Mini - 139

De dinsdagochtend was ik een uur voor de wekker zou gaan al wakker. Ik sloop het bed uit, naar de inloopkast tussen de logeerkamers. Daar lag ook nog wat militaire kleding en uitrusting. Mijn ‘ghilly-suit’, het camouflagepak uit Bosnië lag er ook. Ik trok het uit de plastic zak waar ik ‘m in had gestopt, jaren geleden. Het bestond uit een ruime overall met een muts waar stroken jute en stof kris-kras op waren genaaid. Dat was de basis en, afhankelijk van terrein en weer kon de camouflage aangevuld worden. Nu was het de tijd voor sneeuw-camouflage.

Even later had ik een oud laken, een wit overhemd en een witte handdoek in onregelmatige stroken gescheurd en was dat in mijn ghille-suit aan het verwerken. Toen kwam Joline binnen. “Wat ben jij zo vroeg in de ochtend aan…” Ze stopte midden in haar zin en ik keek op. “Ik zit te naaien, schatje. Alleen iets anders dan gisteravond.”
Ze bekeek het. Mijn naaiwerk was bijna af. “Kees Jonkman, als je ooit werkeloos wordt, kan ik je één ding garanderen: jij wordt niet aangenomen op een confectie-atelier.” Ze kuste me.
“Dit is dan ook geen confectie lieve schat. Dit is maatkleding. Héél duur en slechts voor één persoon geschikt.” Ze keek twijfelend. “Kan ik je helpen?” “Kun jij uit de keuken het busje witte peper pakken? En ook een aantal koeken. En een pot sterke koffie maken, met veel suiker… Recept a la Rob.” Ze trok een vies gezicht. “Meen je dat?” Ik knikte. “Ik weet niet hoe lang ik daar moet zitten of liggen, schat. En dan is een bak koffie een zéér welkome afwisseling.”
Even later kwam ze terug met mijn rugzak. “De koffie zit er in. De peper ook.” Toen het ghilly-suit naar mijn zin was, trok ik het aan. Het paste nog steeds prima. Joline keek. “Is dit dezelfde vent waarmee in gisteravond de liefde heb gevierd?” Ik knikte. “Ja. Jouw eigen ridder, die vanavond op kruistocht gaat.” Ze keek met een mengeling van trots en twijfel.

Ik deed het pak uit en omhelsde haar. “Dit pak heb ik onder hele andere omstandigheden ook gedragen schat. En toen werkte het prima, óók tegen getrainde waarnemers. Het zal vanavond ook werken, omdat die twee waarschijnlijk ergens op focussen dan op ‘buiten’. Joline knikte aarzelend. “Jij weet wat je doet, Kees.” Ik omhelsde haar. “Ja, dat weet ik maar al te goed. En geloof me: als die twee tortelduifjes besluiten een wandelingetje door de sneeuw te maken, kunnen ze op drie meter langs me heen lopen zonder me te zien.”
Daarna pakte ik mijn fototoestel. De laser voor de afstandsmeter plakte ik af met ducttape. Focus moest vanavond handmatig, anders zou dat rode lampje me kunnen verraden. Ik testte of alle piepjes en geluiden van de sluiter op ‘stil’ stonden, en stopte de camera daarna in de tas. De tas ging ook in de rugzak. Daarna warme kleding die ik onder mijn camouflage zou dragen en een paar warme laarzen en een stel grijs-witte overtrekken voor over mijn laarzen. Die vergrootten mijn voetafdrukken, maar hadden geen profiel. De ghillysuit ging in een grote plastic zak.
“Zo. Sergeant Jonkman is gereed. En nu ontbijten, en daarna ‘the usual boring day at the office’, schat.”

