Ik ging de keuken in; Mel en Claar pakten hun weekendtassen. “We zetten even onze spullen weg, Kees!” Ze wilden de logeerkamers in gaan, maar ik riep ze terug. “Hé troela’s! Jullie wilden toch genieten van mijn tweepersoonsbed? Doe dat dan! Ik heb niet voor niets alles verschoond daar.”
Ze keken me aan. “Méén je dat?” “Ja natuurlijk. Anders krijg ik op enig moment wéér de klacht dat jullie daar nog nooit van genoten hebben. Húp! Ik slaap vannacht in een van de logeerkamers.” Ze verdwenen in ik grinnikte. Benieuwd naar hun commentaar op mijn briefjes…
Dat kwam binnen tien seconden. “Idioot!” Melissa kwam de kamer binnenstormen, een post-it in de hand. “Denk jij nou echt dat wij om nieuwe batterijen komen bedelen?” “Nou ja, je weet het niet… Ik neem het zekere maar voor het onzekere, Mel.” Clara kwam er achteraan. “En met lipstick jullie spiegel besmeuren? Ben je gek geworden of zo? Wij zijn nette meisjes.” Melissa keek vragend en Clara liet haar het tweede briefje zien. Ze schudde haar hoofd. “Ik weet niet wat jij van ons denkt, maar…” “Jullie zijn mijn zussen. Need I say more?”

Hoofdschuddend verlieten ze de kamer. Mooi, grap geslaagd. Koken! Op het menu stond een uitgebreide nasi-maaltijd. Compleet met Foejonghai, varkensvlees in zoetzure saus, een nette omelet op elk bordje, sateh, kroepoek en een hollandse sla met veel paprika er door. Ik was dus wel even bezig. Het fornuis, de oven en de magnetron werden gebruikt en na een uurtje kon ik roepen dat het eten klaar was.
Claar en Mel hadden zich ondertussen op de bank genesteld met een aantal studieboeken. “Want morgenmiddag moeten we wél een aantal dingen weten, Kees. Van studeren kwam dit weekend niet zoveel; we waren in Berg en Dal en onze vriendjes wilden compensatie omdat we vannacht niet bij hen waren.” Claar giechelde. “Het was vanochtend tien uur toen we uit bed kwamen.”
“Arme kerels. Helemaal uitgewoond door de Red Twins. Ik zal Rob morgen maar een beetje sparen met hardlopen.” “Doe maar niet. Dat deed hij vannacht bij mij ook niet”, zei Mel droogjes. En Claar vulde aan: “In Wageningen weet ik zat knullen die zó met Rob en Ton zouden willen ruilen hoor.” “Nou, als jullie vannacht zo hebben afgezien: kom dan maar in Casa Cornelis wat bijtanken. Het eten is klaar, dus…” Even later zaten we aan de bar, de borden voor ons.

“Even een momentje stilte, meiden.” Toen dat voorbij was legde Melissa een hand op de mijne. “Dat deed je nooit, Kees. Tot Margot en Lot bij jullie kwamen. Waarom?” “Omdat die twee ons heel veel geleerd hebben, meiden. Onder andere dat ‘religie’ niet hetzelfde is als ‘geloof’. Ondanks alles wat die meiden hebben meegemaakt, bleven ze geloven dat de Heer voor hen zorgde. En nu ze, correctie: nu wij elke zondag naar de kerk gaan, is dat gevoel ook bij Jo en mij aanwezig. Binnenkort worden we lid van de kerk in Eindhoven. Lot, Mar, Jo en ik. Gerben en Rogier zijn nog niet zover, maar ik denk dat dat wel komt. En nu, voor alles koud is: opscheppen wat je wil hebben en smakelijk eten. Wat willen de dames erbij drinken? Laffe mixdrankjes?”
Melissa knikte hevig. “Jaaa! Pisang met jus! Lekker!” Clara knikte instemmend. “Zeker weten! In onze stamkroeg in Wageningen vijf euro twintig. Niet te betalen voor arme studentes als wij, dus mochten de heren het voor ons kopen. Vroeger.” Ze keek ondeugend. “Vroeger? En nu dan?” “Nu komen we niet meer in die stamkroeg, Kees. We zijn nette meisjes geworden, weet je nog? Nu betalen Ton en Rob onze mixdrankjes. En die krijgen er wél wat voor terug.” Ik knikte somber. “Ja, zij wel. En vanavond betaal ik jullie laffe drankjes en wat krijg ik? Ik mag gaan pitten in één van de logeerkamers.” “En je krijgt er twee nette ‘Welterusten Kees’ zoentjes voor. Straks, als we gaan slapen. Nou ja: als jij gaat slapen.”
Melissa giechelde weer en Claar deed verdacht vrolijk mee. Ondertussen waren we lekker aan het eten. Ik had ditmaal geen pepertjes in de nasi verwerkt, dus de dames werden niet verrast. Ook de sambal bleef onaangeroerd. “Dit is heerlijk, Kees!” Clara keek op van haar bord. “Ja hé? En je hoeft het niet eens snel weg te spoelen met je Pisang…” Ze snoof. “Echt niet! Zonde van dit heerlijke eten! Welke regel van je Excelsheet is dit?” Ze lachte vals. “Krengetje…”

