De zondagochtend ging snel voorbij! Toen we na het ontbijt richting kerk reden had ik toch wat last van zenuwen. Samen spelen met Ton Koopman… Een van de meest bekende klassieke musici van Nederland en een enorm Bach-kenner. Elke foute noot van mij zou hij onmiddellijk horen…
In de kerk aangekomen zagen we hem al in de hal. “Hallo Joline, dag Kees. Ben je er klaar voor?” Ik knikte stoer, maar hij keek dwars door me heen. “Je bent wat nerveus, zo te zien.” Ik bromde: “Vind je het gek? Met jou samen spelen…” Hij tikte op mijn arm. “Stel je niet aan. Ik heb je in Den Bosch horen spelen; daar was niets mis mee. Kóm, naar boven, dan nemen we BWV 639 nog even door.” Ik gaf Joline en luchtkusje; zij stak haar duim op.
Eenmaal boven speelden we het stuk samen en inderdaad: het tempo van Ton lag iets hoger dan ik geoefend had. Pfff… opluchting. En toen de dienst eenmaal begon was ik mijn zenuwen kwijt. De koralen gingen goed en ik genoot als ik Ton zag spelen. Ja, hij had de partituren voor zich, maar hij keek er nauwelijks naar. Vingers en voeten vlogen over de toetsen en pedalen en wat me opviel: hij gebruikte alleen zijn tenen om de pedalen te bespelen. Greet gebruikte ook haar hakken. Straks toch eens vragen…

Voor ik het wist was de dienst ten einde en zette Ton de partituur van BWV 639 op de lessenaar. Hij knikte naar mij en zette in; ik sloot even later aan. En het ging prima! Net als bij Greet ‘seinde’ hij soms met zijn hoofd om aan te geven dat ik even rust moest houden of juist door moest spelen; het stuk klonk rustig door de kerk. En na het laatste akkoord was het even stil en toen klonk: “Dank jullie wel, Ton en Kees. Dit was prachtig!”
Ton glimlachte. “Die kun je in je zak steken, Kees. Weinig lui die je dit op de bugel nadoen. Greetje heeft prima werk verricht.” Ik knikte. “Dat klopt. Zonder haar lessen… Maar Ton: nu een vraag aan jou: Jij bespeelt het pedaal alleen met je tenen. Greet zie ik ook haar hakken gebruiken. Heeft dat een reden, of…?” Hij haalde zijn schouders op. “Ik speel vanaf het begin zo. En ja, dat is harder werken, omdat, als je ook je hakken gebruikt, je hak een D kan spelen en je daarna met je teen naadloos over kan gaan op een fis; ik moet de D loslaten en bliksemsnel mijn voet verplaatsen zodat de ene noot zonder pauze in de andere over kan gaan. Gelukkig vangt de galm in een kerk dat op. En ja, ik heb korte benen, dus ik moet hard werken.”
Hij lachte. “Dat houdt een mens jong, zullen we maar zeggen.” Ik snoof. “Dat kun je wel stellen. Op sommige momenten zat je nauwelijks, maar danste je op de pedalen. Mooi om te zien. Kom, pak je spullen, beneden is er koffie.” Hij zette het orgel uit, deed zijn boeken in een tas en samen liepen we naar beneden. “Ik was bijna in het gangpad blijven staan, Ton, toen jullie begonnen te spelen na de dienst. Maar ja, de kerkgangers moeten de dominee zo nodig een handje geven…” Richard keek spijtig. “Dan luister je het maar een keertje terug op ‘Kerkdienst gemist’, Richard.” Ton gniffelde en zei toen: “En toen was er koffie… Het leven van een organist is toch al zo armoedig.” Ik sloot me bij hem aan. “Om van de bugelist maar niet te spreken…”

Achter me hoorde ik een cynisch: “Ach ach ach… Wat heeft de heer Jonkman een zwaar leven. Jij zat daar boven op een lekkere stoel, meneer; wij moesten op harde kerkbanken plaatsnemen.” Margot keek me plagend aan en ik schudde mijn hoofd. “Niks ervan, dame. Die lekkere stoel is voor Ton; ik zat op een houten stoeltje, net zo een als er opzij in de kerk staan.” Gerben stond naast haar. “Hoe dan ook, lekkere stoel of niet: jullie hebben goed werk geleverd daarboven. Dank je wel.” Ton keek me aan. “Zo te horen kennen jullie elkaar langer dan vandaag?” Ik knikte. “Margot is een van de protegés van Joline en mij. Haar zus Charlotte is de andere, maar die is nu in Nijmegen bij haar vriend. En die meneer die ons zojuist zo’n mooi compliment gaf is Gerben van Wiers, haar vriend en een van mijn teamleden.”
