Mini - 112

Zondagochtend. Ik werd wakker van een laag gebrom wat ik niet thuis kon brengen. Ogen open… Hé? Woonkamer? Oh, wacht even: Fred en Wilma hier… Fred praatte tegen Wilma. De spinnewebben in mijn hoofd lieten zich niet zó makkelijk verwijderen. Gevolg van een whisky en een paar pilsjes. Voorzichtig ging ik overeind zitten en keek naast me. Joline was nog ver in dromenland. Prima, houwen zo.
Langzaam gleed ik uit bed, trok een broek aan en ging naar het toilet bij de logeerkamers. Een blik op de klok leerde me dat het half negen was. Oké, tijd om koffie te maken en een ontbijtje in elkaar te zetten. Héél zachtjes was ik in de keuken aan het rommelen toen ik achter me een demonstratieve gaap hoorde. Joline zat rechtop op de bank en rekte zich uit. “Zó de hele dag blijven zitten, schat. Wat ben jij mooi op de vroege morgen…”
Een laatdunkende brom was de reactie. “Volgens mij moet je aan een bril, Kees.” Ik zette het koffie-apparaat aan en liep naar haar toe. “Helemaal niet, schat. Ik kon je vanuit de keuken bewonderen. Maar ik prefereer van dichtbij. Dan kan ik je ook ruiken. En zoenen.” Ik kuste haar. “Ruiken? Op de vroege morgen ruik ik niet zo fris, hoor…” Ik knuffelde haar. “Écht wel, dame. Je ruikt naar slaap, naar deo en naar jezelf. Een heerlijke melange.” Ze bromde weer. “En je moet ook naar de KNO-arts. Met je neus is ook iets mis.” Ik ging op de bank zitten, trok haar tegen me aan en kuste haar op haar haren. “He-le-maal niet, schat. Ik hou van je, that’s the reason why.”

Ze keek me aan en glimlachte. “Lekker geslapen liefje?” Ik knikte. “Toen ik eenmaal in slaap was gevallen wel. Maar het duurde wel even. Gisteren nog een tijd liggen denken… Herinneringen die boven kwamen..” Ze keek bezorgd. “Jij ook?” Ik streelde haar haren. “Niets om je zorgen over te maken liefje. Herinneringen. Hoe Fred mijn hachje redde en ik dat van hem. Hoe wij pas in Afghanistan échte buddies werden. Ik heb vaak een glimlach op mijn gezicht gehad terwijl ik lag te denken…” Ze keek me opmerkzaam aan en knikte toen. “Ik geloof je, Kees. Maar beloof je het me te zeggen als je zónder glimlach aan die tijd denkt?” Ik knikte en ze vervolgde: “Ik wil niet dat jouw snelkookpan explodeert, om je vergelijking van gisteren maar even door te trekken.” Ik trok haar warme lichaam tegen me aan. “Je bent een schat. En samen rooien wij het wel, mevrouw Boogers.”
Ik zocht haar lippen en we kusten elkaar innig. Na een paar minuten liet ze me los. “Kees, als we Fred en Wilma nog op deze bank willen laten zitten… Ik moet er nú uit, anders hebben we hier een watersnoodramp.” Ze kroop uit de slaapzak en liep richting logeerkamers. “Maak jij ondertussen de koffie af?” “Dat vind ik een prima plan! Wij stemmen vóór!” hoorden we uit de slaapkamer. Zo te horen waren Wilma en Fred ook wakker. Ik grinnikte. Als Wilma en Fred nu uit de slaapkamer kwamen, moest Joline in haar nachtpon door de kamer lopen... En jawel, de deur ging open en de massieve gestalte van Fred kwam tevoorschijn, op de voet gevolgd door Wilma. “Goedemorgen… Goed geslapen?” Fred knikte. “Ik snap nu waarom jij elke morgen zo vrolijk in Gorinchem aankomt, Kees. Man, man, man, wat hebben jullie een heerlijk bedje. Mijn kop raakte het kussen en ik was wég.” Wilma knikte. “Inderdaad. Binnen een minuut lag meneer te snurken. Heerlijk!” Ze gingen aan de bar zitten en ik schonk koffie in.

“Heerlijk? Als Fred snurkte droeg de rest van de compagnie oordoppen…” Ze glimlachte. “Ik heb bij zijn gesnurk andere gedachten, vriend. Als hij snurkt houdt dat in dat hij goed slaapt. En dat was soms niet altijd het geval. Als hij snurkte, kon ik ook lekker in slaap vallen.” Ik knikte. “Tja, zo kun je het ook bekijken…” “Elluk nadeil hep s’n foordeil, Kees.” “Zo, da’s de eerste keer dit in dit huis Cruyffiaanse uitspraken te horen zijn… Goedemorgen allemaal!” Joline kwam fris en fruitig binnen, een spijkerbroek en coltrui aan. Shit… Die had zich natuurlijk aangekleed vanuit de kast in logeerkamer. “En hoe heb jij geslapen, Joline?” Ze glimlachte. “Prima, Wilma. We hebben hier vaker gelegen, hoor.” Ze glimlachte ondeugend. “Maar dan was er van ‘slapen’ geen sprake, moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen.” Fred grijnsde breed. “Ik weet niet of ik daar beeld bij moet hebben. Mijn lieve en altijd charmante leidinggevende in de handen van zo’n lompe zandhaas…” Tot mijn stomme verbazing zei Joline droog: “Moeten we het even voordoen, Fred? Voor de beeldvorming, zeg maar?” Zijn mond zakte iets open. “Is dit dezelfde vrouw die op het Backoffice van DT zo strak de scepter zwaait? ‘De blonde feeks van Gorinchem’? Volgens mij bedrogen mijn oren me net.” Joline liep naar me toe en sloeg haar arm om me heen. “Deze lompe zandhaas is wel mijn lompe zandhaas, vriend.” Ze kuste me. “Tenslotte moet ik een beetje aardig zijn tegen mijn chef-kok. Anders maakt hij nooit meer van die lekkere pasteitjes… Kom jongens, ontbijten.”

