Ik werd wakker doordat Joline bovenop me lag en me kuste. Ik zag niets; mijn hoofd was bedekt door haar blonde haren. Ik voelde des te meer: een warm vrouwenlichaam in een zachte, lange nachtpon gleed over me heen en twee warme benen streelden mijn benen. Een tong drong in mijn mond en speelde tikkertje met de mijne.
Eenmaal goed wakker sloeg ik mijn armen om Joline heen en streelde haar billen. “Zo, lekkertje”, zei ik toen ze mijn mond even losliet, “heb je er weer zin in?” Een brom klonk naast mijn oor. “Ik heb er al een uur zin in, Kees… Maar nu kon ik me niet meer inhouden!” Ze kroelde over mijn borst. “Ik ben geil. En als ik terugdenk aan gisteravond, word ik steeds geiler!”
Ze kwam iets omhoog en ik zag twee blauwe ogen die me verlangend aankeken. “En wat wil mijn geile meisje?” “Jouw geile meisje wil nu lekker zacht verwend worden. Voelen dat je van haar houdt. Lief zijn.” Ik lachte zachtjes. “Is dit hetzelfde meisje wat gisteren…” Joline kleurde. “Kéés! Plaag niet zo! Als je zó begint ga ik me nog schamen.” Ik trok haar hoofd naar me toe en kuste haar zachtjes. Toen ik haar losliet zei ik: “Je hoeft je nergens voor te schamen liefste. Wat wij gisteren deden… Ik heb genoten! Heerlijk. Ik wist dat ik een opwindende vriendin heb, maar zó opwindend… Had ik een half jaar geleden niet durven dromen.” Ze glimlachte. “Dank je wel. En nu mag je me veroveren. Verleiden. Lief voor me zijn. Geen opdrachten, maar een hele lieve, zachte Kees die zijn Jolientje lekker opwarmt voordat hij haar weer in de fik steekt.”

Ze gleed van me af en ging naast me liggen, haar handen onder haar hoofd. “Doe je best, Kees…” Ik dekte haar toe. “Dan ga ik eerst even doen wat een man ’s morgens moet doen, schatje. Anders wordt het alsnog een bende hier… Geef me tien minuten.” Een knipoog was haar reactie. Ik greep een schone onderbroek uit de lade en schoot daarna onder de douche. Een snelle scheerbeurt volgde. After-shave op, onderbroek aan… Even later liep ik de slaapkamer weer in. Joline leek te slapen, haar rug naar me toe.
Voorzichtig schoof ik naast haar onder het dekbed. Ik warmde mijn handen op voordat ik haar rug streelde. Langzaam geden mijn handen over haar schouderbladen richting haar nek. Een zachte zucht was haar reactie en ze strekte haar armen naar boven. Ik bleef haar rug strelen, vanaf de aanzet van haar billen tot weer in haar nek, onder haar lange haren.
“Zo lekker, Kees… Heerlijk ontspannend.” Ik kuste haar hals. “Vertel maar waar ik nog meer mag strelen, Jolientje.” Ze bromde. “Ga nog maar even zo door, Kees. Ik voel me helemaal ‘zen’. Dit is heerlijk.” Ik gniffelde. “Dit is geen straf, meisje, om jouw mooie lichaam te strelen.” Langzaam en teder verwende ik haar. Af en toe zuchtte of bromde ze even als teken van goedkeuring. Na een paar minuten fluisterde ze: “Nu mijn oksels… Zachtjes en langzaam. En mijn bovenarmen.” Ik gehoorzaamde. Met mijn onderlichaam hield ik bewust afstand van haar; beter voor mijn gemoedsrust, want ik voelde mijn paal kloppen van opwinding.

Even later draaide ze zich op haar buik en verdween een hand van haar onder het dekbed. “Mag ik mezelf verwennen, Kees?” Ik gromde: “Ik doe het liever zelf schatje, maar als jij het zó wilt... Ga je gang. Wat moet ik in de tussentijd doen?” “Mijn rug en mijn billen strelen. Nog steeds zachtjes en lief…” Ik gehoorzaamde en Joline’s ademhaling ging sneller. Ik voelde hoe ze zichzelf lag te bevredigen: haar billen gingen langzaam op en neer.
“Nu je hand om mijn poesje, Kees. Niet bewegen, alleen maar je hand tegen mijn poesje. Laat mij maar bewegen…” Ik duwde een hand onder haar door en legde hem langzaam over haar warme poesje. “Lekker…” was haar reactie. Ze schoof op en neer en na een paar minuten voelde ik wat vocht in mijn hand druipen. Haar ademhaling ging nu stotend en ze begon wat sneller te bewegen. “Oh, Kees, dit is heerlijk… Mijn poesje wordt warm en nat. Ik ga zo lekker klaarkomen, op jouw hand. Mag dat?” “Gekke meid, natuurlijk mag dat. Ik geniet ervan! Kom maar lekker klaar…”
Ze kreunde zachtjes. “Eén vinger op mijn clit, Kees… Eerst natmaken en dan op mijn clit leggen…” Ik deed wat ze vroeg en tikte zachtjes haar clit aan. Ze schokte. En wreef weer op mijn hand op en neer. Plotseling, vanuit het niets, spande ze haar lichaam aan en riep: “JAAAHHHH!!! Het komt, Kees! Lekker klaarkomen, lekker….” Mijn hand werd nat, ze wreef nu ongecontroleerd en spastisch over mijn hand en schokte een aantal keren. Toen ontspande ze zich en zuchtte: “Ohhh… Lekker… Helemaal vanuit het niets plotseling klaarkomen!”

Even was het stil, op de snelle ademhaling van Joline na. Ik lag naast haar en wachtte af. Na een minuutje draaide ze zich naar me om en zoende me zachtjes. “Ook dit was heerlijk, Kees. Dank je wel dat je me zo verwend hebt.” Ik moest glimlachen. “Egoïsme, schat. Ik bén verwend. Door alleen maar naar je te kijken. Dat is genieten.” Ze trok een sierlijke wenkbrauw op en zei: “Kees, als jij op deze manier geniet, blijven we waarschijnlijk voor altijd kinderloos. Of heb je je kruit al verschoten?” Ze tastte onder het dekbed naar mijn paal. “Hmmm, zo te voelen niet. En da’s goed, want jij moet ook genieten… Van je geile Jolientje.”

Ik gniffelde. Als ze met “Jolientje” begon, ging ik inderdaad genieten. Ze gleed over me heen, trok haar jurk een beetje op en spreidde haar benen. “Kom maar in mijn natte poesje. Dan zal ik jou eens laten spuiten, vriendje van me.” Ze zette mijn paal voor haar natte ingang en liet zich zakken. Ik gleed bij haar naar binnen: warm, vochtig, glad en pulserend ontving ze me, haar gezicht vlakbij het mijne. Ze gleed met haar tepels over me heen; ik voelde de harde knopjes door haar jurk: heerlijk! “Geniet maar, lekkere minnaar van me. Geniet maar van … Ohhh! Kéés!”
Ik drukte me iets op en schoot dieper in haar. “Geniet maar van je mooie vriendinnetje… Spuit je zaadjes maar lekker in haar…” Joline begon nu ook op en neer te gaan en ik volgde haar. Ze legde een hand op mijn borst. “Nee vriendje van me… Laat mij het werk nu maar doen. Streel jij mijn benen maar. Geniet van mijn nylons…” Ik ontspande, legde mijn handen op haar benen en streelde haar zijdezachte nylons. “Lekker, Jolientje… Ik ben zo blij dat jij zo goed weet waar ik geil van word…” Ik hoorde een gniffel in mijn oor. “Ik vind mooie nylons of panty’s ook heel lekker, Kees. Onder een mooi rokje, een beetje uitdagen…” Ze giebelde kort. “…tijdens een potje schaak bijvoorbeeld…” Ze kneep zachtjes met haar poesje. “Of tijdens een lekkere Flamengo...”
Ik stootte omhoog. “Rotmeid. Voor straf streel ik je benen niet meer.” “Bluf, Kees Jonkman”, klonk het zachtjes, maar triomfantelijk in mijn oor. “Dat hou je geen minuut vol. Ik verleid je met mijn mooie, lange benen in mooie Franse nylons. Voel maar eens.” Ze streelde met haar benen langs mijn heupen. Ik gromde en greep haar benen weer. “Je bent een heks. Nog steeds.” Ze giebelde. “Geniet jij maar meneertje. Dan zal jouw heks van je bezemsteel gebruikmaken.” Ze kneep zachtjes met haar poesje en ging langzaam op en neer. “Jouw heks zal jou eens even lekker klaar laten komen…”

