Beste Lezers,

Dit is geen op zichzelf staand verhaal, maar het 11de deel uit een langere serie. Ik raad u aan om eerst de voorafgaande delen te lezen.

Veel plezier.

JohanK

Hoofdstuk 57. Afstandsles - wat te doen?

De rest van de ochtend en het begin van de middag legde ik me toe op het terugkijken van Liesbeth’s lessen en selecteerde een aantal stukken eruit om die met haar later te bekijken. Niet alleen de minder goede maar ook die waar ze wel goed en duidelijk overkwam.

Na afloop van Liesbeth’s lessen hadden we samen deze stukjes terug gekeken. Ze schrok er behoorlijk van, helemaal door de vele “Eh’s” en pauzes die ze liet vallen, nog niet te praten over de eentonigheid van haar stem, en keek me een beetje beteuterd en hopeloos aan. Ik liet haar dan wat van de goede stukjes zien, waarmee ik weer een lach op haar gezicht toverde. En stelde haar gerust door te zeggen dat mij dit in het begin ook overkomen was. Zij dit het best kon vergelijken met haar stageperiode en de eerste keren dat ze les gaf. Die waren gegarandeerd ook niet vlekkeloos gegaan, iets wat ze beaamde, en ik zag dat voorzichtige lachje op haar gezicht terugkomen. Dat is toch altijd het leuke als je iemand een houvast kunt geven, een referentiepunt. En dat gebeurde bij haar deze namiddag. Het besef dat de wereld nog niet onder was gegaan, het niet zo een groot fiasco was geweest als waar zij bang voor was. En zij nu met het weekend voor de boeg, volop de tijd kreeg om er aan te schaven. Ze keek me aan en vroeg mij hoe ik het dan aangepakt had. Waarop ik zei dat je studenten, en zeker kinderen, niet moest overvallen met lange verhalen. Kinderen sowieso al een korte concentratie- of aandachtspanne hebben, je verhaal alleen daarom al wat boeiender, afwisselender kunt maken, door zaken toe te voegen, extra materiaal, zoals bijvoorbeeld foto's en videos, maar ook opdrachten en vragenlijstjes. En als het mogelijk was, hun te laten samenwerken aan een opdracht.

Maar om te beginnen een paar keer ‘droog’ te trainen. Ze raakte lichtelijk in paniek, vroeg zich af hoe ze aan dat extra materiaal moest komen. Ik stelde voor dat ze om te beginnen de lessen nu eens voorbereidde en voor zichzelf zou aangeven op welke moment ze b.v. iets wilde toevoegen. Dat mocht van alles zijn, zoals een video, quiz, tekenfilmpje, een vragenlijstje, of een opdracht etc. Ook niet te groot , het moest overzienbaar blijven. En om niet te vergeten ook het huiswerk en hoe daar mee om te gaan. Het hoefde nu niet 200% uitgewerkt te zijn, ze kon het oppervlakkig en overzichtelijk houden. Morgen hadden we het er dan over wat wel en niet haalbaar zou zijn. En misschien wij haar wel op weg konden helpen met dat extra materiaal.

Liesbeth keek me blij aan en gaf me een kus. Nu de druk een beetje van de ketel was, stelde ik voor om eens lekker te gaan relaxen, door bijvoorbeeld gebruik te maken van ons zwembad en sauna. Zelf had ik dadelijk mijn dagelijkse bokstraining, gevolgd door het zwemmen van wat baantjes. Ze vroeg me of ze eens mocht kijken naar mijn training en ik zei: “Waarom niet?” Een kwartier later stonden we voor de deur van onze kleine sportruimte. Bij binnenkomst zag ze haar zoon Tim die samen met Kaj wat aan het sparren was. Ze keek verbaasd toe, en werd plotseling boos. Voordat ze losbarstte nam ik haar apart en vroeg wat er aan de hand was. Ze zei dat ze niet wilde dat Tim iets met vechtsporten deed, niet zo zou worden zoals zijn vader. Want zo vertelde ze me: “Die kon zijn handen niet thuishouden, was heel erg driftig en sloeg me regelmatig.” Ik keek haar aan en vervolgens naar Tim. Riep hem bij ons en ik vroeg hem waarom hij niets tegen zijn moeder gezegd had over zijn bokstraining bij ons. Hij keek wat beteuterd en sip naar mij en toen met gebogen hoofd naar zijn moeder en zei wel heel erg zachtjes: “Omdat ik dan van jou moest stoppen. Je niet wilt dat ik dit doe.” Daarop vroeg ik: “Waarom doe je het dan toch zonder iemand iets te vertellen?” Zijn antwoord was meer dan aandoenlijk: “Ik wil mama in de toekomst kunnen beschermen, daarom heb ik niets gezegd.” Nadat ik hun beiden iets over mijn jeugd en vader verteld had, ook hoe ik daar mee was omgegaan, liet ik ze alleen achter in hun emoties en ging zelf met Kaj trainen.

Hoofdstuk 58. Een kamer concert.

Toen Tim wat later weer bij ons aansloot kon ik de verleiding niet weerstaan om hem te vragen of zijn moeder dan wel weet had van zijn muzikale aspiraties en inspanningen. Ook hierop moest hij kleur bekennen, waarop ik Kaj en Tim even apart nam en voorstelde dat zij later vandaag na het avondeten samen met de meisjes een kleine uitvoering voor ons zouden geven. Ik zou de dames wel zover krijgen om naar de muziekkamer te komen. Dit vonden ze wel een heel erg gaaf idee en waren vrijwel direct daarna weggegaan. Voor mezelf had ik daarna nog wat aan krachttraining gedaan, en mijn baantjes getrokken.

Op vrijdagavond is het bij ons gebruikelijk om eten te bestellen. Meestal Chinees of een pizza, maar vandaag werd het voor de afwisseling iets uit de patatzaak. Na het eten troonde ik de dames mee naar de muziekkamer. Daar wachtten onze kinderen al op ons en ik zag Liesbeths ogen wijd open vallen toen ze Tim met een gitaar in de hand zag. We kregen een zestal nummers voorgespeeld en het klonk echt goed. Het was een tweede, maar nu meer aangename, verrassing voor Liesbeth deze dag en we zagen Tim glunderen toen hij de vrolijkheid en zeker trots bij zijn moeder zag. Totaal anders dan eerder vanmiddag en het werd nog mooier voor hem, toen Liesbeth zei dat ze er over nagedacht had, alle vertrouwen in ons had en hij door mocht gaan met zijn bokstraining.

Ik knikte naar mijn kinderen en die liepen naar de hoek waar een trekharmonica stond. Deze had ik een paar jaar geleden cadeau gekregen van mijn neven. Hij was van hun vader geweest, mijn oom dus, maar niemand in de familie kon of wilde er wat mee. Zelf heb ik het altijd een fascinerend muziekinstrument gevonden, kon er een heel klein beetje mee overweg maar daar hield het ook mee op. Gewoon te weinig tijd om me het instrument goed eigen te maken en nu stond deze daar maar te verstoffen. Kaj had me al eens gezegd dat Tim er interesse in had, en nu leek het me wel een mooi moment om deze aan hem te schenken. Dat deden de kinderen dan ook en we hebben zelden iemand zo blij gezien als Tim en zijn moeder. Ik heb toegezegd hem dat te leren wat ik kende, al was dat maar bar weinig. Ook dat hij in de toekomst altijd kon komen oefenen, omdat bij hun thuis te weinig ruimte daarvoor bestond.

[/b] Hoofdstuk 59. Meer muziek? [/b]

Nadat alle rust was teruggekeerd en de kinderen zich terug getrokken op hun kamers hadden wij volwassen ons met een glas wijn in de salon genesteld. Liesbeth was echt in de wolken en bedankte mij en ons voor alles wat we gedaan hadden voor Tim en daarmee ook voor haar. En tussen neus en lippen door zei ze dat Tim thuis vaker gezegd had dat hij wel een vader als die van Kaj had willen hebben. Ze had dat nooit begrepen maar nu wel en ze gaf me een kus. Ik moest er van blozen en zei dat het niets voorstelde en ik meer dan blij was dat Kaj zo een goede vriend had. Karin en Wilma helemaal zaten ons verbaasd aan te kijken alsof ze iets gemist hadden. Van Wilma mocht dat ook wel gezegd worden want die had de laatste jaren ook veel van het opgroeien van haar eigen kinderen gemist, en zeker van de groeiende vriendschap tussen beide jongens. Liesbeth viel ook de verbazing bij beide vrouwen op en ik voelde me gedwongen om toch een en ander wat dieper uit te leggen. En zag een beetje verbaasde blik in haar ogen komen toen ze eenmaal door had hoe weinig Wilma van Tim afwist.

