Die doos chocola kocht ik bij de supermarkt in Veldhoven. Bij een benzinepomp langs de snelweg had ik die ook kunnen kopen, ware het niet dat ze daar dubbel zo duur waren. Sjongejonge… alsof er pure goudstaven in zo’n doosje zaten. Om vijf uur was ik thuis. Laptop open, nog even kijken naar eventuele belangrijke berichten van DT… Nee. Prima.
Douchen! Ik had stiekem best wel staan zweten in dat ziekenhuis. Snel sprong ik onder de straal en dat friste lekker op. Daarna nog even scheren en me enigszins fatsoenlijk aankleden: nette spijkerbroek, witte coltrui en een jasje daar overheen. Zo. En om tien voor zes belde ik aan bij de buren.
Fred Kamer deed open. “Ha, daar is onze dinergast… Kom binnen, Kees.” Annet stond in de keuken. “Hoi Kees! Lekker op tijd. Over een kwartier kunnen we eten.” De doos bonbons gaf ik aan Fred. “Je echtgenote is zo druk bezig in de keuken, dan geef ik dit maar aan jou.” “Lekker… Wil je een aperitiefje voor het eten? Ik heb een hele lekkere rode wijn staan…” “Helaas Fred… Ik moet straks nog naar de dansschool rijden. Als je iets fris voor me hebt: graag.” “Schenk voor mij ook maar een glaasje in, Fred”, hoorde ik uit de keuken.
“Hé, jij bent aan het koken, mevrouw Kamer! Als je daar wijn bij drinkt, zijn de aardappels niet gaar en de broccoli is aangebrand.” Een boze opmerking kwam uit de keuken. “Dat is bij jou al zo als je nog helemaal niks gedronken hebt, Fred. Schiet op!” Ik moest lachen; zij namen elkaar, ook na zoveel jaren huwelijk, op ongeveer dezelfde manier op de korrel als Joline en ik.
“Hoe is het met jullie schuiframen, Fred? Nog steeds lekvrij?” Hij knikte. “Gelukkig wel. Op jouw aanraden heb ik recent de onderrubbers vervangen; dat was nodig, want die begonnen al aardig te slijten. Maar de rest? Dik in orde, dank voor je tips.” Even kletsten we nog over onze woningen, toen riep Annet: “Heren… aan tafel!”

Ook bij hen was het gewoonte om voor het eten te bidden, maar daarbij werd een kruis geslagen. Toen schepten we op en na één hap broccoli keek ik Annet aan. “Mag ik hier het recept van? Broccoli is sowieso lekker, maar op deze manier klaargemaakt… Heerlijk!” “Gewoon in de snelkookpan in vijf minuten gaar koken met wat zout in het kookwater, daarna afgieten, in een schaaltje doen, in de magnetron met wat plakjes belegen kaas er overheen, een snufje nootmuskaat er over en ziedaar… Niks bijzonders.” “Nou, ik vind het wél bijzonder, Annet. Dit komt in mijn kookboek, reken daar maar op. ‘Broccoli á la Annet Kamer’.”
Fred zei: “Héhé… eindelijk iemand die broccoli op waarde weet te schatten. Onze dochters en zoon eten het nog steeds niet en trekken een smerig gezicht als ze het woord alleen al horen. ‘Broccoli? Da’s toch die afgekeurde bloemkool?’ De barbaren…” Zo ging het gesprek tijdens het eten lekker door en voor dat ik het wist was mijn bord leeg. “Wil je nog wat, Kees? Er is nog genoeg, dus hou je niet in…”
Een bescheiden tweede portie ging op mijn bord en even later naar binnen. Annet en Fred waren al klaar met eten en ik zat nog te smikkelen… Toen ik dat besefte, schrok ik even. “Sorry dat ik me zo te buiten ga, maar het is veel te lekker…” Annet glimlachte. “Ik ben al lang blij dat er weer eens een gezonde eter over de vloer is. Wij eten niet zo veel; als je wat ouder bent heb je daar niet zo’n behoefte meer aan. Maar ja, jij bent… 29?”
Ik schudde mijn hoofd. “30. In Februari alweer 31. Gelukkig heb ik een jonge blom als vrouw; Jolien wordt in Januari 26.” Ze knikten. “En jullie hebben een nogal druk leven en sporten veel… Ja, dan moet je ook goed eten.” Een bakje vla besloot de maaltijd. Na het eten wéér bidden… Of juist danken voor de maaltijd, weer met het slaan van een kruis.

“Zo. En nu mag de heer des huizes afwassen. Húp, aan ’t werk, Fred! Ik hou me wel met ons bezoek bezig.” Annet ging demonstratief in de voorkamer zitten. “Pak maar een ouwe Libelle, Annet. Alleen niet op het terras, dat heeft zo z’n risico’s. Dan help ik de heer des huizes even met de afwas.” Ze hadden geen afwasmachine, dus alles ging met de hand. Nou ja, zo’n klus was het nou ook weer niet. Twee snelkookpannen, schalen voor de aardappels en groente, een juskom, borden, bestek en wat opscheplepels. Verhip… het viel me nu pas op dat er geen vlees bij het eten was!
“Zijn jullie vegetarisch, Fred?” Hij schudde het hoofd. “Nee hoor. Maar we eten niet elke dag vlees. Nu zat er kaas over de groente. In feite een soort vleesvervanger. Morgen komt er weer vlees op tafel: een gehaktballetje. Dinsdag, donderdag en zondag eten we vlees. De andere dagen niet. En we missen het niet, hoor. Wél ’s middags een lapje vlees op de boterham, da’s altijd lekker.” “Ik miste het pas toen ik de afwas bekeek: geen braadpan. Een compliment voor je kookkunst, Annet!” Die stak een duim omhoog.
Even later was de afwas klaar en gingen Fred en ik ook zitten. “Zo. Even uitbuiken en om zeven uur nog een kop koffie…” Annet keek me aan. “En hoe bevalt het getrouwde leven jullie, Kees?” Ik lachte ondeugend. “Als jullie goed luisteren, zou je daar wel eens wat van op kunnen vangen, Annet.” Ze keek afkeurend. “Je denkt toch zeker niet dat wij met de ramen en deuren wijd open zitten om jullie op bed te keer horen gaan hé? Het voordeel van deze appartementen is juist dat je helemaal niets van je buren hoort. Nou ja, behalve als ze een feestje vieren op het terras met de tuinslang erbij… Maar je geeft geen antwoord op mijn vraag, Kees!”
Ik zuchtte. “Het bevalt ons meer dan uitstekend, Annet. En het feit dat we nu getrouwd zijn, maakt weinig uit; toen Joline bij me introk hadden we al heel snel zoiets van ‘Het is alsof we al jaren zo wonen’. En dat is alleen maar sterker geworden.” Ze knikte. “Dat is ook te zien. Jullie passen goed bij elkaar. Alleen… dan zullen deze weken wel moeilijk voor je worden. Toch?”
