Een Onvergetelijk Concert In De Concertzaal Amster

De Stilte Tussen de Akten

De laatste, triomfantelijke klanken van Cantate III van het Weihnachts-Oratorium sterven weg. De pauken rollen nog na als een verre storm, en dan valt die perfecte, fluwelen stilte.

Ik voel haar hand. Ze is warm, zacht, en ze knijpt even in mijn vingers als reactie op de overweldigende crescendo's. Het licht in de Grote Zaal dimt en de menigte komt in beweging. Het is de pauze—het moment van de dure drankjes en de noodzakelijke frisse lucht.

"Laten we even... ontsnappen," fluister ik. Mijn stem is laag, de intentie al duidelijk in mijn blik.

Ze knikt. Haar ogen glinsteren. De donkerrode fluwelen jurk die ze speciaal voor vanavond heeft aangetrokken, is een meesterwerk. De stof vangt het zachte licht van de kroonluchters, maar het is de diepe, gedurfde V-hals die tot ver tussen haar borsten reikt, die de adem van omstanders beneemt. Het is een jurk die elegantie schreeuwt, maar 'seks' fluistert. Ik weet wat niemand anders weet: onder dat zware fluweel draagt ze helemaal niets.

Ik negeer de drukte van de foyer en leid haar de zijgang in. Een smalle marmeren trap, waar zelden iemand komt, brengt ons naar een lagere, nauwelijks gebruikte gang dicht bij de koorzaal. Hier ruikt het naar oud hout, een vleugje stof en de koude, frisse nachtlucht die door een ventilatierooster trekt.

Ik druk haar zachtjes tegen de donkere houten lambrisering. De muziek, nu slechts een vage echo van een paar honderd mensen die door de zaal lopen, is plots ver weg. Het zijn alleen wij tweeën.

Haar adem gaat licht en snel. "Iemand kan ons zien..."


"Niemand," zeg ik. Mijn hand gaat naar haar nek, mijn duim streelt zachtjes de gevoelige huid net onder haar oor, daar waar de warme geur van haar parfum het sterkst is. Het is een klein, illegaal gebaar van intimiteit in dit heilige gebouw.

Ik kijk naar haar lippen, vol en rood van de lipstick die ze speciaal voor vanavond heeft gekozen. Ik buig naar voren, maar ik kus haar niet. In plaats daarvan kus ik de zachte binnenkant van haar pols, net waar haar polsslag klopt—een snelle, onregelmatige beat.

Ze sluit haar ogen, een kleine, haast onhoorbare zucht ontsnapt haar. De spanning van de muziek, de elegante kleding, de verboden locatie... het bouwt zich op tot een bijna ondraaglijke intensiteit.

Mijn hand glijdt van haar nek naar haar rug, over het fijne fluweel van haar jurk. Ik zoek het lipje van de blinde rits, en met een traagheid die bedoeld is om te kwellen, trek ik deze net ver genoeg omlaag zodat de koude lucht even haar blote ruggengraat raakt. Een kleine, perfecte blootstelling. Ik buig me voorover en kus die plek op haar rug die net vrijgekomen is van het fluweel. De wetenschap dat één snelle haal haar volledig naakt zou maken, is bedwelmend.


Ik schuif langzaam het schouderstuk van haar jurk over haar arm, meteen komt de rechterborst volledig bloot te liggen, Ik neem meteen een tepel in de mond en begin te zuigen terwijl ik er met mijn tong overheen ga. “Niet doen, je weet toch wel dat ik hier supergeil van wordt. Kom we moeten terug, ik dacht dat ik iets hoorde.” Haar armen zijn al om mijn nek geslagen en ze trekt mijn gezicht naar zich toe.

De kus is lang, diep, en proeft naar rode wijn en anticipatie. Het is het moment van pure, gedeelde opwinding—de wetenschap dat dit kleine, verboden geheim alleen van ons tweeën is. De echte, volledige ontlading wacht later, thuis. Maar dit vluchtige, gespannen moment in de eerbiedwaardige concertzaal Amsterdam, terwijl Bachs vreugde buiten de deur wacht, is de perfecte prelude.

Ik hoor de gong. Het is tijd voor de volgende cantates.

Ik trek haar jurk weer om haar schouder en de rits snel en stil weer omhoog. want ik hoor stemmen naderen. Ze haalt diep adem, en strijkt haar jurk glad, en er is niets te zien, behalve een perfect geklede vrouw met ogen die nu nog helderder stralen dan de kroonluchters in de Grote Zaal. We horen stemmen.

"Nu," zeg ik, terwijl ik haar hand pak om terug te keren naar de zaal, "kunnen we ons concentreren op Bach."

Ze glimlacht, en we willen teruglopen, het zinderende geheim tussen ons in.


De Flirtende Musici

"Mijn excuses," zegt een stem. Hij klinkt licht en helder, het Nederlands een beetje officieel, alsof hij gewend is te spreken voor een groot publiek. Een jongeman kijkt ons beiden kort aan, met een beleefde erkenning van onze elegantie, maar zijn blik is gehaast. "Weten jullie misschien hoe laat de pauze eindigt? Ik ben de gong misgelopen en de portier leek nogal... kribbig."

De ander, een cellist, kleiner en met een meer introspectieve uitstraling, kijkt naar zijn horloge. "Volgens mij hebben we nog exact vijf minuten, Maarten. Het is de eerste waarschuwing die we misten."

Ze staan nu vlakbij, ik schat ze een jaar of dertig, elegantie en professionaliteit uitstralend, precies op de plek waar wij net in een verboden moment van passie waren verwikkeld. De rits van mijn vrouw zit perfect dicht, maar onze ademhaling is nog net iets te snel, onze ogen net iets te fel.

Ik kijk naar mijn vrouw. Ze kijkt terug, haar glimlach wordt breder en dieper.

"Pff," zucht ze, haar ogen vol ondeugd. "Dat was... krap." Ze legt haar hand op mijn arm en knijpt zachtjes, een bevestiging van ons zojuist gedeelde geheim dat niemand ter wereld vermoedt.