We besloten het eten met een beker thee. Voor een fatsoenlijk dessert hadden de meiden geen plaats meer. “Ik knap zowat, Kees! Geen ijs voor mij.” Mel keek wanhopig en Claar knikte. “Een beker thee is nu prima. Even uitbuiken, daarna helpen we wel met de afwas.” Met de thee gingen we weer in de kamer zitten. “En wat is Joline nu aan het doen in Roemenië?”
Ik dacht na. “Damen Shipyards, die werf in Gorinchem waar Rob best wel veel komt, heeft vestigingen over de hele wereld. En eentje in Roemenië. Daar worden casco’s gebouwd: de ruwe rompen zeg maar. Relatief simpel en vrij lomp werk, vandaar dat men het daar laat doen: goedkope arbeidskrachten en er is weinig hoogwaardige kennis voor nodig. Als zo’n romp klaar is, wordt hij over zee naar Vlissingen of Gorinchem getransporteerd, waar men de romp afbouwt tot schip. Machines erin, apparatuur, hutten, kombuis, enfin alles wat een schip tot schip maakt. Tot zover het goeie nieuws.
Het minder goeie nieuws is dat sinds een tijd de kwaliteit van de rompen uit Roemenië achteruit gaat. Met name de rompen die voor overheidsinstanties bedoeld zijn: oorlogsschepen, patrouillevaartuigen enzovoort. Steeds kleine dingen: een spant verkeerd gelast, doorvoergaten voor leidingwerk niet exact op de juiste plaatsen, dat soort dingen. Joline is nu bezig te onderzoeken wáár dat vandaan komt. Ergens in de kwaliteitszorg zit een zwakke schakel en die moet zij zien te vinden. Ze zocht een afstudeerproject op economisch vlak, maar uiteindelijk is het dit geworden. Oh, het heeft zeker economische kanten: als zo’n schip niet exact volgens tekening gebouwd is, moet dat hier hersteld worden. En dat kost klauwen met geld. Als zij de zwakke schakel boven kan krijgen heeft ze haar reis- en verblijfskosten in één klap terugverdiend.
En het zou kunnen dat er ook nóg een smerig kantje aan zit; dat sommige lui in Roemenië worden betaald om de zaak te flessen. Hetzij door een concurrent, hetzij door een vreemde mogendheid. Vandaar dat men best happig erop was dat Joline deze opdracht kreeg; een knappe vrouw wordt niet verondersteld verstand te hebben van technische tekeningen en zo. Maar ondertussen heeft ze een paar mensen bij DT wat lesjes gevolgd. Bij Rob onder andere.”

Melissa knikte. “Dat zei hij, twee weken terug. En Jolien heeft nog een ander voordeel, Kees.” Ze wachtte even en zei toen droogjes: “Ze is blond.” Clara verslikte zich in haar thee. “Dat durf jij niet te zeggen waar ze bij is, zus. Dan heb je ze op allebei je oren te pakken!” Mel grinnikte. “Dan pas ik wel wat rugbytrucs toe. Mensen worden vrij snel stil als ik op ze ga zitten.” “Dat geldt alleen voor mannen, Mel. De meeste vrouwen zijn daar niet zo van gecharmeerd.”
Melissa keek ondeugend. “Nou… ik kan me nog een nachtje herinneren waarin de toen nog juffrouw Boogers het helemaal niet vervelend vond dat ik op haar ging zitten, hoor. En deze juffrouw hier naast me kan het op z’n tijd ook wel waarderen. Nietwaar schat?” Clara bloosde. “Moet dat nou, Mel?” “Dat weet Kees toch allang? Kees?”
Ik knikte. “Ik hoorde van Joline dat jullie ehhhm… ‘elkaar beter kennen dan de meeste zussen elkaar kennen’. Zo zei ze dat. En hoewel het inderdaad nieuws voor me was: het verwonderde me in feite niets. Jullie zijn zó close… En Joline kijkt op die nacht met jullie nog steeds met een hele stralende glimlach terug.” “Mooi”, zei Melissa. “Ik had niet anders verwacht. En voor de duidelijkheid: Wij vonden het ook heerlijk met haar. En wellicht ten overvloede: sinds die nacht weten wij ook beetje van jouw voorkeuren als het om erotiek gaat. Maar dat blijft onder ons; Rob en Ton hoeven dat écht niet te weten, broertje.” Ik wiste mijn voorhoofd af. “Pfoe… Da’s een opluchting.” Twee knipogen kwamen mijn kant uit.
“En hoe kwamen we hier ook alweer op?” Clara fronste. “Oh ja: Mel die op Joline zou gaan zitten. Zou ze nu best op prijs kunnen stellen, schat. Met zo’n leuk rokje en die dunne panty er onder.” Ze keek plagend mijn richting uit. “En Kees misschien ook wel…” Ik schudde mijn hoofd. “Meiden, niet die kant uit. Jullie weten ook dat Joline en ik een aantal keren met Margot en Charlotte hebben gevreeën. Ik had eerst vreselijk veel moeite met het idee, maar Jo heeft me, op onze huwelijksreis notabene, overgehaald. En ik kon het alleen doen op één voorwaarde: Jolien moest erbij zijn. En zo is dat gebeurd: we hebben met z’n vieren een paar heerlijke nachten op ons bed gevierd.
En dat resulteerde er in dat Lot en Margot even later konden genieten van seks met hun kerels, Rogier en Gerben. De laatste nacht dat we met hen gevreeën hebben, was tijdens onze vakantie in de Harz. En tijdens die vakantie kwam Rogier om de hoek kijken. En een week later Gerben.”

Clara knikte. “Hun eerste vakantie… Wat hebben die meiden toen genoten… Ze waren helemaal dol toen ze er over vertelden. En dat kwam niet alleen door Rogier. Die foto in hun huis zegt in feite alles: twee dolgelukkige, bijzonder knappe meiden. Ik zie ze nog staan op jouw bevordering, Kees. Als ze de zon achter zich hadden keek je bijna door hen heen.” Ik knikte. “Ja. Dokter Albers vloekte toen hij hun verhaal hoorde. Nou, jullie kennen dokter Albers; als er één iemand is die de verpersoonlijking is van het zelfstandig naamwoord ‘heer’ is hij het wel.” Ze knikten, toen sprong Melissa op. “Zo. De thee heeft z’n werk gedaan; we zijn uitgebuikt. Afwassen, zusje. En broer!”
Ik gaapte. “Laat mij er even buiten. Ik heb vijf kwartier in de keuken staan koken.” Het hielp niet; Beide meiden trokken met overeind. “Meehelpen jij; jij weet waar alles hoort te staan.” En Clara voegde er aan toe: “Als wij de handel gaan ‘opruimen’ staat alles natuurlijk op een logische plek. Voor een vrouw. En dan klopt jouw hele Excelsheet niet meer.”
Ik keek haar donker aan. “Geen grappen over mijn kookkunst, zusje. Ik ken iemand, wat zeg ik? Meerdere mensen die mijn kookkunst prima kunnen waarderen. Maar vooruit, omdat het anders een slagveld wordt mijn goed geolied huishouden, zal ik het spulletje, als het schoon is, opbergen.”
Zo gingen we aan de slag. Door de veelheid van gerechten en bijgerechtjes was de afwas aanzienlijk; in had vrijwel alle pannen moeten gebruiken. En schaaltjes. En, bij gebrek aan voldoende schaaltjes ook nog soepkommen. De afwasmachine werd volgestapeld en alsnog hielden we spullen over. “Nou ja, de rest ouderwets met de hand. Vroeger, in Amersfoort zouden we over elkaar heen buitelen voor smoezen om er onder uit te komen, maar op een of andere manier heeft dit ook wel wat, dames.” “Ja vast, Kees. Geen mekkerende pubermeiden meer om je heen, maar de twee knapste dames van de Landbouwuniversiteit Wageningen. Geniet ervan!”
Clara knipoogde. Zij waste af, Melissa droogde en ik borg het spul op. En na een half uurtje waren we gereed en zag de keuken er weer keurig uit. En de koelkast puilde uit van de restjes. “Daar kan ik nog wel twee dagen mee vooruit. Scheelt weer tijd.” “Zo. En nu is het tijd voor een lekkere bak koffie, Kees. En gaan we eens overleggen wat we vanavond gaan doen.” Ik knikte. “Prima. Maar: ik ga rond tien uur naar bed. Morgen weer vol aan de bak bij DT!” Melissa gniffelde. “Heb je zelf voor gekozen, broer. Wij slapen nog even lekker uit… Nou ja, slapen…” Ik keek mijn zussen afwisselend aan.
“Jullie maken geen puinhoop van mijn nét verschoonde bedje, meiden! Ik wil morgenavond gewoon zonder gedoe in mijn bed tuimelen als ik dat wil. Niet jullie pikante lingerie tussen de dekbedhoezen moeten vissen, denk er aan!” Clara zei nuffig: “Er zijn zat kerels die dat best wel zouden willen hoor. Maar vooruit, die pikante lingerie van ons is best wel prijzig én Ton en Rob stellen die wél op prijs. Dus nemen we dat spul wel weer mee naar Wageningen. Piet Lut.”
Al kattend met de meiden maakte ik koffie en zette die op tafel. “Zo. Een bakje troost. En nu, lieve dames? Waarmee gaan wij ons bezig houden tot het bedtijd is?” Melissa dacht even na. “Risk! We zijn met z’n drieën, dat is nét leuk. En ondertussen lekker kletsen natuurlijk.” “Oké, Risk it will be… In ieder geval beter dan Monopoly met zussen die het principe ‘familiekorting’ toepassen. De valsspeelsters.”

