Rogier kwam keurig op tijd de groepsruimte binnen. Mét weekendtas en sportkleding. En stond even later in de hal. Ik hield appél: “Directie? Team Pindakaas & Vlierbesthee? Maritiem? Backoffice? Piraten?” De hele meute was compleet, dus draafden we de deur uit. “Even rustig aan lui. Warming up. Hebben jullie zo dadelijk hard nodig!”
Naast me keek Henry al wat ongerust. “Geen gekke grappen, hé Kees? Denk er aan, want ik heb geen zin in onzin!” Ik deed net of ik hem niet hoorde, maar draafde rustig naast de meute verder. Na het oversteken van de Spijksesteeg, altijd even een kritisch momentje, want die was best druk, zette ik aan. “Bijblijven, lui! Met z’n tweeën naast elkaar blijven lopen en geen gaten laten vallen!” We liepen over het voetpad naast de Franklinweg; keurig met tweetallen.
Joline was naast Rogier gaan lopen. Na het laatste bedrijfspand, van Aditech, sloeg ik linksaf, het gras op. Achter me hoorde ik al wat gemompel. Mooi, men begon zich al zorgen te maken. Inwendig grinnikte ik. Moreel momentje voor de meute… Ik was niet van plan om het water in te gaan, maar het was wél mooi om wat commentaar achter me te…

Plons!

Ik keek om; de rest stond stil en Rogier krabbelde stomverwonderd uit het water. Joline stond voor hem, handen in de zij. “Zo. Die was voor die rotopmerking gisteren. ‘Dat je wel kon zien dat ik blond was’, meneertje!” Charlotte giechelde. “Nu kan ik jou eens gekleed uit het water zien komen, Rogier. Jammer dat het geen Duits stuwmeer is, maar een smerige Gorinchemse sloot.” Ondertussen had Rogier z’n adem weer gevonden.
“Die krijg je terug, mevrouw Jonkman!” Hij liep op Joline af maar vond Rob op zijn weg. “Als jij rotopmerkingen maakt over de haarkleur van mijn zusje, moet je er tegen kunnen dat je teruggepakt wordt, Rogier.” Rob stond pal voor hem. “Potdorie… de knokploeg van DT in actie. En Kees is er nog niet eens bij…” “Kees heeft daar personeel voor, Rogier. En die actie van Jolien verdien je van harte; anders had ik het misschien wel gedaan, na die rotopmerking van vanochtend over mijn zwemkunst! En pak er ondertussen maar vijf, met je ‘potdorie’.”
Ik keek rond. “En weer doorlopen, lui! Anders hebben we morgen een zieke Rogier en die hebben we hard nodig. Nou ja, als hij ziek wordt… De eerstkomende weken werkt hij toch al in een ziekenhuis, dat scheelt… Húp, mij volgen!”
Ik liep verder langs de waterkant en aan het einde van het veldje liep ik evenwijdig aan een parkeerplaats weer terug, het voetpad op. Flots, flots, flots hoorde ik achter me; de schoenen van Rogier. Ik hield een beetje in tot ik naast hem liep. “Straks, voordat je naar binnen gaat, je schoenen en je sokken uitdoen en in streep richting douches. Anders gaan de receptionistes bij de desk in de hal over de rooie en dat zijn nogal goeie vriendinnen van Joline. Ga je niet willen. Ik neem je weekendtas wel mee naar de douche.”
“Ik ga een beetje uitkijken met Jolien, Kees. Volgens mij heeft die overal vriendinnen en bodyguards…” “Dat moet wel met zo’n body, meneer van der Vlist!” klonk het nogal bits achter ons; Joline liep naast Lot vlak achter ons. Ik grinnikte. “En ze heeft prima oren. Hou daar ook maar rekening mee.”
“Daar doe jij ook heel verstandig aan, meneer Jonkman!” Lot bemoeide zich er ook even mee. “Oh? Mevrouw Charlotte is weg uit Veldhoven en denkt nu de stoere meid uit te kunnen hangen? Ik draai me zó om, weer terug richting dat grasveldje, Lot. Dat heeft als voordeel dat jullie samen één douche smerig kunnen maken… Je hoeft het maar te zeggen.” “Doe maar niet, Kees. Die twee moeten vanmiddag aan ’t werk. Als ze samen gaan douchen weet ik niet of ze er voor vanmiddag half vijf uitkomen.” Joline giebelde. “Da’s ook weer waar, schat. Lot, je hebt mazzel!”

Zonder verdere ‘geintjes’ kwamen we weer bij DT aan. Rogier trok z’n schoenen en sokken uit en daarna, zijn trainingsbroek. Dat had wat gilletjes van de dames tot gevolg, maar Rogier had er een keurige sportshort onder. Nou ja, keurig… Ook die was natuurlijk kliedernat. Hij wrong zijn sokken en zijn broek uit en zo liepen we naar binnen. Anneke, achter de desk, zuchtte. “Is het weer zover? Kunnen we weer gaan dweilen? Kees, wanneer beheers je je nou eens?”
Ik wees naar Joline. “Ik deed niks. Ditmaal was het mevrouw Jonkman zelf, die deze jongeman even leerde dat hij geen opmerkingen over haar haarkleur moet maken.” Anneke keek naar Joline en die lachte. “Zeldzaam, maar Kees heeft gelijk. Ik pak meteen de dweil wel even, Anneke. Weet nog wel waar die staat.” Een opgestoken duim was de reactie. Ik sprintte naar het piratennest, pakte Rogier z’n weekendtas en bracht die naar de douche. “Hier. Handdoek en schone kleren. En ik hoop dat je deo bij je hebt, want ik ruik die stinksloot nog steeds!”
Toen naar Joline; die stond al te dweilen. Ik hielp haar even, wat natuurlijk commentaar tot gevolg had: Chantal, een van de andere receptionistes, kwam naar voren. “Ach gut, kijk nou… Twee duurbetaalde krachten van DT die even ervaren hoe het op de werkvloer is…” Joline dreigde met de dweil. “Vorig jaar heb ik dat al een half jaar ervaren, Chantal!” Ze grinnikte. “En wel veel gelachen met je…” Ondertussen was de vloer weer droog en schoon.
“Nou dames… Je kunt hier weer van de vloer eten!” “Ja”, mopperde Anneke, terwijl ze op een papiersnipper in een hoek wees. “Er ligt genoeg!” Toen lachte ze. “Bedankt, mafkikkers!” We liepen richting bureau’s. “Wat denk je Jolien… Zullen wij samen gaan douchen? Wij mogen dat tenslotte…” Ze schudde haar hoofd. “Echt niet, Kees. Dan komen we één seconde later dan de rest in de kantine en hebben we de poppen aan het dansen qua commentaar. Je gaat maar samen met Fred douchen. Daar ben je ook samen mee getrouwd, dus dat mag ook.” Ze gaf me een zoentje, voordat ik m’n bureau in ging. En een knipoog. Oh ja, vanavond…

