We lopen zwijgend naar binnen. Onze handen in elkaar gevouwen, alsof dat ons enige houvast is in de stroom van gedachten die door mijn hoofd raast. Ik voel de lichte druk van haar hand in de mijne, haar vingers die zich net iets steviger om de mijne klemmen dan nodig. Bij elke stap voel ik de spanning in haar lichaam, en ik weet zeker dat zij diezelfde spanning bij mij voelt. Het is niet ongemakkelijk, maar beladen. Zoveel woorden die niet gezegd worden, zoveel mogelijkheden die in de lucht hangen.

Binnen verandert de atmosfeer meteen. De voordeur valt zacht achter ons dicht en de gang vult zich met een stilte die bijna tastbaar is. Willemijn staat stil, haar rug naar me toe, haar schouders licht gebogen alsof ze haar adem inhoudt. Ik kijk naar haar, naar de manier waarop haar rode jurk zich subtiel om haar lichaam vormt. De zachte lijnen van haar silhouet tekenen zich af in het gedempte licht. Ze blijft staan, bewegingloos, alsof ze wacht. Alsof ze mij uitdaagt om de eerste stap te zetten.

In mijn hoofd woedt een storm. Ik wil haar aanraken, haar vastpakken, mijn handen laten glijden over haar rug, haar heupen, haar borsten. Maar dit is geen Kamila, Elise of Sophia, die zich zonder aarzeling aan me zouden overgeven. Willemijn is anders. Ze staat hier niet bewust uitdagend, en toch straalt haar houding iets uit dat mijn zelfbeheersing op de proef stelt.

"Wil je iets drinken?" vraag ik, meer om de stilte te doorbreken dan omdat ik denk dat ze iets wil. Ze schudt haar hoofd zonder om te kijken. “Nee,” zegt ze zacht, bijna onhoorbaar. Haar stem trilt licht, en ik zie hoe haar vingers zich om de rand van haar jurk vouwen. Ze durft bijna niets te zeggen, haar zenuwen duidelijk zichtbaar.

“Hoeft niet, hè?” zeg ik zachtjes, terwijl ik een stap dichterbij doe. “We hoeven niks, Willemijn. Je mag stoppen wanneer je maar wilt.” Ik probeer haar gerust te stellen, haar een uitweg te bieden, zelfs al hoop ik dat ze die niet zal nemen.

Ze zwijgt even. Haar hoofd buigt iets naar voren, en ik vraag me af of ze spijt heeft. Misschien beseft ze nu pas wat ze gevraagd heeft. Maar dan heft ze haar kin, kijkt over haar schouder naar me, haar blauwe ogen groot en glinsterend. “Nee, ik wil dit,” fluistert ze. Ze slikt, alsof ze de moed verzamelt om verder te gaan. “Je hebt geen idee hoe erg...”

Mijn hart bonkt. “Je bent in goede handen,” zeg ik, mijn stem warm en geruststellend.

“Dat weet ik,” zegt ze, nog zachter. Ze lacht voorzichtig, haar lippen een beetje trillend. Ze blijft met haar rug naar me toe staan, maar haar blik over haar schouder vangt de mijne en houdt me vast.

Ik stap dichterbij. In de donkere hal leg ik mijn handen op haar bovenarmen. Haar huid voelt koel door de spanning die ze uitstraalt. “Ik stop wanneer je maar wilt,” fluister ik in haar oor, alsof ik grootste plannen had. Mijn adem strijkt langs haar oor en ik voel hoe haar lichaam een fractie verstijft voordat ze ontspant. Een lichte rilling trekt door haar heen. Niet van de kou, maar van de geladenheid van dit moment.

“Dat weet ik,” fluistert ze nog een keer, haar stem bijna gebroken door de emoties die ze voelt. En dan draait ze zich om. Langzaam, alsof elk moment geteld wordt. Haar gezicht is nerveus, maar haar ogen spreken van verlangen.

Haar handen glijden naar mijn nek, haar vingers strijken langs mijn huid. Mijn handen vinden hun weg naar haar heupen, en ik voel haar gewicht als ze zich voorzichtig tegen de muur laat zakken. Ik volg haar, mijn lichaam dichtbij het hare, en onze lippen vinden elkaar opnieuw. Het is niet langer de onschuldige kus van buiten. Deze zoen is geladen met alles wat we niet durven zeggen. Onze tongen dansen, onze ademhaling versnelt. Ik voel hoe haar lichaam zich tegen me aan beweegt, hoe ze zich volledig aan het moment overgeeft.

Dit is Willemijn. Zo breekbaar en sterk tegelijkertijd. En dit moment is spannender dan ik ooit had durven dromen.

Onze lippen blijven elkaar zoeken, keer op keer, alsof ze niet zonder kunnen. De intensiteit van onze zoenen neemt toe, het tempo versnelt, en onze ademhaling wordt steeds zwaarder. Mijn handen glijden over haar lichaam, verkennend, maar toch met een bedachtzame terughoudendheid. Ik vermijd de plekken waarvan ik weet dat ze haar kwetsbaar maken – nog even. Dit moet langzaam, dit moet perfect. Haar vingers volgen dezelfde route op mijn torso, langs mijn nek, door mijn haar. Haar aanrakingen zijn onhandig, maar oprecht, en dat maakt ze des te intiemer.

Wanneer mijn lippen de hare verlaten en ik haar hals begin te kussen, voel ik hoe ze dieper in mijn armen zakt. Een zachte kreun ontsnapt haar lippen, bijna onbedoeld, maar het doet mijn hart sneller kloppen. Haar reactie is puur, ongefilterd, en het dringt tot me door hoe diep dit moment voor haar gaat.

