Beste lezers. Ook ik heb een 'cruciaal beroep', ben dus ook vaak weg, dingen doen. En als ik thuis kom, plof ik vaak redelijk uitgeput in m'n bed; geen zin meer om te schrijven. En soms, op een rustig momentje tussen het werk door, kan het even wel. Wees veilig, niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. Dan hebben we de meeste kans om deze crisis door te komen. Groet, Keith.

De woensdagochtend begon met een kopje thee op bed, vergezeld van een lieve zoen. “Hee slaapkop… Wakker worden, voordat die wekker begint te gillen.” Joline’s haren streelden mijn gezicht. “Dát is lekker wakker worden… Dank je wel, meisje.” Ze giechelde. “Als je ‘meisje Boogers’ had gezegd, had ik de thee in je kruis gekieperd, Kees.” Ik bromde. “Ik had al zo’n vermoeden, schat, dus ik hou m’n grote mond wel.” Ze kroop naast me in bed. “En hoe lang ben jij al wakker, schoonheid?”
Ze keek op de wekker. “Een halfuurtje, denk ik. Ik was lekker uitgeslapen, dus ik ben gaan douchen en heb toen een kopje thee gemaakt voor mijn schiet-instructeur.” “Lief van je. Zouden ze in dienst ook moeten invoeren. Dan zou het tekort aan schiet-instructeurs snel teruglopen. Zeker als het kopje thee geserveerd zou worden door net zo’n lieftallige dame als jij bent.” Joline giechelde weer. “En helemaal als die dames ’s avonds dezelfde service zouden leveren als ik, zeker. Mooi niet, sergeant Jonkman. Drink je thee maar op, daarna douchen. Ik maak het ontbijtje wel.”

Zij was iets eerder met haar thee dan ik. Joline ging het bed uit, liep naar de kast en pakte een panty er uit. Zittend op bed trok ze die zorgvuldig over haar mooie benen. Terwijl ze dat deed kroop ik naar haar toe. “Even genieten, schat…” Ze lachte. “Handjes thuis Kees, of ik moet straks een nieuwe aan.” Ze stond op en trok de fijne stof omhoog. Ik keek. “Het is heerlijk om jou zo te zien, mooie vrouw…” Ze trok een wat langere rok dan gewoonlijk aan en vervolgens haar schoenen. Toen draaide ze een snelle pirouette en haar rok zwaaide omhoog. “Zo. Genoeg gekeken, meneer. Vanavond mag je me weer bekijken. Als ik me uitkleed.” Ik kreeg een plagend tikje op mijn neus.
Drie kwartier later reden we op de snelweg. “Nog speciale dingen vandaag, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Niet echt. Henry en Rob gaan straks naar Damen voor een technische bespreking. Hoef ik niet bij te zijn; ik ga me bemoeien met een van de andere projecten. Frits en Henk doen die, maar dat loopt een beetje spaak. De klant kwam met ‘aanvullende specificaties’. Nou dan weet je het wel: terug naar de tekentafel en met een beetje pech kun je opnieuw beginnen. Die jongens even helpen. Verder gaan we vandaag een schema voor overwerk in elkaar zetten. De komende weken wordt het even doorbijten, tot het kerstverlof. Ook ik moet een aantal avonden overwerken, schat.”
Ze haalde haar schouders op. “Dan doen we dat toch lekker samen? Ik heb ook nog werk genoeg liggen. En als dat af is, neem ik wat studieboeken mee naar Gorinchem en ga daar studeren. En nee meneer, dat schrijf ik niet als ‘overwerk’, maar dat is gewoon economisch. Dan kunnen we gewoon met één auto naar het werk.” Ze keek me aan en fronsde. “En waar zit jij aan te denken, meneertje? Je hebt een smerig glimlachje op je gezicht!” Ik lachte nu voluit. “Dan kunnen we de toiletten op de vierde verdieping eens…” Verder kwam ik niet.

“KEES JONKMAN!!” “Je laat me niet uitspreken, schat… Ik wilde zeggen: Dan kunnen we de toiletten op de vierde verdieping eens schoonmaken. Zien er niet uit, heb ik laatst gezien.” Joline snoof. “Je liegt dat je zwart ziet, rotzak. Ik moet wel héél erg wanhopig zijn om me in de toiletten op mijn werk te laten…” Verder ging ze niet. “Je bent nog steeds een net meisje, Jolientje…” Ze knikte. “Klopt. Ik heb er wat moeite mee om plat te zeggen dat ik me niet op m’n werk wil laten neuken. Dat soort taal bewaar ik voor m’n vriendje. In ons huis. Tijdens hele intieme momenten. Dán kan ik er van genieten. Niet ’s morgens vroeg om 06:35 op de A15 vlak voor de afslag Vuren.” Ze keek me aan. “Goed begrepen, Kees?” Ik knikte. “Dus vlak voor de afslag Gorinchem kan het weer wel?” Ze zuchtte demonstratief. “Sóms hé…” Ik grinnikte. “Flauw hé? Ik zal je niet verder pesten, schat. We zijn er bijna. Even afkicken van die gedachten.”

Vijf minuten later stapten we uit en liepen snel naar binnen; er stond een bijtende oostenwind. We werden welkom geheten door Anneke, een van de nieuwe receptionistes. Nou ja, nieuw… Ze werkte hier sinds dat Joline bij DT was gaan werken. “Goedemorgen samen! Ook weer de weg naar Gorinchem kunnen vinden?”
“Hoi Anneke”, antwoordde Joline, “Ja, ik snap ook niet hoe hij het elke keer flikt, maar telkens komen we hier uit. Terwijl ik elke morgen zeg dat hij naar een of ander warm oord moet rijden omdat ik lekker in de zon wil liggen. Nou ja, we doen het er maar mee.”
Ik boog me over de receptie-desk. “Anneke, de reden is natuurlijk dat ik de knapste receptioniste van dit gebouw zo graag wil zien. Maar dat moet je niet aan háár vertellen, anders slaap ik weer in de garage. Kan ik voor jou koffie meenemen?” Ze lachte. “Dank voor het compliment. En geef mij maar een espresso. Zwart.”