Ik genoot van haar bewegingen en begon te hijgen. “Joline… Dit…duurt…net…lang…meer… Zó lekker…” Ze likte in mijn oor. “Dat is de bedoeling ook, lekkere vent van me. Geniet van je geile meisje… En laat je gaan! “ Ik stootte diep in haar. “Heerlijk, jouw lekkere poesje… Zo lekker warm en nat… JOLIEN!” Ze kuste me, haar tong diep in mijn mond. Terwijl ik in haar spoot, wreef ze met haar benen tegen de mijne en liet me genieten van haar heerlijke lichaam. Ik zag sterretjes en trok haar dicht tegen me aan terwijl de laatste krampen door mijn paal trokken.
Nu was het mijn beurt om uit te hijgen. Joline lag stil bovenop me. Ze streelde me zachtjes door mijn haren. “Lieve, lieve Kees…” Na een paar minuten kwam ze iets overeind en ging naast me liggen. Ze keek me aan met haar mooie blauwe ogen. “Ik hou van je, schat”, zei ze eenvoudig. “Nu was het mijn beurt om jou te verwennen.” Ik keek lang naar haar. “Dank je wel liefje. Het was heerlijk”, zei ik zachtjes. Langzaam legde ze haar hoofd op mijn borst. Ik snoof de geur van haar lichaam op en streelde haar zachtjes. Zo lagen we nog een tijdje bij elkaar, elkaar zacht strelend en kussend. “Wát een verschil met gisteravond, schat…” hoorde ik zachtjes. Ik knikte. “Ja. Maar allebei de manieren zijn heerlijk. Je bent een vreselijk lieve schat dat je me dit geeft.” Joline bromde. “Het genoegen is wederzijds, meneer Jonkman…”

Toen ging haar telefoon. “Welke ontzettende idioot…” Ze kwam overeind en pakte het ding en keek op het display. “Angelique! Wat heeft die te melden?” Ze nam op. “Hoi Angelique, goedemorgen.” Even hoorde ik niets, toen zette Joline de telefoon op de speaker. “… als Henri en ik vanmiddag even langs komen? Even vragen hoe jullie vakantie was en bijkleppen. Kan dat?” Joline keek me aan. “Vanmiddag? Hoe laat willen jullie dan komen? Wij moeten rond of een uur of vier weg.” Het was even stil.
“Is een uur of één goed? We blijven niet zo lang hoor, maar even jullie op de hoogte brengen van de laatste roddels bij DT.” Joline keek me aan en ik knikte. “Is prima. De koffie staat dan klaar. Tenminste… als die knappe vent hier naast me me niet nóg eens bespringt. Wij liggen nog in bed.” Het was even stil. “Oooohhh! Sorry, sorry… Als ik dat geweten had…” Joline giechelde. “Het is maar goed dat je niet een half uur eerder belde.”
Ik fronste. Goeie vriendinnen oké, maar… Aan de andere kant klonk onderdrukt gelach. “Ik zal maar niet verder informeren. Weten jullie het zeker? Mogen wij even langs komen?” Ik boog me over Joline heen en zei: “Je denk toch zeker niet dat ik mijn beste ingenieur en de knapste juriste van DT voor een dichte deur laat staan hé?” “Hoi Kees… Dank je wel voor het compliment. Ik zal het aan Henri doorgeven. Eén uur zijn we er. Tot straks!”

Ik keek Joline aan. “Ben benieuwd waar zij mee aankomen. ‘de laatste roddels van DT’… ’t zal mij benieuwen. Marion heeft André versierd? De HRM-medewerker heet Zoomers?” Ik kreeg een tik op m’n neus. “Kéés! Doe normáál. Engerd!” Joline zwaaide haar benen uit bed. “Ik ben helemaal uit de stemming. Ik ga maar eens douchen.” Ik keek goedkeurend naar haar. “Hou je dit onder de douche aan, schat? Lijkt me heel sexy. Dan kom ik erbij.” Ze keek me afkeurend aan. “Meneer Jonkman. Dit meisje gaat naakt douchen. En jij wacht maar even tot ik klaar ben, begrepen?” “Definieer ‘klaar’ schat…Moet ik je helpen?” Ze zuchtte. “Mánnen! Jij wacht hier maar even tot ik gereed ben en fris en fruitig weer terug kom. Maak je ondertussen nuttig door de resten van onze erotische uitspattingen even op te ruimen. Gooi in de wasmachine wat daarin hoort, spoel het zeil even uit op het balkon en hang het te drogen en zet de ramen open. Het ruikt hier nogal naar…” Ik viel haar in de rede. “Liefde, schat. Liefde. Geen sex.”

Ze glimlachte. “Je hebt gelijk. Onze liefde. Maar die geur hoeft niet door het hele huis te hangen, denk daar goed aan!” Ze trok haar jurkje uit en daarna haar nylons. “Hmmm… Sexy hoor, zo’n naakte vrouw vlak bij me. Die ga ik eens bespringen!” Ik greep haar om haar middel. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, verweerde Joline zich niet. Ze leunde naar achteren, draaide haar hoofd iets en fluisterde: “Ik hou van je, dwaas. Ik ben helemaal gek op je. En als die twee niet op bezoek zouden komen, zou ik je weer in bed trekken, dan kon je met je heerlijke handen me weer verwennen…”
Ze kuste me zachtjes en ik keek weer lang in die prachtige blauwe ogen. “Joline Boogers, ik ben helemaal aan jou verslaafd. En niet alleen als je sexy in m’n bed ligt, maar ook als je in spijkerbroek en slobbertrui op de bank zit. Of, stinkend naar zweet na zes kilometer rennen, uit staat te hijgen. Ik wil jou als echtgenote.” Ze bromde. “Dat is je geraden, Kees Jonkman.” Ze draaide zich naar me om en omhelsde me. Haar heerlijke naakte lichaam tegen me aan, haar ogen kijkend naar de mijne. “Ik wil jou als mijn man, Kees. Niemand anders.”

Ze legde haar hoofd op mijn schouders en ik begroef mijn gezicht in haar krullen. En ik kon er niets aan doen: plotseling stond ik te janken. Joline bewoog niet, behalve haar hand die mijn rug streelde. Het leek wel of alle tranen die ik in de loop van de jaren had opgespaard, er tegelijk uit wilden. Na een paar minuten voelde ik een vinger onder mijn kin, die mijn hoofd optilde. Ik keek in haar ogen. “Wat is er Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Jouw opmerking kwam plotseling heel hard binnen, Joline. ‘Ik wil jou als mijn man. Niemand anders.’ Toen besefte ik pas wat wij samen hebben. Iets unieks. En daar ben ik je vreselijk dankbaar voor.”
Ze zette me op bed en keek me ernstig aan. “Kees… ik kan niet meer zonder jou. En ik ben vreselijk blij om te horen dat jij niet meer zonder mij kunt. Wij zijn soulmates. Eén en één is drie. Compatible. En daar hoort bij dat je zo af en toe mag janken in elkaars armen. Van verdriet, maar ook van geluk. Ik ben héél blij dat wij zo close zijn dat we dat kunnen. Ik hou van je.” Langzamerhand kalmeerde ik een beetje. Joline gaf me een zakdoek en ik droogde mijn gezicht af. “Dank je wel, schat. Het is goed om even in jouw mooie haren een potje te grienen.”

Ze lachte zachtjes. “Eén van mijn bestaansredenen, Kees… Gaat ’t weer?” Ik knikte. “Ja. Dankzij jou. Ik weet niet hoe je het flikt, maar jij kunt heks en engel tegelijk zijn.” Haar lachen ging over in giebelen. “Da’s een kwestie van de juiste connecties hebben. Soms aardig zijn tegen St. Petrus en soms tegen Lucifer. En nu gaat deze engel lekker onder de douche. En moet wéér haar haren wassen, verdorie. Een of andere sippe sterveling heeft er in staan snotteren…”
Ze wipte snel overeind, voordat ik haar kon grijpen. “Ik roep wel als ik klaar ben. Doe jij ondertussen het spul in de wasmachine?” En weg was ze, de badkamer in. Ik moest even tot mezelf komen. Waarom die jankbui? Misschien een heleboel leed wat ik gezien had, wat loskwam. In tegenstelling tot het geluk wat me hier toelachte. Hoe dan ook: het luchtte op. Misschien hadden al die zielenknijpers tóch gelijk dat je je gevoelens ‘eruit moet gooien’. Prima, maar niet op de bank bij een therapeut. Over m’n lijk. Dan honderd keer liever in de blonde haren van Joline. Ik keek naar mezelf en grinnikte: nog steeds poedelnaakt. Het zou bij een therapeut een hele dure sessie geweest zijn…

