Ik voel een vleugje schaamte terwijl ik naar het spoor van mijn zaad op de vloer kijk. De witte lijn, die zich wel anderhalve meter uitstrekt, staat in schril contrast met het matte oppervlak. Ik proef de nasleep van het moment in mijn eigen ademhaling: snel en onregelmatig. Alsof ik me moet verontschuldigen voor wat hier net is gebeurd, hoor ik mezelf hakkelend een halve zin uitstoten, iets dat vage spijt en schaamte verraadt. Toch snap ik dat het niet nodig zou moeten zijn; dit was iets bijzonders, iets dat veel meer is dan een gênante situatie.

Mijn blik glijdt naar Willemijn, die er beduusd bij staat. Ze heeft haar armen losjes om zichzelf geslagen, alsof ze niet goed weet waar ze haar handen moet laten. Haar wangen zijn nog steeds vuurrood, maar er ligt ook een bijna ongrijpbare glinstering in haar ogen. Hoewel haar mond half open staat om iets te zeggen, lijkt ze uiteindelijk te verstommen.

Met een zachte frons kijkt ze naar het spoor op de vloer. “Deed ik dat?” vraagt ze na een paar seconden stilte. Haar stem is zacht, onvast, alsof ze zichzelf niet helemaal gelooft. In haar blik schuilt een bijna kinderlijke verwondering, maar ook een zweem van trots die steeds duidelijker wordt. Ze beseft dat ze zojuist een grens over is gegaan, een nieuwe wereld heeft betreden.

Voorzichtig neemt ze me bij de schouders vast, en ik ondersteun haar terwijl ze overeind krabbelt. Ondanks de onhandigheid van het moment merk ik dat haar lichaam stevig in de mijne past, alsof we vaker zo hebben gestaan. Ze leunt zwaar op mijn armen, maar niet uit zwakte—meer omdat ze de nabijheid zoekt. Onze warme huiden raken elkaar, en een nieuwe siddering van intimiteit rolt door me heen.

Dit was geen simpele ‘trekbeurt’, besef ik. Dat woord doet geen recht aan de intensiteit die tussen ons hing. De manier waarop we naar elkaar keken, hoe onze adem synchroon versnelde, en hoe elk zintuig leek te ontvlammen—het was iets dat verder reikt dan pure lust. Het was een moment van oprechte verbondenheid.

“Nu moet ik wel wat bij je terugdoen,” zeg ik dan met een speelse ondertoon, terwijl ik mijn arm beschermend om haar middel leg. Ik voel haar dij tegen de mijne drukken, warm en zacht, en mijn hart slaat onwillekeurig een tel over. Mijn borstkas beweegt nog steeds snel op en neer, restanten van de spanning en het genot dat ik net heb ervaren.

Willemijn staart me aan, haar lippen vormen een voorzichtige glimlach. Ze antwoordt niet, maar in haar ogen lees ik nieuwsgierigheid én opwinding. Een kwetsbare spanning die haar anders doet ademhalen, alsof ze niet kan wachten maar ook nerveus is voor wat komen gaat. Ik pers een korte, zachte lach uit mijn keel en laat een hand door mijn haar gaan. “Of je het nou wil of niet,” voeg ik er met een lichte grijns aan toe. De pretlichtjes in haar ogen worden feller.

Dan werp ik een blik op de vloer, waar het zichtbare bewijs van mijn extase nog steeds ligt. “Kom je snel douchen?” stel ik voor. Ik wil dit moment niet laten omslaan in ongemak. Bovendien voel ik een onrustige tinteling onder mijn huid, het verlangen om haar nabij te blijven. Willemijn blijft even staan, haar hoofd lichtjes gebogen, alsof ze mijn woorden laat bezinken. Dan glijdt haar blik weer naar de vloer.

“Is het… altijd zoveel?” Haar stem trilt van een mengeling van verlegenheid en ongefilterde nieuwsgierigheid. De roodheid in haar wangen is nog niet weggetrokken, en het contrast met haar blonde plukken is haast ontwapenend. Ik haal mijn schouders op, mijn mondhoeken krullen omhoog in een kleine grijns. “Meestal niet,” zeg ik. “Maar blijkbaar heb jij wel wat in me losgemaakt.”

Terwijl ik met een gebruikte handdoek de vloer schoonveeg, voel ik haar blik op mijn lichaam rusten. Mijn erectie is nog niet helemaal weg, en elke keer dat ik me naar haar omdraai, merk ik dat haar ogen ernaar toe dwalen. Een onbedoelde golf van opwinding trekt opnieuw door me heen. Het is niet alleen de fysieke reactie; het is het gevoel dat zij net zozeer gefascineerd is als ik.

Ik dwing mezelf om rustig te blijven ademen terwijl ik de handdoek in de wasmand mik. Het plotse besef dat we van het ene op het andere moment een soort nieuw hoofdstuk zijn binnengewandeld, laat mijn borstkas warm aanvoelen. Onze vriendschap—of wat het ook was—is niet meer hetzelfde. En dat besef schrikt me niet af; het maakt me juist hoopvol.

Als ik haar weer aankijk, lees ik dezelfde opwinding in haar ogen. Ze lijkt de spanning in de lucht ook te voelen, de mogelijkheid dat we elk moment nóg dichter naar elkaar toe kunnen groeien. “Klaar,” zeg ik zacht, doelend op de inmiddels propere vloer. Dan pak ik haar hand vast. Haar vingers zijn koel en aarzelend, maar na een korte aarzeling klemt ze ze stevig om de mijne.

“Kom,” zeg ik dan opnieuw, en nu klinkt mijn stem vastberadener. “Laten we douchen.” Niet alleen om schoon te worden, maar ook om in alle rust te kunnen voelen wat er zojuist tussen ons is gebeurd. Om elkaars nabijheid te proeven, en te ontdekken welk verlangen er achter die opwinding verscholen ligt.

Willemijn knikt, haar ogen stralen iets uit dat ik moeilijk kan beschrijven: een combinatie van overgave en nieuwsgierigheid, de bereidheid om zich verder open te stellen. En terwijl we samen de badkamer inlopen, voel ik in mijn borst een warme, tintelende gloed. Alsof we allebei beseffen dat dit niet zomaar een bevlieging is, maar het begin van een avontuur dat we stapje voor stapje samen willen verkennen.

Niet veel later sta ik onder de douche. Het voelt alsof de hitte van mijn lijf met elke waterstraal iets meer wordt weggespoeld. Ik laat het warme water over mijn schouders glijden en sluit mijn ogen, om even op adem te komen en de gedachten van zojuist te ordenen. De echo van Willemijns aanraking en de intensiteit van ons moment vechten nog steeds om voorrang in mijn hoofd. Ik voel mijn hartslag langzaam tot rust komen, terwijl ik mijn handen langs mijn lichaam laat glijden om de laatste restjes weg te wassen.