Ik haalde mijn schouders op. “Annet, het is maar voor twee weken, dan is Joline weer terug. Ja, het zal een beetje raar zijn om dadelijk zonder haar in bed te kruipen, maar aan de andere kant: zij ligt straks in een vreemde land, in een vreemde hotelkamer in een vreemd bed. Voor mij is het alleen ‘s avonds en ’s nachts waarschijnlijk wat moeilijker; overdag heb ik het druk genoeg. Voor Joline is het de hele dag vreemd. Hoewel… Mijn lieve echtgenote kennende is die keihard bezig, ook ’s avonds. En tuimelt ze waarschijnlijk rond een uur of tien redelijk uitgeput op haar bedje, zodat ze de volgende dag er weer tegenaan kan. Ik ga het binnenkort wel horen, denk ik.”
Zo kletsten we nog even verder met om zeven uur inderdaad een kop koffie. Maar om kwart over zeven stond ik op. “Ik moet me even klaarmaken voor de dansles, mensen. Ik zie het gezelschap wat jullie ondertussen kennen er voor aan om mij te arresteren en mee naar de dansschool te sleuren als ik niet op kom dagen. Dank voor dit heerlijke eten en het gezelschap; Als Joline weer terug is komen jullie een keertje bij ons eten, oké?”
Ik liep de galerij over en m’n eigen deur in. Schoenen uit, nette broek aan, dansschoenen, trui uit en een net overhemd aan met daar overheen weer het jasje-met-stropdas… Kees was er klaar voor. Nog even wat deo onder de oksels en daarna stapte ik in de auto. Dansles zonder Joline. Ik ben benieuwd.

Juanita stond in de hal iedereen welkom te heten. “Hoi Kees. Hé… alleen?” Ik knikte. “Yes. Joline is vanochtend vertrokken naar Roemenië. Twee weken, voor haar masterscriptie. Dus…” Ze lachte. “Ach gut. Een eenzame man. Niet de hele tijd aan de kant gaan zitten jij, anders zal ik me even over je ontfermen, denk er aan!”
Ik keek bang. “Nee, strenge dansmevrouw. Ik zal braaf meedoen, mevrouw.” “Binnen jullie clubje zullen er vast wel dames zijn die jou bezig houden, denk ik. Desnoods je zussen!” Nu keek ik helemaal benauwd. “Die rooie furies? Ik denk dat ik dan rechtsomkeert maak en me thuis ga bezatten, Juanita.”
“Niks ervan, Kees! Je bent samen met mij getrouwd, dus: dansen met dat luie lichaam van je!” De stem van Wilma klonk achter me. Streng. En Fred stond grijnzend naast haar. “En jij dacht zonder vrouwelijk gezag te kunnen freewheelen, makker? Echt niet. We houden jou héél goed in de gaten, de komende twee weken!” Ik liet m’n hoofd zakken. “Knák…” Juanita knikte naar Fred en Wilma. “Goed zo. Hou ‘m maar bezig.”
Ik liep de bar in; het was nog redelijk vroeg, dus een drankje ging er wel in. Even later stond ik met Wilma te kletsen. “En jij komt ergens deze weken een nachtje in Rhenen slapen, Kees! Jij gaat niet twee weken langs snikkend in je eigen bedje liggen.” Ik zuchtte. “Waarom denkt iedereen dat ik plotseling vreselijk zielig ben als Joline er twee weekjes niet is? Wilma, tot anderhalf jaar geleden was ik óók vrijgezel. En toen rooide ik het prima, zónder allerlei lui die me wilden ‘troosten’ of ‘bezig houden’.”
Ze lachte liefjes. “Omdat je nu al anderhalf jaar onder vrouwelijk toezicht staat, jochie. En dat is prima; Jolien en jij zijn voor elkaar geschapen. Maar ondertussen hebben jullie ook een hele vriendenkring om je heen verzameld. En die vriendenkring laat jullie niet vallen. En zeker je bud niet. Heb jij maandagavond wat te doen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Dinsdag loopgroep, donderdag bugelles, vrijdag dansles…” Wilma dacht na. “Dan wordt het niet maandag, maar volgende week vrijdag. Na de dansles slaap je bij ons. Kunnen jullie ook een borrel drinken en ouwe Afghaanse koeien uit de sloot halen.”
Fred knikte. “Doen, Kees. Gezellig. En wie weet, kun je aan het eind van de avond een F16 op laten stijgen en laten landen zonder dat het ding meteen in gruzelementen ligt.” Ik bromde: “Dan moet ik wel heel veel borrels op hebben, Fred… Kom, we gaan naar binnen; Carlos komt ons halen.”

Even later startte de eerste dans. Margot kwam naar me toe. “Hé, een knappe eenzame ingenieur… Mag ik deze dans van u?” Ik gaf haar een handkus. “Zo’n mooie mevrouw zal ik dat nooit weigeren, Margot.” Tijdens het dansen keek ze me aan. “En? Eenzaam in huis?” Ik zuchtte. “Weet ik in feite nog niet, Margot. Vanochtend Joline weggebracht, daarna vrij snel richting Nijmegen gereden voor die presentatie, terug naar huis, gegeten bij Fred en Annet Kamer, toen omkleden en hierheen… Best wel een druk dagje geweest. Vanavond zal ik voor het eerst in lange tijd alleen in m’n bedje liggen.”
“Als de muren op je af komen, dan moet je naar Arkel komen, Kees. Niet in je uppie zitten sippen. Beloofd?” Ik knikte. “Maar die kans is vrij klein, Margot. Ik ben nu al geclaimd om volgende week vrijdag bij Fred en Wilma te slapen.” Een klein glimlachje trok om haar mondhoeken en ze zei in mijn oor: “Dan moet dat wel een héél groot bed zijn, daar in Renkum…”
Ik schoot in de lach. “Krengetje…” De dans was even later ten einde en ik gaf een zacht klapje op haar billen. “Húp. Naar je piraat jij.” Ze keek ondeugend over haar schouder en liep naar Gerben.

“Flik dat nooit bij mij, Kees! Zo’n klap op m’n kont… Krijg je spijt van! Maar wil je wel met me dansen?” Angelique stond voor me. “Met alle soorten van genoegen, mooie dame…” Kortom: achter elkaar werd ik door de diverse dames van onze vriendengroep bezig gehouden. En na de pauze ontfermde Juanita zich even over me, tijdens een pittige tango.
“Ik ga je wat leren, Kees. Ik heb de vorige weken gezien dat je nog wat moeite hebt met bepaalde bewegingen; als Joline terugkomt, kun je haar verrassen.” Ik keek haar aan. “Met sommige bewegingen hebben Joline en ik absoluut geen moeite, hoor. Hoef je me niet in te coachen. Maar die bedoel je waarschijnlijk niet?”