Met een weekendtas in de hand liep ik de doucheruimte in. “Fred!” “Present!” hoorde ik. “Mag ik met jou samen douchen? Jolien wilde niet en zei dat het met jouw wél mocht omdat we samen getrouwd zijn…” Er volgde een lachsalvo van de andere heren. Een nat hoofd kwam boven de deur uit. “Is die vrouw van jou helemaal belazerd? Ik ga straks eens goed gesprek met haar voeren!” Ik sprong ook onder de straal om er even later opgefrist onderuit te komen. “Zo. En nu een hapje eten. Ben ik wel aan toe.”
“Ja”, zei Rogier. “En koffie. Da’s ondertussen traditie.” “Pardon?” “Ja… De vorige keer dat ik met jullie ging zwemmen kreeg ik koffie. Dus…” Oh ja, in Duitsland, bij dat stuwmeer..." Toen we de ‘kantine’ binnenkwamen zat het grootste deel van DT daar al. En natuurlijk hadden de ‘niet-lopers’ het verhaal van Rogiers onvrijwillige duik al gehoord.
“Zo Rogier… Nu ben je gedoopt en dus officieel collega.” Harm keek hem gemeen aan, maar kreeg meteen weerwoord van Angelique. “Ja, hij wel. Maar ik heb jou nog nooit mee zien rennen, Harm. Laat staan zien zwemmen. Dus…?” Hij mopperde wat. Charlotte schonk Rogier een beker koffie in. “Hier, zielepiet. Lekker warm. Zul je wel nodig hebben.” Ik keek haar aan. “En mijn koffie dan, Lot?” Ze snibde: “Jij bent de vent van die dame die mijn vriendje in het water kukelde. En dan denk je dat ik voor jou koffie inschenk?” Ondanks die opmerking schonk ze voor mij ook een mok in. En voor Joline even later ook.
Rogier schoof naar Frits. “Het is hier wel uitkijken, zeg…” Frits gniffelde. “Je hebt nog geluk, Rogier. De eerste keer dat we met de zwemmanie van Kees kennis maakten was de laatste dag voor kerst vorig jaar. Op bijna hetzelfde punt. Meneer springt het water in, zwemt naar de overkant, dat is een eilandje, rent het eiland rond en springt weer het water in, terug naar de weg. Terwijl het nét iets boven het vriespunt was of net er onder en de sneeuw horizontaal voorbij kwam. En toen moesten we dat hele takke-eind nog teruglopen… Mijn dochter heeft het er nog wel eens over.” “Je dochter?” “Meike. Zij en haar broer Freek deden twee weken vakantiewerk hier. Freek hielp Fred, Meike hielp het backoffice. Ook als een soort ‘opvoedingskamp’, want de jongelui waren thuis nogal recalcitrant. Enfin, beiden klappen ze tegen Fred aan, dus die waren vrij snel mak.”
Frits grinnikte en Rogier zei: “Ik heb er beeld bij, geloof ik.” Frits vervolgde: “En de laatste middagpauze voor de vakantie haalde Kees als ‘klap op de vuurpijl’ dus dat geintje uit. Na die week DT waren de jongelui omgedraaid als een blad aan een boom.” Rogier keek peinzend. “DT als opvoedingskamp? Bij Charlotte heb ik daar nog niks van gemerkt.” “Echt wel, meneer van der Vlist!” Joline snauwde het bijna. “En wees er maar blij om! Anders liep je nu nog steeds zonder verkering in Nijmegen rond en verder verklaar ik dit onderwerp voor gesloten!”
Rogier knipoogde.

