De Verandering

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Carrie de Bruin, secretaresse op een technisch bureau, 24 jaar, 1.68 lang, groene ogen, zwart haar. Ik ben aan de maat, maar niet dik, cup D. Omdat ik op een bureau werk waar meest alleen mannen werken en binnenlopen, kleed ik mij vrij behoudend, want er worden toch al zoveel seksistische opmerkingen heen en weer geworpen, wanneer ik in de buurt kom. Ik draag ook nog een bril, die ik helemaal niet nodig heb, (er zit gewoon glas in) om te voorkomen dat ik teveel op val. Meestal kleed ik me in een kokerrok tot over mijn knieën, een hoog gesloten witte blouse met lange mouwen, nette kousen met een lijntje achter, en hooggehakte schoenen. Daaronder is wat anders. Ik ben wel heel erg behoudend, en zeker netjes naar buiten toe, maar in mijn hart broeit het. Ik heb altijd heerlijke pikante lingeriesetjes aan, inclusief jarretelgordeltjes om de kousen op te houden. Eerlijk gezegd ben ik ook een beetje verliefd op mijn baas. De man is ongeveer anderhalve kop groter als ik, breedgeschouderd, heeft de wind eronder en kan zowel in een net pak, als in werkkleding eruit zien om op te vreten. Het soort van: Het is coca-cola light tijd. Helaas ziet hij me niet staan. Hij bromt alleen maar naar me en kijkt hoogstens ietwat minachtend op, als ik hem iets wil vragen. Tot die hete zomerdag...

Het is bloedje heet, zo'n 30 graden, het personeel is allemaal buiten kantoor aan het werk en heeft de opdracht gekregen van de baas om na het werk rechtsstreeks naar huis te gaan om af te koelen. Want het is niet te houden. De baas is in vergadering met een cliënt in een hotel in de buurt en dus ook de hele dag afwezig. Ik heb een aantal dictaten uit te werken en dus genoeg te doen, en zorg er wel voor dat alles zo vroeg mogelijk af is, zodat ik de rest van de dag wat kleine losse karweitjes kan doen en af en toe wat kan wegdromen. Uiteraard komen mijn gedachten ook weer op mijn knappe baas, en ik kan het niet laten mij af te vragen hoe ik zijn aandacht kan trekken. Er is géén vrouw in zijn leven, dat weet ik omdat ik ook zijn privé-agenda bijhoud. Dan trekt er plotseling een grijns over mijn gezicht. Ik weet wel wat. Ik ga snel nog even aan het werk in mijn computer en zorg dat het klaar ligt zoals ik dat wil, niet bevroedend wat de gevolgen zullen zijn...

Omdat er toch niemand is, durf ik wel een paar knoopjes open te zetten en mijzelf even af te koelen bij de ventilator. Plotseling hoor ik zijn stem achter mij brommen: Heeft U niets te doen mevrouw de Bruin, of is uw werk al af? Ik stamel, dat mijn werk al af is, terwijl ik mijn knoopjes gauw weer dicht doe, waardoor ik niet de ondeugende glinstering in de ogen van mijn baas zie. Goed ik zal de brieven even gaan ondertekenen, hoor ik in het kantoortje naast me, hard zeggen, dan kunnen die ook voor het weekend weg... Gespannen ga ik achter mijn bureau zitten, om af te wachten wanneer hij me roept om de brieven op te halen. Een hele tijd hoor ik niets anders als papier en het schrapen van een pen, als hij zijn handtekening zet. Ik weet uit ervaring, dat hij bij binnenkomst zijn das heeft afgetrokken en de bovenste knoopjes van zijn overhemd heeft los gedaan. Ik stel mij voor hoe ik achter hem zou kunnen gaan staan en mijn vingers over zijn borst zou kunnen laten glijden, en bloos net hevig als ik vanuit zijn kantoor hoor: MEVROUW DE BRUIN! Geschrokken snel ik zijn kantoor binnen en wacht af wat hij te zeggen heeft. Deze brief is puinhoop, zo levert U normaliter uw werk niet in. Wat is dit... Sorry meneer, stamel ik geschrokken met een blos op mijn wangen, het was ook zo extreem warm vandaag. Een airco zou hier ook niet slecht zijn. Maar ik doe hem wel even over, verzucht ik...