Joline keek me bij de koffie-autmaat aan. “Jij maakt vorderingen, meneer. Je loopt te flirten met knappe dames. Een half jaar geleden had je dat niet gedurft.” “Klopt. Een half jaar geleden zou ik doodsangsten hebben uitgestaan; bang voor een afwijzing. En Anneke weet dat ik alleen maar loop te geinen en écht geen pogingen doe om haar te versieren. Zeker niet met jou naast me.” “Goed zo, Kees Jonkman. Als je dát maar in de gaten houdt. Je bent van mij.” Haar ogen fonkelden en ik keek haar recht aan. “Dat weet ik en daar ben ik héél blij mee.” Ik trok Joline naar me toe en kuste haar kort.
“Hé! Is dat gelebber een beetje afgelopen? Dat doe je maar in je eigen tijd, ja!” Fred stond plotseling naast ons. “Verdorie Fred… Ik heb al vaker gezegd: hou eens op met de verkenner uithangen. Trek eens schoenen aan met een harde hak in plaats van die bordeelsluipers.” Hij grijnsde. “Mooi niet, Kees. Zo zie je nog eens wat…” Ik bracht Anneke haar koffie en liep terug naar Joline en Fred. Die waren ondertussen in een serieus gesprek over Fred z’n bezoek aan het VeteranenInstituut.

“Echt, Joline… Ze weten daar wat ze doen. Er kwamen meer herinneringen boven dan ik had gedacht. Dingen die ik allang vergeten was… Enge dingen die ik verdrongen had. Ze hebben me in één ochtend drie keer aan het janken gekregen.” Hij keek verongelijkt. “Maar… Hielp het?” Hij knikte. “Ik heb nooit geloofd in zielenknijpers-gelul van ‘Je moet er over praten’ en zo. Je praat er over met je maten die erbij zijn geweest. De rest van de wereld heeft er geen flikker mee te maken. Óf ze snappen het niet, óf ze doen het af als sterke verhalen.
In Doorn ligt dat anders. Ik ben geestelijk compleet uitgeknepen door een meissie van een jaar of vijf en twintig, wat nog nooit buiten Nederland was geweest. Als je haar zou tegenkomen: de personificatie van de gereformeerde maagd. Uit Staphorst. Prototype grijze muis. Harry Potter-brilletje, knotje, vestje, grijze rok tot vér over haar knieën, schoenen met platte zolen. Geen greintje verleidelijke vrouwelijkheid. Nul. Zip. Nada.

Maar mevrouw was psychologe en heeft me geestelijk compleet afgepeld. Uitgekleed. Binnenste buiten gekeerd. En uitgerekend bij háár heb ik zitten janken. Toen ik weer een beetje bij zinnen kwam keek ik in haar ogen. En toen zag ik haar pas écht. Als ik niet zo’n enorm goeie relatie met Wilma had gehad, had ik haar op dat moment misschien wel ten huwelijk gevraagd… Ik heb haar na die sessie bedankt met een hele dikke knuffel.”
Ik grinnikte. “En… Leeft ze nog? Ik ken die knuffels van jou.” Fred keek me aan. “Kees, als je hebt doorgemaakt wat ik tijdens deze dagen heb doorgemaakt, zou je dat niet zeggen. Maar goed, jij hebt me erheen getrapt, dus van jou kan ik het hebben.” Hij legde zijn arm om me heen. “Dank je wel. Alsnog.”
Hij grinnikte. “Ik moet het nu een aantal weken zelf rooien. Over zes weken terugkomen, tenzij dat ik ’s nachts weer begin te spoken. Maar dat mag Wilma in de gaten houden.” Joline legde haar hand op zijn arm. “Fijn voor je, Fred. We hopen dat het geholpen heeft.” Hij keek haar aan. “Ik heb vannacht heerlijk geslapen, Jolien. Wilma zei dat ik de complete Veluwe heb liggen omzagen en dat ze daar van genoten heeft…”

De buitendeur ging open er kwamen anderen binnen. “Oké. Ander onderwerp.” We vervielen in small talk, tot we aan het werk gingen. “Fred, kun je even meelopen? Kees, jij ook? Joline nam ons mee naar haar bureau. “Fred, we willen graag wéér een beroep op jouw ICT-capaciteiten doen…” Joline vertelde over Zoomers en Incassobureau Justicia en Fred keek tijdens het verhaal steeds kwader. “Verdomme, wat een vuile trut… Jongens, ik ga eens rondneuzen. Wat doe ik als ik iets strafbaars vind?” “Dan steken we eerst de koppen bij elkaar. Schakelen desnoods de BSB in.” Hij keek vrolijk. “Mooi! Desnoods vraag ik een paar ex-collega’s om eens te gaan neuzen. Zij hebben iets meer mogelijkheden dan ik…” Joline glimlachte. “Dank je wel, Fred. Eén verzoek: Hou DT er buiten. Geen spionage vanuit Gorinchem, graag.” Hij knikte. “Is goed, Jolien. Ehh… Kees: zijn jullie veilig in Veldhoven?” “Alarm werkt, als er volk op de galerij loopt, krijg ik een melding op m’n mobieltje en Joline ook. En kunnen we meekijken. Joline en ik hebben gisteren weer op de schietbaan gelegen. En ik kan je verzekeren: deze lief uitziende schoonheid kan bijna net zo goed met mijn buks omgaan als ik. Als er iemand ongenood binnenkomt, is hij niet jarig.” Fred gromde goedkeurend.