Tijdens het eten kletsten we ontspannen over van alles en nog wat. De onderwerpen van de avond tevoren kwamen niet ter tafel. Wél wat we de rest van de dag zouden gaan doen. Fred en Wilma wilden in de loop van de dag naar huis gaan. “Wél zo praktisch, Joline. Anders moeten we morgen allerlei trucs uithalen om op het werk te komen. Wij gaan vanmiddag richting Rhenen. Wij hebben wat dingen te bespreken…” Wilma knipoogde en Joline glimlachte vol begrip. “Oh, ik denk dat wij ook nog wel wat zaken moeten evalueren met elkaar. En dat kan dan prima op ons bedje.” Fred grijnsde breed. “Ja, dat is daar uitermate geschikt voor, denk ik.” Ik zuchtte overdreven en Fred vervolgde: “Ja, ik heb ernstig medelijden met je, kerel.” “En ik met jou, maatje… Maar: zullen wij eens een stukkie gaan lopen? Nee, niet hardlopen, maar lekker wandelen op, niet schrikken Fred, de Oirschotse Heide? Dan kunnen de dames aanschouwen op welke plekken wij hebben liggen blauwbekken…” Fred keek me aan. “Wil je me nu wéér een trauma aansmeren, Kees? Verdomme… Al die nachten in de kou in een slaapzak die veel te kort en te krap was voor een grote jongen zoals ik… En dan moest die vervloekte mitrailleur MAG er ook nog in…” “Niet piepen, Fred. Wij gaan gezellig een stukkie lopen. Tenminste… Wilma, heb jij schoenen waarop je fatsoenlijk kunt lopen?” “Met 30% korting, dankzij de KLM… En nee, ik hoef geen naaldhakken te dragen. Maar niet kilometers over de heide graag; deze dame heeft alleen maar een jurkje en een lange jas. En het is buiten best fris.” “Mooi. Dan weet je ook eens wat ondergetekende heeft meegemaakt”, gromde Fred. Ze keek hem spottend aan. “Ik zie jou niet zo gauw in een jurkje en een dunne panty over de hei lopen, Frederik van Laar.”

Joline’s praktische kant kwam boven. “Ik heb nog wel een winterpanty voor je, Wilma. One size fits all. Niet vreselijk charmant, maar wel lekker warm.” Beide meiden verdwenen in de logeerkamers. Ik keek Fred aan. “Heb jij inderdaad lekker geslapen, maatje?” Hij knikte. “Ja. Heerlijk. Niet gedroomd of wat dan ook. Dank je wel. En vanavond gaan we samen praten. Ik heb Wilma beloofd het een en ander op papier te zetten. Het eerste hoofdstuk schrijf ik vanavond en daar vertel ik over. Elke week een nieuw hoofdstuk.” Ik knikte. “Goed zo. Dingen onder ogen zien, vriend. En morgen bellen we eens met het Veteraneninstituut. Kijken of je daar wat hulp kunt vinden.” Hij knikte, zwijgend. Toen kwamen de dames weer terug. “We zijn er helemaal klaar voor, heren. Laat de plekken waar jullie zoveel ontbering hebben geleden maar eens zien…”
We reden in twee auto’s naar een van de ingangen van het oefenterrein, stapten uit en de twee uur daarna liepen we op plaatsen waar ik zeven jaar geleden voor het laatst was geweest. Sommige delen waren prima herkenbaar, andere stukken niet. Het was koud op de hei, het had weer gevroren, maar dat maakte het ook mooi. Rond twaalf uur namen we afscheid van elkaar bij de parkeerplaats waar de auto’s stonden. Fred keek me aan. “Dank je wel, maat. Je bent nog steeds de beste bud die iemand zich kan wensen.” “Graag gedaan, makker. We hebben elkaar over en weer uit de shit gehaald hé, dus geen verplichtingen… Pas je goed op je meisje? Ik wil geen klachten horen…” Hij lachte. “Laat dat maar aan mij over…” Hij omhelste Joline en ik Wilma. “Het is fijn om je te leren kennen, Wilma. Hou je die vent van je goed in de gaten?” Ze gaf me een stevige knuffel. “Dank je wel Kees. Jullie zijn een mooi stel. Dat wist ik al van Fred, maar nu heb ik het met eigen ogen gezien en gevoeld. Jullie moeten binnenkort maar eens naar Rhenen komen.” Ik keek haar aan. “Graag. Tot spoedig ziens.”

Even later reden ze weg en keken Joline en ik elkaar aan. “En nu naar huis, Kees. En verwarming in de auto in de stand ‘Jungle’ graag. Ik heb kouwe voetjes.” Ze gniffelde. “Ondanks mijn panty, voordat je weer een seksistische opmerking in die richting maakt.” Onderweg legde ze een hand op mijn been. “Zometeen een hapje eten en dan even lekker ontspannen dingen doen. Wat lezen en kletsen...” Ze zweeg even en vervolgde: “… en vanavond rollebollen. Met mijn eigen vent. Die ik gisteravond van een andere kant heb leren kennen. Een kant die ik zéér waardeer. En daarvoor ga ik jou uitgebreid ‘in natura’ betalen, vriendje van me…” Ik keek haar even aan en ze knipoogde. “Dat had ik me gisteravond al voorgenomen en het komt goed uit dat Fred en Wilma ook plannen in die richting hadden.” “Je bent lief”, antwoordde ik haar.

Eenmaal binnen zette ik de verwarming een paar graden hoger. Joline vroeg: “Maak jij eens een paar lekkere tosties Kees, dan kleed ik me ondertussen even om in iets charmanters. Want wandelschoenen vol met zand en een oude, lange broek… Niet helemaal de stijl waarin ik me thuis voel.” Ze verdween in de slaapkamer. Ik moest inwendig lachen. Joline wilde, ondanks dat ze geen overdreven modepop was, er toch altijd verzorgd uitzien. Niet dat ik daar bezwaar tegen had, integendeel… Die spijkerbroek die ze deze ochtend aan had en die witte coltrui stonden haar óók prima. Maar ze liep bij voorkeur in rokjes of een jurk, en dat deed ze niet alleen om mij een lol te doen. Terwijl ik met de tosties bezig was hoorde ik haar binnenkomen en toen ik me omdraaide keek ik naar een vrouw die zó van een advertentie van een dansschool kon zijn gestapt. Haar blonde haren losgekamd en krullend over haar schouders, twee schitterende blauwe ogen, benadrukt door een beetje oogschaduw, felrode lippen, een helderrode blouse met daaronder een wijde,zwart/rode strokenrok tot vlak boven haar knieën. Op de rok een brede, witte ceintuur. Haar benen in een koffiekleurige panty en op schoenen met een behoorlijk hoge, vierkante hak. Om haar nek het collier uit Frankrijk. Ze keek naar me en glimlachte. “Kees, hoe zie ik er uit?” Ze gebruikte dezelfde zin Clara en Melissa voordat ze gingen stappen. “Je ziet er uit alsof je op verovering gaat, meisje. Eén stap buiten de deur en de kerels kussen je voeten.” Ze draaide een pirouette en haar rok waaierde uit. “Dan zal ik maar binnenblijven vandaag. Al dat gelebber over mijn schoenen… Gétver!”

