Erfgoed - 5

Voor een goed begrip is het handig om eerst de voorgaande delen van dit verhaal te lezen. Het gaat over een man die eerst illegaal in een pas verkocht kasteel is gaan wonen en zich door de bediendengangen van het kasteel beweegt zonder dat de familie die daar komt wonen zich daarvan bewust is. Op die manier hoorde hij dat ze een tuinman zochten en heeft hij er slim voor gezorgd dat ze hem daarvoor inhuurden.


Thom had regelmatig relaties op bezoek. Het kasteel was een sublieme locatie om mensen te ontvangen en een enkele keer werd aan Joost gevraagd om butler te ‘spelen’. Hij vond dat nooit leuk omdat het hem te veel aan zijn vader deed denken, maar hij weigerde ook niet, daarvoor was hij te veel op Thom en Sonja gesteld geraakt.

Deze keer hoefde dat niet; het diner zou worden geregeld door een cateringbedrijf. Er kwam een fruithandelaar praten over partijen fruit die hij uit Colombia importeerde. Hij schermde met prijzen die zo laag waren dat Thom het bijna niet kon geloven. Het nadeel was alleen dat er geen regelmatige aanvoer was, maar daardoor was het wel extra goedkoop.
Thom kende hem via via en hij had een keer iemand horen zeggen dat de man een bedenkelijke reputatie had. Maar Thom zei zelf altijd dat hij desnoods zaken deed met de duivel als die de laagste prijs vroeg dus nu was de man met zijn vriendin uitgenodigd op het kasteel.

Joost scheurde met de grasmaaier langs de rand van het grasveld. Daar liepen Thom en de fruithandelaar. Ze waren verdiept in hun gesprek en toen Joost vlak langs hun reed schrok de gast daar kennelijk van. “Hé lul ga even ergens anders herrie maken” riep hij op bekakte toon.
Joost had de neiging om iets tegen de man te zeggen maar hij haalde zijn schouders op en reed naar de andere kant van het terrein. Daar zou hij niet in de verleiding komen om foute dingen te doen.

Een kwartiertje later parkeerde hij de maaier achter het kasteel werd hij door Sonja voorgesteld aan Louise, de vriendin van de man waarmee Thom nu aan de andere kant van het landgoed wandelde.
Louise was een nogal hoerig type dat hem vanuit de hoogte opnam.
“Kan jij even hun spullen naar hun kamer brengen Joost?” vroeg Sonja.
“Pffff.. Joost..” deed Louise “net als de bediende van Ollie B. Bommel.”
Joost deed alsof hij het niet gehoord had en pakte de koffers. Toen hij ze in de kamer had gezet wilde ze hem een briefje van twintig euro geven. “Nee dank u mevrouw, mijn salaris hier is voor mij voldoende” zei hij afgemeten.”
“Kletskoek knul, geld heb je nooit genoeg” zei ze en ze wilde het geld in zijn borstzak proppen. Omdat ze vlakbij hem stond viel het Joost plotseling hoe wijd haar pupillen waren. Dit mens stond stijf van de dope! Tijdens zijn omzwervingen had hij talloze drug addicts ontmoet. En hij herkende er een als hij er een ontmoette. Hij stapte achteruit om de kamer te verlaten. Nu hij beter keek verbaasde hij zich er over dat hij het niet meteen gezien had; de wijde pupillen, de broodmagere armen, het slechte gebit dat ze verborgen hield door altijd haar hand voor haar mond te houden als ze lachte. Hij maakte dat hij weg kwam.
Beneden werd hij opgewacht door Sonja. Wat was dat een verschil met dat wijf boven… Rond, lief, gezond, kortom alles wat Louise niet was.
“Trek je maar niets aan van wat zij zegt hoor” zei Sonja over Louise. Ze heeft het heel moeilijk gehad want ze is vroeger erg verslaafd geweest. Gelukkig heeft Diederik, haar vriend, haar uit de goot gered en ze is nu clean.”
“Ja ja” dacht Joost “als zij clean is dan is Josefine Mutzenbacher een maagd” en hij moest grijnzen om z’n vervolg gedachte: “Geef mijn dan Josefine maar…”.