Wanneer ik mijn ogen weer open, zie ik Willemijn schuin naast de deuropening staan. Haar armen heeft ze om haar middel geslagen, en ze lijkt niet van plan zich te ontkleden. Ze kijkt me aan met een blik die balanceert tussen fascinatie en een tikkeltje verlegenheid. Ik weet dat ze probeert niet al te schaamteloos te staren, maar haar ogen blijven steeds weer hangen op plekken die haar nieuwsgierigheid wekken. Bij elk detail dat ze in zich opneemt, lijkt ze even haar adem in te houden.

Ik spoel me nog één keer af, draai de kraan dicht en reik haar om een handdoek. Haar vingers trillen licht wanneer ze me die aanreikt, maar onze handen raken elkaar net genoeg om een elektrische prikkel tussen ons te voelen. Een lachje ontsnapt haar, bijna nerveus, en ik vouw de handdoek rond mijn middel. Dan pak ik haar hand en leid haar zachtjes terug naar de slaapkamer. Uiteindelijk wilde ze niet met me douchen. Dat was prima. Dus heeft ze staan kijken naar mij.

In de slaapkamer hangt een lome spanning, bijna tastbaar in de lucht. Ik laat de handdoek van mijn heupen glijden voordat ik in het bed kruip. Mijn huid tintelt nog na van het warme water, maar de koele lucht in de kamer laat me huiveren. Ik trek het dekbed half over mezelf heen en houd het andere deel uitnodigend voor haar open. Ze blijft aan de rand van het bed staan, in haar witte ondergoed, die haar tengere lichaamsbouw benadrukt. Haar blonde haren hangen in zachte golven over haar schouders en vormen een haast idyllisch contrast met de vurige blos op haar wangen.

“Jezus… Willemijn,” fluister ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. Het is een eerlijke, onbewuste uiting van mijn bewondering en de intensiteit die ik voel. Ze schiet echter geschrokken met haar ogen omhoog wanneer ze het woord ‘Jezus’ uit mijn mond hoort rollen. “Niet vloeken,” zegt ze met zachte stem, alsof ze zichzelf corrigeert nog voor ze mij wil corrigeren. Er klinkt schaamte in door, maar ook een tedere aarzeling, alsof ze niet helemaal zeker weet of ze er iets van móét zeggen.

Ik glimlach in plaats van te antwoorden en steek mijn hand naar haar uit. Even blijft ze zo staan, twijfelend, maar dan besluit ze het bed in te schuiven. Zodra ze naast me ligt, schuift ze voorzichtig tegen me aan. Haar rug tegen mijn borst, het dekbed dat ons half bedekt. Ik vouw mijn arm om haar heen en voel haar lichaam ontspannen bij mijn aanraking. Het zachte kant van haar lingerie strijkt langs mijn onderarm en laat een aangenaam kriebelend gevoel achter.

“We doen niets dat jij niet wil,” fluister ik dicht bij haar oor. Ik hoor mijn eigen stem trillen van een nieuw soort kwetsbaarheid, de bezorgde wens om haar gerust te stellen. “We hébben ook niets gedaan dat jij niet wilde,” voeg ik eraan toe, zoekend naar extra bevestiging. Ze knikt licht en haar vingers vinden die van mij, ze knijpt er kort in als teken van vertrouwen.

“Ik weet het,” geeft ze toe, haar adem amper hoorbaar. Ze duwt haar rug iets steviger tegen mijn borst, alsof ze dichter bij me wil zijn. Ik voel de warmte van haar lichaam en sluit mijn ogen, dankbaar voor dit stille moment dat bovenal veilig voelt.

Samen blijven we zo liggen, terwijl de adrenaline van onze eerdere opwinding langzaam wegebt. In de stilte voel ik pas hoe moe ik ben, maar ook hoe sereen de sfeer is. Dit is geen spanning meer die beangstigt; het is een zachte, warme rust. Het is alsof we allebei beseffen dat dit pas het begin is—niet slechts voor Willemijn, maar ook voor mij. We ontdekken elkaars verlangens en grenzen voorzichtig, en dat maakt elke aanraking intens en vol betekenis.

Met haar in mijn armen voel ik een stilte die niet leeg is, maar juist gevuld met belofte en vertrouwen. Ik drapeer het dekbed nog wat hoger over haar schouder en leg mijn gezicht heel even tegen haar haar aan, haar geur opsnuivend. En terwijl ik haar zo koester, kan ik niet anders dan toegeven dat de nieuwsgierigheid en het verlangen—die van haar én die van mij—nog niet vervuld zijn. Dit is slechts een voorzichtige stap op een pad dat we allebei verder willen verkennen.

Terwijl ik daar met Willemijn lig, haar ademhaling zacht en ritmisch tegen mijn borst voel, dwaal ik met mijn gedachten af naar Kamila. Ze is nu in Rotterdam, waarschijnlijk nog aan het stappen met Sophia en de anderen. Ik stel me voor hoe ze daar staat, in het zachte licht van een club, haar rode haar glanzend, haar groene ogen vol leven. Menig jongen zal haar zien, zal haar willen. Dat weet ik zeker. Maar ik weet ook dat ze niet zomaar mee zal gaan. Kamila is niet zo. Niet meer, in ieder geval. Ze zal uiteindelijk bij Sophia in bed kruipen, veilig, met vrienden die haar kennen en begrijpen.

Net als ik hier. Niet alleen, maar ook niet in de situatie die ik ooit had voorzien. Willemijn ligt tegen me aan, haar lichaam licht gespannen, alsof ze nog steeds moet wennen aan de intimiteit van dit moment. Misschien slaapt ze al, misschien ook niet. Haar ademhaling suggereert rust, maar de subtiele bewegingen van haar vingers, die af en toe over de lakens glijden, verraden dat ze niet helemaal weg is.

Ik denk aan hoe verschillend dit is van wat ik met Kamila heb. Met haar is alles vanzelfsprekend. Onze lichamen, onze emoties, onze verlangens – alles klopt en valt naadloos in elkaar. Maar met Willemijn is het anders. Het is fragiel, voorzichtig, alsof elk moment in balans moet blijven om niet te breken. En toch voelt het niet verkeerd. Het voelt nieuw, anders, uitdagend. Alsof ze me iets laat zien wat ik zelf nog niet wist.

De stilte in de kamer is bijna tastbaar. Buiten hoor ik de zachte wind langs het raam glijden, en de verre roep van een uil herinnert me eraan hoe geïsoleerd we hier zijn. In dit huis, in dit bed, lijkt de wereld kleiner, alsof het alleen nog om haar en mij draait. Het idee voelt intiem en beangstigend tegelijk. Want wat betekent dit voor ons? Voor mij en Kamila? Voor haar en Kamila?

Ik kijk naar Willemijn, haar gezicht half verborgen in de schaduw. Ze is mooi, bijna onaards in dit licht. Maar het is haar onschuld die me raakt. Ze is zo puur, zo onervaren in alles wat hier speelt, en toch heeft ze de moed gehad om hier te blijven. Om dit met mij te delen.