Niet veel later liep de ‘kantine’ leeg en gingen we weer aan het werk. Samen met Rogier boog ik me over de tekeningen van het ziekenhuis en namen we mijn initiële ontwerp nogmaals door. Hier en daar had hij een suggestie voor verbetering. Logisch; hij kende de plaatselijke situatie. Om vier uur keken we elkaar aan. “Zo zou het moeten, Kees. Maar ik stel voor dat we, met deze tekeningen in de hand, nog een dagje in Nijmegen gaan kijken en de puntjes op de i gaan zetten. Samen met mijn opvolger; die kent het ziekenhuis beter dan ik.” Ik knikte. “Dat lijkt me een strak plan. Ik stel voor dat we dat woensdag doen. ’s Avonds heb ik dan geen bijzonderheden, als het uitloopt komt er niks in de knel, ook thuis niet. Is dat voor jou een optie?” Hij knikte. “Geen punt. Dan doen we het zo.”
“Even met Henk overleggen; die houdt de planning in de gaten. Voor hetzelfde geld heeft hij een of andere vergadering bij een andere klant belegd.” Maar Henk had geen bezwaren, dus belde Rogier naar Nijmegen. “Jullie zijn welkom, Rogier!”, zei het nieuwe Hoofd TD. “Mooi. Dan rij ik dinsdagavond naar Nijmegen toe; de meiden gaan dan paardrijden, dus die zijn tot laat bezig. Ik slaap wel in Nijmegen en dan zien we elkaar woensdagochtend rond acht uur in het ziekenhuis.” Ik knikte. “Strak plan. En nu naar backoffice; wat meiden ophalen. Tijd om de aardappels te schillen!” We sloten af en samen met Gerben liepen we richting Backoffice.
“Dames… Hier staan drie knappe kerels die jullie komen ontvoeren. Alles laten vallen, afsluiten en met ons mee. De blauwe Volvo rijdt naar Veldhoven, de grijze naar Arkel. U mag zelf beslissen waar u instapt.” Joline keek ondeugend. “Dat opent perspectieven…” “Niks ervan, mevrouw Jonkman! U stapt braaf in dat blauwe ding en deze nette meisjes in de grijze. Geen gedoe, daar komen praatjes van.” Margot keek streng. “Saaie muts…” was de reactie, maar even later zat Joline in de auto naast me. “Zo saai wordt het in Veldhoven vanavond niet, Jolientje… We zouden leuke spelletjes doen, weet je nog?” Een warme hand kwam op mijn been te liggen. “Ja. En daar heb ik vandaag best wel een paar keer aan gedacht. Zin in, lekkere lover.”
Na een uurtje kwamen we in Veldhoven aan en dirigeerde Joline me naar de snackbar. “We eten vanavond lekker makkelijk. Bestel maar een portie patat en een goulashkroket voor mij en zoek ook iets lekkers voor jezelf uit, Kees.” “Dat lekkers zit al een tijdje naast me, schat.” “Ja. Maar mij kun je niet eten. Húp, er uit jij.” Met twee porties patat en twee goulashkroketten kwam ik terug. “Zo, het diner is gereed mevrouw.” Ze lachte. “Ik mis de bordjes met gouden randen een beetje. Ik zie alleen maar een papieren zak, James.” “Die bordjes met gouden randen of de compleet gouden borden hebben een groot nadeel, freule.” Ze keek vragend. “Uw eten wordt bijzonder snel koud. Goud is een mooi metaal, maar neemt warmte bijzonder snel op, waardoor uw eten dus even bijzonder snel afkoelt.” Ze rolde met haar ogen. “Ik heb geen zin in natuurkundige verhandelingen, James. Ik heb zin in patat. Dus schiet op en rij naar huis, voordat de patat koud is.”
Eenmaal boven scheurde ik de zak open en lekker op de bank gezeten aten we ons patatje op. “Makkelijk… Geen pannen, geen borden, alleen een plastic vorkje…” Joline lachte. “Ja. Nu nog ‘goede tijden, slechte tijden’ op de TV aanzetten en we kunnen doorgaan voor Henk en Ingrid, de twee grootste fans van Wilders, schat.” Ze keek nu smerig. “Ik ben nu in staat om die patat in de vuilnisbak te kieperen en te gaan koken, Kees. Báh!” Ik viste een patatje van haar schoot. “Voordat je dat doet: eerst even vragen of ik genoeg heb aan één portie, schoonheid.” Ik kreeg een tik op m’n vingers. “Niet zo vrijpostig! Ken je plaats!” Met een toetje uit de koeling besloten we de maaltijd. “En nu ga ik een uurtje studeren en jij een uurtje blazen. En om acht uur drinken we nog wat en daarna wil ik met mijn butler de koffer in.” Joline keek nu ondeugend. “Eens kijken of hij de Freule een beetje kan verwennen. Zo niet, slaapt hij vannacht in het kolenhok van dit kasteel.” Een zoentje later verdween Joline achter haar laptop en ik in de studeerkamer.

Blazen! Diverse stukken gleden onder mijn vingers door; ik had van Greet geen specifiek huiswerk op gekregen; ze had donderdag gezegd: ‘Pak een aantal stukken die je niet of niet zo goed kent en studeer daar maar eens op. En houd er rekening mee dat die stukken binnenkort plotseling tijdens een kerkdienst op de lessenaar staan.” Dus zocht ik op Youtube wat trompetmuziek op. Onder andere van Hummel; die man had een paar mooie, maar vrij onbekende stukken geschreven. Overigens niet makkelijk; een stuk begon in D-majeur, een vrij traditionele toonzetting, maar na een kort 'adagio', een tussenstuk, veranderde de toonsoort plotseling naar E-mineur, waardoor het thema plotseling van redelijk opgewekt naar nogal droevig ging. En even later weer terug naar D-majeur. Bijzonder goed opletten, want voor je het wist schakelde je over op de verkeerde toonsoort!
En als ik de partituur bekeek: voor de organist was het ook oppassen; ook die moest aardig aan de bak. En dat allemaal in een vrij stevig tempo… Greet zou ook hard moeten werken. En die moest dit stuk dus zonder enige voorbereiding spelen. Nou ja, waarschijnlijk kende ze het wel, maar misschien was het drie jaar geleden dat ze het voor het laatst had gespeeld. Hoe dan ook: ik moest hard werken! Nou ja, prima; een ‘leuk moppie blazen’ was niet meer aan mij besteed. Ik had nu een jaar les van Greet en in dat jaar was ik van ‘middelmatig’ naar ‘goed’ opgeklommen. Dankzij heel veel uren studeren, de lessen van de wachtmeester, soms ongezouten op m’n donder krijgen en af en toe een enorm compliment. Zoals afgelopen zondag. Dáár was ik bijzonder trots op… Als afsluiting speelde ik nog een paar bekendere werken van Purchell, samen met Youtube. Tóch nog een ‘lekker moppie getoeterd’, Greet…

