Erasmussletje - 1

Ik arriveer in Madrid voor een Erasmus uitwisseling met een koffer vol boeken en goede voornemens. Ik ben een brave studente uit Antwerpen, met lang bruin haar dat ik in een simpele staart heb gebonden en grote groene ogen die ik vaak neerslaag als iemand te lang naar me kijkt. Mijn huid is bleek, bijna doorschijnend, en mijn lichaam is slank maar zacht vrouwelijk: borsten die subtiel opvallen onder een losse trui, een smalle taille en heupen die een beetje wiegen als ik loop. Thuis vond ik mezelf altijd gewoon, het type dat geruisloos opgaat in de les, maar hier in deze levendige stad voel ik me blootgesteld, een beetje verloren.

Voor mijn eerste avond met de Erasmus-groep heb ik een veilige outfit gekozen: een witte blouse met lange mouwen die ik netjes heb dichtgeknoopt tot bovenaan, een zwarte rok die tot over mijn knieën komt en comfortabele platte schoenen die zacht tikken op de stoeptegels. Daaronder draag ik een simpel wit bh’tje en een bijpassend slipje, niets speciaals, gewoon praktisch en vertrouwd. Ik heb een beetje mascara op mijn wimpers gedaan en een neutrale lipgloss, genoeg om er verzorgd uit te zien zonder al te veel op te vallen.

De plek waar we afspreken is een gezellige tapasbar in Malasaña, het bruisende hart van het Madridse studentenleven. Het is een hippe bar met graffiti op de muren, houten tafels vol krassen van talloze avonden ervoor en kleurrijke lampen die een warme gloed over alles heen leggen. De lucht hangt vol met de geur van knoflook, olijfolie en versgetapte cerveza, vermengd met luid gelach en het snelle Spaans dat om me heen vliegt. Het is er levendig maar niet overdonderend: buiten zitten mensen nog op de terrassen in de milde avondlucht, binnen klinkt zachte indie-muziek uit de speakers en klinken glazen tegen elkaar. Het is al donker buiten, typisch Spaans laat, maar de energie voor een lange nacht bouwt al op.

Ik zit met de andere Erasmus-studenten, een leuke groep van een tiental mensen die ik heb ontmoet bij de welkomstborrel. Er is Sofia, een vrolijke Spaanse met lang zwart haar en een lach die aanstekelijk werkt, die iedereen vertelt over de beste plekjes voor tapas. Naast haar zit Luca, een Italiaan met donkere ogen en een charmante glimlach, die grapjes maakt over pizza versus paella. Dan is er Erik, een lange Duitser met blond haar en een rustige, observerende blik. En natuurlijk de locals: Diego, een Madrileen met een stoppelbaardje en een speelse twinkeling in zijn bruine ogen, die de drankjes ronddeelt en iedereen bij naam kent. Naast hem zit Alejandro, kleiner maar atletisch, met kort zwart haar en een tatoeage die net onder zijn mouw uit piept, altijd met een biertje in de hand en een flirtende opmerking paraat. Ze zijn allemaal een jaartje of twee ouder dan ik, drieëntwintig of vierentwintig, en lijken zo ontspannen in deze internationale bubbel.

Ik zit aan een lange tafel vol schaaltjes patatas bravas en jamón, ingeklemd tussen Sofia en Luca, met een glas agua con gas voor mijn neus omdat ik nog niet durf te drinken. We praten over lessen, reizen en de rare Spaanse gewoontes, en ik lach mee, maar vanbinnen voel ik de eenzaamheid knagen – zo ver van huis, zonder mijn vertrouwde vriendinnen. Toch voelt het goed, deze warmte van nieuwe mensen. En ik merk dat de jongens af en toe naar me kijken: Diego’s blik glijdt even over mijn blouse, Alejandro leunt een beetje dichterbij als hij iets tegen me zegt. Het is nog subtiel, niets om me echt zorgen over te maken, maar het maakt mijn wangen warm.

