haar.

Hoofdstuk 54. Nieuwe reis- en huisgenoten.

Op de terugreis werden we niet alleen vergezeld door Louisa, ook ging een van de verpleegsters alsmede een van de huiselijke hulpen mee. Dit op uitdrukkelijk verzoek van Viola, die vooraf Monique gepolst had, ook om te checken of onze huidige woning voldoende plek bood voor hun. Louisa wilde sowieso niet meer weg bij ons, zo verknocht was ze aan onze kleine, nog niet te spreken van Viola. We konden het haar, en eerlijk gezegd ook onze dochter, niet aandoen Louisa achter te laten. Dat zou hun beider hart gebroken hebben en zo een stel barbaren zijn we ook weer niet.

Zo gingen we met 2 auto’s huiswaarts, ik in die van ons met beide jonge vrouwen als gezelschap, de andere 4 in de Citroen DS station van Viola. Hoewel beide vrouwen meer dan 6 weken bij ons gewoond hadden, had ik nooit de tijd gehad, of beter gezegd genomen, hun beter te leren kennen. En dat werd op deze reis ruimschoots ingehaald. Beide vrouwen leken qua postuur erg veel op elkaar. Vrijwel even lang, en gelijk qua omvang, die niet dik of dun te noemen was. Geen van de twee kon je als moeders mooiste of lelijkste omschrijven, verder waren ze ongebonden. Voor beiden gold dat ze hun vleugels wel eens wilden uitslaan, de beweegredenen waren echter anders. Viola bood hun deze mogelijkheid, en daar ze een erg goede en lieve werkgeefster was, hadden ze ingestemd met deze verhuizing naar een ander land. Wat zeker meespeelde was dat ze meer dan goed betaald werden, iets wat altijd welkom was.

Chantal de jongste, nog net geen 20, en huishoudelijk hulp, was een simpele vrouw van eenvoudige afkomst en wilde wel eens wat anders van de wereld zien. Een vriendje kon altijd later nog, zo voegde ze aan haar verhaal toe. De andere vrouw, de verpleegster en van naam Colette, was begin 30 en een paar maanden geleden gescheiden van haar man, die haar bedrogen had. Dat was voor haar de reden om op Viola’s aanbod in te gaan, en alles achter zich te laten. Ze was op een bepaalde manier erg mooi, en had ook iets ondeugends over zich, in mijn ogen dan ten minste. In ieder geval was de hele reis met beide zeer onderhoudend en leuk, en was het ijs bij aankomst in Nederland gebroken. En dat was maar goed ook, want uiteindelijk kwamen ze bij ons inwonen, in een huis dat stukken kleiner was dan Viola’s chaletje in Amboise. En als je zo op elkaars lippen leeft is het beter dat je elkaar goed kent.

Opeens moest ik terugdenken aan mijn eerste maanden met Viola. Sowieso moest ik erkennen dat zij ongelukkig is geweest in haar omgang met mannen, m.u.v. mij dan. Maar ik ben dan ook gevormd door haar, geboetseerd zogezegd naar haar droombeeld van een man. En daar hoorde een monogaam leven niet bij, maar wel respect, eerlijkheid, oprechtheid en integriteit. En bij de seks oog hebben voor de verlangens en het genot van de ander, en dat altijd laten prevaleren boven je eigen genot. En ik moest denken aan de diverse vrouwen of beter bedpartners van haar waar wij samen, en later ook met Monique, seks mee had. En kijkend naar deze 2 vrouwen vroeg ik me af of mij iets ontgaan was in Frankrijk, dat deze 2 vrouwen meer waren dan alleen maar personeel. Waarom ze anders zo vorstelijk betalen? Toch maar straks eens aan Monique vragen, maar ergens dacht ik het wel te weten.

Hoofdstuk 55. Weer thuis.