De twee jonge mannen, Maarten de violist en zijn vriend Eddie de cellist, zijn zichtbaar verrast door onze verschijning in de zacht verlichte, desolate gang. Maar hun blik blijft niet neutraal; hij kleeft direct aan de diepe V-hals van mijn vrouw.

Maarten is de eerste die zijn stem vindt. Hij heeft een onmiskenbare artiestenflair, en zijn ogen dansen.

"Wauw," zegt hij, en hij neemt niet eens de moeite om het te verbergen. Zijn blik glijdt van haar elegante kapsel over de donkerrode fluwelen stof naar haar decolleté, net iets te lang, en naar de perfecte hakken. "Mijn excuses dat we u storen, mevrouw, maar ik moet zeggen: Bach klinkt op zijn best als er zulke inspirerende muzen in de zaal zijn."

Eddie, die er eerst wat verlegen uitzag, knikt instemmend. Een speelse glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Dat is geen verstoring, Maarten, dat is waardering." Hij buigt licht, bijna overdreven galant. "Het is een genoegen u te zien."

Ik voel hoe de adrenaline van onze eerdere, snelle actie in de gang wordt vervangen door een andere, scherpere hitte. De wetenschap dat deze twee jonge, knappe mannen openlijk geilen op mijn vrouw, hier, terwijl ik erbij sta. En wat nog opwindender is: ik zie een kleine, bijna onzichtbare trilling van plezier in haar ogen.

Maarten zoekt een excuus om dichterbij te komen. "We zijn de tijd vergeten — de passie voor de muziek, u kent dat wel." Terwijl hij de vraag stelt, raakt hij haar aan. Niet op een brutale plek, maar subtiel, kunstzinnig. Hij legt zijn hand heel even op haar onderarm om op haar horloge te kijken. Een vluchtige aanraking die pretendeert de gepaste afstand te bewaren, maar die net lang genoeg duurt om een elektrische stroom te sturen.

Mijn vrouw reageert vakkundig, haar onschuldige glimlach intact. "De eerste gong is net gegaan, heren. Jullie hebben nu precies genoeg tijd om jullie violen en cello's op te pakken en weer in het licht te stralen." Ze trekt haar arm langzaam terug, maar haar blik blijft vol charme.

Eddie lacht, een diep, warm geluid. Hij gooit de laatste munten in het spel. "Die straling van de instrumenten valt in het niet bij de glans van een dame die als een symfonie gekleed is voor Bach. Ik hoop dat we elkaar na het concert bij de garderobe nog even tegenkomen, zodat ik u kan bedanken voor de snelle redding. En u, meneer," hij knikt mij kort toe, "heeft een oog voor ware kunst. Geniet van de rest."

Ze haasten zich weg, maar hun hoofden draaien nog even om. Hun ogen scannen haar figuur nog een laatste keer, en ze lijken een soort uitdaging aan mij over te laten in hun vluchtige blik: ze is prachtig, en we hebben het gezien.

Mijn vrouw draait zich om naar mij, haar ogen donker en zinderend van het onverwachte complimentenspel. De onschuldige glimlach is nu vervangen door een blik die zegt: Zag je dat?


De Private Tour

De laatste, perfecte akkoorden van Cantate VI zijn weggestorven, de staande ovatie is ten einde, en de zaal stroomt leeg. Mijn vrouw en ik nemen rustig de tijd. Ze straalt nog steeds in haar rode fluweel, dat strak alle intieme details van haar lichaam accentueert. Het gedeelde geheim van ons pauze-avontuur gloeit tussen ons.

Bij de garderobe, in het gedruis van jassen en sjaals, staan ze. Maarten de violist en Eddie. Ze hebben hun concertkleding ingeruild voor wat meer casual kleding. Ze lijken op ons te hebben gewacht.

"Daar zijn jullie!" roept Maarten. Zijn enthousiasme is oprecht en aanstekelijk. Hij loopt direct op ons af, zijn blik gefixeerd op mijn vrouw. "Mevrouw, u bent een visioen. De muziek was prachtig, maar uw aanwezigheid in de zaal maakte het echt compleet. Ik meen het."

"Ja, maar voor die prachtige muziek hebben jullie gezorgd," zegt ze flirterig. "Het ontroerde me en ik voelde het tot in mijn onderbuik kriebelen."

Eddie voegt zich bij hem, meer beheerst, maar even intens. "Wij zijn nog steeds onder de indruk dat we u de weg hebben mogen wijzen en dat we iets teweeg hebben gebracht bij u. En nu we toch hier staan... zouden we u mogen trakteren op een insider's blik?"

Maarten knikt samenzweerderig. "We hebben net onze instrumenten opgeborgen. Wat dachten jullie ervan? Een privétour door de Grote Zaal, nadat iedereen daar weg is? De kans om het gebouw te voelen in de stilte, zonder de drukte?"

Hij kijkt naar mij, maar zijn uitnodiging is vooral gericht aan haar. Zijn toon is charmant en grensverleggend: Wij kunnen iets doen wat niemand anders kan.

Mijn vrouw is onmiddellijk gefascineerd. Haar ogen lichten op, en ze kijkt mij aan met een blik die geen 'nee' accepteert. "Dat klinkt als een uitnodiging die we niet mogen weigeren," zegt ze, haar stem klinkt net iets te opgewonden terwijl haar hand over mijn arm glijdt.

"Perfect!" zegt Maarten triomfantelijk. Hij maakt een galante buiging en wijst naar een kleine, onopvallende deur naast de hoofduitgang. "Dan volgt u ons maar. De echte magie gebeurt altijd als de lichten dimmen."

Eddie lacht zachtjes. "En misschien kunnen we u de écht goede plekken laten zien. De kamers die niemand ooit ziet."


Tussen Klank en Kleedkamer

Maarten leidt ons via een zijdeur rechtstreeks het podium op. De lichten zijn gedimd, maar de sfeer is overweldigend.