Ze lachte ondeugend en ik hoorde in mijn hoofd een alarmbel rinkelen. “Mevrouw, u bent iets van plan. Dit zijn geen kleren om ‘lekker te kletsen of te lezen’. Dit doet mij aan heel iets anders denken. Een dansschool bijvoorbeeld.” “Jij mag niet meer raden. Ik ga jou vanmiddag les geven. En nu omkleden. Ik heb al wat klaargelegd.” Ze wees naar de slaapkamer. “En ook scheren, want dat heb je vanochtend niet gedaan.” Ik liep de slaapkamer in en op het bed lag een nette zwarte broek en een keurig zwart overhemd. Mijn nette zwarte schoenen stonden ook klaar, evenals een rode stropdas. Ik kleedde me uit, schoor me en trok de kleren aan die Joline had klaargelegd. Zo liep ik de kamer in en Joline keek goedkeurend. “Dat ziet er netjes uit…Meneer, wilt u nadat we een paar tosties hebben gegeten, eens een CD met wat werkjes van vader of zoon Strauss opzetten? Ik wil u gaan inwijden in de edele kunst van de klassieke dans.” Haar ogen glommen. “Dat heeft een paar voordelen: U mag mij vasthouden en ik U, wat bepaald geen straf is, ik geniet van het dansen, u mag van de muziek genieten en uiteindelijk slaan we geen flater als we de dans op onze bruiloft moeten openen. Wat dacht u ervan?”

Ik liep naar haar toe. “Mag ik U ook vasthouden als we niet aan het dansen zijn, o schone maagd?” Ze keek me van heel dichtbij aan en gaf me een zoen. “Nee. Want de kans is groot dat ik daarna geen maagd meer ben…” Haar ogen lachten spottend. Ik omarmde haar. “Bah. U heeft me door.” Ze knikte. “Mannen zijn zó doorzichtig… Nee meneer, eerst dansen, en pas als u de beginselen van de Weense wals doorheeft, ga ik in overweging nemen of U mij ook zonder bijpassende muziek mag vasthouden. Overigens zijn deze kleren meer geschikt voor een Flamengo, maar…” Ze giechelde even “… in deze rok voel ik me weer op en top vrouw.” Ze gaf een zoen op mijn neus. “Zo. En nu eerst wat eten. Een tosti á la Kees. Daarna schuiven we hier de meubels wat aan de kant en hebben dan een dansvloer van…” Ze schatte de afmetingen van de kamer met haar ogen, “… Twaalf bij tien meter?” Ik schudde mijn hoofd. “Iets ruimer, schat. Veertien komma zestig bij elf meter dertig.” Joline maakte een goedkeurend geluidje. “Er zijn danszalen met minder ruimte. We doen het er maar mee, ook al is het niet Schloss Schönbrunn bij Wenen.” Ik keek op de CD-hoes. “Nou ja… het is in ieder geval de Wiener Philharmoniker in de Grote zaal van de Musikverein in Wenen. Hetzelfde ensemble en in dezelfde zaal als het traditionele Nieuwjaarsconcert. ten minste in de buurt van Schloss Schönbrunn. Maar… Nu eerst eten. Tosti’s. Kaas en ham. Onder het genot van… Jawel: de Radetskimars!”

Toen de eerste maten weerklonken giechelde Joline. “Die kennen wij onder de naam ‘Tiet-en-konten-wals’, Kees. Thuis vaak op gedanst en héél soms, als Ma niet keek, brachten mijn lieve broers de alternatieve titel in praktijk. Op mij, verdorie.” Ze keek verontwaardigd. “En wat deed jij dan met de broer in kwestie?” “Als er eentje in mijn kont kneep, kreeg hij hetzelfde recept retour. En hárd!” Een wraakzuchtige blik was te zien. “Dan ben ik wel benieuwd wat je deed als ze aan je tieten zaten, schat…” “Ha! Dát durfden ze niet, de lafaards… Wát zit jij uit te broeden, Kees Jonkman?!” Ze keek argwanend, want ik zat te grinniken. “Nou, ik dacht… Misschien konden ze je tieten niet vinden…” Meteen moest ik bukken, want Joline haalde uit. “Rotzak! Vuile etterbak! Wat ben jij gemeen!! Mij precies raken op het enige punt van mijn uiterlijk waar ik jarenlang onzeker over ben geweest!” Ik nam wat meer afstand en zei zachtjes: “Ehhh… Schat, het zijn twéé punten, hoor… Nou ja, puntjes in feite.” Een seconde daarna kreeg ik het zoutvaatje tegen mijn voorhoofd. “Zo! En ga je zonden maar eens overdenken als je een volgende tosti voor me maakt. En wel nú, Kees Jonkman!”

We lachten samen en ik liep naar haar toe. “Mag ik een kusje van de zuster op de au-plaats?” “Hmm… vooruit dan maar.” Ze gaf me een zoentje op mijn voorhoofd. “Dan zal ik een zoentje geven op jouw au-plaatsjes…” Verder kwam ik niet, want ze duwde me weg. “Niks ervan. Tosti’s maken, had ik gezegd, vieze man!” Onder het genot van de tweede tosti luisterden we naar Johann Strauss. “Goed op het tempo letten, Kees, dat is de helft van de danskunst.” En even later stond Joline het voor te doen. “Eén-twee-drie-één twee-drie…En vanuit de basisstappen kun je variëren. Maar dat is pas les vier. Met jouw leercurve zal dat waarschijnlijk tijdens onze zilveren bruiloft zijn…” Ze lachte gemeen.
Al met al kon ik na een klein uurtje Joline alle hoeken van de kamer op leiden zonder over mijn eigen of over haar voeten te struikelen. “Een laatste dans nog, meneer. Daarna gaan we even zitten en wat drinken. Alle bewegingen die je tot nu toe geleerd heb toepassen, Zie het maar als een tentamen.” Joline keek ondeugend. “Die Schöne Blauen Donau” klonk even later door de kamer en we walsten rond. Als Joline ronddraaide, woei haar rok behoorlijk op en tijdens het dansen zei ze dan ook: “Me niet alleen pirouettes laten draaien, vrendje… Ik heb je wel door: je wilt m’n benen zien!” Ze knipoogde en ik keek betrapt. “Ohhh… Sorry…Was dat niet de bedoeling dan?” Ik trok haar dicht tegen me aan en Joline zei: “Als je dit op de dansschool doet, staan we alleen te dansen, vriend. De rest van de heren laat zijn dame voor wat ze is, en staat alleen nog maar naar mijn mooie benen te gapen. Wil je dát soms?” Ik gromde en zij moest lachen. Toen de laatste accoorden klonken leidde ik Joline netjes naar de bank en boog. “Dank u wel voor deze dans, mooie dame. Mag ik u wat te drinken aanbieden?” Joline knikte. “Geef mij maar een lekker groot glas sinaasappelsap, Kees."