Om kwart over acht liep ik de woonkamer in en moest lachen. Joline was op de bank in slaap gevallen. Letterlijk boven haar laptop. Het beeld stond uit, dus mevrouw was al een tijdje onder zeil; het beeld van haar laptop ging na tien minuten op ‘zwart’. Ze lag gelukkig met haar hoofd op de armleuning, haar nek niet in een vervelende hoek. Een CD met dansmuziek stond zachtjes aan. Mooi. Dan nu zachtjes twee bekers melk warm maken. En terwijl ik bezig was, kwam er beweging op de bank.
“Héhé… Ik hoor dat er wat lekkers gemaakt wordt… Hoi Kees. Ik was even weg, geloof ik.” Ik liep naar haar toe. “Nou, laat dat ‘even’ maar achterwege. Je scherm stond al uit, dus je was al minimaal 10 minuten onder zeil. Oh, wat wordt er weer hard gestudeerd in huize Jonkman…” Ik knuffelde haar even. “Het was ook best druk vandaag bij ons, Kees. En dan nog zo’n loopje van de heer Jonkman, een vent die ik even in het water moest smijten…” “Ja, met name dat laatste is vermoeiend natuurlijk. Kom, steek je hoofd even onder de kraan. Even wakker worden. Je butler is bezig met een beker warme melk.” “Lekker…” Joline verdween naar de slaapkamer.
Toen ze even daarna terugkwam had ze, in tegenstelling tot wat ik vermoedde, nog steeds dezelfde kleren aan. Jammer… Zoals gewoonlijk kon ze mijn gedachten weer van m’n gezicht lezen. En met een klein glimlachje vroeg ze, terwijl ze naast me kwam zitten: “Wat is er Kees? Teleurgesteld dat ik geen spannend rokje heb aangetrokken?” Ik keek haar verbluft aan. “Hoe weet jij…” Ze kuste me lief. “Omdat ik je blik zag toen ik uit de slaapkamer kwam, schatje. En die veranderde binnen een kwart seconde van ‘verwachtingsvol’ naar ‘oh… jammer…’ Je bent nog steeds een open boek voor me, Kees Jonkman.” Ik bromde: “Nou, dan hoop ik voor jou dat het geen stripboek is… Anders heb je elke dag een Chippendale om je heen bengelen.” Ze kroop tegen me aan. “Lijkt me niks, zo’n vent met alleen een sportbroekje aan. Heeft chronisch kippenvel en is waarschijnlijk om de twee weken snotverkouden. Nee vriendje… Ik wil vanavond lekker rustig met je naar bed. Geen vreselijk spannende spelletjes, geen Jolientje of boze directeur, maar lekker tegen elkaar aan kruipen en elkaar verwennen. Héél modaal. Maar ook daar kan ik vreselijk van genieten, Kees.”
Ik kuste haar. “Ik ook, lieve echtgenote. Lekker tegen jouw mooie lijf aan liggen en het strelen. Jouw laten genieten en zelf ook.” “Goed zo. Dan zijn we het daar over eens. Jolientje en die ervaren dame komen een andere keer wel aan hun trekken.” Ze giebelde. “En de boze directeur ook.” “Wat heeft Theo te maken met onze bedspelletjes, Jolien?” Meteen kreeg ik een stomp op mijn schouder. “Idioot! Ten eerste is Theo geen ‘boze directeur’ maar een hele lieve en ten tweede heeft hij Gertie om hem in bedwang te houden. En volgens mij doet die dat op dezelfde manier als mijn lieve ma: Gewoon doen wat ik zeg, anders krijg je er spijt van! En wellicht dat ik die manier ook eens ga proberen. Lijkt me wel eens handig bij jou.”
Ik keek sip.
“Ja ja… En dan ben ik 24/7 de sigaar. Volgens mij wordt het tijd dat ik eens een weekje op een boorplatform ga vertoeven. Of jij in Roemenië. Of ik in Bosnië. Om daarna weer vreselijk verliefd los te gaan in bed.” Ze keek nu smerig. “Hmmm… De voorraad van een aantal weken in één keer verwerken? Ik weet niet of ik dat leuk ga vinden, meneertje. Dan heb ik plotseling, zónder zwanger te zijn, al een dikke buik.” Ze zette haar mok op tafel. “Melkje op? Mooi. Dan mag dit meisje zich uitkleden en met haar lover mee naar bed gaan.” Ik sloot nog even af en daarna kleedden we ons uit. “Boxer aanhouden, Kees. Dat voelt lekker.” Ze keek ondeugend. “En vooruit, ik zal het voor jou ook lekker maken.” Langzaam trok ze twee nylons aan, toen haar nachthemdje. “Kóm, lekkere Chippendale van me… In bed!”
Ik moest lachen. “Ikke Chippendale? Nog in geen duizend jaar schat. En dan steeds op moeten draven op een of andere vrijgezellenparty met alleen maar meiden? Zij wel lol, zo’n knappe vent op hun schoot en ik me maar steeds inhouden om niet klaar te komen bij het knappe achternichtje van de bruid… Lijkt me bijzonder frustrerend.” Joline zuchtte. “Je fantasie is nog steeds even morbide, Kees. Kom, geen geintjes meer: Lekker vrijen met je mooie echtgenote. Je weet wel, die met die benen waar Gijsbrecht van Amstel een lofdicht over zou hebben geschreven als hij ze gezien zou hebben.” Ze kroop tegen me aan en ik voelde haar benen tegen de mijne. “Even lekker rustig knuffelen, Kees. Genieten van elkaar…” “Dat doe ik in hoge mate, Joline.” Ze giebelde. “Ik voel het. Vind ik wel lekker.” “Anders ik wel. Als ik m’n laptop hier zou hebben, zou ik nú een lofdicht gaan schrijven. En niet alleen over je benen. Maar ja… Vrijen en typen gaat niet zo goed samen geloof ik…”
Een vinger op mijn mond stopte verdere onzin. “Sssst. Je typt die lofdicht morgen maar. Nu lekker lief doen tegen je meisje.” Langzaam en rustig genoten we van elkaar; Joline streelde mijn borstkas, ik streelde haar benen. En af en toe een zoentje; niet vreselijk erotisch, maar liefdevol. Lippen zachtjes tegen lippen, een beetje bewegen… Dan weer een zoen in haar hals of even aan haar oorlelletje sabbelen… Mijn erectie zakte langzaam af; ik wilde nu alleen maar Joline rustig laten genieten. Ze lag nu passief naast me; af en toe hoorde ik een zuchtje, als teken dat ze genoot. En ik genoot ook! Van die prachtige vrouw naast me… Niet alleen een heerlijk lichaam, maar ook een scherp verstand, humor, een open oog voor mensen uit haar omgeving…

‘Bzzz…bzzz…bzzz…’ ‘Péts’ De wekker en de reactie van Joline deden me wakker schrikken. Ik keek op de display: 05:30. “Goedemorgen, Chippendale-van-niks!” Joline was wakkerder dan ik en ze keek me plagend aan. “Volgens mij zijn we gisteravond vlak na elkaar in slaap gedonderd, Kees. Op een gegeven moment lag je hand stil op mijn benen, tien seconden daarna begon je te snurken.” Ze kuste me. “Lekkere motorkettingzaag…”
Ik keek haar aan. “Sorry schat…” “Niks sorry. Je hebt me daarvoor heerlijk laten genieten. Ik was helemaal ontspannen; je streelde en zoende heerlijk. Zachtjes, liefdevol… Ik heb genoten, schatje.” Ze keek ondeugend. “En nee, ik heb daarna de klus niét afgemaakt met mijn elektrische vriendje, Kees.” Ik kuste haar. “Goed van je, schat. De batterijen zijn toch al zo duur tegenwoordig.” Joline sloeg het dekbed open. “Kom, even douchen.” De douche was kort en stevig. Daarna aankleden en ontbijten en húp: in de auto richting DT.