Eén seconde keek ze me aan, toen schoot ze in een gierende lach. Mensen om ons heen keken nieuwsgierig. “Dwaas! Schiet op, terug in het ritme! En let nu op…” Ze draaide op een bepaalde manier en ik moest tegengesteld om haar heen draaien terwijl ik, boven haar hoofd, haar hand vasthield. Dat lukte de eerste paar keer niet, maar op een gegeven moment had ik de slag te pakken.
Juanita keek ten minste tevreden. “Goed zo. En de volgende dans lever ik je af bij Marije; dan kan onze potentiële danskampioene je overhoren.”
“Danskampioene?” Ze knikte. “Ja. Marije doet over een paar weken mee aan het regionaal kampioenschap ‘Latin dansen’ in haar leeftijdscategorie; tot 18 jaar. Dus, sorry, je kan niet opteren als haar danspartner.” Ik trok een gezicht. “Nee zeg… dan kon ze haar uitzicht op een eventuele beker wel meteen vergeten. Maar: leuk voor haar en een goeie PR voor jullie!” “Ja. We hebben redelijk moeten kletsen voor ze ja zei, maar nu gaat ze er ook voor. Dus: doe je best!”
Even later stond ik tegenover Marije. En die maakte er meteen een wervelende show van. Door haar geringe lengte kon ze sneller dan ik van richting wisselen; ik had grote moeite om haar bij te houden. De beweging die Juanita me net geleerd had, ging bij Marije goed, mede door haar geringe lengte. Maar een paar minuten later, met de muziek ten einde, stond ik even te hijgen. En zij stond, ogenschijnlijk nog helemaal fris, lachend voor me.
“Zo. Snap je het nu een beetje, Kees?” “Je bent een duveltje in een doosje, Marije. Volgens mij ga jij over een paar weken glansrijk winnen tijdens die wedstrijd. Ik hoorde het van Juanita.” Ze knikte lachend. “Ja. Ik zag er eerst tegenop, maar ze hebben me omgepraat en ik heb nu ook een vaste partner waarmee ik die wedstrijd doe.” Ze trok mijn hoofd naar zich toe en fluisterde: “Een hele leuke jongen, Kees.” Ze knipoogde. Ik knipoogde terug. “Wat een mazzelaar, die knul… Gaat goedkomen, Marije.”
Ze gleed uit mijn armen. “Volgende dans is voor een van je zussen. Welke weet ik niet, maar daar kom je vanzelf wel achter. Doei!” En voor ik het wist had ik Clara in m’n armen. “Hé, mooie zus van me… Wil jij met je eenzame broer dansen? Wat lief…” Ze glimlachte. “Ja. En na mij wil die andere mooie zus van je óók met je dansen. Hebben we afgesproken. En hoe is het met onze nu weer vrijgezelle broer?”
“Ik ben geen vrijgezel, Claar. Ja, Jolien is twee weken weg, maar dat veranderd niets aan mijn status van ‘getrouwde vent’.” Ze knikte. “Dat weten we. Was een grapje, Kees. Maar wij komen binnenkort eens een avond je in Veldhoven, net als vroeger. En zonder vriendjes. Gewoon ouderwets lol maken met elkaar. En dan blijven we slapen. Jij op de achterste logeerkamer, Mel en ik in jullie bed.”
Ik keek in twee bijzonder ondeugende groene ogen en ze vervolgde: “Dan hebben we daar eindelijk eens een nachtje plezier van.” Ik zuchtte diep. “Jullie blijven krengetjes. En wanneer hadden de dames dat feestje willen vieren?” Ze zei: “Aanstaande zondag. Dan komen we rond een uur of vier bij jou, jij kookt lekker Indisch, we drinken er Pisang Ambon bij en ’s avonds gaan we spelletjes doen en elkaar lekker pesten. Dan naar bed. Jij moet er ’s morgens weer vroeg uit om naar DT te gaan, wij studenten draaien ons nog een paar keer om in bed, gaan op een gegeven moment wel douchen en rijden naar Wageningen. We hebben pas om één uur ’s middags het eerste college. Deal?”
Ik haalde m’n schouders op. “Jullie hebben alles al bekokstoofd, dus weigeren is geen optie, geloof ik.” Ze glimlachte. “Goed zo. Na een half jaar huwelijk begin je het al te snappen.” Even later was de dans ten einde en Claar droeg me over aan Melissa.
Die keek me aan. “Claar heeft je al verteld van Zondag, Kees?” Ik knikte somber. “Ja. Moet ik weer m’n kleine zusjes bezig houden met pim-pam-petten… Niks veranderd.” Ze giechelde. “Ik snap dat je het héél vervelend vindt, Kees…” Ik trok haar naar me toe en kuste haar kort. “In tegendeel, schat. Ik begin te beseffen wat een voorrecht het is om zo’n vriendengroep om me heen te hebben.” Ze glimlachte. “Dat heb je, dat hebben jullie grotendeels aan jezelf te danken, Kees. Door te zijn wie je bent.”
“Niet helemaal, zussie. Weet je het eerste bezoek van Jolien en mij in Amersfoort nog? Op een gegeven moment zaten Claar en jij te seinen naar elkaar; toen stond jij op, trok Jolien tussen jullie in, en zei: ‘En je hebt er nu ook twee zussen bij. Als je wilt, ten minste.’
En sinds die tijd zijn jullie inderdaad zussen van Joline geworden. Hele lieve zussen.” Ze glimlachte. “Ja. Want jouw vrouw is dan ook een héél speciaal iemand, Kees…” De dans was ten einde, de intro van de volgende klonk. “Nog even met je jongste zusje blijven dansen, Kees. Dit is een langzame wals… Lijkt me wel lekker met jou.”
Ze sloeg een arm om me heen en rustig bewegend dansten we door de zaal. Toen we Clara en Ton tegenkwamen knipoogde Claar. En Rob, even aan de kant, stak z’n duim op. Mooi, die had er ook geen moeite mee. De volgende dans was de wisseldans; ditmaal nogal inspannend, want ik moest meer wisselen dan ooit tevoren.
Om uiteindelijk tijdens de laatste dans even uit te kunnen hijgen bij Wilma. Die deed het gelukkig ook rustig aan. “Druk gehad, Kees?” Ik knikte. “Nogal. Volgens mij hadden jullie iets afgesproken, dame. ‘Laat Kees geen seconde met rust’ of zo. Nou, da’s prima gelukt.” Ze giechelde meisjesachtig. “We hadden Juanita en Marije ook meegenomen in het complot, Kees. En nog een paar andere dames.” I
k bromde. “Jullie zijn doortrapte krengetjes…” Toen keek ik haar aan. “Maar wel hele lieve doortrapte krengetjes, Wilma.” Ze bleef giechelen. “En je zult nooit geloven van wie dit idee kwam, Kees…” “Nou maak me gek, Wilma. Eén van mijn lieve roodharige zusjes? Eén van de dames Boogman?”
