Beste Lezers,

Dit is geen op zichzelf staand verhaal, maar het 10de deel uit een langere serie. Ik raad u aan om eerst de voorafgaande delen te lezen.

Veel plezier.

JohanK

Vervolg Hoofdstuk 49. Karin. Wat nu?

We vielen elkaar in de armen en als het niet zo laat was, waren we langer in bed gebleven. Nu stapten we snel onder de douche en repten ons naar oma. Wilma en ik namen de kinderen even apart en vertelden hun waarom zij niet gereageerd had op onze berichtjes. Dat een slechte man haar telefoon afgepakt had, zoals eerder ook al Wouter en Marcel gedaan hadden. Vroeger hun daarna wat ze van Karin vonden, waarop we alleen maar vrolijke, enthousiaste reacties terugkregen. Helemaal toen Wilma vroeg wat ze er van vonden als Karin bij ons kwam wonen. Ik keek wel hierbij verbaasd op, maar liet het op zijn beloop.

Oma was meer dan blij met de uitkomst van deze middag en fluisterde me toe dat ik zeer voorzichtig met Karin moest omgaan. Dat ze allang vermoed had dat Karin stiekem verliefd op me was, maar ook dat ze zwaar beschadigd was door slechte ervaringen met mannen in het verleden. Ik gaf haar een kus en zei dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Karin zag ons fluisteren, ik zag oma een knipoog geven, wat weer een lach op haar gezicht toverde. Even later kwam ze naar me toe en bedankte me en zei dat ze nu onverwacht een erg mooi nieuw jaar tegemoet ging. Ik fluisterde in haar oor: “Het zal nog mooier voor je worden want volgens mij heb ik raak geschoten vandaag.” Ze verschoot van kleur en vroeg me: “Hoe kun je dat weten?” “Gewoon een gevoel” antwoordde ik, en: “vraag oma maar eens hoe vaak ik er naast zit.”

Wilma kwam wat later op me af en vroeg, met een lichtelijk jaloerse ondertoon, zo kwam het ten minste op mij over: “Wat was dat net?” “Niks om je druk over te maken of jaloers over te doen”, antwoordde ik “Je moeder is gelukkig en vroeg me of we voorzichtig met Karin wilden omgaan gezien haar verleden. En Karin liet me weten gelukkig te zijn met ons ‘gesprek’ van vanmiddag. Ik heb haar alleen maar gezegd dat ik niet met los kruit geschoten had.” Wilma keek me geschokt aan en vroeg: “Dus je denkt dat ze zwanger is van je”. Ik knikte ter bevestiging.

Hoofdstuk 50. Een nieuwe poging met Wilma.

Die avond lagen Wilma en ik weer samen in bed. De ‘sessie’ met Karin had zeg maar louterend gewerkt. Wilma vroeg me: “Durf je nu alles aan te horen van wat ik zoal gedaan heb al die jaren?” “Waarom stel je die vraag?” antwoordde ik. “Is er iets bijzonders wat je me wilt vertellen?” “Nee , dat niet, ik wilde het gewoon weten zodat in geval dat me iets te binnen schiet, ik vrijuit kan praten over mijn opgedane ervaringen en verlangens, of ze nu mooi of naar waren. Ik wil dat er niets meer tussen ons staat, dit alles ook een plek geven, vandaar. En wellicht zit er iets bij, dat ons seksleven kan verrijken .” “In dat geval ja hoor. Ik kan het niet verklaren maar wat vanmiddag met Karin gebeurd is, heeft een soort knop in mij omgedraaid. Iets in mij is veranderd waardoor ik daar niet bang meer voor ben en het durf te delen met me. Ik weet nu dat het ons verder zal helpen en geen belemmering meer zal zijn. Karin is misschien wel het beste wat ons kon overkomen en ik ben er overtuigd van dat ze een toegevoegde waarde is voor onze relatie, ons gaat verrijken. Ze is verfrissend, staat open voor nieuwe en ongebruikelijke zaken, zoals het aangaan van deze driehoeksverhouding.” Wilma kroop tegen me aan en zei: “En ook voor hardere seks en BDSM. Ze is niet op haar mondje gevallen, omdat ze uit haar werk weet hoe belangrijk seks en goede communicatie daarover is. Maar dat is het niet alleen, want wat jij zegt dat met jou gebeurd is, geldt net zo goed voor mij. “

Haar hand ging over mijn buik naar mijn borst en tepels toe. Ze streelde deze in beetje en kneep er opeens hard in. Hij werd hard en opeens zette ze er een klem op. En zei met een lach even gelijk komen met vanmiddag en de ander klem ging er ook op. Daarna trok ze aan het kettingtje en klom op me .”Mmm “ zei ze “ ik heb de teugels nu in de hand, nu je nog bestijgen en berijden”. Dat deed ze dan ook met alle plezier. Met de ene hand hield ze de ketting vast, trok er regelmatig aan waardoor er een geile siddering door mijn lijf raasde en mijn pik nog harder werd, en in de andere hand had ze de rijzweep en gaf me regelmatig een tik op mijn buik, ballen of benen. Ze bepaalde rustig het ritme en zei “hier kan ik wel uren van genieten.” Beetje bij beetje verhoogde ze het ritme, ging harder en wilder rijden totdat ze me een grote schreeuw klaarkwam. Uitgeput viel ze boven op me, en begon me even later te zoenen. Ze keek me aan en fluisterde: “zoals vandaag wil ik de seks wel elke dag hebben. Pak me zo aan in de toekomst aub.”

De hele maand januari en een deel van februari hoorde of zag ik niets meer van Karin. Wilma had wel wekelijks een sessie met haar, hield echter haar kaken stijf op elkaar. Zelf was ze erg veranderd, zoveel als mogelijk thuis, afhankelijk van werk en studie. En erg betrokken bij de kinderen, we ondernamen heel veel dingen weer samen, zoals het maken van muziek.

Halverwege februari kwam er via Wilma een verzoek binnen voor een gesprek met ons drieën, als het kon bij ons thuis. Karin wilde halverwege de ochtend bij ons langskomen en hadden we ruim de tijd. De kinderen hadden toch school dus alle tijd voor ons.

Hoofdstuk 51. De definitieve analyse van Karin.

Wilma ving Karin op, die mij even later ook verwelkomde met een heel hartelijke en prachtige lach gevolgd door een kus op mijn mond. Ik zag Wilma op de achtergrond lachen en mijn zenuwen kwamen tot rust. Blijkbaar had die windstilte vanuit Karin haar kant mij toch meer gedaan dan ik ingeschat had. Nadat we voorzien waren van koffie en thee nestelden we ons rustig in onze woonkamer. Ik bekeek Karin en het viel me op hoe gelukkig ze leek. Er lag een soort van rust over haar heen, en haar gezicht straalde gewoon. Het deed me aan iets denken en opeens zag ik het, het was de zachte lach van een moeder. Ik riep spontaan: “Je bent in verwachting.” Wilma en Karin schoten beiden in de lach waarop Wilma zei: “Zie je wel dat mijn moeder gelijk had. Voor hem kun je niets verborgen houden, hij heeft dat binnen 5 minuten door.” Karin kwam met een lach op me af en sloeg haar armen om heen en kuste me weer. Nu een stuk inniger en zei: “Ja schat, je had gelijk toen je zei dat je wellicht raak geschoten had. Je wordt weer vader lieverd. Wil je dat ik het alleen opvoed?” En Wilma sloot aan: “Of toch liever wij allen samen?” Ik zag de lach op beider gezichten en antwoordde: “Welkom dan in onze familie.” Voordat ik iets meer kon zeggen werd me de mond weer gesnoerd, nu door beide vrouwen. Eerst door een paar heerlijke kussen, dan doordat Wilma zei: “Eerst het belangrijkste afhandelen, daarna praten we over het hoe en wat.”