En daar was het flink buffelen. De andere projecten eisten de nodige aandacht en tijd. Met name die boorplatforms; ik zat uiteindelijk de hele ochtend met Henk, Henry, André, Miranda en Gerben over de tekeningen gebogen. En uiteindelijk kwam Theo er ook bij; de wijzigingen die we hadden voorgesteld vielen niet zo goed bij sommige leden van de directie van Neddrill. Theo belde een van hen op en werd uiteindelijk doorverbonden met Hans Gort. Die zag wél het nut er van in en na kort overleg, ook via de computer, zei Hans: “Doen, Theo. Het snijdt echt wel hout wat jullie voorstellen. En ik heb het vermoeden dat de bemanning er ook blij mee is. Niet meer het gedreun van een dikke diesel aan je kop als je zit te eten. Ik weet hoe het voelt; niet fijn.”
We praatten nog even verder en toen vroeg ik: “Wie is momenteel de chef op Neddrill 21, Hans?” “Een ouwe bekende van je, Kees. Hessel.” “Oh, leuk! Kunnen we herinneringen ophalen aan 2e kerstdag vorig jaar…” “Jaja… Als je nou eens die machinist van jullie meeneemt… Kunnen we hem wellicht overhalen om tóch voor ons te werken.” “Ik geef je weinig kans, Hans. Maar als hij kan zal hij een dagje op zee wel kunnen waarderen. Ik informeer straks wel even of hij zich een dagje vrij kan spelen van zijn normale werkzaamheden.” “Zou mooi zijn, Kees. Laat hem ook maar eens een dagje neuzen op onze platforms. Wie weet komt er iets moois uit.” Na nog wat prietpraat hing ik op. “Nou, even bij Rob vragen of hij een dagje naar zee wil…”
En die wilde wel. “Op dat platform… ach, dat is niet ‘op zee zijn’. Zo’n ding ligt muurvast. Maar de vaart heen en terug, op zo’n tender… Dát is wel leuk. Even lekker over de golven stuiteren.” Ik keek hem aan. “Ik kan me nog een zekere proefvaart op een bootje van Damen herinneren, meneer Boogers… Toen stond u te kotsen op de brugvleugel toen dat bootje ‘even lekker over de golven stuiterde’, weet u nog?” Hij keek me smerig aan. “Rotzak. Waarom onthoud jij zulke dingen altijd?” “Omdat er ooit nog eens een bruiloft gevierd gaat worden, meneer de ooit zo stoere machinist. De bruiloft van jou en mijn lieve, waarschijnlijk niet meer zo onschuldige, jongste rooie zusje. En dan moet ik natuurlijk wél wat te vertellen hebben, samen met Joline…”
Hij gromde. “Dan zal ik de zuster opdracht geven om wat rugbymoves bij jou toe te passen, vriend!” Ik gniffelde. “In haar bruidsjurk? Lijkt me wel spannend…” Rob zuchtte. “Ik zal op die dag maar eens een forse momentsleutel uit mijn berging halen en ergens op de trouwlocatie verbergen. Lijkt me wel handig. Maar count me in voor een dagje offshore, Kees. Kan ik nog even met Hessel kletsen. Ook wel leuk.” Ik gaf een dreun op zijn schouder. “Hé, Hans Gort stelde het zelf voor, Rob. Om je over te halen om bij hen te gaan werken.” Hij keek me kort aan. “Dan moet meneer Gort met héle goeie argumenten komen, Kees. Argumenten die ook hout snijden bij jouw jongste zusje. En ik denk dat hij die niet heeft. Die rooie draken zijn over een jaar klaar met hun studie; Melissa wil daarna een job en een huis ergens hier in de buurt gaan zoeken, daarna trouwen. Ze is er niet zo blij mee dat ik elke dag twee keer die A15 af moet jakkeren.”
Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Maar… Jullie moeten ook geregeld naar Groningen, naar Den Helder, naar Rotterdam… Vorige week naar Antwerpen… Qua kilometers maakt dat toch niks uit?” “Klopt, en dat is ook ‘part of the job’ en dat weet Mel ook wel. Maar dat dagelijks heen en weer rijden van Nijmegen naar Gorinchem zit haar niet lekker, zegt ze. Maar wie weet: beginnen haar eierstokken te klotsen…” Ik schoot in de lach.
“Ik heb voorbaat al medelijden met mijn neefjes en nichtjes, als die er komen. In het ene gezin worden ze vlijmscherp afgebekt door hun moeder als ze iets fout doen en ’s avonds doet hun pa er nog een schepje bovenop met een stel ongenuanceerde militaire vloekpartijen; in het andere gezin liggen ze na een overtreding meteen op de grond na een rugbymove van hun mama en ’s avonds doet pa het dunnetje over met de momentsleutel, type lomp en stevig…”
Rob grinnikte mee. “Ja. En mijn neefjes en/of nichtjes in huize Jonkman worden bij een overtreding van de huisregels eerst getrakteerd op zo’n fijne blik uit een stel blauwe ogen van mijn normaal zo lieve zusje en ’s avonds, tijdens het rondje hardlopen wat deel uitmaakt van de familieroutine worden ze door hun pa gewoon de sloot ingeschoffeld… Ik weet één ding zeker, Kees: onze kinderen halen het niet in hun hoofd om zich te gedragen als de prinsjes en prinsesjes zoals de kinderen van Frits ooit waren. Die kijken wel link uit…”
“Mooi, dan zijn we het daar over eens, Rob. En nu…” Ik keek op m’n horloge, “naar buiten. Het is bijna twaalf uur. Even een luchtje happen.” Hij keek naar buiten: het plensde. “In die zeikregen? Ben je wel goed snik?” Ik knikte. Ja. Jij bent toch van ‘Team Maritiem’? Dan ben je vast ook gewend aan nat worden.”