We ging even zitten om wat te drinken. “De volgende keer als we naar Malden gaan, krijg je les van de dansprofessor zelf: Ma. En dan moet je het toch een beetje kunnen, anders krijg ik op m’n donder…” Ik gromde. “Dan moeten we Claar, Ton, Mel en Rob ook maar uitnodigen. Maken we er een soort dans-ensemble van en val ik niet zo op.” Ze keek me aan. “Lieve schat, ik ken jouw schoonmoeder een beetje: die is helemaal in haar element als ze iemand kan leren dansen. En zeker haar knappe schoonzoon. En nu mag je die Radetskimars nog een keer opzetten… Gewoon om even lekker te luisteren.” Na de laatste maten legde ze haar arm om me heen. “Lekker, Kees. Een uurtje dansen, samen genieten van mooie muziek…” “En van een uitzonderlijk mooie dame”, vulde ik aan. “Schat, je ziet eruit om zó mee naar bed te sleuren.” Ik kuste haar en ze beantwoordde mijn kus zachtjes. “Om mee naar bed gesleurd te worden, daar ben ik nog niet aan toe, Kees. Vanmiddag lekker lezen, wat kletsen… dan eten en daarna maken we er een heerlijke avond van. In bed. Of op de bank. Of in bad of op het balkon…” Ik kneep in haar neus. “Op het balkon? Volgens mij is dat honderd procent bluf, mevrouw. Zelfs in de zomer ga ik je niet zover krijgen, denk ik.” Ze keek ondeugend. “Watch me, brother… Maar nu in ieder geval even lekker rustig lezen. Muziekje erbij…”

Ze liep naar de muziekinstallatie en even later klonk ‘Zie de maan schijnt door de bomen, makkers staakt uw wild geraas’ door de speakers. Joline had de radio aangezet. “Ja, Kees… Over twee weken: Sinterklaas!” “Het is hier sinds een paar maanden altijd Sinterklaas, schat…” Ze schudde haar hoofd. “Nou… een beetje dan. Jij bent weliswaar geen sint, maar wel een klaas. Een houten!” Ik gromde. “Feeks.” Ze lachte lief. “Wat doen wij met Sinterklaas, Kees? Het was altijd gezellig met Sinterklaas thuis.” Ik keek haar aan. “Déden jullie nog iets aan de goede Sint? Met cadeau’s, surprises en gedichten en zo?” Joline schudde haar hoofd. “De laatste jaren niet meer. Ton was vaak weg en Rob zat de laatste twee jaren op zee. En ik vierde het in mijn studentenhuis. Met Kerst probeerden we altijd thuis te zijn; dát was altijd het hoogtepunt van gezelligheid. En bij jullie?” “Wij zijn met Sinterklaas gestopt toen ik in dienst ging. Het jaar daarna zat ik sowieso in Bosnië. We hebben het nooit meer opgepakt.” Ik keek haar peinzend aan en zag een ideetje in haar ogen.

“Kees…” “Jolientje…” Ze glimlachte en boog zich naar me toe. “Rob is met Sinterklaas thuis, Ton moeten we even vragen, maar…” Ik gniffelde. “Heb jij hetzelfde idee als ik? Jonkman & Boogers-sinterklaas?” Ze knikte. “Dat wordt lachen… En wáár?” “Jouw Pa en Ma zijn nog nooit in Amersfoort geweest, geloof ik? Dan stel ik voor: Amersfoort.” Ze knikte. “Prima.” Een lachje volgde. “Wát?” Ze giebelde: “Dan kunnen jullie mooi een concert van Sinterklaasliedjes geven, schat…” Ik snoof. “Ik geloof dat wij nog nooit ‘Sinterklaas kapoentje’ ten gehore hebben gegeven. En dat zal ook niet gebeuren, vrees ik. Vijf December valt op een vrijdag dit jaar, dus kan iedereen blijven logeren.” Joline pakte haar telefoon. “Ik ga nú Pa en Ma bellen.” Even later klonk de stem van Rob senior. “Hé dochterlief! Goed om jou weer eens te horen… Hoe is het in het verre zuiden?” Even kletsten ze over van alles en nog wat, maar toen kwam Joline ter zake.
“Pa, hebben jullie op 5 december afspraken?” Het was even stil. “Behalve ceremonieel een chocoladeletter slachten: nee. Hoezo?” Joline legde ons plan uit en haar ouders reageerden enthousiast. Ook op het idee om naar Amersfoort te komen. “De rest regelen we wel via de mail, Pa. We moeten de anderen nog bellen, dus misschien veranderd er iets, maar hoe dan ook: we vieren dit jaar weer Sinterklaas!” “Leuk, meissie.” Een lachje klonk. “We hebben in ieder geval genoeg stof voor gemene gedichten…” “Ik hou ook van jou, Pa… Je hoort de rest nog! Doeiii!”
“Zo. Da’s één. Bel jij Amersfoort?” Ik knikte. “Maar eerst een zoen. Van de mooiste vrouw in dit appartement.” Joline snoof. “Die wedstrijd win ik met glans, meneer…” Meer kon ze niet zeggen, want ik kuste haar innig. Haar tong gleed over mijn lippen en toen ik mijn hand op haar benen legde klonk er een goedkeurende brom. Totdat mijn hand naar boven gleed en haar rok opstroopte. Toen verbrak ze de kus, pakte mijn hand en legde die terug op haar knie. “Niks ervan vriendje. Anders komt er helemaal niets meer van de anderen bellen. Zaken gaan voor het meisje, dat weet je toch?” Ik knikte. “Klopt, maar het zakenmeisje gaat voor alles.” Ze schudde het hoofd. “Hup, Amersfoort bellen jij. Dan maak ik nog wat te drinken. Een sapje?”

Ik knikte en belde. “Hoi Ma, met je zoon…” “Hallo Kees. Waarom bel je?” Typisch Ma, altijd direct. “Ma, wij hebben een vraag en een voorstel. Wat vinden jullie van het idee om met de complete Boogers en Jonkman-clan samen Sinterklaas te vieren? Compleet met gedichten en surprises?” “Kéés! Wat een briljant idee! Weet je dat ik dat de laatste jaren best wel gemist heb? Je bedoelt… Met de hele meute? Tony en Rob, Ton en Claar, Rob en Mel, Joline en jij?” “Ja. En vooruit, jullie mogen ook meedoen. Sterker nog: wij willen jullie vragen om gastheer en –vrouw te zijn. Kan dat?” “Wacht even Kees. Even ruggespraak houden.” Het was even stil en toen kwam ze weer terug. “Ja hoor, prima idee. En dat kan hier.” “Mooi Ma. Kan de hele clan ook blijven pitten? Want het wordt natuurlijk wel een lange zit…” “Dat is geen probleem jongen. De logeerkamer is nog steeds logeerkamer, daar kunnen Tony en Rob prima slapen. Jullie jongelui slapen maar op jullie eigen kamers.” “Prima Ma, dank je wel! De rest regelen we wel via de mail, maar dit moesten we even zeker stellen.” Ze lachte. “Ik verheug me al op de gedichten…” “Zoiets zei Rob Senior ook al, Ma. We hebben we zin in. Je hoort van ons!” “Is goed jongen. Verder alles goed?” Ik knipoogde naar Joline. “Nou… Ik heb net een uurtje privé dansles gehad van Joline. We moeten geen flater slaan op onze bruiloft, tenslotte…” Een lach klonk. “Arme knul. De hele flat doorgeslingerd, natuurlijk.” “Ja, bijna. Volgens Joline kan ik op onze zilveren bruiloft redelijk dansen.” “Nou, lekker doorgaan met oefenen dan maar. Groeten aan onze lieve schoondochter!” Ze hing op.