Het daarop volgende gesprek is moeilijk onder woorden te brengen. Met name de ambiance tijdens dit gesprek bracht me nog meer in vervoering dan ik al was. Alle egards gaan hierbij uit naar Karin en nog altijd kan ik niet precies mijn vinger erop leggen wat precies het onderscheidende is geweest. Of het nu met ons te maken had, of dat Karin altijd zo was wist ik op dat moment niet. Het hele gesprek kenmerkte zich door een enorme positiviteit en betrokkenheid, en zeer zeker liefde. Ik maakte nu kennis met de professionele Karin en dat bood nieuwe en prachtige vergezichten. En begreep ik ook wat Oma bedoelde met die andere insteek van Karin, en dan heb ik het niet over die orthodoxe aanpak van de laatste keer. Nee Karin bleek een zeer artistieke aanleg te hebben, die ze regelmatig inzette bij haar sessie’s met haar patiënten. Ze kon schitterend tekenen en schilderen, en gebruikte deze gave om de situatie van de patiënt te virtualiseren. Het beeld wat ze van ons schetste, werd verlevendigd door kleine tekeningen die de verschillende fases in het leven van Wilma, of onze relatie uitbeelden. Geen moeilijke woorden maar dus diverse prachtige tekeningen waarbij elke de vinger op de juiste plek legde. Daar waar haar aanpak in december rauwer, vuriger en gepassioneerd was, zag ik nu een rustige, liefdevolle, creatieve en op een bepaalde wijze toch ook weer bezielde en gepassioneerde Karin. Alleen kwam dit laatste er nu op andere manier naar boven, in deze erg levendige en kleurrijke tekeningen. Kon ik heel goed begrijpen waarom mijn schoonmoeder graag met haar samenwerkte, en ik leerde ook heel van haar aanpak. Het meest tot mijn verbeelding sprekende gedeelte was haar schets van de verschillende fases in Wilma’s leven, met name die uit haar studententijd en die waarin ze het BDSM-circuit beland was. Geen nieuwe of verrassende inzichten, nu echter wel in alle rust en zonder de stress of boosheid van de laatste keer, besproken konden worden.

Zij kreeg het voor elkaar om de uitingen van ons gedrag, zoals het vreemdgaan van Wilma, het ontbreken van vertrouwen en het verraad aan mij, mijn bindingsangst in een breder perspectief te plaatsen. Zeg maar binnen de dynamiek van een relatie en ze liet ons dit zien en verraste mij opnieuw met haar originele en authentieke aanpak. En om eerlijk te zijn, waar ik een lang en moeilijk gesprek verwacht had, met doorzagen en doorvragen, was het juist het omgekeerde, en mijn bewondering voor haar professionaliteit nam alleen maar toe.

En ik leerde hier ook van, opende mijn ogen voor een aanpak die ik ook in mijn eigen werk kon gebruiken.

Een puntje is hier wel de moeite waard om uit te lichten. Dit werd weer verlevendigd door een nieuwe afbeelding van een plant die minder in bloei stond, en dan ben ik nog aardig. Nee, ze stond er verlept bij, alsof ze tijden lang geen water gekregen had. Karin zei: “Er is een moment van onachtzaamheid geweest waarbij de plant, Wilma uitbeeldend, niet goed of helemaal niet verzorgd werd. Op dat moment heeft zich snel een soort van parasiet, laten we deze Wouter noemen, of iets vergelijkbaars zich in deze plant genesteld en is symbiose, samenwerking, met haar aangegaan. Ze zijn afhankelijk van elkaar, voeden elkaar, waarbij de bezoeker het meest profiteerde en de plant langzaam overwoekerde. Die geruisloos veranderde van uiterlijk, beetje bij beetje doodging. Het heeft te lang geduurd voordat dit opgemerkt werd door Martin, haar man, haar dierbare, haar bewonderaar en verzorger. Jij hebt daarna alles op alles gezet om deze plant te redden, de parasiet verwijderd maar was niet zeker of dat voldoende was, of de plant deze parasiet zou overleven. En drong het besef bij je door, dat je het niet alleen aankon, haar zonder hulp niet kon redden, en ben je daarnaar op zoek gegaan. Sloeg ook de twijfel bij je toe: verdiende je haar wel, was jij het wel waard om te mogen genieten van deze persoon, van haar grootsheid en schoonheid, gezien jouw tekortkomingen, onzorgvuldigheid, in jouw ogen dan. Mede hierdoor heb jij, voor je gevoel ten minste dan afstand gedaan van haar, dit door wat jij voor voelde en zag in haar te delen met anderen, met mij in dit geval, iets wat jij voorheen niet gedurfd had. Dat was die ochtend toen je haar vergezelde op haar consult. Voor jou was echt het allerbelangrijkste dat Wilma weer volledig tot zichzelf, tot bloei, kwam, dat ze zich herinnerde wat en wie ze was en nog belangrijker dat ze sterk genoeg was om in de toekomst indringers van zich af te houden. Dat had voorrang op alles in jou wereld, m.u.v. Jullie kinderen dan.”

Het was de meest mooie en beeldende weergave van mijn vraag aan haar. Beter kon het niet worden uitgedrukt. Tegelijkertijd begreep ik, en Wilma ook zag ik, wat ons overkomen was. Karin was echter nog niet klaar: “Dit is een deel van de opgave die ik van gekregen had. Het andere deel betreft dan, zeg maar, het gezond maken van de plant zelf. En zoals zojuist uitgedrukt haar weer of zelfs nog meer te laten stralen in al haar glorie dan ooit te voren. Haar poging tot zelfbescherming een plek weten te geven en te verklaren. Dat was deels ook jouw behoefte Wilma, dat ik samen met jou uitzocht wat aan de grondlag lag van dat nymfomane gedrag. Aan dat laatste hebben we de laatste tijd ook succesvol gewerkt.”

Hoofdstuk 52. Wilma’s reactie op Karin’s analyse.

Ik was perplex en zat sprakeloos te kijken naar beide dames. Bij beiden kwam een lach op hun gezicht en ik zag Karin naar Wilma knikken. Deze nam het woord en zei: “Ze is briljant of niet Martin, en zo veelzijdig? Weet je lieverd, die eerste keer dat we samen bij haar op consult waren en ik me na mijn korte optreden weer aan het omkleden was, heb ik je gesprek met Karin mee kunnen beluisteren. De deur van het toilet was open, vandaar. Karin had dat opgemerkt en mij, nadat je weg was, om een reactie gevraagd. Ik kon dat niet weigeren na alles wat je net daarvoor verteld had en ook om wat jij voor mij gedaan en over had. Dat showtje van een paar minuten daarvoor was ten slotte jouw idee. Hoe jij jouw wens besprak met haar, dat raakte me diep. Je onzelfzuchtigheid, jouw bezorgdheid om mij, dat jij zoveel meer in mij zag en dat ondanks al de pijn die ik jou aangedaan had, hoe kon ik nee zeggen op haar vraag? En zonder dat je het wist, had je Karin daar ook mee geraakt, door je onbaatzuchtig gedrag en sowieso door de vinger op de juiste plek te leggen. Ik ben daarom akkoord gegaan om dit breder aan te pakken, of zoals jij het zei in perspectief te plaatsen. Simpel, omdat je vraag goed aanvoelde. Want zo goed ken ik je nu ook wel weer om te weten dat dit het juiste voor mij zou zijn, het dom zou zijn niet naar jou te luisteren.”

Ik was na alles wat de laatste maanden gebeurd wat terughoudender, minder enthousiast ook, dan beide dames. Er lag een vraag op mijn lippen, maar alsof het lot er mee speelde kwamen op dat moment de kinderen thuis. Karin keek mij met een grijns aan, vond dat het meeste gezegd was, besloot om te stoppen, om mij de tijd te geven e.e.a. te verwerken. Ik was het hier absoluut niet mee eens, maar beide dames stonden daarop, dus had ik mij erbij neer te leggen. Mijzelf afvragend of dat de nieuwe orde in huis zou worden, want dan was ik bang vaak het onderspit te gaan delven. Gelukkig nam ze me even apart, en zei: “Ik weet wat je wilde vragen, geef haar een weekje de tijd en maak je maar geen zorgen. Ze wilt er nu gewoon voor de kinderen zijn.”

