Perspectief van Guy

Mijn hart klopt in mijn keel, maar niet alleen van opwinding. Vooral van angst. Angst dat ik te ver ga, dat ik haar afschrik. Haar hand in de mijne voelt klein en besluiteloos. Ik weet wat ze net heeft gezien op dat naaktstrand, die vrijheid, en ik voel de vraag in de lucht hangen. Ze stelt voor om te rusten, op een handdoek. Ik kijk om me heen en voel me meteen een indringer. Twee mensen in kleding tussen al die naakte lichamen. Het voelt oneerlijk, alsof we komen gluren.

"Hmm, dit voelt wel een beetje vreemd," probeer ik uit te leggen. "Alsof we komen gluren, volledig aangekleed tussen al deze... vrijheid." Ik hoop dat ze begrijpt wat ik bedoel, zonder dat ik het hoef te forceren.

Dan draait ze zich om. Haar ogen fonkelen met een mengeling van spanning en uitdaging. En dan zegt ze het. De vraag die onder ons zweeft sinds we hierlangs liepen: "Wil jij niet gewoon dat ik me uitkleed zodat je me naakt kan zien?"

Paniek. Pure paniek grijpt me naar de keel. Dit is te snel. Dit is het moment waarop ze dichtklapt, waarop de betovering verbroken wordt. Ik stamel een verontschuldiging, een ontkenning, alles om haar niet te laten denken dat dit mijn enige doel is. Maar dan lacht ze. Het is een bevrijdend geluid. "Guy, ik plaag je maar. Ik weet dat je me aan het plagen bent."

Ik adem half uit, maar ze is nog niet klaar. Ze haalt diep adem en zegt de woorden die alles veranderen: "En eigenlijk wil ik het wel. Ik wil me aan jou tonen. Hier. Waar het mag."

Haar moed is aanstekelijk. Mijn angst smelt weg, vervangen door ontzag en een diep, overweldigend verlangen. Mijn blik zegt haar alles wat ik niet in woorden kan vatten. Er is geen weg terug, en dat wil ik ook niet.

Ik spreid de handdoek uit, mijn handen zijn stabieler dan mijn binnenkant. Dit is haar moment: de handdoek een podium, ik het publiek. Ik kijk toe hoe ze haar jurk uittrekt, hoe de zon voor het eerst haar huid raakt. Het is een heilig moment. Daarna haar bikinitopje. Voor het eerst zie ik haar borsten, haar tepels fier zichtbaar. Dan het broekje. Ik zie de tweestrijd op haar gezicht, de micro-expressie van twijfel. Ik houd mijn adem in. Als ze nu stopt, is het oké. Maar ze duwt de stof naar beneden en staat daar. Perfect. Kwetsbaar. En ze kiest ervoor om die kwetsbaarheid aan mij te tonen.

Ik kleed me haastig uit, niet uit wellust, maar uit solidariteit. Ik wil haar niet alleen laten in deze blootgave. We gaan zitten. Het zand geeft mee. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Ik bewonder haar, niet als een object, maar als een wonder. Haar curves, de manier waarop het licht op haar schouders valt. En ik hoop dat ze ziet dat mijn blik vol bewondering is, niet alleen maar begeerte.

Dan betrap ik haar. Haar ogen dwalen af, nieuwsgierig, naar mij. Naar mijn lichaam. Het is oprecht en ontwapenend. Een glimlach breekt door op mijn gezicht. De spanning is even gebroken.

"En, waar denk je aan?" vraag ik zachtjes.

Ze speelt onschuldig. “Wat bedoel je?”.

“Ik zag je wel stiekem kijken.”

“Jij toch ook,” zegt ze.

“OK, ook betrapt,” geef ik toe. “Maar waar denk je aan?”

Haar antwoord slaat me van mijn stuk. Het is direct, eerlijk en ontzettend opwindend. “Ik was aan het denken: Guy kijkt stiekem naar mij… maar wat gaat hij doen als ik hem zo opwindt dat hij een erectie krijgt.”

Ik grinnik, een mix van verlegenheid en opluchting bij haar openheid. “Dan zou ik mijn knieën optrekken en zo met mijn benen mijn erectie proberen te verbergen.” Ik wil haar geruststellen dat mijn gedachten niet alleen maar dierlijk zijn. “Om eerlijk te zijn, ik keek naar je, maar ik dacht er niet aan aan wat ik allemaal je wilde doen.”

“En wat wil je met me doen?” Haar vraag is een uitnodiging, een uitdaging.