Hij gaf Margot een handkus en Gerben een hand. “Protegés? Vertel eens.” Margot zei: “Joline studeert samen met ons aan de Universiteit Utrecht. Heeft ons opgevangen toen wij diep in de problemen zaten. Sindsdien wonen wij bij Kees en Joline in huis. Maar volgende week hebben we ons eigen huisje in Arkel. Heerlijk, maar we zullen het huis van Jolien en Kees heel erg gaan missen.” Ze keek me aan. “En dat meen ik, Kees.” Ik knipoogde. “Dank je wel, Margot.”
Ton keek me aan. “Dat is je tweede compliment op deze zondagochtend, Kees. Je doet het goed!” “Jij ook Ton. Ondanks dat ik niet zo’n orgel-liefhebber ben als mijn echtgenoot: ik heb vanochtend ook genoten. Dank je wel!” Joline dook naast me op en gaf me een arm. Ton knikte. “Dank je wel, Joline. Maar nu ga ik even op zoek naar een kop koffie. Kees, jij ook?” “Ik loop wel mee, Ton.” Met een kop koffie in de hand praatten we nog even samen na. En langzamerhand liep de hal van de kerk leeg. Joline zei: “Kom lui. Kopjes op de bar zetten, de koster wil ook naar huis. Gerard, moet jij die hele zwik nu ook nog afwassen?” Gerard, de koster wees in het keukentje. “Afwasmachine, Joline. Doet prima z’n werk als ik thuis aan de koffie zit. Don’t worry.”
Even later liepen we naar buiten en gaf ik Ton een hand. “Dank je wel, dat ik samen met jou mocht spelen, Ton.” “Het was me een genoegen, Kees. Greetje heeft niets teveel gezegd.” Hij lachte om mijn verwonderde blik. “Nee, ik zeg niet wát ze over je zei, behalve dat ze het had over ‘die lompe Infanterist’.” Ik bromde: “Ja, die uitdrukking ken ik ondertussen wel, geloof ik.” Hij stompte op mijn arm. “Als ik hier weer eens speel, bel ik je wel weer, Kees. Goeie zondag verder. Joline, Margot, Gerben: jullie uiteraard ook.” Kwiek stapte hij in een auto en reed weg.

“Wát een energie straalt die man uit”, zuchtte Margot. “En hoe oud is hij?” Ik dacht even na. “Volgens mij achter in de zeventig…” “Sjonge, als je op die manier zó oud kan worden…” Even later reden wij ook naar huis. En eenmaal thuis werd ik in een makkelijke stoel gecommandeerd. “Jij hebt hevig je best gedaan, Kees. Wij hebben alleen maar geluisterd.” Joline lachte liefjes. “Dank je wel, schat. Ik ben inderdaad wel een beetje ‘op’. Meer dan normaal.” Tijdens de koffie kletsten we over het huis in Arkel. Margot was helemaal door het dolle toen ze beschreef hoe het er nu uitzag. En Gerben was ook enthousiast. “De dames hebben er iets heel moois van gemaakt, jongens.” Schijnheilig liet hij er op volgen: “Ik zou er zelf ook wel een paar nachtjes willen doorbrengen…” Joline snoof, haar neus in de lucht. “Het zou zo maar eens kunnen dat die wens in realiteit omgezet gaat worden, als ik de dame naast je een beetje goed inschat, Gerben.” Margot kuste hem snel. “Zeker weten Jolien!”
Zo ging de middag snel voorbij: lekker kletsen, een wandeling, daarna ging Joline koken. En tijdens het eten ging mijn telefoon. Geen nummermelding, dus ik nam ‘neutraal’ op.
