Mini - 107

Woensdagochtend: het gewone ritueel. Wekker een klap geven, Joline een ochtendknuffel geven (dat was nooit gewoon) wassen, scheren en samen ontbijten. Joline had een nette blauwe jurk aangetrokken. Het collier kwam ook hierop schitterend tot zijn recht. Ze trok wél een vestje er overheen aan. "Ik wil niet meteen alles verklappen, Kees!"
Tijdens het ontbijt overlegden we even hoe we binnen DT ons voorgenomen huwelijk zouden aankondigen. Uiteindelijk kwamen we erop uit dat we het Backoffice, Theo en de Piraten om tien uur zouden vragen om in de groepsruimte van de Piraten te verzamelen. Tenslotte zouden zij allemaal uitgenodigd worden. De rest van DT zouden we per mail op de hoogte stellen. Vlak voordat we vertrokken zei Joline plotseling: “Wacht even… Het is woensdag, dus wordt er in de lunchpauze gerend. Kees, even trainingspakken, douchespullen en verschoning pakken!” Ik mopperde. “Potverdorie Jolien, we zijn gisteren al afgeknepen. En dan vandaag wéér rennen?” Ze kneep haar ogen samen. “Jawel meneertje. Ik schat zo in dat het rennen van vandaag iets minder inspannend is als de training gisteren. Beschouw het maar als een verlate cooling down. Húp, spullen pakken!”
En tien minuten later zaten we, met twee weekendtassen op de achterbank, in de auto.

Eenmaal in Gorinchem verzamelden we in de koffiecorner voor de eerste kop koffie, daarna gingen we aan het werk. Ik vertelde de Piraten dat we rond tien uur wat bezoek zouden krijgen, dus dat de groepsruimte even wat drukker zou worden. Wie er zouden komen, liet ik lekker in het midden. Het leverde een paar verbaasde gezichten op. Om vijf voor tien kwam Joline mijn bureau binnen. “Kees… Wij komen over een minuut.” “Oké schat. Ik roep Theo en Angelique er ook even bij.” Even later liep ik met de laatste twee de groepsruimte binnen. Fred had het Backoffice op sleeptouw genomen, Joline had Chantal uit de receptie geplukt.

“Zo mensen, dank je wel dat jullie even hier konden komen…” “Wij waren hier al, hoor Kees…” was het droge commentaar van Henk. “Zeg nou maar gewoon wat je op je lever hebt.” Ik keek sip naar Joline. “Ik voel een zekere weerstand onder mijn personeel…” Joline gniffelde. “Zal ik het maar weer opknappen voor je?” Ze keek rond.
“Lieve collega’s, Kees en ik hebben jullie even verzameld voor het volgende: Kees heeft mij tijdens onze vakantie ten huwelijk gevraagd. Ik hoefde niet over het antwoord na te denken: dat was een volmondig ‘ja!’. Bij deze nodigen we jullie uit om samen met ons, ergens eind Mei, begin Juni onze complete trouwdag mee te maken en te vieren.”
Verder kwam ze niet, want het gezelschap begon te fluiten en te klappen. Toen het lawaai een beetje was afgelopen, maakte Joline de bovenste knopen van haar vestje los, zodat het collier zichtbaar was. “Nee, hij heeft me niet omgekocht; met dit collier kwam hij pas op de proppen toen ik antwoord had gegeven. En aan dit collier zit een klein verhaaltje vast, maar dat mag Kees vertellen.” Er werd weer gefloten en Angelique, die naast mij stond, hoorde ik zachtjes zeggen: “Dát is mooi…”
Toen het weer een beetje stil was, vertelde ik het kort hoe ik aan het collier gekomen was en eindigde met: “In een kwartier tijd was ik vijf kilo kwijt aan zweet, zó benauwd had ik het dat Joline iets door zou krijgen. En ik kon die juwelier tijdens dat kwartier wel villen! Maar goed, de beloning kwam uiteindelijk, toen ze ’s avonds, na mijn aanzoek, het doosje uitpakte waar het collier in zat. Ik heb nog nooit iemand zó verbaasd zien kijken als mijn geliefde op dat moment… Dat maakte het dan wel weer de moeite waard.” Het gezelschap moest lachen.