"Je bent zo mooi," fluister ik tegen haar huid, mijn stem warm en vol verlangen. Mijn lippen volgen de contouren van haar hals, lingerend bij de plek waar ik haar ademhaling voel versnellen.

"Lucas..." ademt ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Ik wil..." Ze maakt haar zin niet af, maar ze hoeft het niet te zeggen. Ik voel het in haar aanrakingen, in haar houding, in de spanning die van haar afstraalt. Ze wil meer – meer dan Kamila haar heeft kunnen geven. Meer dan ze misschien ooit durfde te willen.

Mijn handen glijden naar haar middel, en mijn vingers vinden voorzichtig een plooi van haar rode jurk. Ik trek de stof langzaam omhoog, centimeter voor centimeter, alsof ik haar de tijd wil geven om te wennen aan elke nieuwe aanraking, aan elke nieuwe grens die we samen verleggen.

Onze tongen vinden elkaar opnieuw, een zoen die nu nog intenser voelt dan de vorige. Mijn hand houdt de opgestroopte rok vast terwijl mijn andere voorzichtig zijn weg zoekt. Mijn vingertoppen raken haar dijen, en ik voel hoe warm ze is. Haar huid gloeit onder mijn aanraking. "Lucas..." hijgt ze opnieuw, haar stem een mix van verlangen en ongeduld. Haar lichaam vertelt me dat het wachten haar haast te veel wordt.

Mijn hand beweegt verder omhoog, mijn vingers ontdekken de zachte bolling van haar slipje. Wanneer ik de stof raak, laat ze een diepe, verlangende zucht horen. En terwijl ze haar tanden zachtjes in mijn hals zet, voel ik hoe ze zich volledig overgeeft aan het moment. Haar slipje is vochtig, de stof zo zacht dat het bijna verdwijnt onder mijn aanrakingen.

Mijn vingers spelen voorzichtig met de rand van de stof, mijn bewegingen langzaam en bedachtzaam. Haar lichaam trilt tegen me aan, een onmiskenbare fysieke reactie op een verlangen dat veel te lang ongehoord is gebleven. Wat gaat er door haar heen? Hoe lang heeft ze gewacht op deze verboden aanraking? Het antwoord lijkt zich in haar hele houding te verbergen: veel te lang.

Met mijn andere arm houd ik haar stevig vast, zorgend dat ze zich veilig voelt in haar kwetsbaarheid. Mijn lippen vinden opnieuw haar mond, haar kin, haar hals. Mijn vingers, die over haar slipje bewegen, blijven zachtaardig, tasten en strelen zonder te ver te gaan. Haar kreunen zijn zacht, vochtig, en ze vullen de ruimte om ons heen alsof er niets anders meer bestaat.

Haar reactie laat zien dat dit niet alleen een moment van fysieke verkenning is, maar een diepe bevrijding van iets wat ze al zo lang heeft ingehouden. Mijn aanrakingen zijn geen invasie, maar een uitnodiging om zichzelf te ontdekken. Haar lichaam vertelt het verhaal dat ze nog niet in woorden kan uitdrukken. En ik ben hier om te luisteren.

Wanneer mijn vingers voorzichtig proberen haar slipje binnen te glijden, voel ik hoe haar hand abrupt de mijne tegenhoudt. Ze houdt me tegen, niet omdat ze niet wil, maar omdat het moment haar te veel wordt. Haar ogen zoeken die van mij, en ik zie de innerlijke strijd die ze voert. Haar ademhaling is onregelmatig, haar wangen nog roder dan daarnet.

"Het is oké," zeg ik zachtjes, mijn stem laag en geruststellend. Ik neem haar gezicht tussen mijn handen en druk een tedere kus op haar mond. Ze ontspant iets, maar ik voel dat de spanning niet helemaal verdwijnt.

Wanneer de intensiteit begint af te nemen, vraag ik voorzichtig: "Willemijn, wat had je in gedachten? Wil je gewoon blijven slapen? Meer niet?"

Ze schudt haar hoofd, bijna onmerkbaar, maar zegt niets. Haar stilte spreekt boekdelen. Ze weet het niet. Ze wil meer, maar weet niet hoe ver of wat dat ‘meer’ precies inhoudt. Haar lippen trillen lichtjes, en ik voel hoe de onzekerheid haar overweldigt.

"Wat dacht je ervan als ik ga douchen?" stel ik voor, luchtig en met een kleine glimlach, alsof ik het moment wil breken. "Het is laat, en ik wil morgen fris opstaan." De herinnering aan een ander meisje zonder ervaring – nu ergens stappen met Kamila in Rotterdam – flitst door mijn hoofd. Dit voelt anders, maar de aanpak blijft hetzelfde. Geduld. Begrip.

Ik kijk haar aan, mijn blik zacht maar uitnodigend. "Je mag mee," voeg ik eraan toe. "Onder de douche. Of alvast naar bed, als je dat fijner vindt. Of wil je liever dat ik hier blijf?"

Ze zwijgt, haar gezicht een mengeling van angst en verlangen. Wanneer ik haar hand pak en haar voorzichtig aankijk, voel ik een moment van connectie. "Wil je met me mee?" vraag ik op een toon die zoveel mogelijk vertrouwen uitstraalt. "Mij lijkt dat erg leuk. Desnoods alleen naar elkaar kijken."

Ze schrikt lichtjes, haar ogen groot van verbazing. "Naakt?" fluistert ze. Haar stem klinkt bijna schor. Het idee lijkt haar zowel af te schrikken als te intrigeren.

