Door: DarqMindFan
Datum: 19-12-2025 | Cijfer: 8.3 | Gelezen: 819
Lengte: Lang | Leestijd: 19 minuten | Lezers Online: 40
Trefwoord(en): Dwang, Met Familie, Vernederen,
Lengte: Lang | Leestijd: 19 minuten | Lezers Online: 40
Trefwoord(en): Dwang, Met Familie, Vernederen,
Vervolg op: Gezin Aan De Ketting - 2: De Kwelling
De Confrontatie
Lise:
De volgende dag begint met een stilte die zwaarder voelt dan ooit.
Ik word wakker naast Mark, zijn arm nog over me heen geslagen, zijn ademhaling rustig en diep. Mijn lichaam voelt zwaar, uitgeput, pijnlijk op plekken waar hij gisteren te hard was geweest. Mijn ogen zijn gezwollen van het huilen in het donker, na alles. Ik durf me niet te bewegen. Ik lig daar en luister naar het huis. Naar de stilte uit Tims kamer. Geen muziek. Geen gamegeluiden. Niets.
Mark wordt wakker, strekt zich uit, drukt een kus op mijn schouder. “Goedemorgen, schat,” mompelt hij tevreden. Hij staat op, loopt naakt naar de badkamer, alsof er niets aan de hand is. Alsof gisteren niet gebeurd is. Alsof hij mijn zoon niet heeft gedwongen alles te horen.
Ik blijf liggen, starend naar het plafond. De schaamte golft weer door me heen, heet en verstikkend. Ik denk aan mijn orgasme – hoe heftig het was, hoe luid, hoe ik het niet kon stoppen. Hoe ik dingen zei die ik nooit had willen zeggen. Hoe Tim het allemaal heeft gehoord.
Mijn jongen.
Ik voel tranen prikken en knipper ze weg. Ik moet opstaan. Ik moet doen alsof alles normaal is.
Ik trek een wijde trui aan – een van mijn oude, die mijn borsten verbergt – en ga naar beneden. Mark is al in de keuken, koffie aan het zetten. Hij kijkt op, glimlacht. “Je ziet er mooi uit vanochtend.”
Ik mompel iets terug, begin ontbijt te maken. Mijn handen trillen weer.
Dan hoor ik het: de deur boven gaat open. Zware stappen op de trap. Tim komt beneden.
Hij ziet er uitgeput uit. Wallen onder zijn ogen, haar door de war, gezicht bleek. Hij kijkt me niet aan. Loopt rechtstreeks naar de koelkast, pakt een pak melk.
Ik probeer het. “Goedemorgen, lieverd… wil je ontbijt?”
Hij schudt zijn hoofd, schenkt melk in een glas. Zijn handen trillen licht.
Mark zegt vrolijk: “Morgen, Tim. Goed geslapen?”
Tim verstijft. Zijn kaken spannen zich. Hij zegt niets, drinkt staand, zet het glas hard neer en loopt naar de woonkamer. Gaat op de bank zitten, telefoon in zijn hand, maar hij kijkt er niet naar.
Ik voel mijn hart breken.
Ik loop naar hem toe, ga voorzichtig naast hem zitten. “Tim… het spijt me zo. Van gisteren. Van… alles.”
Hij kijkt me eindelijk aan. Zijn ogen zijn rood, vol pijn. “Mam…” zegt hij schor. “Waarom laat je hem dat doen?”
Ik open mijn mond, maar er komt niets uit. De tranen komen weer.
Mark komt de woonkamer in, leunt tegen de deurpost. “Tim, jongen. Je moeder en ik hebben een volwassen relatie. Soms is dat intens. Je bent oud genoeg om dat te begrijpen.”
Tim kijkt hem aan, zijn ogen vol haat. “Je maakt haar kapot.”
Mark lacht zacht. “Nee. Ik maak haar heel. Ze heeft me nodig. Vraag het haar maar.”
Ik voel hun blikken op me. Tims smekende ogen. Marks bevelende ogen.
Ik kijk naar de grond. “Tim… ik… het is ingewikkeld.”
Tim staat op, zijn stem breekt. “Je verdient beter, mam.”
Hij loopt de trap op. De deur slaat dicht.
Ik blijf zitten, huilend.
Mark komt naast me zitten, slaat een arm om me heen. “Hij komt er wel overheen,” zegt hij zacht. “En vanavond… vanavond laten we de deur weer open. Dan leert hij het echt begrijpen.”
Ik zeg niets.
Ik huil alleen.
De dag is nog maar net begonnen.
Later die dag….
De dag sleept zich voort in een grauw, verstikkend tempo.
Ik breng het grootste deel door in een soort waas, mechanisch dingen doen die geen betekenis hebben: afwassen, stof afnemen, de was opvouwen. Alles om maar niet te hoeven denken. Mark is naar zijn werk, godzijdank, maar zijn aanwezigheid hangt nog in het huis – in de manier waarop ik loop, voorzichtig, alsof ik op eieren loop. In de manier waarop ik mijn armen kruis als ik langs een spiegel loop, alsof ik mezelf niet wil zien.
Als ik halverwege de ochtend op Tim’s deur klop en dan binnen ga zie ik dat zijn kamer leeg is. Hij is dus toch naar school gegaan, maar zonder iets te zeggen..
De middag is een marteling. Ik zit op de bank, starend naar niets, mijn gedachten een eindeloze lus van schuld en schaamte.