Ik liet een brommende Rob achter en liep het piratennest binnen. “Heren… alles opslaan, jas aan, zuidwester op… We gaan een stukje lopen. Frisse neus halen.” De enige die verwonderd keek was Rogier. “Met dit weer? Ben je wel goed wijs?” Frits stond op. “Niet zeuren Rogier. Ondertussen moet jij er toch wel aan gewend zijn om in de middagpauze nat te worden?” Rogier bromde wat onverstaanbaars, maar trok zijn jas aan. In de hal stond het backoffice al gereed; de dames met paraplu’s. Zo ook Lot en Margot, die buiten hun plu uitklapten en deelden met Rogier en Gerben. Frits keek nu een beetje zuur. “Jaja… eerst mopperen dat we niet goed wijs zijn om er uit te gaan met dit weer en nu snel bij je meisje onder een paraplu duiken? Je bent een watje, Rogier.” Die grijnsde gemeen. “Zorg maar dat je ook ergens onder plu duikt, Frits.”
En tot mijn stomme verbazing greep Joline Frits beet en trok hem onder haar paraplu. “Kom maar bij Jolien. In het kader van ‘personeelszorg’, zeg maar. Kees redt zich wel. Als infanterist is hij ingeënt tegen regen, vertelde hij me ooit.” Vergiste ik me nu of werd Frits een beetje rood? Hoe dan ook: Frits was nu compleet gerehabiliteerd voor het feit dat hij Joline, nog voordat ik bij DT werkte, had willen versieren. Prima, daar had ik een natte kop wel voor over...
Twintig minuten later waren we weer terug en nadat ik m’n hoofd had drooggemaakt liep ik de kantine binnen. “Zo… Nog zo’n verzopen kat. Mocht je niet bij Joline onder haar plu, Kees?” Ik wees naar Frits. “Hij had blijkbaar interessanter gespreksonderwerpen dan ik en mocht van de paraplu van mevrouw Jonkman genieten. Mevrouw Jonkman en ik hebben het daar nog wel eens over, binnenkort.” Links en rechts hoorde ik “Oei… Die gaat het moeilijk krijgen tijdens het volgende loopje” en “Eens kijken wie van de twee morgen een beetje hinkt tijdens het lopen…” Joline snoof. “Mijn plu. En die deel ik met wie ik wil. En vandaag was dat met Frits, en ja die had wel een leuk gespreksonderwerp: zijn lieve dochtertje Meike.” Na de pauze: weer aan het werk! En om half vijf sloot ik af. “Rogier: we zien elkaar rond een uur of acht in Nijmegen! Ehhh… in het restaurant?” Hij knikte. “Prima. Fijne avond!”

Eenmaal op de snelweg keek ik Joline aan. “En vertel eens, mevrouw Jonkman… Waarom nam u nu Frits, uitgerekend Frits, onder uw charmante hoede en paraplu?” Ze glimlachte. “Omdat Frits zich nog steeds een beetje schaamt voor zijn gedrag in de eerste maanden toen ik nog receptioniste was. Hij is best wel terughoudend tegen mij, bijna schuw. Dat heb ik hem een paar maanden geleden al uit z’n hoofd proberen te praten, maar dat dubbeltje was nog niet helemaal gezakt. Vandaar deze move. En daar hebben we het héél even over gehad en ik heb ‘m verteld dat hij nu gewoon een goeie collega is en dat jij ook zeer positief over hem bent. En dat je goeie collega’s best eens de bescherming van een paraplu mag laten voelen. En daarna hebben we het inderdaad over Meike gehad; als ze wil, mag ze in de kerstvakantie weer bij ons komen werken. Ondanks dat Backoffice nu compleet gevuld is, hebben we qua archivering nog een behoorlijke achterstand. Daar zou zij haar tanden in kunnen zetten.”
“Jouw beslissing, schat. En wat ik van Frits begreep, staan zijn koters nu beduidend beter op hun benen dan vorig jaar.” “Klopt en dat is mooi om te horen. En dan mag Meike bij ons best wel wat geld verdienen… mits haar schoolprestaties er niet onder lijden. Daar was Frits duidelijk in; ze moet bij haar eerste tentamens minstens een zeven gemiddeld staan, anders wordt het een huiswerkvakantie voor de jongedame.” Ik stak een duim op. “Ook Frits staat wat anders in de wedstrijd dan vorig jaar, dat blijkt. Toen melkte Meike hem gewoon uit; nu houdt Frits z’n poot stijf… En nee, mevrouw Jonkman! Geen smerige toespelingen nu!” Joline trok met haar mond. “Nee, dat wilde hij anderhalf jaar geleden bij mij proberen… Maar of het z’n poot was?” “Ondeugend meisje… Ik ga je tijdens de loopgroep maar eens een beetje laten afzien, denk ik. Als compensatie voor de lunchwandeling.”
Joline legde een hand op mijn been. “Maar trainer… ik ben toch aardig geweest voor een van uw medewerkers?” “Ja, dat wel meisje, maar ik werd zeiknat!” Onschuldig klonk naast me: “Maar soms vindt u dat helemaal niet erg…” Ik proestte het uit. “Rare trut…” Eenmaal thuis maakte ik een paar tosties. Daarna kleedden we ons om en even later stonden we op het verzamelpunt bij het Cooperparcours.

“Goede avond allemaal. Gelukkig is het nu wat droger dan vanmiddag, dat scheelt. We lopen even een rondje in als warming up. Ik start rustig, maar ga wel versnellen. Zorg dat je bijblijft!” Na het eerste rondje was ik kort van stof. “Mooi, we zijn warm, dus nu even er tegenaan. Volgen!” Ik verliet het cooperparcours en rende via de Vessemsedijk richting Toterfout. Een redelijk tempo; niet te snel, maar wel stevig doorlopend. Aan het einde van de bossen van Toterfout linksaf en even later weer links, de Grote Aard op, terug richting Veldhoven. Op twee kilometer afstand van het eindpunt ging ik over op ‘speedmars’; twee minuut looppas, één minuut gewone pas. En op één kilometer afstand draaide ik het om: twee minuten gewone pas, één minuut looppas. Linde mopperde: “Dit is geen doen, Kees! Of gewoon rennen of lopen. Niet dat halfzachte gedoe, verdorie!” Ik deed alsof ik doof was en zo kwamen we hijgend en bezweet op het verzamelpunt aan. Daar klapten een paar mensen bijna dubbel.
“Zo lui… Toch maar even 8,5 kilometer gerend. En door een mooie omgeving… Ik heb in ieder geval genoten!” “Nou, ik heb niks gezien van die mooie omgeving, Kees. Alle energie nodig om bij te blijven…” Ik lachte de spreekster uit. “Nou, zo te horen heb je nog energie over; om even af te koelen lopen we nog twee rondjes. En geen gemekker onderweg over ‘halfzacht gedoe’ Linda, of je krijgt er spijt van. Volgen!” In een redelijk tempo rende ik het cooperparcours twee keer, waarbij ik de laatste ronde vertraagde tot een slome dribbel.
“Zo goed, Linda?” Ze mopperde: “Ik hou m’n grote mond wel dicht. Joline heeft gelijk: je bent een beul.” “Met mevrouw Jonkman reken ik straks wel af. Dank voor jullie zweet; zo dadelijk lekker warm douchen en rap in bed. Tot volgende week!”
“Joline: sterkte!” Linda tikte haar op de schouder en Joline pruilde: “En wie kan weer de klappen opvangen? Het is ook altijd wat…” Geen ‘verdorie’ op het einde, dat viel mee. “Kom, mooie bruid, we gaan richting huis. Daar waar het warme badwater wacht. Oh ja, en de klappen natuurlijk.” Een giftige blik van Joline was mijn deel. “Vanavond doe ik geen leuke bedspelletjes meer met jou. Douchen, een hapje eten en linea recta m’n bed in. Ik ben kapot, Kees. En morgen wéér rennen… ik denk dat ik morgen staak.” “Dan heb je wat uit te leggen aan ene van Laar, meisje. En ik weet zijn antwoord al: “Je hebt zelf voor hem gekozen, geliefde leidinggevende. Ik heb je vaak genoeg gewaarschuwd, maar je verkoos om niet te luisteren. Dus geen medelijden; lopen met je kadaver!” Ze zuchtte diep.
“Ik ga ergens anders solliciteren. Bij Gertie, bijvoorbeeld. Een uiterst beschaafde handelsfirma waar men mijn talenten wel op waarde kan schatten en waar men in de middagpauze ten minste niet als een dolle loopt te rennen en lui in de sloot mietert…” “Hoho dame… de laatste keer dat er iemand in de sloot werd gemieterd gaf jij hem een zetje. Nou ja, ‘zetje’… Je ramde hem gewoon opzij het water in.”