"Ja, naakt," antwoord ik simpel, zonder verdere uitleg. "Maar je kunt me vertrouwen. Dat weet je."

Haar hand in de mijne verstevigt haar grip. Het is subtiel, maar genoeg om te weten wat ze wil. Ze knikt zwakjes, alsof ze tegen zichzelf probeert te zeggen dat het goed is. "Ik weet het," zegt ze uiteindelijk, haar stem nauwelijks hoorbaar.

Ik trek haar langzaam mee naar boven, mijn vingers voorzichtig om de hare geslagen. Op de trap kijk ik achterom, haar blik nog steeds nerveus maar vastberaden. Boven aangekomen lopen we naar de slaapkamer. Kamila’s afwezigheid is bijna voelbaar. Geen sporen van haar hier, geen herinneringen die op dit moment zouden kunnen afleiden. Voor Willemijn lijkt Kamila niet eens meer te bestaan.

Ik begin me uit te kleden, langzaam genoeg om de spanning niet te forceren, maar snel genoeg om het luchtig te houden. Mijn shirt gaat over mijn hoofd, gevolgd door mijn broek. Mijn bewegingen zijn routineus, maar ik voel haar blik op mij branden. Ze staat stil, haar handen naast haar lichaam, haar ogen groot en wijdopen. Haar lippen zijn iets van elkaar, en ze bedekt haar mond met een hand.

Mijn boxer glijdt naar beneden, en mijn pik veert onmiddellijk op, recht en klaar. De spanning van de afgelopen dagen, gecombineerd met dit moment, laat geen ruimte voor iets anders. Ik schaam me niet. Waarom zou ik? Er is niets verkeerds aan dit moment. Alles is precies zoals het hoort te zijn.

Ik steek mijn hand opnieuw naar haar uit, mijn blik zacht en uitnodigend. "Als je me vertrouwt, kom je mee," zeg ik rustig. Mijn stem breekt de stilte, maar de spanning blijft hangen.

Ze blijft even staan, haar ademhaling versnelt, haar wangen gloeien. Haar blik dwaalt naar mijn hand, dan naar mijn gezicht. Als ze hem pakt, weet ik dat we een nieuw hoofdstuk samen beginnen. Als ze dat niet doet, dan is het ook goed. Maar dan ga ik even alleen douchen, met alle geduld van de wereld.

Wanneer haar vingers mijn hand opnieuw vinden, voel ik een kleine schok van opluchting en opwinding door me heen gaan. Ze trekt zich niet terug. Integendeel, ze laat zich door mij leiden. Mijn handen glijden naar haar heupen, stevig maar teder, en wanneer ik haar kus, voel ik hoe ze vrijwel meteen terug kust. Het is alsof de spanning van haar afglijdt en haar natuurlijke nieuwsgierigheid de overhand neemt. Haar handen vinden mijn gezicht, haar vingers tasten voorzichtig, en ze trekt me dichter naar zich toe.

Mijn hand rust op haar onderrug, en ik trek haar stevig tegen me aan. Mijn erectie, al lang niet meer te verbergen, duwt tegen haar buik. Ze laat een zacht, verrast kreuntje ontsnappen en slaat direct een hand voor haar mond, geschrokken van haar eigen reactie. Haar ogen zijn groot, en een glimlach breekt door de zenuwen heen. We lachen samen, een kort moment van luchtigheid in de spanning.

"Hij is groter dan ik dacht," fluistert ze bijna onhoorbaar, haar blik afdwalend naar beneden. De zachte stof van haar jurk streelt mijn huid, een subtiele maar opwindende sensatie. "Jij maakt me hard," fluister ik terug, mijn stem laag en hees van verlangen. Mijn woorden lijken haar gerust te stellen. Haar ademhaling wordt dieper, en haar lippen krullen in een kleine, nerveuze glimlach.

Met zachte bewegingen pak ik haar hand en begeleid die naar beneden. Ze laat het toe, haar ogen gefixeerd op mijn gezicht om mijn reactie te peilen. Haar vingertoppen raken de hete, gespannen huid van mijn erectie, en ik sluit mijn ogen kort bij de sensatie. Een diepe zucht ontsnapt me terwijl mijn hand haar vingers helpt om de juiste grip te vinden. Maar wanneer ze haar vingers voorzichtig om de schacht laat glijden, trek ik mijn hand terug. Dit doet ze nu zelf.

"Zo?" vraagt ze zacht, haar stem breekbaar en onzeker. Het is nauwelijks meer dan een fluistering, en ik moet haar bijna liplezen om de woorden te begrijpen. Haar aanraking is onervaren, haar grip licht, maar haar vingertoppen bewegen verkennend en zachtjes over de lengte van mijn harde schacht. "Ja, zo," brom ik terug, mijn stem diep van opwinding.

Mijn hand verlaat de hare, en ze stopt niet. Haar blik blijft op mij gericht, onzeker maar vastberaden. Ik leun iets naar voren en fluister: "Kus me..." Onze lippen ontmoeten elkaar opnieuw, en binnen enkele seconden verandert de sfeer. Haar hand blijft bewegen, af en toe met kleine, onregelmatige bewegingen, terwijl onze tongen elkaar zoeken. De twijfel die ik net nog in haar voelde, verdwijnt langzaam, vervangen door iets meer zelfvertrouwen.

Ze verschuift haar hand voorzichtig, laat haar vingers onderlangs glijden en legt haar palm tegen het uiteinde van mijn erectie. Mijn kloppende eikel en gezwollen schacht rusten nu in haar hand, en ze beweegt haar vingers voorzichtig, alsof ze dit alles voor het eerst ontdekt. De zachte wrijving van haar huid, het subtiele spel van haar aanrakingen – het is genoeg om me bijna over de rand te duwen.