"Kijk," fluistert Maarten, "dit is de Grote Zaal in haar ware staat. Zien jullie dat orgel? Het is honderdzevenentwintig jaar oud en heeft 46 stemmen."

De stoelen zijn leeg, de bladmuziek is opgeruimd, maar de echo van Bachs triomf lijkt nog te hangen in de lucht. Het is een magisch moment. Mijn vrouw staat midden op het podium, op het rostrum. Haar rode jurk is een scherp, sensueel accent. Maarten en Eddie staan een paar passen van haar vandaan, hun blikken vol stille bewondering.

"Wist u dat veel beroemde dirigenten hier na hun optreden bleven zitten, in het donker? Om de stilte te proeven?" vraagt Eddie, terwijl hij dichter bij mijn vrouw komt. Hij raakt de rugleuning van een stoel aan. "Maar niemand, en dan bedoel ik niemand, krijgt de kans om hier met zo'n elegant gezelschap te staan."

Maarten knikt, zijn ogen stralen. "Nu het mooiste deel," zegt hij, zijn stem zakt naar een medeplichtig fluisteren. "De plek waar de echte spanning van de avond losgelaten wordt."

Hij leidt ons weg van het podium, door de smalle gangen van het achterhuis. Hier is het minder majestueus, meer functioneel. Ik ruik zweet, haarversteviger en de geur van oude instrumentenkoffers.

Hij opent een deur met een metalen plaatje. "Onze Kleedkamer," kondigt hij aan met een quasi-plechtige buiging.

De kamer is klein en rommelig. Er liggen handdoeken over stoelen, een halfleeg flesje water, en ergens hangt nog de scherpe geur van sterke koffie. Op een tafel liggen de overgebleven snaren en wat bladmuziek. De sfeer is onmiddellijk intiem en ontspannen, een schril contrast met de formele zaal.

Maarten sluit de deur. Het is een kleine, gesloten ruimte met ons vieren.

"Neem plaats," zegt Eddie. Hij pakt snel twee flessen water uit een kleine koelkast. "We hebben geen champagne, maar dit is beter dan de drukte van de foyer."

Maarten gaat naast mijn vrouw op de versleten bank zitten. De afstand is nu nul. Mijn vrouw straalt, ze geniet van de aandacht en de gevaarlijke nabijheid van deze twee jonge, opgewonden mannen.

"Dus, mevrouw," zegt Maarten. Zijn knie raakt zachtjes die van haar. Zijn blik is nu niet meer algemeen bewonderend, maar persoonlijk, scherp. "Hoe was de klank van de Cantate vandaag voor u? U voelde de vibraties in uw onderbuik?"

Hij beweegt zijn hand alsof hij een denkbeeldige viool bespeelt, maar zijn vingers komen gevaarlijk dicht bij haar diepe decolleté. Eddie leunt tegen de deurpost, zijn ogen observeren het tafereel, en zijn glimlach is nu puur uitdagend.

Mijn vrouw haalt adem en lacht zachtjes. Haar ogen zoeken de mijne, een moment van wat gaan we hiermee doen? in haar blik.


De Spelregels Veranderen

Maarten, de violist, die al zo dicht bij haar zit dat hun knieën elkaar raken, voelt de verschuiving in de dynamiek. Hij ziet mijn knik, hij ziet de blik in haar ogen, en hij interpreteert het onmiddellijk als groen licht.

"Zoals ik dacht," fluistert Maarten, zijn stem schor van de adrenaline en de late uren. Zijn hand, die al bij haar schouder zweefde, legt hij nu zachtjes op haar dij, net boven de knie. Zijn vingers strelen haar bovenbeen, door haar housding is de split van haar jurk iets weggeschoven

"De vibraties," vervolgt hij, alsof hij zijn eerdere vraag beantwoordt, "die voel je het best... dichtbij."

Eddie glimlacht breed, zijn ogen volgen elke beweging. Hij trekt een fles water open met een knal, maar niemand let op het geluid.

Mijn vrouw beweegt niet. Ze laat Maartens hand op haar been liggen. Haar rug is recht, haar kin iets opgetrokken, maar haar ademhaling is nu duidelijk onregelmatig.

"De klank was warm," antwoordt ze, haar stem is laag en iets hees. Ze kijkt Maarten recht in zijn intense, donkere ogen aan, en haar blik is een openlijke uitnodiging. Ze pakt de hand die op haar been rust en draait haar handpalm omhoog. "Voelde jij de vibraties na de laatste Cantate, Maarten? Ze waren... overweldigend en brachten me bijna tot een hoogtepunt van genot."

Met een onverwachte, snelle beweging trekt ze Maartens hand omhoog en legt deze tegen haar wang, die warm is van de opwinding.

"Je moet heel precies weten waar je aanraakt om de resonantie te voelen," zegt ze. Haar ogen dagen hem uit.

Maarten is verbluft, maar slechts voor een seconde. Zijn gezicht breekt in een zelfverzekerde, haast dierlijke lach. Hij knijpt zachtjes in haar wang, en zijn blik gaat snel van haar naar mij, een blik van pure, geile triomf: Ze wil dit.

"Ik weet precies waar de meest gevoelige punten zitten, mevrouw," antwoordt hij, zijn stem nu nauwelijks meer dan een fluistering.

Eddie stapt ongeduldig dichterbij en gaat achter mijn vrouw staan, over de rugleuning van de bank leunend. Hij buigt zich voorover, zodat zijn warme adem haar oor raakt.

"Of ik kan haar laten zien hoe we de strijkstok hanteren, Maarten," mompelt hij. Hij legt beide handen op haar schouders en begint met een zachte, ritmische knijpbeweging, alsof hij een massage geeft—maar het is duidelijk een excuus om haar aan te raken en haar te omsluiten.

