Mini - 141

Om kwart voor acht ruimden we op en een uur later stapten we uit op de parkeerplaats bij de supermarkt in Veldhoven. Na een korte intro van Ton en z’n mannen (overigens allemaal in burger) vormde Ton koppels. De mannelijke medewerkers van DT werden aan een militair gekoppeld. André en Marion, Theo en Gertie en Angelique en Henry kregen ook een militaire begeleider.
Floris hing nog steeds rond bij de flat en Ton stuurde het eerste stel erop uit: Angelique en Henry. Hun begeleider was de korporaal die Holtinge gefouilleerd had; ongeveer hetzelfde postuur als Fred. Even later hoorden we over Henry’s telefoon:
“Heee… Wie hebben we hier? Floris de Rooij! Wat zie jij eruit, man! Wat doe je hier?”
Er kwam wat gemompel terug, en toen de stem van Angelique: “O, Floris, voor ik het vergeet: je moet de groeten hebben van Kees Jonkman.”
Even hoorden we zijn stem, hevig ontkennend, maar toen zei Angelique kattig: “Joh, jij bent het écht wel. Ik heb je vanmorgen op video in je nakie gezien, naast je masturberende stiefmoeder. Zij maakte overigens meer indruk op me dan jij. Lenige stiefmoeder heb je. Nou, dááág!”

Even stilte, en toen zei Angelique: “Zó. Die keek alsof hij water zag branden. Wij komen weer terug! Overigens houdt er rekening mee: hij is stoned. Stonk behoorlijk naar wiet.”
Het volgende koppel was anderweg: Frits met een militair begeleider. De portofoon van Ton kraakte even later en we hoorden:

“Jij bent toch Floris de Rooij? Dan moet je de hartelijke groeten van Kees Jonkman hebben, knul.”
Wéér een onsamenhangende ontkenning en toen:
“Joh, ga toch naar huis, in plaats van hier te blauwbekken. Oh, wacht even… Huis, daar was iets mee hé? Daar ben je uitgegooid. Nou, bij het Leger des Heils hebben ze misschien nog een plaatsje voor je in de nachtopvang. Ik zou maar snel wegwezen hier.”

Het was weer stil en toen: “Hij is een beetje kwaad, geloof ik. Misschien handig als de volgende confrontatie met drie man gebeurd.”
Het volgende stel was al op pad: Theo, Gertie en de OPC (Opvolgend Pelotons Commandant) van het peloton. Die meldde: “Oké, ik sluit me aan bij mijn protegé’s. Doel in zicht, wacht uit.” Even later ging zijn porto weer aan en hoorden we Theo’s stem:

“Kijk, kijk, kijk… Als dat niet Floris de Rooij is… De trots en oogappel van Marten de Rooij. Hoe is het met je pa,knul? Nog steeds zo graag op TV? Dat zal in de toekomst wel wat minder worden hé, als jij je blijft gedragen zoals nu. Pa zal het niet zo leuk vinden dat z’n lieve zoontje straks voor de rechter staat. En wat vond hij ervan dat jij lag te wippen met z’n vrouw in haar ‘werkplaatsje’ in Driebergen… Of moet ik zeggen: ‘afwerkplaatsje’?”
De stem van Gertie, messcherp:
“Haal het niet in je hoofd, jochie! Of je ligt wéér met je neus op de stoep en vervolgens in een politiebusje, net als in Wageningen! Door wie werd je daar ook alweer tegen de stoep gekwakt? Oh ja, Kees Jonkman... Daar moet je trouwens de hartelijke groeten van hebben. ”

Even was het stil en toen: “Hij gaat er in de looppas vandoor, richting park, mensen. Volgens mij heeft hij er genoeg van.” Ton zei: "Echo, jij volgt hem. Theo, Gertie jullie kunnen terugkomen.” Hij keek me aan. “In het park: alleen mijn kerels. We sluiten hem in en maken hem doodsbang. Omdat hij stoned is, heeft het waarschijnlijk dubbel zoveel effect op hem.”