“Wat denk je, Lucas?” zou Kamila vragen als ze dit kon zien. Niet verwijtend, niet jaloers. Meer nieuwsgierig. Kamila heeft altijd een manier gehad om me aan mezelf te laten twijfelen, maar op een goede manier. Ze zou dit begrijpen, dat weet ik. Ze zou het goedkeuren, misschien zelfs aanmoedigen. Maar toch knaagt er iets aan me. Want hoewel alles wat hier gebeurt met toestemming en openheid is, voelt het alsof ik iets beschermends in mezelf verlies. Alsof ik iets belangrijks aan het verschuiven ben.

Willemijn zucht zachtjes en draait zich naar me toe, haar gezicht nu dichterbij. Haar ogen zijn gesloten, haar wimpers trillen licht. Misschien droomt ze, of misschien probeert ze haar gedachten te ordenen. Net als ik. Haar hand rust op mijn borst, licht, bijna onmerkbaar. Maar haar aanraking voelt zwaar, alsof ze haar vertrouwen in mij legt, haar kwetsbaarheid. Dat alleen al geeft me de verantwoordelijkheid om dit goed te doen. Wat "goed" ook mag betekenen.

Maar de opwinding en de sensualiteit die ik nu met Willemijn ervaar, doet me niet aan Kamila denken. Tot mijn eigen verrassing dwalen mijn gedachten af naar mijn tijd met Elise. Het voelt vreemd, bijna ongepast. Toch dringen de herinneringen zich aan me op, alsof dit moment met Willemijn een vergeten deur in mijn hoofd opent.

De seks met Kamila is altijd geweldig geweest. Zij wilde mij altijd, ongeacht de situatie. Vaak hadden we binnen no-time seks, echte seks. Kamila begreep mijn verlangens, en ik de hare. Ze genoot ervan om mij te pijpen, met een overgave die geen enkele twijfel liet bestaan over haar intenties. En als ze dat niet deed, dan zat ik wel diep in haar. Het was altijd goed. Altijd vanzelfsprekend. Kamila en ik waren een onafscheidelijke dans van verlangen en vervulling.

Maar met Willemijn is het anders. Willemijn kon dat niet. Of wilde dat niet. Nee, dat is het niet eens... Willemijn mocht dat niet. Ze zat vast in een wereld van regels en beperkingen, opgelegd door haar geloof, door haar opvoeding, door zichzelf. Ze was nieuwsgierig, dat zag ik. Ze wilde ontdekken, dat voelde ik. Maar de kerk, haar traditie, haar morele kompas – die zaten haar in de weg. Misschien wilde ze wel alles wat Kamila mij zonder schroom gaf, maar haar wereld verbood het haar.

En dat bracht me bij Elise. In de tijd voordat mijn ogen abrupt geopend werden. De Elise die in mijn ogen niks verkeerds kon doen, onschuldig en verlegen was. De Elise die stiekem wel goed kon pijpen en graag seks had. Maar niet met mij. Die Elise... De Elise, die ook niet wilde. Niet echt. Niet voordat alles veranderde. Ze had liever geen seks met mij, dat weet ik nu. Ze gaf zich over, soms, maar het was nooit met overtuiging. Nooit met passie. We weten nu waarom. Het was niet omdat ze mij niet aantrekkelijk vond, maar omdat haar verlangens ergens anders lagen. Bij anderen. Bij hen die niet ik waren. Zelfs pijpen – een daad die Kamila met zoveel plezier uitvoerde – deed Elise met tegenzin. Niet mij, in ieder geval. Haar tijd met mij was gevuld met spanning, maar niet de juiste spanning. Het was een moeilijke tijd, eentje die ik nu ver achter me had gelaten. Of dat dacht ik ten minste.

En toch, hier in dit moment, terwijl ik naast Willemijn lig, sluipen die oude herinneringen naar binnen. Waarom? Omdat Willemijn, net als Elise toen, zichzelf lijkt te ontdekken door de lens van onze interacties. Maar waar Elise zichzelf in mij verloor, lijkt Willemijn zichzelf juist langzaam te vinden. En dat, bedacht ik me, maakt het verschil. Willemijn zoekt niet naar bevestiging van haar waarde door zich aan mij te geven. Ze zoekt naar een antwoord op de vraag wie ze is.

Dat besef raakt me. Die zoektocht van haar, dat verlangen om te begrijpen wat haar aantrekt, wat haar grenzen zijn, en wie ze kan worden – het is zoveel eerlijker dan wat Elise ooit deed. Maar ook zoveel kwetsbaarder. En dat maakt dit moment, deze avond, zoveel belangrijker dan ik had verwacht. Ik wilde me weer dienstbaar opstellen. Niet dat ik dat niet deed naar Kamila toe. Maar in seksuele zin wel. Kamila leek eerder mij een dienst te willen bewijzen. Iets waar ik me erg van bewust van ben zonder dat het me dwarszit, en waar ik Kamila ook zeer dankbaar voor ben. En op mijn manier geef ik dan weer wat terug. Al voelt dat ook als 'nemen'. In de tijd van de 'preutse' Elise had ik een hele andere motivatie om me dienstbaar op te stellen. Omdat ik dacht dat dat moest om haar tevreden te houden. Dat mocht toen wel. Geen seks. Geen gepijp. Wel gevinger en gebef.

En nu had ik dat gevoel weer. Een soort drang. Het gevoel van dan maar te willen geven. Misschien was dat altijd al mijn instinct geweest. Als de grenzen strak omlijnd waren, vond ik wel een andere manier. Bij Elise was dat het duidelijkst geweest. Ze liet me niet alles toe, maar wat ik mocht doen, deed ik met een precisie en overgave die haar toch liet genieten. Ik kon Elise als geen ander vingeren en beffen. Dat waren de dingen die wél mochten. En daar werd ik goed in. Of misschien werd ik daar juist goed in, omdat dat de enige weg was. Iets waar Elise zelfs over heeft zitten opscheppen, als ik het me goed herinner. Ik had toch iets van waarde. Waarde waar Kamila mee aan de slag kon, maar die ervaring niet leek te krijgen.

Bij Kamila was het anders. Die wilde seks. Altijd. Snel en zonder omwegen. Ze genoot van alles wat ik deed, maar op die intense, hongerige manier die weinig ruimte liet voor het geduld dat nodig was om met je handen en je tong een vrouw helemaal gek te maken. Kamila had geen tijd voor dat soort spelletjes. Ze wilde actie. En als ik eerlijk ben, ik ook.

Maar Willemijn… Willemijn was weer een heel ander verhaal. Bij haar mocht het niet. Het zat haar vastgeroest in haar hoofd, in haar opvoeding, in haar hele wezen. Maar dat betekende niet dat het verlangen er niet was. Ik voelde het. Elke keer als ze me aankeek, als ze mijn aanrakingen toeliet, als haar lichaam zachtjes reageerde op mijn nabijheid. Het zat er, verborgen, verstopt, maar aanwezig.