De dag bij DT verliep zonder al te veel bijzonderheden. In de middag kwam Fred nog even buurten met de laatste updates van stiefmama en Floris. Het bleek dat Floris bij een vriend had geslapen en rond een uur of acht door stiefmama opgehaald zou worden. “Dat komt goed uit… Kan ik voor die tijd positie kiezen, Fred.” Ik legde mijn plan aan hem voor en hij bekeek het kritisch.
Op een paar kleine wijzigingen na waren we het eens over de aanpak. Ik zou de auto langs een wat drukkere weg parkeren, dan met rugzak en tas de bungalow van achteren benaderen. De tuin grensde aan openbaar bos. En dan was het afwachten wat stiefmama en stiefzoon zouden doen… Eventueel moest ik gedurende de avond nog van positie wisselen, maar dat was bijna onoverkomelijk. Om half vijf kleedde ik me op mijn kantoor om in dikke kleding: lang ondergoed, gevoerde broek, lang hemd en een dikke, witte coltrui. Samen met Joline reed ik weg, Rob in zijn auto achter ons aan. Op een carpoolplaats buiten Gorinchem namen we afscheid. “Wees voorzichtig, Kees”, was het enige wat ze zei en ik knikte. Nog een lange zoen en toen stapte Joline bij Rob in en reden ze weg.

Oké Jonkman, je staat er nu alleen voor… In gedachten reed ik naar Driebergen, ondertussen nog een paar koeken naar binnen werkend. Bij een tankstation ging ik naar het toilet; niets is storender dan ergens in posite liggend, te merken dat je moest pissen of poepen. In Driebergen oriënteerde ik me; ik kon de auto parkeren op een parkeerplaats vlakbij de ingang van het bos achter de bungalow. Er stonden een paar andere auto’s. Ik controleerde of mijn telefoon op ‘stil’ stond en belde Fred. “Hoi maat. Kun jij me even bellen? Dan weet ik zeker dat het ding op stil staat.” “Oké”, was het korte antwoord en even later voelde ik het ding in mijn broekzak trillen. Zonder geluid. Prima. Ik nam op. “Ja?” “Update: ma is een kwartier geleden vertrokken. Rijdt nu naar Gouda om vriendje op te halen. Je heb dus ruimschoots de tijd. Ik bel je een kwartier voor hun ETA of bij bijzonderheden, oké?” “Thanks.”
Ik verbrak de verbinding. Koeken in m’n binnenzak, thermoskan in de plastic zak, bus peper in mijn broekzak. Fototoestel onder mijn jas. Ik oriënteerde me met google Earth op m’n telefoon; hemelsbreed was ik 400 meter van het doel vandaan. Té dichtbij naar mijn smaak, maar dit was wel een prima plaats om de auto achter te laten.
Met alleen de plastic zak in mijn hand stapte ik uit. Niemand te zien. Logisch, het was etenstijd. Ik liep rustig een bospad op. Ik had geluk; honderd meter verder kruiste een wildspoor het pad. Ik sloeg linksaf, het wildspoor op en na tien meter was ik al onzichtbaar door de dichte sparren. Het wildspoor slingerde nogal en op sommige plekken moest ik op handen en knieën om geen sneeuw van de takken te laten vallen.
Ik sleepte de plastic zak achter me aan om mijn voetafdrukken een beetje te camoufleren. Regelmatig stopte ik even om te luisteren, Me langzaam omdraaiend om elk geluidje waar te nemen. Maar er viel niets te horen in de nabijheid. Ver weg hoorde je de snelweg Arnhem-Utrecht en af en toe een auto die wat dichterbij langsreed. Tijdens een van die luisterpauzes kwam een ree me doodkalm tegemoet lopen. Ik zag haar eerder dan zij mij. Ze stond even stil en we hadden oogcontact. Na een paar seconden draaide ze zich rustig om en liep op haar gemakje weg. Inwendig moest ik grinniken. Camouflage en ‘opgaan in je omgeving’ was minstens net zo belangrijk als goed kunnen schieten tijdens de opleiding Accuracy. Wederom geslaagd, Jonkman.
Op een gegeven moment moest ik het wildspoor verlaten; het boog teveel naar rechts af. Ik zocht een plekje onder een stel sparren waar weinig sneeuw lag en kroop daar onder door, ervoor oppassend dat er geen sneeuw van de takken afviel. Die sneeuw had ik op de terugweg misschien nog nodig. Plat op de grond kroop ik een meter of twintig tot een kleine open plek. Die markeerde ik op mijn telefoon. Ik trok mijn ghillysuit aan. Ik bekeek mezelf even; de repen wit laken zorgden dat de donkere massa jute op een goede manier werd onderbroken. Toen haalde ik mijn camera tevoorschijn. Die hing ik om nek; die had dan de tijd om af te koelen. De plastic tas begroef ik in een sneeuwhoop onder een spar en markeerde die met twee kruiselings op elkaar gelegde takken. Volgens mijn telefoon was ik nog vijftig meter van de studio vandaan. Langzaam, deels kruipend en deels lopend overbrugde ik het laatste stuk tot ik voor een hek met prikkeldraad stond. Gelukkig niet hoog; iets meer dan een meter. En achter het hek ging het bos gewoon door. Ik stapte er overheen en vervolgde mijn weg.