Ik knikte, benieuwd naar wat hij in z’n hoofd had. Ton gaf de collega’s van DT opdracht om terug te komen. De militairen moesten het parkje omsingelen en langzaam en zo geruisloos mogelijk naar Floris toegaan. “Oké lui, probeer zo dicht bij hem te komen. Op mijn teken om de beurt zachtjes zijn naam roepen en enge geluiden maken. Het moet een griezelfilm-scenario zijn. 'Nightmare on Elmstreet', maar dan in Veldhoven. Het jong heeft geblowd, dus helder is hij niet. Eens kijken wat hij doet…”

Via de porto van de OPC konden we volgen wat er gebeurde; hij gaf een live verslag. "Ik zit in het parkje, op zo'n veertig meter van onze vriend af. Overal om mij heen hoor ik zijn naam fluisteren en roepen. Ik hoor vreemde geluiden. Dit is écht eng, mensen Als ik niet wist wat er speelde, zou ik zeven kleuren bagger schijten... Een regisseur van een horrorfilm zou er niets meer aan doen. Prachtig!"

Vijf minuten later kwam Floris in beweging en strompelde het park uit, richting busstation. De OPC meldde: “Hij is niet helemaal lekker, geloof ik... Waggelt alle kanten op... Zó. Kwak, op straat. Ik denk dat we hem maar even naar de bus moeten brengen, anders komt hij er nooit." Ton antwoordde: "Roger. Zal de combinatie van de schrik, de kou en de wiet zijn. Grijp 'm in z'n lurven, zet hem op de bus en zorg dat hij in de trein zit naar Verweggistan. Een man of tien als escorte." "Roger, uit."
Ton keek op. “En nu gaan er een man of tien van mij ook met de bus mee en ‘begeleiden’ hem even naar station Eindhoven. Daar worden ze vervolgens door ons opgepikt. En wij gaan dan terug naar Oirschot, Kees. Morgen weer een drukke dag.” Ik gaf hem een hand. “Dank je wel, maat. En breng onze dank ook over aan de mannen die vanavond meehielpen.”

Hij grinnikte. “Ze verwachten natuurlijk we een uitnodiging voor jullie bruiloft…” “Die gaat er komen, Ton! Zeker weten!” Joline lachte breed. “En jullie komen vrijdagavond bij ons logeren! Eerst met z'n zessen naar dansles, daarna gezellig bij ons maffen, oké?” Hij knikte. “Leuk! Waar is m'n meissie? Even afscheid nemen...”
Hij keek rond, zag Clara en Melissa staan, rende op Clara af en zoende haar. "Ik zie je vrijdag weer, schat."
Een van zijn mannen stond ernaast. "Luit, weet je zeker dat je de goeie dame een zoen gaf?" Ton grijnsde. "Nee, daarom doe ik de ander ook maar even..." Hij wilde Mel omarmen, maar die stak haar hand op. "Jij 'doet' helemaal niks met mij, luitenant! En zeker niet met deze lippen. Die zijn gereserveerd voor iemand anders! Wegwezen jij!"
De militair grinnikte. "Ik blijf het knap vinden..."

Ton keek me nog even aan. "Doe jij nog wat met Floris, Kees?" “Ik ga hem zo nog even bellen, Ton. Even gepast afscheid nemen. Dat doe ik als hij in de bus zit.” Een knik, enTon en zijn mannen waren weg. “Oké lui… Dat was het. Missie geslaagd, mede dankzij jullie. Degenen die nog iets warms willenn drinken of oma’s natte cake willen eten, zijn van harte welkom bij ons.”
“Oma’s natte cake…? Wat is dát nou weer voor uitdrukking, Kees Jonkman?” Joline keek me verwijtend aan. “Sorry… Dienstterm voor een plakkie cake,schat.” “Mijn cake is niet nat. Tenzij je er een scheut Bailey’s overheen gooit.”
De meesten wilden echter naar huis. Theo stak zijn hand op. “Hoho, voordat jullie allemaal in je auto stappen en de verwarming op standje ‘tropisch regenwoud’ zetten: Morgen beginnen jullie om half één. 's Middags. Jullie hebben overgewerkt, het is een lange avond geweest… Ik heb er niks aan als jullie morgenochtend met je kop op je toetsenbord zitten te suffen. Half één wil ik jullie weer zien, eerder niet!” Er ging een applausje op en daarna stapten we in de auto’s.
Angelique en Henry, André en Marion en Theo en Gertie gingen mee. En Clara, Melissa en Rob. Thuisgekomen keek ik op de app. Floris zat in de bus. “Nog even een telefoontje plegen, schat. Daarna help ik je.” Joline knikte. Ik belde Floris op.

