Toen Annet en ik eenmaal de begraafplaats hadden verlaten en op weg naar huis waren, keken Annet en ik elkaar aan. We hadden bijna geen woord meer gewisseld, maar we wisten van elkaar exact hoe de vork in de steel zat. “Vreemd, dat Nadine na al die jaren plotseling weer in het dorp opduikt en bij de begraafplaats van jouw familie” begint Annet. Ik had ook deze gedachten al door mijn gedachten laten gaan en ik kon het eveneens niet in de juiste context plaatsen.

"Het is inderdaad vreemd", reageerde ik, “ik ben wel zeer benieuwd wat haar heeft bewogen om hier op te duiken." En ik vervolgde; “ze ziet er slecht uit, ik hoop het verhaal zo direct wel van haar te horen”. Ik merkte aan de stilzwijgende reactie van Annet, die normaal haar mening niet onder stoelen of banken steekt dat zij het zaakje niet helemaal vertrouwde.

Ik besloot om de gehele voorval maar een luchtige insteek te geven door te zeggen “wellicht kan ik haar alsnog na al die jaren in mijn hol in slepen en haar neuken tot ze sterretjes ziet”. Annet kijkt me aan met een scheef hoofd en begint me toch te gieren van het lachen. “Nu als Pasen en Pinksteren op één dag vallen” “Zie ik dat nog wel gebeuren, macho!” en ze geeft me een stomp om mijn bovenarm. En hiermee is de eerste kou wel uit de lucht en we lopen al lachend de zaak van Leo en Annet binnen. Leo kijkt op achter zijn potten en pannen en steekt zijn hand omhoog als een groet en hij gaat weer aan de slag met zijn werkzaamheden.

“Weet je nog een goede bed- en breakfast hier in de buurt, Annet?” "Jazeker!" antwoord ze; “bij ons op de logeerkamer” “En waag het niet om een andere te zoeken” wordt er dreigend aan toegevoegd. “Wat gebeurt er dan?” vraag ik uitdagend. “Daar kom je dan wel achter, mannetje mijn toorn zal je tot in het diepst van je ziel treffen” reageert ze gevat en begint de bar weer bij te vullen. “Wat kan ik je inschenken, Berend?” “Doe mij maar een groene ijsthee zonder prik” antwoordde ik haar. “Je drinkt nog steeds geen alcohol he”, vervolgt Annet het gesprek. “Nee, en ik zal het waarschijnlijk ook nooit meer doen”. Annet en Leo kennen mijn beweegreden om het niet te doen. Het is niet dat ik het nooit heb geprobeerd of zelfs vies vond. Zelfs verre van dat, ik vond het fantastisch lekker en ook het ontspannende gevoel dat alcohol me gaf. Waren voor mij de indicatoren dat het niets voor mij zou kunnen zijn. Ik zou hier in no-time zeer verslaafd aan kunnen raken. En dat is iets wat ik niet zou willen. Ik wil een heldere geest houden en daarbij houd ik mij ook verre van verdovende middelen en alcohol. Verdovende middelen heb ik genoeg gehad na het overlijden van mijn ouders en zusje. Om mij te kalmeren en de scherpe randjes van het verlies eraf te halen. Hoe nobel dit ook was van de behandelende arts, het zorgde er alleen maar voor dat de pijn erger werd wanneer de werkzame stoffen waren uitgewerkt.

Ik heb hierdoor ervaren dat je je pijn onder ogen moet zien. Pijn is betrekkelijk, maar pijn kan ook mensen inspireren tot het doen van mooie dingen. De meeste kunstenaars hebben iets moois en unieks gemaakt toen ze eenmaal pijn hebben ervaren. Dit loopt uiteen van fysieke pijn tot geestelijke pijn. Maar de gemene deler is bijna te allen tijde pijn, lijden in het algemeen.