“Mooi. Nou jongens ik ga eens aan het werk, anders krijg ik op m’n lazer van mijn cheffin.” Hij stond op, draaide zich om en stond recht tegenover mijn foto in sporttenue. Hij draaide zich naar Joline om. “WAT IS DIT??? En waar is de andere helft van deze foto, mevrouw?” Joline giebelde. “De meiden misten je zo…” Hij gromde. “’t Zal toch niet waar zijn…” Met grote passen liep hij naar zijn eigen bureau en we hoorden hem bulderen: “En sinds wanneer is het hier toegestaan om porno aan de muren te hebben, dames? Zijn jullie helemaal van de pot gerukt?” Joline keek me aan. “Zal ik jou maar door de versnipperaar halen, Kees?” Ik greep mijn kruis beet en keek benauwd. “Niet miepen Kees. ’t Is net als de tandarts: het doet maar even pijn.”

Ze rukte de foto van de muur en liep naar de versnipperaar en ik keek haar na. Op dat moment liep ze Theo tegen het lijf. “Goedemorgen, Joline… WAT DOE JIJ NOU??” Ze lachte liefjes. “Ik haal Kees door de versnipperaar, dat zie je toch?” Het ding begon te draaien en mijn foto verdween langzaam. Theo drukte op de ‘stop-knop’. Alleen mijn bovenlichaam was nog intact, en stak uit het apparaat. “Is er iets wat ik moet weten, Joline?” Hij keek serieus en ik liep naar hem toe. “Nee hoor Theo. Ik was vanochtend alleen de suiker in haar thee vergeten. Maar kunnen jullie doorgaan met versnipperen? Mijn edele delen zijn al versnipperd, en dan heeft een man weinig meer te bieden… Dan maar compleet de pijp uit.”
Theo keek vragend van de een naar de ander. “Nee, er is niks aan de hand, Theo”, zei Joline. Ze legde de geschiedenis even uit en Theo moest lachen. “Dan wil ik die andere helft van die foto ook zien…” We liepen naar het backoffice, waar de foto van Fred nog aan de muur hing. “Morgen dames, morgen Fred… En wanneer verdwijn jij in de versnipperaar? Dan kun je Kees gezelschap houden…” Fred gromde. “De dames misten me zo, zeiden ze… En uitgerekend de foto waarop ik het minst flatteus op sta, hangen ze op.”
“Hohoho, Fredje…”, onderbrak Denise hem, “WIJ hebben niets opgehangen hoor. Dat is je eigen buddy geweest, met zijn zwager. Om ons een beetje op te vrolijken. Het was wel stil hier, de afgelopen dagen.” Fred bromde nog wat, rukte de foto van de muur en liep naar de versnipperaar. Samen met mijn bovenste helft verdween hij. “Zo. Eén voor allen, allen voor één en zo. Tot in de versnipperaar aan toe, verdomme.” Hij grinnikte en we gingen aan het werk.

Rob en Henry kwamen nog even langs en verdwenen toen naar Damen. De rest van de ochtend ging snel voorbij: samen met Henk en Frits zat ik te puzzelen op de nieuwe eisen van een andere klant. Uiteindelijk hadden we de oplossing en werkten die uit. Om twaalf uur, toen de laatste details klaar waren, gromde Frits: “Blij toe. Ik kreeg de afgelopen dagen koppijn van dit project, nondeju.” Henk zei niets, maar stak vijf vingers omhoog en de wijsvinger van de andere hand naar beneden. “Krijg het heen-en-weer, Henk…”, zei Frits. Hij grinnikte, dook naar de grond en drukte zich vijf keer op. Ik keek verwonderd; dit was niks voor Frits. Henk grijnsde. “Hebben we sinds maandag ingevoerd. En om een of andere reden is Frits nogal vaak de sigaar…” “De conditie van de Piraten gaat met sprongen vooruit, zie ik wel. Kom heren, omkleden, we gaan een stukkie rennen. En daarna lekker eten: zelfgesmeerde boterhammen met pindakaas!” “Hé, ik heet geen André, Kees!”

Om kwart over twaalf stonden we in de hal. Ook Miranda deed mee en had haar team uitgedaagd om ook te sporten. Maar alleen André en een ander teamlid waren er. “Vrijdag is mijn team er compleet bij, Kees!” “Mooi Mir… Even appel houden mensen… Directie?” “Hier!” zei Theo. “Receptie en Juridische zaken?” “Ja hoor…” “Miranda?” “Zo compleet als mogelijk!” “Backoffice?” “We moesten wel, Kees. Anders zou Fred boos worden.” Joline lachte. “En de piraten zijn ook zo compleet als mogelijk… Goed mensen, we rennen 2 kilometer. Het is nog steeds koud buiten, dus we doen het rustig aan, anders hebben we straks blessures. Naar buiten.” Niemand mopperde en ik begon met een rustig looppasje wat ik langzaam maar zeker iets versnelde. De paardjes kregen weer een paar boterhammen en na een kwartier liepen we weer naar de ingang van de parkeerplaats.
“Héhé… We zijn er bijna…Blij toe.” hoorde ik Gonnie zeggen. In hetzelfde tempo liep ik het hek van DT voorbij en hoorde protest. “Verdomme, Kees, dit zijn geen geintjes!” Theo. Ik deed alsof ik het niet hoorde en liep aan de buitenkant van het hek een rondje om het gebouw heen; 400 meter extra. Toen we het hek weer naderden was het stil in de groep en nu liep ik naar binnen. In de hal keek ik Theo aan.