U doet helemaal niets! U blijft hier! Kalm loopt hij om zijn bureau heen, mij met een hele vreemde blik in zijn ogen aankijkend. Als een gehypnotiseerd vogeltje blijven mijn ogen op hem gericht. Hij loopt het kantoortje uit, doet de voordeur op slot, en komt zijn kantoor weer binnen. U zou zichzelf natuurlijk ook wat luchtiger kunnen kleden, zegt hij ten lange leste. Hij loopt op mij af en maakt kalm en zonder dralen een aantal knoopjes van mijn blouse open. Daarbij bewust of onbewust met zijn knokkels mijn huid rakend, waarop ik prompt weer begin te blozen. MENEER! Jij hebt straf verdiend dame, en die ga ik nu uitvoeren, zegt hij kalm verder gaand met de rest van de knoopjes. Ik wil zijn handen tegenhouden, dit vind ik echt te ver gaan. Zo had ik niet verwacht dat het zou gaan. Ik wilde gewoon een beetje van zijn aandacht, maar dit...

Mijn tegenstribbelen wordt echter beloond met het vasthouden van mijn handen achter mijn rug. Met de andere hand trekt hij kalm mijn blouse uit mijn rok en maakt het verder open, waarna hij even mijn handen los laat om de blouse van me af te trekken. Mmmmm, er onder weet U zich duidelijk pikanter te kleden, bromt hij, wanneer hij mijn witte doorschijnende B.H. met kant aantreft. Kalm streelt hij even over mijn borsten, waardoor mijn tepels prompt opzwellen. Triomfantelijk glimlachend knijpt hij er even in. Dit ontlokt mij een kreetje als van een getergd angstig diertje. Ineens zakt mijn rok aan mijn voeten, blijkbaar zijn zijn handen aan de achterkant ook verder gegaan. Hij grijpt de kam, die mijn haren omhoog houdt en trekt die er ook uit. Mijn haren zakken in een sensueel gebaar over mijn rug en schouders naar beneden. Met één hand in mijn haren en één aan mijn heupen trekt hij mij dicht tegen zich aan. Hij kijkt mij intens diep in mijn ogen. Ik heb het gevoel veel naakter te zijn als dat ik er bijsta. Hij lijkt mijn ziel bloot te leggen. Voor sex ben ik niet bang. Ik ben geen maagd meer, maar verder als het normale standje is het nooit gekomen. En nu... Ik heb het gevoel, dat er dingen met mij gebeuren, die ik niet in de hand heb. Ineens liggen zijn stevige lippen, hard en bestraffend op de mijne, terwijl zijn handen mijn stevige billen kneden en mij nog dichter tegen zijn volledig gekleed lichaam trekken. Die vernedering, het feit dat hij gekleed is en ik bijna ontkleed, windt mij momenteel geloof ik nog het meest op. Weer opkijkend zegt hij: En die bril met enkel glas heeft U ook helemaal niet nodig, zonde van die mooie groene ogen. Kalm gooit hij ze weg in de prullebak. Heeeee, protesteer ik, die heeft geld gekost hoor... Jammer dan, is zijn conclusie.

Hij dwingt mij met zijn hand in mijn haar voorover te buigen over zijn bureau en bevoelt met de ander mijn door mijn string blootliggende billen. Ineens voel ik een gemene pijn, op het moment dat hij zijn hand hard neer laat komen op mijn rechter bil. Ik geef een harde gil. Maar hij gaat gewoon door en bewerkt mijn billen nu eens links, dan eens rechts, net zo lang tot ze gloeien. Dan pakt hij zijn lineaal van het bureau, hij zal toch niet... Maar jawel, ik hoor het zwiepen van dat gemene ding, voordat ik een steek in mijn billen voel. Aaaaah, gil ik, neeeee! Maar hij gaat door totdat ik snikkend bijna door mijn knieën zak. Ik voel echter ook een enorme opwinding. Ik schaam me dood, ben drijfnat tussen mijn benen. Wat gebeurt er met me? Aan de ene kant wil ik dat hij stopt, aan de andere kant wil ik dat hij doorgaat. Hij trekt mij aan mijn haren overeind. Mijn B.H. zakt ineens over mijn schouders naar beneden. Ik wil hem beetgrijpen, maar krijg de kans niet. Hij houdt mij tegen, haalt de B.H. weg en kneedt mijn borsten stevig. Plotseling pakt hij een paar papierklemmetjes en zet die op mijn tepels. Ik krijs het uit. Auw, dat doet zo zeer. Mijn baas klemt mij ruggelings met mijn armen achter me tegen zich aan en laat zijn rechterhand naar beneden glijden, terwijl zijn linkerhand mijn gepijnigde tepels aantikt, zodat de pijnscheuten door mijn borsten blijven schieten. Zijn rechterhand is nu bij mijn klitje beland en begint die duidelijk ervaren te bewerken. Mijn hele lijf drukt zich in overgave tegen hem aan. Dit gevoel is zo allesoverheersend. Ik behoor hem toe, met hart en ziel, lichaam en geest. Ik voel me beschermd en tegelijk overvallen en genomen. Dit is... Oooooo, en ineens valt mijn orgasme over me heen, mijn schokkende lichaam trekt mijn gevoelens als in een rollercoaster door elkaar heen, wat alles alleen nog maar versterkt.