Even later zag ik lichtschijnsel door de bomen: doel bereikt! De bungalow stond redelijk aan de straat; de studio wat achteraf. Ik verkende de omgeving en schatte in dat de studio zo meteen als liefdesnestje zou fungeren. In de bungalow brandde geen licht en kwam ook geen rook uit de schoorsteen; in de studio brandden een paar lampen en de schoorsteen rookte. Ik snoof; open haard, dat kon niet missen. Door de ramen viel ook soms een flikkerend licht; waarschijnlijk van het vuur. Stom… Een open haard laten branden als je zelf weg gaat.

Ik bleef angstvallig uit de lichtschijn en keek waar ik een goede schuilplaats kon vinden. Uiteindelijk koos ik een plek achter de studio. Daar had ik goed zicht op de kamer en, wat belangrijker was: op de bank bij de open haard. En ook geen kans dat ik ‘geraakt’ zou worden door de lichtbundel van een auto die de oprit zou rijden. Ik lag achter een kleine verhoging, onder een paar laaghangende takken van een spar, zonder direct licht op mijn positie. En als ik iets naar achteren schoof was ik helemaal aan het zicht onttrokken.
Zo’n twaalf meter grasveld scheidde me van het raam. Ik maakte een schermpje voor mijn gezicht van een paar sparretakken en besloot dat dit ‘m moest worden. Als het duo besloot om in de bungalow te overnachten… Tja, dan moest ik me verplaatsen als ze thuis waren. Altijd een groter risico, maar waarschijnlijk zouden ze teveel met andere dingen bezig zijn. Als ik met Joline aan het vrijen was, keek ik ten slotte ook niet om de vijf seconden naar buiten…
Mijn telefoon trilde en ik keek op het schermpje. Berichtje van Fred: “ETA 15 minuten” Ik keek op m’n horloge: rond acht uur zouden ze hier zijn. Mooi. Dan werd het nu tijd voor een paar slokken koffie en wat te bikken, want daar was straks geen gelegenheid voor. Ik kroop wat naar achteren tot achter het randje en pakte de thermosfles en schonk een beker in. Dat was inderdaad ‘recept Rob’: ik voelde de vloeistof meer dan ik ‘m proefde. Een half bekertje, daar had ik wel genoeg aan. Een paar koeken gingen er achteraan, toen borg ik alles netjes op en pakte mijn fototoestel. Ik maakte een paar proefopnamen met hoge iso-waarde en bekeek ze op het schermpje. Uitvergroot kon ik de letters op een tegeltje boven de schoorsteenmantel lezen. “Bij vlagen ben ik geniaal, alleen is het soms windstil.” Prima. Als laatste strooide ik peper in een ruime kring om me heen; als het gezelschap een hond bij zich had, bleef die wel op afstand. In gedachten ging ik alles nog eens na; volgens mij had ik niets vergeten.

Als ik snel weg moest was het een kwestie van twee meter terugkruipen, achter de sparren opstaan, tien meter lopen, plastic zak pakken, hek over, nog tien meter lopen, op het wildspoor linksaf en dat volgen tot bij het voetpad. Dan 300 meter sprinten tot bij de auto… Geen probleem. Een eventuele achtervolger kon ik tussen de bomen ook nog opwachten en buiten westen meppen… Als het Floris was, zou ik daar geen problemen mee hebben. Ik werd gestoord in m’n gedachten door het geluid van een auto die vertraagde en nogal ‘sportief’ terugschakelde. Om de hoek van het gebouw de weerkaatsing van een oranje knipperlicht, en dan wit licht wat uitging. Eén autodeur… en de andere. Mooi… Laat de show maar beginnen! Ik hoorde een vrouwenstem. “Kom! Snel naar binnen. Daar brandt de haard.” Een mannenstem: “Daar gaan we eens lekker gebruik van maken. En dan stook ik jouw vuurtje ook wel op!”