Ik laat Annet verder met haar werkzaamheden en zoek een plekje in de naastgelegen zaal en begin met het verslag van mijn taxatie van eerder die dag. En ik denk terug aan dat prachtige collier een mooi stukje vakmanschap, maar helaas konden de eigenaren de ware schoonheid en waarde niet op een juiste manier waarderen. Ik zou mezelf zeer vereerd voelen als een oudtante me een dergelijke collier na zou laten. Ik liet het hele verhaal van het taxeren wederom de revue passeren. En steeds meer krijg ik het gevoel dat er iets niet in de haak is met het collier. Ik open toch maar even het dossier dat we inmiddels hebben van de klant en mijn interesse gaat met name uit naar het gedane onderzoek naar de herkomst van het collier en de gedragingen van de eigenaren. Ik kan de vinger er niet goed opleggen wat nu precies is wat aan mij knaagt, terwijl ik routinematig het rapport invul en de foto’s aan het dossier toevoeg.

Ik besluit voordat ik het dossier ga afsluiten en door te sturen naar de afdeling die uiteindelijk beslist of zij dit object willen verzekeren nog maar even een telefoontje te plegen. “Is het weer zover, kun je niet zonder mij” wordt de telefoon vrolijk aan de andere kant opgenomen. “Hoi Bianca, je weet dat ik niet zonder je kan, je bent mijn levenselixer!” pareer ik haar direct. Ik hoor vrijwel onmiskenbaar geluiden die moeten lijken op iemand die moet overgeven door de speaker gevolgd door een harde bulderende lach. Bianca is voor mij en mijn collega’s een onmisbare schakel in het bedrijf. Zij is de officemanager op onze afdeling en zij ziet toe dat er logische afspraken worden gemaakt met betrekking tot bezoeken. Dat onze declaraties juist zijn en draagt ook nog een beetje zorg over haar jongens en meiden zoals zij het noemt. Bianca werkt al sinds mensenheugenis voor Macleans Insurance en tikt, denk ik ook al langzamerhand de 60 levensjaren aan. Niet dat ze oud is in doen en laten verre van dat zelfs. Ze heeft een figuurtje om door een ringetje te halen. Een paar stevige borsten, niet groot naar ik schat een B-cup een frisse grijs pittig kapsel zoals ze het zelf benoemd. Bianca valt niet op mannen, ze is een diehard lesbienne. En als ze loskomt, heeft ze een verbale weerwoord waar menig bootwerker of bouwvakker het onderspit moet delven. Daarnaast gezegend met dosis zwarte humor, maar een hart van de zuiverste edelmetaal. Zo een authentiek persoon kom je maar zelden tegen. Ik kan lezen en schrijven met Bianca, ze beschermt me als ware een echte moederkloek tegen de grote boze zakenwereld. “Wat kan ik voor je doen, schat?” vraagt ze als ze eenmaal bijgekomen is van haar hartelijke lach. Ik vertel haar in kort wat mijn onderbuikgevoel mij zegt. Ze fluit zacht en denkt na. “Is het goed dat ik je zo direct hierover terugbel Berend.” “Afgaande op jouw verhaal en intuïtie bekruipt mij eenzelfde gevoel, ik ga even wat hulplijntjes uitgooien”. En ze besluit het gesprek en ik duik verder in een ander dossier in afwachting waar Bianca mee gaat komen. Terwijl ik me zit te vergapen aan prachtige colliers en diademen, broches en oorbellen. Gaat mijn telefoon over, ik zie in het display dat Bianca belt. Ik neem het gesprek aan met “En?”. Bianca antwoordt: “volgens een van de hulplijnen kon je wel eens gelijk hebben met jouw voorgevoel” “Kun je morgenmiddag hier op kantoor verschijnen?”. Ik kijk in mijn agenda, wat overigens voor de vorm is. Bianca kent mijn agenda beter dan wie dan ook, maar ze weet ook dat ik het fijn vind om gevraagd te worden en niet om gesommeerd te worden om op te komen draven. “Dat gaat lukken” antwoord ik haar. “Prima, dan zie ik je morgen” “Maar zit je nu nog in het oosten van het land?” Ik antwoord bevestigend en ik weet ook wat er gaat komen “kun jij als het niet te veel moeite is iets lekkers voor mij meenemen? Je kent het recept inmiddels. “Tuurlijk voor mijn oude moeder is niets teveel” en snel verbreek ik de verbinding met Bianca om de tirade te ontduiken. Maar al snel volgt er een berichtje “Wacht maar misselijk ventje als ik je in mijn klauwen krijg, dan…gevolgd door een knipogende smiley” Dit is Bianca ten voeten uit. Ik verplaats het dossier naar een aparte share bij ons in de cloud waar de verdachte of dossiers waar aanvullend onderzoek plaats moet vinden zijn opgeslagen.