Even later lag het speelbord op tafel, waren de landen verdeeld en had iedereen zijn opdracht binnen. Ik moest Melissa van de kaart vegen… De eerste speelrondes veroverde iedereen snel een makkelijk land om maar een speelkaart voor extra legers binnen te harken. En na drie speelrondes had ik Australië in handen, wat me bij elke beurt twee extra legers opleverde. Mel en Claar verspeelden hun krachten in en rond Midden Amerika en Venezuela; Die landen wisselden elke beurt zo ongeveer van machthebster. Mel had een groot deel van Noord-Amerika in handen, Clara bijna geheel Zuid-Amerika. Ik bemoeide me daar niet mee; zolang de meiden elkaar in en rond de Golf van Mexico afslachtten, had ik er geen last van. Rustig aan via Zuid-Oost Azië en het Midden-Oosten mijn grondgebied uitbouwen richting Afrika… Daar had ik ook nog een paar landen.
En ondertussen zaten we lekker te kletsen over van alles en nog wat. Mel en Claar over hun studie: die liep nu op rolletjes. Ze haalden prima cijfers en, wat belangrijker was: ze vonden hun studie nu gewoon leuk. Hun propedeuse was véél te theoretisch geweest, met als gevolg dat ze er nogal met de pet naar hadden gegooid en met de hakken over de sloot hun propedeuse hadden gehaald. In het begin van hun 2e jaar had zich die trend voortgezet, totdat Pa en Ma ingrepen en hen voor de keuze stelden: kappen met het ‘studentenleven’ van feesten en partijen en doen waarvoor je in Wageningen bent: studeren. Zo niet: einde toelage vanuit Amersfoort en jullie zien maar hoe je overleeft van je studiefinanciering. En vanaf dat moment hadden de dames vriendjes buiten de deur van hun flat gehouden, waren niet meer naar de kroeg gegaan en in de loop van het tweede studiejaar werd de studie ook interessanter. En ze waren Ton en Rob tegen gekomen en daar bliksemsnel een relatie mee gestart. Melissa keek me aan.
“Heel stom, Kees, maar… als er vroeger een vriendje in onze flat was, werd er niet gestudeerd. Als Rob in Wageningen is, of ik in Berg en Dal dan wordt er wél gestudeerd. Hij is daar bijna nog fanatieker in dan Ma: eerst je werk af, daarna lol maken. Soms héél irritant, maar aan de andere kant…” “Dan pas kun je ongelimiteerd van die ‘lol’ genieten, zus. In de zalige wetenschap dat je werk af is. Voor Rob waarschijnlijk ook wel zo prettig als jullie naast elkaar in bed liggen.” Ze giechelde. “Of bovenop elkaar… Of op de centrifuge…”
Clara keek met een smerig gezicht op. “Hou je het een beetje netjes, Mel? Je weet dat Kees in plaatjes denkt!” Ik pakte drie territoriumkaarten. “Over plaatjes gesproken, dames: kijk eens: infanterie, cavalerie, artillerie. Tien legers extra van deze kaarten, twee van Australië en 8 van mijn landen. Dat maakt alles bij elkaar twintig legers en die zet ik op Egypte. En ik val aan. Mel: Noord Afrika!” Melissa keek sip. “Verdorie… Die had ik niet in de gaten. Met m’n twee zielige legers daar.”
Met één keer gooien van de dobbelsteen was ze Noord-Afrika kwijt. “Dank je wel. Claar: Centraal Afrika.” “Shit. Napoleon deed er langer over, Kees.” Ook haar drie legers waren snel verdwenen en nu had ik ook geheel Afrika in handen. De noord- en westgrens beveiligen met een behoorlijk aantal legers, kaartje pakken en de beurt was klaar.
“Mel… jij mag.” Die bromde: “Nou: de dood of de Gladiolen…” Ook zij leverde drie kaartjes in: acht extra legers. En daarmee veroverde ze Mexico op Claar, maar wel ten koste van een behoorlijk deel van haar strijdkrachten! In Mexico stonden uiteindelijk vier legers van Mel, tegenover zeven van Clara. En die had nog kaartjes die ze in kon leveren… En dat deed Claar dan ook, en even later was Mexico weer in haar bezit. En heel Zuid-Amerika. Maar zeer dun bevolkt met legers…
Mijn beurt weer en sip keken de dames toen ik legers uittelde in Noord-Afrika. “Clara, lieve zus: zet je schrap en verdedig je als een leeuwin in Brazilië!” “Nou, volgens mij zijn er, behalve in wat dierentuinen, weinig leeuwen in Zuid-Amerika, zus. Sterkte tegenover die macho’s uit Afrika.” Melissa ging achterover leunen in haar stoel en na een paar keer gooien met de dobbelstenen was ook Brazilië vast in mijn handen. Kaartje en klaar.
Toen hadden de dames het een beetje door en ik zag ze woordeloos overleggen. Het zou Claar en Mel samen tegen Kees worden. De onderlinge vetes zouden ze later wel uitvechten. Ik grinnikte. Het tweepersoons bed op mijn slaapkamer was daar wel geschikt voor. “Jij gaat het moeilijk krijgen, broertje! Je lieve zusjes zo efficiënt van de kaart vegen? Wacht maar!” Ze keken me wraakzuchtig aan. Maar wat ze ook probeerden: ondertussen had ik een behoorlijk overmacht opgebouwd en elke speelbeurt kreeg ik, nadat ik ook Zuid-Amerika had veroverd, er acht extra legers bij van de continenten die ik in bezit had. En zij steeds minder legers, omdat ze steeds minder landen hadden.
En mij aanvallen om die continenten terug te veroveren? Kansloos. Op mijn ‘grenslanden’ stonden ondertussen minimaal vijftien legers. En ik kon kiezen waar ik hen aan zou vallen: in Azië had ik Kazachstan vast in handen én Kamchatka. Ik kon zó oversteken naar Noord-Amerika of vanuit Kazachstan Europa veroveren. Maar ik hield me nog een beetje in: steeds één land veroveren om een kaartje te bemachtigen en dan stoppen. Dan weer in Zuid-Europa, dan weer in Azië, dan weer in Alaska…
De meiden werden er tureluurs van. “Kees, hou eens op met dat gepest”, zei Melissa op een gegeven moment. “Je kunt ons elke moment dat je wil compleet van de kaart vegen. Doe dat dan ook. Dan kunnen we daarna ons weer laven aan de laffe mixdrankjes, verdorie.” “Oké, oké… Als mevrouw dat zo graag wil…” De beurt daarna had ze nog maar één land over: Quebec. Clara had Ontario op haar veroverd, om nog een kaartje te bemachtigen. “Nou, maak me dan maar helemaal af, zus…” Maar dat kon Claar niet; de dobbelstenen lieten haar in de steek. “Jouw beurt weer, macho”, mopperde Melissa.
Haar drie legers in Quebec hielden het snel voor gezien en Mel was van de kaart geveegd. “Zo dames… Opdracht voltooid.” Ik liet mijn ‘opdrachtkaart’ zien: Vernietig alle groene legers of verover 24 landen. “Sorry, lieve, schattige en al een tijdje niet meer maagdelijke zusjes… Jullie spelen tegen een majoor van de Koninklijke Landmacht. Da’s andere koek dan een sergeant, maar dat hebben jullie nu wel door geloof ik?” Twee opgetrokken neuzen was de reactie.