De deur ging dicht en de verlichting in de studio werd wat helderder; waarschijnlijk ganglicht. Een lamp in de kamer ging aan, gelukkig buiten mijn gezichtsveld. Geen risico op reflectie in de lens. Even later kwam Floris in beeld. Hij liep naar de open haard en smeet er een paar blokken in. Wát een prutser; de vonken spatten alle kanten uit. Hij bleef in de open haard staren. Goed zo jochie... Dan is je nachtzicht ten minste helemaal naar de bliksem.
Een minuut later kwam stiefma in beeld. Geen onknappe verschijning overigens; zorgvuldig gekapt bruin haar, slank, een best wel fraai figuur, maar té grote borsten naar mijn smaak. Echt of siliconen? Ze droeg een strakke, zakelijk aandoende combinatie: pantalon, pumps, coltrui en een colbert er overheen.
Ze liep naar Floris toe, omhelsde hem en ze zoenden elkaar heftig. Ik schoof de camera naar voren, stelde scherp en drukte af. Het ding stond op ‘burst’, dus werden een tiental foto’s binnen de seconde gemaakt. Nounou… de tongen werden nogal hevig gebruikt… Een tweede serie foto’s volgde, nu meer ingezoomd op hun hoofden. Na een minuutje zoenen zei stiefma iets en Floris lachte. Ze maakte zich los en liep weg. Even later ging er een lamp aan op de bovenverdieping van de studio. Ze was waarschijnlijk ‘iets makkelijks aan het aantrekken’…

Floris liep even uit beeld om terug te komen met een fles wijn en twee glazen die hij op een tafeltje naast de bank zette. Mooi. Die twee zouden nog wel even beneden blijven… En wie weet lekker op de bank liggen kroelen. Ik werd niet teleurgesteld. Even later kwam stiefma binnen. Een kamerjas aan, echter alleen met een ceintuur dichtgeknoopt. En aan het dichtknopen had ze niet zoveel aandacht besteed. In ieder geval was haar decolleté wat groter dan ze op een receptie zou dragen… Het grootste deel van haar borsten was te zien. En toen ze ging zitten en haar benen over elkaar sloeg, viel haar kamerjas open en was het grootste gedeelte van haar bovenbenen te zien.
Beide tortelduifjes pakten hun glas en toastten. Floris zette na één teug zijn glas neer en viel op stiefmoeder aan. Iets anders kon ik er niet van maken. Hij maakte haar ceintuur los en deed de kamerjas opzij. En daar zat stiefma: het enige wat ze nog aan had waren een paar nylons en pumps met hoge hakken. Dát stelde ik dan wel weer op prijs… En ze had ontegenzeggelijk mooie benen...
Maar daar deed Floris nog even niets mee; hij was duidelijk meer een borstenman. Hij betastte, kuste en zoog de borsten van stiefma uitgebreid. En weer maakte ik een rits foto’s. Stiefma trok een hand van Floris naar beneden, tussen haar benen en ze trok haar benen op en spreidde ze. Verder dan je voor mogelijk gehouden zou hebben; misschien was ze vroeger ballerina geweest of zo, maar haar benen maakten bijna een hoek van 180 graden ten opzichte van elkaar. En toen Floris haar poesje begon te bewerken, gooide ze haar hoofd in extase achterover. Wéér een serie foto’s. Even later kleedde Floris zich snel uit en ging voor schoonmama staan.
En ze begon hem te pijpen. Klikklikklik… Nounou… Deeptroathen was haar ook niet vreemd. En even later trok ze Floris aan z’n leuter naar zich toe en opende haar benen weer. Ik zette de camera op ‘movie’ en begon te filmen. Of Floris had niet zo’n zelfbeheersing, óf stiefmama was een natuurtalent, maar slechts na een paar stoten in haar kwam hij overduidelijk klaar. De kreet die hij uitstootte was buiten te horen. Stiefmama was er minder blij mee; ze keek teleurgesteld toen hij uit haar ging.