Eerst vertelde ik Wilma en Karin iets over het ‘incident’ van eerder die middag en hoe we dat opgelost hadden. Nu begrepen ze ook beter hun de reactie van beiden, helemaal toen hij die accordeon als geschenk kreeg. Daarna hebben we verder nagepraat over het optreden van de kinderen, waarop al vlug bleek dat Liesbeth vroeger ook muziek gespeeld had, en dat er na haar scheiding helaas weinig meer van terecht gekomen was, ondermeer door ruimte- en tijdgebrek. Ze speelde harmonium en piano, ook een beetje gitaar maar dat was van beginners niveau, zei ze. Tijdens haar studie had ze zelfs een tijdje in een meidenband gespeeld, voegde ze nog toe. Daar waren we wel meer dan nieuwsgierig naar en ze beloofde ons later dit weekend wat te laten horen. Het mooie hiervan was dat we opeens wel een heel erg muzikaal talent in huis erbij hadden en we begonnen te fantaseren over wat er zoal samen gedaan kon worden. Zeker in deze tijd van Corona, waar we toch opgesloten zaten met elkaar. De ideeën vlogen door de kamer, waren voor later, en zeer zeker iets ook om de kinderen bij te betrekken. En kwamen er zelfs voorstellen op tafel om wat muziek aan de lessen van Liesbeth toe te voegen. Eens kijken of er iets inzat en op welke wijze.

Hoofdstuk 60. Liesbeth’s profiel.

Daarna was het tijd voor de serieuzere zaken. Ik vroeg Liesbeth wat ze van ons af wist, en dat was bitter weinig. Dus vond ik het tijd om iets meer over onze verwikkelingen te vertellen, ook hoe we nu tot deze gezinssamenstelling gekomen waren. Wilma en Karin vertelden haar meer over hun wedervaren zonder echt in detail te treden. Het belangrijkste was toch wel dat we de dynamiek van de laatste maanden onder woorden wisten te brengen, de diepte- en zeer zeker ook hoogtepunten. Liesbeth was er diep van onder de indruk en deelde vervolgens haar ervaringen met ons. Dat ze getrouwd was geweest met een man met losse handjes wist ik al, maar de intensiteit, uitwerking en impact van zijn gedrag op haar en Tim deed ons op onze grondvesten schudden. We waren zwaar geschokt door haar verhaal en Liesbeth liet haar tranen geregeld de vrije loop. Niet zo zeer van verdriet, eerder van opluchting om dit eindelijk een keer kwijt te kunnen. Want voor haar, zo bleek, was dit de eerste keer, na al die jaren, dat ze het met andere mensen, vrienden noemde ze ons al, kon delen.

Wilma was meer dan aangedaan door haar verhaal en sprong opeens op me af, en begon me heftig te zoenen. Ik was volledig overrompeld door deze spontane inval en een moment later zelfs van slag doordat ze opeens begon te huilen in mijn armen. Ook Karin keek verrast naar haar en ik vroeg waar ik dit aan te danken had. Ze keek me nu vol liefde aan en zei: “Ik heb je zo onderschat, te kort gedaan al die jaren. Altijd met het idee geleefd dat je een zwakkeling was, maar het omgekeerde blijkt iedere keer waar te zijn. Waarom heb ik dat nooit willen inzien? Van Karin wist ik wel dat ze een gewelddadige man had gehad maar wat ik zo net van Liesbeth hoorde is de overtreffende trap, zo vele malen erger. Ik heb er nooit bij stil gestaan hoe erg dit moet zijn geweest voor iedereen, tot zonet, voor zowel haar als Tim. En opeens besefte ik pas dat jij met mij, en de kinderen, ook zoiets had kunnen doen, jouw boosheid, woede en emoties op mij en hun had kunnen botvieren. En bij jou zou dat nog terecht geweest zijn ook, na alles wat ik je aangedaan had. Karin heeft me laatst opnieuw uit de doeken waarom je dat nooit gedaan had. Pas zojuist besefte ik hoe erg dat voor jou in je jeugd geweest moest zijn. En dat niet alleen, maar ook welke inspanning het van jou gevergd moet hebben om niet los te gaan op mij, zoals die mannen wel gedaan hadden.
Ik heb altijd een verlangen gehad naar een dominante man, maar geen gewelddadige man. Naar iemand die me lief had en me terechtwees, maar niet naar zoiets. En die man had ik altijd al, hoe kortzichtig ben ik al die jaren wel niet geweest.”

Liesbeth keek nu weer verbaasd naar ons. Zo in detail was Wilma namelijk ook weer niet getreden toen ze iets over haar verleden had verteld. Dit vroeg om meer uitleg wat Wilma dan ook deed, daarbij zeggende dat Liesbeth altijd met haar hier op een ander moment over kon verder praten.

Hoofdstuk 61. Wilma hernieuwde bekentenis.

En weer kreeg ik een versie te horen van haar overspel met Wouter en Marcel, en toch was het weer anders. Alsof er beetje bij beetje meer blinde plekjes ingevuld werden. (Iets wat Karin mij later bevestigde. Dat dit een proces van vallen en opstaan is, en langzaam het plaatje compleet wordt. En dat zij zelf ook stomverbaasd was geweest van deze openbaring van haar, met vreemder erbij. Dat was toch wel een erg grote stap geweest van haar, waar groot vertrouwen uitsprak).

De eerste keer dat ik seks had met mijn collega Wouter was eigenlijk min of meer op mijn initiatief gebeurd dacht ik toen. We hadden al wat lopen flirten op de zaak, zelfs al een paar keer op het toilet of een lege kamer seks gehad. En toen jij niet meekon naar dat bedrijfsfeestje heb ik de kans om met hem een nacht door te brengen met beide handen aangegrepen. Weet je schat, ik was de sleur van mijn werk en ook ons huwelijk een beetje zat. Meer nog van mijn werk denk ik dan van ons huwelijk, ik was toe aan een verzetje. En dit bood zich aan. Het was een gok die eerste keer, omdat Wouter ook getrouwd was maar hij kwam gelukkig ook alleen. Tja en dat buitenkansje hebben we niet voorbij laten gaan en de hele nacht heb ik wilde en gepassioneerde seks met hem gehad. Het leek wel van een ander niveau dan ik ooit meegemaakt had. Ik wist niet wat me overkwam dat ik me zo heb laten gaan die nacht maar het liet me daarna niet meer los. Het was erg lang geleden dat ik zo geleefd had, voor ons huwelijk en het smaakte naar meer. Sorry schat maar zo voelde ik me toen, weer jong en onstuimig zeg maar. En Wouter en later ook Marcel hebben daarop ingespeeld. Eerst door vaker seks te hebben, met hun beiden of met een van hun alleen. En op een keer kwamen ze met het idee om eens met ons drieën naar een seksclub te gaan.. En dat was een eyeopener voor mij, het ging veel verder dan die groepsseks avonden uit onze studententijd. Het was anoniemer, ik kende niemand en kon heerlijk los gaan. Het leek wel of er een slapend verlangen of beest in mij gewekt was en ik ben daarna nog een paar keer met hun mee terug geweest. Wist ik veel dat die club van hun was. Op een dag kwam echter de ontnuchtering toen zij mij confronteerden met de foto’s en videos van deze avonden. En me vervolgens onder druk te zetten om voor hun bedrijf in financiële dienstverlening te gaan werken. In eerste instantie was ik niet enthousiast daarover maar toen dreigden ze de foto’s en films van al deze uitspattingen naar mijn werkgever en ook naar jou te sturen.
De angst greep me op dat moment bij mijn keel omdat ik was bang alles te verliezen. Jou, mijn kinderen en mijn baan. Ik zou nooit mee hetzelfde werk kunnen doen en zag een duistere toekomst voor me. In de paniek die me toen overviel heb ik, achteraf gezien, domme dingen gedaan zoals voor hun te gaan werken en ook dat contract te tekenen.

Ik schaamde me, zeker in het begin, om een soort van hoer te zijn, om deels op deze wijze mijn geld te verdienen. Ok, ik was nog altijd werkzaam als financieel specialiste, beleggingsadviseur, maar de meeste van mijn klanten kreeg ik ook vanwege die toegevoegde dienstverlening zeg maar. Ik moet echter ook zeggen dat ik me schaamde omdat ik er met open ogen ingetuind was, maar dat het me ook stiekem opwond. Nogmaals het verbrak de sleur van mijn leven al was het niet de manier waarop ik me dat had voorgesteld.

Ik ben mezelf in die wereld verloren geraakt, bijna erin ten onder gegaan besef ik nu. En onderweg ben ik jou en de kinderen min of meer kwijtgeraakt. Ik had nauwelijks nog aandacht meer voor jullie, leefde meer op een automatische piloot.