“Goede avond…”
“Dag Kees, met Erik. Ik wil het even hebben over je weigering om mij een stageplek te gunnen bij DT…”
Verder kwam hij niet. “Meneer van Voorst, ten eerste stoort u mij in mijn maaltijd; we zijn aan het eten. Ten tweede: mijn weigering, alsmede die van mijn directeur, is definitief. De reden: wij willen geen lui binnen ons bedrijf die naar boven likken en naar onderen trappen. En dat heb ik even duidelijk omschreven in een mail aan uw mentor. Geen discussie over mogelijk. Succes met het zoeken naar een andere stageplek.” Terwijl mijn vinger richting de ‘uit-knop’ ging hoorde ik nog een wanhopig “Wácht!!”, toen drukte ik hem weg.

Joline keek me aan. “Erik?” Ik knikte. “Meteen zijn nummer blokkeren… Verdomme, ik word daar nog geroutineerd in…” Toen ik mijn telefoon neerlegde zag ik een hand en een naar beneden wijzende vinger en zuchtend liet ik me op de grond zakken. “Jajaja… Ben al bezig.” Ik zat nét weer toen de telefoon weer ging. “Wel allem…. Als het jong de euvele moed heeft om me via een ander toestel te bellen, gaat hij wat beleven…”, bromde ik.
Joline giechelde en ook Margot en Gerben gniffelden.
“Goede avond…”
Een andere stem klonk.
“Meneer Jonkman? U spreekt met Onno van Voorst, de vader van Erik. Ik wil het met u hebben over…”
Ook hij kwam niet verder. “Meneer, wij zijn aan het eten. Mijn echtgenote wordt nogal nijdig als ik haar met liefde bereide maaltijd koud laat worden. Als het dringend is: u kunt mij over een halfuur terug bellen.”
Klik, einde verbinding en ik keek in de lachende ogen van Joline. “Wat een rotsmoes, Kees. Mij de schuld geven omdat je geen trek hebt in een confrontatie met papa van Voorst?” “Da’s slecht voor mijn eetlust, schat. En dus zonde van deze heerlijke nasi.” Margot zei droogjes: “Enfin, je hebt ten minste geen krachttermen gebruikt. Dat scheelt weer een paar keer opdrukken.” Gerben schoot in de lach en ik dreigde met een vork. “Pas jij een beetje op, Margootje? Anders gooi ik op een onbewaakt moment wat sambal door je nasi.” Ze stak haar tong uit.
Rustig verliep de rest van de maaltijd, waarbij het onderwerp wederom ‘Arkel’ was. En na het eten de tafel opruimen, het spul in de afwasmachine zetten en koffie maken.

En tijdens de koffie, 34 minuten na het eerste gesprekje met pa van Voorst, ging de telefoon weer.
“Goede avond, Kees Jonkman”
“Meneer Jonkman, nogmaals met Onno van Voorst. Ik neem aan dat u weet waar in voor bel.”
“Ik heb een vermoeden, meneer, dus brand los.”
“Ik zou graag zien dat u uw beslissing om mijn geen stageplaats te geven herroept, meneer Jonkman.”
“Dat begrijp ik, meneer van Voorst. Maar eerst even wat anders: wéét u waarom ik die beslissing genomen heb?”
Het duurde even voordat er antwoord kwam. “Ehhh… Nee. Mijn zoon kwam gisteren thuis in een nogal pesthumeur en pas vanmiddag hebben we losgekregen waarom hij kwaad was: zijn stageplek ging niet door. Over de reden zei hij niets. Meneer Jonkman, ik kén DT een beetje. Ik heb zelfs overwogen om er geld in te investeren, maar die beslissing hangt nu aan een zijden draadje. Aan u de eer om dat draadje wat te verstevigen, meneer Jonkman.”
Joline was ondertussen stevig op haar telefoon bezig; die zocht iets op. Haar kennende zou dat wel eens belangrijk kunnen zijn, dus ik moest even tijd rekken.
“Zal ik u eerst even op de hoogte brengen waarom ik uw zoon niet bij DT wil zien, meneer? Wellicht zijn we het daarna gloeiend eens.”
“Doe uw best, meneer Jonkman. Ik ben benieuwd.”