*Hij heeft me gehoord.*
*Hij heeft me horen klaarkomen.*
*Hij heeft gehoord wat ik zei.*
*Dat ik het lekker vond dat hij luisterde.*
De woorden die Mark me dwong te zeggen branden nog in mijn keel. Ik voel me zo ongelooflijk vies. Alsof ik iets onherstelbaars heb gedaan. Alsof ik mijn eigen zoon heb besmeurd met mijn schaamte.
Ik huil weer, stil, met mijn gezicht in mijn handen.
Ik denk aan vroeger. Aan hoe Tim en ik samen waren. Alleen wij twee. Hoe we lachten om stomme films, hoe hij me hielp met koken, hoe hij me knuffelde als ik verdrietig was. Hoe hij zei dat ik de beste moeder was.
Nu kijkt hij me niet meer aan.
En ik verdien het.
Want ik heb hem dit aangedaan.
Rond half vier komt Mark thuis. Hij komt binnen met een glimlach, een kus op mijn wang, zijn hand even op mijn borst – bezitterig, alsof hij me markeert. “Hoe was je dag, schat?”
Even later lig ik bovenop hem, mijn rug naar de woonkamerdeur, mijn lichaam mechanisch bewegend terwijl ik hem berijd. Mijn blouse hangt open, mijn borsten bloot en zwaar wiebelend bij elke beweging. Ik huil stil, mijn handen op zijn borst om mezelf in balans te houden, mijn hoofd gebogen van pure schaamte. Mark heeft me gedwongen dit te doen – hier, in de woonkamer, met de deur op een kier. Hij zei dat het “tijd was dat Tim de waarheid zag”. En ik doe het. Omdat ik niet durf te weigeren. Omdat ik bang ben. Omdat een deel van me gelooft dat ik dit verdien. Ik ben blij dat het nog even duurt voordat Tim zal thuiskomen.
Mark kreunt luid, zijn handen knellen om mijn borsten, knijpen hard, trekken aan mijn tepels tot ik naar adem hap. Zijn stem is laag, plagend, genietend – maar nu nog dieper gravend in mijn psyche, elke woord een scalpel die mijn zwaktes blootlegt.
“Kijk nou hoe je rijdt, Lise,” hijgt hij. “Hoe je die enorme, ordinaire tieten laat schudden als een wanhopige slet die smeekt om aandacht. Je hebt je altijd geschaamd voor ze, hè? Altijd verstopt. Altijd gedacht dat je lelijk was, waardeloos, een freak met die hangtieten. En nu? Nu laat je ze zien aan mij, wiebelend als een hoer in een goedkoop pornofilmpje. Zeg het. Zeg dat je een wanhopige slet bent die zich altijd heeft geschaamd voor haar lichaam.”
Ik snik harder, schud mijn hoofd. “Nee… stop… alsjeblieft… niet zo…”
Maar hij gaat door, stotend omhoog, harder, dieper. “O jawel. Zeg het. Zeg dat je een freak bent met hangtieten die niemand ooit wilde aanraken. Dat je jezelf haatte voordat ik kwam. Dat je zonder mij nog steeds alleen zou zijn, verstopt in je wijde truien, huilend in de spiegel omdat je dacht dat je onverkoopbaar was.”
De woorden raken me dieper dan fysieke pijn. Ze graven in alle oude wonden: de pesterijen op school, de blikken op straat, de eenzaamheid na de scheiding. Ik voel me blootgesteld, waardeloos, zoals hij zegt. Tranen stromen over mijn wangen, snot loopt uit mijn neus, maar hij dwingt me door te bewegen.
“Ik… ik ben een freak met hangtieten die niemand wilde,” fluister ik gebroken, mijn stem trillend van schaamte. “Ik haatte mezelf… zonder jou zou ik alleen zijn…”
Hij lacht triomfantelijk, zijn handen slaan zacht maar hoorbaar op mijn borsten – pets, pets – terwijl hij me dwingt sneller te gaan. “Goed zo. En nu Tim. Stel je voor dat hij nu binnenkomt. Dat hij je zo ziet – zijn moeder, naakt, rijdend, huilend als een pathetische slet. Zou je dat lekker vinden? Je eigen zoon die ziet wat voor waardeloze, geile moeder je bent? Die ziet hoe je klaarkomt van vernedering, omdat je diep vanbinnen weet dat je het verdient?”
Ik schreeuw het bijna uit van wanhoop. “Nee! Dat is ziek! Stop!”
Maar hij knijpt harder, trekt aan mijn tepels tot de pijn door me heen schiet. “Zeg het. Zeg dat je het geil zou vinden als Tim ziet hoe je komt. Hoe je huilt terwijl je rijdt. Dat je een pathetische moeder bent die haar zoon zou laten kijken omdat je te zwak bent om te stoppen.”
De vernedering is ondraaglijk. Het raakt mijn diepste angsten: dat ik een slechte moeder ben, dat ik Tim heb verpest, dat ik inderdaad waardeloos ben. Ik voel me als afval, als iets dat weggegooid zou moeten worden. Ik huil ongecontroleerd, mijn lichaam schokt, maar ik zeg het. Omdat hij niet stopt tot ik het zeg.