En was echt dolblij dat je erachter was gekomen en me daarna niet zoals Bart met Corine gedaan had, de deur uitgeschopt hebt. Je geduld en het inlevingsgevoel met mij, ook het niet doorvragen, had ik toen nodig.







We zaten bij te komen van bovenstaande toen Karin opeens de stilte doorbrak, door te zeggen dat dit alles nu verleden tijd was en wij aan ons leven een positieve draai gegeven hadden. En dat zij bij Liesbeth ook het gevoel kreeg dat ze klaar was en openstond voor iets nieuws. Ik zag een lach op Liesbeths gezicht verschijnen, een lach die de somberheid verdreef. Ze keek me aan en zei, nog altijd met die lach op haar gezicht: “Als jullie ervoor open staan zou ik zo nu en dan ook graag seks met jullie willen hebben. Ik ging wel eens naar een parenclub of BDSM-club maar dat kan nu even niet. En jij,” en ze keek daarbij naar mij: “Was gisteren opeens weg zonder iets te zeggen. Dus ik weet niet of jij dit ook wilt. Van Karin en Wilma ben ik inmiddels wel overtuigd, maar ik wil geen spelbreker zijn in jullie relatie. Wat jullie me nu al geven is meer dan ik verwacht had. En jullie vriendschap is mij meer waard, en nog niet te spreken over die van Tim. Die is zo gelukkig en dat ga ik echt niet op het spel zetten voor mijn eigen genoegens.”

Bij het horen van deze laatste opmerking kon ik het niet nalaten om even een blik op Wilma te gooien, die het begreep en van schaamte haar hoofd voor een moment boog.

Hoofdstuk 62. Perspectief schetsen.

Daarop keek ik naar Liesbeth en verklaarde haar dat er andere redenen waren geweest waarom ik weggegaan en weggebleven was. En dat zij, zo van wat ik gezien had, een heerlijke en mooie vrouw was. Een van de redenen was, zo vertelde ik, dat het gisteravond te vroeg voor mij was. En dat alles wat gisterenmiddag en -avond gebeurd was, naast wat vragen ook twijfels bij mij opgeroepen had die ik nu met iedereen wilde bespreken. Ze keek een beetje vreemd op en vroeg mij of ze iets verkeerds gedaan had. Ik knikte van nee en zei dat ze ons allen wel verrast had met haar spontane bezoek. Mij daarmee wel overrompeld had omdat ik nog nooit had meegemaakt dat een vrouw die ik nauwelijks kende zo maar naakt mijn slaapkamer binnenstapte en zich aanbood voor seks. Ik herhaalde daarna min of meer hetzelfde als wat ik eerder vanochtend tegen Karin en Wilma gezegd had t.w. dat jullie vrouwen blijkbaar minder moeite hebben met seks met anderen dan ik, misschien ook voortkomende uit hun regelmatige bezoekjes aan seks- en parenclubs. Dat ik anders in elkaar stak, eerst een soort klik wilde hebben met een vrouw voordat ik seks met haar had.

En ik nu na het leuke samenwerken van eerder vandaag, de prachtige manier van waarop ze gereageerd had op Tim, en ten slotte haar meer intiemere ontboezemingen van zonet, een heel fijn gevoel bij haar gekregen had. Als laatste vroeg ik hoe zij afwist van onze voorliefde voor BDSM, omdat ze zich zo aanbood bij mij?
Liesbeth bedankte voor mijn oprechtheid en wees naar de open ramen. Lachend zei ze dat ze gisteren e.e.a. had mee kunnen beluisteren en geil geworden was. En ja, ik had wel gelijk met mijn aanname dat ze minder problemen had met seks met onbekenden door die bezoekjes aan seksclubs en zij daarom gisteren ook de stoute schoentjes had durven aantrekken.

Ik knikte begrijpend en zei tegen haar: “We hebben wel een afspraak hier in huis, en dat is dat we geen seks hebben met onbekende mensen. We stellen onze privacy erg op prijs net zoals de veiligheid van onze kinderen. Dus mocht je ergens een leuke man tegenkomen, ga dan naar je eigen appartement of een hotel, aub. Eventueel kun je ons dat laten weten zodat je zoon niet ongerust wordt. Ok?”

Liesbeth knikte bevestigend, waarop ik vroeg hoe het haar dan gisteren was bevallen. Ze keek een beetje vreemd op van mijn vraag en vervolgens onzeker naar Wilma en Karin. Ik zag het en zei: “Je kunt hier alles echt open en eerlijk vertellen, daar leren we ook van voor een volgende keer.”

Hoofdstuk 63. Liesbeths terugblik.

Ze keek daarop alleen naar mij bij haar antwoord. Iets wat op zich al meer dan genoeg zei: “Deels lekker maar voor het overgrote deel ook weer niet. En dat komt niet doordat je bent weggegaan. Ik heb echt een tweeslachtig gevoel over de avond. Ik kan er echt van genieten misbruikt te worden. Wat ik echter miste was de aandacht voor mijn wensen, en respect. Nooit, echt nooit werd mij iets gevraagd, ik was voor hun niet meer dan een ding, een gebruiksvoorwerp. Ook na afloop, ze lieten me alleen, aan mijn lot over, gingen gewoon weg op zoek naar jou.”
Ze zat er een beetje teneergeslagen bij, en durfde nauwelijks naar Wilma en Karin te kijken. Die er nu ook wel onthutst bijzaten. Ik nam Liesbeth’s handen in de mijne en zei: “Dank je wel, en ja ik had die indruk ook al gekregen. Het spijt me dat ik niet ingegrepen had, maar Manon had een nachtmerrie en dat was de reden waarom ik jullie verlaten had. En toen ik wat later een blik naar binnen wierp, waren jullie zo heerlijk bezig en veronderstelde ik dat alles goed gekomen was. Iets waar ik me dus in vergist had. Sorry.”

Ik keek naar Wilma en Karin die er nog altijd erg stil en verslagen bijzaten. Zo te zien ook niets toe te voegen hadden aan haar verhaal, zelfs geen sorry. Dus ging ik maar verder: “Kijk Liesbeth, je hebt zo net gehoord dat we een enerverende periode achter de rug hebben. Een half jaar geleden stond ik op het punt om te scheiden van Wilma, maar met behulp van Karin hebben we ons hervonden. Karin zei het zojuist ook al dat we een positieve draai aan ons leven gegeven hebben, ook aan dat van haar trouwens. Maar dat betekent nog niet dat we er al zijn, verre van dat. We zijn in beweging, aan het aftasten zogezegd zonder elkaar tekort proberen te doen maar elkaar juist in haar of zijn waarde te laten. En dat is geen gemakkelijk proces, zeker niet gezien waar we vandaan komen. Ik vertel je dit nu, want het is niet meer dan eerlijk en nadat je alles gehoord hebt, kun je nog terugkomen op je besluit en terugkeren naar je appartement of besluiten te blijven. En blijf je dan zie wij jou en Tim als leden van onze familie en worden jullie ook in onze besognes meegezogen. Daarom was ik gisteren niet zo gelukkig met die snelle beslissing van de kant van Wilma en Karin. Nu weet je dat het niet zo maar iets is waar je instapt. Gisteravond heb je een klein voorproefje gehad en helaas is dat niet helemaal naar wens gelopen. Persoonlijk zie ik je graag blijven en daarom breng ik dit op tafel, speel ik open kaart met jou. Zodat je een gevoel krijgt hoe we dit proberen aan te pakken en we jouw inbreng even waardevol en belangrijk vinden, als die van ieder ander van ons.

Hoofdstuk 64. Een profielschets van Wilma (en Karin).

Kijk Liesbeth, ik ga hier niet omheen draaien, en zeg het zoals ik het was. Zoals je zoals al mij of meer gehoord hebt was Wilma de laatste jaren niets meer en minder dan een hoer. Eerst overspel, daarna prostituee, de ster op avonden in seksclubs als ze acte de présence gaf en ten slotte ook nog eens de slavin van een meester. Ook werkende als Mrs. of sub in zijn sm-club, als pornoster op streamingsites en in pornofilms. Dat alles buiten mijn medeweten om, en het is helaas ook ten koste van de kinderen gegaan. Ik zag Wilma verschrikt kijken toen ik haar voor het eerst zo omschreef, gevolgd door een blik van berusting.