Een week later wachtte mij op vrijdagmiddag de volgende verrassing. Normaal werk ik dan thuis maar deze dag moest ik naar een klant. En kwam vroeger thuis dan gedacht en zoals afgesproken was met Wilma. Er stond een mij onbekende auto voor de deur en bij binnenkomst hoorde ik gekreun uit de slaapkamer. Mijn eerste reactie was daar gaan we weer en liep redelijk geagiteerd naar boven. Stormde de slaapkamer binnen, wilde wat roepen en viel stil bij het zien van wie ik aantrof in ons bed. Tot mijn grote verbazing lachten Wilma en Karin mij toe, zeggende“gefopt”. Ik moest bijkomen van de grap en stond met een mond vol tanden. Beide dames kwamen in hun natuurlijke schoonheid uit bed, iets wat me dan op de koop ook nog eens de adem benam. Ik stond daar maar te staan en moest alles even verwerken, me onderwijl vergapend aan de prachtige schoonheden die opeens naakt voor me stonden.

Wilma kende ik natuurlijk van binnen en buiten. Ik kon zien dat ze wat afgevallen was maar het deed geen afbreuk aan haar schoonheid. Nog altijd heerlijke stevige borsten, een plat buikje en lekker kaal kutje. Karin was iets kleiner en deed verder weinig onder voor Wilma. Ze was iets voller, iets dat haar schoonheid alleen maar ten goede kwam. Hoe kon zo een vrouw geen partner hebben ging door mijn hoofd. Hoe mooi ze was, was me al eerder opgevallen maar nu kreeg ik het volledige plaatje weer te zien, en nam ik me de tijd om te genieten. De vorige keer dat ik haar vrijwel naakt gezien was, was toch in een andere context, meer gestresste situatie, geweest. Ze had iets kleinere borsten dan Wilma, een D-cup, schatte ik in, mooie tepelhoven, een kaal kutje en een heerlijke kont. Nog niet te spreken over die prachtige donkere en fonkelende ogen, en het plezier en de lust die deze uitstraalden, benam mij de adem.

Daar ik nog altijd met open mond naar hun stond te staren, schoten ze beiden in de lach. Of erger, ze gierden van het lachen en Wilma grapte tegen Karin door te zeggen: “Nu weet je hoe dat voelt als je sexy optreedt voor mannen. En dit is er slechts een, hoe denk je dat dat voelt als het er 50 of meer zijn?” Er trok een schaduw over mijn gezicht bij deze, voor mij in ieder geval, misplaatste grap.

Wilma nam snel het woord. “Lieverd, het was absoluut niet de bedoeling om je te kwetsen, integendeel. We wilden je juist allebei bedanken. Ik ondermeer voor alles wat je gedaan en over gehad hebt voor mij en daarmee indirect voor ons. Er zijn geen woorden voor die kunnen beschrijven hoe gelukkig je me daarmee gemaakt hebt. Niet alleen durf ik nu na zoveel jaren eindelijk, dankzij Karin, mijn liefde voor jou uit te spreken, te tonen, ik je ook teruggevonden. En jij, jij hebt mij ook nog eens een nieuwe liefde geschonken al besef je dat misschien nog niet volledig”, daarbij Karin kussende.

Deze nam het woord over en zei: “Ja Martin, iets vergelijkbaars geldt voor mij ook. Maar voordat ik daar op in ga eerst wat anders. Je had me gevraagd om het breder te zien en dat heb ik gedaan zoals je weet. Dit wat je nu ziet is niet alleen Wilma in haar authentieke en oorspronkelijke sterkte, als jouw geliefde en de moeder van jullie kinderen, en dus niet het seksobject mocht die gedachte bij je opkomen. Nu zie je echter ook haar sterkte. Een vrouw die zoveel liefde te geven heeft, en eindelijk geleerd heeft hier mee om te gaan, er een balans in gevonden heeft, nu in staat is om deze liefde met jou en anderen te delen. Dus geen exclusiviteit meer, maar voor de goede orde, blijft de belangrijkste voor haar, haar ijkpunt, anker zogezegd. Maar let op: we hebben het over de liefde, niet de seks dus. Ze wil een andere nieuwe weg inslaan, samen met jou en met mij, als je daar voor openstaat. Jullie beiden zijn gegroeid deze laatste maanden. Want, al wil je het zelf nog niet erkennen, jouw liefde voor Wilma is deel van jouw DNA. En die liefde is zo puur, onbaatzuchtig. Jij hebt de laatste weken laten zien dat jij in staat bent deze liefde te delen met anderen, en dat heeft Wilma ook de ogen geopend. Mij liet je niet alleen laten zien hoe mooi Wilma is, maar je hebt mij, wellicht onbedoeld, de gelegenheid gegeven om haar voor mij te winnen. Net zoals dat nu voor Wilma geldt, heb ik mede dankzij jou de liefde herontdekt en stiekem hoop ik dat het daar niet bij blijft,” zei ze met een blozend gezicht. “Want Martin, jij hebt ook iets in mij los gemaakt, iets wat ik lang niet gevoeld heb of heb durven voelen voor een man” en gaf me een zoen.

Alsof het ingestudeerd was nam Wilma het woord weer over: “Wij zijn daarbij van mening dat we lang genoeg droog staan, wij alle drie trouwens. Ik heb beloofd alles met je te delen wanneer ik nieuwe wegen in mijn leven zou inslaan. Dit is nu niet echt een nieuwe weg, hoop ik, ik zie het liever als een verbreding van een bestaande 2-baansweg naar 3-baansweg als je daar ten minste nog altijd in meegaat. Ik wil Karin graag delen met jou en zij wil dat ook graag. We hebben na die ene keer in december geen seks met elkaar gehad omdat ik dat alleen met jou samen wilde doen. En Karin wilde ook niets liever. Nu jij nog.” Terwijl ik nog stond bij te komen van alles wat ik hoorde, waren de dames al tot actie overgegaan. Ze vleiden zich tegen me aan en kleedden me uit voordat ik ook maar wat kon zeggen. En eigenlijk was dat ook niet meer nodig, want wat mijn hersens nog moesten verwerken had mijn pik al lang begrepen.

Voor de uren daarna schoten woorden te kort. Voor mijn gevoel heb ik zelden zo een heerlijke, gepassioneerde en liefdevolle seks gehad. Van Wilma wist ik dat ze losbandig en onuitputtelijk kon zijn, seksverslaafd zoals ze het zelf noemde. Karin bleek daar weinig voor onder te doen, had ook dat losbandige en onuitputtelijke karakter, maar was niet, zoals ze zelf zei, seksverslaafd zoals Wilma. Zij was en is erg kieskeurig, net zoals ik,

had wel wat seksuele relaties gehad, maar totaal niet meer met mannen en die reden was bekend . Maar nu, bij ons, ging ze los op een manier zoals ze, volgens eigen zeggen, nog nooit had meegemaakt. En waaraan ze wel verslaafd kon raken, voegde ze toe, maar alleen met ons nooit met anderen.

Dat Karin creatief was wist ik al, maar de wijze waarop ze dit vertaalde naar de seks was opzienbarend, verfrissend. In de zin van niet puur alleen de standaard standjes, maar iedere keer een klein beetje anders. Mede hierdoor werd in ons het zinnelijke aangewakkerd en gingen we er in mee en gaven ons er keer op keer aan over. En dan altijd die lach wanneer we ondergingen in onze fantasieën en lusten. Het was als een onstilbare honger. Beide dames deden niet onder voor elkaar, spoorden elkaar eerder nog aan tot meer. Zo mooi ook om te zien hoe ze elkaar vonden in hun opbloeiende liefde. Iets wat mooi verwoord is in het lied ‘Onderuit’ van de Dijk.