Ik trok een trainingspak aan en pakte fluitend de was bij elkaar: de machine moest in de stand ‘fijne wasjes’. Ook dat was een reden om te lachen: die stand had ik tot voor een paar maanden nog nooit gebruikt. Maar met Joline’s lingerie werd hij nu regelmatig ingeschakeld. Het zeil spoelde ik op het balkon af. Daarmee klaar, ruimde ik de woonkamer nog even op en zette de afwasmachine aan. Op dat moment kwam Joline binnenlopen. “Zo, schat, jij mag douchen…”
Ik draaide me om en keek naar haar: een slanke blonde vrouw met een lieve lach. In een klein, sierlijk slipje en een bijpassende BH. “Ik denk dat ik nog even wacht met douchen. En jij moet over een half uurtje ook weer…” Ze maakte een afwerend gebaar. “Oh nee, meneer Jonkman, niks daarvan. Jij gaat nú douchen en ik ga me aankleden om ons bezoek te ontvangen. Over een uurtje staan Angelique en Henri beneden. En die gaan we niet laten wachten omdat jij zonodig nog even moest rollebollen met je aanstaande vrouw.” Ik keek teleurgesteld. “Verdorie. En waarom komt die aanstaande vrouw dan zo verleidelijk de woonkamer binnen? Zoveel charme kan ik toch niet negeren?”
Ik liep naar haar toe en omhelsde haar. Even stonden we te zoenen en toen zei Joline droogjes: “Schiet nou maar op naar douche; zo meteen sta je wéér in m’n haren te janken.” Ze duwde me van zich af en lachte me uit. “Húp, douchen jij. En trek iets fatsoenlijks aan. Geen trainingspak.” Ik gromde. “Ik zal zo meteen een sexy setje van jou aantrekken, goed?” Een knipoog en de opmerking: “Bluf!” waren de reacties. Onder de douche keek ik op m’n horloge: kwart over twaalf. Tijd genoeg. Boxer aan, after shave op en ik liep de slaapkamer in. Joline zat nog op bed, keek me aan en zei: “Volgens mij moeten we over een kwartiertje wéér douchen… Wát een lekker stuk komt daar binnen gewandeld!” Haar ogen lachten.
“O nee mevrouw. Over veertig minuten hebben we bezoek. En die gaan we niet laten wachten omdat mevrouw mijn aanstaande echtgenote zich nog even aan mij moet vergrijpen. Als je zó op springen staat: pak je vriendje op batterijen maar.” Ze gniffelde.

“Kom hier, Kees.” Ze trok me op bed en we lagen een paar minuten lekker te zoenen. Toen zuchtte ze. “Hoezeer het mij ook spijt, ridder: deze engel moet even haar haren vlechten en zich verder aankleden. En jij hebt ook alleen nog maar je onderbroek aan. Dus.. In de benen.” We kleedden ons aan en daarna zette ik de koffiemachine alvast op ‘aan’, zodat we meteen verse koffie hadden bij het bezoek. En klokslag één uur werd er gebeld: Angelique en Henri stonden beneden. “Deur gaat open, kom maar boven!” Even later zaten we in de woonkamer achter een kop koffie.

Angelique vroeg naar onze vakantie-ervaringen en afwisselend vertelde Joline iets of ik. Na een paar minuten vroeg Joline echter: “Maar jullie zijn hier niet alleen gekomen om onze vakantieverhalen te horen, dame en heer. Vertel!”
Henri keek me aan. “Kees, ik wil je advies.” Hij zweeg even en ging toen verder. “Damen heeft mij een functie aangeboden als ontwerper. In het team van Allard. Wat moet ik doen?” Ik was even stil. “Oeps… Daarmee overval je me nogal vriend. De eerste vraag is: hoe denk je er zelf over?” Hij schudde zijn hoofd. “Dat wéét ik dus nog niet! Ik heb het bij DT vreselijk naar mijn zin, en dat komt niet alleen door Angelique, maar ook door jou. De Piraten zijn echt een team geworden, de laatste paar maanden. En daar voel ik me enorm thuis. Aan de andere kant van de snelweg moet ik in feite opnieuw beginnen. Ja, het salaris is bijna 40% hoger, en er zijn meer promotiemogelijkheden, maar…”
Joline maakte zijn zin zachtjes af: “Je ziet er vreselijk tegen op om wéér jezelf te moeten bewijzen in een vreemde omgeving met nieuwe collega’s… Correct?” Hij keek haar aan. “Waarom leg jij exact de vinger op de zere plek, Joline?” Ze keek serieus. “Omdat jij best wel op Kees lijkt, alleen wat introverter bent. Als Kees in een gezelschap zit waar hij niet op z’n gemak is, is hij de personificatie van ‘De Denker’ van Rodin. Stil, peinzend, nogal grijs. Dat geldt voor jou ook. Je komt pas los op het moment dat je op je gemak bent. En dat duurt denk ik best wel lang bij jou.” Angelique keek Henri aan. “Volgens mij heb je dit verhaaltje gisteren ook gehoord, Henri… Van mijn moeder.” Joline glimlachte. “Een wijze vrouw…”
Henri keek me aan. “Kees, help!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Jullie, Angelique en jij, zullen zelf een beslissing moeten nemen. Stel een lijstje op met prio’s: wat vind je belangrijk? Wat zijn de voor- en de nadelen van DT en Damen. Wat zegt jullie gevoel? En neem aan de hand daarvan een beslissing. Ik zou er gigantisch van balen als je vertrok, dat mag je best weten. Maar aan de nadere kant: bij DT zijn momenteel weinig mogelijkheden om door te stromen. De plaatsvervanger van het nieuwe team is deze week aangenomen, heb ik gelezen. Daar had jij kunnen zitten, makker. Maar jullie waren allemaal zo stront eigenwijs om bij de Piraten te willen blijven…”
Henri schudde zijn hoofd. “Kees, dat geld boeit me niet. Ik wil met plezier werken, dáár gaat het mij om.” “Nou, Henri, dan heb je meteen je antwoord…” vulde Angelique aan. Hij keek haar aan. “Je hebt gelijk, An.” Hij draaide zich naar ons om. “Sorry dat we jullie gestoord hebben in jullie vakantie. Kees, ik blijf. Punt.” Ik keek hem scherp aan. “Vriend, dat is een groot compliment. Dank je wel. Maar: maak tóch, samen met An, dat lijstje. Neem je beslissing objectief en niet omdat je Kees zo’n aardige vent vindt. Allard is ook een prima kerel en in zijn team zitten fijne collega’s. En het werk bij Damen is minstens net zo uitdagend als bij DT…”
Angelique hakte de knoop door. “Kees, wij gaan dat lijstje maken. Objectief. Maar ik denk dat de beslissing in het voordeel van DT uit gaat vallen. Voor het geld hoeven we het inderdaad niet te doen, maar de werksfeer vinden wij allebei héél belangrijk. We hebben allebei ervaren hoe het is om binnen een verrot team te moeten werken: Henri bij een vorige werkgever, ik bij Zoomers. En nu gaan we er weer vandoor; dan kunnen jullie weer naar bed.” Ze gniffelde.

“Niks ervan, jongedame. Zitten en nog een bak koffie.” Joline greep in. “Ik wil wel eens horen hoe Marion het heeft gedaan de afgelopen twee weken.” “Nou… ze heeft in ieder geval geen jas meer bij me naar binnen geflikkerd.” “Hmmm… Da’s in ieder geval één positief punt”, bromde Joline. “En verder hebben Fred en Gonnie haar aardig bezig gehouden. Ze heeft deze week in ieder geval twee avonden overgewerkt. Maar mu even serieus: ze doet nu prima mee. Helpt waar ze helpen kan en ook zij blijkt gevoel voor humor te hebben.” Joline knikte. “Da’s goed om te horen.” Angelique vervolgde: “En ze heeft enorm ontzag voor jullie twee, maar dat heb je niet van mij!”
Ik grinnikte. “En hoe is het met haar conditie?” “Ze loopt drie keer in de week had in de middagpauze. Samen met Fred en André, en soms wat anderen. Zelfs Theo is een keer meegeweest.” “Zóóó… The boss himself. Dat klinkt goed!” Henri grinnikte. “Daarna moesten we hem een beetje bij elkaar vegen, want hij had al een tijd niks aan sport gedaan.” Joline snoof. “Ook hij heeft af en toe een lesje nederigheid nodig.” Ze keek Angelique aan. “En jij, vriendin van me? Hoe bevalt het werk als juridisch medewerker?”
Ze lachte. “Stelt nog niet zoveel voor hoor. Af en toe zit ik een middag bij Theo om contracten door te ploegen. En dan word ik in de watten gelegd met directiekoffie, omdat Theo ‘een schurfthekel aan dat juridische gezeik heeft’. Hij is blij met mij en ik ben blij dat ik iets terug kan doen voor hem. Want: hij heeft al mijn boeken betaald die ik nog moest kopen!” Joline lachte. “Mooi. Dan heeft hij in ieder geval naar me geluisterd.” “Mijn moeder sprong een gat in de lucht toen ze het hoorde. En het scheelt haar ’s avonds werk: ze hoeft geen kantoren meer schoon te maken. Theo’s bijdrage en mijn salaris zorgen ervoor dat wij nu ook door de week warm kunnen douchen…” “Mooi schat. Dat heeft zij en dat heb jij verdiend. Ik heb er zin in om maandag weer in Gorinchem te zijn!”
Ik kuchte zachtjes. “Ehhh, dame: maandag liggen wij te badderen in Dordrecht, weet je nog?” Joline’s gezicht betrok. “Oh ja… Die helikoptertraining. Shit.” Angelique lachte. “Zie je er tegenop?” Joline knikte. “Best wel. Het zwemmen zit ik niet mee, maar die helikopter die ondersteboven gaat… Lijkt me doodeng!” Henri antwoordde. “Valt best mee, Joline. Ik heb ‘m vorig jaar ook gedaan en ik ben echt niet zo’n goeie zwemmer. Maar als je tijdens de theorie oplet en kalm blijft is er niks aan de hand. Don’t worry.” Joline wees naar mij. “Deze meneer heeft me gisteren een behoorlijke partij zitten opjutten, vandaar.” “Foei Kees, dat had ik niet achter jou gezocht…” Angelique keek me verontwaardigd aan.
Ik grijnsde gemeen en wees naar Joline. “Ook zij heeft af en toe een lesje nederigheid nodig. En ik ben gecertificeerd nederigheidslesjes-docent….Vraag maar aan Marion.” Naast me klonk gegrom. “Wij moeten zo meteen, als die twee weg zijn, even een hartig woordje praten, meneer Jonkman.” Henri stond op. “Kom moppie, wegwezen, voordat die twee elkaar met hun bestek gaan bewerken. Kees, Joline, dank voor de gastvrijheid en jullie goede raad; we zien elkaar maandag om acht uur in Dordrecht!” “Goed weekend jongens. Geniet ervan!” Even later reden ze weg in Henri’s auto.