Ondertussen waren we bij de lift en Joline drukte op de knop. “En wie zei dat we met de lift gingen, mevrouw?” Ze keek nuffig. “Ik. En je kunt op je kop gaan staan, maar ik ga nu geen negen verdiepingen traplopen, ben jij gek…” Eenmaal boven liep ze in één streep richting badkamer, haar trainingsjasje, T-shirt en BH ondertussen uittrekkend. “Ik ga in bad! En breng me maar een beker warme melk daar.” “Nounou, schatje… Als er nu iemand binnen zou komen denkt hij of zij dat we in een enorm geile bui elkaars kledingstukken hebben uitgetrokken en nu hevig op bed onze erotische lusten aan het vieren zijn…” “Dan moet diegene maar even aan de binnenkant van mijn trainingsjasje ruiken! Dat weet hij of zij wel beter! Melk, Kees! En rap!”
Gniffelend zette ik twee bekers melk in de magnetron en terwijl die opwarmde, sloot ik af. Had ik toch maar mooi Linda, onze marathon-loopster, op tilt gekregen. Die had het de laatste kilometer aardig moeilijk gehad… Maar ik liep dan ook een tempo wat nét boven haar normale tempo lag en dat brak haar op. ‘Pinggg…’ De melk was warm. Met twee bekers in de hand liep ik naar de badkamer. “Zo mevrouw, uw bekertje melk na een klein loopje met uw trainer…” “Klein loopje? Dat noem jij een klein loopje? Ik voel spieren waar ik het bestaan niet eens van wist…” “Dat zullen niet de spiertjes zijn waarmee je…”
Er vloog een spons tegen mijn hoofd. “Nee, die niet nee! En waarschijnlijk gaan die de komende weken ook niet meer getraind worden! Wát zeg ik? Weken? Maak er maar maanden van! Ga jij maar over op het betere handwerk, meneer Jonkman!” “Dat doe ik dagelijks, mevrouw. Op mijn bugel.” “Nou, dan vraag ik wel eens aan Greet of je dat goed doet!’, snauwde Joline bijna. “Greet heeft van mijn ‘betere handwerk’ waarschijnlijk niet zo veel verstand, mevrouw. En als ik een hint geef in die richting gaat ze waarschijnlijk héél smerig kijken en krijg ik later die dag een boos telefoontje van Anita… Maar mag ik me uitkleden en samen met u dit bad verder opvullen?”
Ze snoof. “Eigenlijk zou ik je moeten veroordelen tot een kouwe douche bij de zussen, maar ja, da’s zonde van het water. Kom er maar bij, gék.” Snel kleedde ik me uit en liet me genietend in het warme water zakken. En meteen kwamen er twee armen om mijn hals en een warme mond op de mijne. “Je bent een beul, Kees Jonkman. Een hele sadistische, gemene beul. Na 7 kilometer hard rennen er nog ‘even’ een kilometertje aan vastplakken… Zelfs Linda zat stuk. Maar om een of andere reden houd ik tóch van je.” Ik kuste haar. “En daar ben ik bijzonder blij mee. Dat het knapste meisje van Veldhoven van me houdt…”

Even lagen we te knuffelen, toen deed Joline de kraan uit omdat het overloopputje begon te borrelen. “Zo. Nog even genieten, en dan er uit. Nog wat eten, even in een duffe pyjama op de bank hangen en om tien uur naar bed.” “Goed plan, meissie van me. Nu even inzepen.” We sopten elkaar lekker in, en een hete douche besloot de sessie in de badkamer. Ik trok een boxer, slippers en een T-shirt aan. “Ik ga alvast de andere tosties opbakken, Jolien.” Een duimpje kwam onder haar handdoek vandaan.
Even later, in de keuken, hoorde ik achter me: “Zo dadelijk ga ik die andere spiergroepen nog even trainen, Kees. Ik wil zeker weten dat ze nog werken.” Twee warme armen gleden onder mijn oksels door, ik voelde blonde haren in mijn nek en rook haar parfum. Een lang been gleed langs het mijne en ik voelde nylon. “Tenslotte moet je álle spiergroepen trainen, nietwaar?” hoorde ik plagend. Ik draaide me half om. Joline had een doorzichtig nachthemdje aan met lichtbruine nylons er onder. “Jij bent soms helemaal stapelkrankjorum, Joline Jonkman – Boogers…” Ze kuste me kort en zei toen: “Ja, soms ben ik dat. En weet je waarom? Omdat ik sinds ruim een half jaar ‘Jonkman’ heet. Getrouwd ben met een vreselijke beul als hij aan het hardlopen is, maar misschien juist door dat hardlopen heeft hij een vreselijk sexy lichaam. En een mooie kop, een mond waar over het algemeen geen onzin uit komt en…” Ze lachte zachtjes “… een enorm lekker kontje. En wat er aan de andere kant hangt of soms staat, is ook wel verleidelijk. En daar wil ik van genieten, lekkere lover.”
Een langere, intieme kus volgde.