Als ik bijkom, lig ik voorover wijdbeens en -arms vastgebonden op de vergadertafel. Vol schaamte druk ik mijn gezicht tegen het koele tafelblad aan. Och hemeltje, wat heb ik gedaan...? Mijn baas pakt zijn das en bindt deze voor mijn ogen. Zo ga zo maar even je zonden overdenken, want ik heb nog het een en ander te doen. Wel een lekker uitzicht trouwens, zo tijdens het werk, moet ik maar vaker doen..., mmmmm? Zonder het antwoord af te wachten, hoor ik hem even weglopen, iets pakken en weer terug komen en gaan zitten op zijn bureaustoel. Waarom heeft hij me vastgebonden en wat gaat hij nog verder met me doen...? Doodmoe, leg ik dan maar mijn hoofd in overgave op de tafel neer... Ik kan niet anders dan afwachten. Ik hoor hem met papieren ritselen, telefoneren, in zijn P.C. werken. Maar echt tot me doordringen doet het niet. Ik ben in de war, weet niet goed wat ik met mijn gevoelens aanmoet... Is dit nu S.M.?! Wil ik hier mee door gaan..? Moet ik een andere baan zoeken? Neeee, als mijn baas hier verder mee wil gaan, wil ik het ook. Want het is me duidelijk, dat ik deze kant van mezelf niet langer kan verloochenen. Ik voel de opwinding weer door me heen razen. Mmmmmm, dat lijkt me heerlijk, geoorloofd om straf solliciteren. Plagen, stoute dingen uithalen, en alles binnen het veilige kader van een relatie met mijn baas... Kon het slechter treffen. Maar eerst maar eens afwachten, wat hij gaat doen. Hij zit ondertussen steels naar me te kijken en ziet mij ondeugend glimlachen. Mmmmm denkt hij, er zit meer tussen die schattige oortjes, als wat ik durfde te vermoeden. Die ligt nu al weer nieuwe plannetjes te bedenken. Ik moet toch maar wat meer aandacht schenken aan die dame. Eigenlijk bevalt ze me wel, ik mag haar, ze is intelligent, weet zich te gedragen en heeft duidelijk meer in zich. En ik verlang naar haar, want mijn hemel wat een lekker lijf...

Ik heb niet eens meer door, dat mijn baas zich helemaal uitkleedt, zo diep ben ik in mijn ondeugende gedachten verzonken. DE BRIEF... Denk ik ineens bij mezelf. Dat is het middel om de aandacht te trekken... Meneer, vraag ik vastberaden, net doend alsof ik heftig geschrokken ben, die brief die moet toch nog voor het weekend de deur uit...? Ik hoor ineens zijn stem vlak naast me, en schrik me wild. Tja, die zou ik U eigenlijk naakt in uw kantoortje moeten laten uittikken, hmmmmm? Ik stamel, dat hoeft niet meneer, hij ligt al klaar onder mijn bureaublad in een geel mapje... Ik hoor even helemaal niets meer, dan wat gekraak van papier naast me! Ik hoor zijn perplexe stem, waarom voor de donder heeft U dit gedaan? Mmmmmm, wacht eens, misschien zit er nog meer in U wat ik niet door had. Kalm maakt hij mij los, en neemt me mee. Hij gaat ergens op zitten en trekt mij schrijlings over zijn schoot met mijn gezicht naar hem toe. Pas nu voel ik dat hij naakt is... Prompt ga ik weer blozen, wanneer ik zijn opwinding onder mij voel. Mevrouw de Bruin, U intrigeert mij! Ik heb geen idee wat uw redenen zijn voor de aktie van daarnet, maar ik vind wel dat ik een beloning verdient heb, voor alle moeite die ik heb verricht om U laten we zeggen een prettige tijd te bezorgen. Maarre omdat U mij ook wel wat doet, en de brief toch wel netjes in orde was, heeft U ook een beloning verdient. (Naar zijn beloning kan ik wel raden, gezien die enorme harde stijve paal, die ik tegen mijn kutlipjes voel drukken, maar wat zal de mijne zijn?) U mag zelf aangeven op welke wijze, U door mij genomen wilt worden. Ik begin hevig te blozen, en kan alleen maar stamelend, ik, ik, ik uitbrengen! Nou komaan, of moet ik weer opnieuw met straffen beginnen, zegt hij terwijl hij mij aan mijn toch al gevoelige tepels naar zich toetrekt. Zachtjes zeg ik, dat ik er van droom, wild en ruw achterlangs genomen te worden. Mmmmm, die dromen van U mag ik wel, gromt hij.