We draaiden ons om en liepen naar binnen. “Ik realiseerde me tijdens de vakantieverhalen dat ik nog iets moet doen, Joline. Een kaart schrijven aan die zoon van die campinghouder bij Arras in Frankrijk. Je weet wel, die veteraan met die prothese op de grasmaaier.” Ze knikte instemmend. “Ja, dat zijn we vergeten. Nú doen, dan kan die vanavond op de post.” Joline zocht het adres van de camping op, en ik scheef een kaart waarin ik schreef wie ik was, zijn vader bedankte voor de gratis overnachting en hem iets vertelde over mijn tijd in Bosnië. Google translate moest soms helpen, want mijn Franse taalbeheersing was wat roestig geworden. Spreken ging wel, maar schrijven was toch andere koek. Maar na een half uur was de kaart klaar: een mooie foto van de ondergaande zon boven de Oirschotse Heide. Joline had de enveloppe al geschreven, zette ook haar handtekening onder mijn verhaal en de enveloppe ging dicht.
“Zo, die kan zo meteen in de brievenbus.” Joline keek me aan. “We zijn nóg iets vergeten, Kees. Gisteren. Ik had je beloofd om je mee te nemen naar mijn ‘meditatie-hoekje’ in de tuin bij Pa en Ma. Hebben we niet gedaan. Volgende keer niet vergeten. Ik ben benieuwd of er nog iets van over is…” Ze keek nadenkend. “Jouw Pa en Ma kennende: ja, die hebben dat keurig in stand gehouden, lief. Waarschijnlijk ook in de tijd dat je in Ter Aar zat.” Ze knikte langzaam. “Dat zou me niets verwonderen.”
Zo zaten we nog even te kletsen, tot Joline zei: “Kom, we gaan foto’s uitzoeken en een foto-abum maken van deze vakantie! Dat moet, want we hebben heel veel mooie foto’s gemaakt…” Ik knikte. “Zeker weten! Van jou en andere wonderen der natuur.” Ik kreeg een por, maar even later zaten we naast elkaar foto’s op de computer uit te zoeken. Tot kwart voor vier. “Kom ridder, pak je spullen, we gaan richting Amersfoort. Je gaat je zussen redden van roofridders.” Ik gniffelde. “Het zal wel meevallen…”

We pakten onze weekendtassen, sloten het huis af en liepen naar beneden. Ik liep eerst nog even naar de brievenbus, om de brief richting Frankrijk te posten en toen stapten we in. Rond een uur of vijf reden we Amersfoort binnen. Pa en Ma stonden al te wachten. “Zo kinderen… zijn jullie er klaar voor?”Joline lachte ondeugend. “Kees heeft vannacht niet zo best geslapen. Was bijzonder zenuwachtig omdat hij met zo’n knappe dame uit mocht.” “Volgens mij is hij dat ondertussen wel gewend, Joline…”, zei Pa droogjes.
“Zo dame, dat compliment heb je alvast in de pocket. Mijn Pa is nooit zo scheutig met complimentjes.” Joline keek van Pa naar mij. “Dan begrijp ik van wie jij dat hebt.” Melissa kwam erbij. “Aha… Dáár is mijn date!” Ze keek afkeurend naar mijn spijkerbroek en trui. “In zo’n geval verwacht ik op z’n minst dat mijn date netjes is uitgedost in driedelig pak met stropdas. En hij een rode roos bij zich heeft.” “Nou zus, jij trekt zo ook geen volle zalen hoor…” Ze had een nogal versleten trainingspak aan.
Ma maakte een einde aan de discussie. “We gaan zo eerst rustig eten. Daarna mogen jullie je opdirken. Dit om te voorkomen dat er een gehaktbal landt op een mooie jurk of nette broek.” Joline giebelde. “Hou op z’n minst één gehaktbal achter, Chantal. Als ik een aanval van ernstige jaloersheid krijg, kan ik daar ten minste mee gooien. Op een mooie jurk of een nette broek…” Ik keek haar aan. “Hé dame, volgens mij had jij toestemming gegeven voor dit hele circus. Nu niet terugkrabbelen hé?” Ze keek me nadenkend aan. “Ja, da’s waar ook…Stom van me. Weet je wat? Ik laat een en ander afhangen van de outfit van Mel. Als die er naar mijn smaak té mooi uitziet, ga ik over op de gehaktballen, oké?”
Melissa grijnsde vals. “Jij gaat niet mijn date verzieken, mevrouw Boogers. Anders ga ik over op rugby-tactieken. En je weet hoe pijnlijk die zijn…” Gniffelend schoven we aan tafel en gingen eten. Er waren aan het einde van de maaltijd geen gehaktballen over. Na de afwas dronken we nog een kop koffie, gezellig kletsend. Melissa en ik stemden onze verhalen even op elkaar af. Ik had voldoende kennis van de machinekamer van een containerschip om voor het doorsnee publiek de machinist te spelen. Daarna ging Mel naar boven om te douchen en zich om te kleden.
Joline en ik trokken ons even terug op mijn ouwe kamertje. “Kees…?” Ze omhelsde me en keek me ernstig aan. “Geen gekke dingen doen hé?” Ik gniffelde. “Ik mag mijn nieuwe vriendinnetje toch wel zoenen hé?” Ze schudde haar hoofd. “Dat bedoel ik niet, gek. Ik bedoel dat je zo’n snotneus niet bij kop en kont pakt en van driehoog het raam uitkiepert.” Ik keek haar aan. “Lieverd, ik ben sinds mijn propodeuse wat ouder en wijzer geworden. Ik zal mijn handen thuis houden. Tenzij dat iemand mijn zusje daadwerkelijk aanrandt. Dan heeft die persoon een probleem.” Ze trok me even tegen zich aan. “Ik wil niet dat ik je op moet halen uit een politiebureau.” Ik kuste haar kort. “Beloofd.” Ze knikte. “Goed zo. Dan mag je je gaan douchen en omkleden.”

Ik luisterde; Melissa stond nog onder de douche. “Hé schoonheid, zit je me nu aan te moedigen om bij m’n zus onder de douche te kruipen? Mel is nog druk bezig in de badkamer en zal het niet zo op prijs stellen als ik daar in m’n naakte niks binnen kom marcheren, hoor.” Ze schoot in de lach. “Oké. Dan ploffen wij hier nog even op jouw bedje en gaan we de tijd goed besteden…” Ze duwde me op bed en kroop ernaast. “Dus hier heb jij al die jaren liggen dromen van een freule die op je pad kwam en die je kon verwennen?” Haar stem was zacht en veelbelovend en haar handen ook. Ik knikte. “Ja, en ook die droom is uitgekomen. Gelukkig in Veldhoven, want dit bedje is best wel smal voor ons tweeën. Eén nachtje zal nog wel gaan, maar ik zou hier toch niet elke nacht op willen slapen met jou naast me.”
“Hmmm…. Het ligt wel lekker knus, zo dicht tegen elkaar… Als jullie vanavond terug zijn, wil ik hier lekker dicht tegen mijn prins aan in slaap vallen. Nadat we uitgebreid de liefde hebben gevierd met elkaar, meneer Jonkman!” Ze keek me aan. “Ik wil zeker weten…” Ze zweeg en sloeg haar ogen neer. “Wát wil jij zeker weten, Joline?” Ik dwong haar me aan te kijken. “Ik wilde zeggen dat ik zeker wilde weten dat jij en Mel niet...” Ik keek haar doordringend aan. “Lieverd, ik hou van joú. Op die manier. Ja, mijn zussen zijn prachtige vrouwen en ik hou van ze. Maar het zijn mijn zussen. Partners van twee hele goede vrienden van me. Ik zal Melissa's hand vasthouden, haar omarmen, passioneel kussen op momenten dat het protocol dat eist, maar that’s it. Geloof je me?” Ze keek me aan. “Wat ben ik toch ook een jaloerse trut… In Duitsland, en nu wéér. Sorry.” Ze kuste me en toen ze me losliet zei ik: “Ik verheug me op ons samenzijn in dit bedje, schoonheid. Nadat ik mijn date-voor-één-avond bij haar ouderlijk huis heb afgeleverd.” Joline keek me aan. “En ‘samenzijn’ zullen we, Kees. Gewoon, omdat we van elkaar houden.” Ik trok haar tegen me aan en voelde haar warme lichaam zich schikken naar het mijne.