“Ik… ik vind het geil als Tim ziet hoe ik kom,” snik ik, mijn stem rauw van tranen. “Ik ben een pathetische moeder die te zwak is om te stoppen…”
Hij gaat door, harder, dieper. “En wat als hij meedoet? Stel je voor: Tim achter je, zijn handen op je hangtieten, knedend zoals ik nu doe, zijn pik in je terwijl je rijdt. Zou je klaarkomen voor je eigen zoon? Zou je schreeuwen zoals je voor mij schreeuwt? Zeg het. Zeg dat je zou klaarkomen als Tim je neukte. Dat je een zieke, perverse moeder bent die fantaseert over haar jongen, omdat je diep vanbinnen weet dat je niets beters verdient dan dit.”
De woorden zijn een nachtmerrie. Ze raken mijn kern: mijn liefde voor Tim, mijn rol als moeder, alles wat heilig was. Ik voel me als een monster, een freak, iets dat geen moeder zou mogen zijn. Ik schreeuw het uit van pure pijn: “Nee! Stop! Ik kan dit niet!”
Maar hij dwingt me, zijn handen genadeloos, zijn stoten meedogenloos. “Zeg het, Lise. Zeg dat je zou klaarkomen als je zoon je neukte. Dat je zijn pik in je zou willen voelen. Dat je een zieke, perverse moeder bent die haar jongen zou laten meedoen omdat je te zwak en te geil bent om nee te zeggen.”
Ik breek volledig. Mijn snikken zijn luid, wanhopig. “Ik… ik zou klaarkomen als Tim me neukte,” fluister ik, elk woord een zelfmoord van mijn ziel. “Ik wil zijn pik in me voelen… ik ben een zieke, perverse moeder…”
Mark kreunt luid, triomfantelijk, zijn heupen omhoog stotend terwijl hij me dwingt door te gaan. “Precies. Mijn perfecte, zieke slet. Kom maar voor me. Kom maar hard, wetend dat Tim misschien kijkt.”
En mijn lichaam verraadt me weer.
Het bouwt op, tegen mijn wil, sterker door de vernedering, door de woorden die hij me dwong te zeggen. Ik schreeuw het uit als ik kom – luid, rauw, ongecontroleerd – mijn hele lichaam schokkend, mijn borsten wiebelend terwijl ik voorover val, snikkend en trillend.
Op dat moment besef ik het niet.
Maar Tim is thuisgekomen.
Precies om vier uur.
Hij staat in de gang.
Doodstil.
Hij heeft alles gezien.
Alles gehoord.
Elke beweging.
Elke vernedering.
Elke bekentenis.
En ik merk het niet.
Ik huil alleen maar.
Kapot.
Vernederd tot in het diepst van mijn wezen.
Een moeder die dingen zei die geen moeder ooit zou mogen zeggen.
En mijn zoon heeft het gezien.
Alles.
Zoals altijd.
___
Tim:
Ik sta in de gang, doodstil, mijn rug tegen de muur gedrukt alsof ik mezelf onzichtbaar wil maken. Mijn hart bonst zo hard dat ik bang ben dat ze het horen. Maar ze horen niets. Ze zijn te verdiept in… dit.
Ik had op mijn telefoon het berichtje van Mark gekregen rond de middag.
“Als je echt de waarheid over je moeder wilt weten, kom precies om 4 uur thuis. Wees doodstil. Maak je aanwezigheid niet kenbaar. Je zult het begrijpen.”
Ik haatte hem ervoor. Ik wilde het negeren. Ik was al weg, bij een vriend, met mijn rugzak vol spullen voor een paar dagen. Maar de woorden bleven knagen. “De waarheid over je moeder.”
Wat voor waarheid?
Dat ze zwak is?
Dat ze hem nodig heeft?
Dat ze… dit wil?
Ik kon het niet laten rusten.
Dus ik kwam terug.
Precies om vier uur.
De voordeur zacht open, schoenen uit, adem inhouden.
En nu sta ik hier.
En ik zie alles.
Mijn moeder, naakt, bovenop hem, haar rug naar me toe. Haar borsten – god, ik probeer niet te kijken, maar ik kan niet wegkijken – wiebelend bij elke beweging. Haar lichaam dat op en neer gaat, ritmisch, gedwongen. Ze huilt. Ik hoor het in haar ademhaling, in de kleine snikjes die ze probeert te verbergen.
En hij… hij praat.
Zijn stem is luid genoeg om door het hele huis te dragen, gemener dan ik ooit heb gehoord.
Over haar tieten.
Over hoe dik ze zijn.
Hoe ze zich altijd heeft geschaamd.
Hoe ze een freak is.
Hoe ze zonder hem waardeloos zou zijn.
En dan… dan gaat het over mij.
Hij dwingt haar te zeggen dat ze het geil zou vinden als ik kijk.
Dat ze zou klaarkomen als ik haar zou neuken.
Dat ze mijn pik in zich wil.
Elk woord is een bom die in mijn borst explodert.
Ik voel me misselijk.
Woedend.
Kapot.
Maar ook… verlamd.
Want een deel van me – een ziek, duister deel dat ik haat – reageert.
Ik voel het gebeuren.
Die hitte.
Die spanning.
Mijn lichaam dat verraadt wat mijn hoofd schreeuwt dat het niet mag.
Ik haat mezelf.
Ik haat hem.
Ik haat haar omdat ze het toelaat.
Omdat ze het zegt.
Omdat ze huilt en toch doorgaat.
Omdat ze klaarkomt – luid, schokkend, schreeuwend – terwijl hij haar dwingt te zeggen dat ze een zieke moeder is die zich door haar zoon zou laten neuken.
Ik zie haar lichaam schokken.
Ik hoor haar schreeuwen.
Ik zie haar instorten.
En ik sta daar.