“Zo. Ook geregeld. Nu Claar en Mel even bellen. Die zitten waarschijnlijk te studeren. Bel jij ondertussen Ton?” Joline schudde haar hoofd. “Nee meneer. Andersom. Jij belt Ton. En informeert meteen of hij nog een instantie of functionaris weet om Fred te helpen.” Ik keek haar stomverbaasd aan. “Jij bent écht goed…” Ik kuste haar. “En dat méén ik.” Ze keek me aan. “Ik moet nu een beetje voor Fred zorgen, Kees. En jullie weten de wegen binnen Defensie beter dan ik…” Ze knipoogde voorbelovend. “En daarna mag je misschien eens wat verder over mijn benen strelen. Want dat voelde best wel lekker…” Ik belde Ton. “Hé Kees… Hoe is ‘t?” “Prima. En hoe is het om eerste luitenant te zijn?” Een zucht klonk. “Nou… Je gaat er niet aan dood, maar het is wel even iets anders. Ik ben bezig om wat orders te schrijven, in plaats van met veertig kerels achter me aan over de hei te rennen.” Ik grinnikte. “Tja, het leven van een KMA-officier gaat niet over rozen, natuurlijk. Maar waar ik voor bel: Heb jij 5 december ’s avonds wat te doen?” “Nou… behalve mijn meissie wat gedichten te sturen: nee, tot nu toe niet.” Mooi. Dan nodig ik bij deze jou én je meissie uit om richting Amersfoort te komen en met de complete Jonkman en Boogers-clan Sinterklaas te vieren. Inclusief gedichten, surprises, en de hele ratteplan.” Hij schoot in de lach. “Denk je dat we dat in één avond af kunnen krijgen? Man, als ik op m’n dichtstoel ga zitten… Vondel zou bleek worden van jaloersheid!” Ik grinnikte. “Mooi. Dan heb je nog twee weken om te dichten. En oh ja, d’r moet natuurlijk wel een cadeautje bij zitten.” “Gaan we regelen, Kees. En voor wie? Gaan we lootjes trekken of…?”

“De details hoor je nog via de mail, makker. Maar nu even iets anders. Iets serieus. Jij herinnert je Fred nog?” “Jouw bud? Ja, natuurlijk.” Ik zuchtte even. “Fred en z’n vriendin waren gisteravond hier. En het bleek dat hij best wel veel last heeft van met name zijn eerste missie, toen hij mijn plaatsvervanger was. Heeft herbelevingen, droomt er ’s nachts van, enfin… PTSD-achtige verschijnselen. Ik wil morgen het Veteraneninstituut bellen voor hulp. Met zijn instemming overigens. Maar: weet jij binnen Defensie of binnen de 13e Brigade misschien nóg een instantie waar hij terecht zou kunnen?” Het was even stil. “We hebben binnen de brigade een zorgcoördinator… Maar die is voor lui van de brigade zelf. Fred valt daar niet onder; hij werkte toch bij een eenheid die iets met Cyber deed? Maar ik ga morgen eens mijn licht opsteken; sowieso is het Veteraneninstituut het eerste loket waar je moet zijn. Fred is de dienst uit hé…” Ik knikte. “Klopt. Maar toen hij mijn plaatsvervanger was, viel hij wél onder de brigade. En tijdens dié missie heeft hij het opgelopen. Dus… als de brigade iets voor hem kan betekenen…”
Ton humde. “Oké, ik ga morgen eens informeren. Je hoort van me. Hoe is het nu met Fred?” “Joline en ik hebben gisteravond even de amateur-ziekenknijper uitgehangen. Ik als voormalig groepscommandant, Joline als zijn huidige cheffin. En vervolgens heeft zijn vriendin Wima –een fijne meid trouwens- de zorg even overgenomen. Toen zijn wij maar een stukkie gaan wandelen; hadden ze ons niet bij nodig. Vervolgens hebben ze bij ons geslapen, wat niet in de planning stond, maar we wilden ze niet aan hun lot overlaten. Vanmorgen een goed stuk gelopen over de Oirschotse Heide. En op dit moment zit Fred thuis zijn belevenissen op te schrijven en gaat hij stukje bij beetje het verhaal aan Wilma vertellen, heeft hij beloofd. Die twee rooien het wel, mits Fred wat ondersteuning krijgt.” Ton was even stil. “Jullie zijn goed bezig, makker… Ik zal zien wat ik doen kan. Je hoort van me. Doe je de groeten aan mijn lieve zusje?” Ik grinnikte. “Zal ik doen. Die zit momenteel met Claar en Mel aan de telefoon.” “Wát? Ik kreeg potverdomme een belverbod van Claar omdat de dames moesten studeren… “Don’t call us, we’ll call you”, zei ze letterlijk.” “Tja. Soms zit het mee, soms zit het tegen, vriend. Sterkte ermee. De details over Sinterklaas lees je op de mail wel.” “Oké. En jij hoort van me. Groetjes…”

Hij hing op en ik keek naar Joline. Die was nog druk in gesprek met de zusjes. Ze zette de telefoon op de speaker en ik hoorde nog net Mel zeggen: “Oh, Jolien, wij weten nog wel wat dingetjes over Kees… Daar kan ik wel een gedicht over schrijven!” “Dat dacht ik niet, krengetje!” brulde ik. “Oh shit… Zit hij de hele tijd mee te luisteren? Dat had je wel eens mogen zeggen.” Joline lachte. “Nee hoor. Hij heeft net met Ton gebeld en is daar juist klaar mee. “Nou, da’s dan maar goed. Hé lieverd, wij gaan weer verder studeren. Straks komt Rob op Skype, die licht ik wel in. Heeft aan boord nog drie dagen om gedichten te schrijven tussen zijn schroefaskokers, zuigerstangen en brandstoffilters. Donderochtend komt hij thuis!”
“Dan slaap jij woensdag hier, Melissa”, zei Joline beslist. “Hadden we afgesproken, toch?” “Yep. Heb ik zin in. Nou, wij gaan weer aan ’t werk; Dank voor jullie prima idee!” Joline lachte. “Graag gedaan. Succes morgen!” Ze verbrak de verbinding. “Én? Hoe stond Ton er tegenover?” Ik stak mijn duim op. “Positief. En hij gaat morgen eens informeren naar hulp voor Fred.” Joline omhelsde me. “Ik heb er zin in, vriendje. Sinterklaasavond wordt heel gezellig, en lachen, dat weet ik nu al.” Ik dacht even na. “Hoe doen we dat met lootjes trekken?” Joline knipoogde. “Ik vraag Angelique wel of zij lootjes wil trekken. Dan krijgt ze van mij de mailadressen van iedereen en stuurt zij de namen van de slachtoffers op. Een bijna-meester in de rechten kan dat toch wel op een eerlijke manier doen, denk ik.” Ik knikte. “Goed plan. En dan stel ik voor dat iedereen voor minimaal 2 mensen een cadeau maakt: de één krijgt een cadeau en een gedicht, de ander een cadeau in een surprise.” Joline knikte. “Prima. Doen we het zo. Dan even afwachten tot Rob heeft gereageerd; daarna stuur ik een mail naar iedereen met wat dingen om te regelen.”