Ze schudde haar hoofd. “Van je eigen bud.” Mijn mond viel even open. “Fred?” Ze knikte. “Nou ja, zeg… Een paar weken geleden werd hij er nog van beschuldigd even veel empathie te hebben als een zwanger nijlpaard… Degene die dat zei, mag haar excuses wel eens aanbieden.” Wilma schoot in de lach. “Nou, soms heeft diegene wel gelijk, hoor. Maar af en toe…” Ze keek me aan. “Heb jij een leuke avond gehad, Kees? Eerlijk zeggen.”
Ik knikte. “Ja. Lekker gedanst, lekker kunnen dollen met onze vriendinnen… de tijd ging razend snel.” “Mooi. Daar ging het ons om.” De muziek sloot af met het slotakkoord en ik gaf Wilma de bekende handkus. “Dank je wel. En bedank Fred ook maar hartelijk. Daar heb je vast wel leuke maniertjes voor. Hoef ik niet bij te zijn…” Ze keek me spottend aan. “Nee, als de kerkklok half vijf slaat ben jij natuurlijk al úren onder zeil…”
Ik pakte haar hand. “Kom, dan trakteer ik die hele bende op een drankje. Geld zat, want Joline is er niet om geld te spenderen aan leuke jurkjes of een nieuwe parelketting, terwijl haar salaris wél binnenkomt…” Ik nam de bestelling op en even later zaten ‘The fabuleus Fourteen’ allemaal met een drankje voor zich. Ik hief mijn glas.
“Dames en Heren… Dank voor jullie bezigheidstherapie. Ik heb me geen seconde verveeld.” “Nou, wij wel, Kees. Als je weer eens langdurig met een van onze dames stond te hupsen…” Fred keek pesterig. “Jij moet niet miepen, meneer van Laar; ik heb begrepen dat het hele idee er achter uit jouw koker kwam! Waarvoor dank, maar die zal Wilma je wel duidelijk maken, heb ik met haar afgesproken. Tot de kerkklok half vijf slaat…” Hij keek Wilma aan. “Nee, niet opnieuw, schat… Please!” Hoongelach volgde.
Een half uurtje later zat ik in de auto, op weg naar huis. Héhé, wat een avond. Ik voelde zowaar wat spierpijn. Eenmaal thuis schonk ik me een Jägermeister in. Wat knabbels erbij en mooie muziek op. Even uitpuffen, dan naar bed. Slapen zou wel gaan lukken… Ik genoot van Alison Balsom op haar antieke trompet. Toen de borrel op was en het schaaltje met knabbels leeg sloot ik af. Nog even douchen en dan slapen… Terug uit de douche zag ik dat er een Whatsappje was. Onbekend nummer, maar bekende tekst.
‘Hé mooie vent. Lekker gedanst? Hier is alles prima. Goeie reis gehad, nu op mijn kamer. Mooie kamer. Zo dadelijk ga ik lekker slapen, morgen de stad verkennen met een dame van Damen. Sweet dreams! XXX Jo.’
Ik typte terug: ‘Hoi schat. Ik word hier niet aan m’n lot overgelaten. Gegeten bij de buren en dansles was één grote wisseldans. Nu ga ik slapen; best wel een beetje moe. XXX Kees.’ Ik plofte op bed. Vaag kon ik het parfum van Joline nog ruiken. Zou ik haar lingerie van vanochtend pakken en… Nee. Morgen dat spul wassen, dan is de verleiding om me daarmee te bevredigen ook verdwenen. En dan hadden de vissen ook weer een leuk dagje…
Ik draaide me om. Slapen, Kees. Morgen het appartement maar weer eens een goeie beurt geven. Hard werken is goed slapen. Nog niks van Greet over zondagochtend gehoord, trouwens…

Zaterdagochtend liep ik om acht uur naar beneden. Krant uit de brievenbus halen en lekker aan de bar lezen. Een kop koffie en brood erbij… Ik grinnikte. Bijna automatisch was ik in de routine van voor Joline vervallen. Op zaterdagochtend las ik de krant. Uitgebreid, van voor tot achter. Alleen die ene zaterdag na onze eerste gezamenlijke autorit, naar Ter Aar had ik daar de rust niet voor. Toen las ik de krant op zondagochtend, voordat ik naar Den Bosch ging. Grappig…
Een uur later was de krant uit. Bewaren? Nee. Het nieuws ging toch al zo snel; wat ik net gelezen had, was nu al weer achterhaald. Aan het werk, Kees! Als eerste de ramen. Buiten- en binnenkant. En het terras moest winterklaar gemaakt worden: bloembakken vastzetten en afdekken, dode planten er uit, winterharde planten afdekken en beschut wegzetten. De vlonders schoonboenen. Daar zat al wat groene aanslag op; als ik daar niets aan deed waren ze in no time spekglad.
Twee uur later was ik buiten klaar en kon ik huiverend naar binnen. Een warme bak koffie ging er goed in. Toen binnen aan de slag: badkamer soppen, slaapkamer zuigen, alle was verzamelen, sorteren en de ‘fijne wasjes’ van Joline in de wasmachine. Ik kon er niets aan doen, maar stopte mijn neus toch even in haar lingerie… Heerlijk! Mijn paal reageerde meteen.
Oké, met mijn hormonen was nog niks mis. Hup, in de wasmachine met dat spul, Kees! Zo ging ik methodisch het huis door: stoffen, stofzuigen, dweilen, WC’s schoonmaken enzovoort. Voor ik het wist was het half vier. Even uitpuffen hoor… Nog boodschappen nodig? Ik inventariseerde de voorraadkast, koelkast en de vriezer: voldoende om het weekend te overleven. Zelfs met mijn zussen. Zussen… wacht even: laffe misdrankjes! Uit de berging haalde ik een volle fles Pisang Ambon; de fles in de koelkast was bijna leeg.
Zo, als de dames die zondagavond leeg zopen zouden de colleges maandagmiddag moeilijk voor ze worden. Als ze dat al haalden; ze moesten van Veldhoven terugrijden naar Wageningen. Maar eens informeren wie van de twee terugreed naar Wageningen. Maar goed: geen tekorten in huize Jonkman. Wat zou ik vanavond eten? Iets simpels, want morgen stond ik uitgebreid in de keuken…
Pannenkoeken. Wel met wat vitamines erbij, anders was het wel een kale hap. Nou ja, paprika’s genoeg; er lagen er nog 4 in de koelkast. Sla maken met wat tomaatjes en paprika, dan waren de vitamines weer op peil. Vers geperst sinaasappelsap erbij… Kees Jonkman zou niet omkomen wegens scheurbuik. Nu eerst Greet maar eens bellen.

“Hé, een eenzame vent die mij belt! Sorry meneer, ik ben al bezet.” Haar stem was plagend.