Ik trek me voorzichtig terug uit de kus en kijk haar aan. Haar ogen zijn gevuld met een mix van verwondering en nervositeit. Wanneer ik mijn hand op de hare leg om haar te stoppen, zie ik de paniek even in haar blik opflitsen. "Doe ik je pijn?" vraagt ze met een stem die zowel lief als teder klinkt.

Ik schud mijn hoofd en glimlach geruststellend. "Nee, helemaal niet," zeg ik zacht. "Ik ben alleen bang dat ik klaarkom..." Ik biecht het eerlijk op, en mijn woorden verrassen haar. Haar ogen worden groot, en ze kijkt me met een mengeling van verwarring en nieuwsgierigheid aan.

Ze lacht zachtjes, alsof mijn bekentenis het moment lichter maakt. Maar haar blik dwaalt opnieuw naar beneden, naar mijn erectie. Ze lijkt hem met nieuwe ogen te bekijken, haar nieuwsgierigheid opnieuw gewekt. "Is klaarkomen niet goed dan?" vraagt ze oprecht, haar woorden vreemd en tegelijkertijd ontwapenend.

"Dat hangt er helemaal vanaf wat jij wil," antwoord ik haar kalm, mijn stem doordrenkt met oprechte intentie. Ik wil haar laten voelen dat dit moment helemaal om haar gaat, dat ze de controle heeft. "Ik weet alleen nog steeds niet wat je wil, Willemijn," zeg ik zacht, mijn ogen die van haar vasthoudend.

Ze kijkt me aan, haar lippen half geopend, alsof ze op het punt staat alles te zeggen. Haar blik, haar houding – alles aan haar schreeuwt dat ze verder wil, maar haar woorden blijven hangen. Haar hand verstrakt iets om mijn erectie, alsof haar lichaam al een keuze heeft gemaakt, terwijl haar hoofd nog twijfelt.

"Kamila heeft me achtergelaten met meer dan genoeg om over na te denken," begin ik, mijn stem kalm maar met een lichte ondertoon van humor. "Twee dagen zonder seks... dat is niet niks." Mijn ogen glijden naar Willemijn terwijl ik de stilte tussen ons vul. "Er staat nogal wat spanning op de boog, als je begrijpt wat ik bedoel." Mijn toon is speels, maar mijn woorden zijn recht voor z’n raap. Haar reactie is alles wat ik verwachtte: een zachte lach, gevolgd door een nieuwsgierige blik naar beneden. Haar ogen blijven een fractie langer hangen, haar hoofd iets schuin, alsof ze probeert te begrijpen wat dit moment eigenlijk betekent.

"Kamila praat vaak over jou," zegt ze dan ineens, haar stem bijna nonchalant, maar ik hoor de diepgang erin. "Ze heeft het ook vaak over jullie seksleven samen." Haar gezicht kleurt licht, en ik zie dat ze voorzichtig probeert te peilen hoe ik reageer. Ik begrijp ook wel dat Kamila dat alleen doet omdat zij ernaar gevraagd heeft.

"Luchtig en eerlijk, zoals Kamila altijd is," antwoord ik met een glimlach. "En ja, Kamila heeft altijd gezegd dat je vrij moest voelen bij ons. Of bij mij." Het is een subtiele bevestiging, maar het brengt haar duidelijk wat rust. Ze lacht zachtjes, maar haar blik blijft ergens in het midden hangen, alsof ze ergens tussen haar gedachten en het moment zweeft.

Ze speelt geen spelletjes. Dat merk ik. Haar woorden komen direct uit haar hart, en terwijl we praten over Kamila – haar energie, haar openheid, haar invloed – staan we nog steeds dicht bij elkaar. Ik, volledig naakt en met een kloppende erectie die bijna voelt als een fysieke metafoor voor de spanning tussen ons. Zij, volledig gekleed, maar haar houding verraadt dat ze zich bewust is van de kwetsbaarheid van dit moment.

Na een tijdje pauzeert ze, en haar volgende woorden komen voorzichtig maar oprecht. "Misschien kan ik je helpen, als je dat fijn vindt," zegt ze zachtjes. Ze kijkt me aan, haar blik gevuld met een mix van nieuwsgierigheid en nervositeit. "Ik bedoel... als je echt... nou ja..." Ze stopt zichzelf, haar stem breekt, en ik zie dat ze worstelt met wat ze probeert te zeggen.

"Je hoeft niets te doen waar je je niet goed bij voelt," zeg ik geruststellend. Mijn stem is zacht, maar mijn woorden zijn doordrongen van oprechtheid. Dat stelt haar enigszins gerust; haar schouders ontspannen iets, en haar ademhaling lijkt rustiger te worden.

Dan stelt ze een vraag die ik niet helemaal zag aankomen. "Maar... als Kamila er niet is... doe je het dan zelf?" Haar blik is nieuwsgierig, bijna speels, maar ook duidelijk nerveus.

Ik grinnik en schud mijn hoofd. "Nee, niet echt. Ik wacht liever," zeg ik, mijn stem licht en luchtig. Maar haar blik blijft hangen, alsof ze ergens over nadenkt.

"Misschien wil ik dat wel zien," zegt ze plotseling, haar stem bijna een fluistering. Ze kijkt me aan, haar ogen groot en onderzoekend, en ik voel hoe de spanning opnieuw oploopt. "Ik bedoel... hoe jij dat doet. Hoe je jezelf... weet je wel..." Ze stopt zichzelf, haar wangen kleuren fel rood, en ze slaat haar ogen neer.

