Het Masker en de Werkelijkheid

Ik rukte de koptelefoon van mijn hoofd alsof die in brand stond en smeet hem op de bank. De stilte in mijn kamer was oorverdovend, een vacuüm na de helse symfonie die zich in mijn oren had afgespeeld. Mijn maag trok zich samen, een spasme van pure, fysieke afschuw. Ik strompelde naar mijn kleine, smerige toilet, viel op mijn knieën voor de pot en gaf over. Het was weinig, bitter gal, maar mijn lichaam bleef zich proberen te ontdoen van de vergiftiging die het zojuist had opgenomen.

Tranen van woede en walging stroomden over mijn wangen. Mijn vuisten bonkten tegen de koude tegels. Sofia. Haar naam was een vloek, een gebed, een onbegrijpelijke paradox in mijn hoofd. Het beeld dat mijn verraderlijke geest nu projecteerde was niet langer een fantasie; het was een reconstructie. Haar hand, diezelfde kleine, zachte hand die zo vaak over mij had gestreken, bewoog zich nu over hem. Haar lippen… Nee. Ik perste mijn ogen stijf dicht, maar het hielp niet. Het geluid was erger geweest dan welk beeld ook. Die intieme, natte, zuigende geluiden in de donkere stilte van hun gedeelde slaapkamer.

De woede won het van de misselijkheid. Een kokende, rode waas daalde over me heen. Dit was geen misverstand, geen projectie van mijn eigen onzekerheden. Dit was realiteit. Het was waar. Het was allemaal fucking waar!

Ik sprong overeind, veegde mijn mond af met mijn mouw en stormde mijn kamer uit. Ik wist niet wat ik ging doen. Confronteren? Schreeuwen? Rick zijn perfecte, hypocriete gezicht inslaan? Mijn gedachten waren een chaos, maar mijn lichaam bewoog zich met een primitief, enkel doel: daarheen. Naar hun appartement. Nu.

De nachtlucht voelde ijskoud aan tegen mijn brandende huid. Ik liep, rende bijna, door de lege straten van Amsterdam. De grachten waren zwarte, ondoordringbare vlakken, een perfecte reflectie van de leegte die zich in mij uitbreidde. Elk geluid – het gelach van een stel laat terugkerende feestgangers, het rinkelen van een tram – leek me uit te lachen. Sukkeltje. Huilebalk. Cuck.

Binnen twintig minuten stond ik trillend van adrenaline en kou voor hun deur. Het licht in de slaapkamer was uit, ze sliepen. Na wat ze net hadden gedaan, lagen ze nu te slapen. De woede in me bereikte een nieuw, gevaarlijk niveau. Ik bonsde op de deur. Niet het netjes kloppen van een gast, maar het harde, houtversplinterende bonzen van een jaloerse minnaar.

Het duurde een eeuwigheid. Toen hoorde ik een slot dat werd omgedraaid. De deur zwaaide open.

Sofia stond in de opening, gewikkeld in een dunne, zijden badjas. Haar haar was een beetje in de war, haar ogen nog wazig van de slaap. Ze keek niet schuldig. Ze keek niet verrast. Ze keek… geïrriteerd.

“David?” Haar stem was slaperig, een beetje schor. “Wat doe jij hier? Is alles goed? Het is half drie.”

Haar normale, licht geërgerde reactie was als een emmer ijskoud water over mijn woede. Mijn heroïsche, confronterende speech – alles wat ik onderweg had bedacht – stierf in mijn keel. Hoe kon ik het zeggen? ‘Ik heb een microfoon onder jullie bed geplakt en ik hoorde jou je broer pijpen.' Het klonk niet alleen waanzinnig, het klonk monsterachtig. Ik was de indringer, de voyeur, de stalker.

“Ik… ik kon niet slapen,” stamelde ik, mijn stem klonk zwak en pathetisch. “Ik moest je zien.”

Haar frons verdween en maakte plaats voor een bezorgde uitdrukking. “O, schatje.” Ze opende de deur wijder. “Kom binnen, je staat te bevriezen.”

Ze trok me naar binnen en sloot de deur. De hal was donker. “Stil maar,” fluisterde ze, haar vinger tegen haar lippen. “Rick slaapt.” Alsof ze een slapend kind bedoelde, niet de man wiens lul ze dertig minuten geleden nog in haar mond had gehad.

Ze leidde me naar de woonkamer en duwde me zachtjes op de bank. Ze ging naast me zitten en legde een hand op mijn knie. “Vertel eens. Wat is er? Ben je gestrest?”

Ik staarde naar haar. Haar gezicht was een masker van oprechte zorg. De badjas was losjes om haar heen geslagen en gleed een beetje open, waardoor de bovenkant van haar borsten zichtbaar werd. Ze rook naar slaap en naar de vanille-bodylotion die ze altijd gebruikte. Alles aan haar schreeuwde normaliteit, onschuld. Het was perfect. Het was perfecte waanzin.

“Sofia…” begon ik, mijn keel voelde dichtgeknepen aan. “Jij en Rick… is er… is alles echt oké?”

Haar bezorgde frons keerde terug. “Natuurlijk is alles oké. Waarom zou het niet?” Toen, alsof een lichtje aanging, rolde ze met haar ogen. “O, dit weer. David, liefje, je bent echt heel erg geobsedeerd door mijn broer.” Ze schudde haar hoofd en kneep in mijn knie. “Het is maar een boxershort. Het was maar een fantasie. Je moet je niet zo druk maken.”

“Het is niet alleen de boxershort!” flapte ik eruit, mijn stem brak. “Het is… de manier waarop jullie naar elkaar kijken… de aanrakingen… ik voel het gewoon, Sofia. Er is iets.”