Stuk voor stuk kwamen ze naar ons toe om te feliciteren: Joline kreeg knuffels en ik van de dames ook een knuffel en van de heren een hand. Behalve van Fred; die sloeg zijn armen om me heen en gromde in mijn oor: “Proficiat, bud. Hadden we zeven jaar geleden niet gedacht, toen we in de zandbak liepen en op Talib-jacht waren…” Ik keek hem aan. “Nee makker. Maar je weet niet half hoe gelukkig ik ben.” Hij grijnsde. “Ik heb een redelijke indicatie. Jullie zijn voor elkaar gemaakt.” Toen pas viel het me op dat het stil was geworden in de groepsruimte. Fred ook. Hij draaide zich om. “Mogen twee buddy’s elkaar niet even knuffelen? Nu kan het nog, straks is hij getrouwd en krijg ik ruzie met Joline als ik hem een knuffel geef.” Joline schoot in de lach. “Van mij krijgen jullie toestemming om ook ná ons huwelijk te knuffelen, heren.” Ik gaf haar een knipoog. Ze had precies het juiste gezegd om de vrolijkheid er in te houden.
Na Fred kwam Angelique. “Kees, ik ben héél blij voor jullie.” Ze reikte omhoog om me te omhelzen, maar Fred tilde haar zonder moeite op. “Zo kun je er beter bij, kleintje.” Ze gaf me drie zoenen, toen zette Fred haar weer neer. Angelique draaide zich om en ik verwachtte een scherpe opmerking. Maar het enige wat ze lachend zei was: “Best wel makkelijk, zo’n mobiele kraan in de buurt. Dank je wel, Fred.” Hij knipoogde. “Graag gedaan, kleintje.” Die waren ondertussen ook aardig aan elkaar gewaagd! Marion kwam blozend op ons af. “Ik ben blij voor jullie. Gefeliciteerd!” Joline kreeg een knuffel, ik een verlegen hand. Als laatste feliciteerde Theo ons en Joline zei, na zijn drie zoenen: “Theo, ik verwacht wel dat je Gertie meeneemt. Die krijgt binnenkort sowieso nog een uitnodiging voor een high-tea.” Hij lachte. “Ik zal het aan de directrice doorgeven. En oh ja: tijdens de lunch loop ik met jullie mee.” Hij dempte zijn stem. “Ik heb Gertie verteld van jouw preek over die vijf kilo en ze gaf je groot gelijk. Dus ik zie graag dat trainingsschema van je tegemoet.” “We gaan eens kijken wat Fred voor rondje in gedachten heeft, Theo. Maar mooi dat je meeloopt!”

Theo tikte even met een lepeltje op een mok en het werd stil. “Mensen, ik ben hier ontzettend blij mee. Toen ik Kees een aantal maanden geleden aannam, was dat voor 70% op basis van technische know-how. 30% op basis van een onderbuikgevoel dat hij wel man-handling had. Dat heeft hij de eerste paar maanden bij DT ruimschoots bewezen. De Piraten zijn inderdaad een ‘team’ geworden, met een hoofdletter. Kees, dank daarvoor. Wat ik echter niet wist toen ik hem aannam, was dat hij ook ‘’woman-handling’ bleek te hebben. Het resultaat daarvan is dat we nu, via wat omwegen, ook een perfecte Teamleider Backoffice hebben. Hartelijk gefeliciteerd allebei. We zullen jullie huwelijk met vreugde meevieren!”
Een applausje volgde en daarmee was de bijeenkomst ten einde. Lachend gingen we weer aan het werk. De eerste resultaten van de samenwerking tussen DT en Damen waren al zichtbaar in de mail, maar ook andere projecten eisten aandacht. Om vijf voor twaalf zette ik de computer op stand-by en kleedde me om sporttenue: trainingspak, gymschoenen en een muts. Het was fris buiten, en als ik niets op mijn hoofd had, kreeg ik steevast koppijn. Ik liep naar de hal, waar al een paar Piraten stonden. Even later kregen we gezelschap van Joline, Fred, Gonnie en Marion. Ook Theo kwam erbij. In totaal een gezelschap van zo’n tien mensen.