Ik lach zachtjes, niet om haar uit te lachen, maar om de luchtigheid in het moment te behouden. "Heb je dat nooit eerder gezien?" vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd, maar zegt dan zachtjes: "Rens en Adil hebben het wel eens gezegd, toen ze niet wisten dat ik ze kon horen. Dat zij het deden. Maar dat vond ik... vreemd." Ze lacht kort, ongemakkelijk. "Maar bij jou... ik weet niet. Het is anders. Het is... interessant."

"Waarom dan?" vraag ik haar, mijn stem kalm maar doordrenkt van nieuwsgierigheid. Maar ze kan geen antwoord geven. Ze haalt haar schouders op en kijkt naar de grond, haar blik ontwijkend.

Dan probeer ik haar kant op te draaien. "En jij dan? Heb je jezelf wel eens...?" Maar voordat ik de zin kan afmaken, onderbreekt ze me al, haar stem gehaast. "Nee! Natuurlijk niet!" Haar wangen worden vuurrood, en ze slaat een hand voor haar mond. Ik glimlach en knik begrijpend. "Ik geloof je," zeg ik rustig. "Maar het is ook niet iets wat voor iedereen vanzelfsprekend is."

We blijven daar staan, pratend alsof we oude vrienden zijn die elkaar lang niet hebben gezien. Het gesprek is luchtig, maar de onderliggende spanning is onmiskenbaar. En terwijl we praten, blijf ik volledig naakt staan, mijn erectie nog altijd prominent aanwezig. Af en toe glijden haar ogen ernaartoe, nieuwsgierig maar terughoudend. Ik laat het haar tempo bepalen. Als ik zachtjes over mijn schacht wrijf, zie ik haar blik weer kort naar beneden schieten, maar ze zegt niets.

Ze denkt te veel na, dat weet ik zeker. Ik zie het aan haar houding, de manier waarop ze af en toe pauzeert alsof ze zichzelf iets probeert te verbieden. Misschien kan ik haar helpen dat los te laten, haar helpen om gewoon te voelen, zonder al die zorgen en twijfels. Dat moment zou wel eens sneller kunnen komen dan we allebei verwachten.

Ik kijk haar recht aan, mijn blik zacht maar vastberaden. "Willemijn, dit duurt net te lang," zeg ik met een licht plagerige toon. "Straks word ik nog slap. Dan stel ik helemaal niets meer voor." Mijn woorden zijn bedoeld als grap, maar de onderliggende ernst is niet te missen. Ik voel hoe de lucht tussen ons trilt van opwinding en verwachting.

Ze lacht, maar haar ogen verraden haar onzekerheid. "Ik voel me zo stom," zegt ze zacht. "Ik weet niets. Ik weet niet wat ik moet doen, of wat ik wil." Haar stem trilt, alsof ze zichzelf probeert te overtuigen.

Ik stap dichterbij en zoek haar blik. "Vertrouw je me?" vraag ik kalm, mijn stem laag en geruststellend. Ze knikt, bijna onmerkbaar, maar genoeg om me te laten weten dat ze me wil volgen. Ik glimlach en fluister, terwijl ik langzaam mijn handen naar haar jurk breng: "Ik weet wel wat ik wil." Mijn vingers grijpen voorzichtig de zachte stof en beginnen het langzaam omhoog te trekken.

Ze schrikt even, haar ademhaling versnelt, maar ze doet niets om me te stoppen. Haar lichaam blijft stil, gespannen en gehoorzaam. Ze laat me gaan. Ik trek haar jurk omhoog, steeds verder, en onthul haar benen. Eerst haar kuiten, slank en delicaat, met een lichte atletische toon die verraadt dat ze veel zwemt. Haar dijen komen tevoorschijn, een perfecte balans tussen slankheid en rondingen. De stof van haar slipje verschijnt, maagdelijk wit, met een subtiele verkleuring die precies bevestigt wat ik al vermoedde.

Met elke centimeter die ik omhoog trek, lijkt ze meer te stralen, ondanks haar verlegenheid. Haar buik komt in zicht, plat maar elegant gevormd, een lichaam dat kracht uitstraalt zonder het zelf te beseffen. Haar borsten volgen, klein maar prachtig geaccentueerd door een witte kanten bh, die een delicaat contrast vormt met haar huid. De details van het kant aan de randjes en de kleine strikjes zijn bijna ontwapenend.

Ik hou de jurk iets langer vast dan nodig, alsof ik haar plaag, haar spanning opbouw. Wanneer ik haar gezicht eindelijk bevrijd, dwarrelen haar lange blonde haren langs haar schouders naar beneden. Ze blijft staan, volledig overgeleverd aan het moment, een mengeling van kwetsbaarheid en betoverende schoonheid.

"Jezus... Willemijn," fluister ik, mijn stem vol verwondering en bewondering. Mijn woorden schieten door haar heen als een bliksemschicht. Haar ogen worden groot, en ik zie een korte, scherpe schok op haar gezicht.

"Niet vloeken," zegt ze dan zacht, bijna beschaamd, alsof zelfs dit moment niet mag worden ontsierd door iets wat in haar ogen niet hoort. Haar woorden raken me op een onverwachte manier. Ik glimlach alleen maar. Wat kan ik anders doen?

Ik reik naar haar uit, mijn handen vinden haar heupen. Haar huid is warm en uitnodigend, en ik trek haar voorzichtig dichter naar me toe. "Kom hier," fluister ik. "Ik weet precies wat ik met jou wil doen. Nee, wat ik moet doen." Mijn lippen vinden de hare, en ik kus haar met een zachtheid die haar aarzeling langzaam wegneemt.