Onze thuiskomst was ook een grote happening. Familie en vrienden stonden al ongeduldig naar ons uit te kijken en iedereen was dolblij toen we eindelijk arriveerden. Blij om de kleine Viola weer te zien, blij om te zien dat de grote Viola weer helemaal opgeknapt was en dolblij te horen dat Monique weer in verwachting was.

De dagen werd al vrij duidelijk dat het wellicht toch een goed idee was om een andere grotere woning te zoeken. De trap bleek sowieso een obstakel te zijn voor de oudere mensen, zoals Louisa en onze grootouders. En in de nabije toekomst waarschijnlijk ook voor Monique als ze iedere keer met haar zwangere buik de trap omhoog en omlaag moest lopen. Nog niet te spreken over de kinderen als die straks buiten of beneden wilden spelen. Eigenlijk wisten we dit al van haar vorige zwangerschap, maar hadden dit voor ons uitgeschoven. En nu met Louisa in huis, een tweede kind op komst konden we er niet meer onderuit.

Zoals zo vaak overrompelde Viola ons weer met erg mooi nieuws. Ze had buiten mijn medeweten om, ten slotte was ik haar zaakwaarnemer, mijn vader en compagnon benaderd om uit te vinden of dat ‘landhuis’, waar ze eerder haar oog op had laten vallen, nog op de markt was en zo ja een eerste bod neer te leggen. Een bod beduidend veel lager dan de vraagprijs. Maar ja, dit object stond ook al een aantal jaren te koop, was inmiddels aardig vervallen, en nog net geen bouwval. En de verkopende partij wilde het maar al te graag kwijt, dus was er veel water bij de wijn gedaan, zo kreeg ik van haar en mijn compagnon te horen. In het kort gezegd zouden zij en ik de komende week de koop definitief maken bij de notaris. Ofwel: ik werd voor een voldongen feit gezet, en besloot maar te vertrouwen op het oordeel van de betrokkenen. En daar bleef het niet bij, Viola drong er bij me op aan om met mijn neven te gaan praten i.v.m. de op handen staande restauratie of verbouwing van dit ‘krot’. Dat er interesse bij hun bestond om dit te doen, maar dat er een ‘organisatie c.q. bedrijf’ achter moest staan. En daar hadden zij mijn hulp bij nodig.

Hoofdstuk 56. Familie in zaken.

Nu vertrouwde ik wel op mijn familie, was ervan overtuigd dat alle kennis en vaardigheden aanwezig waren maar was dit voldoende. Naar mijn mening moest er minimaal een architect bij, en moest er een gedegen projectplanning en kostenplaatje komen. En toen bleek dat ik hun onderschat had, en zij dondersgoed wisten wat te doen. Een en ander moest alleen geformaliseerd worden. Tot nu toe hadden ze altijd voor een aannemer etc gewerkt, nu wilden ze dit in eigen beheer uitvoeren. Ofwel een eigen bedrijf oprichten, en ik begreep dat Viola hun rugdekking wilde geven. En van mij verwacht werd om samen met hun dit bedrijf op te richten, en samen met mijn compagnon voorlopig de bedrijfsvoering zouden doen. Alles op kosten van Viola.

Deze vrouw verraste me keer op keer, en tegelijkertijd was ik haar erg dankbaar dat zij mijn familie de mogelijkheid gaf om op eigen voeten te gaan staan, een leven in te richten zonder afhankelijk te zijn van een baas. En daar hielp ik hun meer dan graag bij.

En toen ging het verrassend vlug, te meer daar zij hulp kregen van veel vrienden en bekenden. Iedereen gunde hun deze kans en er werd bij wijze van spreken dag en nacht door gewerkt om deze restauratie nog voor de bevalling van Monique afgerond te hebben. Dat was helaas ijdele hoop, het verval was simpelweg te groot geweest. De uiteindelijke oplevering was uiteindelijk na 1,5 jaar, maar toen hadden we ook een pareltje. En had het bedrijf van mijn neven een uitstekende reputatie gekregen wat ook af te zien was aan de orderportefeuille, die goed gevuld was. Petje af voor Viola, die een goede neus had voor kwaliteit en zaken.

