Mark Neemt Wraak Op Lucas Met Els

De uren die volgen zijn van lood, zwaar en traag, alsof de tijd zelf weigert verder te gaan. Ik lig op het bed, starend naar de barst in het pleisterwerk van het plafond, terwijl in mijn hoofd dezelfde beelden zich eindeloos afspelen. De aarzelende, angstige blik van Lucas. De zijdeachtige, manipulerende stem van Lieve. De opwinding is niet verdwenen, maar heeft zich getransformeerd tot iets scherps en chirurgisch. Dit is een operatie geworden. En ik ben de chirurg die het mes zal hanteren.

Beneden hoor ik Lieve rusteloos heen en weer lopen op de harde vloer van de hal. Ze maakt zich klaar. Niet voor vanavond – haar rol is slechts die van regisseur en toeschouwer – maar voor de avonden die zullen volgen. De belofte die ik Lucas heb gedaan, is geen loos dreigement geweest. Dit is het begin van een nieuwe, perverse hiërarchie. De gedachte aan Lucas die later, met mijn toestemming, mijn vrouw neemt terwijl ik toekijk, vervult me niet met woede, maar met een gevoel van onmetelijke, duistere macht. Ik zal de touwtjes in handen houden. Altijd.

Wanneer de schemering valt, sta ik op. Het licht is melkachtig en dreigend. Ik was mijn gezicht met ijskoud water. In de beslagen spiegel zie ik een vreemde: ogen die te helder zijn, glanzend als gepolijste stenen, een mond die een harde, rechte streep vormt. Ik ben leeggezogen en tegelijkertijd opgepompt met pure adrenaline.

Wanneer de sms van Lucas binnenkomt – slechts een punt, het afgesproken teken – klinkt het alsof een schakelaar in mijn schedel omgaat. Alle twijfel, alle morele ruis, valt weg. Er resteert alleen nog de uitvoering.

Ik loop de trap af, elke trede een dreunend voorteken. Lieve staat in de hal, gehuld in een eenvoudige, donkere japon van zwarte zijde. Ze ziet er spookachtig bleek uit, haar opwinding verdrongen door de kilte van de daadwerkelijk naderende realiteit.
“Hij is klaar,” zeg ik, mijn telefoon in mijn broekzak stoppend. Mijn stem klinkt vlak, van een andere persoon.
“Mark…” zegt ze, en haar stem trilt, een zwak vibrato in de stilte. “We kunnen nog….”
“Stil,” onderbreek ik haar, niet hard, maar met een definitieve, stalen zachtheid. Ik pak haar gezicht tussen mijn handen, voel de koele huid van haar wangen. “We moeten dit proberen. We moeten controleren of we deze weg willen inslaan.”
Ze knikt, haar ogen groot en vochtig als die van een hert in de koplampen. Ik druk een korte, harde kus op haar mond. Het smaakt naar zout en opgesloten angst. Dan draai ik me om en verlaat het huis via de achterdeur, zonder om te kijken.

De avondlucht voelt koel en vochtig aan, als een natte doek. De tuin is een landschap van diepe, beweeglijke schaduwen. Geluidloos steek ik het grasperk over, mijn voeten zinken in het sponsachtige, vochtige gras. Dan passeer ik het piepende poortje, slechts een symbolische grens.

Hun huis is niet donker. Een zacht, goudkleurig licht schemert vanuit de woonkamer, maar verderop, op de eerste verdieping, brandt zwakker, roodachtig licht. De slaapkamer. Mijn hart bonst nu, een dreunende trom in mijn borstkas, niet van nervositeit, maar van pure, onverdunde anticipatie. Dit is het jachtgebied.

De achterdeur staat, zoals afgesproken, op een kier. Ik glijd naar binnen, de vertrouwde keuken van de buren binnen, nu het voorportaal van het verraad. De lucht is gevuld met de zoete, bedwelmende geur van een badolie – lavendel en sandelhout. Ergens klinkt zacht, meanderende instrumentale muziek, een soundtrack voor een intiem ritueel.