Ze zweeg even en bestudeerde mijn gezicht. Haar eigen uitdrukking was ondoorgrondelijk. Toen, langzaam, krulden haar lippen omhoog in een zacht, medelijdend glimlachje. “Mijn arme, jaloerse vriendje,” mompelde ze. Ze schoof dichterbij, haar hand gleed van mijn knie naar mijn dij. “Denk je echt dat ik iets zou hebben met mijn eigen broer? Denk je dat?”

Haar nabijheid, haar geur, de warmte van haar hand door de stof van mijn broek heen – het verlamde me. De woede was weg, vervangen door een verlammende verwarring. Ze leek zo oprecht.

“Ik… ik weet het niet meer,” gaf ik toe, mijn hoofd boog onder het gewicht van de twijfel die zij zo meesterlijk zaaide.

“Sst,” suste ze. Ze leunde naar voren en kuste me zachtjes, eerst op mijn wang, toen op de hoek van mijn mond. Haar lippen waren zacht en warm. “Er is niets. Er is alleen jij en ik. Begrijp je dat?”

Haar hand bewoog hoger, naar de binnenkant van mijn dij, en ik verstijfde. Mijn lichaam reageerde onmiddellijk, verraderlijk, op haar aanraking. De schaamte was overweldigend. Mijn pik, diezelfde pik die zich had verstijfd van afschuw nog geen uur geleden, begon nu weer te zwellen bij de aanraking van de vrouw die hem zojuist had verraden.

“Zie je?” fluisterde ze tegen mijn lippen, haar handpalm wreef zachtjes over de groeiende bult in mijn broek. “Je lichaam weet het beter dan je hoofd. Het weet dat ik van jou ben.”

“Sofia, nee…” protesteerde ik zwakjes, maar het was een automatisme. Mijn heupen bewogen naar voren, op zoek naar meer druk.

“Ja,” antwoordde ze, haar stem een zelfverzekerde fluistering. “Je bent zo boos, zo gefrustreerd. Laat het maar gaan. Laat mij het maar goedmaken.”

Haar vingers maakten mijn broek open, trokken mijn boxershort omlaag en bevrijdden mijn keiharde erectie. De koele lucht was een schok tegen mijn oververhitte huid. Ze gleed van de bank af en knielde voor me op de vloer. In het schemerdonker van de woonkamer kon ik haar ogen zien glinsteren terwijl ze zich over me heen boog.

Het was geen tedere, liefdevolle daad. Het was een claim. Haar mond was meedogenloos, vaardig en dominant. Ze gebruikte haar tong, haar lippen, zelfs haar tanden op een manier die pijn en genot vermengde. Mijn handen grepen in het stof van de bank. Ik wilde haar wegduwen, ik wilde haar hoofd vastgrijpen en haar dieper forceren, ik wilde huilen. In plaats daarvan kon ik alleen maar liggen en het ondergaan, overweldigd door een orgasme dat zich al aandiende, aangewakkerd door de pure, rauwe vernedering van de situatie. Zij, die net haar broer had bevredigd, deed dat nu bij mij. En mijn lichaam vierde feest.

Ik kwam met een stille, verkrampte schreeuw in haar mond. Mijn lichaam schokte, en zij dronk alles gretig op, zonder te knoeien. Toen het voorbij was, bleef ze even knielen, haar wang rustte tegen mijn knie. Ze keek naar me op, en in het duister leek haar glimlach triomfantelijk.

"Zie je?" mompelde ze tevreden, terwijl ze met haar vingers over mijn been streelde. "Alles is goed. Je moest gewoon even ontspannen."

Ze stond op, trok de badjas weer recht en gaf me een kus op mijn voorhoofd . "Rick slaapt, dus maak niet te veel lawaai, oké? Je kunt hier op de bank slapen. Dekens liggen in de kast daar."

Alsof er niets was gebeurd. Alsof ik niet net was binnengestormd, klaar om de boel op te blazen, en was gereduceerd tot een jaloerse jongen die getroost moest worden met seks. Ze liep terug naar de slaapkamer, naar hem, en sloot zachtjes de deur achter zich.

Ik bleef alleen achter, kleverig, koud en gebroken op de bank. Ik was niet eens waardig om in hun bed te mogen slapen. Ik was het hondje dat buiten moest blijven.