Dit was niet het enige bijeffect van Viola’s inspanningen. Monique had mij al in het begin er eens op gewezen dat een van mijn neven wel opvallend veel belangstelling had voor Chantal, erg vaak om haar heen hing. Ik had er zelf nooit echt acht op gegeven, dus observeerde de dagen daarna eens meer wat er zoal in en om huis speelde. En moest niet alleen met een glimlach Monique gelijk geven, kon tegelijkertijd ook genieten van het onbeholpen gedrag van mijn neef, die geen woord Frans sprak. Chantal had inmiddels wel al wat woorden Nederlands geleerd, en leek zo te zien wel gecharmeerd van mijn neef. Dus suggereerde ik dat Viola hun beiden misschien wel wat kon helpen, door bijvoorbeeld taalles te geven aan wie het maar wilde. Dit idee viel gelukkig in goede aarde bij meerdere mensen, en zo werd de grondslag voor een eerste romance gelegd.

Hoofdstuk 57. Toch meer dan Viola’s hulpjes? [/]

Intussen had ik ook al eens bij Monique geïnformeerd of er iets meer bestond tussen Viola en haar beide ‘hulpjes’, waarop ik meer dan alleen een bevestiging kreeg. In die zin dat zij hun een keer betrapt had en meegezogen was in het spel. En dat het niet bij die ene keer gebleven was. Ik kon merken dat ze blij was het kwijt te kunnen, tegelijkertijd was ik aardig ontstemd. Het was tegen alle afspraken in, het voelde een beetje als vreemdgaan. Van haar zeker, hoe Viola hier in stond wist ik niet. Vroeger kreeg ze ook met zekere regelmaat vriendinnen op bezoek, die ze altijd aan ons voorstelde en betrok in hun of ons spel. En toch, uiteindelijk had zij ons ooit zomaar verlaten voor een andere man, oplichter of niet maakte daarbij niets uit. Het had als verraad aangevoeld, zoals nu min of meer ook weer.

Voordat ik ook maar mijn ongenoegen kon uiten legde Monique een vinger op mijn mond zeggende: “Laten we het hier later vanavond met ons drieën over hebben. Onder het genot van een glaasje wijn, zo een drama is het nu ook weer niet.” Met die laatste opmerking was ik het helemaal niet eens, maar het was beter dit nu voor even te laten bezinken in plaats van impulsief te reageren, dus knikte ik van ja, maar liep wel geërgerd weg. Een kusje kon er ook niet meer af. In mijn ooghoeken zag ik wel dat Monique mij met een lach op haar gezicht nakeek.

En alsof het zo had moeten zijn was het die avond een chaos bij ons. Nu hadden we altijd wel wat aanloop, maar juist deze avond leek het wel de overtreffende trap. Ik zat me van binnen op te vreten, moest beleefd blijven wat me de nodige moeite kostte en ben ergens van lieverlede het huis maar uit gevlucht. Het werd me gewoon te benauwd en ik had dringend behoefte aan frisse lucht dus ging maar wat lopen.

[b] Hoofdstuk 58. Een verliefde neef.

Bij toeval kwam ik mijn verliefde neef tegen, en samen met hem zijn we aan de wandel gegaan. Al snel bleek dat dit vanuit zijn kant geen toeval was. Dat hem iets op de maag lag, iets wat hij dringend met mij wilde bespreken. En nu zag hij zijn kans, niet wetende dat ik een shithumeur verkeerde. Hij vertelde over zijn verliefdheid, en dat hij, gezien hij nog bij zijn ouders inwoonde, nauwelijks ruimte had voor privacy, een moment voor hun twee alleen. Dat kon ik nog wel begrijpen maar mijn inziens was er voldoende mogelijkheden om samen te zijn. En trouwens Chantal had een eigen, wel klein, onderkomen bij ons.