Ze kust me eerst aarzelend terug, alsof ze probeert te begrijpen hoe dit voelt, hoe ze moet reageren. Maar omdat ik geen haast heb en haar de tijd geef, ontspant ze geleidelijk. Onze lippen bewegen in harmonie, en haar zoen groeit uit tot iets stevigs, iets overtuigends. Mijn handen glijden over haar heupen, de warmte van haar huid tegen de mijne maakt alles intenser.

Haar lichaam drukt zich tegen het mijne, bijna naakt, en ik voel hoe ze zich volledig aan het moment overgeeft. Dit is geen meisje dat onzeker is over wat ze wil. Dit is een vrouw die voorzichtig haar grenzen verkent, met vertrouwen dat groeit na elke aanraking en elke zoen. De afstand tussen ons, fysiek en emotioneel, lijkt volledig verdwenen.

Willemijn stopt met kussen en kijkt me aan, haar ademhaling onregelmatig, haar blik vol twijfel en verlangen. "Mag ik misschien wat proberen?" fluistert ze hees, haar stem bijna onhoorbaar. Haar grote blauwe ogen glinsteren van een combinatie van opwinding en zenuwen. Ik gebaar haar dat ze alles mag, mijn stem is niet eens nodig. Dit moment is al beladen genoeg.

Ze frommelt kort met haar lippen, een onbewuste beweging die haar onzekerheid verraadt. Haar handen hangen even besluiteloos in de lucht, alsof ze niet weet waar te beginnen. Maar dan vinden ze langzaam mijn schacht. Haar vingers, voorzichtig en aftastend, strijken langs mijn huid. Een lichte rilling gaat door mijn lichaam. Haar ogen flitsen omhoog, zoekend naar bevestiging.

"Bedankt," fluistert ze bijna onhoorbaar, alsof ik haar iets heb toegestaan waar ze al lang op had gehoopt. Of had ze over de tijd die we haar gaven, en de ruimte. Het klinkt zo zacht en oprecht dat ik even niet weet hoe te reageren. Maar voordat ik iets kan zeggen, laat ze haar lichaam zakken, vastgeklemd aan mijn middel. Mijn adem stokt. Dit had ze echt niet hoeven doen, maar ik ga haar ook niet tegenhouden. Ze wil dit. Dat is duidelijk.

Ze zit nu op haar knieën voor me, een visioen van onschuld en sensualiteit in haar witte ondergoed. Het kant van haar bh en slipje benadrukt de zachte rondingen van haar lichaam zonder iets te onthullen. Haar blik is nerveus, bijna bang, maar er ligt een ondeugende twinkeling in haar ogen die haar nieuwsgierigheid verraadt. Haar handen vinden mijn schacht opnieuw, en deze keer glijden haar vingers er met lichte, aarzelende aanrakingen overheen. Het gevoel is hemels, bijna te subtiel om te geloven, maar juist dat maakt het zo bijzonder.

"Nooit gedacht dat ik dit zou doen," zegt ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik adem diep in en probeer me te ontspannen, maar haar woorden en haar aanrakingen maken dat onmogelijk. Juist op het moment dat ik denk dat ik de controle moet overnemen, verrast ze me opnieuw. Met een lichte grip tilt ze mijn erectie iets omhoog, haar hand onzeker maar vastberaden. De eikel wijst nu over haar schouder, en ik voel hoe mijn hartslag versnelt.

Haar bewegingen zijn langzaam en aftastend, en ik kan zien hoe ze continu twijfelt. Dit moet haar eerste keer zijn. Het kan niet anders. Maar de sensaties die ze opwekt, doen me bijna geloven dat ze weet wat ze doet. "Lekker?" vraagt ze lief, alsof ze me een snoepje heeft aangeboden. Haar stem is zo teder dat ik mijn adem even inhoud.

"Ja, heerlijk," fluister ik terug. Mijn woorden lijken haar meer vertrouwen te geven. Ze glimlacht schuchter, tilt mijn harde schacht iets hoger en bekijkt hem met een bijna kinderlijk enthousiasme. Haar kleine hand maakt me groter, indrukwekkender, en ik voel een onverwachte trots opkomen. Haar blik bewonderend, bijna hypnotiserend. Hoe anders voelde ik me een jaar geleden in dit zelfde weekend? Dit moment geeft me een zelfvertrouwen dat ik nooit eerder zo bewust heb gevoeld.

Ze laat mijn erectie weer zakken en vraagt zachtjes: "Mag ik nog iets?" Haar stem is klein en onschuldig, maar haar intentie is glashelder. Ik knik zonder aarzelen. Wat ze ook wil proberen, ik ben er klaar voor. Ze lacht lief, maar vertwijfelt. Ze weet heus wel dat ze alles mag proberen. Haar lippen naderen voorzichtig de top van mijn eikel, en dan voel ik het. Een zachte, tedere kus, als een vlinderlanding. Het gevoel is bijna ondraaglijk goed, en een diepe kreun ontsnapt uit mijn keel.

Ze lacht zachtjes, bijna verbaasd dat ze me zo kan raken. Haar lippen maken opnieuw contact, deze keer iets steviger, en de warmte ervan zindert door mijn hele lichaam. Ze blijft experimenteren, en ik zie hoe haar zelfvertrouwen groeit met elke reactie die ze uitlokt.