Ik realiseerde me dat het pas de eerste keer was dat ik Wilma zo typeerde. En terwijl ik dit zo over haar zei, leek het nu pas echt tot mij door te dringen wie of wat ze echt was geweest en deels nog wellicht was. Die opgedane ervaringen kon je ook niet zomaar uitwissen, het is deel van wie je bent. Ikzelf houd totaal niet zo van dit soort typeringen, het plakken van etiketjes, maar ja hoe kon ik anders omschrijven hoe ze haar geld voor een deel verdiend had en haar vrije tijd vaak invulde. Ik had me hier ver weg van gehouden omwille van onze kinderen, het weggestopt zoals zoveel eigenlijk en min of meer de kop in het zand gestoken. Maar dit is wat ze ook geweest is, naast haar werkzaamheden in de financiele dienstverlening. Het heeft uiteindelijk toch ook haar karakter mede gevormd, en daar heb ik wel commentaar over gehad. Dit deel van haar moet ik ook onder ogen zien , accepteren anders gaat dit niet werken tussen ons allen.

Karin heeft net als jij te maken gehad met huiselijk geweld. Was in haar vrije tijd ook Domina, maar dan voor eigen plezier en alleen met vrouwen. En waarschijnlijk heb je al gezien of gehoord dat ze zwanger is, van mij voor de goede orde.

Maar nogmaals, wij zijn nog zoekende in deze zeg maar menage a trois , heeft deze nog niet zijn uiteindelijke vorm gekregen. En zoals ik het nu zie en ervaar, zijn zij erg verliefd op elkaar, vrijen veel met elkaar en tot mijn spijt spaarzaam met mij.
De afgelopen nacht heb ik hier ondermeer mijn gedachten overlaten gaan, naast andere aspecten van onze relatie waar ik nu even niet gelukkig mee ben. Eigenlijk heb je onbewust de aanzet daartoe gegeven, doordat ik me verbaasde over hoe ze jou behandelden. Nu heb ik weinig ervaring met BDSM, maar ik dacht altijd dat respect voor elkaar, stopwoorden en het respecteren van elkaars grenzen pijlers van een BDSM-relatie waren. Vandaar ook mijn vraag van zojuist. Zoals ik het nu zie, na jouw woorden, lijkt het me grofweg zo dat ze jou als een speeltje hebben gezien en gebruikt. Net zoals je vaak ziet bij kleine kinderen die een cadeautje krijgen, dat uitpakken, ermee gaan spelen zonder eerst de gebruikershandleiding te lezen. En het na afloop in een hoek gooien en er niet meer naar omkijken”. Liesbeth keek me verbaasd aan en reageerde met: “Ja zo zou je wel kunnen omschrijven hoe ik mij voelde na afloop.”

Na dit gehoord te hebben draaide ik me om naar Karin en Wilma, die nu stil en beschaamd voor zich uit zaten te kijken. En vervolgde mijn verhaal: “Ik kan je gedeeltelijke teleurstelling zeer goed begrijpen, omdat mij geregeld hetzelfde overkomt. Nogmaals we zijn aan het aftasten, maar bij tijd en wijle krijg ik het gevoel dat de dames er al uit zijn, hun eigen weg gaan en besluiten voor ons allen nemen. Zoals gisterenmiddag toen ze, zonder jou en mij te vragen, al hadden besloten dat je kon intrekken. Of hoe ze jou behandeld hebben, op een manier die echt niet afgesproken was. Al helemaal niet te spreken van het feit dat ze van mij een opdracht gekregen hadden om je te testen, en om niet te mogen klaarkomen. Op de koop toe hebben ze speeltjes gebruikt die ik niet kende en dus ook geen toestemming voor gegeven had. Nee, ze hebben alle afspraken aan de laars gelapt, hun eigen spel gespeeld, zijn hun eigen gang gegaan en hebben helemaal niet naar mij omgekeken of mij zelfs maar voor een moment gemist. Ze doen alsof dit huis van hun is, zij de baas zijn en alles bepalen. En dan spreek ik nog niet eens over het feit dat ze geen oog en oor voor de kinderen hebben.“

Hoofdstuk 64. Tussenrapportage van onze relatie

Nog altijd kijkend naar Karin en Wilma vervolgde ik mijn verhaal: “Ik voel me bij jullie als het vijfde wiel aan de kar, in de steek gelaten soms. s’Nachts in bed liggen jullie in elkaars armen te slapen en laten mij links liggen. Of vrijen stiekem denkende dat ik al slaap. En Karin, de kinderen vinden je minder leuk dan vroeger en hebben, denk ik, ergens gelijk, je bent veranderd. En jij Wilma, ik twijfel er echt aan of je wel van me houdt. En heel soms komt de gedachte bij mij op dat jij Karin meegesleept hebt naar je Meester en zij misschien ook wel voor hem bezweken is?”

Bij deze laatste zin schrokken de dames op, keken elkaar aan en zag ik ze rood worden en een beetje beschaamd kijken, niet wetende wat te zeggen. “Het zou toch niet?”, dacht ik bij mijzelf, maar het zaadje voor de achterdocht was gelegd.

Ik keek weer naar Liesbeth en zei : “Nogmaals het is een proces, we zijn zoekende en wat ik zojuist gezegd hebt hoort daartoe. Alleen zo kunnen we verder komen door niet alleen dit soort gevoelens te bespreken, ook de mooie en inspirerende emoties te tonen, zoals vanmiddag met de muziek. En dat was er slechts een, ik kan je zeggen dat die mooie momenten de mindere overschaduwen. Anders hielden we dit ook niet vol.

En ik ben meer dan blij dat ik mede dankzij jou komst, mij bewust geworden ben van mijn onderbuik gevoelens en deze zojuist heb kunnen verwoorden. Maar dat is nu bijzaak het ging erom jou een beeld te schetsen van de situatie waarin je beland bent. En dan de hamvraag: Wil je nog blijven na dit alles aangehoord te hebben?”

Ze knikte van ja en zei: “Nu zelfs meer dan ooit. En kan nu zelfs nog beter begrijpen waarom Tim jou wel als vader gewild had. Ik vertrouw jou 100% Martin, en zoals je zegt: jullie zitten in een proces van aftasten en vorm geven. Ik zou daar graag ook een plek voor Tim en mij tussen willen reserveren als jullie denken dat daar ruimte voor is en jullie dat ook aankunnen?” Ik keek haar verbaasd aan en vroeg: “Weet je dat wel zeker want je hebt nog niet het antwoord van de dames gehad op mijn eerdere opmerkingen?”
“Ja” antwoordde ze: “Ik vertrouw volledig op jou en het oordeel van Tim.”

Ik keek naar Wilma en Karin die nog altijd opvallend stil waren. “Nou dames, wat hebben jullie op dit alles te zeggen?”

Hoofdstuk 65. Een wrange grap.

Opeens stond Karin op en zei: “Ja Martin, je hebt gelijk het is een proces en we zijn of beter waren zoekende. En ook heb je er gelijk mee dat Wilma en ik elkaar gevonden hebben en eruit zijn. Blijkbaar is dat balletje nog niet helemaal gevallen bij jou, dus zal ik het je maar vertellen. Wilma en ik zijn vanaf nu de baas en bepalen wat er hier gebeurd. Jullie 2 zijn vanaf nu onze sletjes dus dat gezeur is vanaf nu voorbij. En als je er niet mee kunt omgaan Liesbeth dan accepteren we dat en was dat van gisteravond eenmalig. En met jou Martin gaan we alles bespreken, en willen we alles van jou hebben inclusief je bankgegevens, bankpassen etc. En ja, we zijn bij de Meester van Wilma langs geweest en dit idee kwam van hem. Hier ben je onze slaaf, wij en jullie straks ook zijn zijn slaven. En dat zal ook later voor de kinderen gelden.”

Ik stond even met open mond te kijken voordat een woede in mij omhoog borrelde. Op dat moment barstte Karin in lachen uit en kwam op ons toegelopen. “Sorry Martin, grapje van mij” en ze moest weer lachen. Diep in mij was ik nog altijd laaiend, en het was Wilma die me kalmeerde en tegen Karin zei dat het een onsmakelijk grapje was. Dat bracht de rust terug maar ik kon het niet vermijden bij tijd en wijle een geërgerde blik op haar te werpen. Want deze grap was me echt in het verkeerde keelgat geschoten.

Wilma nam nu het woord: “Je verbaasd me iedere keer weer opnieuw, Martin, hoe jij de spanning uit een pijnlijke situatie kunt halen. Ik voel je boosheid en ook jouw teleurstelling Liesbeth. En begrijp hoe egoïstisch wij ons gedragen hebben. We hebben ons” en ze keek daarbij naar Karin ”mee laten slepen door onze gevoelens, wij beiden, niet alleen ik. Martin’s woorden van zojuist dat we hem links hebben laten liggen kloppen helemaal, daar hebben Karin en ik het eerder vandaag ook over gehad. Martin heeft het eerder ooit gezegd: Voor een relatie moet je hard werken, iedere dag het liefst zien alsof het de eerste dag is. We zijn dat vergeten in ons egoïsme, misschien wel arrogantie of wellicht angst, ik weet het niet. Door jou, Liesbeth, zijn onze ogen in ieder geval opengegaan. Niet zo zeer omdat Martin je avances maakte, integendeel. Hij behandelde jou als ieder ander, vol aandacht, meelevend, meedenkend en proberend samen tot een oplossing te komen, eentje die voor ons allen zou werken. Wij zagen hoe jij reageerde op zijn houding en dom genoeg benam ons beiden dat de adem. En namen we het initiatief of de controle over. Nogmaals vreemd misschien maar we waren beiden jaloers op jou en dat was onverwacht en onterecht. We deden jou en zeker Martin daarin te kort. En Martin, het doet mij enorm veel pijn van je te horen dat je twijfelt aan mijn liefde. Ik houd ontzettend veel van jou, vertel me a.u.b. hoe ik je dat moet laten voelen?”