We lagen zachtjes te zoenen en te strelen, tot een bonk op de deur en Melissa’s stem ons deed schrikken. “Kees, jouw beurt!” “Dank je Mel! Ik zal ‘m dan maar loslaten!” Joline’s stem klonk vrolijk. Ik stond op en trok haar van het bed. “Mag ik me voor uw ogen uitkleden, mevrouw?” Joline knikte. “Doe maar. Dan weet ik wat ik vanavond in bed kan verwachten.” Toen ik in m’n boxer stond hoorde ik een goedkeurend “Hmm…” uit haar mond. “Dat ga ik vanavond eens aan een goed onderzoek onderwerpen, denk ik…” Toen gaf ze me een tik op mijn billen. “Húp! Douchen jij.”
Lachend liep ik naar de badkamer. Joline was ten minste over haar sippe bui heen. Haren wassen, douchen, daarna nog maar een keertje scheren… Een kwartier later kwam ik opgefrist terug en trok mijn pak aan. Joline had zich ook omgekleed: haar blauw-oranje combinatie. “Je moet toch wat hebben om aan te denken als je met Mel staat te klefbekken, Kees…” Daarbij zette ze een voet op een stoel en trok ze haar rok wat op; twee prachtige benen werden zichtbaar. Ik kon het laten: mijn handen gleden over haar lange benen richting haar dijen. Halverwege haar bovenbenen stopte ze me. "Deze rok moet schoon blijven, liefste..." Ze glimlachte en hielp nog even met m’n stropdas, we gaven elkaar een langdurige knuffel en om half acht liepen we naar beneden.
Melissa zat alleen in de kamer. Een prachtige blauwe jurk aan, afgezet met goudkleurige randen. Haar gezicht mooi opgemaakt; haar groene ogen geaccentueerd door haar make-up en haar rode haar mooi geborsteld; het glansde in het lamplicht. Lange benen, net als Joline, mooie lakschoenen aan met een hakje. "Je ziet er fantastisch uit, zus." Joline knikte. "Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn." Joline pakte mijn hand en legde die demonstratief in Mel’s hand. “Mag ik je hierbij je vriendje-en-bodyguard-voor-één-avond overhandigen? Wees zuinig op ‘m, want ik wil ‘m vannacht nog even voor mijn eigen gerief gebruiken…”
Ze giebelde en Melissa ook. “Dank je wel, Joline. Je bent een schat.” Beide meiden omhelsden elkaar. “Ik zal goed op ‘m passen. En Claar en Ton zijn er ook nog…” Pa en Ma kwamen binnen. “Mag ik jullie voorstellen? M’n vriendje-voor-één-avond… Kees heet hij.” Ze lachten. “Mooi stel. Kom, we maken een paar foto’s. Speciaal voor Rob.” Mel en ik gingen naast elkaar staan, de armen om elkaar heen. Pa’s fototoestel klikte een paar keer. Bij de laatste foto’s kwam Joline’s hoofd lachend tussen ons in. “Die foto’s sturen we pas op als jullie terug zijn. Anders wordt onze machinist teveel afgeleid tussen al zijn zuigerveren, een draaiende schroefas en diesel-injectoren.”

Ma inspecteerde ons, veegde een pluisje van mijn pak en een lange, blonde haar van Joline. “Hé, die past niet bij Melissa… Daar krijg je vragen over, jochie.” Joline keek teleurgesteld. “Ma, verdorie, die had ik expres op z’n pak gelegd…”
Melissa grinnikte en keek op haar horloge. “Kom, Kees, we moeten langzamerhand gaan. Neem afscheid van je schatje. Ik zal niet kijken.” “Hadden we boven al gedaan, Mel.” Joline omarmde me en keek me aan. “Kalm aan Kees. Laat je niet opjutten.” Ik knikte. “Beloofd. Tot straks, schat.” Ze keek me nog één keer indringend aan. Ik zag een zweem van een glimlach om haar mond. Toen zoende ze me, haar tong kort over mijn lippen. En liet me los. “Zorg goed voor je zussen.” “Aye-aye, madam.” Pa keek me aan. “Doe rustig aan, Kees.” “Ik ben niet meer zo’n heethoofd als zeven jaar geleden, Pa. Met een blik of een paar woorden kun je ook een boel bereiken.” Ik nam Melissa bij de arm. “Kom liefje, anders staan we hier over een uur nog wijze raadgevingen in ontvangst te nemen.” Ze keek me aan. “Ja schat. Zeker schat. Natuurlijk schat.” Het laatste wat ik hoorde toen ik de deur dichttrok was een proestlach van Joline.

Eenmaal op de A1 keek ik Melissa aan. “Zo, Mel… Wat verwachten jullie van vanavond?” Ze keek peinzend voor zich uit. “Er zijn vier mannetjes die we in de gaten moeten houden, Kees. Ik zal ze straks wel aanduiden. Twee maal type ‘Kijk mij eens een mooi lichaam hebben.’ Kleerkastjes. Staan volgens mij bol van de anabole steroïden en proteïneshakes. Denken dat elke vrouw meteen aan hun voeten ligt. Zijn makkelijk te herkennen. De andere twee zijn onopvallender. Sluw en gemeen. Eén van die twee zat eerst aan mij en op dezelfde avond probeerde hij het bij Claar. Van mij kreeg hij een trap en een waarschuwing, van Claar een klap in z’n gezicht.” Ik knikte. “Claar vertelde me zoiets, in Duitsland, tijdens de afwas.” Ze humde. “En die twee halen hun gespierde vriendjes erbij als er iets is wat hen niet bevalt. Vormen samen een kwartet. Er zijn een aantal vrouwelijke medestudenten door hen lastig gevallen, maar niemand durft iets te ondernemen."Ze keek me even kort aan. "Maar Kees: ook genieten hé? Dit is ook een feestje.”
Ik gromde. “Ja, dat ook. Maar Ton en ik zijn hier niet voor Jan Doedel.” Melissa legde even haar hand op mijn arm. “Je bent een fijne vent.” Ik keek haar kort aan. “Mel, ik hou van jullie. En, zoals Ton eens tegen mij zei: ‘Degene die aan mijn zus komt, heeft z’n doodvonnis getekend.’ Daar sta ik 100% achter.” Ik grinnikte. “En dat zal onverkort ook gelden als je ‘zus’ vervangt door ‘Claar”. Misschien nog wel iets meer.” Al kletsend reden we Wageningen binnen en Melissa wees me de weg. Met de auto geparkeerd wachtten we op Ton en Claar. Die belden op dat ze onderweg waren en inderdaad parkeerden ze een paar minuten later naast ons. We stapten uit en begroetten elkaar. Ton had een grijs pak aan en net als ik zijn Veteranenspeld op. Clara een mooie rode, lange jurk. De zussen stonden even naast elkaar. "Verdorie Kees... Jouw ouders hebben de mooiste genen voor je zussen opgespaard." Ton grijnde naar me. "Ik ken iemand die daar héél anders over denkt, Ton. Melissa kwam tussenbeide. "Je kent er twee, Kees." En ze draaide zich om naar Ton: "Geen rotopmerkingen over mijn vriendje, aanstaande zwager. Anders maak je kennis met rugby." Clara stak haar arm door die van Ton. “Kom, knappe kerels. Naar binnen. Feestvieren.”

Ton en Claar liepen voorop, Mel en ik ook arm in arm er achter. Vlak bij de ingang werden we echter ingesloten door een viertal jongens: twee nogal brede types en twee wat kleinere. “Heren… Jullie zijn geen lid van de vereniging. Jullie kunnen vertrekken. Wij nemen de dames wel onder onze hoede.” Het was een van de bredere types die het woord nam. Claar en Mel verstrakten en Clara zei: “Wat is dit voor onzin, Floris?” Hij keek haar aan. “Precies wat ik zeg. Jullie mogen naar binnen, deze twee lui niet. We kennen ze niet en ik wil geen herrie op dit feest.” Ik zei: “Mag ik even weten met wie ik het genoegen heb?” Mel antwoordde op bitse toon: “Die twee kleintjes zijn Erik en Hans, die anderen zijn Floris en Karel. 2e jaars. Komen dus maar net kijken.” Ze deed een stap naar voren en zei zachtjes, maar vlijmscherp: “Jullie kunnen maar beter héél snel zeggen dat dit een grapje is, anders hebben jullie alle vier een probleem, heren.”
Floris en Karel stonden recht tegenover Ton en mij, duidelijk klaar om ons tegen te houden. De andere twee pakten de handen van Clara en Melissa. "Kom dames. Wij nemen jullie wel mee naar binnen." Ze probeerden de tweeling mee te trekken. Dat hadden ze beter niet kunnen doen. Een seconde later klonk er tweestemmig gevloek, toen er twee naaldhakken keihard op hun schoenen terechtkwamen De dames haalden ook nog uit met hun nagels. De opponenten van ons keken heel even opzij en vielen toen aan: Floris dook op mij af.
Ik stapte opzij, stak m’n voet uit en in het voorbijgaan gaf ik een harde klap op zijn hoofd. Hij ging hard op de tegels. Meteen zat ik bovenop hem en draaide zijn arm hard om. “Geen geintjes vriend, anders hoor je ‘krak’. Je weet niet met wie je maken hebt.” Hij vloekte en probeerde los te komen. Ik trok zijn arm nog verder omhoog. Daarna piepte hij alleen nog maar, terwijl er bloed uit z’n neus over de stenen droop. Wat Ton had gedaan met de ander wist ik niet, maar ook die lag met zijn gezicht op de tegels en zei weinig meer. Mel en Claar hielden de andere twee in bedwang; die zaten op de grond hun schoenen en sokken uit te trekken, de dames vlak voor hen, furieus en klaar om wéér toe te slaan. Er was bloed op hun sokken te zien en beiden hadden diepe, bloedende nagelsporen in hun gezicht.