“Zullen we die majoor eens een lesje leren, Claar?” En voor ik het wist had ik twee meiden bovenop me. “Héhé! Denken jullie er even aan dat ik een eerzaam getrouwde vent ben en jullie bijzonder stevig verkering hebben met Rob en Ton?” Clara plantte zichzelf op mijn bovenbenen, Melissa hield mijn armen onder een smerige hoek achter mijn stoel vast. “Zijn we even vergeten broertje. Wees blij dat we onze nagels niet gaan gebruiken."
Clara had haar handen wél vrij en begon me te kietelen. Ik probeerde haar van mijn benen te gooien door met mijn benen op en neer te gaan. “Zit je nou mijn rokje omhoog te werken, Kees? Ga je schamen! Je bent een voyeur!” Ik moest lachen van haar gekietel. “Ja vast… En jij bent een onschuldig jong ding natuurlijk. Kan er niets aan doen dat je rokje ondertussen zóver omhoog is dat ik je slipje kan zien. Mel, zeg er wat van!” Achter me hoorde ik: “Ik weet nergens van en kan niks zien. Ik moet de handen van mijn broer vasthouden, anders gaat hij mijn lieve tweelingzus een pak rammel gev…”
Mijn telefoon ging af. “Sorry meiden. Even loslaten, wie weet is het serieus.” Claar kroop van mijn schoot, Mel liet mijn handen los en hijgend pakte ik de telefoon. Joline d’r nieuwe nummer.

“Met Kees…”
“Hoi schatje. Hoe is het met jou?”
“Nou… je belletje kwam als geroepen! Ik werd net getuchtigd door mijn normaal zo lieve zusjes omdat ik hen in de pan heb gehakt met Risk.” Ze schoot in de lach. “Jij getuchtigd? Hoe dan?”
“Nou, Mel hield m’n handen achter mijn stoel vast en Claar zat me op mijn schoot te kietelen. Met een rood slipje onder haar panty, zover was haar rokje omhoog gekropen.”
“En Kees keek alsof hij dat heel erg vond, Jo”, riep Claar in de telefoon.
“Hé Claar… En Mel. Houden jullie mijn vent een beetje heel? Hij moet volgende week vrijdag nog wel kunnen presteren hoor!”
“Ja Jo. Goed Jo. Wij gaan wel even elders heen, dan kun jij lekker met Kees kletsen. We nemen de Pisang Ambon wel even mee, Kees!”
Ze verdwenen naar de slaapkamer en sloten de deur achter zich.
“Héhé… Even rust. Hoe is het bij jou, schat?”
“Prima, Kees. Mooie kamer, het is hier redelijk weer, gisteren en vandaag samen met een vrouwelijke ontwerpster de stad een beetje bekeken en vanmiddag maar alvast aan het werk gegaan. Morgen kan ik wat meer gericht werken.”
“Mooi schat. Jou kennende komt er wat goeds uit.”
Joline zei zachtjes: “Vast. Maar daar wil ik nu niet over hebben.”
Hmmm… Ze wilde geen dingen over haar onderzoek over de telefoon delen, dat was duidelijk.
“Oké… Nou, die meiden kwamen vanmiddag op bezoek, slapen op ons bed en ik mag in de logeerkamer pitten. Hoe vind je dat?”
“Prima. Hebben zij ook lol van ons bed. En gaan ze er morgen ook om half zes uit?”
“Natuurlijk niet. Die meiden hebben ’s middags pas college. Slapen schandalig uit en laten de flat natuurlijk als één grote geitenbende achter. Je kent ze toch?”
Joline schaterde. “Ja. Ik zie het helemaal voor me. Maarre meneertje: Een beetje oppassen met die zussen van je op schoot hé?”
“Ja schat. Ik ben met jou getrouwd, schat.”
“Mooi zo. Ik ga ophangen; morgen een drukke dag voor de boeg.” Ze giechelde even. “En oh ja: ik heb een nieuwe tandenborstel gekocht. Ga ik vanavond voor het eerst gebruiken. Ben benieuwd.”
Zo neutraal mogelijk zei ik: “Fijn. Dan verwacht ik dat je met stralend witte tanden weer thuiskomt, schoonheid.”
“Ik ga m’n best doen! Zo dadelijk lekker slapen jij.”
“Jij ook en sterkte morgen!”
“Dank je! Doei!” En ze hing op.