Kan niet bewegen.
Kan niet wegkijken.
Wil haar redden.
Wil hem vermoorden.
Wil… iets anders dat ik niet mag voelen.
De schaamte is allesverzengend.
Ik ben geen zoon meer.
Ik ben iets anders.
Iets kapots.
Iets duisters.
En ik weet niet hoe ik hier ooit uit kom.
___
Lise:
Ik zit nog steeds bovenop hem, mijn lichaam schokkend van de naschokken van mijn orgasme, mijn kut pulserend en druipend om zijn pik heen. Tranen stromen over mijn wangen, mijn gezicht nat van snot en zweet, mijn borsten rood en gezwollen van zijn ruwe behandeling. Ik wil stoppen, van hem af klimmen, me verstoppen – maar hij houdt mijn heupen vast met ijzeren greep, dwingt me door te bewegen, langzaam op en neer, mijn natte schaamlippen schurend langs zijn harde schacht.
“Je bent nog niet klaar, Lise,” gromt hij, zijn stem vol sadistisch genot. “Ik ben nog niet gekomen. Blijf rijden. Laat Tim zien hoe je kut knijpt als je een echte pik voelt. Laat hem zien hoe je druipende slettekut smeekt om gevuld te worden.”
Ik snik ongecontroleerd, probeer te protesteren, maar hij stoot omhoog, diep en hard, tot ik naar adem hap. “Beweeg, hoer. Of ik zeg nog ergere dingen.”
Ik beweeg weer, mijn heupen gedwongen op en neer, mijn borsten wiebelend, soppende geluiden vullen de kamer. Ik voel me als een pop, een object, een gebruiksvoorwerp.
Mark kijkt over mijn schouder naar de deur, zijn ogen glinsterend. Ik volg zijn blik niet – ik durf niet – maar hij lacht zacht.
“Kom dichterbij, Tim,” zegt hij kalm, bevelend, zijn stem vriendelijk maar onverbiddelijk. “Je staat daar al een tijdje. Je hebt alles gehoord. Alles gezien. Kom hier. Kijk goed naar je moeder. Zie hoe haar kut mijn pik melkt. Hoe haar hangtieten op en neer gaan als ze rijdt.”
Ik schreeuw het uit: “Nee! Tim! Ga weg! Alsjeblieft!”
Maar Mark houdt me vast, dwingt me door te bewegen, zijn handen knijpend in mijn heupen. “Stil, Lise. Laat hem komen. Hij wil het. Kijk naar hem – hij kan niet wegkijken. Hij is hard, Lise. Je zoon is hard terwijl hij kijkt hoe ik je neuk.”
Ik hoor voetstappen. Zacht. Aarzelend.
Tim komt dichterbij.
Hij staat nu naast de bank.
Ik durf niet te kijken, maar ik voel zijn aanwezigheid, zijn ademhaling gejaagd.
Mark lacht triomfantelijk. “Goed zo, jongen. Raak haar aan. Voel hoe nat ze is. Hoe haar tieten trillen. Ze heeft het nodig. Ze wil het. Ze heeft net gezegd dat ze jouw pik in zich wil. Dat ze harder zou komen als jij haar neukt.”
Tim's stem is schor, gebroken. “Nee… dit is ziek…”
Maar hij gaat niet weg.
Mark's stem wordt zachter, manipulatief, vaderlijk. “Het is niet ziek, Tim. Het is natuurlijk. Je moeder is een vrouw met behoeftes. Ze schaamt zich, maar ze geniet. Raak haar aan. Voel hoe warm ze is. Hoe ze reageert. Je helpt haar. Je bent een man nu. Laat haar voelen dat ze gewild is – door jou ook.”
Ik schreeuw: “Nee! Tim, niet doen! Ga weg!”
Maar Mark dwingt me sneller te bewegen, mijn kut soppend om hem heen, mijn borsten wiebelend in Tim's richting.
“Raak haar tieten aan, Tim,” zegt Mark bevelend. “Pak haar vast zoals ik doe. Voel hoe zwaar ze zijn. Hoe hard haar tepels zijn. Ze komt weer als je het doet. Doe het. Voor je moeder.”
Tim's hand trilt.
Hij komt dichterbij.
Zijn vingers raken mijn borst aan – licht eerst, aarzelend.
Ik schreeuw het uit van schaamte, van pijn, van walging.
Maar mijn lichaam reageert.
Mijn tepel wordt nog harder onder zijn aanraking.
Mijn kut knijpt samen.
Mark lacht luid, triomfantelijk.
“Goed zo, jongen. Harder. Knijp. Voel hoe ze nat wordt voor je.”
Tim's hand knijpt nu, voorzichtig maar vaster.
Ik huil harder, mijn lichaam schokt.
En Mark stoot omhoog, komt eindelijk klaar met een rauwe grom, diep in me spuitend terwijl Tim's hand nog op mijn borst ligt.
Ik val voorover, snikkend, trillend.
Tim trekt zijn hand terug alsof hij zich gebrand heeft.
Hij rent weg, de trap op.
De deur slaat dicht.
Mark houdt me vast, streelt mijn rug.
“Perfect,” fluistert hij. “Hij heeft het gedaan. Hij is nu van ons.”
Ik huil.
Kapot.
Vernietigd.
Mijn zoon heeft me aangeraakt.
Omdat Mark het wilde.
Omdat ik te zwak was om te stoppen.
Ik ben alles kwijt.
Voor altijd.