Daar wrong de schoen want ze wilden beiden wat meer ruimte voor hun zelf hebben. Ik was wel verbaasd want het was pril aan, maar wie ben ik om hierover te oordelen. En toen kwam de aap uit de mouw. Hij stipte het kleine tuinhuisje of portiershuisje op dat landgoed aan. Op zich was het niets bijzonders, een kleine woonkamer, klein keukentje met een klein toilet, op de bovenverdieping 2 kleine slaapkamers en een kleine badkamer met douchecabine. In vrij slechte staat ook, erg vochtig en kil. Ik had het voor mezelf op het oog als werkruimte, meer niet. Toen stelde hij mij de vraag of zij hier niet in terecht konden, dit konden huren. Hij zou het zelf wel verbouwen, bood hij aan. Ik hoefde hier niet lang over na te denken en antwoordde: “Als Viola akkoord gaat mag het wat mij betreft.” En die was blijkbaar al akkoord gegaan, zo leidde ik af uit zijn reactie want hij vloog in mijn armen om me te bedanken om vervolgens naar huis te snelle. om Chantal en iedereen die het horen wilde het goede nieuws te vertellen. Vreemd genoeg was mijn stemming ook meteen omgeslagen door zijn enthousiasme.

Hoofdstuk 59. Viola in het zonnetje gezet.

Bij thuiskomst vloog eerst Chantal me om de hals om mij van harte te bedanken. Ik zei alleen maar: “Bedank Viola maar hiervoor” , zij is de eigenares van dit alles. Ondanks deze woorden kwam iedereen mij toch bedanken, dus draaide ik het maar om en begon te zingen voor haar: “For she is jolly good fellow. ” waarop iedereen inviel en de persoon di de credits verdiende ze ook kreeg. Op dit moment kon je zien dat we echt een grote, hechte familie of gemeenschap waren, vrienden en kennissen mee gerekend. Dit was iets van ons allen, kwam oprecht uit ieders hart, deze dankbetuiging aan Viola, die ongemerkt een grote inspiratiebron voor ons was geweest. En waar kende ik dit van terug, oh ja Amboise. Ook daar droegen de mensen haar op handen. En dit beseffende gunde ik haar alle liefde in de wereld, die verdiende ze meer dan iemand anders.

Wat later trok ik me geruisloos terug uit het gezelschap. Uiteindelijk was het een stressvolle dag geweest, en ik had nog een paar zware dagen voor de boeg. Even later voegde Monique zich bij mij in bed, en kroop tegen mij aan. En fluisterde in mijn oor: “Dank je wel, dat heb je erg mooi gedaan.” Nog wat later, ik was al bijna in dromenland, voegde Viola zich ook bij ons in bed. Ze zei wat tegen me, maar wat precies wist ik niet meer. Wel dat ik haar slaapdronken een antwoord gegeven had, waarop ze me gekust had.

Hoofdstuk 60. Een verrassing in bed.

Halverwege de nacht werd ik met een stevige odol wakker. De kamer was stikdonker en voelde het lichaam van, dacht ik, Viola tegen me aanliggen. Zachtjes begon ik haar te strelen, terwijl ik met mijn harde pik tegen haar billen aanlag. Speelde wat met haar grote borsten en tepels die harder werden. Ik kroop onder de dekens en langzaam naar beneden. Streelde haar benen die ze langzaam opende, terwijl ze wat meer op haar rug ging liggen. Beetje bij beetje ging ik met vingers en tong langs haar benen naar boven. Ze opende deze nog wat meer en ik kon haar heerlijke kutje, dat al een beetje nat was, ruiken. En begon haar lekker te beffen. Tot mijn grote verbazing kwam ze al vrij snel tot een eerste orgasme, maar van ophouden wilde ik niet weten. Gelukkig maakte ze niet te veel geluid, smoorde ze deze in de lakens, zodat de kleine Viola niet opgeschrikt werd. Ik ging fanatiek door met het beffen, maar begon haar nu ook te vingeren. Al snel had ik haar G-spot te pakken en toen was er geen houden meer aan. Een tweede en derde orgasme volgden elkaar al snel op, voordat ze me aan mijn haren naar boven trok. Daar waar ik haar nu wilde gaan neuken draaide ze de rollen om. Ze draaide me op mijn rug en ging op mij zitten en leidde mijn pik haar kletsnatte grotje in om mij langzaam te gaan berijden. En daar bleef het niet bij. Opeens voelde ik ook een natte kut op mijn gezicht, Monique dus dacht ik. En begon deze dus ook te likken, wat het nodige gekreun ontlokte. Gelukkig bleef de kleine doorslapen en opeens kwam de volgende verrassing, toen ik een tong langs mijn ballen en pik voelde gaan. Ik was even de tel kwijt maar kreeg ook niet de kans om verder te denken, omdat ik me volledig moest concentreren op de kutje dat op mijn gezicht zat. Dus liet ik het maar zijn gang gaan en gaf me over aan alle geile gevoelens die over mij heen kwamen, en uiteindelijk tot een echt spetterend orgasme leiden.