Karin nam hier het woord over van Wilma die even niet uit haar emoties kwam. “Het is vanavond al een paar keer gezegd, Liesbeth, maar we zitten midden in dat proces. Voor mij is deze situatie ook helemaal nieuw. Opeens lid zijn van een familie, weer van iemand, nee zelfs van 2 mensen houden na zovele jaren van eenzaamheid, en dan mijn zwangerschap. Ik had gedacht dat ik sterker was maar nu ben ik soms erg bang. Niet zozeer voor Martin, meer om dit alles te verliezen, en kan er daarom niet altijd even goed mee omgaan. Ook niet met de liefde die ik hier ontvang, van de meisjes, van Kaj en van Martin. Bij Wilma herkende ik ook die angst, dat onvermogen om die onvoorwaardelijke liefde te ontvangen. Al ligt dat bij haar anders, ligt daar een schuldgevoel aan ten gronde. We hebben hier hele gesprekken over gehouden, wat liefde nu precies is, etc, zelfs voordat we deze relatie aangingen. Ze weet dat iedereen hier van haar houd en Martin haar ondanks alles wat ze uitgespookt heeft, accepteert. Maar die woorden die Martin zojuist uitsprak toen hij haar beschreef als hoer, kwamen niet minder hard binnen bij haar. En dan niet zozeer omdat Martin haar vernederde, want dat deed hij niet. Nee, ze kwamen juist zo hard aan, doordat ze door anderen hiermee continu vernederd werd, jaar in jaar uit. Zij zich mede daardoor onwaardig is gaan vinden voor Martin en haar kinderen, niet goed of waardig genoeg om moeder en echtgenote te zijn.

Hoofdstuk 66. Spitsroeden lopen.

Het heeft voor haar tijd nodig gehad om hiermee om te leren gaan, en nog altijd is zij doodsbenauwd om iets verkeerd te doen, het te verpesten. Voor haar is het nog meer dan voor mij spitsroeden lopen. Het is een proces dat, weten we, maar soms hebben we het gevoel vast te lopen. En hij” zei Karin wijzend naar mij “blijft zo verdomde rustig alsof er niets aan de hand is. Ik zou hem soms willen wurgen om hem aan de praat te krijgen, als je dat maar goed weet, Martin. Misschien dat Wilma en ik juist daardoor zo naar elkaar toegegroeid zijn. Pas zojuist heb ik gemerkt dat hij niet stil zit, wel degelijk bezig is met onze relatie. Wilma had me er al voor gewaarschuwd, hij is rustig, overdenkt zaken en laat zijn emoties voor mijn gevoel te weinig zien.” Zich weer naar mij kerend zei Karin: “weet je wel hoe verdomd moeilijk dat voor ons is?” En vervolgens weer tegen Liesbeth: “Ja, jij bent meer dan welkom bij ons en met ons drieën krijgen en houden we hem wel aan de praat. Ik houd zielsveel van hem, dan mag je weten. En alleen al daarom is dit proces zo uitdagend en moeilijk omdat het voor ons alle drie en nu met jou erbij zoveel anders, mooier is. Een poli-amore relatie zeg maar en dat is een schitterende uitdaging.“

Wilma viel haar opeens bij: “Ik vind dit ook het mooiste proces wat ik ooit mee gemaakt heb. Ons huwelijk was al een wonder op zich en dat hebben we, of ik, ergens fout laten lopen. Dat snap ik nu, en de kans die ik nu geboden krijg om toch met Martin iets nieuws te mogen opbouwen is een geschenk, het mooiste wat me kon overkomen. En ook ik moet hier mijn weg in vinden, misschien is dat het wel Martin waardoor je twijfelt aan mijn liefde. Ik moet mijzelf opnieuw uitvinden, dat is ook zoveel spannender nu met Karin en jou erbij, zoals bijvoorbeeld die jaloezie gevoelens die soms opspelen. Het is zo mooi en intens, en in niets te vergelijken met die inhoudsloze seks die ik de laatste jaren gehad heb. Dit brengt me levensvreugde, liefde en geeft veel meer waarde en kleur aan mijn leven dan alleen die pure lustgevoelens.”

De 3 vrouwen keken, alsof het afgesproken was, stralend naar mij op. Liesbeth zei met een grote lach nu: “Je hoort en ziet dat vragen van mijn zijde overbodig zijn. Na dit aangehoord te hebben wil ik al helemaal niet weer weg. Ik had alleen gevraagd om af en toe met jullie seksspelletjes mee te mogen doen, maar zoals ik het van Karin en Wilma hoor, denken zij zelfs verder, aan een poli-amore relatie. Dat is wel een grote stap voor mij, en zeker erg snel. Maar dit wil ik wel een kans geven, zolang we het nog stil kunnen houden voor de kinderen. Ik wil Tim niet teleurstellen mocht het niet lukken.”

Voordat ik ook maar antwoord kon geven hadden de dames elkaar al omhelsd en gezegd dat ze daar wel in mee konden gaan. Opeens stopten ze en keken mij aan en zeiden: “Sorry Martin, we lieten ons weer meeslepen in ons enthousiasme. Ga je ook akkoord hiermee, schat.”

Hoofdstuk 67. Bezoek aan Wilma’s ex- meester.

Ik moest lachen en zei: “Ik hoor de hele avond al muziek in mijn oren. Eerst van onze kinderen, en nu van jullie alle drie. Slechts een valse noot” en ik keek even naar Karin “maar verder ben ik heel erg blij met alles wat jullie gedeeld hebben. En zeer ook met jou Liesbeth en ik hoop echt dat jullie hier bij ons het geluk vinden dat jullie verdienen. En Karin en Wilma, ik kan echt begrijpen dat jullie zich soms angstig en bang voelen. Ik heb dat ook, zeker toen jullie alleen maar met jullie twee bezig waren en mij links lieten liggen. Dat maakte me ook bang maar wilde of kon dat niet tonen omdat ik de kinderen niet opnieuw wilde confronteren met onzekerheid. Wilde het gewoon ook even aankijken want verandering is altijd moeilijk. Dus echt rustig was ik niet. Wellicht wordt het makkelijker met Liesbeth erbij. Maar ik blijf met een vraagje zitten. Waarom werden jullie zo rood toen ik die meester van Wilma aanstipte? “

Opnieuw bloosden ze en weer kwam er een ongemakkelijke stemming. Dus zei ik: “Jullie hebben hem dus bezocht? Is het daar bij gebleven of zijn er andere zaken die ik moet weten?” Wilma keek Karin aan en zei toen: “Karin is op mijn verzoek afgelopen maand meegegaan. Ik durfde niet alleen te gaan en mijn gevoel zei dat het beter was als Karin meeging in plaats van jij, wat ook bleek te kloppen. Ik heb hem alleen gezegd dat ik niet met hem verder wilde gaan, niet zakelijk en ook niet meer als zijn slavin. Ook niets meer van hem wilde weten of horen. Dat ik voor jou en ons huwelijk gekozen had, wilde proberen dit te redden.”