Hier, in de keuken, blijf ik staan. Dit is het laatste niemandsland, de laatste drempel. Mijn handen, kalm en doelbewust, gaan naar mijn kleren. Ik trek mijn shirt over mijn hoofd, laat het op de koele tegelvloer vallen. De broek volgt, dan mijn ondergoed. De koele keukenlucht kruipt over mijn naakte huid, doet de haren overeind staan, maar vanbinnen brandt een onverzettelijk, witheet vuur. Ik ben nu volledig bloot, een instrument van pure wil. Ik blijf roerloos staan, wachtend tot Lucas me komt halen. Dit is mijn manier om de controle te claimen, om elke mogelijke twijfel in hem bij voorbaat al te verstikken. Hij zal hier een naakte man aantreffen, een onontkoombaar, tastbaar feit.

Dan hoor ik zijn voetstappen op de trap. Zwaar, gesleept, alsof hij boeien draagt. Lucas verschijnt in de deuropening van de keuken. Hij ziet eruit alsof hij door een wringer is gehaald. Zijn gezicht is asgrauw, zijn ogen bloeddoorlopen en wijd opengesperd van schrik en afgrijzen. Zijn blik glijdt over me heen, over mijn naaktheid, en hij doet een stap achteruit alsof hij fysiek is geslagen. Hij stoot tegen de deurpost.
“Ze… ze is er klaar voor,” fluistert hij hees, zijn stem breekt, bijna onverstaanbaar. “Ze ligt… op het bed. De blinddoek zit. Ze denkt… ze denkt dat het een spel is. Mijn spel.”
Hij staart naar me alsof ik een geest ben, een nachtmerrie die tastbare vorm heeft aangenomen.
“Het ijs?” vraag ik, mijn stem een geruststellend lage, kalme fluistering die contrasteert met zijn paniek.
Hij wijst mechanisch naar de koelkast, zijn vinger trilt. Ik open hem, haal de ijsblokjesbak eruit. Het plastic kraakt luid in de stille, geladen keuken. Lucas doet nog een stap achteruit, zijn rug tegen de muur.
“En jij?” vraag ik, terwijl ik de blokjes in een metalen kommetje laat vallen, een helder, kristallijn gerinkel. “Ben jij klaar om te kijken?”
Hij zegt niets. Zijn wil is gebroken, omgesmolten tot louter gehoorzaamheid. Hij knikt alleen, een schokkerige beweging.

Ik neem de koude kom en loop naar de trap. Lucas volgt als een schaduw, zijn ademhaling een raspend, vochtig geluid in mijn nek. Bij de slaapkamerdeur blijf ik staan. Het rode, zondige licht schemert onder de deur door. Ik kan mijn eigen bloed horen kloppen in mijn slapen, een wild ritme.

Ik kijk Lucas aan. Ik doe de deur open, een piepend geluid, en wijs naar een leunstoel in de hoek van de slaapkamer met een perfect zicht op het brede, rommelige bed. Ik doe een kort, gebiedend teken dat hij daar moet gaan zitten.
Hij gehoorzaamt, zijn lichaam zakt als een lappenpop op de stoel. Hij verbergt zijn gezicht even in zijn handen, zijn schouders schokken. Dan hijft hij zijn hoofd. Zijn blik is leeg, uitgeput, maar gefixeerd op het bed. De voyeur is op zijn post.

Dan kijk ik zelf naar het bed. Daar ligt ze.

Els. Op hun groot, rommelig bed. Op haar rug, haar armen losjes langs haar lichaam. Een zwarte, zijden blinddoek bedekt haar ogen strak. Haar lange, kastanjebruine haar ligt uitgespreid over het witte kussen als een rivier. Ze draagt alleen een eenvoudig, zijden hemdje dat tot hoog op haar dijen reikt en de contouren van haar lichaam eer aan doet. Het rode schemerlampje achter het bed omkadert haar vormen met een halo van warme, levende zonde. Ze is volmaakt, een offer dat zichzelf niet kent.