Wat ik daarna zag… Ze stond op, maakte een kastje open en pakte een behoorlijk grote dildo er uit. En zonder zich iets van Floris aanwezigheid aan te trekken begon ze zichzelf wijdbeens met dat ding te verwennen. Misschien hield ze er wel van om zichzelf zo te showen aan haar lover. De camera ging weer in de fotostand en ook van dit tafereel maakte ik een aantal series. Floris stond naakt, met een nieuw glas wijn in de hand er naar te kijken, terwijl zijn leuter slap tussen z'n benen hing. Het deed hem blijkbaar niet zoveel. Toen zij klaarkwam en de dildo uit haar poes trok, kwam er een straal vocht mee.
Ze keek nu uiterst bevredigd naar Floris en lachte. Hij haalde zijn schouders op en zei iets, waarna ze opstond, iets terug zei en uit beeld verdween. Floris kleedde zich aan, ging op de bank zitten en ging zijn telefoon bekijken.

Het licht boven ging aan en even later uit; stiefmama was waarschijnlijk in haar bedje gekropen. Boos of juist helemaal bevredigd? Het zou me een zorg zijn; ik besloot dat het tijd werd om me terug te trekken. Meer ‘munitie’ had ik niet nodig. De camera ging weer onder mijn kleren en langzaam sloop ik terug tot ik voldoende dekking had om op te staan. Ik slofte naar de tas om zo min mogelijk sporen na te laten. Waarschijnlijk overbodig; die twee sukkels daar binnen zouden nog struikelen over de pootafdruk van een olifant zonder het te zien. Maar je wist maar nooit. Bij de tas deed ik de ghillysuit uit en in de tas en zonder verdere bijzonderheden bereikte ik de auto.