“In eerste instantie was ik wel enthousiast over uw zoon. Hij heeft zelfs van mij nog een paar lessen gehad, zo’n twee jaar terug. Maar tijdens zijn bezoek aan DT maakte hij een aantal neerbuigende en seksistische opmerkingen tegen vrouwelijke collega’s van ons backoffice.
Tijdens zijn kennismaking met een toekomstige collega, afgelopen vrijdagavond in de dansschool waar hij als barkeeper werkt, zei hij dat hij betrokken collega ‘wel even zou inwerken’ als die over een week bij ons zou komen werken. Die collega is al een aantal jaren afgestudeerd ingenieur, dus dat was een nogal ongepaste opmerking van een 3e jaars student.
Vervolgens behandelt hij een vrouwelijke leerling van de dansschool, een meisje van 17 jaar, als een kind en ziet daar geen niets kwaads in als ik hem daarover aanspreek. Meneer: bij DT zijn alle medewerkers gelijkwaardig, of ze directeur zijn, medewerkster calculatie, ontwerper of receptioniste. Ze doen hun werk voor de firma en dat doen ze goed. Zo niet, staan ze vrij snel op straat. Omhooggevallen corpsbalgedrag accepteert DT niet, evenmin als neerbuigende opmerkingen tegenover vrouwelijk personeel van ons Backoffice. De dames in kwestie zijn, op ééntje na overigens allemaal Bachelor, dus niet bepaald domme tiepmiepen.”
Ik zag Margot’s ogen samenknijpen en knipoogde naar haar. En vervolgde: “En zelfs als zouden ze dat zijn, accepteert DT dat gedrag nog steeds niet. Ben ik duidelijk genoeg?”
Een zucht klonk aan de andere kant. “Nogal, meneer Jonkman. En u kunt erop rekenen dat ik mijn zoon hierop zal aanspreken. Dit gedrag gaat niet meer voorkomen, dat verzeker ik u. Maar… Ik vraag u toch om hem een tweede kans te geven, meneer Jonkman. DT staat goed bekend en het zou voor hem een kans zijn om zich te bewijzen, in plaats van alleen maar de pope Jopie uit te hangen.”
Ondertussen had Joline me een foto met tekst er onder laten zien: een nogal corpulente man met daaronder de tekst: Onno van Voorst, bedrijfsmakelaar. “Ik koop bedrijven op, snij er van af wat niets oplevert en maak zo het bedrijf weer winstgevend”. En de zoon van zo’n vent zou bij DT stagelopen? Over m’n lijk…
“Meneer van Voorst, ik zal recht voor z’n raap zijn: er komt geen tweede kans voor uw zoon. In feite heeft hij die al gehad; hij werd, na zijn opmerkingen tegen onze medewerksters Backoffice, daarop aangesproken door het hoofd van ons Backoffice. En tóch ging hij ’s avonds op dezelfde voet door, in de dansschool. Niets geleerd. Toen ging bij mij de knop om. En die knop wordt niet teruggedraaid, meneer. Als u wilt escaleren naar de directie van DT: prima, dat is aan u, maar ik vrees dat u ook daar bot vangt. Ik heb dit al besproken met de directie en die was het honderd procent met me eens.”
Het was even stil, toen klonk de tekst: “Dan wordt er niet in DT geïnvesteerd, meneer Jonkman. Ik vraag me af hoe uw directie daarover denkt.”
“Daar mag u dan met de directie van DT zélf over van gedachten wisselen, meneer. Succes daarmee. Maar ik weet één ding zeker: uw zoon gaan geen stage lopen binnen mijn team. Zoals ze binnen Defensie zeggen: ‘Dan vreet ik nog liever mijn helm op.’
Weer een stilte, toen een kortaf: “Goede avond verder, meneer Jonkman.”
“Hetzelfde, meneer van Voorst.” En ik verbrak de verbinding.