Uren later lagen we uitgeblust en heerlijk loom in elkaars armen in bed. Vrijwel gelijktijdig, nadat we op adem gekomen waren, braken we alle drie in daverend lachen uit. Napraten kon je het niet echt noemen, dat had ook weinig zin. Het was eerder nagenieten en met verwondering terugkijken over wat we de uren daarvoor beleefd hebben.

Karin deed uiteindelijk toch wel een poging daartoe. Ze verwoordde het voor haarzelf als heel bijzonder: haar onvoorwaardelijke overgave, het durven op te gaan in de ander en in het geheel. De sensatie die ze voelde om eindelijk geliefd, gewaardeerd, gezien en gehoord te worden, was voor haar als de druppel om los te gaan, gaf haar dat extra zetje. Het was een thuis komen in lang onuitgesproken behoeftes en verlangens. Achteraf was het voor ieder van ons een onuitwisbare herinnering omdat we beseften dat zo een moment iets bijzonders, dankbaars, was, net als die eerdere ervaring eind december.

Het grotendeels onbekende lied “M” van Poels & Giesen beeldt dat heel eenvoudig en mijns inziens schitterend uit, dat koesteren van zo een mooie gebeurtenis.

Hoofdstuk 53. De toekomst in met Wilma en Karin.

Uiteindelijk bracht Karin haar zwangerschap naar voren. Het had me al verwonderd dat daar nog geen woord over gevallen was, maar dat stilzwijgen werd nu doorbroken. Ze zei: “Toen ik jullie ontmoette werd ik eerst fysiek door Wilma aangetrokken. Ik zag haar puur als een heerlijke vrouw om eens het bed mee te delen, maar dat kon toen niet in mijn rol als haar psychologe. Toen kwam jij mee Martin, en door jouw woorden ben ik Wilma anders gaan bekijken. Ik had al via je schoonmoeder veel over jullie gehoord maar die woorden van jou op dat moment bevestigden de indruk die ik al had. En alles wat ik in december gezegd had was gemeend. Ik voelde me aangetrokken tot Wilma en ook tot jou maar net als jij voelde ik me ook verraden. En toen kwam onverwacht die zwangerschap. Ik wilde bij jou zijn Martin, maar ook geen spelbreker in jullie relatie. Je had wel gezegd dat je openstond voor meer, maar de tijd was nog niet rijp daarvoor. Voor mij niet en voor jullie niet. En ik wilde geen stootkussen zijn in een onstabiel huwelijk, vandaar mijn stilzwijgen naar jou toe. Ook gisteren nog want aan de basis van onze relatie moest niet die zwangerschap staan, dat gevoel van verplichting, maar echte liefde. En dat voel ik nu.”

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Mijn mond voelde schraal aan en mijn ballen een beetje pijnlijk. Ik draaide me om naar Wilma en zag haar gearmd met Karin slapen. En schoot me de avond en nacht van tevoren naar binnen, wat een lach toverde op mijn gezicht, en ik wist nu al dat mijn dag niet kapot kon. Liet de dames nog wat liggen terwijl ik me ging douchen en aankleedde. Voordat ik naar beneden ging maakte ik beiden wakker, en zei dat ik met de kinderen naar hun sportwedstrijden zou gaan en daarna mee naar huis zou nemen. En dat we dan de nieuwe situatie zouden uitleggen aan hun, nl. dat Karin bij ons zou komen wonen. Ook dat ze een halfbroertje of halfzusje zouden krijgen. Ik kreeg van beiden een paar heerlijke kussen en zag ze verliefd naar elkaar en vervolgens mij kijken.

Even later klopte ik aan bij mijn schoonouders. De kinderen stonden op het punt te vertrekken en waren blij verrast dat ik met hun meeging. Oma vroeg me met een glimlach hoe de avond verlopen was. Ik wilde haar wat bijpraten maar dat bleek overbodig te zijn, want zowel Wilma als Karin hadden haar al e.e.a. verteld. Ze was alleen geïnteresseerd in mijn versie van de avond. En ook opgetogen dat ik ingegaan was op, zeg maar, hun aanzoek. Ik bleef haar verrassen, zo zei ze. Net voordat we ons op weg begaven naar de sportclub, vertelde ze me gauw dat de kinderen gisteren ongerust waren, daar Kaj een vreemde auto op de oprit had zien staan. Haar pogingen om hun te kalmeren hadden gedeeltelijk gewerkt maar 100% overtuigd waren ze niet. Ik zei dat ik dat wel dadelijk zou bespreken en gaf haar een kus. En vroeg of ze later vandaag langs wilde komen, zeg maar aan het begin van de middag. Onderweg naar de sportclub vertelde ik de kinderen dat Karin een nieuwe auto had en gisteren bij hun moeder op bezoek was, dus ze zich nergens zorgen over hoefden te maken. Ik zag meteen een lach op hun gezicht verschijnen, was hun onzekerheid weg en beleefden ze een hele leuke ochtend op de sportclub.

Tijdens de sportwedstrijden van de kinderen, die ik gelukkig vanuit de kantine kon bekijken, had ik de tijd om alles bij een warme kop koffie te overdenken. Het bleek dus dat ik gelijk had dat Karin zich, na Wilma’s showtje, had aangetrokken gevoeld tot haar. Maar hoe zich e.e.a. dan verder ontwikkeld had wist ik ook weer niet. Er moest echter al iets langer tussen hun aan de gang zijn en ik vermoedde zelfs al van voor gebeurtenissen eind december. Ik kon nu in elk geval Karin’s boosheid goed begrijpen, en keek nu ook weer wat anders naar dat gebeuren. Blijkbaar hadden ze elkaar weer gevonden na die gebeurtenis en waren ze samen tot een consensus gekomen over hoe verder te gaan. Alleen jammer dat ze mij hier buiten hadden gehouden, en dat liet toch een onplezierig gevoel bij mij achter. En was ik benieuwd of ze me hier ooit iets over zouden vertellen.

Bij thuiskomst stond de auto van Karin op de oprit en zagen de kinderen haar met hun moeder samen koffie drinken. Iets later kwamen ook Oma en Opa aanzetten en deze hadden gebak meegenomen.

Wilma vroeg de kinderen om even rustig bij ons te komen zitten omdat ze iets te bespreken had. Weer kwam die onzekerheid op hun gezicht toen ze naast ons plaatsnamen. Het deed me pijn om te zien wat zeg maar onze recente relatieproblemen met hun gedaan had. Gelukkig maakte dit moment van onzekerheid een paar tellen later plaats voor een grote vreugde uitbarsting want we vertelden de kinderen over Karin en ons. Dat we van elkaar hielden, dat Karin zwanger was van mij en zij dus een halfbroer of -zusje kregen. En dat Karin vanaf nu bij ons gezin hoorde en bij ons kwam wonen. Maar alleen als zij daarmee akkoord gingen. Daar bestond geen twijfel over en onze dochters vielen haar vol blijdschap om de nek. Toen ik vroeg wie later vanmiddag even met verhuizen wilde meehelpen, het betrof slechts een paar koffers met wat kleren en toiletspullen, plus wat dozen met boeken en administratie, stak Iedereen de hand op.

Karin voelde zich direct op haar gemak bij ons, zo leek het. Ik lag al in bed toen zij uit de badkamer kwam even later gevolgd door Wilma. Beiden helemaal naakt en heupwiegend kwamen ze naar het bed. Ik lag genietend naar ze te kijken en kreeg een droge mond van het uitzicht. Wat een heerlijke vrouwen stonden daar zo naast mijn bed. Karin zei met een grote grijns op haar gezicht: “En bevalt het wat je ziet?” Ik sloeg het bed open, wat me een meer dan duidelijk antwoord leek. Karin stapte er dan ook lachend in direct gevolg door Wilma. Ze vroeg: “Kun je nog wel na afgelopen nacht of moet ik me met Wilma tevreden stellen?” Weer sloeg ik het dekbed open en toonde mijn inmiddels harde pik. Alweer die lach op haar gezicht en ze vroeg: “Ga je ons weer verwennen zoals afgelopen nacht, want daar kan ik geen genoeg van krijgen? Nog nooit zo een lekkere seks in mijn leven gehad en ik weet nu dat ik wat in te halen heb.” Wilma lag achter haar en antwoordde in mijn plaats terwijl ze Karins tepel tussen haar vingers had. “Lieverd, je zal bij ons nooit tekort krijgen dat beloof ik je. Je hebt nu pas het begin meegemaakt.” Ik draaide me nog verder om en keek naar Karin, die nu plat op haar rug lag, en vervolgens naar Wilma die aan de andere kant naast haar lag. Zij speelde wat met Karins borsten, knikte naar me, en ik begon Karin te kussen. Waar het gisteren een soort van honger was die ons overviel, daar namen we nu de tijd voor een heerlijke tedere vrijpartij.