“Zo, volgens mij wordt het tijd om de politie eens te bellen, denk je ook niet?” Ton keek me aan. Gelukkig waren er een aantal getuigen, waaronder een bestuurslid van de studentenvereniging. Die maakte uitgebreid zijn excuses. “Sorry voor dit incident. Ik heb alles gezien en ben bereid een verklaring af te leggen!” “Mooi”, zei Ton. “Heb je een paar stukken stevig touw? Dan binden we deze klootzakken even vast. Hebben we er geen last van. En bel 112 maar.” Tien minuten daarna zaten de vier heren op de stoep, vastgemaakt aan een stalen hek. Erik en Hans beiden een schoen uit en vloekend om beurten hun bloedende voet en hun gezicht vasthoudend, Floris zat z’n pak rood te schilderen met bloed wat uit zijn neus druppelde en Karel was nog bezig om zich te realiseren wie en waar hij was. Even later arriveerde een politiebusje met twee agenten en waren we een half uur bezig om verklaringen te geven. Ook getuigen werden gehoord. Het eindigde ermee dat het viertal in een arrestantenbusje werd geladen en werd afgevoerd.

De voorzitter van de vereniging, die erbij was gehaald en een paar andere getuigen werden bedankt en we mochten vertrekken. Ton en ik keken elkaar aan. “Wat doen we? Gaan we nog naar binnen of?” Ton keek twijfelend. “Ik weet niet of ik nog zin heb in een feestje, Kees…” Ik knikte. “Idem hier. Om nou hier binnen lekker…” Clara haakte haar arm door die van Ton. “Natuurlijk gaan we naar binnen, luitenant. Ik kwam hier om feest te vieren en dat ga ik doen ook. Samen met mijn zus en mijn broer.” Ik keek Mel aan. “En hoe denk jij er over, zussie?” Ze keek me ondeugend aan. Tja, onze dekmantel is gevallen hé? Ik ben weer gewoon ‘je zussie’.” Ze lachte lief.
“Kees, dat stelletje minkukels ontneemt mij geen feest! Kom heren, naar binnen. We zullen de meute hier eens laten zien dat er met de zussen Jonkman niet spotten valt!” Daarna sloeg ze haar armen om me heen. “Maar eerst… Dank je wel broer, dat je ons wéér eens uit de shit hebt gehaald…” Een zoen op m’n wang volgde en even later ook een van Claar. Ook Ton werd op dezelfde wijze ‘behandeld’ en we liepen de zaal in. Daar was het nogal tam. Wallpapermusic en er werd niet gedanst. Mensen stonden in groepjes met elkaar te kletsen. Door degenen die ons binnen zagen komen werd hier en daar een duim opgestoken. We wilden juist een drankje nemen toen de voorzitter van de vereniging op het podium klom en een microfoon pakte.

“Dames en heren, mag ik even uw aandacht? Sommigen van jullie zijn buiten getuige geweest van een nogal onaangenaam incident. Twee van onze leden, de dames Jonkman en hun introducé’s, werden bedreigd door vier van, helaas, onze leden. Degenen die het deden zijn, as we spreak, onderweg naar het politiebureau. Nogal… ahum… toegetakeld. Eigen schuld. Ze zijn vanaf heden ook geroyeerd als lid van onze vereniging; dit soort lui willen we niet. Wij zijn een studentenvereniging met als doel om naast de studie een ontspannen huis te bieden aan de studenten en hun gasten. De vier heren die nu richting bureau zijn, begrepen dat blijkbaar niet. Maar: we zijn hier bij elkaar voor ons jaarfeest. Het incident is op een goeie manier tot een einde gekomen; reden te meer om feest te vieren! Ik wens jullie een hele fijne avond toe!”

Applaus volgde en de muziek ging over op een of ander blijkbaar populair house-nummer. De dansvloer stroomde vol en het licht veranderde. Gelukkig was het geluid bij de bar iets minder hard. Mel en Claar bestelden een witte wijn, Ton en ik cola. De voorzitter kwam naar ons toe. “Mijn excuses voor dit incident. Had niet mogen gebeuren. Vanaf nu zijn jullie drankjes gratis.” Hij keek even geërgerd. “Willen jullie even meegaan naar de bestuurskamer? Daar kunnen we ten minste gewoon praten…” Ton grinnikte. “Graag. Mijn oren hebben al genoeg te lijden.”
Even later zaten we in een afgesloten ruimte met een stuk minder herrie. De drankjes werden gebracht. “Ik zal me eerst even voorstellen: Walter van Amerongen. Studiegenoot van Clara en Melissa en voorzitter van deze vereniging. Ton stak zijn hand uit. “Ton Boogers. Partner van Clara.” Ik volgde. “Kees Jonkman, broer van deze twee dames. De partner van Melissa zit momenteel op zee dus mocht ik mee.” Walter keek naar Melissa. “Jij hebt een partner? Verdorie… wéér te laat.” Mel gniffelde. “Walter, je bent een aardige knul, maar niet helemaal mijn type.Mijn partner heet Rob Boogers. Een broer van Ton. En hun zus is de partner van Kees.” Hij keek even moeilijk. “Dus…” Clara zuchtte. “We zullen het makkelijk voor je maken Walter: twee zussen, wij dus, hebben één broer, die dáár zit. Onze broer kreeg een relatie met een hele leuke dame. De dame in kwestie heeft twee leuke broers. Deze broers zijn nu de partners van de twee zussen. De knapste zit dáár en heet Ton. De iets minder knappe zit op zee, heet Rob en is verslingerd aan Melissa. Is het zo duidelijk?” Hij knikte. “Jaja… Wel heren: als jullie ooit nog eens werkeloos worden, kun je hier aan de slag als portier.” Ton grijnsde. “Dank voor het aanbod. Maar ik prefereer toch echt mijn eigen werkomgeving." "En voor mij geldt hetzelfde”, vulde ik aan. Hij wees op onze veteranenspelden. "Maar... Die 'V' betekent toch dat jullie iets in beveiliging doen?" Ton grinnikte. "Nee. Dat is de veteranenspeld. Kees is Bosnië- en Afghanistan-veteraan; ik ben Afghanistan-veteraan. Kees is de dienst uit en doet iets moeilijks op een ingenieursbureau; ik ben pelotonscommandant bij de Infanterie."

Hij keek van de een naar de ander. “Oké... Hoe dan ook: dank jullie wel voor dit ingrijpen. Er waren al geruchten over dit viertal, maar nog te weinig tastbaars. Nu duidelijk wél. De drank is voor jullie vanavond gratis. Ik zal het doorgeven aan de bar.” Melissa giebelde. “Walter, je bent té aardig.” Hij grinnikte. “We zien elkaar maandag wel weer, dames. In collegezaal 12B. Ik hoop dat mijn kater dan is uitgewerkt.” Hij stond op. “Ik heb een feest te leiden. Dus, als jullie me willen excuseren?” We liepen de zaal weer in; de househerrie was gelukkig afgelopen en een rocknummer werd gedraaid. Mel en Claar trokken ons mee naar een hoek van de zaal met een aantal zitjes. “Hier is het lawaai ten minste draaglijk en kun je enigszins gewoon praten…”

Melissa keek me met een bepaalde blik aan. “Wat heb jij op je lever, Mel? Je zit op iets te broeden, ik zie het!” Ze lachte. “Ik kreeg een opdracht van Joline mee. Om je de dansvloer op te trekken. Bij de eerste de beste geschikte dans ben je de klos, broer!” Ik schudde mijn hoofd. “Oh nee, zus. Ik heb gezien wat jouw naaldhakken kunnen uitrichten. Daar ga ik mijn nette schoenen niet aan blootstellen.” “Niet miepen, Kees”, kwam Clara tussenbeide. “Jij gaat vanavond dansen. Met allebei je zussen.” Ik keek naar Ton. “Hélp!” Hij schudde zijn hoofd. “Echt niet, makker. Anders krijg ik op m’n lazer van deze twee draken én van Joline. Ik kijk wel uit. Grote jongen zijn en doorbijten.”
Een kwartier later stond Melissa op en pakte mijn hand. “Kom Kees. Cha-cha-cha. Lekker makkelijk. Ik leid wel, je hoeft alleen maar te volgen.” Ze trok me de dansvloer op. Claar en Ton volgden. Gelukkig was het redelijk vol, dus vielen we niet zo op. Na een paar stuntelige minuten kreeg ik de smaak een beetje te pakken en maakte minder fouten. “Het is net exercitie… Even goed opletten en je weet het.” Mel trok een gezicht. “Da’s de eerste keer dat ik dit hoor. Houden militairen elkaar ook zo vast dan?” Ik grinnikte. “Nee, dat niet. Maar ’t is ook een soort drill.” Even later was het nummer afgelopen en gingen we weer richting zitplaatsen. Mel trok me naar de bar. “Nog even wat drankjes meenemen…” We bestelden twee droge witte wijn en twee cola en ze kon ze zo meenemen, met een knipoog van de barman.