Fred nam de leiding. “Goed mensen, leuk dat jullie meelopen. We doen het rustig aan vandaag: de eerste kilometer even warm worden, daarna wil ik een speedmars lopen door de weilanden. Drie kilometer, afwisselend twee minuten looppas, één minuut gewone pas. De tijd die daarvoor bij de Infanterie staat is 24 minuten, maar goed… Jullie zijn geen Infanterie. Kees, jij loopt achteraan als veegwagen; als ik te snel ga, geef je me een brul. Na de speedmars nog 500 meter rustige dribbel en 300 meter gewoon lopen, dan zijn we weer terug op honk. In totaal zijn we zo’n veertig minuten lekker bezig. Daarna wacht de beloning in de vorm van een warme douche en je zelfgesmeerde lunchpakket. En een kopje automatenkoffie…” Hij trok een smerig gezicht en we moesten lachen.
Even later liepen we buiten. De eerste 500 meter binnen het bedrijventerrein, daarna kwamen we tussen de weilanden. Daar was het aanmerkelijk frisser! Ik was blij met m’n muts. Op een kruising stond Fred stil en riep, boven de wind uit: “Oké… Hier start de speedmars! Een simpel rondje: drie maal 1e weg rechts, en je komt hier weer uit. Blijf bij elkaar, dat scheelt je ook tegenwind. Als je achter raakt bij het looppassen, kun je bijtrekken als de rest gewoon loopt.” Hij zweeg even, keek de groep doordringend aan en zei: “En denk aan mijn motto: Niet goed is opnieuw!” Marion stond vlak achter me en ik hoorde haar zuchten: “Oh nee hé…” Ik keek even naar haar en lachte. Ze stak haar tong uit. “Oké mensen, vooruit; looppas!” Fred keek op z’n stopwatch en begon te dribbelen.
Hij had er een redelijk tempo in; niet té snel. Maar tijdens het gewone lopen marcheerde hij wel pittig door. En na een paar honderd meter begon het ook nog eens te gieten; de regen kwam bijna horizontaal voorbij en sloeg hard in ons gezicht. Angelique en Marion moesten bijna looppassen als Fred gewoon liep. Henry hield Angelique in de gaten en trok haar soms vooruit, maar Marion had niemand die haar hielp, totdat André omkeek en haar zag afzien. André liet zich wat zakken, greep Marion’s hand en trok haar naar voren. Ook Theo had er moeite mee, maar zodra ik in de buurt kwam, haalde hij ergens energie vandaan en bleef bij de groep, hijgend en blazend.
Zo kon ik ook weer bijsluiten en was het groepje weer compact. Na de derde keer rechtsaf slaan werd het was makkelijker: we hadden nu de wind in de rug en de eindstreep in zicht. De groep bleef mooi bij elkaar en samen kwamen we op de startkruising aan. “Goed zo mensen… Even heel kort: Prima gedaan. De rest vertel ik in de hal wel, want anders staan we hier te verkleumen. Een licht looppasje richting DT!” Fred ging weer voorop, inderdaad in een aanzienlijk rustiger tempo en bijna niet hijgend stonden we zes minuten later in de warme hal: tien mensen in een bonte verzameling kliedernatte sportkleren, stuk voor stuk rood in het gezicht en zwetend.

“Zo… Dát was even lekker, nietwaar?” Fred keek grinnikend rond. “Oké mensen einde grap; jullie hebben het prima gedaan! Bij elkaar gebleven, soms elkaar even helpen… Dat mág hé? Het gaat niet om het individu, maar om de groep! En de tijd is uitstekend: 25 minuten! Dat is één minuut langer dan de eis van de Infanterie.” Hij kuchte even. “Waarbij wel opgemerkt moet worden dat de Infanterie bepakt en bezakt is met zo’n 25 kilo per man. Maar goed, dat zijn jonge gasten; wij zijn bijna allemaal wat rijper en verstandiger. En geen Infanterist. Mijn complimenten! Over een paar maanden lopen jullie, ook met 25 kilo op je lichaam, óók onder de 24 minuten!” André gromde: “Hé sergeant-majoor… Dit is een Ingenieursbureau. Geen Infanteriecompagnie, verdomme.”
Fred grijnsde. “André, het is nooit te laat voor een carriéreswitch. En nu douchen, weer netjes aankleden en over een kwartier in de koffiecorner verzamelen!” Gniffelend gingen we uit elkaar. Gelukkig waren er op elke verdieping een tiental douches, netjes verdeeld over ‘dames’ en ‘heren’, dus niemand hoefde lang te wachten. En een kwartier later stonden we in de koffiecorner. Fred als laatste. Die kwam met een grote gebaksdoos in zijn handen. “Nee, wat er op staat, zit er niet in, maar het is wel lekker. Gisteren door mijn liefje zelf gebakken: krentenbollen waarbij je een keertje niet van de ene naar de nadere krent hoeft te fietsen.” Hij deelde grote krentenbollen uit.