Voor mijn gevoel hadden zij beiden zich wel gevonden, zeker op seksgebied. Karin had echt een heerlijk soepel lichaam en het was een genot om haar een erotische massage te geven met onze vingers en tongen. Ze lag echt te kronkelen onder Wilma’s handen en in eerste instantie ook mijn tong. Maar opeens terwijl ik helemaal was opgegaan in het likken en rimmen van haar kutje en sterretje, voelde ik iets kouds tegen mijn eigen anus, om vervolgens gepenetreerd te worden. De dames hadden blijkbaar al wat speeltjes klaar gelegd voor deze avond, en dit was de aanzet voor weer een avond en nacht van onstuimige seks.

De volgende ochtend zei ik tegen beide vrouwen dat ze elkaar wel gevonden hebben. Dat ik een mooie klik tussen hen zag en niet alleen op seksgebied. Wilma keek me stralend aan en zei: “Ja he, en jij mag je ook wel gelukkig prijzen met ons, met 2 van die heerlijke geile en onuitputbare vrouwtjes. Maar even serieus nu, je hebt gelijk schat, ik ben een meer dan bevoorrecht persoon doordat ik opeens 2 soulmates heb. Jullie wil ik echt niet meer kwijt, dit voelt zo meer dan goed aan voor mij.” Ze keek me dankbaar aan en voegde toe: “In jouw termen, Martin, kan een verkeerde afslag toch tot iets goeds leiden. Dat begrijp ik nu, dat je niet in je teleurstelling of schaamte moet blijven zitten en je je leven in eigen handen hebt.” En tegen Karin: “Jij en Martin zijn bijzondere mensen en ik houd vreselijk veel van jullie beiden. Ik zie nu in dat het leven zo veel meer te bieden heeft, dat er meer is dan seks alleen. En dat liefde verbindt en tot grote zaken in staat is.” Karin voegde er aan toe: “Eerlijk gezegd Martin heb je mijn leven en dat van Wilma zo te horen ook op zijn kop gezet deze laatste maanden. Zelf heb ik het gevoel dat ik meer vertrouwen heb , bruis van energie ook, en zogezegd de hele wereld aankan.”

Hoofdstuk 54. Liesbeth.

Het leven had dit jaar echter nog meer verrassingen voor ons in petto. En dan bedoel ik niet de corona crisis, maar wel iets dat min of meer voortgekomen is uit die pandemie. We waren namelijk begin juli verhuisd naar een groter huis en twee andere vrouwen hebben ons leven nog meer kleur gegeven, verrijkt zogezegd. De eerste vrouw was de lerares van onze dochters, een alleenstaande moeder van 37 met een zoon, Tim, van dezelfde leeftijd als Kaj, die ook nog eens elkaars beste vrienden waren. De pandemie had er toegeleid dat scholen op slot gingen, er andere lesmethodes geïntroduceerd werden zoals bijvoorbeeld afstandsleren, ofwel lesgeven via het internet. En niet iedereen had dat direct in zijn of haar vingers, en misten soms ook nog eens de juiste faciliteiten om rustig les te kunnen geven. Daar was gewoon niet goed over nagedacht, maar ja wie het ooit kunnen bedenken dat we tegen zo een situatie zouden aanlopen. De laatste grote epidemie was de Spaans griep geweest, meer dan 100 jaar geleden.

Men was hier niet op voorbereid zeker het lager en middelbaar onderwijs leed hier eg onder. Nu had ik met dit soort onderwijs vanuit mijn werk al een aantal jaren ervaring, en wist dat het bij mij in het begin ook niet altijd even vlekkeloos liep.

Ik merkte het als het eerste aan het balorige gedrag van onze dochters, dat de lessen niet echt soepel verliepen. En had daarom niet alleen een van haar lessen opgenomen, maar ook een tijdje met mijn dochters mee gekeken. En herkende bij haar hetzelfde gestuntel dat ik ook de eerste keren had. Later die dag had ik het probleem bij Karin en Wilma aangekaart en overlegd hoe dit bespreekbaar te maken zonder de lerares voor schut te zetten. ten slotte kon ze hier ook niets aan doen, we wilden in gesprek gaan met haar om te kijken hoe het anders kon. Wilma had haar bij ons thuis uitgenodigd om te komen eten, en na afloop hadden we gedachten en ideeën uitgewisseld, haar ook de video laten zien. Liesbeth, zo heette ze, was helemaal overstuur, erg gestresst ook en begon zomaar uit het niets te huilen. Het was al snel duidelijk dat alles te veel voor haar was, ze geen directe uitweg zag, en blij was met onze uitgestoken hand.

Bij doorvragen kwamen uiteindelijk meerdere redenen op tafel die het haar bemoeilijkten om goed te kunnen werken. Zij was zeg maar gewoon voor de leeuwen geworpen, zoiets van zoek het maar uit. Zonder dat vanuit school meegedacht of geholpen werd. Het grootste struikelblok voor haar was toch wel de beperkte huisvesting. Ze bewoonde samen met haar zoon een erg klein appartement dat niet geschikt was voor dit soort werkzaamheden. Verder kon ze ook moeilijk overweg met deze andere manier van lesgeven, ze was meer van de oude school, zeg maar. Maar ja wat wilde je ook, als je niet getraind was en ook niet begeleid werd om op deze manier les te gaan geven, dan was dat vragen om problemen. Je mocht van mensen nu eenmaal niet verwachten dat ze van de ene op de andere dag goed overweg konden met nieuwe technische hulpmiddelen. In haar geval om op een boeiende wijze les te kunnen geven, als je ze niet begeleidt en zo maar in het diepe werpt.

Wilma en Karin leefden erg met haar mee en stelden voor om haar te helpen. Uiteindelijk, zo zeiden ze, ging het erom dat onze kinderen goed onderricht kregen. Ik kon Liesbeth wel feedback geven en helpen bij het op deze manier lesgeven, zo gaf ik aan. Maar aan de faciliteiten, met name de werkruimte, kon ik echt niets veranderen, dat leek mij meer een zorg van de school. Die hadden hier maar goed over moeten nadenken, hun docenten moeten faciliteren in deze. Dat was mijn mening, Karine en Wilma wierpen op dat dat op zich wel klopte, maar het nu te laat was om daar iets aan te doen. Het voor Liesbeth nu in eerste instantie ging om een goede werkruimte. En daar wij toch voldoende kamers leeg hadden staan moest het volgens hun geen probleem zijn, eentje voor haar af te staan. Wilma ging daarbij zelfs zo ver dat ze haar eigen werkruimte en de daarbij horende faciliteiten ter beschikking stelde. Dat deze oplossing het voor mij ook makkelijker maakte om Liesbeth te begeleiden, ik niet de deur uit hoefde.

Mijn bezwaar tegen deze oplossing, er in mijn ogen een groot gevaar voor onze eigen gezondheid in school, werd door hun van tafel geveegd. Ik wees er ondermeer op dat Liesbeth en haar zoon elke dag na afloop van de lessen naar huis gingen, inkopen zouden doen, etc. Ofwel met andere mensen in contact zouden komen, en zo dus ongemerkt dat virus konden oplopen. En dit toch een risico factor vormde voor onze gezondheid en indirect ook voor Wilma haar ouders, die we toch regelmatig zagen.

