,,Zitten m’n kleren goed?’’ vroeg ze zichzelf zacht af voor de spiegel in haar kamer. De grote wandspiegel gaf geen antwoord, maar ook zonder feitelijk antwoord wist ze dat ze er goed uitzag. ,,Een eerste indruk is alles.’’ Fluisterde ze aanmoedigend door. Ze pakte haar zwaard en bond die vast op haar rug terwijl ze haar kamer verliet. ,,Mam! Ik ga.’’ Met haast kwam haar moeder naar haar toe gerent en omarmde ze haar dochter voor voorlopig de laatste keer. ,,Beloof me dat je voorzichtig doet.’’ Drong ze nog aan. Kella draaide haar ogen buiten het zicht van haar moeder en beloofde het. De tranen stonden in de ogen van de nu al bezorgde moeder. ,,Ik weet het. Je bent volwassen. Maar je blijft altijd m’n kleine meid.’’ Kella lachte nu gemoedelijk om haar bezorgdheid en omarmde haar moeder nu zelf met een traan. ,,Je ziet er prachtig uit.’’ Was het slotwoord. ,,Ga nu maar.’’ Met een pruillipje keek ze een laatste keer naar haar moeder en verliet ze het ouderlijk huis. Op naar Sunstrider eiland.

Haar pakje zat lekker. Het was het enigste waar ze onderweg over kon denken. Het was maar een korte wandeling voor haar, en dus kon dat best. Het leek wel alsof het betoverd was. Niet op de manier die gebruikelijk was, maar ze voelde zich er goed in. Ze voelde zich er lekker in. Ze voelde zich lekker… In de zon op het witte pad tussen de bomen leken de vogels net iets enthousiaster te fluiten dan normaal. Normaal gesproken zag je nooit zoveel wild langs de weg, maar nu leek iedereen naar haar te komen kijken. Een Lynx stak loerend over. Hij liet haar schrikken, maar verdween weer net zo snel de bosjes in toen hij was overgestoken. Ze wist dat ze niet bang hoefde te zijn voor de plaatstelijke lynxen. Het was hier veilig. Maar haar gedachten gingen gelijk terug naar zichzelf. Toen ze zich zo zag staan in de spiegel, voelde ze iets wat ze nog niet eerder had gevoeld. Een bepaalde opwinding. De maliën op haar bovenarm, borst en benen voelde verrassend licht. De rode stof met de gouden randen stond strak op haar slanke lichaam. Haar kontje stak net wat meer uit, en zo ook haar borsten. Alsof het gemaakt was om haar zo te vormen. Nu was het voor een bloedelf nooit moeilijk om er mooi en sexy uit te zien, maar nu voelde ze zich ook echt zo. Bloed mooi… Op school was ze altijd al een van de knapste geweest. Maar dat waren eigenlijk alles meisjes hier. En de jongens ook. Toch was het anders vanaf nu. Of eigenlijk vanaf net al. Ze kwam twee jongens tegen die langs de kant zaten te rusten met wat water en brood, en ze voelde hun blikken over haar lichaam gaan. Normaal gesproken had ze er wat van gezegd om dan snel door te lopen. Maar nu vond ze het wel fijn. Ze voelde die opwinding weer. Met een glimlach van geluk liep ze door en liet ze de twee jongens kwijlend achter. Zij mochten er ook best wezen. En nu merkte ze pas echt dat er iets veranderd was. Want voor het eerst in haar leven kreeg ze een wel heel erg stoute gedachten. Niet dat ze nog maagd was, maar het idee dat ze de twee totaal onbekende jongens had begroet om vervolgens zichzelf over te leveren aan alles wat hun maar konden verzinnen was totaal nieuw voor haar. Haar mond voelde opeens droog aan en ze merkte dat ze het nu wel heel warm kreeg. Het verwarde haar en ze probeerde het van haar af te schudden. De gedachten. Maar die bleef. Toen ze de Sunspire naderde, het centrale gebouw op Sunstrider Eiland, en dus meer elven zag, kreeg ze meer van dat soort gedachten. En niet alleen over de mannen. Maar zelfs over de vrouwen… het beangstigde haar aan de ene kant en er ontwikkelde zich dan ook een vorm van radeloosheid.