“Verdorie Fred… Dit is al een lunchpakket op zichzelf!” Theo bekeek zijn krentenbol. “Dat klopt bijna, Theo. Maar wij gebruiken speciaal meel, wat redelijk licht verteerbaar is. Dit is het equivalent van twee boterhammen, maar een stuk smakelijker. En… met liefde gebakken natuurlijk.” We kletsten nog even na; daarna ging iedereen weer aan het werk. Ik keek stiekem op m’n horloge: het was vijf voor één. Een uurtje bezig geweest, inclusief omkleden en lunch. Prima…
Ik liep even bij Theo naar binnen. “En? Beviel het een beetje, baas?” Hij keek me nors aan. “Ik heb kreeg vandaag ernstig spijt dat ik Fred heb aangenomen, Kees… Wát een bruut.” Ik lachte hem uit. “Wees blij dat hij voorop liep en niet mijn vervangster van mijn loopgroepje in Veldhoven…” Ik vertelde hem wat Joline en ik de vorige avond hadden doorstaan en Theo keek me ongelovig aan. “Dus… Jij bent gisteren afgeknepen en vandaag loop je fluitend en breed grijnzend wéér bijna 5 kilometer? En Joline ook?”
Ik knikte. “Maar vergeet niet, Theo: sinds dat ik uit dienst was, heb ik geen week m’n conditie verwaarloost. En Joline is óók getraind hardloopster. Vergelijk jezelf nog even niet met ons. Maar nogmaals: als jij je netjes aan het schemaatje gaat houden wat ik je vanmiddag ga mailen, loop jij over drie maanden bijna net zo breed grijnzend als ik. En je eetpatroon in de gaten houden, da’s ook belangrijk. Niet meegaan op die high tea van Joline en Gertie bijvoorbeeld…”
Hij gromde. “Gertie is al begonnen met het eetpatroon aanpassen. Ik sta verdomme ’s avonds op rantsoen! Een klein lapje vlees, weinig aardappels, veel groente, kleine toetjes, geen wijntje om tien uur 's avonds, maar een sapje…” “Hmmm…. Een en ander moet wel in evenwicht zijn, Theo. Trainen kunnen Fred en ik je wel, maar wij zijn geen diëtist. Daar moet je zelf langs gaan. Samen met Gertie.” Hij knikte. “Dank je wel. En nou weer aan het werk! Al dat geklets…” Ik deed de deur open. “Het welzijn van de directie gaat me aan het hart, meneer de directeur…” Angelique keek op. “Jaja… Nadat je hem in de striemende regen als een malle door de weilanden heb gejaagd, meneer Jonkman. Guttegut, wat een aandacht voor het welzijn van de directie…” Achter me klonk: “Hé mevrouw Jacobs, met jou kan ik praten!” Ik gaf Angelique een knipoog en verdween in m’n eigen kantoor. Mooi dat Theo serieus werk van z’n conditie ging maken.