Wilma en Karin zeiden daarop direct: “Dan komen ze hier toch logeren tot die pandemie voorbij is, plaats genoeg hierzo.” En daarmee was wat hen betrof de discussie gesloten en keken ze naar Liesbeth om haar reactie te peilen. Die zat ons met verbazing aan te kijken over het gemak en de snelheid van e.e.a. En al helemaal omdat ze geen enkele inbreng had. Karin en Wilma zagen haar aarzeling en sleepten haar spontaan mee, om haar het huis, en ook haar eventuele slaapkamer en werkkamer, te laten zien. En die van Tim, maar hoorde hun ook zeggen die hij ook bij Kaj op de kamer kon slapen, omdat ze toch elkaars beste vrienden waren en in dezelfde klas zaten. Een kwartier later waren ze terug en vertelde Liesbeth me dat ze graag op ons aanbod inging. Daarna ging echt alles razendsnel en voordat iedereen het wist hadden we er 2 huisgenoten bij.

Diezelfde namiddag heb ik even in het kort met Liesbeth gesproken over de inhoud en aanpak van haar lessen. Kinderen van die leeftijd, zo zei ik tegen haar, hebben een korte aandachts- en concentratie spanne. Dat kortere praatsessies en meer leuke oefeningen, meer visualisatie ook, beter zou werken. Gelukkig snapte ze dat direct en leverde al direct de eerste uitdaging op voor haar. Want waar moest zij de tijd vandaan halen om dat goed aan te pakken.

Daar was altijd een mouw aan te passen, antwoordde ik. Zo zou ze, als haar aanpak aansloeg, andere ouders erbij kunnen betrekken. Ook de kinderen opdrachten kunnen geven. Ik liet haar zien haar hoe ze kinderen kon laten samenwerken, en toch zelf de controle en het overzicht kon behouden. Het belangrijkste in mijn ogen was hun de juiste opdrachten te geven en hierin te kunnen begeleiden. Indien nodig de hulp van hun ouders inroepen, maar mijn ervaring was dat kinderen dingen sneller oppikten dan hun ouders en vaker al beter konden omgaan met de computer dan zij. Het leek me daarom handiger om onze kinderen en haar zoon hierbij te betrekken, dan kreeg ze tegelijkertijd een idee waar ze eventueel tegen aan kon lopen.

Al pratende zag ik iets van haar onzekerheid wegebben en plaats maken voor enthousiasme. Ze greep kreeg op haar situatie en kansen zag om er iets moois van te maken. Later die avond, bij een heerlijke glaasje wijn, was nog maar weinig over van de schuchtere Liesbeth en praatte ze enthousiast mee, deelde zelfs wat van haar ideeën die bij ons in goede aarde vielen.

Bij het avondeten hadden we de kinderen bijgepraat over de nieuwe situatie en gelukkig leverde dat geen problemen op, integendeel zelfs. Tim en Kaj waren in de wolken en de meisjes vonden het wat maar spannend. Daarna hebben wij, ouderen, nagedacht hoe we Liesbeth konden helpen om haar lessen aantrekkelijker te maken. Ik vertelde hun in het kort over mijn gesprek met haar eerder die dag. Mijn gedachten gingen in eerste instantie uit naar kleine filmpjes, want dat was het snelste en daar kon ieder wel aan meehelpen. Niet langer dan 5 minuten en maximaal 1 per half uur of per onderwerp. Kleine tekeningen konden ook helpen, en ik keek daarbij eens naar Karin.

Om grip op deze uitdaging te krijgen hadden we een paar lesboeken erbij genomen en al bladerend kwamen er volop ideeën naar boven. Liesbeth en de dames waren de dagen daarna bij elkaar gaan zitten en hadden voor de week die kwam een kleine selectie gemaakt van onderwerpen die huns inziens geschikt waren om te verlevendigen en ook niet te moeilijk waren om te maken. Vervolgens waren er 3 groepjes van 2 gevormd (ook de jongens werden er bij betrokken) en werkten we een aantal ideeën uit. Onze dochters zouden dan als referentiepunt dienen, mochten zeggen of ze het leuk of niet vonden. Perfect hoefde het nu ook niet te zijn, het ging erom dat Liesbeth er een gevoel erbij kreeg en er mee verder kon.

Met zijn allen hebben we de periode daarna vrijwel elke middag of avond hieraan gewerkt. Ook software aangeschaft om samen met Liesbeth kleine leuke lesjes te ontwikkelen die gebruikt kon worden. En daar waar Liesbeth in het begin nog erg schuchter en zeg maar onbeholpen was, vervloog dit gedrag redelijk snel en zagen we een enthousiaste, gedreven en initiatiefrijke vrouw ervoor in de plaats terugkomen.

Al snel kon ze niet alleen met de software overweg, maar had ze ook andere ouders succesvol benaderd om haar te helpen met het aanleveren van materiaal. Zo verzamelde ze over de tijd erg veel filmpjes. Niet alleen video opnames maar ook kleine fotocompilaties en zelfs kleine tekenfilms of animatie’s. Dit laatste inspireerde Karin ook weer. Niet dat ze nu ging tekenen op de computer maar ze maakte meer kleine tekeningen die ze aan elkaar plakte en daar een animatie van maakte. Wat ook weer anderen inspireerde, zelfs Liesbeth’s leerlingen. In een erg kort tijdsbestek ontstond een erg mooie flow, niet alleen bij ons thuis maar ook bij haar leerlingen en sommige ouders. Wat weer een sneeuwbaleffect op haar school en collega’s had, die haar initiatief oppikten. In het verlengde daarvan werd de beveiliging van computers belangrijker, waarvoor ik Harm inschakelde, een mooie spin-off voor hem en zijn bedrijfje op het gebied van (computer) beveiliging.

Hoofdstuk 55. Liesbeth’s openbaring.

Later die avond in bed had ik Wilma en Karin er op aangesproken dat het huis nog altijd op mijn naam stond, en zij niet voor mij konden beslissen wie er nog meer bij ons kon intrekken. En voegde toe dat het niet de eerste keer was dat zij mij voor een voldongen feit stelden, dat alles al min of meer uitgedokterd hadden.

Met een ondeugende of strenge blik keek ik hun toen aan: “Jullie kunnen dan allebei dan wel dominante trekken hebben, er is maar een de baas in huis en dat ben ik.” Dat werd met hoongelach ontvangen, iets waarop ik me had voorbereid. Ik stond op, pakte hand- en voetboeien, een zweep en trileitjes uit de lade van mijn nachtkastje en wierp de boeien naar Karin toe, haar al commanderende: “We zullen wel eens zien wie hier de baas is. Dat lachen zal jullie zo vergaan. Doe deze maar bij Wilma om en keten haar aan het bed vast.” Toen ze niet snel genoeg reageerde gaf ik haar een klap op de billen met de zweep. Ze wist niet hoe snel ze Wilma moest vastketenen, en ging vervolgens in de juiste houding naast het bed zitten. Ik gooide haar de trileitjes toe en zei: “In doen en laat maar eens zien hoe goed je je vriendin kunt verwennen. Gebruik vandaag voor de variatie eens die ball gag met tepelklemmen en doe haar blinddoek om. De rest is aan jou. En let op, ze mag niet klaarkomen, jij trouwens ook niet. Pas als ik daar toestemming voor geef.” Ze volgde mijn opdrachten op en begon Wilma met te spelen. Ik liep om hun beiden heen, trok eens aan die klemmen Wilma , zeggende: “Weet je nu wie hier de meester is? En waag het nooit meer beslissingen te nemen zonder mij daarbij te betrekken. Heb je dat gehoord, slet?” Ze knikte bevestigend. Ik ging vervolgens achter Karin staan, die Wilma inmiddels al heerlijk aan het beffen was. Verhoogde het niveau van de trileitjes, trok wat aan haar tepels en begon haar vervolgens met de zweep op de billen te slaan. Pakte ten slotte ook een set tepelklemmen, maar met kleine gewichtjes, en plaatste deze op haar tepels. Vroeg daarop aan haar hetzelfde als eerder aan Wilma, waarop zij ook antwoordde: “Ja meester, dit zal nooit meer gebeuren.”