Karin knikte ter bevestiging en vulde aan: “Hij heeft iets woest aantrekkelijks, iets erg primitiefs ook, over zich, is erg charmant en voorkomend. Ik kan wel begrijpen dat vrouwen zich tot hem aangetrokken voelen, zeg maar voor hem vallen. Ik mocht hem echter niet, vond hem zelfs erg eng. Toen hij dat door had veranderde zijn houding naar mij toe, naar Wilma bleef hij voorkomend. En hoewel hij vriendelijk bleef, waren zijn ogen keihard, kil is misschien een betere omschrijving. Hij was woedend en hield zich mijns inziens in omdat ik erbij was. Het is mijn vaste overtuiging dat hij niet zo netjes gebleven was, als jij was meegegaan met Wilma, Martin. Die man is in en inslecht en ik kan niet begrijpen waarom Wilma ooit van hem gehouden heeft en zijn slavin geweest is. Op mij komt hij als een sadist over. Iemand die wraakzuchtig is, en al helemaal niet tegen zijn verlies kan. Echt een onplezierig en gevaarlijk figuur maar dat is hopelijk verleden tijd nu. Wat ook beter is zo. “

Ik was een beetje veel boos omdat dit achter mijn rug om geschied was, zelfs nooit met mij overlegd of achteraf gedeeld. Tegelijkertijd ook opgelucht dat het goed afgelopen was en we eindelijk rustig door konden gaan: “OK, het is wellicht beter zo, dan kunnen we dit hoofdstuk ook definitief afsluiten, en deze pagina nu omslaan. Het is langzamerhand tijd om een nieuw hoofdstuk te gaan schrijven en ik denk dat we na vandaag voldoende aangrijpingspunten daarvoor hebben. Laten we om te beginnen deze dag eens feestelijk afsluiten door een fles champagne open te trekken en te toasten op dit nieuwe begin.” De spanning op het gezicht van Karin en Wilma verdween en er kwam een opgeluchte blik en lach voor in de plaats. Ze vlogen me nog niet om de hals maar de blijdschap was er niet minder om. Dit moest al dit tijd op de maag gelegen hebben, besefte ik opeens.

Hoofdstuk 68. Liesbeths nacht

En liet het daar voor het moment maar bij. Voor mij was dit Liesbeth haar dag en iets later nam ik haar mee naar boven, naar onze slaapkamer. Met de opmerking dat zo een prachtige dag ook een mooie afsluiting verdiende en zij nog wat van mij te goed had. Dat toverde een lach op haar gezicht, een lach welke die avond en nacht niet meer zou verdwijnen, zelfs aanstekelijk werkt. Ze antwoordde alleen maar: “Ik laat me graag nog een keer verrassen door jou, want dat was het de hele dag al voor mij, eentje vol met verrassingen.”

Wat een heerlijke en prachtige vrouw was ze. Had ik de vorige avond slecht een glimp van haar mooie lichaam gekregen, nu kon ik er volop van genieten. Een vrouw die goed verzorgd was, maar niet slank of dik. Daar tussen in en dat deed haar goed. Ze had de aanleg, net als de Karin en Wilma eigenlijk ook, voor een Rubens lichaam, meer ook niet. Maar dat gecombineerd met de soepelheid maakte het plaatje zo mooi. Een plaatje dat wat later nog mooier werd doordat Karin en Wilma zich bij ons voegden. Eerst alleen maar toekeken, Liesbeth nu die seks en liefde gunden die ze de avond daarvoor gemist had.

En daarna werd gewoon een nacht vol liefdevolle, tedere en gepassioneerde seks, met alle aandacht voor al haar verlangens. Die niet alleen door mij, maar wat later ook door Karin en Wilma ingevuld werden, toen zij zich bij voegden en opgingen in ons spel. Mij direct iets te drinken gaven waardoor ik het langer kon volhouden, en ook nog eens een penisring omdeden. Om de simpele reden dat zij ook wilden genieten van mij, zodra Liesbeth ‘genoeg’ van mij had. Die alleen maar bij die opmerking vrolijk reageerde met: “Dan kunnen jullie lang wachten.”

Uiteindelijk werd het een lange nacht, waarin ik op een bepaald moment niet meer kon zeggen wiens tiet ik nu in mijn mond of handen had, of wiens kutje ik aan het beffen of neuken was. Het deed er ook niet toe, het was gewoon een heerlijke orgie waarin ieder aan zijn of haar trekken kwam, we alle vier volop genoten. Er geen sprake was van onderdanigheid of dominantie, maar gewoon gelijkwaardige seks waarin ieder zijn of haar emoties de vrije gang durfde te laten gaan. Het meest opmerkelijke voor mij was dat bij iedereen, ook bij mij, de hele tijd een lach op ons gezicht was en bleef. Zelfs tijdens onze orgasmes en dat was een onbeschrijfelijke ervaring, voor ieder van ons. Lachen heeft vele goede effecten op het lichaam, net zoals seks. Maar de combinatie slaat alles, zolang je kunt of durft te ontspannen. En het speelse karakter van deze nacht droeg daar haar steentje aan bij.

Tegen het einde viste ik die Facebull gag uit ons assortiment speeltjes, en plaatste deze, tot verbazing van de vrouwen, op mijn gezicht. Wenkte naar Liesbeth die zich, nu met een grote en geile lach op haar gezicht, deze kans niet liet ontnemen en met groot genoegen er over heen zakte en die pik begon te neuken. De twee anderen konden nu niet erg lang blijven stilzitten of toekijken, waarop Wilma mijn pik naar binnen hapte terwijl Karin de dubbele strap-on pakte en haar vervolgens van achter nam. Zeg maar een spontaan en overheerlijk toetje aan het eind van een fraaie avond en nacht. Met alleen maar lachende en vrolijke gezichten, of zoals Liesbeth het achteraf omschreef: “Voor het eerst sinds zeer lange tijd durfde ik mij weer helemaal te laten gaan, was ik weer eens mijzelf. Al deze uren, eigenlijk ook al vanmiddag, heb ik zowel lichamelijk als geestelijk vreselijk genoten, hoefde mij ook niet meer in te houden, geen enkel moment was ik angstig. Jullie raakten iets in mij, haalden blijkbaar iets naar boven dat ik heel lang en erg diep weggestopt had, veiligheid en vertrouwen.”

Voordat ze mij ook maar kon bedanken, lag ze al in de armen van Wilma en Karin, en alledrie lachten en huilden tegelijkertijd. Een totaal ander beeld, eigenlijk het tegenovergestelde zelfs, van de nacht daarvoor toen zij haar ‘misbruikt’ hadden. En ik moest tot mijn spijt erkennen dat ik geen sodemieter begreep van de vrouwelijke emoties. En niet alleen dat, maar ook dat het voor ons mannen een illusie was om daar ooit grip op te krijgen. Wij echt op 2 verschillende planeten, Mars en Venus, leefden, en blij mochten zijn met dit soort momenten van inkijk in hun leven.

Dus stelde ik me maar tevreden met hun uitleg, dat wat voor Liesbeth gold ook voor hun zo was. En meer nog, dat zij ingezien hadden dat jaloersheid hier niet op zijn plaats was, zij ons maar meer nog zichzelf tekort deden met dat domme gedrag. Deze ontboezeming maakte mij wel duidelijk hoeveel deze vrouwen van mij hielden, en hoe mooi de seks vanavond met ons vieren wel niet was. Zeker het slot, dat zo speels en verrassend was.

Hoofdstuk 69. Liesbeth helpen met haar lessen.

Met zijn allen hebben we deze zondag en vervolgens de periode daarna vrijwel elke middag of avond samen met Liesbeth gewerkt aan het lessen. Ik had zelfs nog wat extra software aangeschaft zodat we samen met haar kleine leuke lesjes opzetten, en deze vervolgens bewerkten met de software voor (her)gebruik. En daar waar Liesbeth in het begin nog erg schuchter, zeg maar onbeholpen was, vervloog dit gedrag snel en zagen we een enthousiaste, gedreven en initiatiefrijke vrouw ervoor in de plaats terugkomen. Al snel kon ze niet alleen met de software overweg, maar had ze ook andere ouders succesvol benaderd om mee te helpen met het aanleveren van materiaal. Zo verzamelde ze over de tijd erg veel filmpjes. Niet alleen video opnames maar ook kleine fotocompilaties en zelfs kleine tekenfilms of animatie’s.

Dit alles inspireerde Karin en ook Wilma. Wilma had, zoals ik verderop zal vertellen, al ervaring met het ontwikkelen van ‘lesmateriaal’ en dat kwam goed van pas. Karin begon in eerste instantie met het maken van kleine tekeningen die ze vervolgens aan elkaar plakte en daar een animatie van maakte. Wat weer inspirerend op de anderen werkte, zelfs op Liesbeth’s leerlingen. Zo ontstond in een erg korte tijd een erg mooie flow, niet alleen bij ons thuis maar ook bij haar leerlingen, sommigen van hun ouders.

En had ook weer een sneeuwbaleffect op haar school en collega’s die haar initiatief opvolgden. En in het verlengde daarvan werd de beveiliging van de computers steeds belangrijker, waarvoor ik Harm inschakelde, wat een mooie spin-off voor zijn bedrijfje op het gebied van (computer) beveiliging betekende.

Hoofdstuk 70. Aanpassen aan nieuwe gezinsleden.