De slaap kwam niet. Ik lag uren te staren naar het plafond, naar de contouren van de meubels in het donker. De zelfhaat was een deken die me verstikte.

~~~

Het was ochtend. Het eerste licht sijpelde door de ramen naar binnen en de vogels begonnen te fluiten, maar ik had niet geslapen. Toen hoorde ik het zachte klikken van een deur. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en deed alsof ik sliep. Mijn hele lichaam stond op scherp.

Voetstappen. Sofia's stem, zacht en slaperig. "Shh... David slaapt nog."

Meer voetstappen. Rick’s stem, eveneens zacht, maar verbaasd. “David? Wat doet hij hier?”

“Hij was vannacht helemaal overstuur. Hij is hier blijven slapen. Wees stil, oké?”

Een pauze. Toen Rick’s stem weer, lager, met een ondertoon die me deed verstijven. “Kom, we douchen snel. Ik moet er toch uit.”

“Nee, Rick. Niet nu,” fluisterde Sofia, haar stem had een waarschuwende toon.

“Ach, kom op. Hij slaapt. We zijn zo klaar. Je weet dat ik het liefst samen douche.” Zijn stem was vleiend, aandringend. Het was hetzelfde smekende geluid dat ik door de microfoon had gehoord.

“Stil!” siste Sofia. Er viel een korte stilte. Ik kon me hun blikken voorstellen, hun woordeloze communicatie. Toen hoorde ik haar zuchten, een geluid van vermoeide overgave dat me misselijk maakte. “Oké dan, maar schiet op.”

Voetstappen die zich door de gang bewogen. Het zachte klikken van de badkamerdeur. Het geluid van de douche die werd aangezet.

Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik kon niet blijven liggen. Ik moest het weten. Ik moest het horen. Ik schoof voorzichtig van de bank en sloop op mijn blote voeten naar de badkamerdeur.

Eerst hoorde ik alleen het water. Toen, gedempt door het geruis van de douche, hun stemmen. Ik kon de woorden niet verstaan. Ik hoorde haar lachen. Een zacht, ondeugend giecheltje dat ik kende. Het was het geluid dat ze maakte wanneer ze werd gekieteld of… anderszins werd aangeraakt op een speelse manier.

Het was een tijdje stil, en toen hoorde ik het. Een zacht, ritmisch gekreun. Zo zacht dat het bijna werd verzwolgen door het water, maar het was er. Zacht, constant. Geil. Het hield even op en begon weer, sneller nu. Dit was niet mijn fantasie. Geen interpretatie. Het was onmiskenbaar.

Ik kon het niet aanhoren. Ik draaide me om en liep zo snel en zo stil mogelijk naar de voordeur. Ik trok mijn schoenen aan, greep mijn jas en stormde het appartement uit, de trap af, de koude ochtendlucht in. Ik liep zonder doel, mijn adem stotend in mijn longen, het smerige geluid van haar genot nog steeds in mijn oren gekrast.

De rest van de dag was een waas. Ik zat in mijn kamer, staarde naar mijn boeken maar zag alleen maar beelden. Ik probeerde te studeren, maar de letters dansten voor mijn ogen. Alles leidde mijn gedachten terug naar één ding: confrontatie. Ik moest het afmaken. Ik moest haar bellen en het erover hebben. Het was voorbij. Het moest voorbij zijn.

Ik pakte mijn telefoon. Mijn vingers trilden toen ik haar naam intoetste. Hij ging over. Een keer. Twee keer. Toen nam ze op.

"Hé schat! Je was ineens weg vanochtend. Alles goed?" Haar stem klonk vrolijk, helder, alsof er niets aan de hand was.

"Sofia. We moeten praten." Mijn stem klok rauw.

"O? Oké, maar ehm...” Een fluistering op de achtergrond, haast onhoorbaar. Rick. “Is het dringend? Ik zit net in de collegezaal. Goed als ik over twee uurtjes terugbel?"

In de collegezaal? Het was dinsdagmiddag. Ze had op dinsdagmiddag nooit college. Ik kende haar rooster uit mijn hoofd.

"Je hebt nu geen college," zei ik, mijn stem vlak.

Een heel kleine aarzeling. "Oh, het is een extra werkgroep. Vergeten te zeggen. Ik bel je zo terug, oké? Love you! Dag!"

Ze hing op. Ik bleef achter met de zoemtoon in mijn oor. Iets klopte niet. Iets klopte voor geen meter.

Ik stuurde een appje: 'Kan je nu niet even bellen? Het is belangrijk.'

Het antwoord kwam bijna onmiddellijk. 'Echt niet, schat. Docent is er al. Zit je nog steeds met je jaloezie? :( Relax! Vanavond zie ik je, dan praten we, oké? Xx'

Mijn vingers klemden zich zo hard om de telefoon dat het plastic kraakte. Jaloezie. Altijd datzelfde, minimaliserende woord. Het was een mes dat ze steeds opnieuw in mijn buik draaide en het vervolgens mijn schuld maakte dat ik bloedde.

Ik typte een nieuw bericht, mijn duimen trilden boven het scherm. 'Het is geen jaloezie. Het is een feit. Je hebt op dinsdagmiddag nooit college. Je liegt tegen me, Sofia.'

Er volgde een lange stilte. Geen ‘typt…’ indicator. Niets. Elke seconde die voorbij tikte voelde als een eeuwigheid, een marteling. Stelde ze zichzelf gerust? Overlegde ze met hem? De stilte was erger dan welk excuus ook.

Toen verscheen er eindelijk een reactie. 'Oké. Je wilt praten? Wacht even, dan zeg ik dat ik naar de wc moet.'

Een minuut ging voorbij. Twee. Mijn hart bonsde in mijn keel. Wat was ze aan het doen?

Toen begon mijn telefoon te trillen. Ze belde. Ik nam op, mijn keel was strak gespannen. “Sofia.”

“Hé schat,” zei ze, haar stem klonk iets gejaagd, maar verder normaal. Alsof ze inderdaad snel even naar het toilet was gerend. “Sorry, de professor keek me al zo boos aan. Wat is er zo belangrijk?”

De koele nonchalance in haar stem was waanzinnigmakend. “Stop met liegen,” zei ik, mijn stem was ruw van de emotie. “Je bent niet op de universiteit.”

“David, alsjeblieft…” zuchtte ze, maar er klonk geen irritatie in haar stem, alleen een soort vermoeid medelijden. “Niet weer dit. Ik zei toch dat het…”

Ik hoorde iets op de achtergrond. Een zacht, mechanisch geluid. Een zoemend geruis, laag en constant. Het klonk niet zoals de echo van een collegezaal. Het klonk als… een radiator?

“Waar ben je, Sofia?” drong ik aan, mijn stem klonk scherper dan ik van plan was.

“Ik heb je toch gezegd…” begon ze, maar haar stem werd plotseling wat dof, alsof ze haar hand voor de microfoon hield. Ik hoorde een zacht geklik, alsof er een deur openging. Toen, heel even, het geluid van een verend matras. Precies hetzelfde geluid dat de microfoon ’s nachts had opgepikt.

Mijn bloed bevroor.

“Sorry,” zei ze, haar stem was weer helder, maar nu iets sneller. “Er kwam iemand binnen. Waar was ik? Oh ja, het college is saai, hoor. Helemaal niks aan.”

Ze bleef praten, over de docent, over de stof, een perfect uitgevoerd toneelstukje. Maar de geluiden op de achtergrond veranderden. Het zoemende geluid stopte. Ik hoorde het zachtste gekraak, alsof iemand met zijn gewicht op een houten vloer verplaatste. Toen een diepe, ingehouden kreun die niet van haar kwam.

“Sofia,” onderbrak ik haar, mijn stem was nu een schorre fluistering. “Ik hoor hem.”

Er viel een stilte aan de andere kant van de lijn. Een dode, veelbetekenende stilte. Toen, alsof er een knop omging, was haar toon volledig veranderd. Alle gejaagdheid, alle gespeelde normaliteit was verdwenen. Haar stem was nu zacht, laag en ongelooflijk kalm.

“Wie hoor je, David?”

“Rick,” siste ik. “Ik hoor je broer op de achtergrond. Je liegt. Je bent thuis. Je bent bij hem.”

Weer een stilte. Ik kon bijna haar gedachten horen draaien, de opties afwegen. Toen hoorde ik het onmiskenbaar. Een diepe, mannelijke stem, te ver weg om de woorden te verstaan, maar dichtbij genoeg om te weten wie het was. Het was Rick. Hij zei iets. Tegen háár.

En Sofia… Sofia gaf een zacht, bijna onhoorbaar giecheltje. Het was een geluid van intimiteit.

Dat was de druppel. Mijn zelfbeheersing brak.

“HOU OP MET ME VOOR LUL TE ZETTEN, SOFIA!” schreeuwde ik in de telefoon. “IK WEET DAT JE THUIS BENT! IK WEET DAT HIJ BIJ JE IS! JE HEBT GEEN COLLEGE! JE ZIT TE LIE-GEN!”

Mijn stem echode door mijn stille kamer. Ik hijgde, uitgeput door de uitbarsting.

Aan de andere kant van de lijn was het een tijdje stil. Het enige geluid was het zachte ruisen van de lijn. Toen zuchtte ze. Het was een diepe, bijna dramatische zucht, vol met een vreemde mix van spijt en… opwinding?

“Je hebt gelijk, David,” zei ze eindelijk. Haar stem was zacht, bedachtzaam, als iemand die een moeilijk schaakprobleem overweegt. “Ik wil niet tegen je liegen. Ik ben inderdaad thuis.”

De bekentenis kwam zo rechttoe rechtaan dat ik er even sprakeloos van was. Alle argumenten die ik had klaarliggen, verdampten.

“Je zei dat je het wilt weten,” vervolgde ze, haar stem werd zachter, intiemer, alsof ze dichter bij de microfoon kwam. “De waarheid. Toch?”

“Ja,” forceerde ik eruit, mijn hoofd tolde.

Er viel een lange, weloverwogen stilte. Ik kon bijna haar hartslag horen. Toen zei ze het. De woorden die mijn wereld voor altijd in tweeën spleten.

“Het spijt me dat ik tegen je gelogen heb, David. Je hebt gelijk.” Haar stem was een zacht, verleidelijk suizen. “Maar misschien kan ik je iets beters aanbieden dan de waarheid...”

Een tweede stilte, nog intenser dan de eerste. Ik hoorde mijn eigen bloed in mijn oren kloppen.

“Wil je meekijken?”

~
~~
~~~