Gedurende de hele actie alleen de ree tegengekomen en die was niet eens geschrokken. In gedachten gaf ik mezelf een schouderklopje. Prima werk Jonkman, je kunt het nog steeds. Gunny zou trots op je zijn. Ik startte de auto en reed rustig weg. De klok in de auto gaf 22:04 aan. Iets minder dan drie uur buiten geweest. Bij station Driebergen-Zeist stopte ik en appte Joline. “Missie geslaagd. 23:00 thuis.” Een duimpje en een hartje was het antwoord.
Toen een belletje naar Fred. “Foxtrot, hier Drie Romeo. Missie geslaagd, op weg naar basis, over.” “Hier Foxtrot, roger, uit.”
Ik verbrak de verbinding, nam nog een slok van de ondertussen afgekoelde koffie en gooide de rest in een put. Zo. De hele rattenpopulatie van Driebergen en omstreken twee nachten wakker… Toen draaide ik en reed de snelweg op. Natuurlijk was het rustig, dus ik kon behoorlijk doorrijden. 120, sommige stukken 100, dan weer 130… Tien voor elf reed ik de garage in. Rugzak mee, tas mee…
Even later opende ik de deur. “Volk!” De kamerdeur ging open Joline kwam de gang binnengerend, Rob iets rustiger achter zich aan. “Kees!!” Ze vloog me in de armen en kuste me hevig. Over haar schouder keek ik Rob aan. Die grinnikte. “Ik zal morgen bij de Piraten uitgebreid verslag doen hoe mijn kleine zusje haar vriendje thuis verwelkomt na een gevaarlijke missie…”
Joline maakte zich van me los, draaide zich om en zei kattig: “Oh? En jij denkt in onze slaapkamer te kunnen overnachten vannacht? Ik dacht het niet broertje…” Ik hief mijn hand op. “Wil de familie Boogers zich een beetje inhouden? Dank u wel. Als het niet teveel gevraagd is, ga ik nu zondigen: doe mij maar een glas Jägermeister. Joline: morgen rij jij. Of jij, Rob. Ik lig in ieder geval nog een beetje te pitten op de achterbank. Eenmaal in de kamer keek Joline me aan.
“Én?” Ik grijnsde gemeen, pakte mijn fototoestel, haalde SD-kaart eruit en drukte die in de laptop. Na de bekende opstartschermpjes van Windows kwam de eerste serie foto’s in beeld: Floris en stiefma die elkaar bijna aan het opeten waren.
“Zoooo…. Daar hoef ik bij Mel niet mee aan te komen, dat soort tongwerk. Die roept dan meteen dat ze geen kameleon is…” Ik bleef grijnzen. “Jongens, dit is nog niks… D’r staan zo’n 150 pure pornofoto’s op deze SD-kaart. Die ik overigens eerst even ga kopiëren op m’n eigen harde schijf, met uw welnemen.”
Daarna liet ik in sneltreinvaart wat foto’s langskomen. Joline keek me aan bij de foto’s waarbij de benen van stiefma goed in beeld kwamen. Ik zag haar blik. “Nee schat, ik heb niet aangeklopt om aan te bieden of ik het werk van junior zou vervolmaken. Deze dame heeft weliswaar een best wel fraai onderstel, maar ik lag buiten in de sneeuw het frisjes te hebben. Dat is niet goed voor mijn libido. Ten tweede waarschuwde de CEO van mijn zaadfabriekjes mij dat zijn medewerkers nog niet bekomen waren van de productie die ze recentelijk moesten leveren.”
Gelukkig schoot Joline in de lach. “Dwaas!” En met een blik naar Rob: “Wij hebben gisteravond nogal uitgebreid de liefde gevierd… Vandaar.” Hij knikte. “Je bent helemaal uitgewoond, Kees? Arme kerel…” Ik keek van Joline naar Rob. “Vriend, ik zeg verder helemaal niets. Ik heb mijn liefje moeten beloven om geen macho opmerking ten koste van haar te maken. Ik volsta met een dienstmededeling: ‘We hebben genoten.’ Einde dienstmededeling.” En Joline vulde liefjes lachend aan: “Vul het verhaaltje verder aan en kleur de plaatjes, Robbie Boogers…” “Ik denk dat ik wel beeld heb. Maarre… over beeld gesproken: ga verder!”
Even later startte ik het filmpje. “Zoooo…. Dit is gewoon porno, man!” “Wacht maar even, zo meteen komt de apotheose...” Inderdaad: 21 hele seconden nadat Junior stiefmama’s poes had gepenetreerd, klonk zijn kreet toen hij klaarkwam. Toen hij overeind kwam keek Rob me aan en zei: “Was dát het? Een halve minuut wippen, je kwakkie lozen en klaar? Wat een egoïstische lul.” “21 seconden, Rob. Maar let op, we zijn er nog niet…” Even later zagen we stiefmama met haar dildo tekeergaan. “Kees… moet dit? Ik word hier nogal onpasselijk van. En al helemaal omdat die knul z’n gereedschap nog steeds zichtbaar is… Slecht voor m’n eetlust.” Ik stopte de film. “Je hebt gelijk, schat. Sorry.”
Ze keek me aan. “Dank je wel. En nu, Kees?” Ik keek grimmig. “En nu stel ik een mailtje op naar Papa, stiefmama en vriendje Floris met een aantal foto’s uit deze serie. En een paar still’s van het filmpje. Het leuke is dat de datum en tijd onder elke foto staat. En in de mail de tekst: “Stop met waar jullie mee bezig zijn, of ik maak júllie kapot.” Joline knikte. “Prima. Hun eigen tekst gebruiken. IJzersterk.” Even was ik bezig om een paar ‘mooie’ stills te maken en foto’s uit te zoeken. Ik gebruikte een anoniem G-mail account en adresseerde de mail aan papa, stiefmama en zoonlief. Niks BCC, gewoon alledrie in de geadresseerdenbalk. De tekst er onder. Ik keek vragend om naar Joline en die knikte. “Send, Kees. De lont in het kruitvat.” Ik ramde op ‘Enter’, draaide me om en kuste haar. “Zo. Nu eens kijken wie er nog wakker is… Waar is mijn borrel? Ik stel voor tot uiterlijk 00:00 uur te wachten; als er dan nog niemand heeft geantwoord ligt iedereen al op bed. Nou, dan worden ze morgenvroeg wat minder fijn wakker…” We gingen op de bank zitten en ik vertelde in het kort mijn belevenissen. “Oh, wacht even… Mijn Ghillysuit nog even uithangen, anders gaat die rotten.”