Ik kies mijn woorden met zorg. Ik wil haar geen angst aanjagen, maar de waarheid spreken. “Ik wil je lichaam verkennen met al mijn zintuigen, met mijn handen, met mijn mond. Ik wil je ruiken, ik wil je proeven. Ik wil je intiemste plekjes leren kennen. Ik wil ontdekken welke plekjes jij gevoelig vindt.”

Haar reactie is een perfecte samenvatting van haar innerlijke conflict, en het is precies waarom ik haar respecteer. “En ik beloof je dat ik eens mij volledig aan jou ga geven… eens, als ik in mijn hoofd er klaar voor ben om mijn man te bedriegen.”

Het is een belofte en een grens in één. En dat is oké. Alles op haar tempo. Dan kust ze me. Het is een kus die die belofte verzegelt, vol verlangen naar wat komen gaat. Het is zo intens dat mijn lichaam, ondanks alle goede intenties, reageert. Ze voelt het, breekt de kus af en wijst me grijnzend op mijn eerdere oplossing. “Misschien dat je dan nu beter je knieën optrekt.”

We wachten in een comfortabele stilte. Er is geen schaamte, alleen gedeelde begrip. De zon, de zee, zij. Het is meer dan genoeg. Als de opwinding zakt, strek ik mijn benen. Haar bezorgde "Gaat het terug?" is lief. Mijn "Ja" en de vluchtige kus die ik haar geef, zijn een bevestiging. Alles is goed.

Ze stelt voor terug te gaan. Ik sta op en grijp automatisch naar mijn spullen, terugkerend naar de normale wereld. Maar zij houdt me tegen. "We zijn nog steeds op het naaktstrand, dus laten we nog wat langer genieten." Ze neemt de leiding, en ik volg, onder de indruk van haar nieuw gevonden vrijheid.

Tijdens de wandeling kan ik het niet laten. Mijn hand vindt haar heup, trekt haar zachtjes naar me toe. Het voelt natuurlijk. Mijn hand zakt naar haar bil, en ik voel hoe ze tegen me aanleunt. Het is een stille communicatie.

Aan de rand van het strand kondig ik aan dat het tijd is om ons aan te kleden. Maar eerst moet ik haar nog even vasthouden. Mijn handen eerst rond haar zakken dan op haar billen, haar lichaam tegen het mijne. Het voelt als een afscheid van dit bijzondere, naakte paradijs. En ja, mijn lichaam reageert opnieuw. Haar grapje erover is licht en begripvol. "Of je gaat je benen weer moeten optrekken."

We kleden ons aan. De wandeling naar de auto is stil, maar het is een vredige stilte. Mijn gedachten zijn een warboel van ontzag voor haar moed en het intense verlangen naar wat ze ooit, op haar moment, beloofd heeft.

___

Perspectief van Suzy

Mijn hart bonst in mijn keel. Zijn hand houdt de mijne stevig vast, een anker in de zee van mijn eigen gedachten. De aanblik van die naakte lichamen blijft me achtervolgen. Het is niet vies. Het is vrij. En die vrijheid lokt me, fluistert iets waar ik jaren niet naar geluisterd heb.

Ik voel de vermoeidheid in mijn benen – een perfect excuus. "Zullen we even rusten? Hier, op een handdoek?" Ik wijs naar een beschut plekje, mijn stem klinkt iets hoger dan normaal.

Hij kijkt om zich heen en ik zie zijn ongemak. Hij voelt hetzelfde. Twee aangeklede vreemden in een wereld van bloot. "Hmm, dit voelt wel een beetje vreemd," zegt hij. "Alsof we komen gluren, volledig aangekleed tussen al deze... vrijheid."

Precies. Zijn woorden geven perfect mijn gevoel weer. Het is het duwtje dat ik nodig had. Een ondeugende moedigheid stroomt door me heen. Ik draai me naar hem toe. De spanning die altijd tussen ons hangt, verpak ik in een grap, een test. "Wil jij niet gewoon dat ik me uitkleed zodat je me naakt kan zien?"

Zijn reactie is onmiddellijk en ontwapenend. Paniekerig bijna. Hij stottert een verontschuldiging. Het is zo eerlijk, zo niet-wat-ik-verwachtte, dat het alle resterende angst wegspoelt. Ik lach. "Guy, ik plaag je maar. Ik weet dat je dat zon niet bedoeld." Ik haal diep adem. De moed is er nu, ik moet de woorden eruit persen voor die wegebt. "En eigenlijk wil ik het wel. Ik wil me aan jou tonen. Hier. Waar het mag."

Zijn ogen... zijn ogen vertellen me alles. Er is bewondering, verlangen, en vooral: toestemming. Er is geen terug meer. Dit is mijn keuze.