We liepen langs de dansvloer richting ‘ons’ zitje en kwamen bij Ton en Clara. Claar vroeg: “En? Hoe deed onze grote broer het?” Melissa zei droog: “Je mag het straks zelf uitproberen. Voor een beginner niet slecht. Joline kan tevreden zijn. We ruilen straks wel even. Dan hou ik die luitenant van jou wel even bezig en mag jij je broer lesgeven.” Ton protesteerde. “Hé aanstaande tweelingschoonzus, dan gaat onze reputatie helemaal naar de bliksem. Claar en ik horen bij elkaar...”
Clara giechelde. “Dan gaan Mel en ik toch even naar het damestoilet en wisselen we even van jurk? Geen hond die het merkt… Hebben we vaker gedaan…” Ton keek me wanhopig aan. “Kees…hélp!” Ik lachte hem uit. “Echt niet, makker. Jij mij net niet helpen, ik jou nu ook niet. Succes!” Even later werden wij weer de dansvloer opgetrokken: Ton door Mel en ik door Claar. Geen stijldans, maar gewoon met je heupen schudden en los gaan op rockmuziek. Clara riep: “Gewoon doen wat je leuk vindt!” Ze stond tegenover me dansen, pakte mijn handen vast en samen stonden we een beetje te swingen. Gelukkig was het licht gedimd, zodat ik me niet zo opgelaten voelde. Dit was niet mijn ding: iedereen stond een beetje ongecoördineerd te hupsen. Ik dus ook en ik had het gevoel dat iedereen op me lette. Het rocknummer was teneinde en de muziek ging over in een slow nummer. Clara pakte mijn ene hand, legde die op haar schouder en de andere op haar rug. Ze trok me naar zich toe. “Bij mij komen, broer.” Ze keek ondeugend. “Volg mijn heupen.” Ze danste dicht tegen me aan. “En Ton dan?” Ze wees schuin achter me. Ton en Mel stonden ook close te dansen; Mel met haar hoofd op Ton’s schouder. “Er wordt goed voor mijn vriendje gezorgd, hoor…Laat dat maar aan zuster Melissa over.”
Ze legde haar hoofd op mijn schouder. “Dank je wel, Kees…” hoorde ik in mijn oor en een zoen volgde.
“Graag gedaan, zus.”

Ook het volgende nummer bleek ‘slow’ te zijn. Melissa tikte Claar op haar schouder. “Kom zus, je luitenant wacht op je!” Ik knipoogde naar Ton; hij grinnikte. Mel legde haar hoofd op mijn schouder en haar arm om me heen. “Zo, die twee zijn weer bij elkaar. En ik heb mijn knappe broer weer voor mezelf…” Ik kuste op haar haren. “Geniet er dan maar van… Over een maand dans je weer met een vent die naar stookolie ruikt.” Ze keek me aan. “Heeft ook zo z’n charmes, Kees. Maar die lucht van stookolie zal niet zo lang meer duren. Daarna ruikt hij naar plotter-inkt, net als jij. En daar ben ik blij om!” Even later gingen we weer zitten en dronken we wat. Na nog een paar dans-sessies en een paar gesprekjes met studiegenoten van Claar en Mel, keek Ton op zijn horloge.
“Lui, het is bijna elf uur. Ik vind het wel welletjes geweest. En jullie?” Ik knikte. “Wij moeten nog richting Amersfoort.” “En wij naar Oirschot. Dus… Gaan we?” De dames knikten. Langzaam liepen we richting uitgang. Buiten was het fris. Ik legde mijn jasje om de schouders van Melissa. "Ben jij altijd zo galant?" Ik knipoogde. "Vraag maar aan Joline. Maar meestal trek ik bij haar wat uit. Voeg ik geen kledingstukken toe." Ze keek afkeurend. "Information overload!" We namen afscheid van Ton en Claar en reden even later weg. Ik zette de verwarming van de Volvo maar wat hoger.

Eenmaal op de A30 keek Melissa me aan. “Dat hebben we toch weer mooi geflikt, Kees… Die etters opgeruimd. Die kijken wel link uit om nog een keer zo’n geintje te flikken.” Ik knikte. “Ja. En alle bewondering voor jullie twee. Om jullie hakken en nagels te gebruiken.” Ze lachte vals. “Hebben we vaker gedaan, Kees… Alleen nu was het menens. Het zou me verwonderen als beide knulletjes er geen fractuur aan over hebben gehouden. Ze droegen allebei nogal dunne schoentjes en er zat bloed aan mijn hak, zag ik later.” “Je blijft een feeks!” zei ik spottend. Ze legde haar hand op mijn arm en een tijdje was het stil. Ik keek opzij. Melissa lag met haar ogen dicht. “Hé dame, wakker blijven. Ik heb geen zin om jouw mooie benen toe te dekken met mijn jasje. Dan krijg ik straks vragen.” Ze keek me aan. “Hoezo?” Ik vertelde over de eerste autorit van Joline en mij.
“Ik kon haar prachtige benen tot aan haar slipje bewonderen. Om ons te behoeden voor een ongeval heb ik haar toen maar toegedekt, anders waren we in de berm beland.”
Melissa grinnikte en trok haar rok speels op. "Voor als je straks vragen krijgt: Kijk, een blauw slipje." Ik keek héél even en constateerde dat ze niet jokte. "Mel, wil jij écht in de berm eindigen?" Ze giechelde. “Oké. Ik zal je niet verder verleiden met mijn mooie benen.” “Fijn plan zus. Er wachten andere mooie benen op me. Thuis.” Ze keek me aan. “Ik hoop dat Joline vanavond lief voor je is, Kees…” Ik glimlachte. “We hadden al afgesproken dat we bij terugkomst de liefde gaan vieren op mijn bedje, zus. En daar zie ik naar uit, ondanks dat ik een geweldig knappe vrouw naast me heb.” Ze lachte. “Je bent lief. Als je m’n broer niet was, had ik serieuze pogingen gedaan om je nu te verleiden. Maar dat kan ik niet maken tegenover Joline en Rob.”

We wisselden een korte blik. “Nee, dat kun je zeker niet maken Melissa. Jij hebt een hele fijne vent, ik heb een hele lieve meid. En daar houden we beiden van. Dat gaan we niet op het spel zetten. Ik stel voor dat je volgende week inderdaad maar eens een ‘meidenavond’ met Joline op poten zet. Niet zozeer om laffe mixdrankjes te drinken, maar om eens heel goed en serieus met elkaar te praten. Met of zonder Claar erbij, dat moet je zelf weten… Ik ga dan wel een avondje overwerken.” “Goed plan, Kees. Spreken we morgenochtend even af.” Ze giechelde eerst en proestte het toen uit. “En dan gaan Jo en ik samen batterijen testen. Welk type het het langst volhoudt en zo…” Ik schudde mijn hoofd. “Sjongejonge… Doe je een bloedserieus voorstel, wordt er weer een geintje van gemaakt. Weet je: je mag vanavond beginnen met die batterij-test!” Ik kreeg een stomp op m’n schouder. “Wat ben jij een gemene rotzak!” Kletsend en kibbelend naderden we Amersfoort en even later reed ik de auto op de oprit.