Ik nam het ding mee naar de badkamer en hing hem op. Terwijl ik bezig was riep Joline: “Kees… Mail!” Ik maakte af waar ik mee bezig was. “Schiet nou op…”, klonk het ongeduldig. “Hé schat, de mail is geduldig. Je moet er rekening mee houden dat niet iedereen 24/7 bereikbaar is…” “Etter…” Haar ogen lachten gelukkig. Ik opende de mail. Papa had gereageerd. “Waar komt dit vandaan, verdomme? Bel me. Nú!” Een 06-nummer er achter. Joline keek me aan. “Ga je bellen, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Meneer mag er achter komen dat niet iedereen in de looppas gaat als hij dat wil.” Ik grijnsde. “Morgenochtend, als wij opstaan, schat, dán ga ik ‘m bellen.” Ze legde haar hoofd op mijn schouder. “Je bent een gemene vent. Maar toch hou ik van je.” Rob zat het geheel vanuit de stoel tegenover ons te bekijken.
“Wat een liefde straalt hier van af. Mijn o zo kattige zusje, getemd door een techneut…” Ik keek hem aan. “Wacht jij maar af, meneer Boogers. Als Mel hier is, zal ik hetzelfde tegen haar zeggen als jullie zitten te flikflooien.” Rob keek verongelijkt. “Shit. En dan heb ik de poppen aan het dansen want mijn liefje wil dan meteen bewijzen dat ze niet ‘getemd’ is en krijg ik de klappen.” Ik lachte hem uit. “Precies. En daarom hou ik nu wijselijk mijn grote bek dicht. Dat leer jij ook nog wel, als je wat langer verkering hebt, vriend…”

Hij keek me met een trieste blik aan. “Wat langer verkering, roept meneer trots. En hoeveel langer is dat? Drie hele weken. Nounoupoepoe…I am impressed, sir.” Joline knuffelde mij. “Lief dat je me niet meteen voor schut zet, schatje. Zal ik jou eens héél lief belonen daarvoor?” Ik keek haar aan, maar zei niets.
Rob stond zuchtend op. “Ik ga al. Ik weet wanneer ik teveel ben. En bovendien is het bedtijd. Welterusten, jongens.” Joline stond op, liep naar hem toe, sloeg haar armen om hem heen en zei zachtjes: “Rob, dank je wel dat je hier was, vanavond.”
Ze kuste hem. Ik stond ook op en sloeg een arm om hem heen. “Dank je wel maat. Het feit dat jij hier was, zorgde dat ik me niet ongerust hoefde te maken.” Hij bloosde zowaar. “Hé, ik kan m’n zussie en mijn eigen tijdelijk teamleider toch niet in de shit laten zakken? Dan krijg ik thuis op m’n donder…Bovendien heb jij voor mijn meissie gezorgd Kees, die avond in Wageningen.”
Hij grinnikte. “Tot morgenochtend, malloten. Oh, en ik hoorde van Mel dat hier de ontbijtjes op bed worden geserveerd? Wát een service…” Ik grijnsde. “Maar niet door zo’n knappe meid met zo’n Alpenjurkje. Die zijn hier niet.” Hij sloot de deur achter zich en Joline keek me ondeugend aan. “Kees… volgens mij heb ik ergens op de slaapkamer nog wel een jurkje wat daarvoor door kan gaan…”
Ik grinnikte. “Doen we!” Meteen hoorde ik de laptop een geluidje maken dat er mail was. Wéér papa. “Bel me, verdomme! Ik zie dat je m’n vorige mail gelezen hebt!” We keken elkaar aan en schudden simultaan en lachend het hoofd. “Morgen 05:15, vriendje. Niet eerder.” Ik klapte de laptop dicht en gingen de slaapkamer in. “05:15? Waarom zo vroeg, Kees?” “Omdat ik me natuurlijk in zo’n Alpenjurkje moet hijsen schat…”
Joline schoot gierend in de lach. “Ik dacht dat ik gek was, maar jij bent gestoord…Méén je dat? Wát een stunt…” Ze rommelde wat in haar kast. “Hier! Met een beetje mazzel kun je dit aan; de stof is rekbaar en er zit elastiek in de taille.” Gaan we zo meteen proberen, schatje. Eerst even veiligheid. Nu misschien belangrijker dan ooit.” Even later was het huis beveiligd en liep ik de slaapkamer in. Joline had zich al bijna uitgekleed en ik kuste haar op een blote schouder. “Je ziet er weer heerlijk uit, Jolientje. En je ruikt lekker.” Ze draaide zich om. “Uitkleden jij. Je moet een jurkje passen.” Even later stond ik mezelf in een jurkje te wringen. Het gíng, maar was alles mee gezegd. Joline keek ondeugend. “Nu nog een leuke panty er onder aan en pumps met hoge hakken… Maar die heb ik niet in jouw maat, Kees. Sorry.” Ze bekeek me kritisch. “Je moet natuurlijk wel een beetje een voorgevel hebben… Dit decolleté ziet er niet uit. Even het jurkje wat omlaag, dan doe ik je een BH aan…” Die moest natuurlijk versteld worden en daarna propte ze links en rechts een stel panty’s in de cups van de BH. Het jurkje ging nu slechts met moeite dicht. “Niet te diep ademhalen, Kees, dan hou je het wel even vol. En morgenochtend wil ik een paar foto’s van je maken als je Rob z’n ontbijtkoffie brengt.”