Hij spreidt de handdoek uit. Mijn podium. Mijn handen trillen lichtjes als ik de zoom van mijn jurkje pak. Ik trek het over mijn hoofd. De wind koelt direct mijn blote buik en rug. Het is alsof ik een laag afwerp. Dan het topje. En uiteindelijk het broekje als laatste barrière. Mijn vingers haken in de elastiek. Even sluit ik mijn ogen. De stem van mijn geweten schreeuwt: fout, gevaarlijk, stop. Maar dan wint de andere stem, de stem van verlangen die vandaag de hele dag heeft gefluisterd. Ik duw de stof naar beneden en stap eruit.

De zon kust elke centimeter van mijn huid. Ik voel me bloot. Niet alleen fysiek, maar emotioneel. Alle muren zijn weg. Het is beangstigend en bevrijdend tegelijk. Hij kleedt zich haastig uit, alsof hij mij niet langer alleen wil laten staan in deze kwetsbaarheid. Dat waardeer ik.

We zitten. Het zand geeft mee. Ik voel zijn blik op mijn huid branden, intenser dan de zon. Ik zie hem kijken, zijn ogen die mijn borsten, mijn buik, mijn benen bewonderen. En ik geniet ervan. Ik geniet van de macht die ik heb, van de pure, naakte begeerte in zijn ogen. Het maakt me krachtig.

Mijn eigen ogen dwalen af. Ik ben nieuwsgierig. Naar de lengte van zijn lichaam, de spanning in zijn spieren. Het is een intieme, gretige blik. Dan betrapt hij me. Zijn stem is zacht en zelfverzekerd, vol genot. "En, waar denk je aan?"

“Wat bedoel je?” probeer ik, om tijd te winnen.

“Ik zag je wel stiekem kijken.”

“Jij toch ook,” wijs ik hem terecht.

“OK, ook betrapt,” geeft hij toe. “Maar waar denk je aan?”

De waarheid is te verleidelijk. Ik wil de spanning opvoeren. “Ik was aan het denken: Guy kijkt stiekem naar mij… maar wat gaat hij doen als ik hem zo opwindt dat hij een erectie krijgt.”

Zijn reactie is perfect. Eerlijk en een beetje verlegen. Hij zou het proberen te verbergen. Maar dan zegt hij iets wat me raakt: hij keek naar me zonder meteen een plan te hebben. Dat maakt het erger… nee, beter.

“En wat wil je met me doen?” duw ik verder. Ik wil de fantasie horen.

Zijn antwoord is niet grof. Het is sensueel. Hij wil me verkennen, proeven, leren kennen. Het is precies wat ik wil horen. Het is respectvol en toch intens verleidelijk. Ik moet hem een belofte geven, maar ook mijn grens stellen. Het is eerlijk. “En ik beloof je dat ik me eens volledig aan jou ga geven… eens, als ik in mijn hoofd er klaar voor ben om mijn man te bedriegen.”

Dan kus ik hem. Het is een verzegeling van die belofte. Een voorproefje. En ik voel het, door de kus heen: zijn lichaam reageert. Ik breek de kus af, leg mijn hand nonchalant op zijn begeerte en grijns. “Misschien dat je dan nu beter je knieën optrekt.”

We wachten. Er is geen schaamte. Alleen een gedeeld geheim. De zon, de zee, zijn aanwezigheid. Het is perfect. Als het weer normaal is, vraag ik: “Gaat het terug?”

Zijn “Ja” en de vluchtige kus zijn genoeg.

“Het wordt al laat… laten we terug naar de auto wandelen,” stel ik voor. Hij wil zich aankleden, maar ik hou hem tegen. Ik bepaal het tempo. “We zijn nog steeds op het naaktstrand, dus laten we nog wat langer genieten.” Ik neem de leiding.

Tijdens de wandeling voel ik zijn hand. Eerst op mijn heup, hij trekt me dichterbij. Dan zakt hij naar mijn bil en blijft daar rusten. Het voelt bezitterig op een goede manier. Veilig en opwindend.

Aan de rand zegt hij dat het tijd is om ons aan te kleden. Maar eerst wil ik nog even. Ik wil die omhelzing, zijn handen rondom mijn, zijn handen op mijn blote billen. Ik voel hem tegen me aan, en ik voel hem opnieuw reageren. Ik lach. “Ja ik denk het tijd is om ons aan te kleden, of je gaat je benen weer moeten optrekken.”

We kleden ons aan. De wandeling naar de auto is stil. Ik ben verzonken in mijn gedachten. De ervaringen, de sensaties, de belofte die ik heb gedaan. Het was mijn keuze. Mijn tempo. En het was perfect.