“Dames, de kust is weer veilig!” Mel en Claar kwamen uit de slaapkamer, beiden een gevuld glas in handen. “Zo, jullie zijn kort van stof… Hoe is het met ons zusje?” Ik grijnsde breed. “Die heeft een nieuwe elektrische tandenborstel gekocht.”
Ze keken me schaapachtig aan. “Ja… én?”
“Kunnen jullie je avond in Berg en Dal nog herinneren dat jullie als meiden stuk voor stuk opbiechtten waarmee jullie jezelf ontmaagd hadden?” Mel zei: “Natuurlijk, idioot. Vreselijk gelachen…” “Nou, waarmee hadden Charlotte en Margot zichzelf ontmaagd?” Clara’s ogen lichtten op. “En elektrische tandenborstel… Ander borsteltje er op, hoesje er overheen en… Maar waarom koopt Joline zo’n ding daar, in Roemenië?”
“Mijn liefje had een van haar speeltjes op batterijen al ingepakt toen ik haar erop attent maakte dat haar rolkoffer door de scanner zou gaan. En dat elke douanier dus haar speeltje zou kunnen zien, ook al zou het ding nog zo goed zijn ingepakt. Daarop werd de rolkoffer opengerukt, het speeltje in kwestie verwijderd en terug in de la gelegd en volgden de gedenkwaardige, gesnauwde woorden: ‘Dan koop ik daar wel een elektrische tandenborstel. Met een paar borsteltjes. Geen enkele vent van de douane gaat mijn speeltjes zien!'
De meiden schoten in de lach. “Ach gut… Preutse Jolientje in de bocht… Om te gillen! Oh, daar gaan we haar mee plagen, Kees!” “Zorg dan maar dat je oren goed ingepakt zijn, Mel. En plagen mag, maar alleen als meiden onder elkaar. Ze zou het, denk ik, niet fijn vinden als onze complete club hiervan weet.”
Beiden knikten. “Oké, afgesproken. En nu lust ik ook wel een borrel, daarna ga ik naar bed.” Ik schonk een Jägermeister in en ging weer zitten. “En Claar: je hebt mooie benen, maar dat wist ik al, maar liever niet meer dit soort acties uitvoeren zonder Joline erbij.” Ze giechelde. “Een onderstel waar de heren Porsche en Ferrari jaloers op zouden zijn hé? We hebben die toespraak van jou over ons bijna letterlijk van Jo gehoord. Tijdens die avond in Wageningen. En ze gaf je, na wat onderzoek, groot gelijk.”
Een brede lach gleed over haar gezicht en ik voelde me een beetje rood worden. Mel leunde naar voren. “Kees, zeg eens eerlijk: heb jij wel eens over ons gefantaseerd? Om met ons te vrijen?” Mijn gezicht werd nog warmer. “Ja, natuurlijk. Jullie waren tot anderhalf jaar geleden de mooiste meiden in mijn directe omgeving. En elke keer als jullie je outfits op vrijdagavond aan me showden, was ik best wel jaloers op de knul die een van jullie aan de haak sloeg.”
Claar ging naast Mel op tafel zitten. “Oké, dat mocht. En wij hebben ook gefantaseerd over jou. Hoe het zou zijn om met jou te vrijen. Want die andere knullen…” Ze zweeg en Melissa vulde haar aan. “Die andere knulletjes kwamen niet in de buurt van jou, Kees.” “Dank jullie wel. En goed dat we het van elkaar niet wisten, meiden. Had een boel ellende uit voort kunnen komen.” Claar zuchtte. “Hoor, daar is onze praktisch ingestelde broer weer…”
Ik knikte. “Ja. Dat ben ik. En ik heb het al eens tegen Mel verteld: als jullie m’n zussen niet waren, had ik een van jullie getracht te versieren. Maar nu hebben jullie Rob en Ton, ik heb Jolien… Die fase zijn we voorbij. Laten we afspreken dat we van elkaar blijven houden, maar niet op die manier. Ondanks dat je vreselijk mooie benen hebt, Claar. Die van Mel heb ik vanavond niet zover kunnen aanschouwen, maar aangezien jullie als twee druppels water op elkaar lijken, zullen ook jouw benen het bekijken meer dan waard zijn.” Mel lachte ondeugend en sloeg haar benen langzaam en demonstratief over elkaar. Haar rokje kroop op. “Gezien, broertje?”
Ik knikte. “Ja. Het bekijken waard. En nu, lieve dames, voordat we gekke dingen doen: deze jongen gaat slapen. Morgen is het weer vroeg dag.” Claar knikte. “Wij gaan er ook in, Kees. Maar of we gaan slapen…” “Niks ervan. We gaan even genieten van dat grote bed, zus.” Ze giechelde. “En natuurlijk op zoek naar de speeltjes van Jo…”
Ik schudde mijn hoofd. “Jullie zijn slecht. Vreselijk slecht. Zó slecht dat je niet eens kan dienen als slecht voorbeeld. Maar: dank jullie wel dat jullie hier naar toe kwamen. Ik vond het vreselijk gezellig, we hebben goeie gesprekken gehad en weten weer iets meer over elkaar. Zal ik jullie morgenochtend om 06:00 een kopje thee op bed brengen of is dat te vroeg?” Melissa trok haar wenkbrauwen op. “Om zes uur morgenochtend? Ben jij belazerd… Wij zijn studentes, weet je nog?” “Oké… Dan krijgen jullie nu een zedig ‘welterustenzoentje’ van Kees en zal ik jullie morgenochtend lekker laten pitten.”
Ik omhelsde hen samen en gaf hen een zoen op hun wangen. “Dankjewel meiden. Voor deze avond en voor jullie vertrouwen. Veel plezier zo dadelijk. Geniet van het bed en van elkaar.” Ik kreeg een stevige, dubbele knuffel terug. “Lekker slapen, Kees.” Ik deed de boel op slot en liep de achterste logeerkamer in. De meiden konden zoveel tekeergaan als ze wilden: daar hoorde je toch niets…