Vijf vingers omhoog, de andere wijsvnger naar de grond. “Meneer Jonkman, jij krijgt hier spijt van…” Theo ging liggen en drukte zich vijf keer op. Maar… zonder moeite. Toen hij overeind kwam stak ik m’n duim op. “Theo, dit had je een paar weken geleden niet gekund. Complimenten.” Hij grijnsde. “Sinds een maand ben ik tien kilo kwijt. Dankzij dit soort uitjes en een bijzonder strenge diëtiste thuis. En ik voel me er prima bij, dus dank jullie wel.” Angelique begon te klappen en iedereen deed mee. “Goed mensen, dáár doen we het voor. Mens sana in corpore sanum, oftewel: een gezonde geest in een gezond lichaam. Stond als tekst boven de poort van een kazerne ergens in Duitsland.”
André bromde: “Bij sommige collega’s zou ik eerder spreken van een zieke geest, maar goed…” Ik grinnikte. “Hou jij je nou maar bij je boterhammen pindakaas, André. Goed mensen, dank jullie wel; douchen en lekker eten!” We gingen uiteen en even later zaten we in de groepsruimte van de Piraten lekker te eten.

Tijdens het eten kwamen Rob en Henry binnen. “Zo… precies op tijd! Kees, we hebben wat getreuzeld bij Damen om zeker te weten dat je klaar was met rennen…” Ik maakte het bekende handgebaar met de vijf vingers, maar kreeg één vinger terug van Rob. “Hé broertje, da’s niet netjes!”, snauwde Joline, “zo ben jij niet opgevoed! Liggen jij!” Rob keek haar aan en ging inderdaad liggen. “Henry Claassen, jij ook!” Angelique keek serieus. Beide heren keken elkaar aan, haalden hun schouders op, gingen liggen en drukten zich vijf keer op. “Zo goed?” Joline en Angelique knikten. “We zijn genadig vandaag… Eet smakelijk, stelletje drukkers!” “Nou…”, zei Theo, “het is wel duidelijk wie hier de broek aan hebben…” Angelique trok haar wenkbrauwen op en tilde haar jurk iets op. Joline deed hetzelfde met haar rok. “En nee, ik laat niet zien welke broek ik aan heb!”, zei Joline nogal kattig. “Want ze is een net meisje…” vulde Rob droog aan. Ik schoot in de lach. Rob en ik kregen een knipoog van Joline.

Een kwartiertje later gingen we weer aan het werk. Ik kon een klant telefonisch tevreden stellen en schoof daarna bij Rob en Henry aan. “En? Hoe ging het bij onze vrienden aan de overkant?” Henry lachte. “We hebben inderdaad ‘vrienden’ gemaakt, Kees. Ze waren blij met de voorstellen. Gaan ze in de tweede boot verwerken. Voor de eerste is het al te laat, daar is het hele elektrisch systeem al klaar en getest. En de praktische wijzigingen van Rob gaan ze meteen, vandaag nog uitvoeren. Een van de machinisten van Damen, die we nog kennen van die proefvaart was héél blij.” “Mooi, daar doen we het voor, heren. Niet alleen puur technische zaken om meer rendement ergens uit te halen, maar juist met dit soort dingen, ergonomische en praktische verbeteringen, kweken we goodwill en bouwen we de goeie naam van DT verder uit. Dank je wel, Rob! Vrijdag eens kijken hoe die machinekamer er uit ziet in de praktijk… Dat wordt trouwens wel een frisse proefvaart. Goed warm aankleden, want op zee zal het wel helemaal koud zijn!” “Ach, er ligt ten minste geen sneeuw”, zei Rob. “dat scheelt aanmerkelijk in de wegligging.” “Nou, als ze dezelfde grappen gaan uithalen als de vorige keer… Prima wegligging, maar het ding ging best tekeer. Vraag maar eens aan André…”

Henry grijnsde en Rob keek vragend. “Onze André dacht dat hij al zeebenen had. Tijdens de manoeuvreproeven stond hij op en wilde de crewroom doorwandelen onder het roepen van ‘Kijk eens Mama! Zonder handjes!’ Het volgende moment lag hij op z’n gat. Heeft een week lang last van z’n stuitje gehad.” Henry grinnikte met wat leedvermaak. “Tja, dat moet je ook niet doen op zo’n notedoppie…”, zei Rob. “Als je kan zitten, moet je zitten. Is véél verstandiger en je wordt er minder moe van.” “Da’s een lesje wat André nu wel geleerd heeft.” “Oké mensen, ik ga weer naar m’n eigen hok. Even wat administratie bijwerken, anders krijg ik op m’n lazer van m’n liefje.” Rob grijnsde. “Ik weet hoe het voelt. Arme kerel.” Ik draaide me naar hem om. “Bedoel je nou dat je weet hoe het voelt om van je liefje op je lazer te krijgen, of specifiek van je zus?” Zijn grijns werd breder. “Allebei. Mijn lief, jouw zus, is ook niet misselijk als ze nijdig is.”
“Breek me de bek niet open…”, zei ik en Henry keek ons aan. “Ik geloof dat ik mazzel heb met Angelique, als ik jullie zo hoor…” “Heb jij An wel eens écht kwaad gezien, Henry?” Hij schudde het hoofd en ik vervolgde: “Ik wel. Tegen een zekere namaak 007. De man wist niet wat hem overkwam. Vijf en vijftig kilo pure woede, op drie centimeter van zijn gezicht. Een koningscobra was, vergeleken met Angelique op dat moment, nog onschuldiger dan een tuinslang. Zorg maar dat je dat niet overkomt…” Hij grinnikte. “Daarna maak je het toch weer goed samen? Dat compenseert veel…” Rob schoot in de lach. “Je hebt helemaal gelijk, maat!” Grinnikend liepen ze weg. Die twee rooiden het wel met elkaar.