Mijn vrouw zit nu ingeklemd: Maartens hand op haar wang en dij, Eddie die haar schouders masseert. Ze is het stralende, geprikkelde middelpunt van de gedeelde aandacht... dan neemt ze een besluit.

Haar ogen flitsen, en in die ene seconde zie ik een mix van pure opwinding, macht en totale overgave aan het moment. Ze heeft genoten van het spel, van de gedeelde blikken, van het verlangen van deze jonge, elegante mannen. Maar nu is het tijd voor haar om de muziek te dirigeren.

Ze neemt diep adem, een zucht die meer een zacht kreunen is.


De Dirigente Neemt de Staf

Met een snelle, elegante draai wendt ze zich af van Maarten en staat ze op. De handen van de violist en de cellist glijden van haar af als water.

"Dit is een prachtige tour," zegt ze. Haar stem is helder en stevig, maar de ondertoon is doorspekt met verleiding. Ze kijkt de twee musici direct aan, haar blik is intens. "Maar jullie vergeten iets essentieels over een Oratorium. Het kan evolueren naar een 'oraaltorium'." Ze geeft een vette knipoog.

Ze loopt langzaam de kleine kleedkamer in, haar heupen wiegen zachtjes onder het rode fluweel. Ze stopt voor een spiegel, waar de gedimde lampen een zacht, warm licht op haar werpen.

"Het gaat om dramatische opbouw," vervolgt ze, terwijl ze één hand naar de achterkant van haar nek brengt, daar waar de rits van haar jurk zit—dezelfde rits die ik eerder in de gang kuste.

Maarten en Eddie stappen synchroon dichterbij, hun ogen gefixeerd op haar beweging, hun ademhaling versnelt. Ze zijn volledig in de ban van haar regie.

"En in de dramatische opbouw," fluistert ze, terwijl ze hen aankijkt via de spiegel, "moet je altijd eerst... uitkleden."

Met die woorden trekt ze de rits van haar jurk met een zachte zzzjipp in één beweging helemaal naar beneden.

De zware, donkerrode stof verliest zijn spanning. Ze haalt diep adem en beweegt haar schouders naar voren. De jurk glijdt van haar armen, over haar heupen, en valt in een donkerrode poel van stof op de grond.

Het effect is direct en overweldigend.

Ze draagt niets eronder.

Door de diepe V-hals wist ik het al, maar de aanblik is verpletterend. Ze staat daar volledig naakt, haar lichaam perfect gevormd, glanzend in het gedimde licht. Haar borsten zijn vol en fier, haar tepels hard van de spanning. Eddie verslikt zich bijna in zijn adem. Maartens ogen worden donker en groot. Ze stapt uit de cirkel van stof op de grond.

Ze lacht, een diep, zelfverzekerd geluid. "De muziek heeft me opgewonden," zegt ze. "En dit leek me de juiste kleding voor het vervolg. Of niet, schat?"

Ze kijkt mij aan met een uitdagende glimlach, haar ogen vol vuur. De bal ligt nu weer in mijn veld, maar zij heeft de locatie, de sfeer en de twee geile toeschouwers gecreëerd.


De Finale in de Kleedkamer

Ze staat nog steeds voor de spiegel, naakt en goddelijk. Zonder een woord te zeggen, draait ze zich om en stapt op Maarten af. Ze pakt zijn gezicht met beide handen vast en kust hem. Het is een lange, diepe kus, vol van de opwinding van het verbodene en de gedeelde spanning van de avond. Maarten reageert onmiddellijk, zijn handen gaan naar haar blote rug en hij trekt haar dicht tegen zich aan.

Zodra de kus verbreekt, draait ze zich naar Eddie. Ook hem kust ze, met dezelfde intensiteit, een gelijkwaardige uitnodiging. De cellist is minder subtiel; zijn vingers graven zich in haar armen en tieten, en zijn adem is heet en snel.

Ze verbreekt de tweede kus met een zachte lach, haar borstkas hijgt. De twee jonge mannen staan nu oog in oog met haar naaktheid, hun ademhaling gaat synchroon, snel en onregelmatig.

Zonder aarzeling pakt ze hun handen en legt ze op haar borsten.

Het effect is direct. De twee musici verliezen elke vorm van professionele terughoudendheid.

Maarten is de eerste. Met een zacht, gulzig geluid dat bijna ontsnapt, valt hij naar voren. Zijn mond sluit zich om haar rechtertepel, en hij begint onmiddellijk te zuigen, met een gretigheid alsof hij wekenlang honger heeft geleden. Zijn handen omvatten haar joekel.

Eddie is even snel en even onbehouwen. Zijn hand schuift over haar blote huid en hij voelt de linkerborst. Zijn mond vindt de andere tepel en hij begint eveneens te zuigen, zijn lippen en tong werken met een passie die nog luider is dan de koperblazers van Bach.

Mijn vrouw leunt achterover. Ze plaatst haar handen op de hoofden van de twee jonge mannen, ze begeleidt hen, haar vingers verstrengeld in hun nette, donkere haar.

Ze kijkt naar mij. De blik in haar ogen is wild en vol triomf—het is de blik van een koningin die wordt aanbeden door haar onderdanen, in een verboden, heilige kamer. Ze geniet van de dubbele adoratie, van het gevoel van de twee warme, gulzige monden die haar tegelijkertijd bezitten.

"Kijk naar me, schat," hijgt ze, haar stem is nauwelijks te verstaan boven het slurpen van de twee mannen. "Dit is hoe een Oratorium moet evolueren."


Het Orgasme van de Opgewondenheid

Ze houdt de twee mannen even tegen haar borsten, hun zuigende monden en gretige handen zijn haar onmiddellijke pleziertjes. Dan duwt ze hen zachtjes maar beslist weg, haar borsten glimmen van het speeksel. Ze staat daar, midden in de rommelige kleedkamer, naakt en volledig in controle.

Haar ogen zijn op mij gericht—een snelle, intense blik van medeplichtigheid. Dan richt ze zich weer op de twee musici, die nu ademloos naar haar staren, hun monden glanzend en hun opwinding duidelijk zichtbaar in hun strakke broeken.