De volgende dag begint met een stilte die zwaarder voelt dan ooit.
Ik word wakker naast Mark, zijn arm nog over me heen geslagen, zijn ademhaling rustig en diep. Mijn lichaam voelt zwaar, uitgeput, pijnlijk op plekken waar hij gisteren te hard was geweest. Mijn ogen zijn gezwollen van het huilen in het donker, na alles. Ik durf me niet te bewegen. Ik lig daar en luister naar het huis. Naar de stilte uit Tims kamer. Geen muziek. Geen gamegeluiden. Niets.
Mark wordt wakker, strekt zich uit, drukt een kus op mijn schouder. “Goedemorgen, schat,” mompelt hij tevreden. Hij staat op, loopt naakt naar de badkamer, alsof er niets aan de hand is. Alsof gisteren niet gebeurd is. Alsof hij mijn zoon niet heeft gedwongen alles te horen.
Ik blijf liggen, starend naar het plafond. De schaamte golft weer door me heen, heet en verstikkend. Ik denk aan mijn orgasme – hoe heftig het was, hoe luid, hoe ik het niet kon stoppen. Hoe ik dingen zei die ik nooit had willen zeggen. Hoe Tim het allemaal heeft gehoord.
Mijn jongen.
Ik voel tranen prikken en knipper ze weg. Ik moet opstaan. Ik moet doen alsof alles normaal is.
Ik trek een wijde trui aan – een van mijn oude, die mijn borsten verbergt – en ga naar beneden. Mark is al in de keuken, koffie aan het zetten. Hij kijkt op, glimlacht. “Je ziet er mooi uit vanochtend.”
Ik mompel iets terug, begin ontbijt te maken. Mijn handen trillen weer.
Dan hoor ik het: de deur boven gaat open. Zware stappen op de trap. Tim komt beneden.
Hij ziet er uitgeput uit. Wallen onder zijn ogen, haar door de war, gezicht bleek. Hij kijkt me niet aan. Loopt rechtstreeks naar de koelkast, pakt een pak melk.
Ik probeer het. “Goedemorgen, lieverd… wil je ontbijt?”
Hij schudt zijn hoofd, schenkt melk in een glas. Zijn handen trillen licht.
Mark zegt vrolijk: “Morgen, Tim. Goed geslapen?”
Tim verstijft. Zijn kaken spannen zich. Hij zegt niets, drinkt staand, zet het glas hard neer en loopt naar de woonkamer. Gaat op de bank zitten, telefoon in zijn hand, maar hij kijkt er niet naar.
Ik voel mijn hart breken.
Ik loop naar hem toe, ga voorzichtig naast hem zitten. “Tim… het spijt me zo. Van gisteren. Van… alles.”
Hij kijkt me eindelijk aan. Zijn ogen zijn rood, vol pijn. “Mam…” zegt hij schor. “Waarom laat je hem dat doen?”
Ik open mijn mond, maar er komt niets uit. De tranen komen weer.
Mark komt de woonkamer in, leunt tegen de deurpost. “Tim, jongen. Je moeder en ik hebben een volwassen relatie. Soms is dat intens. Je bent oud genoeg om dat te begrijpen.”
Tim kijkt hem aan, zijn ogen vol haat. “Je maakt haar kapot.”
Mark lacht zacht. “Nee. Ik maak haar heel. Ze heeft me nodig. Vraag het haar maar.”
Ik voel hun blikken op me. Tims smekende ogen. Marks bevelende ogen.
Ik kijk naar de grond. “Tim… ik… het is ingewikkeld.”
Tim staat op, zijn stem breekt. “Je verdient beter, mam.”
Hij loopt de trap op. De deur slaat dicht.
Ik blijf zitten, huilend.
Mark komt naast me zitten, slaat een arm om me heen. “Hij komt er wel overheen,” zegt hij zacht. “En vanavond… vanavond laten we de deur weer open. Dan leert hij het echt begrijpen.”
Ik zeg niets.
Ik huil alleen.
De dag is nog maar net begonnen.
Later die dag….
De dag sleept zich voort in een grauw, verstikkend tempo.
Ik breng het grootste deel door in een soort waas, mechanisch dingen doen die geen betekenis hebben: afwassen, stof afnemen, de was opvouwen. Alles om maar niet te hoeven denken. Mark is naar zijn werk, godzijdank, maar zijn aanwezigheid hangt nog in het huis – in de manier waarop ik loop, voorzichtig, alsof ik op eieren loop. In de manier waarop ik mijn armen kruis als ik langs een spiegel loop, alsof ik mezelf niet wil zien.
Als ik halverwege de ochtend op Tim’s deur klop en dan binnen ga zie ik dat zijn kamer leeg is. Hij is dus toch naar school gegaan, maar zonder iets te zeggen..
De middag is een marteling. Ik zit op de bank, starend naar niets, mijn gedachten een eindeloze lus van schuld en schaamte.
*Hij heeft me gehoord.*
*Hij heeft me horen klaarkomen.*
*Hij heeft gehoord wat ik zei.*
*Dat ik het lekker vond dat hij luisterde.*
De woorden die Mark me dwong te zeggen branden nog in mijn keel. Ik voel me zo ongelooflijk vies. Alsof ik iets onherstelbaars heb gedaan. Alsof ik mijn eigen zoon heb besmeurd met mijn schaamte.
Ik huil weer, stil, met mijn gezicht in mijn handen.