De eerste weken vliegen voorbij in een roes van lessen, wandelingen door Madrid en avonden met de groep. Ik probeer erbij te horen, lach om hun grapjes, deel verhalen over België, maar langzaam merk ik dat er iets niet klopt. De meisjes in de groep – Sofia, maar ook de andere Erasmus-meiden zoals Clara uit Frankrijk en Valentina uit Italië – kleden zich steeds uitdagender. Waar ik nog steeds in mijn nette blouses en lange rokken rondloop, dragen zij strakke topjes die hun decolleté laten zien, korte rokjes die bij elke beweging omhoog kruipen, en hakken die hun benen langer maken. Ze lachen harder, raken de jongens vaker aan, en de jongens… die eten uit hun hand.

Op een vrijdagavond spreken we af om te gaan stappen in een club in het centrum. Ik trek weer mijn ‘veilige’ outfit aan: een donkergrijze trui over een simpele jeans, platte schoenen, haar in een staart. Gewoon, zoals altijd. Als ik de bar binnenkom waar we verzamelen, voel ik me meteen klein. Sofia draagt een rood jurkje dat strak om haar lichaam zit, zo kort dat ik bijna haar billen zie als ze bukt. Clara heeft een zwart topje aan met een diepe V-hals, haar borsten bijna uitpuilend, en Valentina een glanzend zilveren mini-jurk die elk licht vangt. Ze zien er fantastisch uit, zelfverzekerd, sexy. En de jongens… Diego, Alejandro, Luca, zelfs de rustige Erik… hun ogen hangen aan hen vast.

Die avond dansen we in een hete, donkere club vol bonkende muziek en flitsende lichten. Ik probeer mee te doen, maar niemand vraagt me ten dans. Alejandro trekt Sofia mee naar de dansvloer, zijn handen meteen op haar heupen. Diego danst met Clara, zijn mond vlak bij haar oor terwijl hij iets fluistert waardoor ze hard lacht. Luca en Valentina verdwijnen samen naar een donker hoekje. Ik sta aan de rand, met een glas water in mijn hand, en kijk toe hoe iedereen geniet. Niemand komt naar me toe. Niemand vraagt of ik mee dans. Ik voel me onzichtbaar, saai, het braafste meisje van de groep waar niemand zin in heeft.

De volgende ochtend op de WhatsApp-groep zie ik de foto’s en verhalen. Sofia stuurt een selfie vanuit bed, haar haar warrig, een jongensarm om haar heen – duidelijk Diego. Clara post een story met een knipoog en de tekst “best night ever ;-)”. Valentina plaagt Luca openlijk in de chat. Iedereen lacht erom, maakt grapjes, deelt inside jokes over wie met wie is geëindigd. Ik lees het allemaal stil vanaf mijn kleine studentenkamer, alleen op mijn bed. Niemand vraagt hoe mijn nacht was. Omdat ze weten dat ik weer vroeg naar huis ben gegaan, alleen.

Die middag loop ik door de straten van Madrid en voel ik het voor het eerst echt: ik ben het zat. Zat om eenzaam te zijn, zat om aan de zijlijn te staan terwijl iedereen lol heeft. Ik wil erbij horen. Ik wil die aandacht. Ik wil niet meer het verlegen Belgische meisje zijn dat niemand ziet.

Ik stap een winkel binnen in Gran Vía, een van die hippe ketens vol kleding die ik normaal nooit zou durven dragen. Mijn hart bonkt terwijl ik tussen de rekken loop. Ik pak een zwart jurkje van rek – kort, strak, met een lage hals die mijn borsten eindelijk eens zou laten zien. Dan een rood topje met dunne bandjes, een rokje dat amper tot midden op mijn dij komt. Ik pas alles in het pashokje, kijk in de spiegel en zie iemand die ik bijna niet herken: mijn bleke huid tegen het zwarte stof, mijn borsten die plotseling vol en uitnodigend lijken, mijn benen die langer ogen. Ik voel een kriebel in mijn buik, een mengeling van zenuwen en opwinding.

Ik koop het allemaal. Het jurkje, het topje, de rok, zelfs een paar hakken die me laten wiegen als ik loop. En voor het eerst koop ik lingerie die niet wit en saai is: een zwart kanten bh’tje en een bijpassend stringetje dat amper iets bedekt.

Thuis leg ik alles op mijn bed en kijk ernaar. Volgende keer, beloof ik mezelf, hoor ik erbij. Volgende keer draag ik dit. Volgende keer laten ze me niet meer links liggen.

Ik ben klaar met alleen zijn.