Ze zakt op haar knieën, haar naakte knieën op de vloer naast de hoop fluweel. Ze aarzelt geen moment. Met een zelfverzekerde beweging grijpt ze de tailleband van Maartens nette zwarte broek en trekt deze met een ruk naar beneden, langs zijn heupen. De violist, verrast maar gretig, heft zijn been om haar de ruimte te geven.

Vervolgens reikt ze naar Eddie. Ook zijn broek en ondergoed trekt ze met efficiëntie en doelgerichtheid naar beneden.

De twee jonge musici staan nu voor haar in hun zwarte concertoverhemden, maar met hun onderlichaam ontbloot. Hun keiharde lullen, getuigend van de opwinding van de hele avond—de elegantie, de muziek, en nu de verboden, openlijke geilheid.

Zonder een seconde te verspillen, beweegt ze zich tussen hen in.

Ze pakt de basis van Maartens stijve piemel vast, haar vingers bevochtigen met de spanning van het moment, en ze brengt zijn lengte naar haar mond. Ze sluit haar lippen om de eikel en begint langzaam, diep te zuigen.

Tegelijkertijd, terwijl haar mond zich vult met Maarten, reikt ze haar hand uit naar Eddie. Ze grijpt zijn lul en brengt deze behendig naar haar mond. Ze manoeuvreert, haar mond en tong werken met twee tegelijk, de ene zuigend, de andere likkend en strelend, in een ritme dat nu het enige geluid in de kamer is.

Ze is de absolute dirigente van deze finale. Haar ogen zijn gesloten van de concentratie en het genot van haar eigen macht. Ze sluit de twee jonge mannen in haar mond, haar haar verspreid rond hun heupen, en ze werkt met een passie die nog vuriger is dan de laatste trompetten van Bach. Ze zorgt ervoor dat hun monden, die eerder haar boobies aanbaden, nu aan het werk zijn om haar te behagen met hun reacties van genot en de geluiden van haar dubbele dienstbaarheid.

Ze kijkt weer naar mij, even snel, haar ogen donker en zinderend, haar mond vol.


Het Trio Compleet

Met een zacht, verzadigd geluid laat ze de snikkels van de musici los. Haar ogen schitteren, nat van opwinding, en haar mond glanst. Ze staat snel op, haar adem gaat hoog en snel.

Haar naakte, perfect gevormde billen en de sensuele lijn van haar heupen zijn nu volledig onthuld in het zachte, warme licht van de kleedkamer.

Ze lacht, een diep, hees geluid van pure triomf, en loopt naar een stoel die in de hoek staat. Ze leunt over de rugleuning, haar handen grijpen de bovenkant vast, en haar lichaam buigt in een verleidelijke boog. Haar benen staan licht gespreid; haar kut, nu vochtig en glanzend van de eerdere opwinding, wordt openlijk aan de twee mannen getoond.

Maarten en Eddie zijn nu niet langer musici; ze zijn pure, opgewonden beesten. Ze hebben geen behoefte aan verdere uitnodiging. Ze werpen een korte blik van pure dominantie en gedeeld genot naar mij, hun medeplichtige, en dringen zich dan op.

Maarten, de violist, is de eerste.

Hij positioneert zich direct achter mijn vrouw alsof hij een contrabas bespeelt. Hij grijpt een strijkstok van de tafel, zet de vingers van zijn linkerhand op haar borst als de vingers die een snaar indrukken op de toets, en met een sierlijke beweging haalt hij de strijkstok door haar natte gleufje terwijl hij in haar oor fluistert: "Zo klinkt de Liebestraum van Liszt." Hij neuriet de muziek mee. Er gaat een elektrische trilling door haar heen en ze komt bijna meteen spuitend klaar terwijl hij zijn melodie rustig afmaakt, blijft ze kronkelen en schokken.

Dan pakt hij haar heupen vast met de greep van een man die weet wat hij wil, en zonder aarzeling duwt hij zijn volle, harde erectie tegen haar nu kletsnatte opening. Met een diepe, bevrijdende stoot penetreert hij haar.

De schok is onmiddellijk en overweldigend. Mijn vrouw slaakt een korte, onderdrukte kreet van plezier en verrassing, haar vingers knijpen hard in de houten rugleuning van de stoel. De diepte van zijn binnenkomst is perfect. Maarten kreunt zachtjes en begint direct met een krachtige, ritmische beweging, zijn lichaam bonkt tegen haar natte billen. Hij heeft de eerste viool; hij zet de toon.

Eddie, die geen seconde wil verspillen, beweegt zich direct naar haar voorkant. Hij is voor haar en streelt de open lippen van haar vulva waar Maartens penis haar binnendringt. Zijn tong gaat naar de clitoris, en hij begint met likken en zuigen, behendig en gretig. Dan drukt hij zijn worst met geweld in haar mond

Mijn vrouw is nu de focus van hun totale, dubbele adoratie. Ze wordt tegelijkertijd diep genomen van achteren, haar vagina gevuld door Maartens krachtige stoten, en oraal bewerkt van voren door de tong van de cellist, die ze nu aan het pijpen is.

Ze kijkt naar mij, haar ogen zijn vochtig van puur genot. De kleedkamer galmt van de natte, ritmische klappen van Maartens stoten en haar zuchtende kreten van genot.

"Kijk naar me," hijgt ze, haar stem is hees en bezeten. "Kijk naar wat ik met ze doe... en wat zij met mij doen!"


Een Dubbele Explosie

Maarten versnelt zijn stoten tot een razend, onbedwingbaar ritme. Zijn adem stokt, zijn grip op haar heupen is haast pijnlijk strak. Plotseling is het zover.

Maarten kreunt luid, een geluid dat volledig ongepast is voor de eerbiedwaardige concertzaal Amsterdam, en hij ejaculeert diep in haar. Hij bevriest, zijn lichaam volledig gespannen, terwijl zijn warme, dikke zaad haar van binnen vult, en hij hangt zwaar over haar heen.