Ze hoort een geluid in de kamer en draait haar hoofd richting de deur. Een klein, nerveus lachje ontsnapt haar. “Lucas? Dat duurt lang. Ik word hier helemaal gek van het wachten.” Haar stem is zacht, een tikkeltje onzeker, maar doordrenkt van vertrouwen. Zijn naam.

Ik zeg niets. Ik zet mijn voeten neer, bewust zwaarder dan Lucas zou doen, een vreemde, dominante aanwezigheid. Ik loop naar het bed. Ik zie hoe haar ademhaling versnelt, de welving van haar borstkas onder het zijde. Ze steekt een hand uit, tastend in het niets.
“Lucas? Is alles goed? Je zegt niets…”

Ik pak haar uitgestoken hand. Niet zacht, maar met vastberadenheid, met een greep die geen discussie duldt. Haar vingers zijn warm, klein en kwetsbaar in de mijne. Ze schrikt, trekt licht, maar ik houd haar stevig vast. Dan breng ik haar hand naar mijn lippen en kus haar knokkels, een harde, bezittende kus. De kus van een man die komt nemen wat hij wil, geen vragen stelt.

Een diepe rilling loopt door haar hele lichaam heen. Ze zwijgt. De lucht is nu gespannen tot het knappende punt.

Het spel dat volgt is er een van ijs en vuur. Mijn handen, mijn mond, doen wat ze moeten doen, geleid door een duistere precisie. Ik gebruik het ijs, laat de ijskoude kubussen de lijnen van haar lichaam volgen, de kromming van haar nek, de boog van een rib, de glooiing van haar buik. Elk zuchtje, elk gesmoord kreuntje is een overwinning, een bewijs van mijn invloed. Wanneer ze zijn naam mompelt, “Lucas… oh god, Lucas…”, graaf ik dieper, harder, en weet dat ik die naam voor haar aan het vervangen ben door sensatie alleen.

Dan is het tijd voor de finale. Ik plaats mijn handen op haar heupen, voel het zijde en de warmte eronder, en draai haar soepel maar resoluut om. Ik spreid haar benen en neem plaats tussen haar dijen. Ik trek haar heupen omhoog, haar lichaam buigend in een aanbiddelijke houding. Ze is nu op de perfecte hoogte.

Ik plaats mezelf juist tussen haar schaamlippen en geniet van de aanraking van haar vochtige warmte rond mijn eikel. Dan, vastberaden en plots, zonder waarschuwing, duw ik mezelf volledig in haar. De plotse, diepe penetratie doet haar schrikken, een gesmoorde kreun ontsnapt haar, maar haar lichaam verwelkomt me, spant zich om me heen. Ik begin een ritmisch, meedogenloos tempo, genietend van hoe ik bij elke stoot diep in haar dring, hoe mijn eikel tegen de gevoelige voorkant van haar vagina komt.
Net zoals die ochtend, tijdens mijn verkenning, doe ik haar billen uit elkaar en kijk naar het donkere sterretje dat zich nu aan mij blootgeeft.

Ik verwissel even, trek me terug, en bevochtig mijn vinger aan haar eigen vocht. Ik dring weer in haar, maar terwijl ik haar neuk, glijdt mijn vochtige vinger naar haar achterste opening. Ik plaats de vingertop tegen het strakke sterretje, voel de weerstand. Els gaapt, haar adem stokt, maar ze wijkt niet terug. Integendeel, haar lichaam ontspant zich en haar sluitspier geeft zich gewonnen, laat mijn vinger binnen, terwijl ik haar blijf neuken. Het is duidelijk dat ze deze wending, deze dubbele invasie, wel degelijk lekker vindt.
"Oh Lucas... dit voelt goed... " zucht ze, haar stem vervormd door het kussen.