En nu lag ik hier, met haar lichaam tegen het mijne. Stil, rustig, alsof ze sliep. Haar ademhaling was gelijkmatig, haar handen ontspannen. Maar ik wist dat ze niet sliep. De spanning was te voelbaar, de onrust in haar lijf te duidelijk. Ze lag tegen me aan, maar ik voelde hoe haar gedachten nog ronddwaalden. Net als die van mij.

Mijn vingers jeukten. Het verlangen om haar iets te geven, iets waar ze nog nooit van had geproefd, groeide met de minuut. Kon ik dat nog? Had ik dat geduld, die controle nog in mijn vingers en tong? Kon ik haar laten voelen wat anderen voor haar verboden hadden? Ja, natuurlijk kon ik dat. Ik kende haar lichaam nog niet, maar ik kende wel mijn eigen. En ik wist hoe je moest zoeken, hoe je moest voelen, hoe je moest luisteren naar de stille signalen die een vrouw gaf.

Willemijn had vast andere knopjes. Maar die zou ik wel vinden. Dat wist ik zeker. Terwijl mijn hand zachtjes over haar arm gleed, voelde ik hoe haar huid warm aanvoelde onder mijn aanraking. Alsof haar lichaam mijn gedachten al begreep, nog voordat ze uitgesproken waren.

Ik kijk even op mijn telefoon. Zo laat is het nog niet. Het zachte licht van het lampje werpt een warme gloed over de kamer. Wanneer ik over Willemijn heen buig om het uit te doen, vang ik plots haar blik. Haar ogen zijn wijd open, helder, en gevuld met een mengeling van verlangen en onzekerheid. In alles zie ik dat ze me wil. Geen twijfel mogelijk.

Ik schakel het licht uit. De kamer wordt gevuld met duisternis, alleen doorbroken door het schijnsel van de maan dat door de gordijnen dringt. Zonder een woord te zeggen, zoek ik haar lippen. We zoenen. Eerst voorzichtig, aftastend, maar al snel wordt het overtuigender. Haar lippen bewegen zachter, gedurfder tegen de mijne, en ik voel haar handen die zich langzaam in mijn nek vleien.

Mijn handen vinden haar lichaam, glijdend over de lijn van haar schouders, haar armen, en haar middel. Maar ik vermijd nog steeds de plekken waar haar verlangen het meest gespannen ligt. Ik voel hoe haar ademhaling versnelt, hoe haar vingers zich steviger om mijn nek klemmen. Onze tongen vinden elkaar, en de passie begint langzaam op te bouwen. Ze is wakker, klaarwakker. Dit is geen meisje dat net aan het inslapen was – ze lag hier te wachten, hopend, maar niet durvend te vragen om meer.

Tussen onze kussen door fluister ik haar vraag. “Vertrouw je me echt?” Mijn stem is zacht, maar met een duidelijke intentie. Ze beantwoordt me niet met woorden. Haar adem stokt, en haar hoofd kantelt lichtjes opzij, alsof ze zichzelf aanbiedt. Ik druk mijn lippen in haar hals en voel haar rillen onder mijn aanraking. Wanneer ze uiteindelijk een fluisterende “Ja...” uitbrengt, is het meer een zucht dan een woord, geladen met verlangen dat niet meer te verbergen is.

Mijn lippen dwalen verder over haar hals, terwijl mijn handen haar lichaam met meer zekerheid omarmen. Haar vingers zoeken mijn gezicht, mijn schouders, alsof ze zich eraan wil vasthouden terwijl haar eigen onzekerheid verdwijnt. Ze kreunt bijna hoorbaar, en dat is het moment waarop ik weet: deze avond is nog lang niet voorbij.

Wat haar reden ook was om niet direct om meer te vragen, het maakt nu niet meer uit. Ik ben vastberaden haar te laten voelen wat ze nooit eerder heeft gevoeld. Mijn handen en mond zullen de rest van de nacht spreken. Eens zien of ik het nog steeds kan.

Ik laat mijn lippen zachtjes over haar huid glijden, kussen achterlatend op haar hals, haar borstbeen, haar schouders, en haar buik. Bij elke aanraking observeer ik haar reactie. Haar ademhaling versnelt, haar lichaam rilt licht onder mijn aanrakingen, en haar ogen zoeken de mijne. Wanneer onze blikken elkaar kruisen, weet ik dat ik verder mag gaan. Haar blik geeft me toestemming zonder een woord uit te spreken.

Ik breng mijn mond weer naar de hare. Onze lippen ontmoeten elkaar in een diepe zoen, en onze tongen raken elkaar, dansend met een vurige intensiteit. Haar lichaam sluit zich dichter om het mijne, alsof ze wil voelen hoe compleet we samen zijn. Mijn hand glijdt naar haar borst, voorzichtig over haar bh, voordat ik mijn vingers erin laat glijden. Ze stopt me niet. In plaats daarvan kreunt ze zachtjes in mijn mond, een geluid dat me nog meer opwindt.

Haar kleine, stevige borst vult mijn hand perfect. Ik voel de warmte van haar huid en de spanning van haar opwinding. Terwijl ik haar zoen, begin ik liefdevol met haar borst te spelen, mijn vingers strijken langs haar tepel. Haar adem stokt en verandert in een lichte kreun. Haar tong blijft vurig spelen met de mijne, maar haar houding verandert – ze geeft zich over, laat mij de leiding nemen.

Ik ontdek wat haar laat kreunen. Een lichte druk op de tepel, een zachte draaiende beweging – haar lichaam spreekt met elke reactie. Met dezelfde aandacht verplaats ik mijn hand naar haar andere borst, herhaal de aanrakingen, en observeer hoe ze opnieuw haar hoofd in het kussen laat vallen, haar lippen iets van elkaar gescheiden terwijl ze zachtjes hijgt.

Wanneer ik aanstalten maak om haar bh los te maken, komt ze onverwacht overeind. Haar ogen ontmoeten de mijne, en ik zie een combinatie van ondeugd en verlegenheid in haar blik. Zonder iets te zeggen, laat ze haar handen naar haar rug glijden en maakt zelf de sluiting los. Ze laat het kledingstuk tergend langzaam van haar schouders glijden, alsof ze me de tijd wil geven om elk moment in me op te nemen.

En daar zijn ze dan – haar borsten, klein maar perfect gevormd, met tepels die hard en opgezwollen zijn van opwinding. Haar kwetsbaarheid in dit moment maakt haar nog mooier. Ze laat zich weer achterover vallen, haar blik nog steeds op mij gericht, alsof ze mijn volgende stap wil voorspellen.