’s Middags gebeurde er weinig bijzonders; Team Drie was hard aan het werk voor de verschilende projecten. En om half vijf kwam Joline me ophalen. “Hoi schat… Sluit je computer eens af. We gaan naar huis. Nog even boodschappen doen en dan lekker rustig aan een avondje bankhangen.” Ik ruimde op, groette de nog overgebleven Piraten en we gingen weg. In de auto zakte Joline weg en was binnen een paar minuten vast in slaap. Na de eerste verkeersdrempel in Veldhoven schrok ze wakker. “Hé mevrouw, we zijn bijna bij de supermarkt. Ga maar een lijstje met boodschappen maken!” Ze rekte zich uit en gaapte: “Dat lijstje heb ik al lang meneertje. Iets met anticiperen en zo. Duw jij het karretje maar, dan gooi ik de spullen er in. Jij mag betalen.” Ze lachte gemeen en ik mopperde: “Het is oneerlijk verdeeld in de wereld…”

Bij de ingang van de supermarkt hing een groepje jongens van een jaar of zestien rond. Die waren er wel vaker en soms stoorde ik me er aan. Irritant voor de ingang staand zodat mensen er omheen moesten manoeuvreren met hun volle boodschappenwagens, want de ‘heren’ gingen geen stap opzij. Ook nu weer: de groep stond pal voor de in- en uitgang, zich ogenschijnlijk van geen kwaad bewust. Joline, die een paar meter voor me liep kreeg een paar seksistische opmerkingen naar haar hoofd van, zo te zien, de leider van het clubje. Ze paste dezelfde tactiek toe als een paar weken daarvoor in Frankrijk: ogenschijnlijk trok ze zich er niets van aan, maar toen ze langs de knul liep kreeg hij een keiharde klap tegen zijn oor. Hij klapte tegen de grond en krabbelde stomverbaasd overeind, zijn hand op zijn oor. Ditmaal bleef Joline even staan en snauwde vlak in het gezicht van de knul: “De volgende keer sla ik je bewusteloos, klootzakje.” En tegen de rest van de groep zei ze: “Wilde er nóg iemand een opmerking maken? Dit is je kans! Nee zeker hé? Wegwezen hier!” Ze bleef staan, haar handen in haar zij en de groep droop af. Ook nu klonk er applaus van een paar omstanders.
We deden onze boodschappen en toen we bij de kassa stonden, kwam de bedrijfsleider op ons af. “Mevrouw, uw boodschappen zijn vandaag gratis. We hebben al een paar dagen last van dit clubje en ik kan er weinig aan doen. En de politie doet ook niets. U heeft ze op de vlucht gejaagd. Bedankt en loopt u maar langs de kassa.” Joline glimlachte. “Dat is heel lief van u…” Haar lachje werd ondeugend. “Jammer dat we vandaag niet de grote wekelijkse boodschappen hebben gedaan.” Ik grinnikte en keek in het karretje: een zak aardappelen, een krop sla, een zak gehakte worteltjes met uien voor de hutspot, twee doosjes gehakt, wat toetjes en twee tandenborstels. De bedrijfsleider zei: “Wacht even!” Hij liep snel weg en kwam terug met een doos gebak. “Die was u nog vergeten. En nogmaals: dank. Blij om u als klant te hebben!”

Even later liepen we de winkel uit; het groepje was nergens meer te bekennen. In de auto keek ik haar aan. “Hoe zat dat ook als weer met dat bange vogeltje die plotseling een gemene havik bleek te zijn? Meid, ik ben trots op je!” Ze lachte. “Mijn bijnaam is niet voor niets ‘De blonde feeks uit Gorinchem’. Als ik dit aan Ma vertel…” “Ligt ze in een deuk van het lachen, dat weet ik zeker.” Ik reed de parkeerplaats af, maar ik sloeg linksaf in plaats van rechtsaf. “Wat doe je nu?” vroeg Joline verwonderd. “Even kijken of we niet gevolgd worden door een paar scootertjes. Het zou me niks verwonderen…”