Ik ben nog zo verdiept in mijn werk dat ik niet heb gemerkt dat Nadine is komen binnenwandelen. Ik schrik op van het kuchje van Annet die Nadine heeft begeleid naar de zaal. Ik sluit vervolgens snel mijn computer af en ruim mijn aantekeningen op. Ik zie in mijn ooghoek dat ze hoofdschuddend haar hoofd beweegt. Een laatste wantrouwende blik en weg is Annet. Ik sta op en begroet Nadine ietwat onwennig met een halfslachtige knuffelzoen. Ik weet zelf niet zo goed wat het is, het is van alles een beetje en van alles net niets. Ik bied Nadine een zitplek aan en al snel volgt een van de medewerkers van Leo en Annet met de menukaart. “Leo, weet wat ik lekker vind, dus laat ik het graag aan hem over” geef ik aan. Zij kijkt hier niet raar van op, ze kent mijn verschijning en Leo en Annet kennende hadden ze haar ook al van tevoren ingelicht. “Doe mij maar iets vegetarisch” geeft Nadine aan. We bestellen aanvullend nog wat te drinken waarbij mij opvalt dat Nadine naast een glas wijn en een prijzige single malt besteld. Ik besluit hiervan niets te zeggen. Het is niet aan mij wat iemand drinkt. Maar het verbaasd mij wel zeer. Dit is niet de Nadine die ik vroeger kende. We hebben elkaar al meer dan 15 jaar niet meer gezien of gesproken. En een persoon kan erg veranderen in de tussentijd.

We kijken elkaar onwennig aan, een nieuwe situatie met oude verlangens en mogelijke verwachtingen leiden tot een ongemakkelijke stilte. Ik verbreek de stilte met de vraag die op mijn lippen brandt sinds vanmiddag. “Waarom, probeer je nu contact te zoeken Nadine?” . Ik probeer oogcontact te zoeken terwijl ik de vraag stel. Nadine friemelt wat onwennig met haar vingers in haar handen en slaat haar blik op tafel. Het blijft even stil dan steekt ze van wal. “Ik heb je altijd een erg leuke jongen gevonden, vanaf het moment dat je bij in de klas kwam op het gymnasium. Jij was zo anders als alle andere jongens en meiden trouwens ook. Dat fascineerde me zeer, maar ik was net als jij te bleu om de stap te wagen. Dus op het moment dat we vrienden werden hoopte ik dat het misschien wel zou ontwikkelen tot een relatie.” Ze probeerde even op adem te komen om vervolgens verder te gaan met haar monoloog “Jij wist altijd precies wat je wilde, je had een interessante blik op de wereld. En wat me het meest raakte was je zachtaardige karakter.” Terwijl ze de laatste woorden uitsprak, keek ze me verwachtingsvol aan.

Ik luisterde geboeid naar verhaal maar ik kreeg geen direct antwoord: waarom nu? Al de tussenliggende jaren had ze de telefoon op kunnen pakken en mij dit ook min of meer kunnen vertellen. “Je weet dat ik sinds jaar en dag een zwak voor je heb gehad, Nadine”, sprak ik tegen haar. “Je brak mijn hart als vriend toen je eigenlijk vrijwel direct nadat je hem had ontmoet, alle banden verbrak en vertrok naar bestemming onbekend.” ik vervolgde“ Niemand wist waar je was gebleven, je leek wel in het niets te zijn opgelost. En nu, na al die jaren sta je ineens voor mijn neus? Dus nogmaals, waarom nu Nadine?”