Nog geen seconde later kreunt Eddie zacht, zijn hele lichaam trilt. Hij spuit zijn zaad over haar gezicht en borsten in een hete, overvloedige stroom. Een deel ervan belandt op de binnenkant van haar dijen en op de fluwelen jurk die nog op de grond ligt.

De kleedkamer is gevuld met de sterke, zoutige geur van vers zaad, en het enige geluid is de zware, hijgende adem van de drie.

Mijn vrouw slaakt een diepe zucht, een mengsel van opluchting en voldaan genot. Ze heeft de climax van de twee musici perfect gedirigeerd. Ze laat de stoel los en wankelt lichtjes, haar vagina is vol, haar gezicht en borsten zijn nat.

"Fantastisch," hijgt ze, haar stem is schor van genot en de dubbele ontlading.


De Wissel: Een Nieuwe Dienstbaarheid

Maarten trekt zich met een natte plop uit haar terug, zijn lid is nu slap en glanzend van vocht en zaad. Eddie staat op, zijn gezicht rood en zijn benen wankel.

Mijn vrouw is nog niet klaar. Ze kijkt de violist aan, en gebaart. "Jouw beurt voor de andere noten," zegt ze.

Maarten aarzelt niet. Hij knielt. Zijn focus is nu volledig gericht op haar borsten, die nog nat zijn van het zaad van de cellist. Hij buigt zich naar voren, zijn mond sluit zich om haar tepel, en hij begint de witte vloeistof van zijn vriend te likken en te zuigen. Hij maakt de borst schoon, zijn tong en lippen werken met toewijding.

Maar dat is niet genoeg.

Terwijl hij haar borst likt, kijkt mijn vrouw naar zijn mond. Ze legt haar hand op zijn hoofd en duwt het zachtjes omhoog.

"Je hebt nog niet alles gehad," fluistert ze. Ze wijst naar haar natte gezicht, waar de rest van de lading van de cellist zit.

Maarten, de vioolvirtuoos, begrijpt haar. Hij buigt zich naar voren en begint haar gezicht schoon te likken. Zijn lippen en tong werken met zachte streken over haar wangen en haar kin, waarbij hij al het zaad van zijn vriend van haar af haalt. Hij kust haar regelmatig diep en de smaak bevalt haar.

Ze geniet van het gevoel van zijn tong op haar huid, de ultieme dienstbaarheid. Eddie, achter haar, beweegt zijn stijve lengte langs haar natte, besmeurde billen, genietend van de blik van zijn vriend die zijn zaad van haar gezicht likt.

Ik sta daar, in de halfduistere kleedkamer, de stille getuige van een scène die elke etiquette en grens verpulvert. Mijn vrouw, naakt en overgoten met het bewijs van de overgave van twee elegante musici, beheerst de ruimte volkomen.


De Stille Triomf

Het zien hoe Maarten, de violist, met diepe concentratie haar gezicht schoon likt, zijn tong beweegt over haar wangen, haar kin, zelfs haar lippen is het meest intense moment van de avond. Het is de ultieme vernedering en de ultieme aanbidding in één. Hij likt letterlijk de vrucht van zijn vriend van haar af, waarbij hij de hiërarchie van hun verlangen bevestigt: alles wat zij wil, doen ze, onmiddellijk en met toewijding.

En dan Eddie, die haar van achteren vasthoudt. Hij hoeft nu niets te doen behalve zijn volle, opgewonden lengte tegen haar te wrijven, en te genieten van de blik van zijn vriend die haar eerdere overwinningen van haar gezicht verwijdert. Het is een tableau van totale, onbeschaamde geilheid en toe-eigening.

Mijn eigen reactie is complex en extreem opwindend.

Ik voel een golf van trots die door me heen spoelt. De twee meest begeerlijke mannen in de zaal getalenteerd, jong en elegant zijn nu volledig gereduceerd tot instrumenten van haar plezier. Ze zijn niet langer kunstenaars; ze zijn haar slaafse aanbidders. En dit alles gebeurt onder mijn toeziende blik, met mijn stille goedkeuring. Zij is de koningin, en ik ben de mede-heerser van haar hof.

De visuele stimulatie is ongeëvenaard. Ik zie haar naakte, glanzende lichaam, haar gezicht gespannen van genot, terwijl de lichamen van de twee musici zich volledig om haar heen schikken. Mijn erectie is nu onverbiddelijk en hard, een direct gevolg van de spanning en de adrenaline die ik voel. Ik ben uitgenodigd om te kijken.

Mijn rol als waarnemer is cruciaal. Ik ben niet passief; ik ben de stille dirigent die hen de toestemming heeft gegeven om hun passie te uiten. De wetenschap dat dit alles gebeurt omdat ik het toesta, verhoogt de opwinding tot een bijna ondraaglijk niveau. Dit is een gedeeld, intiem geheim dat de band tussen mij en mijn vrouw voor altijd zal verdiepen.

Ik maak een stap naar voren.

Mijn stem is diep en vast, en doorbreekt de natte, hijgende stilte in de kamer.

"Mooi," zeg ik. Het is geen compliment aan de musici, maar een erkenning van haar meesterschap.

Ik loop naar mijn vrouw toe en leg een hand op haar billen, die warm en nat zijn. Ik buig me en kus de haren van Maarten die bezig is met het laatste likje zaad van haar kin.

"Maarten," zeg ik, mijn stem is nu een zachte, geautoriseerde grom. "Jij was de eerste violist, maar je bent nu klaar. De cellist is nog niet begonnen."

Ik duw Eddie, die nog achter haar staat, zachtjes naar voren.

"Nu is het zijn beurt om de tweede akte te dirigeren," zeg ik. Mijn hand glijdt over de volle, harde lengte van zijn penis, die alweer trilt van opwinding.