Ik reed richting snelweg. Geen scootertjes achter ons, geen auto’s die volgden, helemaal niets. Eenmaal op de snelweg kroop ik tussen een paar vrachtwagens in en bekeek het verkeer wat passeerde. Geen auto’s die ik in Veldhoven ook had gezien… Mooi. De volgende afrit er af, en binnendoor terug naar Veldhoven. Een kwartier daarna reed ik de auto de garagebox in. Toen ik de motor had uitgezet voelde ik twee armen om mijn nek en zachte lippen op de mijne. “Wat ben ik blij met jou als ridder”,zei Joline toen ze me losliet. “En ik met jou, schoonheid. Niemand is ons gevolgd. En de auto staat onzichtbaar in deze garagebox. We werken hier niet, gaan ’s morgens Veldhoven uit op een tijdstip dat deze huftertjes zich nog eens omdraaien en doen niet elke dag boodschappen bij dezelfde supermarkt. Kortom: een kleine kans dat ze ons vinden. En áls ze ons vinden gaan ze ervaren wat het is om het duo Boogers-Jonkman tegenover zich te hebben. Want die klappen van jou komen hard aan, schat…”
Joline grijnsde gemeen. “Deze klap was een stuk harder dan die Frankrijk. Betrokkene heeft waarschijnlijk een week lang een harde piep in z’n oor en pijn in z’n kop.” Ik kuste haar. “Genoeg reden om geen ruzie met jou te maken, liefje… Kom, boodschappen en vuile trainingspakken uitladen, dan zal Kees een lekker koken. Daarna slap op de bank hangen met een biertje en een baal chips, Netflixen en Instagrammen.” Joline keek me afkeurend aan. “Is dit dezelfde Kees Jonkman als diegene waarmee ik regelmatig zeer diepgaande gesprekken heb?” Ik knuffelde haar. “Diepgaand: ja. Maar of het gesprekken waren kan ik me niet zo één twee drie herinneren.” “Seksistisch mannetje. Maar we gaan echt niet op de bank hangen; vanavond wil ik een potje schaken met jou. Even de hersenen laten kraken. En vooruit, daar mag een wijntje bij. En nu: naar boven. Laat maar eens zien of je die Michelin-ster nog steeds verdiend.” Ze likte mijn neus en stapte uit.

Eenmaal boven gooide Joline de sportspullen in de wasmachine, ook die van Dinsdagavond. Ik ging de keuken in. Hutspot met gehakt en sla. Lekker, had ik zin in. Stevige kost na een dag hard werken en in de regen rennen. De aardappels gleden onder de dunschiller door en verdwenen in de snelkookpan, gevolgd door de worteltjes en de uien. Water erbij en een bouillionblokje en de pan kon dicht. Een gesneden ui ging door het gehakt en samen met wat zout, een paprika en paneermeel vormde ik daar vier gehaktballen van. Die gingen in de braadpan en al snel vulde de keuken zich met lekkere luchten. Een koud toetje uit de koeling vond ik niet zo passen, dus zette ik de spullen klaar voor een lekkere Irish Coffee. En daarna ging het schaakbord op tafel en een muziekje in de CD-speler. Alle ingrediënten voor een gezellige avond stonden nu klaar. En het hoofd-ingrediënt kwam even later binnenlopen: Joline in haar blauwe jurk.
“Schat, je ziet er nog steeds fantastisch uit. Als het eten niet op had gestaan had ik je mee naar bed gesleurd.” Ze giechelde. “Dan zet je het eten toch uit, schatje… Ik baal van kerels die een rotsmoes hebben om maar niet met een mooie vrouw naar bed te gaan.” Ik schudde mijn hoofd. “Dat naar bed gaan doen we straks echt wel, mevrouw. Nadat ik je genadeloos in de pan hebt gehakt tijdens een potje schaak. Maar eerst eten.” Vijf minuten daarna zaten we lekker aan de hutspot. “Meestal, als mijn moeder hutspot maakt, gaat er een lapje stoofvlees bij, Kees. En jij maakt gehaktballen. Waarom?” Ik haalde mijn schouders op. “Had ik zin in. Lekkere stevige kost na een dag hard werken en in de kou rennen. En het toetje komt vanavond niet uit de koeling.”