De rest van de middag ging in relatieve rust voorbij. Nog even wat administratieve dingen, daarna weer technisch. En om kwart voor vijf stond Joline in de deuropening. “Hoi Kees… Wat dacht je ervan om eens richting Veldhoven te rijden? Ik begin honger te krijgen…” Ik knikte. “Goed plan. Even de overwerkers hiernaast gedag zeggen.” Henk en Frits waren nog hard aan het werk. “Heren… Eet smakelijk zo meteen en wel thuis voor straks!” “Fijne avond Kees. Tot morgen!” Rustig reden we naar huis. Joline kleedde zich even om. “Die langere rok is op kantoor prettig, maar hier loop ik liever in een korter rokje!” “Helemaal mee eens, schoonheid.” Ze had een wit plissérokje aan gedaan, tien centimeter boven haar knieën. En een blauwe blouse met doorzichtige mouwen. “Dit staat vreselijk sexy, meisje!” Ze weerde me af. “Ik ga koken, Kees. Even niet vrijen. Straks, als we lekker op de bank zitten, mag je genieten.” Ze ging naar de keuken en ik ging op Internet zoeken naar de muziek van een paar stukken die ik wilde spelen op de bugel. Ik vond een website met bladmuziek die je gratis kon downloaden en printen en zette de printer aan het werk. “Zo… Nu heb ik ten minste wat houvast als ik speel.” Joline lachte van achter het fornuis. “Ik heb niet gemerkt dat je daar zo’n behoefte aan had, Kees!” Ik liep naar haar toe en omarmde haar van achter. “Dat is lief van je. Maar mijn grootste houvast ben jij, schoonheid.”
Ik schoof haar vlecht opzij en kuste haar in haar nek. “Kéés! Dat kietelt!” Ik zoende iets steviger. “Wil je dan een dikke zuigzoen, liefje?” Ze dreigde met een spatel. “Ik dacht het niet, ridder. En morgen allerlei ‘geïnteresseerde’ vragen in Gorinchem beantwoorden zeker? No way, thank you. Zet de borden en het bestek maar op de bar, dan gaan we lekker eten.”

Ze had een vegetarische macaronischotel gemaakt. Geen vlees er in, maar wel doperwten, paprika, tomaat en ui. Smaakte prima, evenals het puddinkje als toetje. “Zo, koksmuts… Nu ga jij lekker zitten, dan maak ik nog een kopje koffie.” Joline keek me vragend aan. “Koksmuts?” “Ja. Je was de kok voor vandaag en je bent af en toe een muts. Dus…” Een diepe zucht klonk. “En jij bent af en toe onuitstaanbaar. Maar dat koffievoorstel klinkt wel goed.” Ze ging op de bank zitten. Ik ruimde de keuken op en even later kwam ik, met de koffie, naast haar zitten. “Lekker, Kees. Dank je wel.” Ik zoende haar. “En jij dank je wel voor het koken, schat. Het was heerlijk.” We genoten rustig van de koffie. “Ik wil zo meteen even op de bugel spelen, Jolien… Mag dat?” Ze keek me aan. “Dat hoef je niet te vragen. Ik vind het leuk als je speelt. Niet alleen om te luisteren, maar ook naar je te kijken. Je geniet, en dat is te zien!” Ze omhelde me. “Maar… ik ga je eerst even afleiden, schatje…” Haar lippen gleden in mijn nek. “Dan ga ik ondertussen even kijken wat voor broek jij aan hebt, dame. Je hebt me tijdens de lunch wel héél nieuwsgierig gemaakt…”
Mijn hand gleed over haar benen en langzaam duwde ik haar witte rokje wat verder omhoog. Halverwege haar bovenbenen pakte ze mijn pols. “Je hebt vanmorgen al gezien wat voor broekje ik aan had, meneer. Bewaar die inspecties maar voor later vanavond. Jij gaat spelen, ik ga wat studeren. Of naar jou kijken. Of allebei…” Ze lachte zachtjes. “Húp, overeind. Macho toeteren jij!” Ik probeerde haar dreigend aan te kijken, maar hield het niet lang vol. Haar pretogen maakten me aan het lachen. Even later was ik, met muziek en ondersteuning van de CD speler, lekker aan het spelen. Eerst een rustig stuk van Haydn, gevolgd door “The trumpet voluntary” van Clarke.
Dat stuk speelde ik behoorlijk stevig, wat Joline naar haar oren deed grijpen. Toen het ten einde was, zei ze: “Ik begrijp jouw zussen helemaal… Sjongejonge… over macho gesproken.” Ik grinnikte. “Ik moest je even laten horen waarom ze die term bezigden. Maar het kan ook zachtjes, hoor… Een bugel is van alle markten thuis.” Even later speelde ik hetzelfde stuk, alleen veel zachter. Joline knikte. “Da’s beter. Die volumeknop hou je maar wat in toom.”

Na een half uur spelen vond ik het welletjes. Ik maakte de bugel schoon en borg hem op. Joline was ondertussen druk aan het studeren en zat helemaal in haar eigen bubbel. Ik pakte de laptop. Nu een docent vinden… Liefst in de buurt… Na een half uur had ik er twee gevonden: een oudere man; gepensioneerd muziekdocent op een VMBO die nog privéles gaf; de ander was een jongedame, sergeant bij de Fanfare Bereden Wapens in Vught, een van de muziekkorpsen van de Landmacht. De dame had conservatorium, afgestudeerd op bugel, orgel en directie; de meneer was “begaafd amateur” zoals hij het zelf omschreef. Zij woonde in Eindhoven, hij woonde in Son.