Op bed liggend overdacht ik de middag en avond nog even. Ja, lekker gekletst en gedold met mijn zussen. En prima, ook serieuze, gesprekken gehad. En de meiden hadden inderdaad ook prachtige benen. En tijdens het stoeien had ik de borsten van Claar ook een paar keer tegen me aan gehad; iets meer volume dan die van Joline. Maar het zijn je zussen, Kees. En ze hebben een relatie met twee hele goeie vrienden van je: Ton en Rob. Die vriendschap mag niet op het spel gezet worden voor een uurtje erotiek. Bovendien… Achteraf zou ik me kapot schamen. Niet alleen ten opzichte van Joline, maar ook ten opzichte van Rob en Ton. En Rob Sr en Tony. En niet te vergeten Pa en Ma. Want zoiets kwam onherroepelijk uit, daar kon je gif op innemen. Nee, dit was prima zo. Wat dollen, lekker toespelingen maken, maar uiteindelijk moest het daarbij blijven. En de meiden vonden dat ook goed. En die lagen elkaar nu te verwennen. Nou ja, daar was het een tweeling voor. En ondertussen had Joline het ook goed. Benieuwd of zij het lek in Roemenië boven water kon krijgen. Dat zou wel mooi zijn. Damen blij, Jolien een prachtig scriptie-onderwerp… En dat voor een blondine. Als ze die uitspraak van Mel ooit hoorde, waren de rapen gaar. Ik schoot op voorhand al in de lach. Een boze blik en kléts! Mel d’r oor zou gloeien. Desnoods op de receptie na de uitreiking van haar bul. Hahaha… De wekker gaf bijna half elf aan. En nu slapen, Kees. Morgen weer vroeg dag. En niet teveel aan de benen van Claar en Mel denken; liever aan die van Jolientje. In een panty met stipjes…

De wekker scheurde mijn slaap aan flarden. Verdorie, welke idioot had ooit bedacht dat ik zo ver van m’n werk moest gaan wonen? Grommend stond ik op en liep richting logeertoilet. Nou ja, de tweede nacht als vrijgezel had ik in ieder geval ook overleefd zonder mezelf van het leven te beroven. Plassen, douchen, scheren en ontbijten.
Tijdens het ontbijt nog even Nu.nl bekijken; de bekende weekend-ongevallen: twee auto’s die tegen een boom aan waren geknald, met jongelui er in. Drank? Overmoed? Een combinatie van beiden? Hoe dan ook: in Overijssel en in Noord-Holland zouden weer nieuwe berm-monumentjes gaan komen. Stommelingen.
In de tijd dat ik nog vrijgezel was had ik alle afleveringen van ‘Blik op de weg’ op Internet bekeken. Los van het feit dat Leo de Haas in de loop van meer dan 200 afleveringen veranderd was van een ‘jongeman-met-een-klein-snorretje-in-pak’ in een man die toch aardig tegen de middelbare leeftijd aanliep was ook het getoonde wagenpark wel leuk om te zien. De geconstateerde overtredingen bleven echter hetzelfde: kleven, te hard rijden, bellen of appen achter het stuur, de laatste rapporten nog doornemen terwijl je met 90 km/uur op drie meter achter een vrachtwagen aan sukkelt, inhalen waar het niet kon, rood licht negeren…
En de excuses bleven ook hetzelfde: ‘Haast’, ‘een belangrijke vergadering’, ‘een belangrijk telefoontje’, ‘nieuwe auto, even uitproberen’ tot en met ‘Wát? Reed ik 180? Dat kan niet. Deze auto haalt hooguit 150. Jullie apparatuur is fout, dat kan niet anders.’ Jaja… Met een drie liter, 476PK Audi A8… Het zou wel eens goed zijn om die macho pubers met een rijbewijs waar de inkt nog nat van was, eens een aantal afleveringen van ‘Blik op de weg’ te laten zien. Tijdens zo’n EMG-cursus bijvoorbeeld. Misschien dat ze dan hun rechtervoet wat meer in bedwang zouden houden. Trouwens: niet alleen die puber-jochies: ook volwassen kerels, zoals die Prius-piloot een aantal maanden terug op verkeersplein Deil.
Ik klapte de laptop maar weer dicht. Straks maar weer kalm naar Gorinchem tuffen, Kees. In je oh zo saaie en brave Volvo. Volgende boterham… Achter me hoorde ik de slaapkamerdeur opengaan en ik draaide me om. Twee identieke meiden kwamen in nachtpon en op blote voeten door de deur. “Hé, kijk eens aan… Twee hardwerkende studentes op de vroege morgen. Hebben jullie genoten van het bed waar Joline en ik zo vaak de liefde op vieren, schatjes?”
Ze trokken een gezicht. “We hebben prima geslapen, Kees. Vanaf een uur of één…” Melissa lachte. “Maar we wilden jou niet zomaar weg laten gaan. Dank je wel voor een hele gezellige middag en avond. En een heerlijke nacht, maar daar kon jij geen bijdrage aan leveren, behalve je bed te beschikking stellen, waarvoor dank. Dadelijk voorzichtig naar DT rijden!”
Ik kreeg twee knuffels en de opmerking van Melissa: “En doe de groeten aan Rob!” “Moet ik die knuffel ook aan hem doorgeven? Oh, laat maar, ik zie het al…” Ze trok een smerig gezicht. “Wij hardwerkende studentes gaan nog even slapen. Om tien uur loopt de wekker al af. Hoe verzinnen ze het… Doei!” Ze verdwenen weer in de slaapkamer. Maffe meiden…
Even later pakte ik mijn koffertje en de weekendtas met sportspullen en liep de galerij op. Benieuwd wat me in Gorinchem weer te wachten stond…
In de auto, op de snelweg bedacht ik dat het wel eens handig zou zijn om vandaag te vragen of ik vanavond bij de ouders van Gerben langs kon. En anders woensdag, maar dat moest hoe dan ook gebeuren. Tips and tools om een aanstaande hulphondpup goed op te vangen. Straks maar eens bellen. En wie weet, kon ik er nog een etentje aan vastknopen… Foei Kees. Je gaat deze week niét van het ene eet-adres naar de andere logeerpartij zwerven!
Ze zouden kunnen denken dat je écht niet voor jezelf kon zorgen. Eenmaal in Gorinchem schoof ik in de rij voor de koffieautomaat. Achter me hoorde in Angelique zeggen: “Goh… Kees leeft nog! En hij ziet er nog best goed uit ook. Je zou denken dat hij na een Joline-loos weekend ongeschoren en met stinkende kleren onder een brug vandaan was gekropen… Met een fles goedkope wijn bij zich. Valt me niks tegen!”
Ik draaide me om. “Luister, kleintje: je hoeft je frustratie dat Henry zo slecht kookt niet op mij te botvieren hé? Zorg eerst maar eens dat je een grote meid wordt, minstens net zo groot als ik, dan mag je verder praten. Goed begrepen? Overigens ook jij goedemorgen, lieve danspartner.” Ze knipoogde. “Hoi Kees. Goed weekend gehad?”
Ik knikte. “Ondanks de afwezigheid van Jolien: ja. Zaterdag het huis aan kant gemaakt en bugel gestudeerd, zondag heerlijk in de kerk bugel gespeeld en ’s middags kwamen mijn twee allerliefste zusjes hun eenzame broer gezelschap houden. En die heb ik op een eigengemaakte rijsttafel getrakteerd, om ze vervolgens met Risk genadeloos in te maken. De dames liggen nu nog te ronken op bed. Maar ja, ’t zijn studenten, dus wat kun je er anders van verwachten?”
“Dus moet ik, als ik het goed begrijp woensdagavond weer uithuilbureau spelen bij Mel?” Rob keek me doordringend aan. “Waarschijnlijk wel, maat. Mijn opdracht bij Risk was: ‘Vernietig alle groene legers.’ Dat heb ik met volle overtuiging gedaan. En je weet de lievelingskleur van je meissie.”
Hij keek somber. “Dat wordt weer een complete wasmachine met zakdoekjes… Bedankt, Kees!” “Als troost kan ik je mededelen dat de dames zich getroost hebben met een mengsel van Pisang Ambon met jus ‘d orange. Ging er in als koek.”
“Oh, ze heeft woensdag nog hoofdpijn ook? Nou dan wordt het helemaal gezellig in Berg en Dal!” Rob keek me nijdig aan. “Tja, ik weet niet of het specifiek dát soort hoofdpijn is, Rob. Je kunt ook gewoon een keertje lief voor mijn zussie zijn…”
“Rotjong…” hoorde ik nog net en langs hem heen zag ik Charlotte breed glimlachen. “Zo te horen heb jij je niet verveeld, Kees.” “Nee Lot. Dit weekend ging als een speer zo snel voorbij.” Ik zuchtte maar weer eens, tapte nog een bak koffie en liep naar het Piratenest.