Eenmaal uitgeraasd en bijkomend van deze heerlijke nachtelijke beurt hoorde ik gelach om mij heen en ging een schemerlamp aan. En zag ik naast mij de gezichten van drie lachende vrouwen, naast Monique en Viola ook dat van Colette. En al snel begreep ik dat het zij geweest was die ik gebeft en geneukt had. Nu lag zij naast mij met haar gezicht naar me toe en bedankte mij niet alleen voor de heerlijke seks maar ook dat zij bij ons in bed welkom was. Ik keek verbaasd naar Monique en Viola, waarop deze zeiden dat ik vannacht, slaapdronken dus, tegen Viola gezegd had “dat het mij niet uitmaakte waar ze sliep, bij ons, bij Colette, of met zijn tweeën bij ons in bed. Zolang ze maar gelukkig was.” En daar had zij dus geen gras over laten groeien. Alledrie de vrouwen schenen gelukkig met de situatie te zijn, dus liet ik er maar bij. Uiteindelijk was Colette ook een heerlijke en lieve vrouw, met een wel erg mooi lichaam zag ik nu. En dit avondje kreeg nog een onverwacht staartje, toen bleek dat Colette, tot haar eigen vreugde, zwanger was. Zij en Viola waren dolblij hiermee, en Colette vertelde me later dat ze al zo verlangde naar een baby maar nooit de juiste man ontmoet had. Ze eigenlijk de hoop al opgegeven had, omdat veel mannen haar al te oud vonden. En ze eigenlijk ook genoeg van mannen had, voegde ze toe. Daar zij geen familie meer in Frankrijk had, besloot ze ook om in Nederland te blijven, dit tot grote vreugde van Viola. Zo had deze in kort tijdsbestek aan de wieg gestaan van 2 liefdesbaby’s, en zou zij (en Louisa en mijn ouders) straks omringd worden door 4 jonge kinderen.

Ja 4, want inmiddels had zij ook al de kleine Sylvia, en in het verlengde daarvan Viviane, in haar hart gesloten. Dat van Viviana was wel een verrassing omdat zij haar in Utrecht nog de deur uitgezet had, maar in navolging van Monique was zij bijgedraaid. Waarschijnlijk ook doordat zij beiden, en ook Colette, slachtoffer waren van verwaarlozing, van huiselijk geweld, of dat nu van fysieke of psychische aard was, maakte hierbij geen verschil. Gedeeld leed verzacht alles een beetje. Het belangrijkste was dat zij hier gelukkig waren, zichzelf konden zijn. Iets wat altijd een positief effect heeft op de opvoeding van hun kinderen.

Dit alles vond plaats in de warmte van onze bovenwoning, waar we toch wat korte op elkaar zaten dan in later in onze grote landhuis. Het was intiemer van aard. Vreemd genoeg is dat gevoel blijven hangen, en vond je ons jaren later steeds terug aan ofwel de keukentafel, of om de haard in de woonkamer. Die knusheid is altijd gebleven.