"Kamila zei dat ze dit elke dag doet," zegt ze ineens, haar stem iets speelser. Haar woorden maken me aan het lachen. "Niet zo," antwoord ik luchtig. Kamila doet dit inderdaad vaak, maar op een totaal andere manier. Willemijn lijkt even onzeker te worden van mijn opmerking, en ik haast me om haar gerust te stellen. "Maar ik zou willen dat ze het soms zo deed als jij nu doet.'' zeg ik snel ''Echt."

Haar gezicht licht op, en ze buigt zich opnieuw naar me toe. Ze kust de onderkant van mijn eikel en laat haar lippen langzaam over de schacht glijden. Haar aanraking is lief, geduldig en ongelofelijk opwindend. Terwijl ze verdergaat, voel ik hoe ik me volledig aan haar overgeef. Ze is onervaren, dat is duidelijk, maar juist die onervarenheid maakt dit moment zo puur en onvergetelijk.

Willemijn blijft haar zachte kusjes drukken op mijn erectie, haar lippen gesloten en elke aanraking even onderzoekend als teder. Dit is geen pijpen, verre van. Het voelt bijna als een verkenningstocht, een studie. Ze kijkt aandachtig naar mijn stijve, neemt elk detail in zich op alsof ze een kunstwerk onderzoekt. Haar blik schiet regelmatig omhoog, en elke keer dat onze ogen elkaar vinden, voel ik een stroom van opwinding door mijn lijf gaan. Ze zoekt in mijn reactie een bevestiging dat ze goed bezig is.

Haar lippen verkennen elke kant van mijn schacht. De huid die strak gespannen staat over mijn erectie, voelt elke kus als een electrische impuls. Mijn eikel, kloppend en gezwollen, ontvangt haar aandacht met een haast delicate precisie. Haar handen houden mijn penis vast, soms ondersteunend, andere keren manoeuvreert ze hem alsof ze hem van alle kanten wil bekijken. Haar blik is doordrenkt met een mengeling van nieuwsgierigheid en fascinatie. Elke beweging voelt als een bewuste keuze, zorgvuldig en oprecht.

Wanneer een glinsterende druppel voorvocht verschijnt, stopt ze abrupt. Haar ogen worden groot, en haar hand trekt even terug. “Oh,” fluistert ze zacht, bijna in paniek. “Sorry... kwam je al?” Haar stem trilt licht, en haar wangen kleuren diep rood. Het is ontwapenend, haar naïviteit in dit moment.

Ik schud mijn hoofd en glimlach geruststellend. “Nee, Willemijn,” zeg ik zacht. “Dat is voorvocht. Het betekent alleen dat ik ontzettend opgewonden ben... door jou.” Mijn woorden lijken haar te kalmeren, maar haar nieuwsgierigheid wint het al snel van haar onzekerheid.

Met haar duim raakt ze de druppel aan, voorzichtig, alsof ze bang is iets te beschadigen. Ze ziet hoe er nog meer sijpelt en wrijft het voorzichtig tussen haar vingers. “Het is... glad,” zegt ze bijna verbaasd, terwijl ze naar haar vingers kijkt. Ik leg uit dat het een natuurlijk smeermiddel is, bedoeld om alles soepeler en fijner te maken. Ze knikt langzaam, alsof ze een waardevolle les leert.

Haar duim keert terug naar mijn eikel, en ze begint het vocht zachtjes uit te smeren. De glinstering verspreidt zich over de gevoelige huid, en de sensaties die ze opwekt laten me diep zuchten. Mijn ademhaling wordt zwaarder, en ik voel hoe mijn hartslag versnelt. Ze merkt het op, en ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen. Mijn reacties geven haar het vertrouwen om door te gaan.

Terwijl haar duim over mijn eikel blijft glijden, drukt ze opnieuw haar lippen tegen de onderkant van mijn schacht. De bewegingen van haar hand en haar mond zijn niet gecoördineerd, maar dat maakt het juist zo puur. Mijn stijve rust tegen haar gezicht, de warmte van haar huid voelt intens tegen mij aan. Haar blauwe ogen, fel en gefocust, kijken recht omhoog naar mij. Het contrast tussen haar onschuldige blik en haar gedurfde handelingen is bijna te veel om te bevatten.

Dit beeld – haar knieën op de grond, haar gezicht dichtbij mijn erectie, haar ogen die mijn ziel lijken te doorgronden – is iets uit een andere wereld. Het is rauw, echt en onmiskenbaar intiem. Iedere aanraking, iedere kus voelt als een stap dichter bij een grens die we samen durven te verkennen.

Ik zie niets anders dan Willemijn. Alles om ons heen – de kamer, de herinneringen aan momenten met Kamila, Elise, of anderen – verdwijnt. Het enige wat nog bestaat, is de zachte gloed van het licht dat haar silhouet omlijnt en de manier waarop ze mijn erectie verkent. Haar tedere aanrakingen voelen bijna als een liefkozing van een nieuwe wereld die we samen aan het ontdekken zijn. Ze blijft daar, op haar knieën, en hoewel ze nerveus lijkt, straalt ze ook een onverwachte vastberadenheid uit. Het begint onderdanig te lijken, niet uit dwang, maar uit keuze. En dat maakt het des te krachtiger.

Dan verandert alles. Haar bewegingen worden intenser, doelgerichter. Ik voel het voordat ik het zie: haar tong. Een warme, vochtige aanraking glijdt langs de onderkant van mijn schacht, precies waar haar kusjes net nog hun sporen hadden nagelaten. Het is alsof ze ineens begrijpt wat haar acties met me doen, alsof ze een onzichtbare code kraakt. Mijn adem stokt, en mijn lichaam spant zich aan.