“Nou, je hebt jezelf weer populair gemaakt, Kees.” Gerben keek me grijnzend aan en Margot ook. Joline zat nog op haar telefoon te lezen en keek een minuut later op. “Nou, je hebt een moderne roofridder aan de telefoon gehad, Kees. Weet jij nog welke rol Richard Gere vertolkte in de film ‘Pretty Woman’?” Ik schudde het hoofd. “Sorry schat. Als ik die film keek ging alle belangstelling uit naar Julia Roberts.” Een misprijzende blik volgde. “Seksist. Richard Gere speelde een keiharde zakenman die bedrijven opkocht, ze uit elkaar scheurde en in delen weer verkocht. Zo’n type is meneer Onno van Voorst ook. Het is allemaal legaal wat hij doet, zonder meer, maar de bedrijven waar hij ‘zaken mee doet’ gaan zonder uitzondering failliet en maken een doorstart in afgeslankte vorm. En het personeel is de dupe. Als ze al niet op straat komen te staan, mogen ze terugkomen met een nogal wat kariger arbeidscontract. En hij wilde in DT ‘investeren’, zoals hij dat noemde? Haha… Gertie ziet ‘m aankomen. Die kent hem en z’n reputatie waarschijnlijk beter dan wij.”

Ze was even stil en ik zag dat er achter die blauwe ogen snel werd nagedacht. “Bel Theo nog maar een keer op, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Ik breng hem morgenochtend wel op de hoogte. Ook van het ‘aanbod’ om te investeren in DT, inclusief verkapte bedreiging. Daar gaat de directie van DT én de grootaandeelhoudster wel iets van vinden, denk ik.” Margot giebelde. “Dat denk ik ook. ‘Het blonde kreng van Arkel’ komt dan in actie…”
Gerben was me voor. “Hé jij! Niet zó over de echtgenote van je directeur!” En Joline vulde aan: “Wie weet komen er binnenkort twee nogal markante types bij in Arkel: ‘De gekrulde gezusters’. Zien er weliswaar leuk uit, maar als je ze tegen je krijgt, ben je niet jarig!” Ze keek waarschuwend. Margot haalde haar hand door haar mooie krullen en lachte. “Mooi, zo’n bijnaam. Kan ik wel mee leven, hoor.” “En bij deze is het onderwerp ‘Erik van Voorst’ voor deze avond afgerond.” Joline keek rond. “Morgenochtend is hij nog even onderwerp van gesprek tussen Kees en Theo, daarna is het klaar. Een slim iemand zei ooit eens tegen me: ‘Het is uit onze handen, Jolien. Dan moet je je er niet druk over maken.’ Die slimme persoon had gelijk.”
“Dank voor het compliment, schat.” Ik gaf haar een zoen en haar ogen lachten. Daarna zei ze: “Soms moet je je echtgenoot een complimentje geven. Statistisch is bewezen dat dat goed is voor je huwelijk.” “Een stevige vrijpartij is anders ook goed voor je huwelijk. Wat jou, schat?” Gerben keek Margot aan, maar die keek nogal hooghartig terug. “Huwelijk? Ik weet nog nergens van… Met wie had jij die vrijpartij uit willen voeren, meneer van Wiers?” Gerben zuchtte. “Oké, oké… Goed voor je relatie. Nou tevreden?” “Dat vertel ik je over een paar uur wel, mannetje. Maar die stevige vrijpartij is wel een goed idee. Jolien, Kees: wij trekken ons terug in onze slaapkamer met de ramen dicht. Tot morgen!”
Ze stonden op en liepen hand in hand de slaapkamer van de zussen in. Ik keek op m’n horloge: nét negen uur. “Kom, Kees. Wij gaan er ook lekker in. En of we gaan slapen… Dat weet ik nog niet.” Joline keek ondeugend en trok de rand van haar rokje wat omhoog. “Alarm! Mooie benen op twaalf uur!” Ik plofte op mijn knieën voor haar, trok haar rokje op en duwde haar benen uit elkaar. “Wat doe je nou, gék?” hoorde ik zachtjes boven me. “Jou mooie benen voelen, schatje. Die twee zijn veel te druk met elkaar, dan kunnen wij toch ook wel…” Ik streelde tussen haar benen. Joline probeerde me af te weren, maar dat liet ik niet gebeuren: Ik trok haar naar me toe en kuste haar slipje, terwijl ik haar benen streelde. Tegelijk begon ik op haar poesje te brommen: lage tonen die ze voelde.