Ik denk aan vroeger. Aan hoe Tim en ik samen waren. Alleen wij twee. Hoe we lachten om stomme films, hoe hij me hielp met koken, hoe hij me knuffelde als ik verdrietig was. Hoe hij zei dat ik de beste moeder was.
Nu kijkt hij me niet meer aan.
En ik verdien het.
Want ik heb hem dit aangedaan.
Rond half vier komt Mark thuis. Hij komt binnen met een glimlach, een kus op mijn wang, zijn hand even op mijn borst – bezitterig, alsof hij me markeert. “Hoe was je dag, schat?”
Even later lig ik bovenop hem, mijn rug naar de woonkamerdeur, mijn lichaam mechanisch bewegend terwijl ik hem berijd. Mijn blouse hangt open, mijn borsten bloot en zwaar wiebelend bij elke beweging. Ik huil stil, mijn handen op zijn borst om mezelf in balans te houden, mijn hoofd gebogen van pure schaamte. Mark heeft me gedwongen dit te doen – hier, in de woonkamer, met de deur op een kier. Hij zei dat het “tijd was dat Tim de waarheid zag”. En ik doe het. Omdat ik niet durf te weigeren. Omdat ik bang ben. Omdat een deel van me gelooft dat ik dit verdien. Ik ben blij dat het nog even duurt voordat Tim zal thuiskomen.
Mark kreunt luid, zijn handen knellen om mijn borsten, knijpen hard, trekken aan mijn tepels tot ik naar adem hap. Zijn stem is laag, plagend, genietend – maar nu nog dieper gravend in mijn psyche, elke woord een scalpel die mijn zwaktes blootlegt.
“Kijk nou hoe je rijdt, Lise,” hijgt hij. “Hoe je die enorme, ordinaire tieten laat schudden als een wanhopige slet die smeekt om aandacht. Je hebt je altijd geschaamd voor ze, hè? Altijd verstopt. Altijd gedacht dat je lelijk was, waardeloos, een freak met die hangtieten. En nu? Nu laat je ze zien aan mij, wiebelend als een hoer in een goedkoop pornofilmpje. Zeg het. Zeg dat je een wanhopige slet bent die zich altijd heeft geschaamd voor haar lichaam.”
Ik snik harder, schud mijn hoofd. “Nee… stop… alsjeblieft… niet zo…”
Maar hij gaat door, stotend omhoog, harder, dieper. “O jawel. Zeg het. Zeg dat je een freak bent met hangtieten die niemand ooit wilde aanraken. Dat je jezelf haatte voordat ik kwam. Dat je zonder mij nog steeds alleen zou zijn, verstopt in je wijde truien, huilend in de spiegel omdat je dacht dat je onverkoopbaar was.”
De woorden raken me dieper dan fysieke pijn. Ze graven in alle oude wonden: de pesterijen op school, de blikken op straat, de eenzaamheid na de scheiding. Ik voel me blootgesteld, waardeloos, zoals hij zegt. Tranen stromen over mijn wangen, snot loopt uit mijn neus, maar hij dwingt me door te bewegen.
“Ik… ik ben een freak met hangtieten die niemand wilde,” fluister ik gebroken, mijn stem trillend van schaamte. “Ik haatte mezelf… zonder jou zou ik alleen zijn…”
Hij lacht triomfantelijk, zijn handen slaan zacht maar hoorbaar op mijn borsten – pets, pets – terwijl hij me dwingt sneller te gaan. “Goed zo. En nu Tim. Stel je voor dat hij nu binnenkomt. Dat hij je zo ziet – zijn moeder, naakt, rijdend, huilend als een pathetische slet. Zou je dat lekker vinden? Je eigen zoon die ziet wat voor waardeloze, geile moeder je bent? Die ziet hoe je klaarkomt van vernedering, omdat je diep vanbinnen weet dat je het verdient?”
Ik schreeuw het bijna uit van wanhoop. “Nee! Dat is ziek! Stop!”
Maar hij knijpt harder, trekt aan mijn tepels tot de pijn door me heen schiet. “Zeg het. Zeg dat je het geil zou vinden als Tim ziet hoe je komt. Hoe je huilt terwijl je rijdt. Dat je een pathetische moeder bent die haar zoon zou laten kijken omdat je te zwak bent om te stoppen.”
De vernedering is ondraaglijk. Het raakt mijn diepste angsten: dat ik een slechte moeder ben, dat ik Tim heb verpest, dat ik inderdaad waardeloos ben. Ik voel me als afval, als iets dat weggegooid zou moeten worden. Ik huil ongecontroleerd, mijn lichaam schokt, maar ik zeg het. Omdat hij niet stopt tot ik het zeg.
“Ik… ik vind het geil als Tim ziet hoe ik kom,” snik ik, mijn stem rauw van tranen. “Ik ben een pathetische moeder die te zwak is om te stoppen…”
Hij gaat door, harder, dieper. “En wat als hij meedoet? Stel je voor: Tim achter je, zijn handen op je hangtieten, knedend zoals ik nu doe, zijn pik in je terwijl je rijdt. Zou je klaarkomen voor je eigen zoon? Zou je schreeuwen zoals je voor mij schreeuwt? Zeg het. Zeg dat je zou klaarkomen als Tim je neukte. Dat je een zieke, perverse moeder bent die fantaseert over haar jongen, omdat je diep vanbinnen weet dat je niets beters verdient dan dit.”