Ik wacht niet lang. Mijn mond vindt haar borst, en mijn lippen sluiten zich rond haar tepel. Haar hand komt omhoog, haar vingers vinden mijn haar en ze duwt me zachtjes dichter tegen haar aan. Mijn tong draait speels om haar tepel terwijl ik zachtjes zuig, haar andere borst masseer met mijn vrije hand. Haar lichaam beweegt onder mij, en ze kreunt met een zachtheid die overgaat in gewilligheid.

Ik wissel van kant, geef haar andere borst dezelfde aandacht. Haar kreunen worden regelmatiger, haar vingers in mijn haar moedigen me aan. Haar geur, haar geluiden, de zachtheid van haar huid – alles voelt perfect. Het is een moment van pure overgave van haar kant, en ik weet dat ik dit moment voor haar zo bijzonder mogelijk wil maken.

Terwijl ik Willemijn zo onder mijn handen en mond leer kennen, lijken mijn gedachten volledig afgesloten van alles buiten haar. Geen Kamila, geen Elise – dit moment is van haar en mij. Het voelt anders, intiemer, puurder. Ik merk dat ik het nog steeds in me heb, dat vermogen om te voelen, te horen, en te anticiperen op elke subtiele reactie die haar lichaam geeft. Haar zachte kreunen, haar schokkerige ademhaling, de spanning in haar spieren – alles vertelt me precies wat ze nodig heeft.

Ik richt me volledig op haar genot, mijn lippen blijven op haar tepels spelen, zachtjes zuigend, terwijl mijn tong cirkels draait die haar borst laten schokken onder mijn aandacht. Mijn eigen ademhaling synchroniseert met haar zachte zuchten. Haar hele lichaam beweegt mee met mijn ritme, alsof ze haar controle volledig aan mij heeft overgegeven.

Ik ben er zeker van: Willemijn heeft nog nooit een orgasme gehad. Haar onervarenheid, haar schuchtere reacties, haar pure overgave – alles wijst erop. En toch weet ik het zeker: ik kan haar dat geven. Ik voel het in de manier waarop ze zich aan mij vastklampt, haar vingers soms net te hard in mijn armen drukkend, alsof ze bang is dat ik stop.

Ik laat mijn hand langzaam over haar platte, gespannen buik glijden. De huid daar voelt warm en strak aan onder mijn aanraking. Ze ademt zwaar in, alsof ze zich voorbereidt op wat gaat komen, en ze moedigt me fluisterend aan. Haar stem is zo zacht dat ik het bijna niet hoor, maar ik voel het – in haar lichaam, haar blik, haar trillende ademhaling. Dit is het moment waarop alles lijkt samen te vallen.

Mijn hand glijdt zonder aarzeling haar slipje in. Mijn vingers voelen direct de vochtigheid die haar opwinding verraadt, een intensiteit die ik maar zelden heb ervaren. Haar schaamlippen zijn perfect gevormd, haar huid zo zacht als zijde, en tot mijn verrassing voelt haar poesje glad en geschoren aan. Het is alsof ze onbewust wist dat dit moment zou komen, en zich ervoor heeft voorbereid. Op z'n minst een veelzeggend gegeven.

Mijn vingers glijden tussen haar schaamlippen, langzaam maar zeker, terwijl mijn duim lichtjes drukt op haar clitje. Haar lichaam spant zich aan bij die eerste aanraking, en ze verzucht mijn naam met een stem die bijna piepend klinkt. Haar heupen bewegen instinctief omhoog, een reactie die haar verlangen verraadt.

Ik verander niets. Mijn mond blijft aandacht geven aan haar tepels, waarbij ik er één diep naar binnen zuig terwijl ik de andere masseer met mijn hand. Tegelijkertijd beweeg ik mijn vingers met zorg en ritme, luisterend naar haar lichaam, dat mij precies vertelt wat ik moet doen.

Willemijn komt sneller klaar dan ik had verwacht. Haar hele lichaam verstijft, haar adem stokt, en dan vergrijpt ze zich volledig aan mij. Haar handen zoeken houvast, haar nagels drukken in mijn huid, en haar benen trillen oncontroleerbaar. Haar mond staat open, maar geen geluid komt eruit – alleen een geluidloze uiting van het overweldigende genot dat haar heeft overgenomen.

Haar lichaam rilt en schokt, en ik voel de krachtige spasmen van haar orgasme tegen mijn vingers. Ze lijkt verloren in het moment, bijna alsof ze niet kan bevatten wat er met haar gebeurt. Voor mij is het alles. Haar overgave, haar vertrouwen, en de wetenschap dat ik haar dit kon geven – het vult me met een gevoel van voldoening dat ik niet in woorden kan vatten.

Ik blijf haar aandacht geven, mijn bewegingen geleidelijk vertraagd, haar lichaam de tijd gevend om na te trillen van de sensatie. Mijn eigen genot is intens, niet fysiek, maar emotioneel. Een geruststelling trekt door me heen: ik kan dit nog. Ik kan haar geven wat ze verdient. En in dat moment voel ik niets anders dan pure voldoening.

Na haar intense climax kijk ik haar aan, onze blikken spreken meer dan woorden ooit zouden kunnen. In haar ogen zie ik iets wat ik niet helemaal kan plaatsen – geruststelling, misschien, of verwondering. Misschien allebei. Wat het ook is, het vult me met een warm gevoel, en ik kan niet anders dan haar zachtjes glimlachend aankijken.

Ik buig me naar haar toe, en onze lippen ontmoeten elkaar opnieuw. Deze zoen is anders. Nog intiemer, nog meer geladen. Haar tong zoekt de mijne met een soort honger die ik niet van haar verwachtte, en onze ademhaling versmelt in een ritme dat ons beiden diep naar binnen trekt. Dit is niet zomaar een kus; dit is een woordeloze belofte, een bevestiging van wat we net hebben gedeeld en wat er nog gaat komen.

Mijn armen sluiten zich stevig om haar heen. Ik koester haar, haar lichaam voelt zacht en warm tegen het mijne. Terwijl mijn handen haar rug strelen, leid ik één van haar handen voorzichtig naar mijn erectie. Ik kan het niet helpen – ik ben nog steeds volledig hard, en de aanraking van haar hand voelt als een ontlading van spanning. Ze aarzelt even, haar vingers tasten voorzichtig langs mijn schacht, alsof ze de contouren ervan probeert te begrijpen. Ik voel mezelf steigeren onder haar onervaren aanraking, en een diepe zucht ontsnapt me.

Ze lijkt zich nauwelijks bewust van haar eigen handelingen, alsof ze nog steeds in een roes zit van wat we net hebben meegemaakt. Haar gezicht straalt iets onschuldigs, maar tegelijkertijd voel ik hoe haar bewegingen steeds zekerder worden. Haar hand glijdt langzaam op en neer langs mijn lengte, en de warmte van haar aanraking is genoeg om me bijna te doen verliezen. Maar dit moment is van haar. En dat zal het blijven.