Wat later op de middag zag hij de man die dus Diederik heette, staan hannesen in de kofferbak van zijn chique donkergroene sportwagen. Toen de kerel naar binnen ging zag Joost dat hij de klep niet goed dicht gedaan had en dat die weer open veerde. Hij vond het zijn plicht om die goed dicht te doen omdat het begon te regenen, maar terwijl hij dat deed wierp hij er een vluchtige blik in. Hij schrok van wat hij zag; in de kofferbak lagen een Kalashnikov en een automatisch pistool. Bovendien lagen er twee pakken met wit spul in, verpakt in dik plastic, dichtgeplakt met duct tape. Hij had dat soort pakken wel eens gezien op de televisie, maar dan lagen ze meestal op een tafel van de douane met gewapende politieagenten en douaniers er naast. Hij maakte dat hij weg kwam, voordat de kerel terugkwam maar hij besloot tegelijk om de gasten goed in de gaten te houden.

’s Avonds werd er een luxe diner aangericht in de oude eetzaal van het kasteel. Het kristal schitterde, de wijn fonkelde in de glazen en de hele familie was in avondkleding aanwezig . Ook de gasten zagen er tip top uit. De bediening was ingehuurd van het chique bedrijf dat het diner verzorgde en de sfeer leek prima.
Diederik prikte een stukje wagyu steak aan zijn vork en zei “Die kant en klaar maaltijden van jou worden steeds maar beter Thom”
Joost, die door een kijkgaatje de maaltijd volgde zag dat Thom het als een grap opvatte en glimlachend zei “Och we doen ons best…”
Sonja putte zich uit in beleefdheden en ook de jongens en de meiden lieten zich van hun meest beschaafde kant zien. Maar Joost had iets opgevangen dat hij op een of andere manier moest oplossen zonder de geheimen van het kasteel prijs te geven.

Eerder op de avond had hij het stel horen praten tijdens het omkleden voor het diner.
“Dus jij gaat die Angela, dat kleintje, meelokken naar onze kamer. Waarom denk je dat ze dat doet?”
“Omdat ze ook bij de groters wil horen, maar laat dat maar aan mij over. Heb je dat spul dat je van die Rus gekregen hebt klaar staan?”
“Ja ik heb alles geprepareerd dus drink niets wat ik niet voor je heb ingeschonken” lachte hij grimmig. “Als ik klaar met haar ben dan gooien we haar in haar kamer, hier twee deuren verderop en morgen herinnert ze zich niets meer. Alleen dat ze een enorme kater heeft.”
“En pijn in haar kutje” grinnikte Louise.
“Ja” hijgde hij, schor van het perverse vooruitzicht “Pers je leuter in een kleuter, hahaha”
Louise omarmde haar vriend. “Oh wat ben je toch een enorme smeerlap” geilde ze.

Tijdens het diner zag Joost dat Louise de hele tijd heel geïnteresseerd met Angela aan het praten was. Ze probeerde duidelijk een soort ‘meiden-onder-elkaar’ sfeertje te creëren.
Aan het einde van de avond ging iedereen naar zijn of haar kamer, maar Joost zag dat Louise nog iets tegen Angela zei en die knikte tegen haar. Toen iedereen weg was ging hij snel de kamer in en pakte Diederiks wandelstok. Daarna ging hij snel naar de gastenkamer. Daar zaten Diederik Louise en Angela in leunstoelen. Angela, die de hele avond geen alcohol had gedronken, had een glas wijn in haar hand en nam daar een flinke slok van. Hij zag dat ze het glas nog net kon neerzetten, maar daarna zakte ze helemaal slap achterover in de stoel. Louise pakte een klein digitaal kameraatje.
Diederik tilde Angela op en legde haar op het bed. Ze had haar ogen nog open maar was volkomen slap en willoos. Hij knoopte haar bloesje open en ontblootte haar borstjes door haar behaatje omhoog te schuiven. Toen begon hij haar broekje van haar kontje te sjorren. Ondertussen maakt Louise de ene foto na de andere.
Joost stond ademloos toe te kijken hoe in de kamer een jong, zwaar gedrogeerd meisje verkracht ging worden, maar hij had zijn plan al klaar. Zijn wapens waren een stekkertje en een wandelstok.