Hij grijpt mij bij mijn haren, trekt mij van zich af, loopt met me terug naar de vergadertafel en dwingt mij voorover te buigen. Ik voel zijn lichaam dicht achter mij. Zijn opwinding duwt hard tegen mijn kutlipjes. Ik tril... En denk, neem me alstublieft! Neem me hard... Dan voel ik hoe hij langzaam bij me naar binnendringt. Mijn kutje doet zeer, het wordt daarbinnen enorm opgerekt. Ik weet niet eens, of ik wel ruim genoeg voor hem ben. Langzaam begint hij al grommend te stoten, mijn haren nog steeds met één hand beet houdend, met de andere mijn rechterheup. Oooooo, wat is dit opwindend en pijnlijk! Hij stoot steeds harder en komt steeds verder bij me naar binnen. Tot ik voel dat hij me helemaal opvult. Dan komt hij pas goed op gang. Zijn stoten worden snel, kort en onverbiddelijk. Ik probeer zo goed en zo kwaad als ik kan, hem op te vangen, kreunend van genot tegengewicht te geven. Ik voel hoe hij dicht over me heen buigt en dan een reeks snelle stoten geeft. Ik gil het uit, want dit wordt me even te veel. Wat gebeurt me! Mijn hele lijf wordt gevuld, zo veel kracht achter die stoten, en die warmte die zich over mijn hele lichaam verspreidt. Ik begin te schokken en voel mijn onderlichaam knijpend rond zijn opwinding gaan, in een poging hem vast te houden en helemaal leeg te knijpen. Hij gromt boven me, stoot nog een keer heel erg hard in me, om dan op te zwellen en me nog meer te vullen en dicht tegen me aangedrukt me helemaal vol te spuiten. Ik tril en schok met hem liggend boven op me. Hij gromt en stoot nog een paar maal na. Ik lig met gebalde vuisten op de tafel en voel zijn lichaam als een heerlijk overheersende bescherming op me. Langzaam lopen de tranen over mijn wangen, als ik ineens besef, dat dit was wat ik altijd gezocht heb. Nooit eerder had ik mij zo goed gevoeld, zo in en in vrouw... Teder houdt hij mij dicht tegen zich aan, strijkt mij troostend over mijn haren, langzaam in mij doorbewegend. Dan tilt hij mij op, neemt me mee naar de bank, zet me op zijn schoot en doet mijn blinddoek af. Ik verberg mijn hoofd tegen zijn schouder! Hij wiegt me alleen maar heen en weer! Blijkbaar begrijpt hij dat het beter is, even niets te zeggen...!

Als ik gekalmeerd ben, kijkt hij mij rustig en met zachte en tevreden ogen aan. Meiske, meiske, wij moeten eens goed praten. Hoe lang heb je deze gevoelens al? Ik stamel, dat ik niet eens wist, dat ik ze had. Wil je dit samen met mij uitzoeken en je grenzen opzoeken, vraagt hij zacht, mij bij mijn kin beethoudend en me diep in de ogen kijkend. Verlegen knik ik. Glimlachend zegt hij, goed we zullen er onder een lekker diner verder over praten, maar eerst dit, en zoent mij stevig en troostend. Ik ga er volledig in op, mijn armen om hem heen slaand. De rest van de wereld is opeens volledig onbelangrijk...

Hoe dit verder gaat...? Tja, dat gaan we in een volgend deel eens rustig bekijken...!