Ik sta voor de spiegel in mijn kleine studentenkamer en kan bijna niet geloven dat ik het echt ga doen. Het is zaterdagavond, de groep heeft afgesproken om eerst te gaan eten en daarna naar een club in Chueca te gaan, een van die plekken waar iedereen altijd over praat. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik naar mezelf kijk.

Ik heb het zwarte jurkje gekozen dat ik die dag in Gran Vía heb gekocht. Het is strak, veel strakker dan ik gewend ben, en het eindigt halverwege mijn dijen. Als ik me beweeg, kruipt het nog een beetje hoger. De hals is laag, een diepe V die tot net boven mijn borsten komt, zodat mijn decolleté voor het eerst echt te zien is. Onder het jurkje draag ik de nieuwe zwarte kanten bh die mijn borsten omhoog duwt en ze voller laat lijken dan ooit. Het bijpassende stringetje voel ik nauwelijks; het is zo dun dat het bijna lijkt alsof ik niets aanheb onderaan.

Mijn benen zijn bloot, gladgeschoren, en ik heb voor het eerst hoge hakken aan: zwarte pumps die mijn kuiten spannen en mijn kont een beetje omhoog duwen. Mijn lange bruine haar heb ik losgelaten in zachte golven over mijn schouders, en ik heb meer make-up op dan normaal: donkere eyeliner die mijn groene ogen groter maakt, een beetje blush op mijn wangen en rode lippenstift die mijn mond voller laat lijken.

Ik draai een keer rond voor de spiegel. Mijn bleke huid steekt mooi af tegen het zwart, mijn borsten wiegen lichtjes als ik beweeg, en mijn benen lijken eindeloos lang. Ik voel me naakt, kwetsbaar, maar ook… machtig. Voor het eerst voel ik iets borrelen in mijn buik wat niet alleen zenuwen zijn. Het is opwinding.

Ik pak mijn kleine handtas, stop er mijn sleutel, telefoon en een lippenstift in, en loop de deur uit. De hakken klikken luid op de trap, en als ik over straat loop naar de metro voel ik de blikken. Mannen die omdraaien, een groepje jongens dat fluit. Het maakt me rood, maar ik loop door, kin omhoog.

Als ik aankom bij het restaurant waar we hebben afgesproken, zie ik de groep al buiten staan. Sofia draagt een glanzend groen jurkje, Clara een wit topje met een korte rok, Valentina iets rood en straks. Maar deze keer kijk ik niet jaloers. Deze keer hoor ik erbij.

En dan zie ik het meteen: de reacties.

Diego’s ogen glijden over me heen als ik dichterbij kom, zijn wenkbrauwen gaan omhoog en hij krijgt die speelse glimlach. “Madre mía… kijk jou eens,” zegt hij zacht, terwijl hij me van top tot teen bekijkt. Alejandro fluit laag, komt naar me toe en geeft me een kus op mijn wang, maar zijn hand blijft iets langer op mijn onderrug liggen dan normaal. Luca zegt niets, maar zijn donkere ogen blijven aan me plakken. Zelfs Erik, die altijd zo rustig is, kijkt me langer aan dan anders.

Sofia lacht en trekt me in een knuffel. “Eindelijk! Je ziet er ongelooflijk uit,” fluistert ze in mijn oor. Clara en Valentina knikken instemmend, trekken me meteen mee de groep in.

Die avond voel ik me anders. Ik lach harder, sta rechterop, laat mijn heupen wiegen als ik loop. De jongens praten met míj, maken grapjes tegen míj, raken mijn arm aan als ze iets vertellen. Diego schenkt mijn glas vol met sangria zonder dat ik het vraag. Alejandro blijft dicht bij me staan, zijn hand af en toe op mijn onderrug.

Ik voel hun blikken de hele avond: op mijn borsten als ik me vooroverbuig, op mijn benen als ik zit, op mijn kont als ik naar de bar loop. En voor het eerst vind ik het niet erg. Voor het eerst geniet ik ervan.

Ik ben niet meer het verlegen meisje dat niemand ziet.

Ik ben erbij. En het voelt fucking goed.