En ik keek haar indringend aan. Ze begon te snikken en te snotteren en onverstaanbare woorden te mompelen. “God weet dat ik je pijn heb gedaan en meer dan ik wellicht ooit goed kan maken. Maar ik moest je zien, juist naar al deze jaren. Er zijn geen weken voorbij gegaan dat ik niet aan je heb gedacht. Ik heb je carrière vrij nauwkeurig gevolgd. Ik was zo ontzettend trots dat mijn vriend aangenomen werd bij Sotheby’s in London als taxateur. En daarna bij Christie's in New York. Op die momenten dacht ik terug aan de fijne tijd die we hebben gehad als vrienden. Tegelijkertijd maakt het me ook treurig omdat ik dacht aan de gemiste kansen. Ik had zo graag samen met jou deze reis gemaakt als je partner of vriendin. Het maakte me niet uit zolang ik, maar je nabijheid kon zijn. Maar door mijn foutieve keuzes mocht het niet zo zijn. En daar heb ik enkel en alleen schuld aan. En moet ik deze last op mijn schouders gaan dragen.” ze nam wederom een adempauze en dit keer onderbrak ik haar niet en zij vervolgde “Tot op een morgen toen ik wakker werd in Malaga en naar buiten keek en mij diep ongelukkig voelde ondanks dat ik bijna alles had wat mijn hart begeerde in materiële zin behoudens jou!”

“Ik besefte op dat moment dat ik nu actie moest gaan ondernemen, anders is het misschien definitief te laat en is er niets meer te herstellen.” Ze keek me vragend aan en wachtte op mijn reactie op haar verhaal. Ik wist me geen houding te geven. Ik nam een grote teug uit mijn glas en keek in haar bruine ogen. Hoe kon ik hier ooit weerstand bieden? Mijn crush en wat ik dacht zielsverwant gaf aan dat ze met mij verder wilde onderzoeken of er nog een mogelijkheid bestaat om samen verder te gaan. Ik liet me tegen de rugleuning aan zakken, mijn mond voelde droog aan ondanks dat ik zojuist iets had gedronken. “Alsjeblieft Berend, zeg iets” vroeg ze mij bijna smekend. Het is niet dat ik niets wilde zeggen, maar in mijn hoofd speelden wellicht wel duizend scenario’s af en het ontbrak me gewoonweg aan woorden. Ik wilde niets zeggen waar ik wellicht later spijt van zou kunnen krijgen. Omdat ik misschien niet het juiste had gezegd op dit moment.

Ik was op dit moment gewoon weer die onzekere jonge jongen die te verlegen was om maar iets te zeggen wat hij wilde en voelde.

Haar ogen bleven me vragend en smekend aankijken in afwachting van mijn reactie. Ik rechtte mijn rug en boog iets naar voren en ik reikte met mijn hand naar voren om haar hand te pakken. Ik legde mijn hand op die van haar en kneep er voorzichtig in en ik glimlachte naar haar. Op dat moment zag ik bij haar een glinstering ontstaan in haar tot nu toe doffe oogopslag.

Zo keken we elkaar een poosje aan en friemelden we onwennig met onze handen. Totdat de deur van de zaal open werd geslagen en Annet en haar medewerker het zaaltje binnen kwamen lopen met borden waar het damp van afsloeg met het door ons bestelde eten. Ik zag in oogopslag een vragende blik van Annet terwijl ze de borden en schalen op tafel voor ons neerzette. Snel wendde ze haar blik af en werd ze de perfecte gastvrouw en wenste ons een smakelijk eten toe en verdween zo snel als ze binnen is gekomen. Haar medewerkster vraagt of we nog iets willen drinken bij deze gerechten. We bestelden nog een keer hetzelfde. En ook zij spoedt zich weg en de deur valt achter haar dicht.