“En nu wil ik zo’n tostie. Met een glas koude melk graag. En dat eten we lekker op de bank hangend op. En als het op is, wil ik met je vrijen, lekkere Kees. En ik denk dat je deze keer niét slaap valt.” Ze giebelde. Naast elkaar zittend genoten we van onze tosties. En van elkaar; Joline wreef haar benen steeds tegen de mijne aan, wat mij natuurlijk niet koud liet: mijn paal werd duidelijk zichtbaar in mijn boxer.
Ze streelde er overheen. “Daar kan ik wel wat mee, lover…” Ik streelde haar bovenbenen, tot de zoom van haar nachthemdje. “Ik ook wel hiermee, schatje. Volgens mij zijn die voor elkaar gemaakt…” Joline trok mijn bordje uit m’n handen, een halve tostie er nog op. “Mee jij. Niet zeuren, ik wil met je vrijen. Alle the way. Die tostie komt morgenochtend wel.”
Ze trok me mee naar de slaapkamer en duwde me achterover op bed. “Liggen jij en je boxer uit. Vanavond wil ik ‘woman on top’. Dan bepaal ik het tempo; jij hebt dat daarstraks al gedaan.” Ze rukte mijn boxer uit, en ik deed zelf m’n T-shirt uit. Toen ging Joline op mijn bovenbenen zitten en beet in haar onderlip terwijl ze me aankeek. “Je hebt een lekker lijf, Kees… Ben ik gék op.” “Jij ook, schoonheid. Een prachtig gezicht, heerlijke lippen waarmee je me helemaal gek kunt zoenen, mooie borsten met lekkere tepels…”
Ze legde een vinger op mijn mond. “Niet verder gaan, Kees. Laat me voélen hoe lekker je me vindt… Zó lekker dat je in me klaarkomt!” “Da’s niet zo moeilijk, schoonheid…”
Ze schoof over mijn benen iets naar boven tot mijn eikel vlakbij haar poesje was. “Ik ga je neuken, Kees Jonkman. Net zolang tot je lekker in me spuit… Kóm!” Ze pakte mijn harde paal en zette die voor haar poesje. “Stoot hem er in! Néém me, Kees, ik wil je diep in me voelen… Ahhh…. Lékker!” Ik was in haar warme poesje gegleden; ze was al een beetje vochtig. “Neuk me, Joline! Jij bepaalt het tempo nu…”
Kreunend, haar ogen half dicht, mompelde ze:
“Ja hoor, het is weer zover. De heer Jonkman ligt lekker op z’n rug en wie…Ahhh…. Lekker diep! … en wie moet weer het werk doen? Jawel, Joline Jonkman. Altijd hetzelfde… Hmmm…. gedonder…” Ze wipte op en neer. Eerst rustig, maar toen ik een paar keer omhoog stootte werd Joline wild! Ze kneep met haar spiertjes, streelde me met haar benen en boog zich voorover om me te zoenen.
“Lekker tongen, Kees… En je handen op mijn geile tieten… Voel mijn tepels… Zo hard nu…” “Ik neuk je helemaal gek, Jolien! Lekker in je geile poesje…” “Jaaahhh… Ik voel je steeds dieper, schatje. Lekker langs mijn meest opwindende plekje… Ah, Kéés! Ik kóm! Lekker klaarkomen met jou in m’n geile kút!”
Ik voelde het: ze kneep hard met haar spiertjes en ik voelde vocht langs mijn paal sijpelen. Haar armen om me heen, haar tong in mijn mond, haar warme nylon benen strelend langs de mijne… “Ik ga ook komen, schat… Lekker in je geile kut spuiten… Kus me! Lekker tongen als ik klaar kom…” Ze drukte haar tong diep in mijn mond en speelde met de mijne.
Dát haalde me over de streep en kreunend spoot ik haar heerlijk warme poesje vol. Ze schokte toen ze me voelde klaarkomen en kneep weer heerlijk. Ik kon niet meer voor- of achteruit: haar kutspiertjes hielden mijn paal gevangen, haar benen lagen om de mijne heen en haar armen hielden me stevig vast. “Lekker samen klaarkomen, lieve lover…” hoorde ik in mijn oor. “Genieten van elkaar…”

Even bleven we zo zitten, toen zakte Joline wat achterover. Ze leunde tegen mijn bovenbenen en keek me met schitterende ogen aan. “Zo. Nu heb ik jou weer eens getraind.” “Dat beviel me wel, schat. Maar ik denk dat je dit niet op het Cooperparcours moet gaan doen. De diverse dames en heren zouden wel eens jaloers kunnen gaan worden.” Ze haalde haar schouders op. “Boejuh… Ze wennen er maar aan.” We gniffelden samen.
“Het zou wat zijn, Kees… Wij een hevig nummertje makend terwijl de loopgroep er omheen stond te kijken…” “Ach schat, als zij er omheen staan is er ten minste geen kans dat mevrouw van Wijngaarden ook maar één glimp opvangt van hetgeen wij daar aan het doen zijn.” Ze keek nu smerig. “Volgens mij is de kans dat die dame op het cooperparcours komt uiterst gering, Kees.”
“Waarschijnlijk wel, maar ze heeft Kees Jonkman nu al een paar keer in sporttenue gezien… Wie weet is dat wel motivatie genoeg voor haar om ook mee te lopen.” Een diepe zucht volgde. “Ik ga er maar af. Jouw post-orgastische grapjes…” “Hé schatje, jij begon hé? Met je: ‘nu heb ik jou weer eens getraind’… Niet de schuld op mij schuiven.”
Ze kwam kreunend overeind. “Geef me maar een handdoekje, Kees. Anders moeten we alsnog het bed verschonen. Geen zin in. Nu even wassen, daarna lekker slapen.” Ze keek op de wekker. “Om tien voor half tien notabene…”

Even later lagen we lekker lepeltje-lepeltje tegen elkaar aan. “Lekker slapen, Kees?” “Ik ben al aardig onderweg, schoonheid.” “Mooi. Dan nog een welterustenzoentje voor je liefje.”
Ze kuste me. “Dank je wel, Joline. Het is altijd heerlijk om met jou te vrijen.” Weer een zoen. “En met jou ook, lekkere vent van me. Ondanks je rare grapjes. Slaap lekker.”
Ik gniffelde, daarna was… ik… weg…