Twintig minuten later reden we onze oprit op en liepen samen het huis binnen. Jennifer liep direct door naar de badkamer en ik hoorde al snel de douche lopen. Ik trok me terug in de keuken en nam een stevige whisky. Het was bijna een uur later en ik had mijn tweede glas ook al zowat op toen mijn vrouw met een badjas aan binnenkwam.

"Mag ik er ook zo één?" vroeg ze.

"Een whisky?" vroeg ik verbaasd.

"Ja," antwoordde ze, dus schonk ik plichtsgetrouw een stevige whisky voor haar in.

"Je hebt tegen me gelogen," zei ik nadat ze een paar kleine slokjes had genomen.

"Ik weet het en het spijt me," gaf ze toe en ze keek daarbij naar haar voeten. "Het was gewoon te bizar en ik schaamde me."

"Hoe heb je die vent ontmoet... die Cezar?" vroeg ik hoewel ik het antwoord wist.

"Door Zach," gaf ze toe.

"En, hoe vaak ben je al bij hem geweest?"

"Drie keer," antwoordde ze, wat consistent was met mijn informatie. "Hoe wist je waar ik was?"

"Ik heb een trackingfunctie op je telefoon geactiveerd. Ik maakte me zorgen om je en wilde je kunnen vinden als dat nodig was. Toen ik je in die vreemde buurt zag, werd ik erg ongerust."

"Je had het me moeten vertellen..." begon ze, maar mijn gezichtsuitdrukking stopte haar poging.

"Ik heb je op de parkeerplaats van die Mexicaanse club gezien, gekleed in die minirok..."

Ze keek me nu aan, haalde even diep adem en nam een flinke slok whisky. "Ik... ik weet niet wat ik moet zeggen..."

Ik ging naast haar staan, nam haar in mijn armen en knuffelde haar. "Vertel me gewoon de waarheid," fluisterde ik in haar oor. "Vertel me wat je voelt. Ik wil het weten. Ik wil het echt weten en het is niet om je te veroordelen. Het is om het te begrijpen."

Het was lange tijd stil, net alsof ze over mijn woorden nadacht. Ze leek verschillende keren te willen beginnen, maar stopte dan steeds weer. "Door... door jou... vanwege je gepush... vanwege jouw fantasieën... ben ik gaan beseffen dat ik sommige dingen, waarvan ik dat eerder niet wist, leuk vindt. Ik... ik hou ervan stout en slecht te zijn, en ik hou van... seks... Ik hou van seks en ik hou van seks met slechteriken, denk ik."

"Ga door," moedigde ik aan.

"Ik denk dat dit het is," antwoordde ze, zich duidelijk heel ongemakkelijk voelend.

"Nee lieverd, ik wil horen hoe jij je slecht voelt en waarom je het zo leuk vindt," drong ik aan.

Er volgde opnieuw een lange pauze voordat ze genoeg moed verzameld had om door te gaan.

"Ik denk omdat het me zo opgewonden maakt en het is zo rauw is... Alleen seks. Geen emotie en geen betrokkenheid. En, denk ik, omdat het zo anders is maakt het ook erg opwindend."

"Wilde jij die minirok en dat laag uitgesneden topje aantrekken?" vroeg ik.

"Ja. Hij liet het me doen, maar ik vond het ook leuk, en ik denk dat ik het leuk vond omdat hij het me liet doen," legde ze uit.

Haar bekentenis aan de onderwerping verraste en fascineerde me en ik vroeg me af hoeveel ze van dit concept met dokter Wind had besproken. Daarnaast moest ik toegeven dat ik een aantal van haar woorden en verlangens verontrustend vond omdat ik me plotseling tekort voelde schieten. Was ik nalatig geweest in het herkennen van haar innerlijke behoeften?

"Waarom heb je me nooit over deze dingen verteld... deze verlangens?" vroeg ik, nerveus over haar antwoord.

"Ik wist er zelf niets van. Het was pas toen we begonnen en hoe dieper we gingen hoe meer ze begonnen te verschijnen. En ik weet niet of het misschien is omdat het met anderen is... buiten ons echte leven...het is geen liefde," zei ze en ik dacht dat ik haar begreep.

"Met wie ben je allemaal geweest, Jennifer?" vroeg om een duidelijk begrip van de situatie te krijgen.