Ze keek voldaan. “Héhé… Zó zit je de zielenknijper uit te hangen, ben je even later dans-instructrice en daarna zit je een Sinterklaasfeest te organiseren. Wat is het leven van een huisvrouw toch gecompliceerd…” Ik trok haar naar me toe. “Je vergeet nog iets, dame. En uiteindelijk zit je op de bank met de knapste vent van dit appartement te knuffelen…” Ik kuste haar en ze mompelde iets tijdens het zoenen. “Wat wilde je zeggen, schat?” Ze keek me aan. “Dat knuffelen is het minst inspannende. Gewoon lekker achterover leunen en je laten verwennen. Lekker passief liggen en alles over je heen laten komen tot het orgasme aan toe….” Ik kietelde haar en ze sprong overeind. “Hé meneer Jonkman! Da’s niet conform de afspraak!” Ik keek haar aan. “Als jij als een soort sexpop blijft liggen als ik jou lekker knuffel… Da’s óók niet conform afspraak mevrouw.” Ze keek me aan en trok me langzaam naar zich toe. “Ik hou van jou, Kees Jonkman. En je zult vanavond merken dat ik heel wat meer ben dan een passieve sexpop…” Haar ogen waren veelbelovend en ze vervolgde: “Maar dat doen we vanavond. Na het eten. Lekker vroeg naar bed en dan leuke dingen doen. En nu gaan we nog even lekker lezen met een goed muziekje erbij. Geen Sinterklaasliedjes, maar iets anders. Zoek maar wat moois uit.” Ik zocht een CD met rustige concertmuziek uit. Lekker zachtjes op de achtergrond. Joline had ondertussen weer wat fris ingeschonken en een boek gepakt. Dat deed ik ook maar; Tom Clancy’s ‘Ereschuld’.

Even later zaten we allebei op de bank, lekker verdiept in onze boeken, af en toe elkaar strelend of een zoentje halend. Langzaam aan trad de schemering in en moest ik wat lampen aandoen. “Ik ga eens koken, schat, want ik heb wel trek.” Joline knikte. “Ik ook.” Ze giechelde ondeugend. “Goed dat je die goulash over twee schalen had verdeeld… Nu hebben wij de rest nog. Anders had Fred alles opgegeten.” “Yep. Dan was alles opgegaan. Ik schuif die tweede schaal in de oven en maak er een bakje konijnenvoer bij, oké? Of wil je liever iets anders?” Joline schudde haar hoofd. “Nee! Goulash! Ik heb een inhaalslag te maken, want de afgelopen maanden heb ik véél te weinig goulash gehad…”
Ik durfde er nu wel een grapje over te maken en liep naar haar toe. Achter de bank staand zei ik, terwijl ik haar nek streelde: “Dan moet je ook maar niet met je kwaaie blonde koppie het huis uit rennen, meisje. En met een slecht vriendje meegaan…Eigen schuld.” Ze bleef doodstil zitten en ik begon bang te worden dat mijn grap misplaatst was. Toen draaide ze zich langzaam om. “Kees Jonkman… Ik wist niet dat jij jezelf onder de categorie ‘slechte vriendjes’ schaarde. Maar goed… ‘Zelfkennis is het begin van de ware wijsheid’, zei Confusius ooit. De man had gelijk.” Haar ogen lachten. Ik legde mijn handen op haar schouders. “Sorry voor die opmerking. Ik was even bang dat ik te ver was gegaan.”
Ze bleef me aankijken. “Kees, het is gegaan zoals het gegaan is. En uiteindelijk hebben wij elkaar eraan over gehouden en zit Holtinge in de Franse bak, waar hij thuishoort, de klootzak. Hij durft geen zeepje te laten vallen en wij eten goulash. Eind goed, al goed. Toch?” Ze hief haar vinger op. “Maar vriendje: Als jij daar een gedicht over schrijft, ga ik je met mijn naaldhakken bewerken! En nu verder gaan met eten koken. Ik heb trek!” Ik boog me voorover, veegde haar haren opzij en kuste haar zachtjes in haar hals. “Hmmm….” was de goedkeurende reactie. Totdat mijn handen onder haar blouse gleden. Joline pakte mijn polsen en hield mijn handen tegen. “Niks ervan. De chef moet gaan koken. Da’s heel iets anders dan mijn vlees op te warmen. Dat doe je straks maar.” Ze zoende me. “Dwaas…”
Fluitend ging ik aan het werk in de keuken en een half uur later zaten we lekker te eten. “Die goulash is een dag later nóg lekkerder, Kees.” Ik knikte. “Klopt schat. Da’s een rottingsproces. Het eerste stadium van bederf is ingegaan. Een deel van de cellen is al kapot gegaan, waardoor de smaak beter vrijkomt. Of zo iets. Claar heeft me dan eens een keer uitgebreid uitgelegd; daarna hoefde ik een maand lang geen kliekjes meer. Maar ja, om al het eten wat over is, zomaar in de biobak te flikkeren…” Ik keek zuinig en Joline grijnsde. “Enfin, je bent er niet aan overleden, dat scheelt.” Joline knuffelde me en ik keek haar aan. “Wil je nog een toetje, of…” Ze schudde haar hoofd. “Nee, geen toetje meer, Kees. Ik ben verzadigd. Een cappuchino zou wél lekker zijn. Drinken we die op de bank op.” Ik zette de koffiemachine aan en ruimde ondertussen de vaat weg. Een sopje over de bar en het corvee was weer klaar. Ik wist dat Joline er een hekel aan had als er etensresten op de bar achterbleven. Zelf had ik dat nooit zo in de gaten gehad. Met een geaffecteerd toontje diende ik de koffie op.