,,Pardon, ik kom me melden. Bij wie moet ik dan zijn?’’ Ze vroeg het met haar zachte verlegen stem aan een van de vele wachters en ze zag zijn ogen groot worden, toen hij zag waar die lieve stem vandaan kwam. Stamelend wees hij haar op de bloedmooie Magistrix die buiten stond bij een gedoofde lantaarn. Ze zag haar en ze moest meteen slikken. Weer dat warme gevoel. Niet alleen van de Magistrix, want ook de korte blik die ze had geworpen op de bobbel in de mantel van de wachter had haar warm gekregen. ,,Hallo, ik ben Kella. Ik kom me melden voor dienst.’’ Zei ze weer voorzichtig. Ze durfde de Magistrix niet aan te kijken. ,,Welkom. Een Krijger… Mijn naam is Erona, en ik zal je mentor zijn hier.’’ Sprak de Magistrix met een bepaalde rust en wijsheid. Kella voelde zich meteen weer op haar gemak. Ze durfde haar aan te kijken en zag de Magistrix naar haar lachen. Haar lange blonde haren waren net zo betoverend als de schijnende ogen op haar knappe gezicht. Misschien was het haar nooit eerder opgevallen, maar deze vrouw vond ze zo aantrekkelijk. En ook de andere vrouwen, zowel inwoners als rekruten als zijzelf vond ze opeens een stuk aantrekkelijker. ,,Oh, wat zou het lekker zijn om samen met deze Erona die wachter van zijn bobbel af te helpen… Denk je niet?’’ weerklonk er door haar hoofd heen. Ze schudde de gedachten weer van haar af. De Magistrix wachtte geduldig. ,,Nou, er is werk aan de winkel. Als je er klaar voor bent?’’ Kella knikte toen maar zenuwachtig. Ze had geen idee dat ze er gelijk alweer op uitgestuurd werd. Ze had een tas met spullen bij, maar die moest ze dan maar bijhouden. ,,Tweede verdieping, daar slapen alle nieuwe krijgers.’’ Zei ze juist toen op het goeie moment, nadat Erona gezien had dat Kella vertwijfeld naar haar tas keek. ,,Maar eerst moet je naar me luisteren. We mogen geen fouten maken.’’ Sprak de Magistrix toen met voorzicht uit. Kella luisterde dan ook aandachtig. ,,De brandende kristallen, die groene zwevende objecten, waar je als het goed is al langs bent gekomen…’’ Kella herinnerde het haar niet. Maar dat kwam omdat ze tijdens haar korte trip nogal aan andere dingen aan het denken was gegaan. ,,…zijn lang gebruikt voor de experimenten hier op het eiland. Maar sinds de invasie van de Plaag in Quel’Thalas zijn we de grip kwijt geraakt op de Manawormen, die ze voor ons bewaakten…’’ Erona stopte haar zin even en Kella merkte dat het haar meer dwars zat dan ze tot nu toe had laten merken. ,,Je moet ze uitdunnen…’’ Sprak ze toen en ze keek Kella bezorgd aan. Kella schrok van haar verzoek. De Manawormen waren altijd vriendelijk naar de Bloedelven en ze leefden in symbiose. Ze was dan wel in opleiding om een krijger te worden, maar om gelijk al haar zwaard te zetten in die onschuldige Manawormen, zag ze niet bepaald zitten. Maar ze knikte, en trok er gelijk op uit.