18 maanden eerder...

De sleutel draaide soepel in het slot, een geruststellend, mechanisch geluid dat paste bij de nieuwe orde die vandaag zou beginnen. Rick duwde tegen de zware voordeur van zijn appartement en hield hem open voor zijn zusje, die ademloos op de drempel stond.

"Welkom thuis, Soof," zei hij, een brede grijns op zijn gezicht.

Sofia's ogen waren groot van verwondering terwijl ze de ruime woonkamer binnenstapte. Haar blik gleed over de hoge plafonds, de grote ramen die uitkeken op de straat eronder, en de minimalistisch ingerichte ruimte die toch gezellig aanvoelde door de warme houten vloer en de volle boekenkasten. Ze zette haar weekendtas neer.

"Het is nog groter dan ik me herinnerde," zei ze, haar stem vol bewondering.

"Je was hier vorige maand nog," merkte Rick op, hij pakte haar tas op en zette hem aan de kant. De zoete, vertrouwde geur van haar shampoo vulde de ruimte.

"Ja, maar toen was het nog jouw huis. Nu is het ons huis." Ze draaide zich naar hem om, haar ogen glinsterden van opwinding. "Eén slaapkamer, hè?"

Rick voelde de vertrouwde, lichte spanning in zijn onderbuik toenemen. "Ja. Eén groot bed ook. Hopelijk kun je tegen mijn gesnurk."

"Daar wen ik wel aan," zei ze luchtig. Ze liep op hem af, haar pas veerkrachtig. Ze was net achttien geworden, volwassen genoeg om het huis uit te gaan, maar voor hem zou ze altijd zijn kleine zusje blijven. Althans, dat was het verhaal dat hij aan anderen vertelde. "Hopelijk kun jij ertegen dat ik het hele bed probeer in te nemen."

"We zullen het zien," lachte hij.

Hij keek naar haar. Ze droeg een strak, donker shirt en een kort broekje dat perfect de ronding van haar billen accentueerde. Het zwarte haar dat hij zich herinnerde als warrige vlechten hing nu glanzend en zwaar tot over haar schouders. Ze was geen meisje meer. Ze was een jonge vrouw geworden.