Mijn vrouw glimlacht, haar ogen nog steeds gesloten van het genot dat ze zojuist heeft ontvangen. De woorden van mijn bevel – direct, onomwonden – zijn de laatste prikkel die Eddie nodig heeft.


De Tweede Akte: Een Beestachtige Uitvoering

Eddie, wiens opwinding nu zo intens is dat hij nauwelijks kan wachten, wordt door mijn hand nogmaals tot waanzin gedreven. Hij neemt het bevel over.

Hij duwt mijn vrouw hard tegen de stoel aan, waarbij hij haar dwingt om haar lichaam nog verder te buigen; haar borsten zwaaien terwijl ze in de gebogen positie schiet.

"Jij bent van mij," gromt hij, een diep, dierlijk geluid dat totaal niet past bij de concertzaal. Zijn handen grijpen haar heupen vast, zijn vingers drukken in haar vlees.

Hij penetreert haar met een enkele, krachtige stoot, zo diep en hard dat ze haar adem inhoudt. Dit is geen elegante uitvoering; dit is pure, rauwe, onbeheerste lust. Hij neukt haar als een beest, zijn stoten zijn snel, ondiep en bruut, en hij beukt tegen haar in met een ritme dat de delicate schoonheid van de zaal tart.

Maarten, de violist, die net zijn gezicht en borsten heeft schoongelikt, knielt nu naast haar. Zijn handen vinden haar gezwollen clitoris en haar schaamlippen, en hij begint deze met zijn vingers te bewerken, waardoor het genot en de pijn van Eddies harde stoten worden gecombineerd.

Mijn vrouw kreunt luid, niet langer in bedwang. De slagen van de cellist zijn zo hard dat haar naakte billen klappen tegen zijn heupen. Ze schreeuwt een mengsel van woede en genot, haar lichaam volledig overgeleverd aan de krachtige, oncontroleerbare stoten.

Eddie is al dichtbij. De druk van zijn stoten, de opwinding van het zien van zijn vriend die haar aanraakt, en de adrenaline van de verboden plek is te veel. Zijn ogen draaien weg.

Met een laatste, diepe stoot gromt hij het uit, zijn keel schuimt van het geluid, en hij spuit zijn tweede, overvloedige zaadlozing in haar. Hij schreeuwt het uit van de ontlading en stort zich met zijn volle gewicht over haar heen.

Mijn vrouw is nu twee keer gevuld met het zaad van de musici. Ze hijgt, haar rug is gebogen, haar hele lichaam trilt van de hardheid van de daad.

Maarten trekt zich met een geschokte blik terug, zijn handen glanzen van haar vocht. Eddie hijgt zwaar, zijn gezicht begraven in haar nek.

De stilte die volgt is anders: het is de uitputting en de totale, absolute overwinning van het fysieke genot.

Ik loop naar de stoel. Mijn eigen opwinding is onhoudbaar geworden door het zien van dit spektakel van overgave.


De Terugkeer naar de Civiliteit

Ik sta even in de stilte van de kleedkamer, de twee musici zijn uitgeput en nog ademloos. Mijn vrouw is de eerste die herstelt. Ze trekt haar rug recht, haar vulva zwaar van de twee ladingen zaad. Ze kijkt me aan, haar ogen vol onbeschaamde, glimmende triomf.

Ze veegt het zaad van haar dijen met een tissue van de tafel, zonder enige haast of schaamte.

"Dat was onvergetelijk," zegt ze, haar stem klinkt nu weer helder en elegant, alsof er zojuist niets anders dan een kopje thee is uitgewisseld.

Ze kijkt de twee halfnaakte, bemodderde musici aan. "Dank jullie wel, heren. Jullie hebben de avond echt tot een hoogtepunt gebracht."

Ze raapt de donkerrode fluwelen jurk van de vloer. Ze stapt erin, trekt de stof omhoog over haar heupen en borsten. Ze draait zich naar mij toe.

"Help me even, schat."

Ik pak de rits op haar onderrug en trek hem in één vloeiende beweging helemaal omhoog tot in haar nek. In één seconde is de naakte, wilde vrouw weer bedekt door de elegante, ongenaakbare stof. De diepe V-hals toont weer precies genoeg decolleté om te plagen, misschien glimt het iets meer, maar verhult bijna het geheim van wat er zojuist is gebeurd.

Ze doet haar haren en kleding met een paar snelle, onzichtbare bewegingen. Binnen een minuut is ze weer de perfecte, elegante dame die aan het begin van de avond de concertzaal Amsterdam betrad—maar nu met twee mannen binnenin haar en een geheim op haar huid.

Ze pakt mijn arm. "Kom, schat. Het is tijd voor de echte uitvoering."

We laten de twee musici achter in de rommelige, besmeurde kleedkamer—half gekleed, vol adrenaline, en volledig gebruikt. Ze kijken ons na met een blik van verwarring en opwinding, niet wetend wat ze nu met zichzelf aan moeten.

We lopen samen de drukke foyer weer in.

De overgang is schokkend. De foyer is nu een kakofonie van dure jassen, het rinkelen van glazen en het nette, culturele gebabbel over Bach en de uitvoering. Niemand merkt de lichtjes onvaste tred van mijn vrouw op.

En dan, het meesterwerk.

We komen een elegant stel tegen, kennissen van een vereniging. "Oh, daar zijn jullie! Wat een avond!" zegt de dame met een glimlach.

Een andere onbekende vrouw komt erbij staan, lacht charmant en begint een gesprek:


"Ja, absoluut adembenemend. Die koperblazers in de openingscantate, ongelooflijk. Maar ik vond de tempoverschuivingen van de dirigent bij Cantate VI wel een beetje... geforceerd, vindt u niet? Het miste een zekere subtiliteit."

Mijn vrouw zegt: "Maar de eerste violist was werkelijk formidabel, hoe hij de gevoelige snaren precies wist te raken met zijn strijkstok. Hij wist mij volledig in vervoering te brengen en leidde me naar een hoogtepunt." Ze kijkt haar lachend aan.