De weken daaropvolgend was het mooi om te zien hoe Liesbeth en Tim opbloeiden. Vooral Liesbeth, die naast de goede klik met ons, volledig tot zichzelf kwam omdat ze Tim kon loslaten. Ze zag hoe hij tot rust of wasdom kwam bij ons thuis. Hij de ruimte, zowel letterlijk als figuurlijk, kreeg om zich te ontplooien. En met het wegvallen van die last alle tijd voor zichzelf kreeg, iets waar ze erg lang niet geen tijd voor genomen had. Beiden integreerden geruisloos in ons gezinsleven, en wij kregen nu een heel erg mooie en ook geile versie van Liesbeth te zien. Al had de pandemie nu wel toegeslagen en verlieten we alleen voor het hoogstnodige het huis, toch heerste er een ontspannen en vrolijke stemming.

Karin en ik profiteerden op onverwacht wijze heel erg veel van onze inspanningen om Liesbeth te helpen. De ideeën die we hadden om haar lessen te verlevendigen, prikkelden onze creativiteit op een zodanige wijze dat we deze begonnen toe te passen in onze eigen werkomgeving. Wat erg goed opgepikt door onze respectievelijke klanten, hen op onverwachte wijze inspireerde en voor zowel voor Karin en mij een boost gaf aan ons werk.
Wat meegenomen was omdat de fysieke contactmomenten vanwege de pandemie tot het absolute minimum beperkt werden, en dit een met open handen ontvangen alternatief was. Voor onze respectievelijke klanten een andere manier van communiceren was die, in ieder geval voor mij, bijzondere resultaten opleverden. En ondanks het feit dat Karin en ik verschillende doelgroepen hadden, leerden we van elkaar, deelden we ervaringen en ideeën uit.

Wat mij vanaf het begin al direct verwonderd had, was hoe soepel Liesbeth en Tim in ons gezinsleven opgenomen werden. Het gesprek, de dag na hun binnenkomst, had voor ieder van ons louterend gewerkt, ons met name de ogen geopend voor wat dit voor onze kinderen wel niet betekende. Gelukkig had dat muziekoptreden die tweede avond al een mooie stap in de goede richting gedaan, en door hun nauw te betrekken bij het ontwikkelen van materiaal voor Liesbeths lessen verliep alles verder zonder noemenswaardige strubbelingen. Zelfs de nachtmerries van Manon verdwenen na verloop van tijd.

Hoofdstuk 71. Hernieuwde dynamiek.

Ik had daar een week of 3 later op een zondagochtend in bed een opmerking over gemaakt, waarbij het niet specifiek over Liesbeth en Tim ging, maar meer in zijn algemeenheid over alle veranderingen sinds het begin van het jaar. En hoe soepel dat allemaal eigenlijk verlopen was. Deze periode voor mij, emotioneel gezien dan, op een bepaalde manier een openbaring was geweest en zeer verfrissend. Om zo stapsgewijs, zeg maar in stappen van anderhalve maand, je ‘gezin’ aangevuld te zien worden met twee (uiteindelijk zelfs drie) vrouwen, zwanger of al met een kind, was toch iets ongebruikelijks.

Als antwoord kreeg ik alleen maar lachende gezichten te zien, en begonnen zij mij te vertroetelen, of beter te kietelen, in bed. Zo lieten ze me nog een tijdje in het ongewisse, terwijl zij zich verkneukelden. Totdat Wilma mij uit mijn ‘lijden’ hielp.

“In mijn ogen” zo begon ze “komt dit met name doordat jij dingen gewoon oppikt, je niet bij een situatie neerlegt of eindeloos blijft praten. De basis van dit alles komt door jouw, soms zelfs originele, stijl van omgaan met uitdagingen: doen, en minder praten, ofwel het adagium van Feijenoord: “geen woorden maar daden” . Dan heb ik het bijvoorbeeld over hoe je toen met Wouter en Marcel bent omgegaan, geen oeverloze gesprekken met mij hebt gevoerd, maar simpel het probleem bij de wortel aanpakte en uitroeide. Maar niet voordat jij mij met de situatie geconfronteerd had, uitgezocht hoe ik er in stond, en toen hupsakee het hebt aangepakt. Karin deed vlak voor oud en nieuw trouwens iets vergelijkbaars, die kende jou blijkbaar ook heel goed.”

Haar woorden zetten me aan het denken en ik liet even de laatste paar maanden, de periode na nieuwjaar, in mijn gedachten de revue passeren.

Hoofdstuk 72. Een nieuw perspectief voor Wilma?

In deze paar maanden had Wilma alleen nog maar 3 dagdelen per week als financieel directeur gewerkt, en was ook in de laatste fase van haar studie beland. Ze had tijd genoeg over, en liep met de ziel onder haar arm, op zoek naar een leuke en zinvolle tijdsbesteding.

De grootste verandering betrof toen echter ons seksleven. Die in deze periode een verrassende wending nam, en niet alleen doordat Karin en in een later stadium Liesbeth erbij kwamen.

Nee, na die sessie met Karin juist voor het begin van het nieuwe jaar, was de setting al veranderd. In eerste instantie hield ik afstand van haar, en had zij ook veel sessie’s bij Karin. Toch kwam het onderwerp weer op tafel, en niet zozeer omdat Wilma behoefte had om seks. Nee, nu we in rustiger vaarwater gekomen waren, was de tijd rijp om hierover van gedachten over te wisselen. Haar verlangen naar seks was er zeker niet minder om geworden, dat was me deze laatste weken wel opgevallen. Wilma was nu eenmaal in haar eigen terminologie een ‘oversekste’ vrouw, er bestond gewoon een groot verlangen naar seks bij haar. Daar praatte ze sowieso in haar sessie’s met Karin veel over, maar ook wij moesten met onderwerp aan de slag. Nu ze haar eigen leven weer in de hand had, vroeg ik haar of ze al een idee had hoe ze dit nu wilde invullen, met of zonder mij.
Op dit moment bestond bij haar de behoefte om daarover na te denken nog niet echt, maar oriënteren kon ze zich altijd. Diverse opties passeerden de revue zoals b.v. door als escort te gaan werken. Wilma zei ten slotte dat ze er nog niet echt mee bezig was, dat ze eerst met mij in balans wilde komen, en dan zou ze wel verder kijken.

Waarop ik een wellicht dom idee op tafel had gelegd: “Er zijn zoveel vrouwen die ontevreden met de sex van hun mannen zijn, met het feit dat hun mannen niet de tijd en moeite voor hun namen, hun niet wisten te bevredigen. Ligt daar geen gat in de markt?”, vroeg ik haar. Wilma veerde op en vroeg: “Hoe bedoel je?”
“Nou ja,” zei ik “Er ligt duidelijk een probleem in de opvoeding van de mannen aan ten grondslag dat zoveel vrouwen niet gelukkig zijn, seksueel gezien dan”. “Ja en” vroeg Wilma: “Wil je dan een school opzetten waar je opgeleid wordt tot minnaar?” “Nou een school niet direct , maar waarom geen vorm van opleiding aanbieden? Veel jonge mannen zoeken een oudere vrouw en omgekeerd idem dito. Dus waarom niet op de een of andere wijze formaliseren. Je kunt om te beginnen wat videomateriaal ontwikkelen die bijvoorbeeld diverse aspecten van het vrouwelijk lichaam uitlicht en bespreekt, de erogene zones etc”.

Wilma liet het idee bezinken en zei: “Misschien heb je wel een punt. Mijn vriendinnen klagen regelmatig steen en been over hun seksleven en eerlijk gezegd bij al die mannen die ik over die jaren heb gehad, zat ook weinig goeds tussen. Nee schat, en daar bedoel ik niet jou mee, eerder Wouter. Je idee heeft wel wat, het spreekt me wel aan. Ik zal het eens ter sprake brengen in mijn vriendinnenclubje. Maar hoe denk je dan dat ze praktische ervaring kunnen krijgen. Moeten we hun als gigolo verhuren.” En daar had ze wel een goed punt mee, zover had ik nog niet doorgedacht.

Deze korte gedachten uitwisseling had voor een sneeuwbaleffect gezorgd, en voor mij persoonlijk wel met erg verrassende gevolgen. Wilma had het idee niet alleen in haar vrouwengroepje op tafel gegooid, maar ook met Karin besproken. In het begin werd er een beetje lacherig over gedaan maar naarmate er wat meer over gefantaseerd werd en ideeën op tafel kwamen, werd iedereen er in meegetrokken. Zij kwam dan ook gematigd positief naar huis, vertelde hoe het idee gevallen was.

Ik had alleen maar geantwoord met: “Ok, ze zijn er niet negatief over, dat is al een goed teken. Je hebt nu een zaadje geplant, de volgende keer moet je wat doortastender optreden. Vraag hun bijvoorbeeld om een paar lijstjes in te vullen, zoals:
a. Wat vinden jullie nu lekker om te doen?
b. Wat zouden jullie graag nog eens doen?
c. Waar fantaseren jullie zoal over?