Ze merkte zijn blik op en een speelse, gevaarlijke glimlach verscheen rond haar lippen. Ze deed nog een stap naar voren, tot ze vlak voor hem stond. Ze keek naar boven, haar blauwe ogen helder en uitdagend.

"Ben je blij dat ik er ben?" vroeg ze.

"Natuurlijk ben ik blij," antwoordde hij, een beetje te snel. “Ik hoef nu niet meer elke avond alleen te koken, en het scheelt dat we de maandelijkse lasten kunnen delen.”

“Oh...” reageerde Sofia beteuterd. “Dus... het huishouden en geld? Ik dacht dat er misschien een andere reden was dat je graag met je liefste zusje wilde samenwonen.” Ze probeerde een pruillipje te maken maar moest duidelijk moeite doen om een grijns te onderdrukken.

Rick zuchtte. “Kleine duivel.”

"Ik plaag je maar." Haar glimlach werd breder. Toen sloeg ze haar armen om zijn middel en drukte haar wang tegen zijn borst. "Ik ben ook heel blij. Eindelijk weg van papa en mama. Eindelijk... vrij."

Hij beantwoordde haar omhelzing, zijn handen rustend op haar rug. Hij voelde hoe ze tegen hem aan drukte, hoe haar lichaam perfect paste tegen het zijne. Een moment stonden ze daar in perfecte harmonie, toen trok ze zich terug. "Kom je me helpen met uitpakken?"

Het uitpakken duurde niet lang. Sofia had een minimale hoeveelheid spullen meegenomen, een bewuste keuze, omdat ze wist dat ze hier alles al zou vinden wat ze nodig had. Rick sleepte de dozen naar de slaapkamer, zijn blik voortdurend getrokken naar de manier waarop haar lichaam bewoog, naar de belofte in haar glimlach.

Toen de laatste doos in de hoek stond, ging Sofia op het bed liggen, haar armen wijd uitgespreid. Het matras veerde onder haar gewicht. "Het is een goed bed," constateerde ze, haar ogen gesloten.

"Cadeautje van pap en mam toen ik hier kwam wonen," zei Rick, hij bleef in de deuropening staan, zichzelf in bedwang houdend.

Ze opende één oog. "Een tweepersoonsbed voor hun alleenstaande zoon? Misschien hoopten ze dat je eindelijk een vriendinnetje mee naar huis zou nemen." Ze staarde een tijdje naar het plafond. Toen rolde ze op haar zij, leunend op haar elleboog. "Het is best raar, hè?"

"Wat is raar?" vroeg hij.

"Dit. Alleen wij twee. Geen ouders die ons in de gaten houden. We kunnen doen wat we willen." Ze rolde op haar buik een staarde door het raam naar buiten. "We kunnen de hele nacht opblijven. We kunnen naakt door het huis lopen. We kunnen…" Ze zweeg even, en haar voet, die nonchalant in de lucht had gehangen, stopte met wiebelen. “…de hele dag lekker neuken...”

De woorden hingen in de lucht, een uitdagende, onontkoombare uitnodiging. Ze keek grijnzend over haar schouder. Het laatste restje weerstand in Rick smolt weg. Hij bewoog zich niet. Hij hoefde zich niet te bewegen. Sofia kwam van het bed af en liep langzaam naar hem toe, haar blik vastberaden.

“Maar eerst...” ze streek zacht met haar vingers over zijn onderarm en liep toen langs hem de gang in. "Je had beloofd om te helpen met uitpakken. Ik heb nog één doos die naar de badkamer moet. Als je die wil meenemen dan mag je daarna je kleine zusje uitpakken." En met een ondeugende knipoog verdween ze door de deur van de badkamer.

De doos was licht, maar Rick voelde het gewicht van de verwachting alsof het lood was. Hij tilde hem op en volgde Sofia de badkamer in, een ruimte die opeens veel kleiner en intiemer aanvoelde dan ooit tevoren. Hij zette de doos op het kastje in de hoek.

Sofia draaide zich naar hem toe, haar speelse uitdrukking was vervangen door een brandende intensiteit. Ze pakte zijn hand en legde die op haar borst. Ze droeg geen beha onder haar shirt.

"Beloofd is beloofd," fluisterde ze. "Eerst de doos, dan mij."

Rick's hart bonsde tegen zijn ribben. Hij liet zijn vingers over de stof van haar shirt glijden, voelde de warme, zachte ronding eronder. Hij boog zich naar voren, zijn voorhoofd tegen het hare, en hijgde: "Je speelt met vuur, Soof."

"Dat hoop ik toch," ademde ze terug, en ze sloot de minimale afstand tussen hen, haar lippen vonden de zijne in een hongerige, ongeduldige kus die alle twijfel wegvaagde.

Hij gromde en drukte de harde bobbel in zijn broek tegen haar hand. “Jij kleine slet. Heb je hier de hele dag op zitten wachten?”

"Al de hele week," fluisterde ze terug. Ze knielde voor hem neer, trok zijn broek en boxershort in één beweging naar beneden en nam hem zonder aarzeling in haar warme mond.

Rick's hoofd sloeg tegen de wand. Zijn handen klemden zich in haar haren terwijl ze hem afzoog, met een vaardigheid die hij haar zelf had geleerd, in ditzelfde appartement, op talloze middagen dat ze 'langskwam om huiswerk te maken'. Haar ogen keken naar boven, helder en vol overgave, en het zicht alleen al bracht hem bijna tot een kookpunt.