We waren weer met z’n tweeën, we wensten elkaar smakelijk eten. En begonnen aan de heerlijke gerechten die Leo en zijn team hadden klaargemaakt. Het restaurant van Leo en Annet had inmiddels naam en faam verworven en dat niet alleen regionaal maar ook voor de liefhebbers van buiten de regio. Leo en zijn team hebben sinds een jaar of 3 het predicaat ‘Bib Gourmand' verkregen. En deze erkenning trekt veel mensen naar het restaurant en hierdoor is het eigenlijk altijd wel vol. Op een doordeweekse avond kun je soms op de bonnefooi nog wel eens terecht in het restaurant zonder reservering, maar op de weekenddagen is dit niet het geval. Ik ben trots op mijn vriend en mijn vriendin dat ze dit hebben verkregen door passie en hard werken.

Tijdens het eten werd er weinig gesproken, enkel wat blikken uitgewisseld en we genoten zoals gezegd van het geserveerde eten. Maar van de onderhuidse spanning die aanwezig was voordat de gerechten geserveerd werden, was weinig meer over. Ik was nog steeds wel benieuwd wat Nadine in de tussenliggende jaren had gedaan. Ik bedacht me dat dit wel eens de manier kon zijn om te achterhalen waarom ze ineens voor mijn neus staat. “Wat ben je eigenlijk gaan doen, toen je Utrecht verliet?” vroeg ik haar. “Ach, dat is niet zo heel belangrijk” antwoordde ze nonchalant.

“Maar als je het graag wil weten, zal ik je de korte versie vertellen”, vervolgde ze.

“We zijn, nadat ik had besloten om met Michiel verder te willen, vertrokken naar Engeland. Michiel kon bij het bedrijf waar hij zijn stage heeft doorlopen een baan krijgen, maar dan wel in Oxford. Daar hadden ze behoefte aan technici zoals hij. En mij leek het ook wel leuk om naar Oxford te gaan. Aldaar kon ik een tweede studie oppakken nadat ik hier mijn bul had gehaald in economische wetenschappen leek het me een goed idee om daar American Studies te gaan volgen. Mijn ouders steunden me hierin met een financiële bijdrage". Ik wist dat Nadine haar ouders er financieel warmpjes bij zaten. Ooit in een ver verleden was ik een keer met haar meegegaan naar haar ouderlijk huis. Een mooi statige woning, met een grote oprijlaan met aan weerszijden bomen en voor het huis prachtige aangelegde tuin. Haar ouders waren op dat moment niet thuis, ze waren ergens in Zuid-Amerika. In al die jaren dat ik Nadine kende heb ik haar nooit met een warm gevoel over thuis horen praten en ik had ook geen idee wat voor werk de beste man deed. Over haar moeder sprak ze helemaal zelden. Ik had ook het idee dat de ouders van Nadine blij waren dat ze woonde in Utrecht ver van hun vandaan. Maar ook dat dit wederzijds was. Vrijwel al mijn kennissen en vrienden die niet uit de directe omgeving van Utrecht kwamen, gingen elk weekend naar huis. Maar Nadine eigenlijk nooit, ze ging met de gebruikelijke feestdagen wel terug maar voor de rest verbleef ze in haar appartement in Utrecht.

“Nadat ik mijn studie had afgerond en waren we wel een beetje uitgekeken op Oxford en het leven in Engeland. Michiel had inmiddels via een oud-studiegenoot van hem gehoord dat zij bij Philips Healthcare Products een vacature hadden die goed bij zijn kennis en ambitie pasten. We moesten daarvoor verhuizen naar Amerika, naar Houston” ze vertelde dit zonder passie alsof het een ingestudeerde verhaal was.

Ik realiseerde me nu pas hoe weinig ik eigenlijk van haar wist. We hadden vanaf de vierde klas Gymnasium bij elkaar in de klas gezeten en vervolgens waren we gezamenlijk gaan studeren in Utrecht in de verschillende richtingen dat wel, maar ondanks de vele soms ook diepere gesprekken die we hadden gevoerd wist ik eigenlijk heel veel dingen niet.