Ik grinnikte. “De arme kerel… Schrikt zich helemaal de touwtering.” Ik kleedde me weer uit en ademde opgelucht. “Pfff… Ik heb respect voor die dames in die alpenjurkjes. Met dit aan en je armen vol pullen bier op zo’n Schutzenfest rondrennen…” Joline giechelde. “En dan door opdringerige kerels in je kont geknepen worden…” Ze voegde de daad bij het woord. “AU! Blond krengetje!” Ze stak haar tong uit. “Kom, in bed jij. Morgen is het weer vroeg dag.”
Even later lagen we lekker tegen elkaar en zoenden we even. Zachtjes vroeg Joline: “En… nog inspiratie opgedaan vanavond?” Ik keek haar aan. “Ondanks dat stiefmama best wel mooie benen heeft… Nee. Beiden gingen voor eigen genot en de ander was… gereedschap. Een middel om jezelf te bevredigen. Niet meer.
En vriendje Floris is exact wat Rob zei: een egoïstische lul. Letterlijk. Wát een zak hooi… Enfin, stiefmama blonk ook niet uit door compassie met haar stiefzoontje. Maar goed, ik heb vanavond in ieder geval één mooie ervaring opgedaan.”
Joline keek me afwachtend aan en zei behoedzaam: “En dat was…?” Ik vertelde haar van mijn ontmoeting met de hinde. “Het beest keek me recht aan, Jolien. We hadden zeker een aantal seconden oogcontact. En daarna draaide ze zich doodkalm om en verdween geruisloos. Gewoon lopend. Niet vluchtend. Prachtig.” Ze kuste me. “Ze voelde blijkbaar dat je geen bedreiging was. Voor haar ten minste. Mooi, Kees.” Nog een kus volgde. “En nu lekker slapen?” Ik knikte. “Morgenochtend 05:15: carnaval voor Rob. Ik heb nu al medelijden met hem…”

Joline deed het licht uit. “Ik heb géén medelijden met die lui die je vanavond een mail hebt gestuurd, Kees.” Ze kwam tegen me aanliggen. “Goed gedaan, sergeant Jonkman. Ik ben trots op je.” Er klonk geen spot in haar stem. “Dank je wel schat. Welterusten. Ik hoorde vijf minuten later haar regelmatige ademhaling. En in de verte, héél zachtjes, nóg een piepje van de mail en ik dacht: ‘Morgenochtend, vrienden. Dan zijn jullie aan de beurt…’