Ik laat mijn lippen zachtjes haar mond verlaten en zak langzaam af, mijn kusjes achterlatend op haar kin, haar hals, en haar schouders. Haar huid voelt warm onder mijn lippen, en haar ademhaling versnelt weer. Als ik haar borsten bereik, neem ik even de tijd om elk van haar tepels opnieuw te kussen en zachtjes op te zuigen. Mijn tong draait cirkels rond die kleine, stijve knopjes, en haar handen vinden mijn haar terwijl ze kreunt.

Mijn kusjes dalen verder af. Haar buik, vlak en licht gespannen, beweegt ritmisch met haar ademhaling. Ik blijf haar zachte huid verkennen met mijn lippen, mijn handen volgen mijn bewegingen, terwijl ik haar verder verken. Ze doet niets om me tegen te houden, haar lichaam geeft zich volledig over. Pas als ik zonder gêne haar benen voorzichtig uit elkaar duw, kijkt ze even op. Haar blauwe ogen verraden een mengeling van verwarring en opwinding, maar ze stopt me niet.

Ik ga tussen haar benen liggen, mijn lichaam plat op het matras, en beweeg mijn armen onder haar dijen door. Mijn handen vinden haar buik en haar flanken, en ik streel haar zachtjes terwijl ik mijn gezicht dichter bij haar slipje breng. Het maagdelijk witte stof is nog altijd vochtig, een bewijs van haar opwinding die haar onschuldige uiterlijk bijna doet verdwijnen.

We kijken elkaar aan. Ze opent haar mond, alsof ze iets wil zeggen, een waarschuwing of misschien een vraag. Maar de woorden blijven steken. Ze kan het niet uitbrengen, en ik geef haar de ruimte om niets te zeggen. In plaats daarvan druk ik een kusje op het midden van haar slipje, precies daar waar haar clitje moet zitten.

De reactie is onmiddellijk en prachtig. Haar hoofd valt achterover in een goddelijke zucht, haar rug spant zich lichtjes, en ze kreunt mijn naam zo zachtjes dat het bijna verloren gaat in het geluid van onze ademhaling. Maar ik hoor het. En het duwt me verder.

Ik weet dat ik nog lang niet klaar met haar ben. En meer dan dat – ik weet dat zij dat ook niet is. Dit is slechts het begin van haar ontdekkingsreis, en ik ben vastbesloten haar elke stap van die reis te laten genieten.

Ze helpt me mee, zonder woorden, terwijl ik aan haar slipje trek. Haar heupen komen lichtjes omhoog, net genoeg om me het kleine, maagdelijk witte stukje stof over haar dijen te laten rollen. Het hangt uiteindelijk nog aan één enkel. Ze maakt geen aanstalten om het helemaal weg te halen, en dat doe ik ook niet. Er is iets speels in dat kleine restant, iets wat haar onschuld benadrukt en tegelijk haar overgave laat zien.

Haar ogen zijn groot en gespannen, maar niet van angst – het is een mengeling van nervositeit en verlangen. Ze wil dit, dat weet ik. Toch zie ik in haar blik dat ze het nog steeds spannend vindt, en dat maakt haar alleen maar aantrekkelijker. Ik glimlach naar haar, zacht, geruststellend, en beweeg langzaam verder. Ik neem mijn tijd. Geen haast. Dit is haar moment.

Mijn blik valt op haar. Haar poesje, perfect zoals ik me had voorgesteld. Haar schaamlippen, gezwollen en licht roze, glinsteren van opwinding. Een paar lichte stoppels verraden haar zorgvuldige verzorging, maar ze voegen alleen maar toe aan de realiteit van haar schoonheid. Het is puur, het is echt, en het is van haar. Ze merkt hoe ik kijk, en haar handen bewegen nerveus langs haar zijden.

Ze opent haar mond, alsof ze iets wil zeggen, misschien om haar onzekerheden te delen. Maar voordat ze de kans krijgt, buig ik me naar voren en laat mijn lippen haar stilzwijgend geruststellen. Mijn armen glijden weer onder haar benen, en met zachte vingers open ik haar schaamlippen. Het contrast van haar warme huid en mijn koele aanraking laat haar heupen onwillekeurig wiegen.

Een zachte zucht ontsnapt uit haar mond, een mengeling van ongeloof en genot. Het geluid moedigt me aan, en ik blijf haar schaamlippen voorzichtig gespreid houden terwijl ik dichterbij kom. Mijn adem raakt haar meest gevoelige plek, en dan, zonder waarschuwing, druk ik mijn lippen tegen haar clit. Een korte, lichte kus.

De reactie is intens. Haar lichaam schokt, haar rug spant zich, en haar ademhaling versnelt. Ze laat een geluidloze kreun los, en ik blijf haar kussen. Korte, delicate kusjes die haar laten wennen aan het gevoel, haar geruststellen en haar opwinding verder opbouwen.

Met mijn vrije hand glijd ik over haar wiegende buik, voel de spanning en warmte in haar huid, en grijp teder een van haar borsten vast. Haar tepels zijn hard, en ik speel er zachtjes mee tussen mijn vingers terwijl mijn mond verder werkt.

De kusjes veranderen in likjes. Mijn tong maakt langzame, brede bewegingen over haar clit, afgewisseld met korte, gerichte tikjes. Haar lichaam reageert op elk contact. Ik zuig zachtjes, alsof ik de tijd wil stoppen en haar volledig wil laten opgaan in dit moment. Haar heupen wiegen tegen mijn mond, en ik volg haar bewegingen, mijn likjes en kusjes steeds hongeriger.

Ik kijk omhoog, over haar buik heen. Haar hoofd is stijf achterover geslagen, haar hals uitgestrekt als een elegant stuk marmer. Haar mond is open, haar ademhaling wild en ongecontroleerd. Eén hand heeft mijn hoofd gevonden, en haar vingers strelen mijn haar alsof ze me nog dichter bij haar wil trekken, alsof ze niet wil dat ik ooit stop.

Ze zegt niets, maakt amper geluid, maar haar lichaam vertelt me alles. Haar borstkas rijst en daalt snel, haar huid gloeit. Ik voel haar verlangen, haar onzekerheid, en haar pure genot in elke beweging. En in dit moment zie ik haar zoals ik haar nog nooit eerder heb gezien – volledig zichzelf, volledig in overgave.

Ook Willemijn is op haar mooist tijdens seks, en vanuit dit perspectief kan ik niets anders doen dan haar bewonderen. Haar lichaam, haar reacties, alles aan haar is een wonder om te zien en te voelen. Dit is niet zomaar een moment. Dit is een ontdekking voor haar, en een herinnering voor mij aan waarom ik dit zo graag geef.

Willemijn houdt dit niet eeuwig vol. Dat kan niemand. Maar langer dan zojuist, dat zeker. En ik geniet met elke seconde waarin haar lichaam zich opent voor het genot dat ik haar geef. Het is alsof ik haar leer kennen op een manier die woorden niet kunnen beschrijven, een manier die puur instinct is, puur contact.