Na een paar minuten trok Rick haar overeind. "Niet zo snel," hijgde hij. "Ik wil van je genieten." Het was het startsein voor hun totale capitulatie. Hij draaide haar ruw om, duwde haar voorover tegen de wastafel. Haar blik in de spiegel was wild, uitdagend. Hij trok haar broek en string naar beneden, tot rond haar enkels, waardoor haar perfecte, witte billen bloot lagen.

“Kijk,” beval hij, zijn stem was hees van verlangen, terwijl hij zichzelf positioneerde. Zijn pik was groot, dik en aderig, klaar voor haar. “Kijk in de spiegel hoe je broer zijn eigen zusje neukt.”

Sofia’s ogen waren wijd opengesperd, ze beet zacht op haar lip van verwachting. “Ja,” fluisterde ze, “laat het maar zien.”

Hij drong in één harde, soepele beweging bij haar naar binnen. Ze schreeuwde het uit, een geluid van pure, onvervalste extase dat tegen de badkamertegels kaatste. Ze was klaar voor hem, nat en gretig, alsof ze hier inderdaad de hele week op had gewacht.

Hij pakte haar stevig bij haar heupen en begon een meedogenloos ritme, zijn heupen sloegen tegen haar strakke billen. Het geluid van hun lichamen die tegen elkaar kletsten, vermengd met hun gegil en gekreun, vulde de kleine ruimte. Rick keek in de spiegel, naar hoe hij haar nam, naar de manier waarop haar gezicht vertrok van genot, hoe haar borsten dansten in haar shirt. Het was de meest verboden, meest opwindende aanblik van zijn leven.

“Van wie ben je?” gromde hij, terwijl hij dieper in haar drong.

“Van jou!” schreeuwde ze, haar lichaam boog onder de kracht van zijn stoten. “Alleen van jou, Rick! O, God, neuk me!”

Hij voelde de climax in zich opbouwen, een onafwendbare tsunami. Met een laatste, diepe stoot kwam hij, haar naam brullend terwijl zijn lichaam werd leeggezogen door pulserende golven van genot. Hij voelde hoe ze om hem heen samentrok, haar eigen orgasme uitgestort door het zijne.

Hij bleef tegen haar aan geleund, hijgend, zijn voorhoofd rustte op haar schouder. Haar ademhaling was net zo wild als die van hem. Langzaam trok hij zich terug en draaide haar om. Hij kuste haar zacht, een contrast met de wildheid van daarvoor.

"Welkom in je nieuwe huis," mompelde hij tegen haar lippen.

Ze grinnikte, een vermoeid, tevreden geluid. "Dat was pas een onthaal."

De rest van de dag veranderde in een waas van lust. De verhuisdozen bleven half uitgepakt staan. Het appartement werd hun speeltuin. Hij nam haar op de eettafel in de woonkamer, haar benen over zijn schouders. Ze wipte op zijn pik in de keuken, terwijl ze zich vastklampte aan de kastjes en hij gulzig aan haar borsten zoog.

Tegen de avond waren ze uitgehongerd. Rick pakte zijn telefoon. “Ik bestel pizza,” hijgde hij, terwijl hij van haar af kroop. Ze lag naakt en glanzend van het zweet op het woonkamertapijt.

“Pizza klinkt goed,” mompelde ze lui. Toen rolde ze op haar buik en keek hem met een ondeugende blik aan. “Maar ik heb nu al trek in iets anders.”

Hij keek naar haar, naar de uitnodigende manier waarop ze zich presenteerde. Hij grinnikte. “Onverzadigbaar kreng.”

Hij bestelde de pizza met een trillende hand, terwijl hij met de andere over haar hoofd streelde. Sofia had zijn ballen in haar mond genomen en zoog er zachtjes op. Toen hij ophing, was ze alweer overeind gekomen. Zonder een woord te zeggen, duwde ze hem achterover op de bank en boog zich over zijn schoot. Haar mond vond zijn stijve pik, die nog gevoelig was van hun eerdere sessies, en ze nam hem meteen diep, gretig.

Rick kreunde en leunde achterover, zijn handen groeven in haar zwarte haar. Hij keek naar hoe haar hoofd op en neer ging, hoe haar lippen om zijn lengte geklemd waren. Het was een perfect, smerig tafereel. Zijn zusje, dat hem zo meesterlijk bevredigde, terwijl hun avondeten onderweg was.

Toen de bezorger aanbelde, trok Rick een trainingsbroek aan. Sofia trok snel één van zijn overhemden aan, dat net lang genoeg was om de essentie te bedekken, maar haar blote benen en de hint van haar naaktheid eronder liet zien. Rick betaalde de man, die zijn best deed om niet langs hem naar Sofia te staren, en sloot de deur.

Ze zetten de pizza's op de salontafel. Sofia ging bovenop hem zitten, nog steeds alleen in zijn overhemd, en pakte een punt. Ze nam een hap, kauwde en glimlachte naar hem. Toen, met een trage, sensuele beweging, liet ze zich op hem zakken, hijgend om zijn hardheid die weer in haar drong.

Ze aten de pizza terwijl ze op hem heen en weer bewoog, haar tempo traag en sensueel. Kaas druppelde van de punt op haar borst. Ze lachten erom, waarna hij zich voorover boog om het met zijn tong schoon te likken, een gevoel dat haar bijna meteen deed klaarkomen. Ze kwamen allebei voor de zoveelste keer die dag, hun geluid gedempt door de pizza in hun mond.

Uren later, toen de schemering door de ramen viel en de stad buiten tot rust begon te komen, lagen ze uitgeput naast elkaar op bed, onder een dun laken dat ze uit een van haar dozen hadden gevist. Hun lichamen waren bedekt met een laagje zweet, pizzakruiden en de diepe seksgeur van elkaar. Rick lag op zijn rug, een arm onder zijn hoofd, en keek naar het plafond. Sofia lag met haar hoofd op zijn borst, haar vingers tekenden rusteloze patronen op zijn buik.