De deur ging open en Joline werd zichtbaar. Eerst kreeg Mel een knuffel, toen ik. Met de deur achter ons dicht keek ze ons beurtelings aan. “En?” “Eerst een lekker glas wijn liefje. Ik heb de hele avond op cola geleefd. We liepen de kamer in, waar Pa en Ma ook nog zaten. Joline pakte twee glazen erbij en we gingen zitten. “Zó… Het was me het avondje weer wel zeg… Mel, aan jou de eer; ik ga even van dit wijntje genieten.” Mel vertelde het verhaal en eindigde met: “…en ik zag in de auto dat ik mijn schoen nog beter moet schoonmaken, Er zit nog steeds bloed op.” Ze trok haar ene pump uit. Boven aan de hak was inderdaad opgedroogd bloed te zien. “Da’s een beste trap die je gegeven hebt, lieve dochter…” Ze keek me aan. “Had het klootzakje ook verdiend, Pa…”
Ze lachte gemeen. “Die wordt nooit van z’n leven meer opgewonden van een vrouw op naaldhakken, dát weet ik zeker!” Ik schonk mezelf nog een half glas wijn in. Joline keek me aan. “Maar, Kees… Jij bent de dansvloer opgegaan? Hoe beviel dat?” “Nou ja, ik werd zo ongeveer gedwongen. Als ik niet mee zou gaan zou die rooie dame dáár mijn voeten ongeveer net behandelen als haar slachtoffer eerder op de avond. En toen ben ik maar gegaan. Als een lam naar de slachtbank dus…” Melissa lachte vals. “Als hij een beetje goed geleid wordt, kun je best aardig met hem dansen hoor. In feite net als met alles bij mannen: je moet ze leiden, kneden, iets voordoen… en dan volgen ze wel.”

Ik keek haar donker aan. “Zus, jij speelt met je voortanden…” Joline, Pa en Ma lachten. “En waarom is ‘dansen’ zo’n issue, Kees?” Joline antwoordde voor me. “Bij ons thuis hebben we heel veel gedanst. In de kelder, onder leiding van Ma. Samen met Ton en Rob hebben we zo ongeveer alle dansen gedaan die er maar te doen waren. Onderdeel van onze opvoeding, vond Ma. Hetzelfde als jullie met muziek hebben gedaan. “Dansschool Boogers” was elke vrijdagavond open. En dat was leuk! Mijn voorkeur ging uit naar Salsa en Flamengo. Een paar weken geleden hadden Kees en ik afgesproken om ook op dansen te gaan; er zit een dansschool in Veldhoven die ook zuid-amerikaanse dansen leert. Daar zijn we nog niet geweest, dankzij allerlei afleidingsmanoeuvres van meneer hier. Werk, overwerk, hardlopen, vrienden uitnodigen, op campervakantie gaan… Alles werd uit de kast gehaald om maar niet te hoeven dansen. En nu hoor ik dat mijn schoonzussen eerder met hem stonden te swingen dan ik…” Ze snufte even melodramatisch.
“Eén troost Joline: Na het incident van vanavond was onze dekmantel gevallen en hoefde hij niet te treden als ‘het vriendje van’. Dus nee, we hebben geen minutenlang durende tongzoensessies gedaan”, zei Melissa droogjes. “Hmm… Dat is wel een troost. Dank je wel, Mel.” Melissa stond op. “Mensen, ik ga mijn schoenen schoonmaken, even lekker douchen en dan slapen. Welterusten!” Ze gaf Pa en Ma een zoen, toen Joline en als laatste mij. “Nogmaals: dank je wel Kees.” “Graag gedaan zus. Zuinig aan met de batterijen.”

Joline, Pa en Ma proestten het uit en Mel keek me lang en doordringend aan. Daarna was het enige wat ze zei: “Rotzak. Hier krijg je spijt van.” Ze liep naar boven. “Moest dat nou, Kees?” vroeg Ma. Ik grinnikte. “We hebben onderweg een paar goeie gesprekken gehad, waarbij het onderwerp ‘batterijen’ soms ter sprake kwam. Deze had ze nog van me tegoed.” “Arme meid… Jullie liggen zo meteen lekker tegen elkaar, wij ook en zij ligt als een onbestorven weduwe alleen in haar bedje. Een beetje empathie kost geen geld, Kees!” Ma keek zorgelijk, maar ik lachte.
“Ma, Mel en ik weten exact wat we aan elkaar hebben. Niet bang zijn voor ruzie; de laatste maanden zijn mijn lieve zussen en ik enorm naar elkaar toegegroeid. En Jo en haar broers ook. Daar komt niemand meer tussen, wees niet bang.” Ze schudde haar hoofd. “Ik zal dat dan maar aannemen. Maar jongelui, wij gaan ook naar bed.”
Ze keek naar Pa. “Zónder batterijen…” Ik had het niet vaak zien gebeuren, maar nu wél: Pa kreeg een rood hoofd. “Chantal…” Ze gniffelde naar hem. “Kom op, overeind!” Joline zei droogjes: “Wie of wat moet er exact overeind komen, Chantal?” Pa was juist gaan staan, schoot in een stuiplach en viel terug op de bank; ik proestte het ook uit en Ma keek Joline bedenkelijk aan. “Jongedame, die opmerking had je een paar maanden geleden hier niet durven maken… Foei!” Ze lachte. Joline stond op, liep naar haar toe en gaf haar een zoen. “Ik hou van je, Ma.” Toen hielp ze Pa overeind en omhelsde hem ook. “En ik hou van jou, Pa. Dank jullie wel voor de opvang van vanavond en de gesprekken die we hebben gevoerd.” Lachend verdwenen ze naar boven.

“Zo mevrouw… U durft!” Joline trok me op de bank tegen zich aan. “We hebben hele goeie gesprekken gehad, Kees. En ze hebben een uurtje muziek gemaakt: Pa op de cello, Ma op de piano. Was mooi. Ik snap nu wat jij bedoelde met ‘ze hebben aan een halve blik genoeg’. Wat een heerlijk stel mensen.” Ik knuffelde haar en herhaalde een opmerking van Joline van een paar weken eerder: “Je dacht toch niet dat mijn complete charismatische persoonlijkheid uit de lucht was komen vallen hé? Daar zitten aardig wat genen van Pa en Ma in..” Joline stond op. “Kom Kees, wij gaan ook naar bed. Eens kijken of jouw ouwe bedje tegen onze spelletjes bestand is…” Ze keek ondeugend. Samen ruimden we de glazen op, ik controleerde of alle deuren dicht waren, deed het licht uit en we gingen naar boven. “Even proefliggen, Kees…”, zei Joline met pretoogjes.

We gingen op bed liggen en knuffelden lekker. Ik streelde zachtjes over haar billen, wat een bekend brommetje opleverde. “Lieverd… Nu lig jij in mijn bedje. Waar ik heel lang heb verlangd naar een lief meisje om lief en leed te delen. En al die dromen hier zijn uitgekomen… Dank je wel!” Een warme, lange zoen was mijn beloning. “Kom, ridder, tandjes poetsen. We gaan lekker slapen. Vrijen doen we thuis wel, want ik ben bang dat dat op jouw bedje geen succes wordt. Iets te smal.” Ik knikte. “Da’s goed liefje. Bovendien: als we ons laten gaan zou het zo kunnen zijn dat Mel ons hoort De muur tussen haar kamer en die van mij is niet 100% geluiddicht.” Joline trok een gezicht. “Dat wil ik die arme meid niet aandoen.”
We kleedden ons uit, poetsten onze tanden en gingen toen in bed liggen. “Dit wordt een nachtje héél dicht tegen elkaar aan liggen, Kees…” “Lieve schat, als je het te smal vindt: dan pak ik wel een matje en een dekbed en slaap ik wel op de grond hoor…” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Als we lepeltje-lepeltje liggen gaat ’t prima. Welterusten, schat.” We zoenden elkaar. En tijdens die zoen ging de kamerdeur open. Het silhouet van Mel was zichtbaar. “Jo?” Ze kwam overeind. “Wat is er Mel?” Melissa giebelde. “Als jij vannacht nog batterijen nodig hebt… Ze zijn nog bijna vol…” Ze legde wat op het tafeltje en Joline schoot in de lach. “Dank je lieverd, maar ik red me wel met die techneut hier…” “Ik hou ook van jou, zus”, bromde ik. “Die had je nog tegoed, rotzak van een broer. Welterusten allebei…” Joline schoot het bed uit en omarmde Melissa. “Hé lieverd, jij ook lekker slapen hé? Over een maand is die machinekamerbaas van je weer terug en komt hij elke avond thuis!” Mel knikte. “Ja. En daar zie ik heel erg naar uit.” Ze giebelde. “Hoewel dit ook een voordeel heeft: als we via Skype aan het kletsen zijn en ik word moe, kan ik gewoon op een knop drukken en hem de nek omdraaien… En de volgende dag zeggen ‘Sorry schat, de verbinding viel weg…’ Lekker makkelijk.” Ik bromde vanuit bed: “Zus, jij bent écht slecht. En nou pitten jij!” “Welterusten Kees…” Beide meiden gaven elkaar nog een zoen en de deur ging dicht.
Joline kwam weer tegen me aan liggen. “Wát een heerlijke muts is die zus van je…” Ik sloeg mijn armen om haar heen en gleed over haar buik naar onderen. “Ik weet een veel lekkerder muts…” Ze zuchtte. “Kees, je hebt heerlijk warme handen, maar die leg je maar ergens op een niet-erogene zone, begrepen?” “Die zijn er niet bij jou, liefje. Alles aan jou is vreselijk erogeen…” Ze bromde, draaide zich voorzichtig om en kuste me. “Da’s lief. Maar nu: lekker slapen, Kees.” “Welterusten, schat.” Ze draaide zich weer om en we lagen lepeltje-lepeltje. En ondanks dat ik pal tegen Joline aan lag, viel ik als een blok in slaap.