Mijn tong glijdt meer naar haar schaamlippen, verkent elke zachte vouw, elk warm stukje huid. Ze smaakt naar haarzelf – iets puur, iets dat alleen van haar is. Ik zak verder af, naar haar opening. Daar druk ik zachte kussen, laat mijn tong over de rand glijden en duw voorzichtig een centimeter naar binnen. Het maakt haar gek. Haar heupen drukken zichzelf naar mij toe, haar lichaam vraagt om meer, zelfs al weet ze nog niet precies wat dat "meer" is.

Als mijn vingers de plek vinden waar haar clitje pulserend vraagt om aandacht, masseer ik het met zachte, cirkelende bewegingen. Mijn vrije hand trekt zich los van haar borst, en ik kom iets omhoog om haar beter te zien. En wat een zicht. Haar hoofd rust achterover in de kussens, haar handen grijpen de lakens stevig vast, alsof ze zich probeert vast te houden aan de realiteit terwijl ik haar langzaam naar een tweede climax duw.

Mijn ogen volgen elk detail. Haar huid glanst in het zachte licht van de kamer, haar borstkas rijst en daalt snel, haar mond opent zich in een stille kreun van genot. Het is bijna te veel om te bevatten hoe mooi ze is op dit moment.

Mijn vingers blijven haar clitje liefkozend stimuleren, cirkelend, strelend, nooit te veel druk. En dan glijdt mijn andere hand naar haar opening. Voorzichtig, bijna teder, breng ik een vingertop naar binnen. Ze is warm, zo ongelooflijk warm, en haar lichaam spant zich kort aan voordat ze zich volledig ontspant. Een geluid van pure verbazing ontsnapt haar mond, alsof ze niet kan geloven dat dit gevoel nog beter is dan alles wat eraan voorafging.

Ik kijk naar haar, bestudeer haar elke reactie. Haar ogen zijn gesloten, haar wimpers trillen, en haar ademhaling is zwaar en onregelmatig. Ze moedigt me fluisterend aan door te gaan, haar stem hees van verlangen. Maar soms stop ik even. Niet om haar te plagen, maar om het moment te verlengen. Het plezier intenser te maken. Ze kreunt zacht van frustratie, maar wanneer ik weer begin, is haar lichaam alleen maar ontvankelijker.

"Ik hou het niet meer," hijgt ze plots, haar stem trillend van opwinding. Het is een smeekbede, een overgave. Ik laat mijn lichaam weer zakken en richt mijn aandacht volledig op haar. Mijn wijsvinger glijdt verder naar binnen, nu met twee kootjes die haar zachte, warme wanden strelen. De bewegingen zijn langzaam, gecontroleerd, precies goed.

Mijn andere hand, die haar clitje bespeelde, glijdt omhoog naar haar andere borst. Ik masseer haar teder, voel haar hartslag onder mijn vingers, terwijl mijn mond weer de weg naar beneden vindt. Mijn lippen sluiten zich rond haar clitje, en ik lik en zuig met een ritme dat haar volledig over de rand duwt.

Het is te veel voor haar. Ze trekt hard aan de dekens, haar rug holt volledig, en ze kreunt mijn naam, luid en rauw. Haar hele lichaam begint te schokken, haar benen spannen zich en trillen tegen mijn schouders. Ze is niet meer in staat zich stil te houden, haar hele wezen lijkt te imploderen van genot.

Met harde, ongecontroleerde bewegingen bonkt haar lichaam tegen het bed. Willemijn komt klaar. En als ze eerder al dacht te weten wat een orgasme was, leert ze nu pas echt waartoe haar lichaam in staat is. Het is intens, het duurt en duurt, en ik blijf haar liefdevol aanraken. Mijn vingers trekken zich langzaam terug, mijn mond verzacht de druk totdat ik haar alleen nog kussen geef op haar dij.

Ik lig daar, haar dij kussend en haar buik streelend. Mijn ademhaling is rustig, mijn bewegingen zijn zacht, terwijl ik haar bewonder. Ze ligt daar, uitgeput, haar ogen groot en gericht op het plafond. Haar mond hangt open in een ademloze uitdrukking van ongeloof.

"Willemijn," fluister ik zacht, maar ze reageert niet. Haar lichaam is nog aan het naschokken, haar geest lijkt ergens ver weg, gevangen in de naweeën van een genot dat haar volledig heeft overgenomen.

We nemen even de tijd om op adem te komen. Mijn hoofd rust zacht tegen haar dij, en mijn handen omklemmen haar benen, alsof ik ze nooit meer los wil laten. Het moment lijkt in de lucht te hangen, alsof het elk moment kan verdwijnen als ik me niet stevig genoeg vastklamp. Mijn ademhaling kalmeert langzaam, net als die van haar.

Dan beweegt ze. Haar hand glijdt naar het nachtlampje naast het bed, en een warme, zachte gloed verlicht de kamer. Het licht valt direct op haar lichaam, glanzend van het zweet en opwinding. Nu zie ik haar pas echt. Elk detail van haar perfect gevormde figuur komt tot leven in het subtiele licht. Haar slanke lijnen, haar licht gespannen buik die nog na trilt van de climax, haar zachte, lichte huid die de warmte van het moment nog uitstraalt. Ze is prachtig. Nog mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

"Lucas..." fluistert ze, haar stem rauw van ongeloof. Haar ogen zijn groot, gevuld met een mix van verwondering en genegenheid. Ik lach zacht naar haar, mijn adem nog steeds onregelmatig. Ik zeg niks. Mijn blik zoekt die van haar, alsof ik wil vragen of er iets is. Ze lacht terug. Het is een blik die alles zegt, zonder woorden.

Langzaam kom ik overeind. Ik blijf tussen haar benen zitten, op mijn knieën. Mijn handen rusten op haar dijen, net boven haar knieën, die licht gebogen staan ter hoogte van mijn heupen. We kijken elkaar aan, en ik voel dat de sfeer weer verandert. Haar blik valt omlaag, naar mijn erectie die nog harder lijkt te zijn dan eerder vanavond. Het moment voelt geladen. Was dit het einde? Of waren we pas net begonnen?

Ze frommelt met haar lippen, een teken van twijfel en verlangen. Haar ogen spreken boekdelen – ze wil meer, maar de grens voelt dichtbij. Ik vraag me af: is ze aan de pil? Geen idee. Zij lijkt er niet bij stil te staan, maar ik wil haar daar niet mee confronteren. De verantwoordelijkheid hangt zwaar in de lucht, maar dan verrast ze me.