Ik koos in eerste instantie voor de dame en belde haar op. “Met Greet Zwart!” hoorde ik een heldere stem. “Dag mevrouw Zwart, u spreekt met Kees Jonkman. Ik las dat u nog ruimte heeft voor privé leerlingen op de bugel.” “Dat heeft u goed gelezen… U heeft belangstelling? Mag ik vragen naar uw niveau?”
Ik grinnikte. “Ja, dat mag u. Ik heb 6 jaar bugelles gehad op de muziekschool in Amersfoort. Daarna ging ik in dienst en vervolgens op missie. Sinds die tijd speel ik met mijn ouders en zussen af en toe samen, maar ik merkte dat mijn vaardigheden wat roestig begonnen te worden. Ik heb met St. Nicolaas een nieuwe bugel gekregen, een heerlijk instrument, vergeleken met mijn oude. En daar wil ik goed op kunnen spelen.”
“Oké, u heeft dus behoorlijk wat ervaring… Ooit openbare optredens gedaan?” Ik dacht even na. “Nou, openbaar… Een paar maanden geleden op een andere bugel eens samengespeeld met een organist, in een kerk in Duitsland. Mijn enige echt openbare optreden, maar dat is ondertussen acht jaar geleden, was in Afghanistan. Tijdens een ramp-ceremony 'Amazing Grace' gespeeld toen een goeie vriend van mij uitgedragen werd…”
Het was even stil. “Dát zal binnengekomen zijn…” “Ja, nogal. Recent heb ik dat stuk voor de eerste keer gespeeld, thuis. En toen stond ik wéér te janken.”
“Ik begrijp het… Ik ben namelijk ook militair. Uitgezonden geweest naar Bosnië, in 2009.” “Hé, dat is leuk… Toen zat ik daar ook. In Novi Travnik.” “En ik in Burgonjo… Grappig. Hemelsbreed dertig kilometer van elkaar. Maar… Wat wil je? Eerst maar eens kijken of het klikt?”
Ik grinnikte. “Lijkt me een goed plan. Ik heb een appartement in Veldhoven waar ik ongestoord kan blazen; ik weet niet waar jij les geeft…” Zonder erg waren we overgegaan op tutoyeren... Grappig.
Greet zei: “Ik kan lesgeven in een kerk in Eindhoven. Mooie acoustiek en niemand heeft last van je. Ik heb dinsdag en donderdagavond nog ruimte.” Ik keek even naar Joline en die zei zachtjes: “Donderdag! Dinsdag loopgroep!”
“Ik hoor net dat het de donderdag wordt. Dinsdag heb ik een loopgroep om te coachen.” “Dat is prima! En wil je meteen morgen komen?” “Ja, meteen de koe maar bij de horens vatten, hé? Hoe laat en waar?”
Ze gaf me het adres en zei: “Om acht uur dan maar? Dan ben je de laatste, kunnen we, als het nodig is ook uitlopen. En ouwe Bosnische koeien uit de sloot halen..”
“Lijkt me een goed plan. Is het goed als ik m’n vriendin meeneem?” “Ja hoor, geen punt.”
“En de kosten, Greet?”
Ze aarzelde even. “Normaal reken ik vijftig euro per uur. Da’s niet goedkoop, maar voor een mede-veteraan…”
Ik kapte haar af. “Greet, ik heb een prima baan. Vijftig euro is goed. We zien elkaar morgen, oké?”
“Is goed! Ik ben benieuwd, Kees!”

Ik legde de telefoon neer. “Zo. Morgen eens macho toeteren, dame…” Joline grinnikte. “Fijn dat ik ook mee mag, liefje.” Ik keek haar aan. “Dat wil ik sowieso. Ten eerste ben jij mijn muze, ten tweede wil ik graag dat je weet wie zij is. Jij hebt een betere radar voor mensen dan ik. Als ze jou niet bevalt, gaat het feest bij haar niet door.” Joline stond op en omhelsde me. “Da’s lief van je. Wil je nog wat drinken?” “Geef mij maar een glas warme melk. Geen koffie meer. Dan nog een halfuurtje lekker lezen en dan naar bed, oké?” Joline giechelde. “En dan kun je eindelijk eens kijken welke broek ik aan heb…”