Ik blijf haar twee openingen bewerken, een synchroon ritme van penetratie, en al snel voel ik haar spieren rond mijn pik heen verkrampen, samentrekken in voorspelbare golven. Ik voel dat ze gaat komen en hoef me dan ook niet langer in te houden.

Haar orgasme is een gewelddadige, stille schok die door haar lichaam jaagt, het duwtje dat ik nodig heb. Ik laat me gaan, graaf me diep in haar en spuit haar vol, een hete, bezittende vloed, terwijl haar eigen lichaam nog naschokt.

Wanneer het geweld is geluwd, blijf ik even zo, uitgeput en triomfantelijk. Els ademt zwaar, uitgeput tegen het kussen. Ik trek me voorzichtig terug uit haar. Terwijl ik een straaltje van mijn eigen sperma uit haar zie lopen, een witte parel op haar huid, komt een pervers, afmakend idee in me op.
Ik doe een kort, gebiedend teken aan Lucas om naar het bed te komen. Hij staat op, zijn bewegingen houterig. Terwijl ik van het bed afstap, wijs ik naar Els en maak ik het onmiskenbare gebaar: lik het op.

Lucas is te gebroken, te bang om nog iets te weigeren. Hij knielt bij het bed, zijn gezicht een masker van walging en onderwerping. Hij buigt zich voorover en brengt zijn tong naar haar, likt mijn sperma van haar huid, drinkt zijn eigen vernedering. Het geluid is zacht, vloeibaar, weerzinwekkend.
“Lucas,” murmelt Els, haar stem slaperig en verward. “Je hebt me nog nooit gebeft nadat je klaargekomen was.” Er klinkt geen afkeer in, alleen verraste opwinding.

De ademhaling van Els gaat alweer sneller. Terwijl ik stilletjes de kamer verlaat en de trap afdaal, mijn voeten geluidloos op de treden, hoor ik haar laatste, hijgende fluistering achter me aan:
“Lucas… ik ga opnieuw komen.”

In de keuken kleed ik me met kalme, doelbewuste bewegingen weer aan. De kleren voelen vreemd, een dun masker over de nieuwe werkelijkheid. Ik glip terug door de tuin, door het poortje waardoor Lucas als een dief in de nacht ooit mijn leven is binnengeslopen, en sta weer in mijn eigen domein.

Lieve wacht me op, op het donkere terras. Ze leunt tegen de deurpost, een silhouet.
“Hoe was het?” vraagt ze, terwijl ze me in haar armen sluit. Haar lichaam trilt licht.
“Zalig,” antwoord ik, mijn mond vlak bij haar oor. “Els heeft een heerlijk, ontvankelijk kutje… maar ik heb Lucas mijn zaad uit haar laten likken. Hij heeft het opgedronken.”
“Echt?” Haar adem stokt, een mengeling van afschuw en opwinding.
“Echt.”

Mijn handen glijden over haar rug, langs de ruggengraat, naar de welving van haar billen. De dunne zijde van haar jurk voelt als een tweede huid.
“Ik voel geen slipje,” merk ik op, mijn vingers drukkend.
“Ik dacht dat je nog een toetje wilde,” antwoordt Lieve, haar stem een hese, beloftevolle fluistering. Ze gaat uit mijn omhelzing en doet een stapje terug. In het schemerlicht zie ik haar ogen glanzen. Haar vingers gaan naar de knopen van de zwarte japon. Een voor een doet ze ze open, tergend langzaam, een ritueel van onthulling. De jurk valt open, onthult stukje voor stukje haar naakte huid, bleek in het maanlicht.

Wanneer ze naakt voor me staat, een geschenk en een beloning, vraagt ze: “Wat mag ik voor je doen?”

De nacht is nog jong, en de touwtjes liggen stevig in mijn handen.

Trefwoord(en): Dominantie, Voyeurisme, Wraak, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!