“Ja, wrijf het er maar lekker in, mevrouw Zwart. Heb jij voor mij nog wat te doen morgen of kan ik gewoon onderuitgezakt in een kerkbank zitten dommelen?”
“Ben jij helemaal bedonderd? Ook al zou je niet hoeven te spelen, er wordt niet, ik herhaal: niét gedommeld in onze kerk, begrepen? En ik heb je maar even met rust gelaten; een eenzame, snotterende bugelist kunnen we niet gebruiken.”
“Eenzaam? Daar krijg ik geen gelegenheid voor, Greet. Ik word aardig bezig gehouden, heb ik in de gaten. Snotterend? Een beetje majoor snottert niet, die bijt op zijn onderlip en kijkt vervolgens krijgshaftig voor zich uit.”
Droogjes klonk het: ”Ja, daar heb ik afgelopen zondag iets van meegekregen, geloof ik. Maar als je mee wilt spelen: ik stuur je de orde van dienst wel op. Geel geaccentueerd waar je mee mag doen.”
“Fijn Greet. Dan kan ik vanavond mijn tanden ergens in zetten, in plaats van dom ‘As the world turns’ te kijken.”
“Ja, ik zie je dat meteen doen. Morgen 09:30 exact, majoor.”
“Zeker, Opper. Neem jij de pepermunt mee of ik?”
Ik hoorde nog nét: “Halve zool…” toen hing ik op.

Vijf minuten later piepte mijn laptop dat er post was. Een mailtje met een PDF van de orde van dienst. Vier liederen die ik mee kon spelen; geen onbekenden. En als stuk na de dienst: het ‘Adagio’ uit het Concert in D mineur, BWV 974. Een andere PDF met de muziek. Oei… Die kende ik wel; normaal geschreven voor Cello, dus laag. Snel keek ik de partituur na; geen noten die boven of onder het bereik van de bugel uitkwamen. Even later zag ik waarom. Bovenaan de muziek stond in kleine letters: ‘Arr G. Zwart, 2010.’ Aha, de Opper had het stuk bewerkt. Zo te zien tijdens haar conservatoriumstudie. Daar kon ik inderdaad mijn tanden op stukbijten. Een link naar een Youtube-versie stond erbij, met de tekst: “Zo wil ik ‘m ongeveer spelen, Kees. Maak er maar wat van!”
Een smiley erachteraan met een knipoog. Jaja, mevrouw Zwart… ‘Maak er maar wat van’. Nou, dat wordt pittig studeren vanavond, Kees. Geen tijd om te kniezen! Maar eerst: eten. Eerst maakte ik de sla; meer dan genoeg. Zo hoefde ik daar morgen geen tijd aan te besteden. Toen het beslag. Genoeg voor 3 stevige pannenkoeken.
Eentje hartig: paprika, tomaat en ui, eentje zoet: gewoon een kale pannenkoek met stroop. En eentje met wat alcohol: Pannenkoek Jägermeister met suiker. De laatste als dessert. Mooie inspiratie voor een avondje bugel repeteren… Tijdens het bakken zette ik een CD met het ‘Adagio’ op repeat en luisterde intensief. Mevrouw Zwart had het relatief simpel; het orgel speelde een ogenschijnlijk makkelijke achtergrond. De cellist moest aardig aan de bak!
Nou ja, Greet had het stuk bewerkt; Een aantal hoge uitschieters, een aantal lage passages, voor de rest zat het stuk redelijk in het middenbereik van de bugel. En de passages waren ook niet dusdanig lang dat ik in ademnood zou komen. Musici op strijkinstrumenten konden de op- en neergaande slag van hun strijkstuk vloeiend in elkaar over laten gaan; bij blaasinstrumenten lukte dat niet. Ademhalen duurde toch minimaal een kwart seconde, wilde je je longen vol hebben. En dat hoorde je…

Tijdens het eten zette ik de Youtube-versie aan op de laptop. Hé, dat was Greet zelf! Een jonge Greet, nu 11 jaar geleden. Humor… Iets slanker, maar dezelfde blik in haar ogen: soms streng, soms dromerig, genietend van de muziek of tevreden, als een moeilijke passage gelukt was.
En op het orgel Ton Koopman, ook in een wat jongere versie. Maar even beweeglijk! Leuk om te zien… Maar Ton had er wel de vaart er in; je hoorde soms de ventielen van de bugel tikken als Greet snel speelde. Gevolg van iets teveel power in je vingers. Greet had mij er in één van de eerste lessen op gewezen. “Snel spelen wil niet zeggen dat je je ventielen harder moet bedienen, Kees. Snel kan ook ‘lichtvoetig’.” Ze had het toen voorgedaan, op mijn bugel, en inderdaad hoorde je de ventielen niet. “Zó wil ik het hebben, Kees. Anders moet je maar gaan drummen.”
Het had me best veel moeite gekost, maar momenteel beheerste ik die techniek redelijk. Morgen Greet er maar eens op wijzen en kijken hoe ze zou reageren… Ik draaide het Youtube fragment een keer of vijf af, tot ik de muziek redelijk in mijn hoofd had zitten. Toen was ik ook klaar met eten. Afwassen, daarna dit stuk instuderen, Kees. Een kwartier later blies ik met Greet op beeldscherm mee. De eerste keren ging ik behoorlijk de mist in, wat weer aantekeningen op de partituur tot gevolg had. Maar na twee uur stug studeren had ik het stuk goed in m’n vingers… letterlijk. Zonder te blazen kon ik het zó meespelen op de bugel. Het zat in m’n ‘haptisch geheugen’ en dat was prima. Nu nog een keer écht spelen…
En ook dat ging goed; ik kon Greet en Ton nu prima bijbenen en maakte geen fouten. Opgelucht maakte ik de bugel schoon; die was nogal vochtig van binnen. Speeksel. Teken dat ik hard gewerkt had. Nou ja, het zal wel door die laatste pannenkoek met Jägermeister komen. Morgen voorafgaand aan de kerkdienst ook eentje eten? Inwendig gniffelde ik. Dat zou nogal wat commentaar van Greet opleveren, als ze me ten minste niet van het balkon af trapte…
Nu even ontspannen, Kees. Daarna op tijd naar bed; morgen moet je weer presteren. Ik keek, met een glas fris in de hand nog naar een aflevering van ‘Abandoned Engineering’ op Discovery. Het ging over Peenemünde, de testfaciliteit voor raketten van Nazi-Duitsland. Weer zo’n meganomaal project van de Duitse industrie, aangewakkerd door ene Adolf H. te B.
Wat bezielde de mensen toch om achter zo’n schurk aan te lopen? Nou ja, hetzelfde kon je zeggen van Wilders of zijn nóg ergere kompaan Baudet.