Na het eten lopen we met z’n allen naar Chueca, de wijk waar de nacht echt begint. De straten zijn vol leven: regenboogvlaggen wapperen aan balkons, terrassen zitten propvol, en uit elke bar klinkt muziek die je al van ver lokt. Ik loop tussen Sofia en Clara in, mijn hakken klikken op de stoep, en ik voel de sangria nog nazinderen in mijn bloed. Het jurkje plakt een beetje aan mijn lichaam van de warme avondlucht, en elke keer als er een briesje komt, glijdt de stof langs mijn dijen.

We komen aan bij de club: een grote zwarte deur met alleen een klein neonbordje erboven. Er staat al een rij, maar Diego kent de portier en wuift ons zo naar binnen. Zodra de deur opengaat, slaat de hitte me tegemoet: bonkende bas, flitsende lichten in paars en rood, en een zee van lichamen die bewegen op het ritme.

Binnen is het donkerder dan ik had verwacht. De dansvloer is enorm, met een hoog plafond en spiegels aan één kant die alles groter en chaotischer maken. Langs de muren staan leren banken en hoge tafels, overal mensen die drinken, lachen, kussen. De lucht ruikt naar zweet, parfum en zoete cocktails. Achterin is een bar met neonverlichting, en boven hangt een groot balkon waar je neer kunt kijken op de dansende menigte.

We vinden een plekje bij een hoge tafel vlak bij de dansvloer. Alejandro bestelt meteen een rondje shots – tequila deze keer – en drukt er een in mijn hand. “Voor de Belgische schoonheid,” zegt hij met een knipoog, zijn vingers even over de mijne strijkend. Ik lach, voel me dapper door de aandacht, en slik de shot in één keer door. De alcohol brandt in mijn keel, maar het geeft me een warme golf vanbinnen.

Sofia trekt me meteen mee naar de dansvloer. “Kom, we gaan laten zien wat we kunnen!” roept ze boven de muziek uit. Clara en Valentina volgen, en zelfs de jongens komen achter ons aan.

Op de dansvloer verlies ik mezelf een beetje. De muziek is hard, Spaans en zwoel, met een beat die door mijn lichaam trilt. Ik beweeg mijn heupen zoals ik Sofia heb zien doen, laat mijn armen boven mijn hoofd gaan, voel mijn haar over mijn rug vallen. Het jurkje kruipt iets hoger bij elke beweging, maar ik trek het niet meer omlaag. Ik wil dat ze kijken.

En ze kijken.

Diego komt achter me staan, zijn handen licht op mijn heupen, beweegt met me mee op het ritme. Ik voel zijn adem in mijn nek, warm en een beetje naar tequila. “Je danst lekker,” fluistert hij in mijn oor, zijn stem laag. Ik draai me half om, lach naar hem, en druk mezelf iets dichter tegen hem aan. Zijn handen glijden iets lager, over de stof van mijn jurkje, net boven mijn billen.

Alejandro danst naast ons met Clara, maar zijn ogen zijn vaak op mij gericht. Luca heeft Valentina vast, maar hij steekt zijn duim naar me op met een brede grijns. Zelfs Erik, die normaal zo afstandelijk is, staat nu dichterbij en beweegt mee, zijn blik glijdend over mijn decolleté als het licht erop valt.

Ik voel me gewild. Voor het eerst echt gewild.

Na een paar nummers ben ik bezweet, mijn haar plakt aan mijn voorhoofd, mijn jurkje zit strakker dan ooit. Ik loop naar de bar om water te halen, leun voorover om te bestellen. Als ik me omdraai, staat Alejandro daar. Hij zet zijn glas neer, komt dichterbij tot ik zijn borst bijna raak.

“Je bent vanavond anders,” zegt hij, zijn ogen donker in het flitsende licht. Zijn hand glijdt langs mijn arm, naar mijn taille. “En ik vind het heel leuk.”

Ik bijt op mijn lip, voel mijn hart bonken harder dan de bas. Ik zeg niets, maar ik leun iets naar hem toe. Gewoon een beetje. Genoeg om hem te laten weten dat ik het ook leuk vind.

De nacht is nog jong, en voor het eerst voel ik me niet meer het verlegen meisje uit Antwerpen.

Ik voel me levend. Gezien. Geil, bijna.

En ik wil meer.

Trefwoord(en): Slet, Spanje, Studenten, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!