Ze had de brandende kristallen snel gevonden. Ze waren eigenlijk niet te missen. En dat gaf maar aan hoe erg ze verzonken was in haar stoute gedachten van eerder. Ze hield zich even schuil achter wat bosjes en keek naar het terras waar in het centrum het grote kristal zweefde. De Manawormen zwermden eromheen. Het waren magische wezens. Net als zijzelf konden ze niet zonder de Mana. Was er dan geen andere oplossing. Ze bleef daar een klein uurtje zitten piekeren. Natuurlijk wist ze dat dit soort dingen van haar gevraagd zouden worden, maar nu het zo dichtbij was, wilde ze eigenlijk gelijk weer naar huis. En dat was dus ook haar plan. Ze stond op, keek nog een laatste keer naar de noodlottige diertjes en draaide zich om. Maar op het moment dat ze haar eerste stap terug wilde zetten, kronkelde een Manaworm om haar middel heen. Ze sloeg een klein kreetje uit van schrik maar voelde eigenlijk gelijk de elektriciteit die het contact veroorzaakte. Dat warme gevoel kreeg ze opeens uit het niets. De dikke worm keek haar aan, en ze voelde zijn verlangen. Het was gelijk aan haar verlangen, gek genoeg. Maar dat kon toch niet. De staart van de Manaworm kronkelde over haar rug en schouder heen en ging bij haar hals haar shirt in. Ze huiverde van opwinding en elke aanraking die de worm veroorzaakte maakte haar natter. Ja, haar poes werd drijfnat van dit toch wel primitieve wezen. De punt van de staart wurmde door haar borsten en greep er eentje vast. Haar borst werd gemasseerd, en ze kon niets anders doen dan zich laten vallen en er van genieten. Ze kon letterlijk niets anders meer doen. Want ze wilde dit ook gewoon. Blijkbaar. Geen idee wat ze moest doen of wat er ging gebeuren. Maar de Manaworm bleef haar aankijken terwijl zijn lange dikke staart een voor een haar borsten masseerde. Ze voelde vochtigheid op haar borsten en zag even later dat de achterkant van zijn staart dit veroorzaakte. Voorzichtig, als een automatisme, pakte ze de dikke staart vast en hield ze die uit haar shirtje. Waar de Magistrix gezegd had dat ze geen controle meer hadden over de wormen, leek Kella deze nu net weer terug gevonden te hebben. De worm stribbelde niet tegen en liet zich door haar beroeren. Ze hield het uiteinde van de staart voor haar gezicht en zag er een gloeiende lichtblauwe vloeistof uit lekken. Het was de manaessentie van de worm zelf. Alsof het zo moest zijn, stak ze haar kleine tong uit en likte ze het uiteinde. Zomaar. Maar het voelde zo goed. Een druppel van zijn essentie likte ze op en het deed haar herinneren aan de sperma van de jongens waar ze wel eens wat verder was gegaan op de eerste date. Maar dit voelde veel beter.

Van schrik liet ze de worm los, en die ging gelijk weer met zijn staart terug haar shirt in. De maliën boden geen enkele weerstand. Maar om haar heen zwermden opeens meer wormen. En dit waren allemaal geen kleintjes. Allemaal keken ze zo begeerig naar haar als die eerste die haar al gegrepen had. Ze kronkelde door elkaar heen en ze zag dat elk van deze worm lekte aan het uiteinde van de staart. Met haar hand ving ze wat op en ze likte er aan. Het was hetzelfde. En opeens was het ook zo duidelijk. Ze legde haar zwaard neer, die ze nog in haar andere hand had en ontdeed zich van haar topje. Ze keek naar haar borst die stevig door gemasseerd werd door de dikke staart en ze gaf een kreuntje toen haar andere borst ook gegrepen werd. De Manawormen leken haar gedachten te kunnen lezen, of het was haar controle die ze over hun had teruggewonnen op deze manier… maar feit was dat de wormen om haar lichaam begonnen te kronkelen en dat zij daar optimaal van genoot. Haar lichaam was te klein voor alle wormen, maar die bleven dan geduldig om haar heen zweven. Haar torso was ondertussen nat geworden van de lekkende essentie. Uit het niets greep ze een voorbijzwevende staart en trok ze die naar haar toe. Het wezen schrok kort, maar toen hij zijn staart voelde verdwijnen in de vertroetelende mond van Kella, gaf het zich meteen over. Het was dan wel geen piemel, maar het leek er wel verdacht veel op. En alsof het een grote piemel was, zoog ze gulzig met haar ogen dicht op het uiteinde van zijn staart en begon ze steeds meer te proeven en werd ze steeds gulziger. Wat ze niet zag was dat de zwevende kronkelende worm langzaam veranderde in een rechte pompende stok. En naarmate zij maar heerlijk door bleef zuigen, werd het de worm te veel. In het centrum van zijn lichaam lichtte het op, en een bal binnenin trok door het lichaam heen richting de staart. Het was het einde van de blowjob. En wat voor een einde. Met een lichte explosie barste het gezwel in haar mond uit en loste de worm in zijn geheel op. Ze schrok van het resultaat, maar genoot toen ze proefde en voelde dat het restant in haar mond een soort mix was van sperma en mana… En wilde meer.