Wilders stond alleen maar langs te lijn te roepen dat ‘het kabinet’ het zo slecht deed, dat er alleen maar oog was voor de rijken in de samenleving en dat Putin zo slechts nog niet was.
En Baudet riep ongeveer hetzelfde, alleen dan een graadje extremer en gelardeerd met semi-intellectuele uitspraken. De idioot. En dan nog in je blote pens op een strand gaan liggen en daar foto’s van laten maken… Als je dat stemmen moest opleveren wist je in ieder geval één ding zeker: van verstandige ideeën hoefde meneer Baudet het niet te hebben. En zijn volgelingen al helemaal niet.
Maar ja, zo was Hitler ooit ook begonnen. Nou ja, zonder die naaktfoto’s dan, maar wel appellerend aan de vernedering van het eigen volk en hevig vingerwijzend naar ‘de vijand’, zijnde het Joods-kapitalisme. En later alle Joden, de Roma, de Sinti en alles wat ten oosten van Duitsland woonde. Het aloude trucje: wil je in het binnenland scoren, dan moet je een buitenlandse vijand hebben. Of maken.
Of een minderheidsgroepering binnen de eigen grenzen aanwijzen die de schuld ‘van alles’ is. Hitler had dat prima gedaan… Hopen dat Wilders en Baudet niet zulke snuggere leerlingen van hem waren… Al mijmerend, het programma op Discovery was al lang afgelopen, ging de tijd snel. Toen ik op de klok keek was het al kwart over tien. Tijd om de bedstee op te zoeken, Kees. Morgenmiddag de lakens even verschonen, dan kon mijn schattige zusjes er morgenavond in, zonder de geur van allerlei huwelijkse activiteiten op te snuiven…
Kwart voor elf sloot ik de luiken en ik vrij snel vertrokken.

De zondag ging vlot voorbij. Eerst de kerkdienst, waarbij Greet na de dienst haar waardering uitsprak over hoe ik het Adagio had gespeeld. “Héél netjes, Kees. En dat vrijwel zonder voorbereidingstijd…” “Ehh… Ik heb meer dan twee uur op dat stuk staan studeren, Greet. Voordeel als semi-vrijgezel: je hebt véél meer tijd…”
Ze keek duister. “Ik wil niet weten waar jij je tijd aan besteedt als je echtgenote er wél is, Kees.” Nu was het mijn beurt om gemeen te kijken. “Haal Joline maar even op je netvlies. Dan heb je daar vast wel ideeën over, Opper.” Ze stelde voor dat ik bij haar en Anita koffie zou drinken. “Toch niet weer met taart hé? Dat stukje van vorige week, daar kon ik drie dagen op overleven.”
Anita schudde haar hoofd. “Nee. Je krijgt ditmaal een droog biscuitje bij de koffie. Als verpleegkundige moet ik een beetje op gezonde voeding letten.” Kortom: even later zat ik bij hen op een stoel. Mét koffie en inderdaad een simpel koekje. Toen Greet zich daarvoor verontschuldigde, schudde ik mijn hoofd. “Nergens voor nodig, Greet. Het gezelschap is belangrijker dan een stuk taart bij de koffie.”
Anita merkte op: “Ja, die taarten zitten nu tegenover je op de bank…” wat haar een stomp van Greet opleverde. “Kijk jij een beetje uit? Als hij daar dat gezegd zou hebben… Nou ja, van hem kun je niet anders verwachten. Maar jij? Jij bent mijn aanstaande bruid, verdorie!” Met een strak gezicht opperde ik: “Vanmiddag goedmaakseks, Anita! Voor je avonddienst begint.”
Ze bromde: “Bemoei jij je met je eigen hetero-zaken?” “Nou, de komende anderhalve week even niet. Daarna gaan Joline en ik weer los, maar goed, dat zit Greet nu nog steeds te visualiseren. Vraag maar aan haar hoe dat er uit ziet.” Ze schoten in de lach. “Maar… lieve dames: jullie gaan op oudjaarsdag trouwen. Dat is over nog nét twee maanden. Wij hebben nog geen kaart gezien.”
“Die komt volgende week, Kees. Voor jou en Joline. Met een kerkdienst met mooie muziek. Daar zorgt Ton Koopman voor; die speelt tijdens de dienst.” Anita had een glimlachje om haar mond en ik rook lont. “En we willen jou iets vragen, Kees. Kun jij, samen met Ton en Derk, de gemeentezang begeleiden en de bruiloftsmars spelen? Derk en Ton hebben al toegezegd…”
Ik zuchtte. “Nee zeggen is geen optie zeker hé? Natuurlijk wil ik dat! Jij hebt ook prachtig gespeeld op onze bruiloft, Greet. Als ik dat filmpje zie, voel ik wéér tranen achter m’n ogen. Ik ben vereerd.” Beide dames glimlachten. “Dank je wel. Fijn dat je dat wil doen.” “En wie zegent jullie huwelijk in, dames? Richard?” Ze knikten.
“Ja. Toen we het hem vroegen zij hij meteen met volle overtuiging ja. Hij kent ons al bijna vier jaar en ik heb best wel intensief met hem samengewerkt die jaren. Prima vent.” “Ik weet dat dat uit jouw mond een groot compliment is voor een man, Greet.” Ze knikte. “Ja. En dat geldt voor Anita net zo. Er zijn er niet zo gek veel die dat predikaat van ons krijgen. Ton, Richard, Derk, Klaas Spoel en jij… Jullie hebben dat predikaat.
Collega’s van de fanfare: sommigen zijn best prima collega’s. Er zijn er twee die ik het liefst links laat liggen. Zij spelen hun partij, ik de mijne. Punt. Ik bemoei me alleen met hen als ik ervoor sta.” Anita deed ook een duit in het zakje.
“En ik heb één collega die duidelijk liet merken dat hij niks van ‘potten’ moest hebben. Nou ja, collega; hij is een van de artsen-in-opleiding. Ja, meneer mag de titel ‘dokter’ voeren, maar is nog geen specialist. Maar die heeft al een reprimande op zijn staat van dienst. Noemde mij inderdaad ‘die pot’. In een gesprek met een patiënt, notabene. Gelukkig heeft de patiënt het gemeld bij het Hoofd Verplegend Personeel, mijn chef. En die heeft meneer de dokter ongenadig onderuit de zak gegeven. Uiterst effectief. Sinds die tijd ontloopt hij me óf hij heeft het heel netjes over ‘Zuster Zondervan’.”
Ze keek grimmig. “Het leven als lesbiënne gaat niet altijd over rozen, Kees.” Ik knikte. “Dat had ik ondertussen wel door, dames. En als ik een van jullie in het afgelopen jaar gekwetst heb met mijn lompe opmerkingen: bij deze mijn excuses. En nee, dat is geen dooddoener, dat méén ik.” “Jij kunt wel een potje bij ons breken, Kees”, zei Anita nuchter en Greet knikte. “Dat heb je vorige week wel gemerkt.” Even was het stil in de kamer; ik wist niet wat ik kon of moest zeggen.