Op het moment dat Diederik zijn broek liet zakken pakte hij de stekker die hij had geprepareerd en duwde die in het stekkerblok dat hij in zijn hand had. Op hetzelfde moment knalden de stoppen van de hele bovenverdieping door. Louise gilde. Het was aardedonker maar zijn ogen waren daar al aan gewend omdat hij de hele tijd in de donkere gang had gestaan. Hij opende het paneel en zag het silhouet van Louise recht voor zich staan en sloeg met alle kracht die hij had met de wandelstok op haar pols. Ze krijste en liet het kameraatje vallen. Joost schopte het onder het weg en deed twee passen naar het bed, tilde Angela op en verdween met haar door het paneel en sloot het achter zich. Alles had nog geen tien seconden geduurd.
Achter de wand, in de kamer hoorde hij Louise en Diederik tegen elkaar gillen, ze zagen nog steeds geen hand voor ogen en struikelden over de meubels.
Joost had het kortsluiting stekkertje weer uit het blok getrokken en haastte zich met de bewusteloze Angela in zijn armen naar haar kamer. Hij legde haar in bed, kleedde haar uit en sloeg de dekens over haar heen. Als het waar was wat Diederik gezegd had zou ze zich niets van de tocht door de geheime gang herinneren.
Hij ging terug naar de kamer van de gasten en toen hij daar aankwam gingen net de lichten weer aan.
Diederik en Louise stonden verbijsterd in de kamer te kijken naar het lege bed en Louise hield haar zwaar gekneusde pols vast.
“Waar is ze gebleven?...” stamelde ze “en waarom sloeg je me?”
“Ik heb je niet geslagen” hij had een blik van ontzetting in zijn ogen.
“Maar wie dan? De deur is op slot en de sleutel zit hier aan de binnenkant, er was hier niemand anders.”
“Geloof jij in spoken?”
“Nee, maar waar is dat kind dan godverdomme gebleven?”
Op dat moment werd er op de deur geklopt. Ze deden hem open en Thom kwam binnen. Diederik keek wild rond alsof Angela plotseling ergens onder vandaan zou kunnen kruipen.
“Is alles goed met jullie? We hadden een stroomstoring, maar ik hoorde Louise gillen…”
“Ik ben gestruikeld” verzon ze snel, “ ik denk dat ik mijn pols heb gebroken. Ik moet naar het ziekenhuis.”
Diederik was al bezig zijn spullen te pakken. “Daarna gaan we maar meteen door naar huis, want het heeft geen zin om dan nog terug te gaan Thom, bedankt voor je gastvrijheid.”

Joost zat in de keuken van zijn huisje in het donker en belde met de politie. Hij had een contant betaalde pre-paid simkaart en wist vrij zeker dat hij zo anoniem kon blijven. Want je weet maar nooit. Maar hij gaf gedetailleerde informatie over drugs en zware automatische wapens in de kofferbak van een donkergroene Aston Martin en waar die naar toe zou gaan.

In de auto reden Diederik en Louise zwijgend over de landweg die van het kasteel naar de stad leidde.
“Iemand moet geweten hebben wat er ging gebeuren, en die moet ook dat verdomde kind hebben weggehaald” verbrak Diederik de stilte.
“Thom niet, die deed heel vriendelijk.”
“Nee, Thom niet”
“En die jongens deden ook normaal…”
“Het moet die klootzak van een tuinman zijn geweest, ik heb alleen geen idee hoe hij er achter is gekomen.”
“En nu?”
“Ik laat hem afmaken, hij heeft kennelijk Thom en Sonja nog niet gesproken. Anders hadden ze niet zo gewoon gedaan. Als we zodirect op de snelweg zijn stuur ik er wel een fixer op af, ik moet even een nummer opzoeken. Die lul ziet de zon niet meer opkomen.” En met die woorden nam hij de laatste scherpe bocht voor de oprit naar de snelweg en zag toen de blokkade dwars over de weg.
“Wel godver!!!” brulde hij maar in plaats van te stoppen gaf hij vol gas en reed in op de agent van het arrestatieteam die met een lamp in zijn hand midden op de weg stond en een stopteken maakte. Hij ramde de agent en zag hem tollend van de weg vliegen, maar zijn collega was razendsnel; hij richtte zijn automatische wapen op de auto die zijn collega had aangereden en joeg de volledige inhoud van het magazijn van zijn Heckler & Koch dwars door de ramen van de Aston Martin. De bestuurder en de inzittende waren kansloos.

Ondertussen in het kasteel.

