De dag nadat Monique haar moeder ontmoette, zat ze samen met Carla in de kantine van de hockeyclub. Na lang uitgeslapen te hebben, wilden ze het eerste herenteam dat een thuiswedstrijd speelde aan het werk zien. In de pauze dronken ze een chocomel en keken verheugd op toen ze Beau daar zagen zitten.
‘Daar zit Beau, schat. Nu hebben we de kans om nog eens te vragen of er wat aan de hand is.’ Monique krabde haar kin en zag Beau nu ook, schichtig om zich heen kijkend, zitten.’
‘Ja, laten we dat maar doen nu we de kans hebben.’
Ze stonden op en gingen aan het tafeltje bij Beau zitten. Ze schrok, maar toen ze zag wie het waren, kalmeerde ze.
‘Hoi Monique, hoi Carla,’ piepte ze met een zacht stemmetje. Monique besloot om er geen doekjes meer om heen te winden en vroeg vastberaden: ‘Wat is er aan de hand, Beau? Ga je ons nu eindelijk vertellen wat er met je is?’
Carla knikte en voegde er liefdevol aan toe: ‘Vertel het ons nu maar, Beau. We zijn toch vriendinnen van je en ons kun je vertrouwen.’ Met grote ogen keek Beau hen aan en de eerste tranen kwamen tevoorschijn. Ze wreef ze weg en snikte: ‘Beloven jullie het aan niemand anders te vertellen?’
Monique en Carla beloofden dat en Beau nam een slokje chocomel. Ze stak van wal: ‘Een tijdje geleden kwam ik Annelies en Linde in het park hiernaast tegen. Ze hebben me toen tegen gehouden en de struiken ingetrokken.’
‘Wat?’ reageerde Monique boos, ‘En wat deden ze toen?’
‘Ze zeiden dat als hun schorsing voorbij is, ik weer terug naar mijn eigen team moet. Ze pestten me, omdat ik vrij klein ben en kleine borsten heb. Linde hield mijn armen stevig op mijn rug vast en Annelies kleedde mij uit. Ondertussen maakten ze hatelijke opmerkingen over mijn lichaam en mijn kleding.’ Monique en Carla konden hun oren niet geloven en trilden van ingehouden woede.
‘Lieve Beau, wat er met je gebeurd is, is niet jouw schuld. Je weet dat mij ongeveer hetzelfde is overkomen in een kleedkamer hier.’
‘Dat weet ik, Monique. Daarom zijn die drie ook geschorst.’
‘Was Saskia er niet bij toen het gebeurde?’
‘Nee Carla, het waren alleen Annelies en Linde. Ik hoop wel dat jullie het tegen niemand vertellen, want als die twee dat te weten komen, gaan ze me vaker pakken.’
‘We vertellen het aan niemand!’ verzekerde Monique, ‘En ondertussen blijf je maar een beetje met ons optrekken.’
‘Ja,’ vulde Carla aan, ‘en het is beter om dat park voorlopig te mijden. Het is maar een kleine omweg naar huis als je eromheen rijdt.’ Beau knikte lichtjes en ze was opgelucht dat ze haar verhaal aan haar vriendinnen verteld had. De drie meiden dronken hun chocomel op en spoedden zich weer naar buiten om de hockeywedstrijd verder te zien. Na de wedstrijd brachten Monique en Carla Beau naar huis. Ze gaven haar allebei een warme knuffel, voordat ze naar binnen ging en dat deed het zestienjarige meisje goed.

Op maandagochtend moest Monique bij een supermarkt op gesprek voor een bijbaantje aan de kassa. Haar vorig baantje had ze opgezegd, omdat ze na haar coming out in die supermarkt gepest werd. Ze had een afspraak met de
manager personeelszaken en hoopte vurig aangenomen te worden, want dan kon ze zich financieel weer wat meer veroorloven. Opgewekt liep ze naar binnen en meldde zich bij de klantenservice. Ze werd doorverwezen naar een kantoor naast het magazijn en even later klopte ze daar op de deur.
‘Binnen!’ riep een lieve vrouwenstem en Monique liep het kantoor in. Toen ze zag wie er achter het bureau zat, viel haar mond open van verbazing.
Ze bleef stilstaan en kon haar ogen niet geloven en stotterde: ‘Daph, daph, Daphne Konings?’