Haar hand, die eerder mijn eikel verkende, vindt nu een perfect ritme. Haar vingers omsluiten me in een zachte, bijna troostende greep terwijl haar duim het gevoelige punt net onder de top masseert. Tegelijkertijd blijft haar tong kleine, verkennende likjes geven, eerst aarzelend, maar al snel zelfverzekerd. Elke aanraking lijkt beter te worden, gerichter. Vooral als ze zich concentreert op de onderkant van mijn schacht, dichtbij de basis. Daar raakt ze iets wat me doet trillen van genot. Mijn hele lichaam reageert op haar, elke zenuw eindigt bij haar lippen en handen.

“Oh, Willemijn…” kreun ik fluisterend, bijna smekend. Mijn ogen vinden die van haar, vol ongeloof en pure bewondering. Ze kijkt me aan, onzeker maar vastberaden, en ze blijft doorgaan. Kleine likjes, natte kusjes, haar vingers die een hypnotiserend patroon volgen over mijn huid – het is alsof ze instinctief weet wat ik nodig heb. Mijn benen beginnen te trillen. Mijn ademhaling wordt onregelmatig. Ik voel hoe mijn climax dichterbij komt.

Ik wil haar waarschuwen. Ik wil haar stoppen. Maar ik kan niet. Het voelt te goed, te intiem, te perfect. “Niet stoppen…” sputter ik uiteindelijk, mijn stem rauw van opwinding. Mijn woorden brengen een korte schok van verbazing in haar ogen, maar ze blijft doorgaan. Misschien niet eens omdat ik het vroeg, maar omdat ze voelt dat dit het moment is. Dat dit haar moment is.

De spanning in mijn lichaam bouwt op tot een punt waar ik niet meer kan ontsnappen. Mijn ademhaling stokt, mijn spieren verkrampen, en mijn controle lijkt weg te glippen. Willemijn blijft met haar zachte hand mijn stijve beroeren, haar bewegingen onzeker maar effectief. En dan voel ik het onvermijdelijke naderen. Het punt waarop alle opgekropte spanning explodeert.

Op dat moment verlies ik mezelf. Mijn hand glijdt naar haar hoofd, mijn vingers vinden hun weg door haar blonde haren, en ik trek haar zachtjes dichter naar me toe. Niet dwingend, maar wel met een bepaalde autoriteit. Ze kijkt op, haar grote blauwe ogen gevuld met een mengeling van fascinatie en nervositeit. Mijn eikel wijst naar achteren, net boven haar hoofd, terwijl mijn schacht pulseert van de intensiteit.

De eerste krachtige straal schiet langs haar, over haar schouder, tegen de houten vloer achter haar. Mijn heupen stoten instinctief naar voren terwijl mijn hand in haar haren blijft. Mijn schacht glijdt langs haar voorhoofd, wrijft subtiel over haar huid, terwijl de volgende schoten volgen. Mijn zaad spuit wild, maar raakt haar niet direct. Ze blijft veilig, maar niet onaangetast door de geladenheid van het moment. Ze ziet het allemaal, voelt het bijna, terwijl het vlak langs haar heen gaat.

Mijn lichaam trilt oncontroleerbaar. Haar blik is gefocust, bijna gehypnotiseerd, terwijl ze de kracht en het effect van mijn climax in zich opneemt. Ze weet niet waar ze moet kijken, maar het moment grijpt haar volledig. Ik voel de spanning uit mijn lichaam verdwijnen, terwijl mijn hand zacht door haar haren glijdt, een stil gebaar van dankbaarheid en verbondenheid.

"Lucas..." fluistert ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. Ik weet niet of het een vraag, een observatie, of gewoon een poging was om iets te zeggen. Maar haar toon raakt me diep.

Ik laat haar langzaam los, mijn hand glijdt uit haar haren, en ik neem een moment om haar aan te kijken. Haar gezicht is ongeschonden, puur, maar haar blik is anders. Dieper. Alsof ze net iets heeft ervaren dat ze niet kan plaatsen, maar wat haar definitief veranderd heeft. Ze was veilig, maar voelde mijn rauwe kant, mijn pure verlangen – en dat heeft indruk op haar gemaakt.

"Dit ben ik," zeg ik zacht, bijna meer tegen mezelf dan tegen haar, terwijl ik mijn ademhaling probeer te reguleren. En zij, nog steeds op de grond zittend, knikt bijna onmerkbaar. Ze begrijpt het, of ze probeert het te begrijpen.

Het is een overweldigend moment. Alles aan dit orgasme is rauw en oncontroleerbaar. Mijn lichaam trilt nog steeds, en mijn ademhaling is zwaar en onregelmatig. Ik leun voorover op mijn knieën, mijn handen rustend op mijn dijen terwijl ik probeer op adem te komen. Mijn blik zoekt die van haar. Willemijn zit naast me op de grond, haar ogen nog groter dan daarvoor. Ze ziet er zowel geschrokken als gefascineerd uit, alsof ze niet helemaal kan bevatten wat ze zojuist heeft gedaan.

Het wordt me duidelijk dat dit nooit haar bedoeling was geweest. Ze had geen idee hoe ver ze zou gaan, hoe ver ik zou gaan. Maar nu, achteraf, zie ik de kleine glimlach die haar lippen voorzichtig siert. Ze had het gedaan. Ze had me naar een hoogtepunt gebracht dat ik niet eens wist dat ik nodig had.

“Dank je,” fluister ik hees, nog steeds hijgend. Ze kijkt me aan, haar blik zacht en bijna trots. “Man, dat had ik nodig.”

-