Leg deze lijstjes vervolgens naast elkaar, vergelijk ze en maak een top 5 lijst van elke groep en deel jullie dan op in groepen van 2 of 3 en begin met dingen uit te werken. Het hoeft nog niet professioneel te zijn. Zo houd je het overzichtelijk en behapbaar, krijg je er ook langzamerhand meer ervaring mee.

zij had erover nagedacht en was er later die dag op teruggekomen : “Ik denk dat het misschien wel kan gaan werken, de beste aanpak is. Help je me dan?”
Ik: “Natuurlijk lieverd wil ik je helpen met de website als je dat wilt.” “Dat ook, maar als wij nu eens beginnen met een filmpje te maken. Het hoeft toch nog niet perfect te zijn, maar een begin. Dan kan ik dat eens aan de dames laten zien en krijgen ze een gevoel erbij, bijvoorbeeld over de vagina?”
Ik: “Best hoor, schrijf dan eens op wat je allemaal wilt laten zien en bespreken?” Ik zag een grijns op haar gezicht en vroeg me af waar ik me nu weer mee ingelaten had.

Ik had vervolgens een layout voor een website ontwikkeld, die alleen toegankelijk was voor haar en haar vriendinnen, die deze lijst konden aanvullen met ideeën en wensen. En ook de resultaten van hun werk daarop konden plaatsten zodat iedereen het kon zien en feedback kon geven. Eventueel kon ze leden toevoegen als men dat ten minste wilde.“

Wilma was de dag daarna naar beneden gekomen met wat oudere biologie boekjes die e.e.a. beschreven en weergaven over het vrouwelijke lichaam. Erg ouderwets dat wel, maar voor nu voldeed het aan het doel. En wilde ze dat ik wat foto’s en een video van haar kutje, clitoris, vagina, etc maakte. Zogezegd zo gedaan en het liep natuurlijk uit op een ouderwetse partij hete sex. Vandaar die grijns bedacht ik me later, want een vervolg video moest gaan over de stimulatie van e.e.a.

Op mijn PC had ik software om cursussen en workshops mee te ontwikkelen die ik uiteindelijk via het internet of andere wijze aanbiedt aan mijn klanten. Samen met Wilma hadden we een kleine les gemaakt over dit onderwerp. Haar materiaal en de foto’s en video waren erin meegenomen. Ik had het nog niet op het internet gezet maar Wilma kon het wel demonstreren via haar laptop. Het was nog erg basaal maar het ging slechts om het idee erachter.

De ochtend daarna was een vriendin van haar op bezoek gekomen en Wilma had haar de presentatie laten zien. Bij nader inzien waren ze toch niet zo tevreden en wilden wat kleine aanpassingen doorvoeren. En vanzelfsprekend moesten de foto’s opnieuw gemaakt worden en weer werd mijn hulp ingeroepen. Eenmaal boven aangekomen had ik beide dames naakt op bed aangetroffen. En nieuwe foto’s gemaakt, nu van 2 kutjes en ook de stimulatie, eerste voorgedaan door beide dames en als afsluiting door mij.

Dit eerste probeersel was in haar vriendinnenclub gepresenteerd en de dames waren onder de indruk geweest en zeer enthousiast. Wilma had daarop mijn idee over van het maken van lijstjes voorgesteld, wat aanslagen was. De groep van 6 vrouwen was vervolgens opgedeeld in 3 groepjes van 2 en ieder groepje kreeg uit elk lijstje een onderwerp. Ze waren vervolgens aan de slag gegaan, hadden materiaal verzameld en ontwikkeld, foto’s en zelfs video’s gemaakt. Al snel bleek dat zij hier met hun echtgenoten over gesproken hadden en dat deze maar al te graag meewerkten. Sommigen Wilma al hulp aangeboden bij het ontwikkelen van diverse modules (en ik heb van Wilma begrepen dat het daar soms niet bij gebleven was.) E.e.a. had naast het maken van de diverse onderwerpen uiteindelijk ook geleid tot een kleine maar zeer actieve swingers groep, waar Wilma incidenteel aan deelgenomen had.

Zij had me ook al op de hoogte gesteld van het feit dat zij Karin hierbij betrokken had, niet zozeer bij het ontwikkelen van het materiaal, maar bij het evalueren daarvan. Uiteindelijk was zij seksuologe en kon vanuit die achtergrond tips en meer geven. Zoals bijvoorbeeld aandacht besteden aan de dikte en grootte van een pik, omdat veel jongens en ook mannen daar onzeker over waren. En soms genoegen namen met een rol als Cuckold. Omdat ze meegingen in het idee dat hun partner te kort kwam, en eigenlijk niet in hun eigen sterkte stonden. Het in haar ogen soms de verkeerde keuze was, niet paste bij het profiel of karakter van die man. .

Hoofdstuk 73. Het voordeel van samen dingen doen.

Deze gedachten flitsten zo door mij hoofd, en ik begreep waar ze op doelde. Ja, ik ben niet iemand van lange verhalen of gesprekken, ben praktisch ingesteld, uiteindelijk komt het er toch op aan wat en hoe je het doet. Dus stuurde ik vaak daarop aan, door ideeën voor te dragen, en indien nodig een steentje bij te dragen. Maar niet bij de pakken neer te gaan zitten, want dan kom je geen stap verder. Het hoefde ja ook niet de eerste keer goed te zijn, het gaat erom dat je begint met iets. Uiteindelijk leer je toch ook van je fouten.

Na deze overdenkingen, die niet langer dan een minuut of twee geduurd hadden, keek ik hun aan en zei dat ik het begreep. Waarop Karin reageerde en toevoegde: “Nee lieverd, het gaat niet zozeer om je praktische instelling, over jouw ideeën, meer om het hoe. Je betrekt iedereen erbij, en laat vervolgens het initiatief voor de uitvoering over aan degene die met de vraag of het probleem kwam. Voor ons kwam dat erop neer dat we veel samen deden, soms met zijn tweeën, vaker nog als gezin. En dat maakte het verschil, iedereen, ook de kinderen, voelde zich medeverantwoordelijk en is trots op wat zij of wij samen klaargespeeld hebben. Kijk maar eens hoe geruisloos, en ook vaak op speelse wijze dat gebeurd is, bijvoorbeeld het ontwikkelen van materiaal voor de lessen van Liesbeth. Of dat muziek optreden van de kinderen. Heb je ooit iemand horen klagen?”

Ik moest haar gelijk geven, had er eigenlijk nog nooit op deze wijze naar gekeken. Ik had er niets bijzonders achter gezocht, het bijna als vanzelfsprekend gezien, wat dus niet zo was. Hoe dom of beter onachtzaam kun je soms zijn. Maar dat werd me gelukkig niet kwalijk genomen. Integendeel zelfs, ze lieten me het bed niet uitkomen, ik had een ‘schuld’ openstaan, en het was tijd dat die geind werd. En mooiere en geilere schuldeisers kun je je niet wensen.

Hoofdstuk 74. Het oog van de orkaan.

Op dat moment wisten wij niet dat we ons midden in het oog van een orkaan bevonden, onze rust beetje bij beetje zou gaan verdwijnen.

En de eerste tekenen voor onstuimige tijden kwamen ook weer uit de hoek van Wilma. Op een doordeweekse avond kwam zij aanzetten met een voorstel om een grotere woning te kopen en te gaan verhuizen. Eigenlijk was dit een woning waar wij jaren geleden, voordat wij onze huidige woning kochten, van gecharmeerd waren. Maar het toen onze financiële mogelijkheden te boven ging. Nu kon het en Wilma kwam met een goed onderbouwd verhaal aanzetten, niet alleen financieel maar ook que wooncomfort etc. En wat ik over de jaren geleerd heb is niet te twijfelen aan haar financiële onderbouwing. De enige onzekerheid in haar plan was wat Liesbeth en Tim wilden. Na afloop van de pandemie terug naar hun stekkie of liever bij ons intrekken. In dat geval hadden we die extra ruimte hard nodig, anders niet. Zij en ook Karin konden dan hun appartement verhuren of verkopen, maar ook hier had Wilma een oplossing voor bedacht, t.w. verhuren. Omdat ze verwachtte dat de prijzen van de huizen in de nabije toekomst nog gingen stijgen, en dit een goede belegging was.
Beiden waren dolblij met dit voorstel en daarna ging alles in sneltreinvaart. Wilma had het dondersgoed voorbereid, petje af voor haar.

Veel later heb ik begrepen dat ze met dit voorstel kwam om liever geen liquide middelen te hebben, en zo mensen als die ex-meester van het lijf te houden.

Dit nieuwe huis lag op nog geen steenworp van onze huidige woning af, en we konden er bijna geruisloos naar verhuizen.

Maar dit bleek pas het begin van een erg roerige periode te worden.

Dit zal stapsgewijs duidelijk worden in de volgende delen.