‘In levenden lijve,’ lachte de knappe, blonde, zesendertigjarige sportief uitziende vrouw geamuseerd. Monique bleef met haar mond open staan
kijken en kon geen woord meer uitbrengen. Daar zat namelijk haar hockeyidool, Daphne Konings. Zij speelde 80 interlands voor Oranje en werd wereld- en Olympisch kampioen bij de vrouwen.
‘Maar hoe… hoe komt u hier?’ bracht Monique met moeite uit.
‘Zeg maar je hoor. Ik ben al een tijdje gestopt met hockey en vorige maand heb ik gesolliciteerd bij deze supermarkt, omdat ze een personeelsmanager zochten. Ook word ik de nieuwe hoofdtrainer van het eerste vrouwenteam van de hockeyclub hier. Ik ben verhuisd en woon nu hier in de buurt.’ Monique bleef Daphne ongelovig aankijken, want ze dacht echt dat ze voor de gek gehouden werd.
‘Ga maar zitten, meid!’ zei Daphne ongeduldig toen ze het te lang vond duren. Monique nam met knikkende knieën plaats en kon haar ogen niet van Daphne afhouden. De vrouw had halflang, blond haar tot op de schouders en een slank, afgetraind lichaam. Stevige c cup borsten waar Monique begerig naar keek. Daphne merkte dit en stelde voor: ‘Zullen we beginnen, Monique?’ Enigszins beschaamd knikte Monique en vervolgens verdronk ze zowat in de blauwe ogen van deze mooie vrouw. Het gesprek verliep goed voor Monique en ze werd aangenomen voor de functie van kassamedewerkster. Na het gesprek vertelde Daphne nog dat het uit was met haar vriendin en dat dit allemaal een nieuwe start in haar leven was. Ze spraken af dat Monique woensdagmiddag zou beginnen en half verdoofd liep ze het kantoor uit.
Onderweg naar buiten voelde Monique dat ze naar het toilet moest en ze vroeg aan een medewerker waar die was. Een vriendelijke jongeman
wees haar waar ze die vond, maar ze liep verkeerd. In het magazijn trok ze een deur open en liep naar binnen. Het bleek een ruimte te zijn waar de schoonmaakspullen lagen opgeslagen.
‘Shit, ik zit verkeerd,’ mompelde ze en wilde zich omdraaien om terug te lopen. Ze bleef staan, omdat ze achter in de ruimte vreemde geluiden hoorde. Ze liep een stukje verder en zag twee meiden die elkaar met een arm stevig vasthielden en aan het tongzoenen waren. Ze stonden achter een rek met flessen vloerreiniger en voelden zich schijnbaar volkomen veilig. Monique hoorde aan het lichte gekreun dat ze van elkaars tong genoten en toen ze goed keek, zag ze dat ze elkaar ook aan het vingeren waren. Allebei zaten ze met een hand, die iets op en neer ging, in de broek van de ander.
Bij het zien van dit tafereel kreeg Monique ook zin in seks wat ook door Daphne Konings bij haar was opgewekt. Ze beheerste zich en liep stilletjes achteruit om de meiden niet te storen, maar ze stootte een emmer om. Meteen keken de meisjes op en zagen haar. Ze kwamen meteen met een geschrokken gezicht naar haar toe. Het waren twee zestienjarige meisjes waarvan er een lange, blonde haren en de andere halflange, bruine haren had.
‘Zo, sta jij ons te begluren?’ vroeg het blondje, dat een beugel droeg brutaal,
‘Dat is niet zo mooi!’
‘Ja,’ vulde het brunetje aan, ‘dat is zeker niet zo mooi. Wie ben jij eigenlijk en wat doe je hier?’
Monique slikte eens en keek de meisjes verontwaardigd aan. Wat een brutaaltjes dacht ze.
‘Ik heet Monique en kom hier ook werken. Ik zocht het toilet, maar vergiste me. Sorry, dat jullie van mij geschrokken zijn.’ De meisjes keken Monique grijnzend aan en het blondje zei: ‘Oké, als je ons maar niet verraadt bij Daphne. Ik ben Bibi en dat is Janneke.’
Monique gaf hen allebei een hand en Janneke vertelde dat ze bij de vulploeg hoorden en zich af en toe drukten om van elkaar te genieten.
‘Er is namelijk niets zo lekker als zoenen met een meid,’ vond Bibi. Janneke knikte en vroeg: ‘Jij zult zeker wel een vriendje hebben, toch?’
Monique schudde haar hoofd en antwoordde: ‘Nee hoor, ik heb ook een vriendin.’ De meisjes keken elkaar verheugd aan en Bibi liep naar de deur. Ze sloot die met een sleutel af die ze in haar zak stopte en pruilde: ‘Dom van mij dat ik die deur net ben vergeten af te sluiten.’