De woorden zijn een nachtmerrie. Ze raken mijn kern: mijn liefde voor Tim, mijn rol als moeder, alles wat heilig was. Ik voel me als een monster, een freak, iets dat geen moeder zou mogen zijn. Ik schreeuw het uit van pure pijn: “Nee! Stop! Ik kan dit niet!”
Maar hij dwingt me, zijn handen genadeloos, zijn stoten meedogenloos. “Zeg het, Lise. Zeg dat je zou klaarkomen als je zoon je neukte. Dat je zijn pik in je zou willen voelen. Dat je een zieke, perverse moeder bent die haar jongen zou laten meedoen omdat je te zwak en te geil bent om nee te zeggen.”
Ik breek volledig. Mijn snikken zijn luid, wanhopig. “Ik… ik zou klaarkomen als Tim me neukte,” fluister ik, elk woord een zelfmoord van mijn ziel. “Ik wil zijn pik in me voelen… ik ben een zieke, perverse moeder…”
Mark kreunt luid, triomfantelijk, zijn heupen omhoog stotend terwijl hij me dwingt door te gaan. “Precies. Mijn perfecte, zieke slet. Kom maar voor me. Kom maar hard, wetend dat Tim misschien kijkt.”
En mijn lichaam verraadt me weer.
Het bouwt op, tegen mijn wil, sterker door de vernedering, door de woorden die hij me dwong te zeggen. Ik schreeuw het uit als ik kom – luid, rauw, ongecontroleerd – mijn hele lichaam schokkend, mijn borsten wiebelend terwijl ik voorover val, snikkend en trillend.
Op dat moment besef ik het niet.
Maar Tim is thuisgekomen.
Precies om vier uur.
Hij staat in de gang.
Doodstil.
Hij heeft alles gezien.
Alles gehoord.
Elke beweging.
Elke vernedering.
Elke bekentenis.
En ik merk het niet.
Ik huil alleen maar.
Kapot.
Vernederd tot in het diepst van mijn wezen.
Een moeder die dingen zei die geen moeder ooit zou mogen zeggen.
En mijn zoon heeft het gezien.
Alles.
Zoals altijd.
___
Tim:
Ik sta in de gang, doodstil, mijn rug tegen de muur gedrukt alsof ik mezelf onzichtbaar wil maken. Mijn hart bonst zo hard dat ik bang ben dat ze het horen. Maar ze horen niets. Ze zijn te verdiept in… dit.
Ik had op mijn telefoon het berichtje van Mark gekregen rond de middag.
“Als je echt de waarheid over je moeder wilt weten, kom precies om 4 uur thuis. Wees doodstil. Maak je aanwezigheid niet kenbaar. Je zult het begrijpen.”
Ik haatte hem ervoor. Ik wilde het negeren. Ik was al weg, bij een vriend, met mijn rugzak vol spullen voor een paar dagen. Maar de woorden bleven knagen. “De waarheid over je moeder.”
Wat voor waarheid?
Dat ze zwak is?
Dat ze hem nodig heeft?
Dat ze… dit wil?
Ik kon het niet laten rusten.
Dus ik kwam terug.
Precies om vier uur.
De voordeur zacht open, schoenen uit, adem inhouden.
En nu sta ik hier.
En ik zie alles.
Mijn moeder, naakt, bovenop hem, haar rug naar me toe. Haar borsten – god, ik probeer niet te kijken, maar ik kan niet wegkijken – wiebelend bij elke beweging. Haar lichaam dat op en neer gaat, ritmisch, gedwongen. Ze huilt. Ik hoor het in haar ademhaling, in de kleine snikjes die ze probeert te verbergen.
En hij… hij praat.
Zijn stem is luid genoeg om door het hele huis te dragen, gemener dan ik ooit heb gehoord.
Over haar tieten.
Over hoe dik ze zijn.
Hoe ze zich altijd heeft geschaamd.
Hoe ze een freak is.
Hoe ze zonder hem waardeloos zou zijn.
En dan… dan gaat het over mij.
Hij dwingt haar te zeggen dat ze het geil zou vinden als ik kijk.
Dat ze zou klaarkomen als ik haar zou neuken.
Dat ze mijn pik in zich wil.
Elk woord is een bom die in mijn borst explodert.
Ik voel me misselijk.
Woedend.
Kapot.
Maar ook… verlamd.
Want een deel van me – een ziek, duister deel dat ik haat – reageert.
Ik voel het gebeuren.
Die hitte.
Die spanning.
Mijn lichaam dat verraadt wat mijn hoofd schreeuwt dat het niet mag.
Ik haat mezelf.
Ik haat hem.
Ik haat haar omdat ze het toelaat.
Omdat ze het zegt.
Omdat ze huilt en toch doorgaat.
Omdat ze klaarkomt – luid, schokkend, schreeuwend – terwijl hij haar dwingt te zeggen dat ze een zieke moeder is die zich door haar zoon zou laten neuken.
Ik zie haar lichaam schokken.
Ik hoor haar schreeuwen.
Ik zie haar instorten.
En ik sta daar.
Kan niet bewegen.
Kan niet wegkijken.
Wil haar redden.
Wil hem vermoorden.
Wil… iets anders dat ik niet mag voelen.
De schaamte is allesverzengend.
Ik ben geen zoon meer.
Ik ben iets anders.
Iets kapots.
Iets duisters.
En ik weet niet hoe ik hier ooit uit kom.