“Zo Freule, uw koffie. Is het geoorloofd dat ik geniet van mijn bakje in uw gracieuze nabijheid?” Op dezelfde toon antwoordde ze: “Dat is toegestaan, mits u niet slurpt en u uw benen ter beschikking stelt om de mijne te ondersteunen. En me een kussentje aangeeft, zodat ik lekker op de bank kan hangen. En misschien is handig als u een absorberend ondergrondje op deze bank legt… Wie weet is dat wel nodig.” Ze kroop in de hoek van de bank en zwaaide, toen ik eenmaal zat, haar benen over de mijne heen. “Oei, dat is wel héél verleidelijk, Freule. Ik weet niet of ik wel aan de koffie toe kom. Uw benen oefenen nu een mega-grote aantrekkingskracht op me uit.” “Je beheerst je maar. Het is het personeel tot nader order niet toegestaan om zich op intieme wijze bezig te houden met de mooie benen van de adel. Doen ze dat wel, dan volgen er lijfstraffen. Eerst koffie.” Terwijl we koffie dronken keek ik haar spottend aan. “Als er hier ééntje is die geniet van lijfstraffen, ben jij het wel, mevrouw Boogers…” Ze kleurde zowaar en ik grinnikte. “Als je je koffie op hebt: kom eens hier met die mooie benen, meisje… Mag ik jou even lekker verwennen?” Joline humde, zette haar kopje op tafel en trok haar benen iets omhoog. Haar knieën waren nu vlakbij mijn gezicht en ik kuste ze, terwijl ik haar aankeek. Eén hand legde ik onder haar kuiten, de ander om haar nek en ik zoende haar langzaam. Een hand van haar gleed over mijn kruis. “Ik wil je verwennen, Kees. Je laten voelen dat ik van je houd…” “Je verwent me nu al Jolientje… Met het feit dat je hier ligt, met je hand…” Ze glimlachte en maakte mijn broek los. “Kom even iets omhoog… Dan kan je broek omlaag en kan ik er beter bij. Ik wil jou lekker snel klaar laten komen. Geniet maar van je geile meisje.” Ze kuste me, terwijl haar hand zich om mijn paal sloot. Ze begon me langzaam af te trekken en bleef me aankijken, haar ogen vlakbij. “Lekker?” Ik knikte. “Heerlijk… Jouw hand om mijn paal, jouw mooie ogen, je benen zo vlakbij… Ik ga héél snel klaarkomen als je zo doorgaat, schatje…” Ze knipoogde. “Dat is de bedoeling ook. En daarna doen we het héél rustig nog eens over.Kijk maar naar me en geniet. Ze trok haar rok iets op, zodat ik haar benen kon zien. “Schat, ik spuit zo meteen je rok onder…” Ze gniffelde. “Misschien vind ik dat wel lekker… En die rok moet toch in de was. Niet zeuren, lekker genieten van je geile meisje.” En dat deed ik! Haar warme hand om mijn paal, die me langzaam verwende, haar vreselijk sexy benen die ik kon strelen, haar ogen, de lucht van haar parfum… Dat alles vorgde ervoor dat ik het heerlijk vond. Ze liet een druppel speeksel op mijn paal vallen en keek me aan. “Lekker glad… Ga je zo meteen lekker spuiten? Spuit maar lekker in mijn rok, tegen mijn panty aan… Kan ik het lekker uitsmeren over mijn benen. Dát vind ik vreselijk geil, lekker vriendje van me…” Ze nam mijn paal tussen haar bovenbenen en begon me zo te verwennen. De warmte van haar benen en het gevoel van haar panty zorgde dat ik met een noodgang richting orgasme ging. Joline voelde het. “Toe maar… Laat het komen! Geniet maar van je sexy vriendinnetje…”
“Ohhh…. Jolien… Je bent zo lekker…” Ik kon het niet langer tegenhouden. Wilde het ook niet. Ik voelde mijn zaad omhoogkomen en het spoot uit mijn paal, over haar benen. Ze wreef haar benen tegen elkaar, wat voor nóg meer genot zorgde. Ik kuste haar en zij kuste gepassioneerd terug, haar tong diep in mijn mond. “Lekker…” hoorde ik even later. Ze doopte een vinger in de witte vloeistof en likte het glimlachend op. Toen trok ze haar rok wat op: dikke witte klodders lagen op haar benen. Genietend wreef ze het uit en fluisterde: “Dit is zó geil, Kees… Jou lekkere sperma op mijn benen… Mijn panty is nat, mijn rok is nat… van jou! Heerlijk!” Ik kreunde. “Jij bent helemaal geil, lekker stuk van me…”
Ik leunde tegen haar aan en ze dekte me met haar rok een beetje toe. “Anders krijg je een kouwe paal, en daar kan ik niks mee…” Ze giechelde. Ik streelde haar borsten zachtjes en een brommetje gaf aan dat ze dat wel prettig vond. Na een paar minuten zei ze: “Maak mijn bloesje eens wat verder open, Kees… Streel over mijn BH en knijp af en toe eens lekker…” Ik had wat moeite om de kleine knoopjes van haar blouse open te maken, omdat één arm om haar heen lag. Maar even later keek ik naar een dunne, hemelsblauwe BH, afgezet met kant. Haar tepels waren duidelijk te zien en te voelen en ik streelde ze zachtjes. “Knijp er in, Kees! Knijp er in!” Ze giechelde. “Of kun je mijn kleine tietjes niet vinden?” Ik bleef nog even lief strelen en merkte dat Joline ongeduldig werd. Ze wreef zich tegen me aan en begon weer met haar benen te strelen. Plotseling kneep ik in haar beide tepels. Tegelijk. “Aaaahhh…. Heerlijk! Dat voel ik door mijn hele lijf, Kees… Zó lekker! Doe het nog een keer…” Weer streelde ik en weer werd ze ongeduldig. “Toe dan, pestkop! Je zit me vreselijk op te geilen door het niet te doen! Please…”
Wéér een kneep en Joline gilde. “Lekker… nog een keer, snel achter elkaar… Knijpen, er aan trekken… laat me genieten, Kees! Het doet pijn, maar het is zó lekker…” Een van haar handen verdween onder haar rok en ze begon zichzelf te vingeren. Toen ik weer kneep voelde ik haar schokken. “Ik kom, Kees! Ik kóóm… Zo lekker…” Ze trok haar rok op en spreidde haar benen. “Kijk naar me! Kijk hoe nat ik word…” Ik kneep weer en haar panty begon te lekken. Haar vocht droop naar beneden, in haar rok. Ze wreef hevig tussen haar benen, haar ogen dicht. Ik zag dat ze een vinger bij zichzelf naar binnen bracht; even later een tweede erbij. “Lekker geil meisje…” Ik kneep weer in haar tepels. Ze haalde haar hand uit haar panty en keek me aan. “Sla me, Kees… Sla me op mijn geile, natte poesje…” Ze tilde haar heupen op, zodat haar natte, duipende kut vlak bij mijn mond was. Ik likte er even overheen en proefde haar geil. “Je bent lekker, Jolientje…” “Sla dan, Kees! Ik wil je voelen!” Meteen daarna sloeg ik tussen haar benen. Niet hard, maar precies op haar clit.
Ze hijgde. “Já! Lekker… Nog een keer… Net zolang tot ik spuitend klaar kom…” Ze fluisterde nu. “Sla me harder, meester… Ik heb straf verdiend…” Ik trok haar panty strak tussen haar benen zodat hij aansloot op haar naakte poesje. Toen gaf ik achter elkaar een aantal klappen. Ze gilde, schokte en maakte onsamenhangende geluidjes. Haar vocht droop uit haar panty, maar ze was nog niet écht klaargekomen. Ik legde een hand op een borst en toen ik nóg een keer tussen haar benen sloeg, kneep ik tegelijk in haar tepel. Dát was de druppel. Joline lag even doodstil en toen spoot een harde straal uit haar poesje, over me heen. Ik wreef haar panty over haar natte kut. Ze blééf klaarkomen: schokkend, kreunend en haar poesje druipend. En ze stopte me niet. Telkens als ik het rustiger aan deed, hijgde ze: “Slá me! Straf me… Vinger me…”