"Doe maar..." fluistert ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Ik kijk haar even verward aan. Wat bedoelt ze? Maar dan verduidelijkt ze het. "Ik wil dat je je aftrekt," zegt ze, haar stem gespannen maar ook ondeugend. Haar blauwe ogen flitsen omhoog, zoekend naar mijn reactie. Ze glimlacht ondeugend, haar gezicht straalt een mengeling van opwinding en durf uit. "Dat wilde ik toch zien," voegt ze eraan toe, terwijl haar blik opnieuw naar beneden glijdt. Het lijkt de makkelijke oplossing. Maar het is echt iets wat ze wilde zien. En ik heb er ook geen problemen mee.

Ik voel mijn hart sneller kloppen, mijn erectie lijkt nog meer te kloppen onder haar blik. Ze blijft liggen, haar benen licht gespreid, haar gezicht een uitnodiging vol nieuwsgierigheid. Ze lijkt zich over te geven aan wat ze niet weet, maar wil ontdekken. Alsof ze mijn lichaam als een kunstwerk wil bekijken, elke beweging in zich op wil nemen. Haar houding is zo puur, zo onschuldig, maar tegelijkertijd onmiskenbaar opwindend.

"Oké," zeg ik uiteindelijk, mijn stem hees. Mijn hand glijdt langzaam naar beneden, en ik omklem mijn schacht. Haar ogen volgen elke beweging, alsof ze geen detail wil missen. Het idee dat ik dit voor haar doe – dat ze dit wíl zien – maakt het moment intenser dan ik had verwacht. Mijn hand beweegt langzaam, mijn duim glijdt over de gespannen huid van mijn eikel. Haar ademhaling versnelt terwijl ze toekijkt, haar borstkas rijst en daalt in een ritme dat perfect synchroon lijkt met de bewegingen van mijn hand.

Dit was lang geleden. Zo’n moment waarop ik mezelf zo blootgaf – letterlijk en figuurlijk. Met Kamila hoefde ik dat nooit meer zelf te doen. Zij had altijd de leiding, altijd de wil om alles over te nemen; om het niet zover te laten komen dat ik het zelf zou moeten doen. En daarvoor, met Elise? Het voelde toen gewoon raar, ongepast. Het paste niet in die tijd. Maar nu? Nu voelde het helemaal niet gek. Integendeel. Het voelde… juist. Alsof dit het enige was wat ik op dit moment kon doen.

En nee, ik was het niet verleerd. Het is natuurlijk net als fietsen. Zeker als je het vroeger bijna dagelijks deed. Maar voor een publiek? Dat was anders. Ik kon me maar één eerdere keer herinneren. Een keer met Kamila, hier in ditzelfde huis, toen Elise er ook nog was. Kamila was toen te gast. Ja, zo gingen we hier om met gasten… En nu was Willemijn te gast. Maar dit was geen simpele herhaling van een oude scène. Dit was iets nieuws, iets anders, iets wat me tegelijkertijd raakte en opwond.

Willemijn’s ogen waren groot en uitdagend, gericht op mijn bewegingen. De harde pik boven haar lichaam, boven haar buik. Ze kijkt alsof ze beseft dat zoiets ook in haar zou kunnen zitten, en dat misschien ooit wel gaat doen. Mijn lichaam spande zich meer aan onder haar blik. Ik voelde me krachtig, gespierd, terwijl de warme gloed van de kamer mijn klamme huid accentueerde. Mijn erectie, nog altijd imposant, was dik, met zichtbare aderen die getuigden van de spanning die zich opnieuw had opgebouwd. Met één hand hield ik me vast aan haar knie, terwijl de andere langzaam maar zeker het werk deed.

De tijd leek stil te staan. Mijn hand bewoog gelijkmatig, maar voelde zwaarder met elke seconde. Ik knijp onbewust steeds iets harder in haar knie. Willemijn’s hand gleed naar mijn dij, zachtjes rustend op de gespannen spieren. Haar blik bleef onwankelbaar. Haar ogen volgden elke beweging, haar lippen bewogen nauwelijks, maar ik kon haar fluisterende aanmoedigingen lezen. Haar blik, zo puur en intens, zei me precies wat ik nodig had om dit moment af te maken.

En dan, niet veel later, voel ik het. Mijn adem stokt, mijn lichaam trilt, en mijn hele wezen geeft zich over. Ik zit schokkend op mijn knieën en schiet mezelf over haar heen. Het zaad, dunner dan eerder maar met krachtige stralen, landt in lange, glanzende sporen over haar lichaam. Het begint bij haar buik en reikt tot haar borsten en zelfs haar hals. Haar gezicht, onschuldig maar uitdagend, blijft onaangeroerd – een bewuste keuze die ik met moeite maak. Niet dat ik op dat moment echt iets van controle ervoer...

Ik adem zwaar en leun nu met beide handen op haar knieën. Mijn penis druipt nog, slap wordend na de ontlading. Willemijn blijft liggen. Ze hijgt zachtjes, haar borstkas rijst en daalt terwijl ze naar het glinsterende goedje op haar lichaam kijkt. Haar blik verwondert me. Ze lijkt zichzelf te observeren, alsof ze probeert te begrijpen wat er zojuist is gebeurd. Geen spijt. Geen walging. Alleen een soort fascinatie. En waardering. Daar lag ze dan, met haar haren los over het kussen, haar lichte huid glanzend in het zachte licht. Dit had ze toch maar mooi gedaan.

Ik laat me achterover zakken en kom moe maar voldaan tot zitten. Willemijn doet juist het tegenovergestelde. Ze komt langzaam overeind, haar bewegingen bijna sereen. Ze vouwt haar benen onder zich, en haar blik treft de mijne. Het is stil, maar de stilte is niet ongemakkelijk. Haar ogen, vol waardering en bewondering, houden die van mij vast. Er is een blik die ik herken, een blik die me doet slikken.

Dit was rauw geweest, puur lust. Maar voor haar betekende het meer. Dat zag ik nu. Ze had dit gewild. Met mij. Niet zomaar iemand. Dit moment was belangrijk voor haar, dat besefte ik me steeds meer. Het was alsof het een bevestiging was van iets wat ze in zichzelf had ontdekt, iets wat alleen maar met mij kon gebeuren. En dat na alle twijfel nadat ze Sanne gekust had, en met Kamila geëxperimenteerd had. Dat was het net niet. En dit leek het nu helemaal te zijn. Haar ogen straalden iets uit dat aan liefde deed denken. Geen verliefdheid, maar iets diepers, iets kwetsbaars. En het was nu aan mij om daar voorzichtig mee om te gaan.

Dit moment had haar iets nieuws gebracht. Iets wat ze misschien niet eens had verwacht, laat staan gehoopt. En ik? Na het afscheid van Kamila, na de spanningen met Eke, had ik dit moment absoluut niet zien aankomen. Maar spijt? Nee, dat zeker niet. Wat we hier deelden, was onvergetelijk.

*

*

Dag lezers,

Momenteel bevind ik me in een flink writersblock... Hopelijk niet te lang.

Groet,

Jefferson

*

*

-