De andere wormen trokken er niets van aan dat er eentje minder was. Dit was voor hun slechts een kans om de volgende te zijn. Kella liet zich achterover vallen en trok haar broek uit. Waarom wist ze niet zo goed, maar feit was dat een worm haar meteen hielp met het uitrekken van haar natte slipje. Ze bleef op haar rug liggen en kromde die naar achteren. Twee wormen wikkelde zich om haar benen heen en hijgend lieten die hun staart op onderzoek gaan bij haar vochtige kruis. Tussen haar borsten gleed een staart alsof die haar tieten aan het berijden was. Ze drukte dan ook instinctief haar borsten tegen elkaar en de worm voerde zijn tempo op. De worm bleven om haar lichaam heen kronkelen. Zachtjes kreunend ontving ze de porretjes van de twee staarten die elke een gaatje beneden opgezocht hadden. Alsof ze samenwerkten, bewerkten ze zowel haar poesje als haar anus en maakte ze haar klaar voor een stapje verder. Zelf had ze er begerig weer eentje naar haar mond toegebracht. Rondom haar mond resteerde nog haar vorige slachtoffer, maar ook deze worm liet zich gewillig afzuigen totdat Kella weer een nieuwe vloed aan Mana mocht wegslikken. Slechts een tel later explodeerde de staart tussen haar borsten en werd haar knappe geile gezichtje bedekt met een dikke laag sperma. Ze had zich totaal geen besef meer van waar ze mee bezig was. Het voelde allemaal gewoon juist. Waarom deed er niet toe. Niet meer. Een schok trok door haar lichaam toen ze haar anus gepenetreerd voelde worden. Nog nooit had ze daar wat genomen, en zie nu… moeiteloos nam ze de dikke staart van die bijna zielige aan mana verslaafde Manaworm. Een harde kreun volgde en dat was de goedkeuring die de overgebleven wormen nodig hadden. Snel telde ze de wormen. Nog drie… ook de twee na de eerste, waren totaal opgelost in het niets. Alleen de smurrie op haar gezicht herinnerde hun nog. Ze kwam iets overeind en een worm kronkelde om haar schouders en hals heen en stopte direct zijn staart in haar mondje. Dit deed ze niet zelf, maar genieten deed ze net zo hard. Gewillig liet ze haar keeltje en kontje neuken, om zelf alleen nog die derde haar poesje in te drukken. Wat de worm had tegengehouden, bleef een raadsel. Maar nu ook die haar penetreerde, liet ze alles los en probeerde ze maximaal te genieten van de penetraties in haar poes, keel en kontje. Kreunend met haar ogen dicht zag ze weer niet hoe de wormen elk hun hoogtepunt bereikte en na elkaar een stoot aan mana loslieten. Eerst in haar kontje. De pijn, die ze echt wel gevoeld had op de penetratie, ebde meteen weg. Ze zag de worm nog net oplossen en zag toen wel de stoot aan Mana door de worm die haar poes penetreerde schieten. Met verlangende gevoelens wachtte ze totdat haar poesje verder werd opgerekt door en genoot ze van de vulling die ze ervoer toen ook deze worm het niet meer kon hebben. Wat restte was de worm om haar hals die ze vervolgens wild tegen de grond sloeg, zodat ze zich op haar buik kon laten vallen en deze fanatiek klaar pijpte met alleen maar oog voor meer manaessentie…