Ik had voor alles wat Nadine aanging in het verleden een blinde vlek, het boeide me eigenlijk niet zoveel. Ik had het idee dat ze mijn zielsverwant was en dat we voorbestemd waren om samen oud te worden. Tot het moment dat ze met Michiel een ander pad koos.

“Eenmaal in Houston was het niet zoals wij het voor ogen hadden, Michiel ging totaal op in zijn werk en collega's. En hij had hierbij weinig oog meer voor mij, dit maakte het voor mij ook moeilijk om mijn draai te vinden. In de wijk waar we woonden, waren we redelijk op onszelf. De meeste andere bewoners hadden kinderen en wij niet. Michiel werkte hard en veel, de meeste dagen zagen we elkaar nauwelijks. Hij verliet het huis vroeg en kwam laat naar huis. Via het bedrijf waar Michiel voor werkte, had ik een parttime baan gekregen. Het vereiste maar weinig inspanning van mij om het niveau te kunnen leveren. Het was best wel een saai baantje, maar het zorgde er wel voor dat ik uit huis was en nieuwe mensen leerde kennen. Dit viel niet echt mee, het was best wel een groot kantoor met veel mensen. Maar buiten je team om had je maar weinig contact met elkaar en was het eenieder voor zich. Omdat ik zoveel vrije tijd om handen had, ben ik me gaan verdiepen in de wereld van cryptovaluta. En met een bescheiden budget ben ik ingestapt door eerst een paar crypto te komen en vervolgens te gaan “minen”. Ik kreeg hier gaandeweg steeds meer plezier in en mijn vermogen nam ook zienderogen toe. De relatie met Michiel werd steeds afstandelijker. Sprake van enige intimiteit was er al bijna niet meer. Onze seksleven was zo goed als dood. Voor de vorm deden we het nog een keertje in de maand, en soms totaal niet. De passie en interesse waren voor elkaar totaal verdwenen. Na anderhalf jaar zo te hebben geleefd. Ik besloot de confrontatie met Michiel aan te gaan. Ik wilde weer terug naar Europa en meer als dat ik wilde Michiel terug. Samen dingen ondernemen, lachen, huilen en passievolle seks kortom alle dingen die stellen doen als ze jong zijn en nog geen kinderen hebben. Het was op een donderdagavond dat we voor de verandering eens gezamenlijk aten in ons huis gooide ik het onderwerp ons op tafel. Michiel keek me aan en bleef stil. Ik trok het initiatief nog verder naar mij toe en stelde hem de keus “wil je nog verder?”. Hij keek me aan en legde zijn bestek neer en zei “Nadine, ik moet je iets bekennen. In mijn team heb ik een leuke collega ontmoet en wij klikken erg goed. Zij heeft meer raakvlakken met mij dan ik met jou heb. We zijn al compleet uit elkaar gegroeid. Ik denk dat het verstandig is dat we ieder zijn eigen weg gaan. Jij wil graag terug naar Europa en ik niet”. Deze woorden bevestigden onze relatiestatus en wensen en uiteindelijk voelden deze woorden ook als een bevrijding. En wij besloten dat ik de tijd mocht nemen om de verhuizing naar Europa te regelen en dat hij hier achter zou blijven en onze wegen definitief zouden scheiden. Het voelde aan als een zakelijke transactie zonder enige emotie. In de dagen c.q. weken die volgden, regelde ik snel mijn ontslag en zocht naar huizen en werkomgeving in Zuid-Europa. Ik had een voorkeur voor Spanje of Portugal omdat we vroeger daar vaak op vakantie gingen en ik mij daar thuis voelde. Ik had al vrij snel een plek gevonden in Malaga die me erg aansprak. Er moest nog redelijk wat gebeuren aan de woning, maar dat vond ik niet erg. Ik vind het wel leuk om enigszins creatief bezig te zijn. Het ingrijpende bouwwerk zou ik overlaten aan een aannemer maar voor de rest zou ik het zelf doen. Op deze manier kon ik helemaal los komen van het leven dat ik tot dan toe had geleefd. Financieel hoefde ik me geen zorgen te maken, Michiel had als onderdeel van de afspraak aangeven dat hij het eerste halfjaar me financieel zou ondersteunen als ik zou afzien van de woning en verdere eventuele aanspraken. Dit was voor mij geen probleem, ik was, zonder dat hij het wist, allang financieel onafhankelijk door het handelen in crypto. Maar ik zag het gebaar van Michiel als een compensatie voor de gemiste jaren. Dit is in een vogelvlucht de reis die ik gemaakt heb in de periode dat we geen contact meer hadden”, vervolgde ze haar verhaal. Emotieloos hoorde ik het verhaal aan, het moment dat we eerder op de avond hadden gehad, verdween langzamerhand voor mij steeds meer naar de achtergrond.