Ik liep haar achterna, de keuken in. “Kan ik nu ook al, schat…” Ik duwde haar naar voren, tegen de bar aan. “Kéés! Engerd!” “In onze keuken mag dat. Laat eens kijken…” Ik streelde haar benen en tilde zo haar rokje op. "Ohlala… je heb helemaal geen broek aan, mademoiselle… En je poesje is helemaal bloot… Heb jij vandaag zo in Gorinchem rondgelopen?” Ze had een panty aan, maar zonder kruis. Ze draaide haar hoofd om.
“Nee meneer… Dat heb ik voor het eten gedaan. Dit meisje heeft dat gedaan om die grote en sterke meneer te verleiden..” Ze praatte met haar ‘meisjes-stemmetje. Ik duwde haar verder voorover. “Je bent nog steeds een heel ondeugend meisje… Doe die benen eens uit elkaar…”
“Maar meneer! Ik moest wat te drinken maken!”. “Niet miepen meisje, of ik moet je straffen!” Ik gleed met mijn handen over de achterkant van haar bovenbenen. “Lekkere lange benen, meisje… Daar geniet ik van.”
Ze giechelde zachtjes. “Ik geniet hier ook van, meneer… Dat doet u heel fijn.” Langzaam gleden mijn handen omlaag, naar haar knieholten. “Ik weer nog een paar fijne plekjes, meisje. Voel maar eens.” “Ohhh…” was haar reactie. Ze spreidde haar benen verder en legde haar armen op de bar. Haar benen stonden nu strak gespannen, ze steunde op haar tenen.
“Dit is lekker, meneer… Dat voel ik in m’n poesje.” Ik duwde mijn onderlichaam tegen haar aan. “En wat voel je nog meer?” Ze hijgde een beetje. “Uw harde paal, meneer… Tussen mijn billen… Is óók lekker.” Ik liet haar knieholten verder met rust, drukte me tegen haar aan en streelde haar borsten, door haar bloesje heen. Haar tepels werden hard en Joline kwam iets overeind om me wat meer ruimte te geven.
“Lekker… Wilt u mijn tepels goed voelen, meneer? Lekker in knijpen? Dat is heerlijk…” Ze wiebelde met haar billen tegen me aan. “Voel je dat in je poesje, meisje?” Een kreuntje was het antwoord en ik kneep iets harder in haar tepels. “Voel je dat in je poesje, meisje?”
Ze kreunde weer. “Ja, meneer… Ik word nat… Lekker… Wilt u eens voelen hoe nat ik ben?” Ik liet één borst los en langzaam gleed mijn hand omlaag. Eerst over haar rokje, toen er onder en langzaam op weg naar haar poesje. Ik voelde vocht tussen haar benen. “Jij bent écht nat, meisje… Is het zo lekker?”
“Ja meneer… ik… kom … bijna… klaar… Streel mijn natte… Ohhh…. Streel mijn natte kutje…” Ik greep tussen haar benen en voelde haar vocht. “Je druipt, meisje… Ben je zo geil?” Ze knikte. “Nog even voelen, meneer… Dat is zo lekker…”
Ik greep nu écht tussen haar benen en kneep tegelijk in haar tepels. Joline schokte. “Oh meneer wat doet u toch met me?… Zo lekker meneer… Ze wreef zichzelf nu tegen mijn hand en kreunde: “Niet stoppen… Dit is zó’n lekker gevoel…” Haar sap droop langs haar panty omlaag en er zaten zelfs natte vlekken op haar eerder zo nette rokje.
Ze keek om, één vinger op haar onderlip, haar ogen verlegen. “Wilt u hiermee doorgaan meneer? Alstublieft?” Ik boog me naar haar toe. “Op één voorwaarde, meisje. Dat je je helemaal aan me geeft. Helemaal.”
Haar ogen flitsten op en ze was voor even de ‘normale’ Joline. “Heerlijk, Kees…”
Toen keek ze weer semi-onschuldig. “Gaat u dan hiermee door, meneer? Please…” Ik knikte. “Ik ga je neuken. Hier, staand aan de bar. Je lekkere poesje helemaal volspuiten. Je maakt me helemaal gek…”
Ik trok haar rokje omlaag en ze stapte er uit. Toen maakte ik mijn broek los, schopte mijn schoenen uit, trapte mijn broek omlaag en deed mijn boxer uit. Joline keek achterom en zag mijn paal hard omhoog staan.
“Dat past niet meneer… Niet in mijn lieve poesje…!”
Ik gromde. “Wil je ‘m dan in je geile kontje hebben, meisje? Dat kan ook hoor, maar ik weet niet of je dat fijn gaat vinden… Kies maar!”
Ze kreunde en zei zachtjes: “Poesje, meneer…” “Goed zo meisje. Hou je maar goed vast, want dit wordt heftig!” Ik zette mijn paal tussen haar benen en drong langzaam in haar. De knokkels op haar handen werden wit, ze beet op haar lip bij de eerste centimeters.
Toen ontspande ze en met een “Ohhhh…” boog ze zich verder over de bar. “Voel je me, meisje?” “Ja meneer… U komt steeds dieper in… AHHH!!” Ze schokte. “Oh, wat lekker! U… zit… precies… op een heel lekker plekje…” Ik hield even stil en bewoog met minimale bewegingen in haar. De top van mijn paal op haar G-spot.
Ik reikte voor haar langs en begon haar clit snel te masseren en tegelijk met m’n andere hand in een tepel te knijpen. Ik keek in haar gezicht: haar ogen waren glazig, ze hijgde snel en toen, vanuit het niets, duwde ze haar heupen naar achter zodat ik diep in haar schoof.
“Heerlijk, meneer… Uw harde pik diep in mijn lieve kutje… Neuk mij! Spuit in me, ik wil het voelen… Lekker klaarkomen met uw harde pik in m’n kutje…” Ik begon haar snel te neuken; elke keer als ik diep in haar ging trok ze haar spiertjes aan. Zo melkte ze me mij met een noodgang richting orgasme. “Ik ga zo meteen lekker in je spuiten, meisje… Heet sperma in je kutje… Wil je dat?”
“JAAA…. Lekker! Ik wil je voelen klaarkomen, Kees… Diep in m’n natte geile kut… Ik wil van jou zijn!” Ze kneep nu hard; haar poesje hield me vast. Als ze niet zo druipnat was geweest, had ik niet meer voor- of achteruit gekund. “Ik ga komen, Jolientje… Geile meid… Ik spuit je helemaal…” Verder kwam ik niet: de eerste straal pompte ik diep in haar en meteen voelde ik haar nog verder verstrakken. “JA! Ik voel het! Lekker, diep in m’n geile kut!
Ze gromde, schokte en wreef zich tegen me aan. “Lekker, Kees… Spuit me helemaal vol… Oh, ik kom nóg een keer… Je laat me zo genieten, geile vent…” Na een minuut ontspanden we ons een beetje. Joline lag nog steeds voorover gebogen over de bar, ik stond trilend op m’n benen achter haar en mijn paal verslapte langzaam. Ze keek om en giechelde. “Als jij uit me glijdt, hebben we hier vochtoverlast, Kees…”
Ze rekte zich iets uit, pakte een theedoek van het haakje en drukte die alvast tussen haar benen. “Zo, dat helpt de zondvloed een beetje tegengaan.”