De tijd verstreek vervolgens razendsnel en het werd plots al donker. Genietend had ze daar tussen de bosjes gelegen, terugdenkende aan alle sensaties die ze had gekregen van die simpele Manawormen. Toen besefte ze toch dat wat ze gedaan had, eigenlijk niet kon. Als iemand haar gezien had, zou ze meteen een outcast zijn onder haar volk. Als een slaaf van de mana had ze om zich heen geslagen naar meer. De paniek regeerde nu in plaats van de geilheid. Ze slikte weg wat nog in haar mond zat, en waar ze mee had zitten spelen, en ze kleedde zich snel weer aan. Ze deed haar mooie kastanjebruine haren weer netjes en maakte het schoon, zover dat kon. Het leek wel alsof ze haarlak in had, want het was beetje bij beetje hard geworden door de grote hoeveelheid essentie die ze over haar heen had gekregen. Ze stond op en keek om haar heen. Niemand te zien. En ze had ook haar taak volbracht. Ze had de populatie namelijk aardig uitgedund. Zes stuks maar liefst. Zenuwachtig maakte ze haar weg terug naar de Sunspire en haastte ze zich naar haar kamer waar ze genoot van een warme douche. Het warme water wat over haar perfect afgetrainde lichaam stroomde, deed haar denken aan de middag van vandaag. Ze vroeg zich nu wel meer af, wat er gebeurd was en of dat iets goeds was of iets fout. Het voelde in ieder geval goed. En er aan terug denken ook… dromend stapte ze uit de douche om in haar kamer verschrikt tegen de Magistrix aan te kijken. Meteen was ze haar droom kwijt.

,,Magistrix… kan ik u helpen?’’ vroeg ze haar maar meteen stijf van de zenuwen. Ze voelde zich betrapt. ,,Ik wil dat je me vanaf nu gewoon Erona noemt.’’ Sprak ze eerste rustig. Kella slikte en knikte. ,,Ik zou je moeten feliciteren…’’ ging ze verder. Ze keek naar Kella die zenuwachtig haar handdoek wat strakker om haar lichaam bond. ,,Menig Bloedelf kan zo’n simpele taak niet eens aan, maar jij hebt potentie. Dat mag duidelijk zijn.’’ Haar toon beviel Kella totaal niet. Het was haar eigen schuld dat ze zich niet gemeld had achteraf, maar dan hoefde de Magistrix nog niet zo haar in haar kamer te verassen. ,,Verder succes zal beloond worden…’’ sprak ze wat geheimzinnig uit. ,,maar je taak hier zit er nog lang niet op.’’ En nu keek Erona haar wel erg duivels aan. ,,Ik heb je in de gaten gehouden… gezien hoe jij de populatie ‘uitdunde’…’’ Kella schrok zich rot en ze keek weg. ,,Maak je geen zorgen. Je zal je taken hier moeten blijven uitvoeren. Maar die methode van je… dat garandeert je succes, denk ik…’’ haar stem sloeg over naar zwoel en ze stapte op Kella af en pakte haar voorzichtig bij haar kin vast en liet de blikken elkaar weer treffen. Kella slikte en keek onwennig naar Erona, die op haar beurt haar ogen sloot en vervolgens haar lippen tegen die van Kella drukte. ,,Je bent anders…’’ werd er gefluisterde.

Kella moest even wennen aan het idee, maar ook dit leek weer juist te voelen. Haar angst en spijt veranderde in verlangen en langzaam keerde haar lichaam terug in de staat die het vanmiddag had. Erona leek meer te weten dan ze verteld had. Of was zij misschien wel net zo betoverd als Kella door iets wat nog onbekend voor haar was. Kella liet zich vervolgens met een hand op haar borst naar haar bed duwen. Haar kamer was misschien wel verdacht lux, maar Erona wist al meteen dat er iets aan Kella was, wat anders was dan al die rekruten die hier voorbij kwamen. Erona klom over Kella heen en kuste haar innig, terwijl ze haar hand tussen Kella’s lichaam en haar handdoek liet glijden en zo de wurggreep van de handdoek probeerde te verlichten. Kella liet zich kussen en kronkelde zichzelf losser uit haar handdoek zodat Erona in het vervolg haar lichaam bloot kon leggen. De tongzoen liep uit in kleine kusjes van Erona op het mooie gezicht van Kella en over haar kin en hals daalden de kusjes vervolgens af tussen de jonge borsten en over het strakke lichaam van Kella. Erona liet zich van het bed afzakken en strekte haar lichaam om haar rode Magistrix jurk af te werpen. Haar handen lagen om de buik van Kella en ze zag hoe Kella zich verwonderde op haar eigen naakte lichaam. Erona was niet meer zo piepjong als Kella, maar misschien wel twee keer zo knap daardoor.