"Thomas, Zach en Cezar," antwoordde ze onmiddellijk.

"Je hebt Zach sinds die ene keer nooit meer gezien, toch?" probeerde ik het verder te verduidelijken.

"Nee, alleen die ene keer, de andere keren was ik met Cezar," antwoordde ze en haar eerlijkheid gaf me wat troost.

"En dat is het?" vroeg ik om de discussie te beëindigen, maar toen ik haar lichaamsspanning voelde, vermoedde ik dat er meer was.

"Ik ben ook met Thomas geweest," zei ze bijna fluisterend.

"Wat, wanneer?" vroeg ik nu pas echt verrast.

"Tijdens de lunch... Hij woont dicht bij het kantoor," fluisterde ze.

"Hoe vaak?" vroeg ik streng.

"Ik weet het niet, een paar keer," antwoordde ze ontwijkend.

"Hoe vaak?" beval ik.

"Zes keer," zei ze na een korte stilte.

"Verdomme, Jennifer, je bent echt achterbaks aan het worden, en ik heb je nog wel aangemoedigd. Waarom?" vroeg ik terwijl mijn emoties op begonnen te spelen.

"Ik weet het niet," fluisterde ze.

"Had je steeds je pessarium in?" vroeg.

Normaal gesproken lag het in een la in de badkamer, waar ik denk dat ik het gemist zou hebben als het weg was. Toen er een paar seconden voorbijgingen zonder dat ze wat zei, wist ik genoeg. "Verdomme Jennifer," fluisterde ik.

"Ik ben voorzichtig geweest," zei ze, maar toen ik terugdacht aan hoe opgewonden ze met Thomas was geweest, betwijfelde ik dat ze zoveel wilskracht had.

"Oké, laten we maar naar bed gaan. Dit is wel genoeg voor één nacht," zei ik.

"Er is nog iets, schat..." zei ze met een lage, angstige stem.

"Wat?" vroeg ik verbaasd en vroeg me af wat er nog meer zou kunnen zijn.

Jennifer verbrak onze omhelzing en deed een stap achteruit. Dan opende ze langzaam haar badjas en onthulde haar naakte lichaam. Toen haar linkerborst in zicht kwam zag ik dat er door haar tepel een metalen staafje zat. "Jennifer!? Wanneer...?" zei ik naar adem happend.

Het moest wel deze keer gebeurd zijn. Ik herinnerde me dat ik haar borsten gezien had terwijl ze met Cezar neukte en toen zat het er nog niet. Dan herinnerde ik me dat Felix geroepen was en iets had meegenomen.

"Net, in het huis. Cezar zei tegen Felix dat hij het moest doen," antwoordde ze en daarmee bevestigde ze mijn vermoedens.

"Waarom?" vroeg ik, echt met stomheid geslagen.

"Het was dit of een tatoeage," antwoordde ze.

"Waarom überhaupt iets?" riep ik.

"Ik weet het niet... Hij wilde dat ik het liet doen en..." begon ze uit te leggen, maar ze stopte voordat haar logica echt faalde.

Met een schok van mijn hoofd pakte ik haar hand en leidde haar naar onze slaapkamer, waar we allebei snel naakt onder de dekens lagen. Er was zoveel gebeurd dat ik besloot het langzaamaan te doen en Jennifer vooral veel aandacht te geven. Waar we onszelf nu bevonden was immers helemaal het gevolg van mijn fantasie, iets wat ik veroorzaakt had, iets waarin zij de primaire variabele was. Het zou oppervlakkig en harteloos zijn geweest om nu boos op haar te worden, hoewel ik veel vragen had en zorgen koesterde.

Ik nestelde me tegen haar aan, draaide haar hoofd naar me toe en begon zachtjes haar volle lippen te kussen, met mijn hand langzaam haar mooie lichaam strelend. Minuten gingen voorbij, maar ik had geen haast. Al snel zuchtte ze met liefdevolle tevredenheid door de aandacht. Terwijl we bleven knuffelen, voelde ik haar angsten wegvloeiden. Ik wilde me net op haar rollen om teder met haar te vrijen, toen mijn vingers de tepelpiercing raakten.

"Uh..." hapte ze naar adem.

"Het spijt me, is het erg gevoelig?" vroeg ik zachtjes.

"Heel erg," fluisterde ze tegen me.