Ik grinnikte. “Zondvloed… Wel een leuke woordkeuze in dit geval.” Ik gleed nu echt uit haar en pakte mijn boxer om bij mij de grootste vochtigheid wat op te ruimen. “Hoezo leuke woordkeuze?” Ik tikte op haar billen. “We zijn nog niet getrouwd, liefje. Als we een eeuw eerder hadden geleefd, hadden we verantwoording moeten afleggen bij meneer pastoor of de dominee.” Ze snoof. “Hoe het zit met dominees weet ik niet, maar meneer pastoor heeft van deze spelletjes geen verstand. Tenminste: dat zou hij niet moeten hebben. Hoewel de laatste jaren daar ook twijfel over is.”
Ze drukte de theedoek tussen haar benen en liep naar de badkamer. “Even de zondvloed afspoelen…” giechelde ze. “Ik maak het hier wel even aan kant, dan kom ik ook douchen, schat.” Ik maakte de vloer schoon (we hadden er echt een bende van gemaakt) en liep toen naar de badkamer. Joline’s kleren lagen op een hoopje op de grond. Ik pakte haar panty op, keek Joline aan, drukte mijn neus in de dunne stof en snoof. “Heerlijk schat…” Ze lachte. “In flesjes doen zeker? Kom hier, gek.”

Ik kleedde me uit en kwam onder de douche. Ze draaide zich naar me om en sloeg haar armen om mijn nek. “Heerlijk, Kees… Je hebt me echt ‘genomen’. Af en toe vind ik dat heerlijk. Lekker hard en dan het jonge, onschuldige meisje spelen…” Ik kuste haar. “Maar op het moment supréme laat je dat jonge meisje los en ben je weer Joline… Waarom?” Ze dacht even na. “Omdat dát moment, het moment waarop we samen klaarkomen, van ons is. Geen spelletje, nee, dan zijn wij samen. Van elkaar, jij van mij en ik van jou. Raar misschien, maar als we dan met het spelletje door zouden gaan, voelt het bijna alsof we vreemd gaan, snap je?”
Ik knikte langzaam. “Ik denk het wel. Op het moment dat ik klaar kom, wil ik dat bij jou doen. Niemand anders, ook geen fantasie-figuur.” Ze kuste me. “Zie je wel… Soulmates. Dank je wel lieverd…” Ze kuste me aandachtig. Met één hand trok ze zich naar me toe. Haar andere hand miste ik.

Waar die was werd snel duidelijk: binnen een seconde ging de lekker warme straal over in een kouwe plens. “Hier blijven jij…” mompelde ze tussen het zoenen door. “Slaapmiddeltje.” Toen draaide ze de kraan dicht en keek ik in twee lachende ogen. “Zo. Heb ik jou mooi te pakken, meneertje. En nu afrossen met die handdoeken daar!” Ik grinnikte. “Je bent een schat. Maar je krijgt ‘m terug… ooit.” Joline lachte triomfantelijk. “Je kunt me niet meer verrassen met koude douches, meneertje. Daar ben ik ondertussen aan gewend.” “Oké, oké… Bikkel van me…”

We droogden ons af en even later lagen we, nagloeiend, in bed. Joline kroelde tegen me aan en zei met haar ‘jonge meisjes-stemmetje’: “Mag ik nu lekker slapen, meneer, zonder dat u me wéér…” Ik kuste haar. “Als jij weer het onschuldige meisje gaat uithangen, dan vergrijp ik me weer aan je. Wees gewoon lekker jezelf, mijn lieve Joline, dan kun je lekker slapen. En dan mag je morgen op kantoor weer het onschuldige wicht uithangen, oké?”

Ze kwam iets overeind en keek me aan, haar ogen bliksemend. “Als jij verwacht dat ik dat ooit ga doen, Kees Jonkman, heb ik nieuws voor je: Never nooit niet. Over m’n lijk. Na Sint Juttemis. When hell freezes over, zoals de Amerikanen zeggen.
Op het werk ben ik Hoofd Backoffice van DT. Personificatie van volmaaktheid. Miss Efficiëntie 2016. Altijd tot in de puntjes verzorgd, streng doch rechtvaardig.” Ze grinnikte even. “En degene die denkt daar mee te kunnen sollen, kan een keiharde klap op zijn oor krijgen, begrepen?” Ik knikte. “Ja schat. Goed schat. Je hebt gelijk, schat.”
Ze boog zich over me heen. “En jij bent mijn perfecte vriendje. Ook op kantoor. Altijd keihard werkend, door zijn team zwaar gewaardeerd, betrouwbare vent voor dames in nood, persoonlijke duivel voor lui die ons dwars zitten en bud van Fred. En dat beeld hou je maar in stand,anders zwaait er wat!” Een lange kus volgde.

Toen Joline losliet, bromde Balou de teddybeer: “Hé vrijdozen, is het nou eens afgelopen met dat kleffe gedoe? Ook een teddybeer wil slapen, hoor.” “Niet miepen Balou. We hebben speciaal om jou tere teddybeerzieltje te ontzien, ditmaal in de keuken gevreeën. Snuit dicht en meuren of ik smoor je tussen mijn borsten.” Het was even stil. Toen bromde Balou: “Dat lijkt me een heerlijke dood, Jolientje…” Ze kwam overeind, rukte Balou van zijn stoel en nam hem met een grom mee in bed. “Ohhh… Jolientje… Lekker…” De laatste woorden van Balou klonken gesmoord. “Slaap lekker schat. Met je beer tussen je tieten…” “Welterusten Kees. Jaloers?” Ze giechelde zachtjes. Even later hoorde ik dat ze sliep. Nog steeds met Balou tegen zich aan. Sommige beren hebben toch maar geluk…