“Ja?” klonk het, nogal mat.
“Dag Floris, je spreekt met Kees Jonkman. Bekende naam ondertussen voor je, zeker?”
Het bleef stil.
“Floris, ik wil dat je me goed begrijpt. Tot nu toe heb ik alleen nog maar een beetje met je gespeeld. De volgende opdracht krijg je: je stapt zo meteen op de trein en je laat je snoet nooit meer in Veldhoven zien. En ook niet meer in Wageningen, in de buurt van mijn zussen. Doe je dat wél, heb ik je binnen twaalf uur gevonden en dan loopt het écht slecht met je af. Heb je dat begrepen, Floris?”
“Ja…”
“Goed zo knul. En vergeet ook die foto’s van gisteravond niet. 150 stuks en een filmpje van jou en je lieve stiefmama. Eén verkeerde move en ze staan in de krant, met een sappig artikel over jou, je pa en je stiefma erbij. Sweet dreams, knul. En om een cliché te gebruiken: we zien elkaar in de rechtszaal. Jij in het verdachtenbankje, ik als belangstellend passant. Doei.”

Ik verbrak de verbinding. Joline keek me aan. “Én?” “Volgens mij is hij murw. Zat er redelijk doorheen. Ik hoor het wel van Ton. Had je de koffie…” Ze wees op tafel: iedereen had al een kopje voor zich. “Snij jij oma’s natte cake maar, Kees Jonkman.”
Dat deed ik en ik legde er een kaal crackertje bij. Met het blad liep ik naar het bezoek. “Wat is dát nou, Kees?” vroeg Rob en hij wees op de cracker. “Die is voor onze jouw directeur. Ik hoorde vanmiddag dat zijn geliefde echtgenote groot-aandeelhoudster is van DT, dus die wil ik te vriend houden…”
Theo keek me fronsend aan en gromde: “Mijn geliefde echtgenote is niet elke dag in Gorinchem, vriend. Ik wel.”
Gertie lachte. “Nou vooruit Theo, je hebt je lichaamsbeweging vandaag wel gehad. Een plakje cake mag wel. Dan eet Kees dat crackertje wel op.” Grijnzend voldeed ik aan haar verzoek, maar daarna ging er een plak cake achteraan.

“Jongens… en meiden: dank jullie wel dat jullie geholpen hebben. Met elkaar hebben dat rotjong een avond gegeven die hem lang zal heugen. Dat wilde ik even gezegd hebben.” Theo keek me aan. “Je hebt me vanmiddag wel nieuwsgierig gemaakt met dat verhaal over die foto’s, Kees… Laat er eens een paar zien.”
Gertie keek afkeurend. “Theo… Dat kun je niet maken!” Hij keek haar aan. “Ik ben alleen nieuwsgierig, schat.” Ik pakte mijn laptop, selecteerde een paar ‘redelijk beschaafde foto’s’ en liet die zien. Het stelletje tongzoenend, stiefmama vlak voordat ze haar badjas open deed en de laatste foto, vlak voordat ze naar boven liep; haar achterkant zichtbaar en haar gezicht richting camera.
“Ik kén haar!” zei Gertie. “Een nogal bekend figuur in de modewereld. Eigen kledinglijn. Als deze foto’s bekend worden, kan ze haar tent wel sluiten, denk ik…” Ik keek Gertie aan. “Wat is het voor iemand? Verdient ze het om door het slijk gehaald te worden?”
Gertie aarzelde. “Ik heb haar een paar jaar geleden eens gesproken. Op zich best een aardige vrouw, maar dat ze met de Rooij getrouwd is… Pleit niet voor haar.” Ze keek me aan. “Het zou jammer zijn als deze foto’s openbaar werden, Kees.”
Ik knikte. “Oké Gertie, als jij dat zegt… Dan gaan ze in het digitale ronde archief. Zij heeft volgens mijn info er niets mee te maken dat pa en zoon de Rooij over de schreef gingen. Alleen kiest ze de verkeerden uit om mee te rollebollen. Nou ja, daar heb ik weer niks mee te maken.”
Ik sleepte de foto’s en het filmpje naar de digitale prullenbak en leegde die even later ook. “Zo. Weg ermee. Iemand nog koffie? Of een crackertje?” Theo stond op. “Wij gaan, Kees. Willen jullie niet op kosten jagen. Crackers zijn duur tegenwoordig. Bovendien is het morgen weer vroeg dag.”
“Dat heb je jezelf aangedaan meneer. Jij wou zo graag directeur spelen…”
Ook André, Marion, Henry en Angelique namen afscheid. We zwaaiden ze uit en toen waren we weer met z’n vijven.