Ik bewoog me zodat ik op haar en tussen haar benen lag, steunend op mijn onderarmen om ver genoeg van haar borsten verwijderd te zijn, waardoor ik ook in haar gezicht kon kijken.

Het was Jennifers hand die mijn pik naar haar kutje leidde en eenmaal verbonden, begonnen we aan een langzaam rollende beweging, zonder urgentie en we bleven elkaar kussen.

"Wil je... ermee doorgaan," fluisterde ik.

"Mag ik?" vroeg ze meteen.

Er was geen raketwetenschap voor nodig om te zien dat mijn eens zo conservatieve vrouw iets had in zich had gevonden wat werd opgewekt door ongeoorloofde seks. Voor dit allemaal begon was ik er altijd van uitgegaan dat ik de aanstichter ervan zou zijn en haar zou moeten overhalen mijn vreemde verlangens te accepteren, en dan, als er iets gebeurd was, moest omgaan met haar schuld en angst.

De realiteit waar ik nu mee te maken had was dat ze in plaats daarvan een verslavend gedrag aan het ontwikkelen was, waarin ze aangetrokken leek te worden door agressieve seksuele verkenning. De metalen staaf die het zachte vlees van haar tepel was binnengedrongen, was een levendige en ontnuchterende herinnering aan hoe ver de dingen waren gegaan. En wat het nog afschuwelijker maakte was het feit dat ze had ingestemd met de piercing. Dat ze relaxed en net geneukt, het door een andere man liet doen.

Ik vermoedde, dat als ik, haar man, over een piercing was begonnen, ik waarschijnlijk terechtgewezen zou zijn geworden voor die suggestie. Zo leek het dat haar verlangen om haar minnaars te plezieren, een alternatieve dimensie van waarden in haar had geschapen.

Het enige voordeel van de situatie was dat haar nieuwe seksuele lusten niet beperkt bleven tot haar minnaars. Haar verhoogde staat van opwinding werd ook meegenomen naar ons bed. Wij waren nu minstens drie keer per week aan het vrijen en de enige beperkende factor was de aanwezigheid van onze kinderen. Bovendien bereikte Jennifer zowat iedere keer een climax. In sommige opzichten was ze een op seks gericht wezen geworden, dat een orgasme nodig had als basisonderhoud.

Toen ik in het begin voorstelde de piercing te verwijderen, beweerde ze dat haar tepel daarvoor te gevoelig was. Dat was een begrijpelijke reactie, dus ik begon er een week lang niet over. Maar toen ik het na ruim een week probeerde, keek ze me vreemd aan en weerde me af.

"Waarom niet, Jennifer? Wil je dat ding of zo?" vroeg ik.

"Ik wil er nu niet over nadenken, we kunnen het er altijd nog wel een keer uithalen," reageerde ze.

Ik was er zeker van dat ze Cezar niet meer had gezien sinds de piercing was gezet, dus ik wist niet wat haar motivatie was. Op een bepaalde manier fungeerde de aanwezigheid van het staafje als een vreemd baken van haar verandering van terughoudend deelnemer naar actieve speler, en van voetbalmoeder naar een op seks met andere mannen beluste vrouw.

Deze omstandigheden, samen met de beelden van haar losbandigheid, kolkten in mijn hoofd en het duurde niet lang voordat ik dokter Wind belde voor een afspraak.

"Hallo," zei ik terwijl de therapeute me naar haar kantoor leidde.

"Het is goed je te zien, Bryan. Hoe gaat het?" antwoordde ze en behendig gaf ze me zo de mogelijkheid de discussie te leiden.

Ik begon met uit te leggen dat de dingen vooral goed waren en ging dan langzaam verder om alles te beschrijven wat er gebeurd was, inclusief Jennifers relatie met Cezar en de tepelpiercing. Terwijl ik geen van de feiten wegliet, was ik wel voorzichtiger waar het mijn eigen gevoelens betrof.

"Oké," zei ze met een bezorgde blik toen ik uitgesproken was. "Nou, dat is een grote stap vanaf het punt vanwaar jullie begonnen."

"Ja... Ja, dat is het zeker..." antwoordde ik, onzeker over hoe ik tot het echte doel moest komen van mijn bezoek.

"Ben er comfortabel mee... met deze dingen? Is het nog steeds wat je verlangt?" vroeg ze, nauwkeurig mijn gedachten onderzoekend.