“Ohhh…. Rotzakje…. Dit maakt me zó geil… Kéés! Til me op en neem me mee naar bed!” Ik grinnikte, kwam overeind en tilde haar op: mijn armen onder haar billen, haar armen om mijn nek. “Kom maar mee naar mijn slot, prinsesje. Dan ga ik jou eens verwennen.” Ze giechelde. “En ik jou, lekkere prins. Is goed voor ons huwelijk…”
Achter me trapte ik de slaapkamerdeur dicht en liet Joline op bed zakken. Ze schoof iets verder op het bed, trok haar rokje weer op en spreidde haar benen. “Opnieuw! Hetzelfde als wat je net deed: lekker op mijn poesje brommen, Kees!” “Met alle soorten van genoegen, mooie Freule…” Ik bromde tegen haar slipje en haar panty en Joline genoot hijgend. Toen voelde ik haar buik plotseling snel op en neer gaan: ze had lol. Ik kwam onder haar rokje vandaan.
“Waarom lach jij zo, meisje?” Ze hikte: “Straks komt jouw schuiftrompet bij me naar binnen… Lijkt me ook wel lekker als die zo laag gaat brommen, diep in mijn warme poesje…” Ik schudde mijn hoofd. “Soms… Soms ben jij niet goed snik, Joline Jonkman – Boogers. En weet je wat? Een 32-voets orgelpijp kan nog veel lagere tonen produceren. Maar ja, zo’n ding is 32 voet, zeg maar ruim 10 meter lang, en je hebt er een nogal forse windmachine voor nodig. Niet echt praktisch hier, nog afgezien van de geluidsoverlast…”
Joline zuchtte. “De techniek slaat weer eens op hol bij de heer Jonkman… Kom hier, vent! Oh, wacht, ik trek mijn slipje eerst uit, dan kun je lekker op mijn bijna naakte poesje toeteren. Veel lekkerder, met alleen een panty er tussen. Loop jij ondertussen snel je rondje, Kees, dan trek ik wat handiger kleren aan voor een lekkere vrijpartij. Húp!” Grinnikend liep ik snel door het huis en sloot af. Toen richting slaapkamer… Ik liep naar binnen en trok de deur werktuiglijk achter me dicht.

Met open mond staarde ik naar Joline. Die lag achterover op bed, leunend op haar ellebogen, haar heupen geheven en haar lange benen bijna helemaal zichtbaar. Nylons aan en een kleine nachtpon lag nog nét over haar poesje. “Kom hier Kees en néém me. Nú!” Ze hijgde en trok haar nachtponnetje op. Haar poesje was naakt, gezwollen en glom. “Je hebt me helemaal gek gemaakt, vrijer. Kom hier met die lekkere pik van je: die wil ik voelen! In één keer er in… Hard!”
Mijn broek vloog uit, maar toen ik m’n overhemd losknoopte kreunde ze: “Nee… Kom, neuk me, Nú!” Ik leunde over haar heen en meteen pakte ze mijn paal beet en zette die voor haar poesje. “Naar binnen met die toeter!” Ik schoot in de lach. “Gek mens…” Toen drukte ik door en een lange kreun was het antwoord. “Neuk me! Geef me je sperma!” Ik tilde haar een beetje op zodat ik haar kon kussen. “Lekkere meid van me…”
Joline sloeg haar armen om m’n nek en kreunde: “Lekker… Zo’n harde paal in m’n poesje…” “Wacht maar, meisje.” Ik duwde me omhoog, van het bed af en ging rechtop staan. Joline’s ogen glommen. “Kun je dat? Me staand neuken?” Ik deed twee stappen en duwde haar tegen de muur.
Joline sloeg haar benen om me heen. “Zo. Nu kun je niet meer van mijn paal af. En ik dring diep in je… Voel je dat, geile meid?” Ze fluisterde in mijn oor: “Ja… Lekker diep neuken… Jouw heerlijke pik helemaal in mijn kut…” Ze gromde en begon met kleine bewegingen op en neer te gaan. “Lekker… Je bent zo diep, Kees… Ik voel je helemaal…” Ik voelde iets anders: Met een rotgang stormde ik op een orgasme af. “Schat… Ik ga komen… Kan niet meer stoppen. Sorry!”