Iedereen was door het rumoer op de been, ze hadden allemaal Louise horen krijsen en waren daar op af gekomen. Alleen Angela sliep overal doorheen. Na het vertrek van de gasten zaten ze in haastig aangeschoten pyjama’s aan de keukentafel.
“Waarom wilden ze zo plotseling weg?” zei Sonja. “Het was net alsof ze hier geen minuut langer wilden blijven.”
“Waar is Angela eigenlijk?” vroeg Cindy plotseling. “Ik zag haar na het diner met die mensen meelopen”
“Ze was niet daar op hun kamer” zei Thom.
“Ik ga wel even bij haar kijken” zei Sonja en ging de keuken uit.
Even later kwam ze een beetje ontdaan terug. “Kom eens mee Thom” zei ze en ze trok hem aan zijn mouw. “Ze slaapt, maar ik kan haar niet wakker krijgen. Het is net alsof ze verdoofd is” zei ze toen ze trap opliepen.
Thom knielde bij hun dochtertje en besloot dat de dokter moest komen maar toen hij diens nummer opzocht deed Angela plotseling haar ogen open.
“Papa ik ben misselijk” kreunde ze “en ik heb zo raar gedroomd.”
Hij ging naast haar op het bed zitten. Het meisje was spierwit.
“Ik droomde dat ik in een andere kamer was en dat iemand me aan het uitkleden was. Ik wilde dat niet, maar ik kon er niets tegen doen… Maar voordat hij iets deed ging het licht uit… En toen lag ik plotseling hier in mijn bed.”
Thom kreeg een raar gevoel in zijn maag. “Ik weet niet wat het is, maar er is hier iets heel vreemds gebeurd” mompelde hij tegen Sonja.

De volgende avond was het op het nieuws: Een zware crimineel en zijn vriendin waren die nacht doodgeschoten door de politie; de man had een snelle sportwagen bestuurd en had bij een politiefuik het stopteken genegeerd en een agent doodgereden waarop diens collega de auto had beschoten. In de kofferbak werden twee kilo harddrugs en zware automatische wapens gevonden.
Thom en Sonja herkende het wrak van de auto onmiddellijk als die van Diederik en Louise. “Dat is gebeurd toen ze hiervandaan kwamen” fluisterde Sonja.

Een dag later vond Sonja het kameraatje. Het lag onder het bed. Ze verstijfde toen ze de foto’s zag en riep Thom. Ze zagen hoe Diederik hun willoze dochtertje uitkleedde en zich klaarmaakte om haar te misbruiken maar zo ver kwam het niet. De laatste foto was gemaakt in het donker. Het kameraatje was lichtgevoeliger dan menig oog en heel vaag leek het of er plotseling nog iemand in de kamer was; een schim die uithaalde met een wandelstok.
“Kan je foto’s maken van een spook?” rilde Sonja.
“Ik geloof niet in spoken” zei Thom, “bovendien was die kneuzing op haar pols heel reëel en het was zijn wandelstok. Volgens mij is hij in paniek geraakt toen het licht uitging en heeft hij Louise geslagen om de een of andere reden en heeft daarna Angela snel naar haar kamer gebracht.”
“Moeten we met haar er over praten?”
“Nee, ze denkt gelukkig dat het een nare droom is geweest, dat zal wel van de drugs komen die ze haar hebben gegeven.”

Een week later.

Joost zat voor zijn huisje op een bankje. Hij mocht van zichzelf even uitrusten; hij had een groot stuk van het bos weer vrij gemaakt van alle struiken die er waren gegroeid in de afgelopen jaren en het begon er nu heel mooi uit te zien. Maar het was zwaar werk geweest en hij moest even uitrusten voordat hij weer verder ging. Hij at een appel. Toen kwam Angela aangelopen en ging naast hem zitten.
“Is dat een appel van een boom van ons?” vroeg ze op licht beschuldigende toon.
“Nee wijsneus, dat is een appel die ik heb gekocht bij de supermarkt in het dorp” lachte hij “de appels hier zijn nog lang niet rijp”.
Ze schoof een beetje naar hem toe en snoof.
“Je ruikt lekker” zei ze “aftershave en zweet, ik herken jouw luchtje overal.”
Hij keek haar aan. Ze keek ernstig terug. Ze bracht haar neus bijna tegen zijn borst aan en snoof nog een paar keer en knikte toen.
“Jij bent het die me heeft gered. Jij hebt me opgetild toen het licht uitging en je hebt me naar m’n eigen kamer gebracht en in m’n eigen bed gelegd. Toen heb ik het ook geroken. Ik heb het niet gedroomd. Ik weet het zeker.” Ze keek hem aan met tranen in haar ogen en keek toen snel voor zich.
Hij aaide over haar rug en glimlachte toen ze weer naar hem keek. Hij legde zijn vinger op zijn lippen; het eeuwenoude gebaar om te zwijgen. Ze knikte en liep toen snel weg. Maar vlakbij de keuken draaide ze zich naar hem om en stak twee vingers in de lucht als iemand die een eed aflegt en ging naar binnen.