"Ik weet het niet... Misschien... Misschien is het allemaal iets te ver weg gegaan," gaf ik toe.

"Verder dan je had verwacht?" vroeg ze. "Op welke manier?" ging ze verder toen ik instemmend knikte.

"Ik... ik weet... ik weet het niet... Het lijkt gewoon uit de hand te lopen," stamelde ik.

"Uit de hand? Of uit jouw hand?" vroeg ze.

Gedurende de volgende dertig minuten spraken we min of meer op dezelfde manier. ik realiseerde me halverwege dat ze meer geïnteresseerd leek te zijn in het verzamelen informatie dan in advies geven, dus ik was niet helemaal verrast met haar conclusie.

"Bryan, ik denk dat ik eerst met Jennifer moet gaan praten en daarna misschien met jullie samen, "zei ze.

"Oké... Maar waarom?" vroeg ik, in de hoop mijn contact met haar geheim te kunnen houden.

"Er spelen hier verschillende dynamieken die ik moet begrijpen en aangezien ik nu met jullie beiden werk, denk ik dat deze route het meest productief zal zijn," legde ze uit.

Ik moest het dus met mijn vrouw bespreken en ervoor zorgen dat zij een afspraak met dokter Wind zou maken. Ik vermoede dat dit een lastig klusje zou worden, dus was ik verrast toen mijn suggestie met nauwelijks commentaar werd aanvaard.

Ik had uitgelegd dat ik dokter Wind had gesproken en dat zij, nadat ik met haar de huidige stand van zaken had besproken, had gesuggereerd dat het goed zou zijn als zij ook een gesprek met haar zou hebben. Ik ontweek echter de werkelijke reden voor mijn bezoek en verzuimde haar te vertellen dat er waarschijnlijk een follow-up-sessie zou komen met ons beide. In plaats daarvan dacht mijn vrouw waarschijnlijk dat het zoiets zou zijn als een inhaalsessie.

"Niets van Cezar gehoord?" vroeg ik Jennifer later die avond. Ik wilde een pauze, althans tot na de ontmoetingen met de therapeute, dus ik was er in geïnteresseerd haar interacties te controleren.

"Hij wil zaterdag afpreken," antwoordde ze, in niets prijsgevend van haar gedachten hierover.

"Uh... nee... dat wil ik niet. Ik wil dat jij jezelf bent dit weekend," verklaarde ik, wat een glimlach op haar gezicht toverde.

Daarna viste ik naar Thomas en ze vertelde me dat hij onlangs een relatie had gekregen met iemand anders en niet meer af wilde spreken met haar. Het leek er dus op de kaarten open lagen tot de gesprekken met dokter Wind.

Jennifers afspraak was de donderdag erop, laat in de middag en ik was thuis toen ze terugkwam. Mijn spanning had zich opgebouwd als ik aan hun gesprek dacht en hoe dokter Wind de informatie kon gebruiken die ik tijdens mijn bezoek had gedeeld. Ik was dus een beetje verrast dat Jennifer heel ontspannen thuiskwam. Sterker nog, ze leek zelfs een beetje enthousiast en accepteerde het glas wijn dat ik haar aanbood.

"Het ziet ernaar uit dat je gesprek met dokter Wind goed gegaan is?" zei ik in de hoop wat details te horen.

"Ja, ik heb echt het gevoel dat we op dezelfde golflengte zitten," antwoordde ze.

"Wat hebben jullie allemaal besproken?" Ik probeerde het nog een keer.

"Gewoon min of meer dezelfde dingen als waar we altijd over spreken," antwoordde ze, waarop ze zich omdraaide. "We hebben aanstaande vrijdag om vier uur samen een afspraak met haar als dat jou uitkomt," zei ze naar de slaapkamer lopend.

Ik was geïntrigeerd door de boodschap van Jennifer of eigenlijk het gebrek daaraan en omdat ik niet het idee had dat ze ontwijkend was geweest of terughoudend, kon ik alleen maar concluderen dat dokter Wind om de gevoelige gebieden had gelaveerd. Ondanks dat het wel de onmiddellijke stress wegnam, creëerde het wel weer wat spanning met betrekking tot een voorgevoel over onze gecombineerde sessie.

Ik probeerde nog wel een paar keer een moment te vinden om een discussie met Jennifer te forceren over onze individuele gesprekken met de therapeute, maar telkens als ik iets van plan was, gebeurde er iets en ging het moment verloren.