“Nadine, ik ben best wel moe op dit moment. Het was een zware dag voor mij. Vind je het goed dat we dit gesprek op een later moment gaan voortzetten?”, stelde ik haar voor. “Dit weekend ben ik hier weer en ik hoor graag de rest van je verhaal hoe het je is vergaan”.

Ik kon uit haar oogopslag afleiden dat dit niet zo ging zoals zij zich dit had voorgesteld. De teleurstelling kon ze maar met moeite verbergen. “Dat lijkt me leuk, nu ik je weer heb getroffen wil ik je graag weer leren kennen, en ik realiseer me dat niet in één avond weer kunnen verdergaan waar we zo lang geleden zijn gestopt” sprak zij. “Ik zal je mijn nummer geven, zodat we makkelijk kunnen afspreken dit weekend”. Ze pakt een kaartje uit haar tasje en schrijft snel op de achterzijde haar telefoonnummer. “Dit is mijn privénummer, je kunt me hier te allen tijde bereiken”. Ik nam het kaartje aan en bekeek het luxueuze kaartje. Ze zag me het kaartje bestuderen waarop ze anticipeerde met “een eerste indruk maak je maar 1 keer en dit geldt zeker in de zakenwereld”. En ze lachte en knipoogde daarbij. We stonden op om afscheid te nemen. Ik wist me eigenlijk geen houding te geven wat ik nu eigenlijk moest doen. Nadine pakte mij bij mijn schouders en knuffelde en drukte haar lippen om de mijne. O, wow, zo voelde het dus! Na zoveel jaren mijn eerste echte zoen van Nadine. Ik voelde me met mijn 43 jaren toch enigszins week worden in mijn benen. Nadine keek me in mijn ogen terwijl ze zoende, en toen ze de zoen verbrak, verscheen er een grote glimlach op haar gezicht.

En tevreden keek ze nog een keer om terwijl ze de zaal verliet.

Het duurde niet heel lang totdat Annet de ruimte betrad die Nadine even daarvoor had verlaten. Ze keek me vol verwachtingsvol aan en vroeg “En?”. “Het eten was wederom erg lekker, Annet” zei ik met een grijns. “Dat is niet wat ik wil weten” zei ze, “kom op, ik wil sappige details”. Ik keek Annet ernstig aan en sprak “er is niet veel te vertellen, Annet. Ik weet ook niet zo goed wat er zojuist is gebeurd. De vrouw waar ik zolang naar heb verlangd zat hier en ik voelde de aandrang langzaam verdwijnen wellicht omdat ze zo bereikbaar is geworden. Ik kan het niet goed uitleggen. Ik voelde eigenlijk enkel lust maar geen diepe genegenheid naar haar toe”. Annet kwam voor me staan en zonder een woord te zeggen sloeg ze haar armen om mij heen en drukte haar warme lichaam tegen mij aan. En legde haar hoofd om mijn schouders, ik voelde intense genegenheid en geborgenheid. Ik besefte op dat moment dat dit het gevoel was waar ik al zo lang naar op zoek ben.