Monique was verbaasd dat Bibi de deur op slot deed. Bang was ze niet voor deze twee jongere meiden. Eigenlijk vond ze ze wel grappig en ze voelde aan dat ze totaal geen kwaad in zich hadden.
‘Waarom sluit je de deur af?’ vroeg ze vriendelijk en keek Bibi lachend aan. Janneke fluisterde haar vriendin iets in het oor en Bibi antwoordde: ‘We willen zeker weten dat je niets over ons tegen Daphne zegt, want anders krijgen we geheid problemen.’
‘Nee, natuurlijk doe ik dat niet. Jullie geheim is veilig bij mij,’ verzekerde Monique hen en ze stak een hand naar hen uit.
‘Laten we dit dan verzegelen met een zoen op de mond,’ stelde Janneke grinnikend voor. Bibi knikte en vond dit een goed idee. Monique hapte naar adem en reageerde verontwaardigd: ‘Wat, met een zoen op de mond? Ik ga jullie niet zoenen! Zijn jullie al vergeten dat ik een vriendin heb?’
‘Nee, dat zijn we niet vergeten, maar als je ons niet een lekkere zoen op de mond geeft, dan laten we je er niet uit,’ zei Bibi vastberaden. Monique keek ze allebei fronsend aan en wist even niet wat ze daarop moest zeggen. Eigenlijk zou zij zoiets kunnen eisen om in ruil haar mond tegen Daphne te houden. Ze moest nu echt plassen en koos eieren voor haar geld. Lelijk waren de meisjes niet, al had Janneke wat puistjes in haar gezicht. Ze zuchtte en ging akkoord met deze vreemde verzegeling. Bibi tuitte de lippen en Monique gaf haar een zoen. Daarna was het de beurt aan Janneke die grinnikend opmerkte: ‘Zo, dat smaakte goed, Monique. Wat bof jouw vriendin maar!’
‘Nu zijn we ook jouw vriendinnen,’ vond Bibi en ze maakte de deur open. Wanneer begin je bij ons, Monique?’
‘Woensdagmiddag om twaalf uur en, vergeet niet jullie handen zo meteen te wassen.’
‘Onze handen, waarom?’
Monique keek hen aan met een blik alsof ze wilde zeggen: wat denken jullie zelf? Bibi en Janneke keken elkaar aan en beseften toen wat Monique bedoelde. Ze roken aan hun vingers en Bibi schaterde: ‘Mijn vingers ruiken naar jou, Janneke.’
‘Ja en die van mij naar jou, Bibi.’ Ze keken Monique aan en Bibi zei: ‘Tot woensdagmiddag, Monique, dan zijn wij er ook weer.’
De meisjes verdwenen en lieten Monique licht verdoofd achter. Boos was ze niet, want ze was sowieso al niet van plan om ze bij Daphne te verraden. Ze vond het toilet en liep vervolgens door de winkel naar buiten. Bij de uitgang kwam ze Daphne tegen die opmerkte: ’Hoi Monique, ik dacht dat je al weg was.’
‘Ik moest naar het toilet.’
‘Heb je daar toevallig twee jongere meiden gezien? Een blondje en een brunette.’
Monique besefte dat Daphne het over Bibi en Janneke had en schudde het hoofd. Ze had het die meiden immers beloofd.
‘Waar zitten die twee dan nu weer?’ mopperde Daphne, ‘Als ze toch weer ergens aan het flikflooien zijn, dan vliegen ze eruit. Maar goed, ik zie je woensdagmiddag, Monique. Doei.’
‘Doei, Daphne.’
Monique stapte op de fiets en reed naar huis. Ze hoopte dat Bibi en Janneke
ondertussen weer aan het werk waren en dat Daphne er niet achter kwam wat ze gedaan hadden. Stiekem vond ze het toch twee leuke, maar maffe meiden.

Carla begon deze ochtend om negen uur bij de apotheek en moest vandaag een stagiaire begeleiden. Een mager meisje van achttien jaar, met kort zwart stekeltjeshaar en een bril stond, toen ze binnenkwam, al op haar te wachten. Ze bekeek Carla en groette vriendelijk: ‘Hoi, ik ben Hannah en kom hier stagelopen.’ Carla gaf haar een hand en zei: ‘Ik ben Carla en ik ga je begeleiden vandaag. Ga je mee dan hangen we onze jas op en kleden we ons om.’ Ze hingen hun jas op en liepen naar een ruimte om zich om te kleden. Bedrijfskleding was verplicht en Hannah kreeg een tuniek met een ronde kraag, zijsplitjes en korte mouwen en een schort dat ze moest aantrekken.