Toen ik de Irish Coffee begon te maken snoof Joline overdreven. “Aha! Jij wilt mij ladderzat voeren om maar je potje schaak te kunnen winnen! Wacht even mannetje, jij geheime wapens inzetten? Dat kan ik ook!” Ze verdween snel in de slaapkamer en kwam na een paar minuten terug in een kort rokje en bloesje met een kanten decolleté. Op schoentjes met hoge hakken en een mooie panty aan. “Zo. Eens kijken of jouw wapens bestand zijn tegen de mijne…” We gingen aan de huiskamertafel zitten, het schaakbord tussen ons in en de Irish Coffee naast het bord. “Nog een stukje taart erbij, schat?” Ze keek me plagend aan en schudde mijn hoofd. “Nee dank je wel. De taart zit al tegenover me…” Joline haalde uit en ik dook snel weg.
“Rotzak! Nog zo’n opmerking en je krijgt ook een draai om je oren!” Ze lachte erbij. “Ik heb wit, dus ik begin.” Ze deed de eerste zet, pakte toen haar glas en hief het op. “Proost, Kees.” Ik knipoogde. “Gezondheid.” Het halve uur daarna was het, op de muziek na, vrij stil in de kamer.

Joline bewees dat wij behoorlijk aan elkaar gewaagd waren als schaakpartners. Haar speelstijl was agressief, ik werd al snel in de verdediging gedrongen. En dit keer won ze. Ze maakte nergens een fout en maakte langzaam, maar methodisch gehakt van me. Na een uur legde ik mijn koning om. “Ik geef het op, schat. Je bent te sterk voor me.” Joline glom. “Een lesje nederigheid voor jou, Kees Jonkman.” Ze keek op de klok: kwart over negen. “Wat dacht je ervan? Zullen wij deze wedstrijd eens lekker in bed voortzetten?” Verleidelijk trok ze haar rokje iets op. “Hmmm…. Aan die argumenten kan ik geen weerstand bieden, mevrouw. Ik loop even door het huis en ontmoet u hopelijk in de slaapkamer.” Ze knipoogde. “Reken daar maar wel op!”
Toen ik even later de slaapkamer in liep, lag Joline al onder het dekbed. “Kees… Uitkleden en bij me komen!” Ik bleef staan. “En als ik dat niet doe, wat dan?” Ze gromde zachtjes. “Dan kom ik eruit, sleur je het bed in en rand ik je aan. Kom hier!” Ik ging op de rand van het bed zitten. “En wat maakt jou plotseling zo heet, lekkere feeks van me?” Ze streelde over mijn billen. “Jouw lekkere kontje… schiet op, Kees, of ik pak mijn elektrische vriendje!” Ik gniffelde. “Oké, oké, ik kom al…” Ik kleedde me uit en schoof naast haar. Ze lag compleet naakt onder het dekbed. “Ik wil lekker naakt met je vrijen!” fluisterde ze in mijn oor. Ze schoof met haar billen tegen me aan. “Hmm… Ik voel wat lekkers tussen mijn benen…” Ze giechelde, maar toen ik over haar buik streelde pakte ze mijn handen. “Je hebt kouwe jatten, vriendje! En dat is niet zo lekker op mijn blote, warme buik!” Ik fluisterde: “Had je maar een sexy nachtponnetje aan moeten trekken, lekker stuk…” Ze keek om. “En jij denkt dat dat helpt? Zo’n dun niemendalletje?” Ik knikte. “Zeker weten! Daar word ik warm van. M’n handen dus ook.”

Een diepe zucht was haar reactie. “Warm je handen eerst maar eens op. Daarna mag je m’n benen masseren, die kunnen dat wel gebruiken.” Ik wreef mijn handen krachtig tegen elkaar en na een paar minuten legde ik ze weer op Joline’s platte buik. “Zo beter?” Een tevreden brommetje liet weten dat het inderdaad beter was en ze drukte zich weer tegen me aan. Ik streelde haar benen langzaam en aandachtig. “Dit is heerlijk, Kees. Zo lief…” “Jij bent ook lief, schoonheid. De liefste vrouw die ik ken.” Zo lagen we een tijdje lekker tegen elkaar. Met tussenpozen wat praten, zachtjes strelen… Geen vreselijk erotische dingen, maar gewoon, elkaar liefkozen. En na een half uurtje kreeg ik geen antwoord meer; Joline was in slaap gevallen. Voorzichtig gleed ik het bed uit en trok een onderbroek en T-shirt aan om daarna even voorzichtig naast haar te komen liggen. Een blik op de wekker leerde dat het bijna tien uur was; inderdaad tijd om te gaan slapen…