De onbekende vrouw begint meteen te stralen met een glimlach van oor tot oor. "Vond je? Dat is een groot compliment, ik zal het hem vannacht overbrengen als hij naast me ligt in bed, hij is namelijk mijn echtgenoot. Hij moet hier trouwens ook nog ergens rondhangen. Excuseer, ik ga hem even zoeken." Mijn vrouw krijgt een spontane hoestbui.

Als ze wegloopt zegt mijn vrouw: "Ze moest eens weten… Ik zou er graag bij zijn om zijn reactie te zien als hij dat hoort uit haar mond."

"Ja, dat was een perfecte beschrijving, een bijna bekentenis." We kunnen onze lach bijna niet meer bedwingen.

Dan praat ze over de muzikale details met totale focus en charme met de overgeblevenen. Haar stem is kristalhelder, haar ogen glinsteren—een stralende, onschuldige dame die net is ontsnapt aan een dubbele, beestachtige penetratie in een bezwete kleedkamer. Het zaad van de musici is nog warm in haar en druipt langs haar benen.

Ik sta naast haar, mijn erectie nog steeds hard onder mijn broek. Ik glimlach beleefd, terwijl ik luister naar haar perfecte, culturele gebral. De wetenschap dat mijn vrouw nu met vreemden over koetjes en kalfjes praat, terwijl ze de restanten van twee mannen in zich draagt, is de ultieme, geile triomf van de avond. Het is onze gedeelde, onzichtbare overwinning.

We hebben de concertzaal Amsterdam niet alleen bezocht; we hebben hem gebruikt.


De Ontlading op de A2

We zitten in de auto, de motor zingt op de snelweg. Buiten flitsen de lichten voorbij, een abstracte waas van snelheid en vrijheid. De concertzaal Amsterdam is mijlen ver weg, maar de geur van zaad en opwinding kleeft nog aan haar huid.

Ze begint te vertellen, haar stem is laag en vol adrenaline, haar woorden zijn scherp en heerlijk uitdagend.

"Weet je," fluistert ze, leunend naar mij toe, haar adem heet in mijn oor, "Maartens opbouw was prachtig, zo attent, maar die Eddie... die was als een beest. Een kracht waar je gewoon aan moest toegeven. Zijn grom toen hij kwam, schat. Het was bijna... beangstigend. Die strijkstok was het einde, ik ontplofte, ik ga kijken of ik zo’n ding op Marktplaats kan vinden en kutvioolles nemen."

Ze deelt elk rauw detail, de hardheid, de diepte, de smaak van hun zaad die ze van haar gezicht likte. Ze weet dat de beelden in mijn hoofd, terwijl ik me concentreer op de weg en de 120 kilometer per uur, de opwinding onmenselijk maken.

Ze legt haar hand op mijn dij. Eerst is het een simpele, zachte streling over de stof van mijn nette broek.

"Maar niemand, niemand," zegt ze, haar stem daalt naar een medeplichtige fluistering, "neukt mij zo als mijn man."

Haar hand schuift omhoog. Ze voelt de hardheid die al urenlang onder de stof gevangen zit, opgepompt door de blikken van vreemden en het spektakel van haar overgave.

Zonder een woord te zeggen, ritselt ze de rits van mijn broek open. Ze trekt de stof en mijn boxershort naar beneden, en bevrijdt mijn gespannen, gloeiende lul in de donkere, warme cockpit van de auto.

Ik moet me concentreren op de weg, op de auto's om me heen, op de neonlichten. Maar ik kan niet. Mijn hand knijpt in het stuur, mijn armen zijn gespannen.

Haar hand omvat me, warm en behendig. Ze buigt voorover. In het flitsende licht van de snelweg zie ik haar perfecte, overmoedige mond.

Ze neemt hem in haar mond.

De tegenstelling is extreem: de hoge snelheid, de noodzaak tot focus, en de totale, onverwachte intimiteit. Haar mond is zacht, nat en gulzig. Haar techniek is perfect; ze weet precies de juiste, zenuwachtige plekken te vinden. De herinnering aan de twee andere mannen die hun ontlading aan haar gaven, en nu mijn vrouw die mij in de auto pijpt, is een explosieve cocktail.

Ik kreun zachtjes, een geluid dat verdwijnt in het geluid van de motor en de wind. De stimulatie is te veel, te puur, te gevaarlijk.

Ik kan niet stoppen. De beelden van de kleedkamer flitsen voor me: haar naakte billen, de cellist die in haar schreeuwt, de blik van de violist met de strijkstok. Het is de ultieme climax, gedirigeerd door haar.

Met een luide, haast dierlijke schreeuw die uit mijn borstkas scheurt, spuit ik overvloedig in haar warme, ontvangende mond. De climax is diep en volledig, een loslaten van alle opgebouwde spanning en gevaar. Het is de beste zaadlozing die ik ooit heb gehad, een combinatie van genot, angst en totale onderwerping aan haar wil.

Mijn ogen sluiten voor een seconde—een gevaarlijke, roekeloze daad—waarna ik met een schok terugkom op de weg, mijn adem gaat zwaar.


Ze zuigt me nog een laatste keer schoon, slikt mijn volledige lading door, en trekt zich dan lachend terug. Ze veegt haar mond af met een tissue die ze ergens vindt en trekt mijn broek weer dicht, haar werk is volbracht.

"Zo," zegt ze, haar stem is nu zacht en voldaan. "Dat was mijn finale."

De rest van de rit is stil, gevuld met de zware ademhaling en het nagenieten van de adrenaline.

Was getekend John Adams

Trefwoord(en): 50 Plus, Amsterdam, Anaal, Beffen, Concert, Cougar, Cuckold, Flirten, Grote Borsten, Hakken, Hotwife, Kinky, Lingerie, Neuken, Openbaar, Oudere Mannen, Oudere Vrouwen, Pijpen, Spuiten, Stiekem, Trio, Verleiden, Vreemdgaan, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!