Ze droeg een strak T-shirt en Carla zag dat ze kleine, stevig borsten had. Hannah merkte dat Carla daarnaar keek en zei lachend: ‘Klein maar fijn.’
Carla wist even niet waar ze moest kijken en stelde snel voor om een rondje door de apotheek te maken om haar aan de anderen voor te stellen. Toen dat gebeurd was, gaf Carla haar uitleg over diverse werkzaamheden en het meisje pikte dat allemaal snel op. In de middag moest Hannah naar het toilet en bleef vrij lang weg. Carla ging kijken waar ze bleef en hoorde een kreunend geluid uit het toilet komen. Een stem fluisterde: ‘Oh… Suzanne, ik mis je!’
‘Wat, ze zal toch niet?’ mompelde Carla en klopte op de deur, ‘Hannah kom je, de pauze is voorbij!’ Het gekreun hield op en de wc werd doorgespoeld.
Enigszins beschaamd kwam Hannah naar buiten, omdat ze vermoedde dat Carla gehoord had wat ze aan het doen was. Carla keek haar streng aan en vroeg: ‘Je was toch niet met jezelf aan het spelen, hè?’ Hannah kleurde rood en knikte. Aarzelend vertelde ze dat haar vriendinnetje het twee weken geleden had uitgemaakt en ze seks met haar miste.
‘Als ik aan haar denk, word ik nat en dan moet ik me zelf even strelen.’
Carla keek haar verbaasd aan en had bewondering dat ze zo eerlijk was.
‘Wat zou jij doen, Carla, als je vriendje het uitmaakte?’
‘Toevallig heb ik ook een vriendin, Hannah en ik moet er niet aan denken dat ik haar kwijtraak. Echter is het niet verstandig om dit tijdens werktijd te doen, want als iemand anders je gehoord had, dan was je in de problemen gekomen.’
‘Sorry, Carla, maar ik mis het om seks met een meisje te hebben. Ik zou graag iemand anders willen ontmoeten, maar het is zo lastig om de ware tegen te komen.’
‘Dat klopt, maar je moet daar geduld mee hebben. Waarom schrijf je je niet in bij een dating-site voor lesbische meiden? Je kunt dan eerst met iemand chatten en daarna eventueel afspreken.’
‘Ja, dat ga ik doen. Bedankt voor de tip.’
’s Middags na de pauze stonden beide meiden in het kleine magazijn van de apotheek. Carla wees Hannah waar alles stond en voelde plots haar gsm trillen. Ze las het bericht dat Monique haar stuurde en las dat ze bij een andere supermarkt was aangenomen. Ze had een foto van zichzelf bijgevoegd waarop ze verleidelijk keek. Carla’s hartslag steeg en voelde dat ze zin in seks kreeg. Ze stopte de telefoon weg en keek naar Hannah die langs de rekken liep om te kijken waar alles stond. Ze liet haar de foto van Monique zien en zei trots: ‘Dit is mijn vriendin.’
‘Hallo zeg, bof jij eventjes, Carla. Waar heb je haar ontmoet?’
‘Bij de hockeyclub, maar ik kende haar al vanaf de lagere school.’
Carla vertelde hoe het de eerste keer met Monique ging onder de douche bij de hockeyclub en het gevolg was dat ze daar allebei opgewonden van raakten. Ze keken elkaar op een gegeven moment in de ogen aan en toen ging het vanzelf. Ze bogen hun hoofd naar elkaar toe en zoenden elkaar op de mond. Een tweede zoen volgde en bij deze openden ze hun mond, zodat ze even met elkaars tong konden spelen. Hannah kneep zachtjes in Carla’s billen, maar een plotseling rumoer op de gang deed hen opschrikken. Ze stopten met zoenen en zagen een vrouw het magazijn betreden die vroeg: ‘Kunnen jullie aan de balie komen helpen? Het is daar erg druk.’ Carla knikte en met Hannah liep ze achter de vrouw aan. Onderweg fluisterde Hannah: ‘Je zoent erg lekker, Carla.’
Carla reageerde daar niet op, want ze dacht aan Monique waar ze steeds meer naar verlangde. Dat ze Monique nooit meer zou zien, wist ze op dat moment niet.