Haar dansrok was ondertussen doorweekt; ze lag te soppen in haar eigen vocht en ze vond het heerlijk. En ik ook: heerlijk om Joline zo te laten genieten. Eindelijk werd ze iets rustiger en ondertussen was mijn paal ook weer hard geworden. Joline zag het en pakte hem beet. “Wil jij ook nog een keer spuiten?” Ik knikte. “Kom. Lekker standje 69… Kom maar lekker tussen mijn benen. Ik wil je sperma proeven.” Ik ging op de bank liggen en ze gleed bovenop me en spreidde haar benen. Meteen voelde ik haar warme mond om mijn paal en ze begon me heerlijk te pijpen. Ik streelde haar poesje intensief, waarop ze meteen weer reageerde: ze liet mijn paal even los en kreunde: “Vinger me! Lekker met je vingers op mijn lekkerste plekje, dan kom ik wéér klaar…” Ik trok haar panty kapot en drong meteen met twee vingers in haar, op zoek naar naar G-spot. Joline nam mijn pik weer in haar mond en verwende mij. Haar tong gleed over mijn eikel, ze streelde de stam en maakte mijn paal kleddernat. Plotseling, vanuit het niets kwam ze weer klaar: een grote golf geil spoot ze over me heen; ik kon het niet allemaal oplikken. En tegelijk voelde ik mijn paal diep in haar mond verdwijnen… Ik voelde haar slikken; mijn paal zat in haar keel! Heerlijk! Even liet ze me los en kreunde ze: “Heerlijk… Zo diep… Spuit in m’n keel! Ik wil het hebben!” Ze haalde diep adem en wéér voelde ik mijn paal in haar keel. Dat was teveel: Met een grom kwam ik hevig klaar en spoot rechtstreeks in haar slokdarm. Ze slikte, en slikte nog eens; haar keel trok samen en masseerde mijn eikel en toen liet ze me langzaam ontsnappen.

Hijgend lag ze op me. Ik masseerde haar poesje nog steeds en ze kwam nog een keertje klaar; nu wat rustiger. “Kees… Stoppen nu… Ik ben kapot! Je hebt me achter elkaar klaar laten komen… Heerlijk….” Ze sabbelde op mijn nu gekrompen paal. “Lekker…” En ik streelde haar natte benen. “Oók lekker…” Na een paar minuten kwam ze langzaam overeind en ging ‘gewoon’ naast me liggen. We keken elkaar aan. “Wat was dat geil, Kees… Je spoot in mijn keel en ik vond het heerlijk! Dat gevoel…” Ik kuste haar. “En jij schat, spoot over me heen. Ook heerlijk. Ik heb het rechtstreeks uit je lekkere poesje gedronken…”
Ze kuste me en we begonnen te tongen. Na een paar minuten verbrak ik de zoen. “Ophouden Joline, anders sta ik niet voor de gevolgen in…” Ze giechelde. “Ik kan wel raden wat die gevolgen zijn… En dan blijf je me neuken.” Ze wiebelde met haar heupen tegen me aan. “Kéés! Je bent alweer hard!” Ik knikte. “Ik beken. Vind je het gek met zo’n sexy vrouw naast me? Maar ook ik ben een beetje óp, schatje. Laten we de boel even opruimen en lekker in bad gaan.” “Goed plan, minnaar van me.” Joline stond op en liep druipend naar de badkamer. Ik pakte het zeil van de bank en gooide het op het balkon. Een paar stenen er op… Morgen schoonmaken. Huiverend trok ik de deur dicht, sloot de boel af en ging de warme badkamer in. Joline stond naast het bad, nog steeds aangekleed. “Ik ga zo meteen lekker met deze kleren aan in bad. Dan spoelen ze alvast een beetje uit…” Ik streelde haar billen, door haar natte rok heen. “Je bent een heerlijke geile meid, Jolientje…” Even later was het bad halfvol en gingen we er in liggen. Naast elkaar, Joline’s hoofd op mijn arm. Zo dommelden we een beetje weg, rustig van elkaar genietend.
Na een halfuurtje stonden we op. Joline kleedde zich uit en we spoelden nog even na onder de douche. De kleren gingen daarna in de machine en ze giechelde. “Die zijn wel héél grondig uitgespoeld, Kees.” Even daarna lagen we lekker in bed. “Morgen weer een dagje Gorinchem…” Joline knikte. “Dan moeten we weer de veeleisende teamleiders spelen…” “Ja, dat zal moeite kosten, schat. Ik ben benieuwd hoe het Henry en Angelique is vergaan, dit weekend…” Ze kwam iets overeind. “Verhip, dat is waar ook… Die hebben dit weekend…” “…óók lekker liggen rollebollen, denk ik”, vulde ik haar aan. “Ik zal Angelique eens subtiel uithoren.” Ze giechelde weer en ik gromde: “Bluf. Dat doe jij niet bij met je lieve vriendinnetje.” Joline gaf me een zoen. “Klopt. Ik kijk wel uit. Dat is hun privéleven en mag ik me niet mee bemoeien. Ook die twee rooien het wel. Net als wij, lekkere kerel van me.”

Ze wreef zich tegen me aan en fluisterde in mijn oor: “Kees… kun je nóg een keer?” Ik kreunde. “Oh nee… Mijn lieve, vroeger zo preutse vriendinnetje is een echt nymfomane geworden…” Ze kneep plagend in mijn neus. “Ik bedoelde niet nú, hoor. Maar over een jaar of zo, als de productie van je zaadfabriekjes weer op orde is. Je medewerkers hebben vandaag behoorlijk over moeten werken. En jij bent ook al een dagje ouder…” Ik zuchtte. “Rob had gelijk toen wij je het water in jonasten op die camping in Duitsland. Je bent een blond krengetje.” Ik trok haar tegen me aan. “Maar wel een heel lekker blond krengetje…” Ik keek op de wekker: Half tien. “Gaan wij lekker slapen? Morgen is het weer vroeg dag…” Er klonk een instemmend geluidje naast me. Ik keek haar aan. “Lieve schat… Dank je wel voor dit heerlijke vrijpartijtje. Je vervult alle wensen die ik ooit gewenst heb.” Twee blauwe ogen keken terug. Lieve, blauwe ogen. “Kees… dat geldt ook voor jou, hoor. Ik doe met jou dingen die ik gedacht had nooit te zullen doen… En het is heerlijk!” We kusten elkaar; langzaam en teder. En na een paar minuten zei ik: “Zullen we elkaar maar loslaten en lekker slapen? Anders gaan we door tot morgen half zes…” “Goed plan. Welterusten, lieverd…” Ik draaide me om en Joline kwam tegen mijn rug aan liggen. “Lekker…” Dat was het laatste wat ik hoorde.