___
Lise:
Ik zit nog steeds bovenop hem, mijn lichaam schokkend van de naschokken van mijn orgasme, mijn kut pulserend en druipend om zijn pik heen. Tranen stromen over mijn wangen, mijn gezicht nat van snot en zweet, mijn borsten rood en gezwollen van zijn ruwe behandeling. Ik wil stoppen, van hem af klimmen, me verstoppen – maar hij houdt mijn heupen vast met ijzeren greep, dwingt me door te bewegen, langzaam op en neer, mijn natte schaamlippen schurend langs zijn harde schacht.
“Je bent nog niet klaar, Lise,” gromt hij, zijn stem vol sadistisch genot. “Ik ben nog niet gekomen. Blijf rijden. Laat Tim zien hoe je kut knijpt als je een echte pik voelt. Laat hem zien hoe je druipende slettekut smeekt om gevuld te worden.”
Ik snik ongecontroleerd, probeer te protesteren, maar hij stoot omhoog, diep en hard, tot ik naar adem hap. “Beweeg, hoer. Of ik zeg nog ergere dingen.”
Ik beweeg weer, mijn heupen gedwongen op en neer, mijn borsten wiebelend, soppende geluiden vullen de kamer. Ik voel me als een pop, een object, een gebruiksvoorwerp.
Mark kijkt over mijn schouder naar de deur, zijn ogen glinsterend. Ik volg zijn blik niet – ik durf niet – maar hij lacht zacht.
“Kom dichterbij, Tim,” zegt hij kalm, bevelend, zijn stem vriendelijk maar onverbiddelijk. “Je staat daar al een tijdje. Je hebt alles gehoord. Alles gezien. Kom hier. Kijk goed naar je moeder. Zie hoe haar kut mijn pik melkt. Hoe haar hangtieten op en neer gaan als ze rijdt.”
Ik schreeuw het uit: “Nee! Tim! Ga weg! Alsjeblieft!”
Maar Mark houdt me vast, dwingt me door te bewegen, zijn handen knijpend in mijn heupen. “Stil, Lise. Laat hem komen. Hij wil het. Kijk naar hem – hij kan niet wegkijken. Hij is hard, Lise. Je zoon is hard terwijl hij kijkt hoe ik je neuk.”
Ik hoor voetstappen. Zacht. Aarzelend.
Tim komt dichterbij.
Hij staat nu naast de bank.
Ik durf niet te kijken, maar ik voel zijn aanwezigheid, zijn ademhaling gejaagd.
Mark lacht triomfantelijk. “Goed zo, jongen. Raak haar aan. Voel hoe nat ze is. Hoe haar tieten trillen. Ze heeft het nodig. Ze wil het. Ze heeft net gezegd dat ze jouw pik in zich wil. Dat ze harder zou komen als jij haar neukt.”
Tim's stem is schor, gebroken. “Nee… dit is ziek…”
Maar hij gaat niet weg.
Mark's stem wordt zachter, manipulatief, vaderlijk. “Het is niet ziek, Tim. Het is natuurlijk. Je moeder is een vrouw met behoeftes. Ze schaamt zich, maar ze geniet. Raak haar aan. Voel hoe warm ze is. Hoe ze reageert. Je helpt haar. Je bent een man nu. Laat haar voelen dat ze gewild is – door jou ook.”
Ik schreeuw: “Nee! Tim, niet doen! Ga weg!”
Maar Mark dwingt me sneller te bewegen, mijn kut soppend om hem heen, mijn borsten wiebelend in Tim's richting.
“Raak haar tieten aan, Tim,” zegt Mark bevelend. “Pak haar vast zoals ik doe. Voel hoe zwaar ze zijn. Hoe hard haar tepels zijn. Ze komt weer als je het doet. Doe het. Voor je moeder.”
Tim's hand trilt.
Hij komt dichterbij.
Zijn vingers raken mijn borst aan – licht eerst, aarzelend.
Ik schreeuw het uit van schaamte, van pijn, van walging.
Maar mijn lichaam reageert.
Mijn tepel wordt nog harder onder zijn aanraking.
Mijn kut knijpt samen.
Mark lacht luid, triomfantelijk.
“Goed zo, jongen. Harder. Knijp. Voel hoe ze nat wordt voor je.”
Tim's hand knijpt nu, voorzichtig maar vaster.
Ik huil harder, mijn lichaam schokt.
En Mark stoot omhoog, komt eindelijk klaar met een rauwe grom, diep in me spuitend terwijl Tim's hand nog op mijn borst ligt.
Ik val voorover, snikkend, trillend.
Tim trekt zijn hand terug alsof hij zich gebrand heeft.
Hij rent weg, de trap op.
De deur slaat dicht.
Mark houdt me vast, streelt mijn rug.
“Perfect,” fluistert hij. “Hij heeft het gedaan. Hij is nu van ons.”
Ik huil.
Kapot.
Vernietigd.
Mijn zoon heeft me aangeraakt.
Omdat Mark het wilde.
Omdat ik te zwak was om te stoppen.
Ik ben alles kwijt.
Voor altijd.
Ontdek meer over mij op mijn profiel pagina, bekijk mijn verhalen, laat een berichtje achter of schrijf je in om een mail te ontvangen bij nieuwe verhalen!
Hoi, ik ben Slutje, 36 jaar. Voel de nieuwsgierigheid groeien? Op mijn prive pagina gaat het spel verder, met meer diepgang en momenten die je niet wilt missen...
Geef dit verhaal een cijfer:
5
6
7
8
9
10
SM_demi (50)
Misslies (47)
Lonko (48)
MrsSabrina (38)