"Kom binnen, alsjeblieft," zei dokter Wind glimlachend terwijl ze de deur voor ons openhield. Jennifer en ik gingen samen op de bank zitten en dokter Wind liep naar haar stoel. Na een paar beleefdheden uitgewisseld te hebben stak ze van wal.

"Kijk, ten eerste moet ik zeggen dat mijn relatie met jullie beiden vrij ongewoon is. Het is heel ongebruikelijk voor een professionele hulpverlener om zowel de man als de vrouw te adviseren, maar in dit geval zijn wij op de één of andere manier zo geëvolueerd." Ze zweeg even en keek ons afwisselend aan.

"Ik moet ook zeggen dat, ondanks dat het onderwerp van onze gesprekken in geen geval uniek is, de openheid tussen jullie beiden ook enorm anders dan de standaard. Ik denk dat dit de reden is waarom dingen zich tussen ons ontwikkeld hebben zoals ze zijn..."

"Dat begrijpen we, dokter Wind en we hebben geen problemen met hoe de dingen zijn gegaan," onderbrak Jennifer haar.

"Goed... nou... dat brengt ons bij vandaag. Als ik eerlijk ben moet ik zeggen dat ik een afwijkend gezichtspunt constateer waar ik me behoorlijk zorgen over maak," zei ze.

Ik zag hoe de rug van mijn vrouw stijf trok en ze mij een snelle, vragende blik toewierp. "Wat bedoelt u?" vroeg ze.

Ik zag het ongemak op het gezicht van de dokter, maar toch gaf ze antwoord. "Tijdens mijn gesprek met Bryan uitte hij enkele zorgen over hoe de dingen zich hadden ontwikkeld en dat de dingen misschien te ver waren gegaan. Ons gesprek was heel anders, Jennifer, zonder soortgelijke problemen. Ik maak me dus zorgen dat jullie niet op één lijn zitten en nog zorgwekkender vind ik dat er blijkbaar minder communicatie plaatsvindt. Eerlijk gezegd geloof dat in jullie situatie de dialoog, de eerlijke dialoog, de belangrijkste belangrijke factor is."

Zo, het was eruit. In de openbaarheid gebracht door een professional, al was dit niet per se de meest tactvolle manier. Ik zag het gezicht van mijn vrouw rood kleuren en wist, ik kende haar goed genoeg, dat ze stuiterde en elk greintje wilskracht moest benutten om zich te beheersen.

"Oké... dank u," zei mijn vrouw. "Misschien kan Bryan dat eens iets vertellen over zijn zorgen," zei te tegen mij.

Nu keken alle ogen naar mij en hoewel ik hoopte op een reddingslijn van dokter Wind, gebeurde er niets.

"Ik... eh... ik maakte me de laatste tijd zorgen wat, betreft Cezar bedoel ik en de dingen die gebeurden," zei ik. Op de één of andere manier gaven mijn woorden me moed. "En die keren met Thomas die je voor me verzweeg," voegde ik er dus aan toe.

"O... Ik voel... Ik krijg het idee dat ik hier met valse voorwendsels naar toe ben gelokt," antwoordde mijn vrouw plotseling met een samengeknepen stem van woede.

"Dat was zeker niet de bedoeling, Jennifer, ik denk dat we allemaal open willen communiceren, "antwoordde de counselor.

"Ja, daar ben ik helemaal voor, maar het lijkt erop dat mijn man daarvoor een formele setting nodig heeft," blafte ze terug waardoor ik wat ineenkromp.

Op de één of andere manier haalden we het hele uur zonder dat iemand echt door het lint ging, maar ik wist dat mijn vrouw erg overstuur was. Bovendien had ze zelfs de counselor zover kunnen krijgen mee te gaan in haar opvatting dat ik vrij was om te allen tijde mijn zorgen over anderen te delen.

"Het spijt me... Ik dacht... Ik dacht dat ik er goed aan deed," zei ik toen we in de auto zaten.

"Je hebt het opnieuw gedaan," antwoordde ze en we reden de rest van de weg naar huis in stilzwijgen gehuld.

Voor de rest van de dag communiceerde Jennifer alleen met mij met korte antwoorden van één woord. Ik moet eerlijk zeggen dat ik haar nog nooit zo overstuur heb gezien en dat zelfs onze kinderen de spanning oppikten.