Ik ging rustig in een stoel zitten om naar het optreden van beide dames te kijken en zei tegen Karin: “Nogmaals, jullie mogen niet klaarkomen, anders wordt de straf voor jullie beiden hoger, en zeker voor jou.”

Opeens werd er zachtjes op de deur geklopt. Ik riep tegen Karin onder de dekens te gaan liggen maar eerst Wilma los te maken. Trok zelf snel een kamerjas aan en liep naar de deur. Keek even om of de dames al in bed lagen, om vervolgens de deur zachtjes te openen. Tot mijn grote verbazing stond daar Liesbeth in haar kamerjas. Ze boog haar hoofd toen ze me zag en vroeg zachtjes: “Mag ik binnenkomen, Meester?“ Ik was stomverbaasd en toen ik omkeek zag ik bij Karin en Wilma eenzelfde reactie op hun gezicht. Daarop zei ik tegen Liesbeth: “Ik hoor je niet, sletje. Wat wil je?” Hierop herhaalde ze haar vraag maar nu luider. Weer draaide ik me om naar de beide andere vrouwen en vroeg hun: “Mag deze slet binnenkomen?”, waarop zij lachend ja knikten. “Kom dan maar naar binnen slet. Neem de juiste houding aan en vertel ons eens waarom je hier bent en wat je wilt?”

Liesbeth kwam met gebogen hoofd de kamer binnen en liet de peignoir van zich afvallen. Daaronder bleek ze volledig naakt te zijn. Volle borsten, zeker DD cup of iets groter zelfs als die van Wilma, met in beide tepels een piercing. Wat een onverwachte verrassing. Ook een lekker kaal kutje, zag ik. Liesbeth is ongeveer 1.72 lang, 37 jaar oud, een beetje mollig zonder dik te zijn, donkerblond en een mooie E-cup.

Ik liep eens om haar heen en zei toen tegen Wilma en Karin: “Nou, voor het moment hebben jullie even geluk maar jullie straf komt wel later. Voor nu wil ik dat jullie eens kijken of dit sletje goed genoeg getraind is om te voldoen aan mijn en jullie behoeftes. Zo niet, dan mogen jullie haar verder opleiden als jullie daar te minste zin hebben en haar de moeite waard vinden. In dat geval, maak haar gereed voor mij.”

Liesbeth keek wat beduusd naar me op. Ik zei tegen haar: “Ja lieverd, je onderbrak mij bij het straffen van deze beide sletjes. Die dachten de baas over mij te zijn, voor mij te kunnen beslissen, en dat moest ik even corrigeren. Beiden zijn echter ook ervaren meesteressen, vandaar dat verlangen om mij onder de duim te krijgen. Als je je hier aan mij overgeeft is dat dus niet alleen aan mij, maar ook aan hun. In mijn bijzijn zijn jullie alle drie mijn sletjes, tenzij ik anders beslis, zoals nu. Ga je hiermee akkoord dan mag je blijven, anders ga je terug naar je kamer.” Liesbeth hoefde geen seconde na te denken en zei met een lach: “Is dit de hemel waar ik terecht gekomen ben?”, waarmee alles gezegd was. Ik keek naar Wilma en Karin en zei: “Wat houdt jullie tegen, ga jullie gang. Maar onder een conditie: jullie beiden mogen nog altijd niet klaarkomen.”

Dit was niet tegen dovemansoren gezegd en de vrouwen gingen al snel in hun spel op. Liesbeth werd als eerste opgehangen aan een ketting die aan het plafond was bevestigd. Ball gag, butplug en trileitjes vulden al haar gaatjes en al snel kwamen er ook klemmen op haar schaamlippen. En werd ze vernederd, gestreeld, gezweept, wat maar in hun opkwam. En ik zag speeltjes uit een ladekast komen die ik nog niet gezien had, laat staan wist hoe ze te gebruiken Vervolgens op bed vastgebonden en gedwongen Karin te beffen terwijl Wilma haar begon te neuken met een dubbele strap-on. Ik was volledig uit beeld verdwenen zo gingen zij in het spel op. Zelf genoot ik in het begin mee, totdat ik opeens gilletjes uit de slaapkamer van onze dochters hoorde. Nu had Manon de laatste maanden last van nachtmerries, voortkomende uit verlatingsangst. Ik trok snel een pyjama en kamerjas aan en repte me naar hun kamer. Lilian was ook al wakker en ik stelde haar gerust. Legde een hand op die van Manon, die nog altijd sliep, en wat rustiger werd. Zo bleef ik een tijdje bij hun zitten totdat ze echt weer in diepe slaap waren. Beetje bij beetje gingen mij gedachten een andere richting uit. Hoe was mijn leven, zeker deze laatste maanden nog meer op zijn kop gezet. Blijkbaar waren de dames zo in hun spel opgegaan dat ze niet alleen het geschreeuw van Manon niet gehoord hadden, maar ook mij uit het oog verloren waren en me niet misten.

Ik besloot naar beneden te gaan en gooide onderweg nog een blik in de slaapkamer. En ja, ze waren volledig door het spel opgeslurpt. Ik zag terloops hoe een van die andere, mij onbekende speeltjes, t.w. dildomondstuk ook wel facebull gag genoemd, gebruikt werd. Deze zat op Liesbeths haar mond en Wilma ging hier lekker op los, terwijl Karin op hetzelfde moment Liesbeth stevig neukte. De drie vrouwen hadden het grootste plezier, en ik wist 200% zeker dat ze alledrie meerdere orgasmes gingen krijgen, opdracht of niet.

Onder het genot van een cognacje en de heerlijke blues muziek van Gary Moore overdacht ik de ontstane situatie. Wilde ik eind december nog scheiden van Wilma, mijn overspelige vrouw, die plat gezegd een hoer was, woonde ik nu, nog geen half jaar later, al min of meer samen met drie geile vrouwen, waarvan een zelfs zwanger van mij was. Maar dat was niet alles wat veranderd was, en ook niet het belangrijkste. Nee, mede dankzij Karin had ik een metamorfose ondergaan, kon beter uiting te geven aan mijn boosheid, woede. Niet zoals mijn vader of broer, door driftig te worden en de controle te verliezen, en mij dan te laten meeslepen door mijn emotie’s, echt gewelddadig te worden, net zoals zij. Daarvoor had ik die boksbal en mijn trainingspartijtjes met Bart al. Voor het geval dat samen praten ook niet de juiste weg was, had ze me een andere weg getoond, die van de BDSM. ten minste in het geval van Wilma en in mindere mate ook voor haarzelf. En nu ik er zo over nadenk wellicht zelfs ook voor Liesbeth.

Karin had me laten zien, dat sommige mensen, in mijn geval mijn vrouwen, ook op een andere wijze op hun plek gezet konden worden, gecorrigeerd werden zogezegd. En dat zelfs op prijs stelden, zoals in hun geval. Dit voor hun, ook een uiting van liefde en betrokkenheid was, ook van respect voor hun toonde, een oplossing dus waar zij zeer regelmatig naar verlangden. Ook, dat het wel eens de andere kant uit kon gaan. Onbewust was ik hun wereld ingezogen, de wereld van de BDSM. Het had zeker een boost gegeven aan mijn of ons seksleven, dat stond buiten kijf. En daaronder zat dus die basis van liefde voor elkaar, zeker na alles wat wij de laatste tijd samen doorgemaakt hadden.

BDSM was eigenlijk een ver van mijn bed show, waar ik simpelweg niets mee had, op de speelse variant, de soft sm, na dan. En dan was het vreemd om, na zoveel jaren met iemand te hebben samengeleefd zelfs getrouwd mee te zijn, er achter te komen dat deze partner juist een grote behoefte had aan die extreme BDSM. Een verlangen dat, volgens Karin, voortkwam uit het gegeven dat Wilma in het verre verleden misbruikt was, en sinds die tijd nooit de liefde echt toegelaten had in haar hart. Zich onwaardig, niet goed genoeg, voelde hiervoor en niet kon begrijpen dat mensen van haar hielden zoals ze was. Want in haar ogen was ze gewoon een slet, iemand die de liefde niet waardig was. En eigenlijk alles wat kort in de buurt daarvan kwam vernietigde, het niet durfde toe te laten in haar leven.