“Dank jullie wel, meiden. Jullie zijn ook échte vriendinnen. Zowel van Joline als van mij.” Greet stond op. “En nu, voordat we alle drie in een enorme huilbui losbarsten zoals ik vorige week: we schoppen je er uit, Kees. Anita gaat straks weer de nachtdienst in en voor die tijd moet ik nog een opdracht van je uitvoeren. Heb ik jouw nieuwsgierige ogen niet bij nodig.”
Ik keek vragend. “Opdracht? Van mij?” Anita schoot in de lach en Greet snauwde: “Goedmaakseks, lummel! We hebben nog drie uur, da’s best krap voor twee lesbo’s.” Ik schoot in de lach. “Oh ja… Zorg je wel dat Anita een beetje op tijd op haar werk is? De vorige keer waren jullie naast elkaar in slaap gevallen. Oh, wat een opwinding, die goedmaakseks van jullie…” Ik schoot naar de deur; Anita maakte een dreigende beweging.
“Dank voor de koffie, meiden. Mag ik jullie zo noemen? Als ik de zussen Boogman zo noem moet ik me vijf keer opdrukken…” “Terecht”, zei Greet. “Dat zijn geen ‘meiden’, maar hele knappe dames geworden die goed in hun vel steken. Maar vooruit: jij mag ons ‘meiden’ noemen, Kees. Heb je ondertussen wel verdiend, lompe Infanterist.” Ze gaf me een zoen, Anita ook. “Nog een medisch advies, Kees. Eén keer in de vier dagen mag je met jezelf spelen. Anders is je zaad over de uiterste houdbaarheidsdatum. Kun je Joline niet aandoen.”
Met een zucht deed ik de voordeur open. “Dank u wel voor dit consult, zuster. Gaat het van mijn eigen risico af?” “Het enige risico wat je loopt is een trap voor je kont als je blijft staan… Majóór!” Greet keek dreigend. Met een zwaai stapte ik in de auto en reed naar huis. Wát een stel… Heerlijke… ja. Meiden. Met een hoofdletter.

Eenmaal thuis zette ik de bugel weg. En nu? Eerst maar een een appje naar Joline sturen.
‘Hoi schat. Hoe is het bij jou? Goed geslapen en een beetje geacclimatiseerd? Ik heb lekker gespeeld in de kerk, daarna koffie gedronken bij G&A. Goeie gesprekken gehad. Vanmiddag komen C&M hier. Blijven slapen, zeiden ze. En ik moet op de logeerkamer. Niet eerlijk! *** Kees.’
Geen twee blauwe vinkjes; slechts eentje. Nou ja, wellicht zit ze aan een enorme sorbet ergens in de stad… Eerst maar eens een boterham eten. Dat koekje bij Greet en Anita zette ook niet echt zoden aan de dijk…
Een uurtje later: een appje van Melissa. “We rijden nu uit Wageningen weg!” Oké, dan zouden de dames over een uurtje hier kunnen zijn. Ehhh… slaapkamer in orde maken. Ik haalde het bed af en verschoonde de lakens en dekbedhoezen. De planten in de bloembak aan het hoofdeinde nog wat water geven en de buitendeur op een kiertje. Verse lucht.
Nu kon het nog; vanavond zou het gaan plenzen. Badkamer nog even nakijken: een verse fles shampoo, schone handdoeken, tandpasta… En een geintje uithalen. Ik pakte een post-it en schreef er op: ‘Gelieve geen obscene teksten met lippenstift op de spiegel te schrijven.’
Dat legde ik in de badkamer. En op een van de kussens van het bed een ander briefje: ‘Volle batterijen voor uw speeltjes kunt u verkrijgen bij de heer des huizes.’
Zo. Dan hadden die twee wat te lachen. Zouden we toch niet tekort komen vanavond… Water opzetten voor thee en de doos met smaakjesthee alvast op tafel. Een doosje chocolaatjes er naast. Verdorie, het leven van een vrijgezel is best wel druk. Uiteindelijk was alles naar m’n zin. Nog even de keuken in: alvast wat dingen klaarzetten om te koken. En terwijl ik daarmee bezig was: de benedenbel.
“Vliegbasis Eindhoven, met de verkeersleiding…”
“Deur open, Kees! En rap!”
Ach nee hé. De meiden hadden weer eens hoge nood. Even later deed ik de voordeur open: ze hadden nog nét het benul om te zeggen: “Hoi Kees, eerst plassen!” en stormden me voorbij, het huis in. De tassen flikkerden ze in de hal op de grond. Even later kwam Melissa met een opgelucht gezicht uit de logeerdouche. “Héhé, dat was nodig. Claar wou niet stoppen onderweg… Hoi broertje!”
Ik kreeg twee armen om mijn nek en drie zoenen op m’n wangen. En van Claar even later ook. “Nou dames… jullie zijn wat vocht kwijt, dat moet weer aangevuld worden. Thee?” “Lekker!”
Even later stonden er drie glazen mokken met water op tafel. “Het smaakje bepaal je zelf maar. Bemoei ik me niet mee.” De doos met chocolaatjes werd opengemaakt en de eerste bonbons gingen snel naar binnen. “Laat die doos maar op tafel staan, Kees. Dan hoef je vanavond niet te koken.”
Ik greep de doos, deed hem dicht en bracht ‘m in veiligheid in de keuken. “Niks ervan tutjes. Jullie wilden blauwe hap en die zullen jullie krijgen ook! In dit huis wordt er niet gedineerd met bonbons.” “Jammer Mel. Mislukt. Moeten we tóch Nasi eten. Vervelend.” Claar keek pestend. “Jullie zien er leuk uit, meiden.” Ik loog niet: beide zussen hadden hun haren strak naar achteren gekamd en in een mooie staart gevlochten. Beiden een rokje aan, een strak truitje en daaroverheen een colbertje.
“Speciaal voor jou, broertje. Van Joline weten we een paar dingetjes.” Mel knipoogde. “Kijk eens: mooie dunne panty’s.” Ik kleurde.