Ze kneep met haar spieren en kuste me, haar tong draaiend in mijn mond. Eén woord hoorde ik: “Kóm!” Dat was genoeg voor een hevig orgasme; ik spoot diep in Joline’s poesje. “Lekker… Ik voel je, schatje…” Ze likte mijn oor en wreef zich tegen me aan. Even later voelde ik mezelf verslappen; ik ging door m’n knieën en zette haar neer. “Sorry liefje… Maar om ongelukken te voorkomen, moet je even op eigen benen staan.” Ik hijgde.
Joline duwde haar nachtpon tegen haar poesje en trok me mee de badkamer in. “Maak het af, Kees… Streel mijn poesje, vinger me klaar… Ik ben er bijna!” Ik trok haar nachtpon over haar poesje en streelde haar met de zachte stof. Eén vinger over haar clit, snel op en neer… Ze kreunde. “Jaaa…. Lekker! Bevredig me, schatje, laat me…” Een gilletje volgde en mijn vinger werd kletsnat. “Kéés! Doorgaan! Vinger je sletje lekker tussen haar benen… Mijn kutje is bloedheet…”
Ik boog me naar haar toe. “En vindt mijn geile sletje dat lekker? Lekker klaarkomen met mijn vingers in haar natte, geile kutje?” Ik kromde mijn wijsvinger en tikte haar G-spot aan. Joline’s ogen gingen wijd open, ze spreidde haar benen en hijgde: “Kijk maar…” Ze spoot over de tegels en haar geil liep daarna langzaam langs haar benen naar beneden. Ik veegde wat van de witte, slijmerige vloeistof op mijn vingers. “Aflikken!” En langzaam, sensueel likte ze haar eigen geil op. “Ik proef ook nog wat van jou, schatje…” Ze giechelde. “Ook lekker.”

Samen zakten we op de vloer van de badkamer en leunend tegen de muur kusten en streelden we elkaar nog een tijdje. “Heerlijk, Joline… Zo’n geile vrouw in huis. Die lekker van haar mooie lichaam kan genieten en mij ook vreselijk lekker laat klaarkomen… Dank je wel.” Ik kuste haar en haar tong gleed nat en zacht over de mijne. “En heerlijk dat ik een vent heb die me staand kan neuken… Wéér een nieuw standje uitgeprobeerd! Het was heerlijk, Kees.”
Toen begon ze onbedaarlijk te lachen. “Oh help… De post-orgastische uitspraken van mijn liefje komen er aan. Heren: oren dicht!” Joline hikte: “Ik ben bang… dat we… hihihi… dit standje in… hihi… Huize Levensavond niet meer kunnen uitvoeren, Kees…” Ik zuchtte. “Ze zullen daar wel allerlei hulpmiddelen hebben, schat. Trapliften, elektrische steuntjes… Daar moet wel iets mee te doen zijn? Zoals Fred altijd zegt: ‘Ik hannes wel iets in elkaar.’ Gaat lukken, schatje.”
Ze keek me onderzoekend aan. “Samen met Fred een anatomisch verantwoorde wip-ondersteuning in elkaar zetten? Zorg dan maar dat die stevig is, want Wilma zou er ook wel gebruik van willen maken.” Ik grijnsde. “We zetten dat arrogante kakmens van de 5e verdieping er als eerste op, schat.”
Meteen vertrok Joline’s gezicht. “Nou, als ik er al trek in had… Die is nu verdwenen, Kees. Dat mens, wijdbeens op een of andere stellage en dan verwend worden door haar vent? Ik hoop dat ik morgen nog fatsoenlijk kan ontbijten zónder over m’n nek te gaan.” Ze stompte me. “Idioot. Met je maffe ideeën. Help je echtgenote maar even overeind. Dan douchen we samen nog even en daarna gaan we heerlijk slapen.” Zo gezegd, zo gedaan en een kwartiertje later lagen we lekker met de armen om elkaar heen in bed.
“Ik ben zó vertrokken, lieve minnaar… Ik geef je nu al je welterusten-zoentje.” “Lekker slapen, geile mevrouw Jonkman. Ik heb genoten van je.” Een lange kus volgde, toen lieten we elkaar los. “Heerlijk, Kees. Dank je wel.” “Jij ook schat. En nu lekker slapen, oké?”
“Ik ben al bijna bezig…” was het antwoord. En voor mij duurde het ook niet zo lang…