De waarheid hing zwaar in de lucht tussen hen. Het spelletje van broer en zus was opgehouden. Ze waren nu medeplichtigen.

“Wat nu?” vroeg Sofia zacht, haar stem schor van alle inspanning.

“Nu,” zei Rick, zijn stem was kalmer, bedachtzamer, “leven we ons leven. Jij gaat studeren. Ik ga werken. En dit…” Hij maakte een gebaar tussen hen in. “…blijft achter gesloten deuren. Altijd.”

“En als… als ik iemand ontmoet?” aarzelde ze. “Of jij?”

Hij zweeg even. De gedachte aan een andere man die haar aanraakte, die haar lichaam kende zoals hij dat deed, deed iets primitiefs en gewelddadigs in hem ontwaken. Maar hij was ook realistisch.

“Dan houden we op,” zei hij uiteindelijk, zijn stem vlak. “Meteen. Zonder discussie. Dit kan alleen bestaan zolang het ons geheim is. Onze prioriteit. Zodra een van ons een ander leven wil opbouwen, is het voorbij.”

Sofia tilde haar hoofd op en keek hem aan. Er was geen protest in haar blik, alleen een diep, donker begrip. Ze knikte langzaam. “Oké.”

“Maar tot die dag,” vervolgde hij, zijn hand gleed over haar rug, naar de stevige ronding van haar bil, “…genieten we van elkaar. Tot het uiterste.”

Een trage, wellustige glimlach verscheen op haar gezicht. “Tot het uiterste,” herhaalde ze.

Ze boog zich naar hem toe en kuste hem, een langzame, diepe kus die beloofde dat de avond nog lang niet voorbij was. Toen gleed ze, zonder een woord, onder het laken. Hij voelde haar warme adem op zijn buik, haar vingers die hem alweer stijf maakten. Hij sloot zijn ogen en legde een hand op haar hoofd, zijn vingers verstrengeld in haar zwarte haar.

Hij keek omlaag, naar de bult onder het laken die op en neer bewoog, en een gevoel van totale, onbetwiste triomf vervulde hem. Ze was van hem. Haar lichaam, haar geest, haar loyaliteit. Het appartement was niet alleen een thuis geworden. Het was hun koninkrijk, hun gevangenis, hun perfecte, zondige paradijs.