Onderweg kwam ik Theo tegen. “Hoe ging het in Nijmegen, Kees?” “Kom er even bij, Theo, dan hoef ik het verhaal maar één keer te vertellen… Oh, dan haal ik Marion er meteen bij. Wacht even.” Ik liep naar het Backoffice. “Gonnie? Mag ik Marion een kwartiertje lenen? Als ze zin heeft, tenminste?
Er volgden wat vragende blikken. “En waarvoor had meneer Jonkman mevrouw Calvé Pindakaas willen lenen, als ik vragen mag? Niet geheel toevallig op de eerste dag dat uw echtgenote er niet is? Meneer Jonkman???”
Gonnie keek dreigend. “Om iets te vertellen over de presentatie in Nijmegen, afgelopen vrijdag, mevrouw. En als u bang bent voor de onschuld van mevrouw de Groot: onze geliefde directeur zit erbij. Die zal wel waken over de onschuld van zijn nichtje, schat ik zo. Over haar maagdelijkheid kan André u waarschijnlijk wel inlichten.” Marion schoot in de lach. “Dat weet ik zo net nog niet, hoor. Ik ben vroeger maar wat vaak gekieteld door ‘oom Theo’… En André heeft van mijn maagdelijkheid niks gemerkt, maar dat wisten jullie al lang.” “Nou, kietelen laat Theo maar mooi uit z’n hoofd onder werktijd. En André die andere activiteiten ook! Ga maar met Kees mee, Marion.”
Op de gang vroeg ik: “Doet hij dat nu wéér, Marion? Kietelen?” Ze keek me aan. “Ben je gek of zo? Dat heeft hij stilzwijgend aan André overgedragen.” Ze giebelde. “Die kan dat heel goed.” “Hmmm… Nooit iets van gemerkt, toen André nog piraat was. Maar wie weet… Ik zal eens belangstellend informeren bij Miranda.”
Marion zuchtte. “Kun jij nou nooit eens normaal doen?” “De vraag stellen is ‘m beantwoorden, Marion. Kom, naar binnen.” We liepen de groepsruimte in; de piraten zaten aan hun bureau, Theo zat op een van de bureau’s.