Nadat ik de kinderen naar bed had gebracht, hoopte ik haar in de slaapkamer voor het blok te zetten en een gesprek op te dringen.

Dat plan had echter geen succes. "Jennifer, kom op? Ik weet dat je boos op me bent, maar we moeten praten," probeerde ik.

"Kwaad? Ik denk niet dat kwaad genoeg de emotie overbrengt die ik voel, en je verborg opnieuw dingen. Het is zo verdomde gemeen. En hoe denk je dat ik me voel? Ik stond in feite op het schandblok," riep ze uit.

"We moeten praten," probeerde ik nog een keer.

"Dat gaan we ook doen, Bryan... dat gaan we echt doen," zei ze terwijl ze de toon in haar stem verzachtte en me wat hoop gaf. "Maar niet vanavond," vervolgde ze echter boos. "En je slaapt niet hier!"

In al onze jaren samen had ik Jennifer nog nooit op deze manier meegemaakt, dus gelaten schuifelde ik terug naar de keuken waar ik me een vol glas whisky inschonk.

De rest van het weekend, en de week daarop, boden ongeveer hetzelfde. Ik voelde me alsof ik op eieren moest lopen. Ik besloot dus maar dat ik haar beter de ruimte kon geven totdat ze er klaar voor was om te praten.

Dat gebeurde uiteindelijk het weekend daarop. De eerste aanwijzing daarvoor was, dat toen ik thuiskwam van het werk, het stil was in huis en Jennifer in de woonkamer aan een drankje zat te nippen.

"Waar zijn de kinderen?" vroeg ik.

"Mijn moeder heeft ze opgehaald," legde ze uit met een stem die nog steeds op irritatie wees. Ze zat nog steeds in haar werkkleding; een zwarte, knielange rok, lage schoentjes en een rode blouse. Ik schonk voor mezelf ook een drankje in en ging dan zwijgend bij haar zitten.

Terwijl de minuten voorbijkropen, zaten we wat ongemakkelijk bij elkaar, nippend aan onze drankjes. Dan had mijn vrouw er klaarblijkelijk genoeg van. "Je bent een klootzak," riep ze uit.

"Het spijt me," antwoordde ik zachtjes.

"Wat spijt je? Weet je dat überhaupt wel?" daagde ze me uit.

"Dat ik het lastig voor je gemaakt heb bij dokter Wind," antwoordde ik.

"Bryan, dat is nog maar het topje van de ijsberg," antwoordde ze daarna even zwijgend. "Jij pusht me om in jouw perverse wereld binnen te treden en je wil meer en meer. Daarnaast zijn het allemaal bekenden; collega's, vrienden, en... en... zo! Het was jouw ding... Iets wat jij wilde. Ik begreep het niet maar probeerde erin mee te doen. Dan, opeens, ben ik degene die berecht wordt! Ben ik een slet... de mannenverleidster... En dat moet ik niet van jou horen, nee, ik krijg die boodschap van de één of andere verdomde therapeut!"

Hoewel er sprake was van monsterlijke gaten in haar verhaal, besloot ik dat ik maar het beste de schuld kon accepteren. "Je hebt gelijk," zei ik. "Ik had naar je toe moeten komen en dat spijt me heel erg. Ik was niet van plan je te laten veroordelen of je het gevoel te geven aangevallen te worden."

"Ik zal je nog iets anders vertellen: woensdag heb ik dokter Wind gebeld voor een afspraak, en ze zei dat ze niet met ons samen verder wilde. Het was jij of ik, dus geen wederzijdse consulten meer," legde ze uit.

"Neem jij haar maar," antwoordde ik.

"Wat? Geen samenzweringen meer? Wat ga jij doen?" reageerde ze neerbuigend.

Het zorgde ervoor dat mijn woede oplaaide en dat ik plotseling in de aanval ging in plaats van in de verdediging. "Kijk Jennifer, ik heb een paar fouten gemaakt, maar stop met het doen alsof je een heilige bent. Je hebt achter mijn rug om gerommeld met Thomas en je bent van Zach naar die... die gevaarlijke kerel gegaan die gewoon een stuk metaal door je tepel duwt. Ik zal niet eens beginnen met die hele zwangerschapskwestie. Het is nog een wonder dat je niet in elkaar geslagen bent! Het was bedoeld als iets tussen ons, maar op de één of andere manier draait het nu allemaal om jou! Dat was de reden dat ik naar dokter Wind ben gegaan..."