“Wat heeft mijn lieve echtgenote allemaal over ons huwelijksleven verteld, meiden?” Claar klopte op de bank, tussen hen in. “Kom maar eens hier. Als je tegenover ons zit, wil je alleen maar onder onze rokjes kijken.” Melissa knikte. “Ja, kom jij maar eens tussen je lieve zusjes zitten. We hebben nog wat te bespreken met jou.” Ik stond op. “Oké. Als jullie zo aandringen…”

Ik ging tussen hen in zitten en de meiden schoven dicht tegen me aan. “Zit je lekker?” Ik lachte. “Prima! Tussen de meest begeerde meiden van het Apeldoorns Atheneum. ‘The Red Twins’, in de eerste klas al berucht.” “Precies. En die Red Twins gaan jou nu eens exact uit de doeken doen hoe wij over je dachten, Kees Jonkman. En dat is waarschijnlijk toch een beetje anders dan je zou denken.” Ik keek Clara aan. “Well… make my day, ladies…”
Ze giechelde. “Kees… Alle vriendjes die wij hebben versleten, en dat waren er nogal wat, hielden we op een gegeven moment naast jou. Dat was ongeveer vanaf het moment dat je terugkwam uit Bosnië. En dan vroegen we elkaar: ‘Zou deze knul kunnen doen wat Kees deed?’ En stuk voor stuk vielen ze door de mand. We hebben het wel eens getest; dan vroegen we zo’n knul heel simpel om over een te brede sloot te springen om iets voor ons te pakken. Als hij dan weigerde, was het meteen over en uit. Als hij het probeerde maar in de sloot flikkerde, lag het een beetje aan zijn reactie of we verder gingen of niet.”
Melissa lachte ook. “Eentje, een knul van twee klassen hoger dan ik, werd nogal nijdig; die had z’n beste kleren aangedaan voor een ‘wandelingetje’ met mij. Eerst op de fiets naar Landgoed Coelhorst en daar ‘wandelen’. En bij een slootje vroeg ik of hij een bloem voor me wilde plukken… aan de overkant natuurlijk. Enfin hij neemt stoer een aanloop maar glijdt uit op de oever en flikkert de sloot in; kopje onder. Klimt weer op de kant en begint me uit te schelden. En te vloeken over z’n goeie kleren en hoe hij dat thuis uit moest leggen… Enfin, hij was zwaar over de rooie. Ter plekke heb ik toen verteld dat hij alleen naar huis mocht fietsen.”
Weer een giechel. “In z’n zeiknatte kleren.” Ik schudde mijn hoofd. “Jullie zijn nog erger dan ik al dacht. Eerst kerels het hoofd op hol maken, en dan, als ze hun stinkende best voor jullie doen, ze afserveren. Foei!” Melissa hikte: “Dat ‘stinkende best voor ons doen’ was in dat geval wel toepasselijk, ja.”
Claar vervolgde: “Kortom: stuk voor stuk vielen ze af. Oh, niet meteen hoor… We wilden natuurlijk nog wel wat lol er aan hebben.” “En gratis drankjes in de disco”, vulde Melissa aan. “Maar ze haalden het niet bij jou.” Ik keek hen om beurten aan. “Wat is er dan zo bijzonder aan Kees?”
Clara legde een arm om me heen. “Simpel. In dienst ben jij in korte tijd héél erg veranderd, broertje. Van inderdaad een ‘nerd’ die steeds in de boeken zat en af en toe hardliep, naar iemand die mensen aan zich kon binden. Voor wie ‘vriendschap’ iets meer was dan alleen een woord. Jouw makkers uit je opleiding, die drie man: jullie hielpen elkaar. Toen je in Oirschot ging werken: je verhalen over de groep waar je mee werkte, je groepscommandant… In je brieven uit Bosnië: de kameraadschap die daaruit sprak. ‘samen er in, samen er uit’. Dát werd de maatstaf voor ons: als wij ooit serieuze verkering zouden krijgen zou een vent dát moeten hebben.”
Ze zweeg en Melissa vulde aan: “En dat is gelukt. Rob en Ton zijn uit hetzelfde hout gesneden. Trouwens: Joline ook.” “Logisch”, bromde ik. “Die zijn gevormd door Rob Sr en Tony. Met name de laatste. Met haar oorvijgen, potverdorie.” Een dubbele giechel naast me. “Ja, daar weten we alles van…”
Melissa vervolgde: “En toen je een jaar later terugkwam uit Afghanistan was je wéér veranderd. Ernstiger, serieuzer geworden. Logisch; je hebt daar dingen meegemaakt waar wij geen voorstelling van konden maken. Maar je bleef om je heen kijken, zoals met dat incident op de TU. Zorgen voor je vrienden en hard van je afbijten als er ergens onrecht is. Dingen doen en niet alleen maar aan de zijlijn staan blèren. En ondertussen keihard studeren.”
“Logisch, Mel. Ik vond de studie vreselijk interessant. Dan is studeren geen ‘studeren’ meer, maar dingen doen die je leuk vindt. Hetzelfde als jij hebt met die bloeiende penisplant in de Hortus.” Ze keek smerig. “Die heb ik sinds ruim een jaar niet meer nodig. Ik heb nu een echte.”
En Clara vulde aan: “Ik ook. En die bloeien veel vaker dan eens in de paar jaar!” “Jaja… En ze stinken ook minder, schat ik zo.” Beide meiden trokken hun neus op.
“Nou, als Ton terugkomt van een weekje oefenen…” En Mel vulde aan: “Of als Robbie thuiskomt na een dag in de machinekamer van een of ander coastertje… Dan mag hij eerst gaan douchen. Pas daarna wordt er gezoend!” “Arme kerels… Heb je je het vuur uit de sloffen gewerkt om brood op de plank te krijgen, moet je je eerst gaan schoonschrobben voordat de dame je een zoentje wil geven…
Maar, lieve en schattige en niet meer zo maagdelijke zusjes: dank jullie wel voor deze openbaring. Goed voor mijn ego. Helaas kan dat niet met terugwerkende kracht, anders had ik natuurlijk al lang ergens wat scharrels opgedoken.”

Mel keek me aan, een serieuze blik in haar groene ogen. “Wij zijn dolblij dat je met Jolien getrouwd bent, Kees. Als er ééntje serieus veel van je houdt is zij het wel. En dat geldt vice versa ook, dat weet ik zeker.”
Ik knikte. “Ja. Met haar wil ik stokoud worden. Zo oud, dat we kreunend elkaars steunkousen aan trekken, voordat we naar de Bingo in het bejaardentehuis lopen. Achter onze rollators. Net als jullie met Rob en Ton: we voelen elkaar feilloos aan. En Jolien kan met één blik op mijn gezicht zien of ik ergens mee zit. En ik bij haar. Twee feilloos gestemde muziekinstrumenten. En daar ben ik elk moment van de dag dankbaar voor. Nou ja, behalve als ik weer eens pijn aan m’n oor heb…”
We lachten samen en ik gaf beide meiden een zoen. “Dank jullie wel, schatten. En nu: het is ondertussen half vijf: wat dachten de dames van een lekker drankje? Want om nu weer een nieuwe pot thee te zetten… Jullie hebben de keuze uit: iets fris, Bailey’s, Pisang, bier of Jägermeister.”
“Pisang! Klonk het tweestemmig.
“Dat dacht ik al. Dan neem ik m’n toevlucht tot Jägermeister. Dat drinken we lekker op, daarna gaat deze jongen koken.
Jullie wilden toch blauwe hap? Nou, die gaan jullie krijgen!”