“Zo. Vertellen jullie maar eens… Gaan ze in Nijmegen met ons mee, of?” Ik wees op Rogier. “Vertel jij het maar. Jij kent het MT van het ziekenhuis beter dan wij.” Rogier stak van wal. “Geen garantie Theo, maar… Zowel Kees als Marion hebben wel indruk gemaakt met hun verhaal. En ik heb dit weekend eens zitten rekenen, samen met Charlotte: als een buitenstaander deze klus zou moeten uitvoeren, is het ziekenhuis bijna dubbel zo duur uit. Met name de inventarisaties kosten dan veel geld. DT had het voordeel dat ik veel uit m’n hoofd weet en Ane, mijn opvolger heeft ons ook goed geholpen; DT heeft nu alle nodige gegevens om aan de slag te gaan met ontwerpen.
En Marion heeft een uitstekende presentatie over het financiële aspect gegeven; dat ligt nu bij het hoofd Finance & Control. En die is uiterst scherp en secuur. Moet ook wel in zo’n functie. Maar ik ben er niet zo bang voor. De enigen die volgens mij roet in het eten kunnen gooien, werken in Den Haag., op het ministerie. Zij geven uiteindelijk hun fiat.”
“Laat mij eens zien hoeveel een concurrent kwijt zou zijn, Rogier. Dan leg ik dat naast de berekening van Marion… Kom maar even mee naar mijn bureau. Marion: kun je jouw verhaal even printen of in ieder geval de managements-samenvatting?” Ze knikte. “Vijf minuten, Theo.”
Hij keek ons aan.
“Ik kreeg een telefoontje van het Ministerie van Volksgezondheid. Er zijn vijf ziekenhuizen bedonderd door die lui uit Amsterdam. Ongeveer hetzelfde systeem: op afstand in storing te zetten, zwakke plekken in de systemen, enfin, jullie kennen hun werkwijze. En de vraag van het ministerie was of DT die ziekenhuizen kan helpen.” Ik keek op. “Dus… in feite…”
“In feite heeft DT een behoorlijk aantal strepen voor, Kees.” Theo grijnsde. “Ik denk dat er in Den Haag vrij snel wat handtekeningen gezet gaan worden. Morgen moet ik daar in ieder geval op komen draven. Nou ja… Ze hebben vriendelijk gevraagd of ik eens wilde komen praten.” Rogier floot zachtjes. “Normaal zijn ze in Den Haag niet zo vlot, Theo.”
“Klopt. En daarom wil ik jou ook mee hebben. Jij weet van de hoed en de rand.”
“Neem Fred dan ook mee”, zei Rogier. “Als men vragen heeft over de IT-kant van de zaak: daar weet ik te weinig van.” Theo dacht snel na. “Goed idee. Haal onze IT-gorilla maar even naar mijn bureau.” Hij keek mij aan.
“Kees, ik laat jou hier even buiten. Nijmegen: ja, daar kun je mee aan de slag gaan, maar de andere ziekenhuizen: nee. Dat leg ik bij Rogier neer, samen met Fred. Jij hebt straks je handen vol aan de offshore en als je pech hebt, moet je ook nog naar Bosnië. Nog los van jullie andere projectjes.” “Prima, chef. Rogier kan dit beter handelen dan ik, denk ik. Die heeft ervaring met lieve verpleegkundigen.”
Rogier keek smerig. “Ja. Maar jij met knorrige chirurgen, Kees.” We gniffelden. “Zet ‘m op, makker. Jij kunt dit.” Een high five volgde. “Nou Rogier, mee naar m’n bureau. En haal Fred op!”
“Zeker chef, meteen chef…” Theo keek donker. “Je gaat niet die manier van communiceren van Kees overnemen, meneer van der Vlist! Denk er aan.” “Ik kijk wel uit, chef…” Theo gromde wat en verdween. Rogier ook, richting Backoffice. Even later hoorden we de hakjes van Marion op de gang, gevolgd door het dreunen van de schoenen van Fred.

Zo. Goed begin van de dag. En mooi dat Theo Rogier mee wil nemen. Logisch natuurlijk; zijn kennis is goud waard, maar toch… En ik had m’n handen vol aan die offshoreplatforms én Nijmegen. Plus wat andere ‘klusjes’. Dus… Aan ’t werk, Jonkman! Om twaalf uur renden we even. Inderdaad: even. Het plénsde van de regen en die voelde best koud aan. Na twee rondjes paardenwei, ongeveer 1.800 meter, kwamen we als een stel verzopen katten weer bij de deur van het bedrijfsgebouw. En onder diepe zuchten van Chantal en Anneke, de receptionistes, liepen we de hal door.
“Kéés! Kunnen we weer gaan dweilen! Wanneer stop je eens met die natte onzin?” Anneke keek verontwaardigd. “Sorry Anneke. Dit keer was ik het niet hoor. We hebben gewoon een stukje gerend, verder niks. Dat natte spul kwam van boven. Ze noemen het ook wel ‘regen’. Dus: geen kroketten voor jullie. Sorry!” “Regen, ja. En die was best frisjes vandaag”, mopperde André.
De douche daarentegen was lekker warm en hard. Afdrogen, aankleden en eten! Met een mok hete koffie. En na de lunch vroeg ik aan Gerben: “Hebben jouw ouders op maandagavond vaste activiteiten, Gerben?”
Hij schudde zijn hoofd. “Mijn vader wellicht wat werkvoorbereiding, mijn moeder pakt een boek en is dan totaal onbereikbaar, Kees. Hoezo?” “Dan ga ik ze zo even bellen. Met een beetje mazzel loopt er volgende week een hulphondpup in Veldhoven rond. Ik wil wat tips en tools en waar kan ik die beter opdoen dan bij hen?” Hij knikte. “Zullen ze leuk vinden. Wel even bellen tevoren.”
Ik keek verontwaardigd. “Wat denk je zelf?” Hij grinnikte. “Bij jou weet je het nooit, Kees.” Ik gromde wat. “Geef mij hun nummer maar, in plaats van me op m’n nummer te zetten.”

Even later hoorde ik: “Met Anna van Wiers, goede… middag.”
“Dag Anna, je spreekt met Kees Jonkman. Mag ik je even storen?”
“Tuurlijk. Waarmee kan ik je helpen, Kees?”
“Komt het jullie uit als ik vanavond even langs kom? Waarschijnlijk komt er volgende week een aanstaand Hulphondpup in Veldhoven; graag wilde ik nog wat tips en tools van jullie. Komt dat uit?”
“Ja hoor, da’s prima. Komen jullie ook eten?”
“Nou, het is niet zozeer ‘jullie’, Anna. Joline zit momenteel in Roemenië voor haar studie, dus het charmantste deel van dit getrouwde stel moet je missen. Ik kom in m’n uppie.”
“Dan eet je zéker mee, Kees! Anders wordt het een dubbele friet speciaal met een kroket en een cola. Ik ken dat!”
Ik moest lachen. “Ik hoor het al. Jouw echtgenoot komt geen vitamines te kort.”
“Nee. En m’n zoontje ook niet, als hij weer eens hier eet! En ik heb begrepen dat dat in Arkel ook goed voor elkaar is.”
“Zeker weten. Die twee krullenbollen koken behoorlijk gezond, Anna. Hoe laat kan ik voor de deur staan?”
“Hoe laat mag jij weg?”
“Wij stoppen hier meestal rond half vijf. Dus dan zou ik rond tien over vijf op de stoep kunnen staan, mits er geen files zijn.”
“Da’s prima. We eten rond zes uur, Kees.”
“Mooi! En alvast bedankt, Anna!”
Ik verbrak de verbinding. Straks maar weer een doos chocolade kopen… Misschien standaard een paar van die dozen in de kofferbak van de auto leggen. Smelten zouden ze niet doen met dit weer.
Als ik nog een paar keer te eten zou worden gevraagd… Hup, Kees! Weer aan ’t werk!”
Om half vijf sloot ik de deur van mijn kantoortje achter me. Zonder onderbreking zitten zwoegen op tekeningen van een offshore-installatie. Morgen even mee naar Miranda gaan voor haar kritische oog.
Maar nu: eerst naar een supermarkt voor een scheepslading bonbons, daarna richting Tiel…