“Ja, Soof,” mompelde hij, terwijl haar mond hem naar een volgend hoogtepunt bracht. “Tot het uiterste...”

~~~
~~
~

Terug in het Heden

De trilling van mijn telefoon op het houten tafeltje leek door de hele kamer te galmen. Sofia's naam danste op het scherm, vergezeld door het pictogram voor een videogesprek.

Mijn hart stopte. Alles stopte. De wereld kromp tot die ene trillende, oplichtende rechthoek. De woede, de pijn, de walging – ze vochten een kort, hevig gevecht uit met iets anders. Iets smerigs. Iets opwindends.

Wil je meekijken?

Haar vraag, zacht en verleidelijk aan de telefoon, hing nog in de lucht. Het was geen vraag geweest. Het was een uitnodiging naar de afgrond.

Mijn hand, trillend, reikte naar de telefoon. Mijn duim zweefde boven het groene pictogram. Het ene deel van mij wilde het scherm kapotslaan, wegrennen, alles verbranden. Het andere deel, het zwakke, verraderlijke deel, wilde kijken. Het moest weten. Het moest de waarheid in al zijn gruwelijke details onder ogen zien.

Mijn duim drukte omlaag.

Het scherm veranderde in een wazige beweging van pixels die langzaam scherp stelde. Sofia's gezicht vulde het beeld. Haar haar was in de war, plakte aan haar voorhoofd van het zweet. Haar wangen waren dieprood, haar ogen glazig en half gesloten. Ze hijgde, haar lippen waren gezwollen.

"David," zei ze, haar stem was schor, bijna hees. Het was geen act. Dit was echt.

Achter haar, over haar schouder, kon ik Rick's gespierde torso zien. Hij was naakt. Zijn handen grepen haar heupen vast, zijn spieren gespannen. Het beeld schudde lichtjes, bewoog op een langzaam, diep, herkenbaar ritme.

"Ik... ik wist dat je zou opnemen," hijgde ze. Een diepe stoot van achteren deed haar ogen rollen en haar hoofd iets naar achteren vallen. Ze slikte en probeerde zich weer te focussen op de camera. "Ik... ah!... ik wilde het je laten zien. Het is niet eerlijk... mmph... om tegen je te liegen."

Een volgende stoot, harder deze keer. Haar gezicht vertrok even van genot voordat ze het weer onder controle kreeg. Er was geen spoor van spottende triomf in haar blik. Alleen een vreemde, intense oprechtheid, vermengd met de pure fysieke sensatie die haar lichaam overspoelde.

"We... we hadden beloofd te stoppen," ging ze verder, haar woorden werden onderbroken door hijgende ademhaling. "Toen ik jou ontmoette... oh god, Rick, wacht even... we dachten dat we het konden. Maar we konden het niet. Ik kon het niet." Haar stem brak bijna. "Het spijt me, David. Echt. Ik heb van je gehouden. Ik houd nog steeds van je, op een bepaalde manier. Maar dit... ik ben hier verslaafd aan. Aan hem."

Op dat moment trok Rick de camera uit haar handen. Het beeld tuimelde even en focuste toen op het bed. Ik zag haar volledig. Op handen en knieën, Rick achter haar, zijn lichaam diep in het hare gedreven. Het was wreed, het was smerig, en het was ongelooflijk erotisch. Ik kon mijn ogen niet afwenden. Mijn eigen lichaam, de verrader, reageerde met een stille, schaamtevolle erectie.

Sofia keek over haar schouder naar de telefoon, haar blik ontmoette de mijne door de lens. Er lag een diepe droefenis in haar ogen, maar ook een overgave, een acceptatie van wat ze was.

"Zie je?" fluisterde ze, terwijl Rick haar stevig vasthield en zijn tempo versnelde. "Zie je hoe hij me neemt? Ik kan niet weg. Ik wil niet weg."

Rick boog zich over haar heen, zijn mond vlak bij haar oor. Zijn stem, laag en grommend, was net hoorbaar. "Vertel hem, Soof. Vertel hem van wie je bent."

Ze sloot haar ogen, een traan gleed over haar wang en vermengde zich met het zweet. "Van jou," kreunde ze, haar stem vervuld van een waarheid die pijnlijker was dan welke leugen ook. "Ik ben altijd van jou geweest."

Het was te veel. Het was niet genoeg. Ik wilde het uitzetten. Ik wilde dat het nooit stopte.

Rick trok zich terug en draaide haar om, zodat ze weer in de camera keek. Hij ging op zijn knieën zitten, trok haar naar zich toe zodat ze voor hem zat, haar rug tegen zijn borst. Vanuit deze hoek kon ik alles zien. Hoe zijn armen haar stevig vasthielden. Hoe zijn pik, glanzend en vochtig, diep in haar doordrong vanaf onderen. Haar gezicht was een masker van extase, haar mond geopend in een stille schreeuw.

"David," hijgde ze, haar ogen probeerden de mijne te vinden. "Ik kan niet... ik kan niet met je samen zijn. Het is voorbij. Dit is wie ik ben. Dit is wat ik nodig heb."

Rick's hand gleed van haar buik tussen haar benen, zijn vingers vonden haar clit terwijl hij zijn heupen bleef bewegen. Sofia's hoofd viel achterover tegen zijn schouder, haar lichaam verkrampte. Ik kon haar orgasme zien, een reeks van diepe, interne schokken die haar hele lichaam lieten trillen.

Ik kon niet wegkijken. Ik was verlamd. Het was de meest pijnlijke, vernederende ervaring van mijn leven, en toch... ergens diep in de afgrond van mijn gekwetste ziel... voelde ik een verschrikkelijke, perverse vonk van opwinding. Haar opwinding was aanstekelijk, zelfs via dit medium. Haar eerlijkheid was verbijsterend. Haar genot was echt.

Het duurde minuten. Minuten waarin mijn wereld instortte en opnieuw werd gevormd tot iets lelijkers en complexers dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Toen veranderde het ritme. Het werd wilder, wanhopiger.

Rick kreunde. “Ik ga komen...”

"Oké," hijgde Sofia, haar stem klonk ver weg, buiten beeld. "Oké, Rick... ik ben er klaar voor. Ik wil het."

Hij trok zich terug uit haar. Het beeld wiebelde toen ze zich omdraaide. Toen kwam haar gezicht weer in beeld, dichterbij. Haar wangen waren rood, haar ogen glinsterden van tranen en lust. Ze was zo ongelooflijk mooi dat het fysiek pijn deed.

"David?" zei ze zacht. "Kijk alsjeblieft niet weg. Dit is het laatste. Ik wil je laten zien wat ik werkelijk ben. Dan kun je me vergeten."

Ze liet zich van het bed glijden en zakte op haar knieën. Rick kwam in beeld, staand voor haar. Hij was groot, opgezwollen, glanzend van hun gezamenlijke vocht. Hij keek niet naar de telefoon. Zijn blik was alleen voor haar, vol met een soort van primitieve, dierlijke aanbidding.

Sofia keek even omhoog naar hem, een kleine, tedere glimlach speelde om haar lippen. Toen opende ze haar mond.

Ik zag het allemaal. Elk detail, verlicht door het koude licht van de telefoon die ze waarschijnlijk op het nachtkastje had gezet. Ik zag hoe hij zijn hand in haar haren wrong. Ik zag hoe ze haar ogen sloot. Ik zag hoe het over haar gezicht spoot, wit en dik, haar wangen, haar kin, haar gesloten oogleden besmeurend.

Ze huiverde, maar bleef zitten. Toen opende ze haar ogen en keek recht in de camera. Haar blik was wazig, voldaan, en oneindig triest. Er droop een witte sliert van haar kin tussen haar borsten.

Ze keek even van de camera naar de gedaante buiten beeld – naar Rick. Toen keek ze weer terug. "Ik moet nu gaan. Vaarwel, David."

Het scherm werd zwart.

Ik bleef achter. Stil. Leeg. De telefoon gleed uit mijn hand en viel zachtjes op de grond. Er waren geen tranen. Geen woede. Alleen een immense, allesverterende leegte. De waarheid was niet bevredigend geweest. Het was een nucleaire explosie die alles had verwoest wat ik dacht te weten, alles wat ik dacht te voelen.

Ik stond op en liep naar het raam. De stad ging door alsof er niets was gebeurd. Ergens, in een appartement in Oost, waren zij waarschijnlijk aan het douchen, of lagen ze al in slaap, vervlochten in het bed dat nooit van mij was geweest.

En ik? Ik was alleen. Maar voor het eerst sinds weken, was de onzekerheid weg. Er was niets meer om naar te raden. De pijn was eindelijk, afschuwelijk en totaal. En dat was, op de een of andere perverse manier, een bevrijding. Het was voorbij.

Ik draaide me om van het raam en liet de duisternis me omhullen.


Fin.