De drank die nog in het glas van mijn vrouw zat, kletste hard in mijn gezicht en ik kon haar hakken horen klikken terwijl ze maakte dat ze wegkwam.

Een paar minuten later vond ik haar ineen gekruld op bed, zachtjes huilend. "Dat was een behoorlijk goed schot," zei ik in de hoop de spanning wat uit de lucht te nemen en ik legde mijn hand op haar schouder.

"Ik ben geen slet," bracht ze uit tussen haar snikken door.

"Natuurlijk niet. Ik weet niet waarom je dat zou denken," fluisterde ik.

"Waarom ben je hier ook mee begonnen?" jammerde ze. "Niet meer... Nooit meer," antwoordde ze voordat ik kon reageren.

"Oké schat," zei ik en ik wreef over haar rug. "Laten we er over praten."

"Haal eerst dit ding eruit," flapte ze er opeens uit, mijn woorden negerend, zich omdraaiend en naar de borst met de tepelpiercing wijzend.

Jennifer ging op de rand van het bed zitten en trok haar blouse en beha uit. Ik keek even naar het metalen dingetje. Omdat ik daar geen enkele ervaring mee had, irriteerde ik slechts haar tepel terwijl ik probeerde uit te zoeken hoe ik de piercing moest verwijderen. Uiteindelijk besloot ik een google opdracht uit te voeren op internet. Na geleerd te hebben hoe zo'n ding werkte, lukte het me het er snel uit te krijgen.

"Daar," zei ik, terwijl ik het stukje metaal in haar sieradenbakje op het dressoir gooide.

Toen ik bij haar terugkwam onderzocht ze haar borst. "Geen blijvende schade," zei ze toen ze me zag kijken. Haar woordkeuze was aangrijpend en ik hoopte dat het een metafoor zou zijn voor de situatie waren we verzeild waren geraakt. Ik geloof dat Jennifer in dezelfde trend dacht omdat ik dat in haar ogen dacht te zien. Dan klopte ze naast zich op het bed om aan te geven dat ik naast haar moest gaan zitten.

"Het spijt me," zei ik terwijl ik ging zitten, hopend dat ik niet weer een standje zou krijgen.

"Ik wil niet meer boos zijn," antwoordde ze met een rustige stem en het was alsof er een enorm gewicht van mijn schouders viel.

"Ik mijn best doen het beter te doen," zei ik met slechts een hint van een glimlach op mijn gezicht.

"Nou... ik... eh... ik hoop dat je het je gebracht heeft wat je wilde," zei ze.

"Het is tijd om het achter ons te laten," reageerde ik en was blij toen ze langzaam begon te knikken.

We hebben die nacht gevreeën, al ontbrak het aan de echte passie. Maar het was nodig en er was genoeg tederheid om me de hoop te geven dat we naar onze normale manier van doen konden terugkeren.

We brachten de volgende dag door met winkelen en ik nam haar daarna mee naar één van de betere restaurants voor het avondeten. Daarna hebben we opnieuw de liefde bedreven, maar net als de avond kwam we niet naar een diep niveau. Toen het duidelijk werd dat Jennifer niet tot een climax zou komen, stopten we. In plaats daarvan knuffelden en kusten we elkaar totdat we in slaap vielen.

Het duurde nog vier weken voordat Jennifer eindelijk weer eens een orgasme kreeg en ik kon zien dat ze daar net zo blij mee was als ik, we hadden het achter ons gelaten. Afgezien van de problemen in de slaapkamer, leek ze teruggekeerd te zijn naar haar oude zelf en was ze levendig in onze dagelijkse interacties. Het gaf me het gevoel dat er licht aan het eind van de tunnel was en we op de weg terug waren naar de normale gang van zaken.

Het zou leuk zijn geweest als ik kon zeggen dat dit het was geweest, dat we volledig opnieuw verbonden waren als man en vrouw, dat we onze kinderen leerden succesvolle volwassenen te zijn en we vreedzaam samen oud werden. Het bleek echter dat het nog niet voorbij was en dat verdere gebeurtenissen zich op een zeer onverwachte manier zouden ontvouwen.