Nu volgde er vandaag voor Kella al een tweede nieuwe ervaring. Ze liet haar benen uit elkaar duwen door Erona die lief en teder haar onderbuik had gekust om nu met haar lippen tussen de benen te wroeten op zoek naar het genotsknopje van Kella. Vrijwel meteen, begon Kella te kreunen op elke aanraking die Erona plaatste. Wat Kella niet wist, was dat dit net zo nieuw was voor Erona als voor Kella. Maar gedreven door een onbekend verlangen liet Erona haar tong en vingers dansen tussen de kletsnatte schaamlippen van Kella, die op haar beurt met haar handen haar eigen borsten masseerde en zichzelf zo klaarmaakte voor een oorverdovend orgasme. Met hard gehijg luidde ze dat in en haar lichaam kwam overeind van de krampen die er mede door werden opgewekt. Met beide handen drukte ze het hoofd van Erona tegen haar poes aan terwijl ze haar orgasme ontving. Kreunend en stuitend bewoog haar lichaam zich harder tegen het gezicht van Erona aan, om zich vervolgens plat op het bed te laten vallen. Erona keek hijgend over het net zo hard hijgende lichaam van Kella heen en glundere van geluk en genot.

,,Voel je het?’’ vroeg ze aan Kella. Die kon alleen nog knikken en was nog helemaal van de kaart door het grote genot wat Erona haar had gegeven. ,,Wat is het?’’ vroeg ze zwoel door aan de huiverende Kella die haar eigen poesje nog even aftastte met haar vingers. Maar nu schudde ze haar hoofd. ,,weet het niet…’’ hijgde ze moedeloos uit. Erona grijnsde over haar heen. ,,Laat mij maar…’’ ze pakte Kella bij haar pols en legde de hand langs haar eigen lichaam neer. Met twee vingers schoof ze de lipjes uit elkaar en schoof ze die een enkele keer op en een enkele keer neer. Porrend in haar poesje liet ze Kella’s lichaam weer kronkelen. Ze keek met veel genoegdoening toe hoe ze het jonge lichaam van Kella zo kon manipuleren. De twee vingers wurmde zich voorzichtig naar binnen en Kella trok haar knieën op en bood zo alle ruimte die ze maar kon geven. Lachend liet Erona haar vingers diep in Kella’s natte poesje glijden, die haar eerste dag als nieuwe avonturier vast anders had voorgesteld. Maar beter dan dit had ze het zich nooit voor kunnen stellen. Die vreemde ervaring van vanmiddag bleek slechts een voorbode te zijn van de onbeperkte mogelijkheden die ze nog zou ontdekken op haar avonturen als lekkerwijf in een wereld vol potentieel. Erona was nu niet alleen haar mentor, maar misschien wel slechts een pion in haar leven. Ze had geen grip op Erona zoals met de Manawormen, maar het resulteerde toch wel in het zelfde. Erona liet het meisje kronkelen van genot en gaf haar haar orgasme zoals ze misschien zelf graag ontvangen had. Maar het maakte haar niets uit. De genoegdoening die ze kreeg van het geven van genot aan deze jonge meid, was groter dan elk orgasme dat ze zelf gekregen had. Voor zover. Kella trok nadat ze was bijgekomen haar Magistrix over haar heen en zoenend kropen ze onder de dekens van haar nestje en zoenend en vrijend gingen ze verder de nacht in als twee lovers die elkaar jaren niet gezien hadden en nog wat in te halen hadden. Tot slapend toe.

In een wereld zo vol met alles wat niet kan, zou je dit nauwelijks bijzonder kunnen noemen. Uniek was het dan ook niet, maar zeer zeker dat het bijzonder is. En Kella staat dus niet alleen in dit. Haar doel mag dan nog niet duidelijk zijn voor haar, maar deze dag met de ervaringen, heeft ze niet puur voor het onbekende genot beleefd. Er zou veel van haar gevraagd worden. Van haar en de andere negen die iets soort gelijks zullen meemaken…