En dan nu vanavond, daar bood zich een vrouw zomaar aan. Iemand die ik net pas kende, maar blijkbaar afwist van onze passie voor BDSM. Ik was dit niet gewend dat iemand zo maar seks wilde hebben en dan ook nog BDSM. Stond dat op mijn voorhoofd geschreven dat ik daarvan hield, en dominant was? Ik ben niet zo van inhoudsloze seks, nee iemand moet mij waardig zijn. En al vind ik Liesbeth meer dan aantrekkelijk en leuk, wilde ik dit en dan ook nu al met haar? Er schoot me te binnen dat ik Karin ook nauwelijks kende toen we de eerste keer seks hadden, maar die had mij dan weer overrompeld, en was het ook een totaal andere situatie. Liesbeth deed eigenlijk iets vergelijkbaars en toch voelde dit anders.

Hoofdstuk 56. Een nieuw kantelpunt: poly-amore.

Puntje bij paaltje stond mijn of ons leven op een kantelpunt. Binnen een mum van tijd was dit omgeslagen van een standaard relatie, die trouwens wel op een kritisch punt aanbeland was, naar een poly-amore relatie. Mijn gevoel gaf me aan dat Liesbeth hier bij ons wel eens zou kunnen landen, aarden, op haar plek was. En iets in mij zei, dat ik haar dat wel gunde.

Ook kwam de gedachte bij mij op dat als het voor mij al te snel ging, hoe dat dan wel niet voor de kinderen moest zijn. Misschien hadden Manons nachtmerries hier wel iets mee te maken. En alsof de duivel ermee speelde, hoorde ik Manon weer licht schreeuwen. Opnieuw repte ik me naar boven, gooide terloops nog even een blik in onze slaapkamer. Daar hadden ze blijkbaar nog steeds niets gehoord van Manons geschreeuw, waren nog altijd verwikkeld in hun liefdesspel. Nog altijd hoorde ik de kreetjes uit de kamer van de meisjes en ging er nu snel naartoe. Nam plaats in een stoel naast hun bed en daar Lilian ook wakker was geworden, heb ik beiden maar gekalmeerd. Was uiteindelijk op hun verzoek ook bij hun in bed gekropen waarop ze iets later rustig in slaap vielen, net als ik ook. Had me wel voorgenomen dit te bespreken met iedereen, want dit was toch wel een naar bijeffect van ofwel Wilma’s levensstijl, of van de veranderingen in ons huis. Het belangrijkste was dat Manon hier niet de rest van haar leven achtervolgd door zou worden.

De volgende morgen was ik vroeg op en aan het werk. Ondermeer Wilma’s werkkamer reeds omgeturnd tot die van Liesbeth en haar PC aangesloten en getest op ons netwerk. Verder een extra laptop neergezet, en aangesloten op een TV. Hierop kreeg ze dan hetzelfde beeld voorgeschoteld als dat van haar leerlingen, zodat ze een idee kreeg hoe ze overkwam. Wij zouden alles opnemen, en het achteraf bespreken.

Wat later zaten we met ons allen aan het ontbijt. De dames hadden me vriendelijk maar ook met vragen in hun ogen begroet. Deze kon ik gelukkig ontwijken omdat de kinderen aan tafel waren bijgeschoven en het geen goed moment was om dit nu te bespreken. Wel legde ik de kinderen uit wat de bedoeling ervan was dat Liesbeth op Wilma’s kamer ging werken, en hoe de komende maanden zouden verlopen zolang zij niet naar school konden gaan. Iedereen kreeg een eigen studeerkamer, ook de meisjes en Tim. Zo konden ze elkaar niet afleiden of helpen. En als een les hun niet beviel konden ze dat opnemen zodat we dat later konden bespreken met hun en eventueel de leraren.

Na het ontbijt spoedde iedereen zich naar zijn of haar eigen werkplek. Zoals ik al min of meer verwacht had stonden een klein uur later Karin en Wilma met koffie voor de deur van mijn werkkamer. Wel met een beetje schuldbewust gezicht en ze vroegen me of er gisteren iets aan de hand was geweest dat ik opeens verdwenen was, en vanochtend zo koel en afstandelijk deed. Dat zij me afgelopen nacht in bed gemist hadden. Ik moest er hartelijk om lachen en antwoordde: “Ik heb daar toch echt niets van gemerkt, lieverds. Niemand van jullie heeft naar mij omgekeken, ook Liesbeth niet maar die neem ik het niet kwalijk”.

Dit werd door hun ontkend en ze zeiden dat zij mij gezocht hadden en mij uiteindelijk bij onze dochters in bed gevonden hadden, waar ik al lag te slapen. Dat leverde van mij kant weer een schaterlach op en heb hun toen maar verlost van hun, in mijn ogen, hypocriete gedrag door te zeggen: “Dames, breng jullie zelf nu niet in verlegenheid en wees gewoon eerlijk door te zeggen dat jullie opgegaan waren in het spel en niet alleen de tijd maar ook mij uit het oog verloren waren. En ook mijn opdracht dat jullie niet mochten klaarkomen aan jullie laars gelapt hebben. Ik kan jullie zeggen dat er zeker meer dan 3 uur verstreken waren voordat ik daar in slaap gevallen was. En jullie horen mij niet klagen over wat ik gemist heb, voor mij voelde dit achteraf als de beste oplossing aan. Ik kreeg zo de tijd om e.e.a. te overdenken. Daarbij ben ik het ook niet gewend dat een vrouw zo spontaan mijn slaapkamer binnenwandelt en zich aanbiedt voor seks. Ofwel ben ik niet met de tijd meegegaan of dit was puur toeval. Het kan ook zijn dat ik iets heb dat sterke, onafhankelijke en vrijgevochten vrouwen aanspreekt, ik weet het niet. In ieder geval ging me dit gisteravond te snel, in tegenstelling tot voor jullie. Van jou Wilma kon ik dat wel verwachten en van Karin keek ik in eerste instantie op, totdat ik me realiseerde dat zij ook een regelmatige gast van seksclubs was, al waren dat dan exclusieve vrouwenclubs in vergelijking met de seksclubs waar jij je ter vermaak aanbood, Wilma.”

Karin en Wilma keken wat beduusd en zeiden toen: “Misschien heb je wel gelijk en zijn wij in ons enthousiasme te ver gegaan. Maar waarom heb je dan niets gezegd en ben je niet later bij ons in bed gekomen?”

“Daar is een eenvoudige reden voor lieverds. Manon had weer, zoals vaker deze laatste maanden, een nachtmerrie. Alweer bang dat we haar in de steek lieten, en ze lag te gillen. Dat jullie dat niet gehoord hebben, verbaasd me nog altijd, van de andere kant was het niet de eerste keer. Dus ben ik naar haar toegegaan en daar uiteindelijk ook op hun verzoek gebleven. Zij heeft net zoals ik te maken met verlatingsangst en ik denk dat niemand van ons wilt dat dit haar de rest van haar hele leven achtervolgd. Daar moeten we een andere keer over praten. Er zijn echter een aantal punten waar ik ontstemd of geïrriteerd over ben en die wil ik vanavond, ook met Liesbeth erbij, bespreken.”

Mijn woorden kwamen zichtbaar hard bij hun aan, en ze wilden erop reageren. Dat brak ik af, en zei dat ze maar eerst eens goed moesten nadenken over mijn woorden en hun gedrag van gisteren en afgelopen nacht. En dat we vanavond verder zouden praten. Ze stribbelden wat tegen en tot mijn geluk werd ik door een telefoontje gered.

Hoe gaat dit verder nu? Is Wilma echt veranderd?