“En wat doen jullie, lieve dames?” Ik keek naar Claar en Mel. “Wij blijven slapen Kees. Morgen pas om twee uur college, dus tijd genoeg.” “Oké. En de verdeling wie waar slaapt, daar komen jullie wel uit, schat ik zo.”
“Ja hoor. Mel en ik slapen zoals gewoonlijk op beide logeerbedden en Rob redt zich wel op de bank”, zei Claar droog. “Dat dacht ik niet, schoonzus. Waar jij slaapt moet je zelf weten, maar jouw evenbeeld slaapt bij mij op de bank.”
“Nou ja, slapen…”, giebelde Melissa, “dat weet ik nog niet. De nachten dat wij bij elkaar in één bedje lagen, sliepen we wat later dan normaal…”
Clara keek afkeurend. “Dan slaap ik wel in de achterste slaapkamer. Ik wens niet lastig gevallen te worden door het orgastisch gekreun van mijn zus.”
“Jullie zoeken het maar lekker uit, meiden. Ik lig in ieder geval naast jullie knapste broer.”
Ik gaf Joline een kus. “Da’s lief van je, schatje. Ik zal je voor deze uitspraak héél uitgebreid gaan bedanken. In ons heerlijk comfortabele bed.”
Claar zuchtte. “Ben ik blij dat ik in de achterste slaapkamer slaap… Ook geen last van het orgastisch gekreun van Kees.” Joline draaide zich naar haar om. “En jij dacht dat ik niet kon uitbarsten in een orgastische triomfkreet? Goed luisteren vannacht, liefje. Wie weet kun je nog wat leren.”

Claar stond op. “Kunnen jullie wel? Een onbestorven weduwe zó pesten? Mijn vriendje slaapt hier ver vandaan, en jullie liggen de hele nacht te wippen… Geméén!”
Ze liet zich melodramatisch voorover op de bank vallen en begon overdreven te snikken . “Nou, we liggen niet de hele nacht te wippen, hoor Claar…” Rob grijnsde gemeen en keek naar Melissa. “Hooguit een uurtje of twee. Wij willen namelijk nog een paar uurtjes slapen.”
“Precies”, vulde Joline aan, “en als ik Kees een beetje spaar, slapen wij ook even. Weet je wat Mel: jullie gaan de eerste uren van bil en gaan rond drie uur slapen. Kees en ik zetten de wekker om half vier en dan beginnen wij. Deal?”
“Woehoehoe!!!” Claar sloeg semi-wanhopig met haar handen op de bank. “Jullie zijn geméén!”
Toen keek ze op. “Wacht maar tot mijn vriendje hier is, vrijdagavond. Dan gaan jullie wat beleven!”

Ze stond op en omhelsde Mel. “Truste, zussie”. Toen Rob, Joline en mij. Ik hield haar even vast. “Dank je wel zus dat je meedeed. Maar… een vraagje: waarom gaf jij Mel nou een welterustenknuffel? Dat deden jullie nooit…” Claar keek naar Mel.
“Een paar weken geleden, vlak voordat Rob terugkwam van zee, hebben we een middag en avond gillende ruzie gehad… En ’s avonds hebben we het weer goed gemaakt en hebben we een nacht samen in Mel’s bed in Wageningen geslapen. Sinds die tijd geven we elkaar een dikke knuffel voor het naar bed gaan. Want we kwamen er toen achter dat we nog steeds elkaars beste vriendinnen zijn.”
“En zo is dat”, zei Mel met overtuiging.
Joline liep naar hen toe en omarmde hen. “En jullie zijn ondertussen héél goeie vriendinnen van mij geworden, lieverds…” Claar wenkte Rob en mij. “Kom mannen… Groepshug.” Even stonden we met de armen om elkaar te genieten. “Dank jullie wel”, zei Claar even later, “En nu ga ik lekker slapen. Gaat vast lukken.”
Ze liep richting logeerkamers. “Welterusten schatten.” Rob en Melissa keken elkaar aan. “Kom schoonheid. We klappen dit bedje ook even uit en duiken er ook in.” Joline pakte de slaapzakken. “Hier, aan elkaar te ritsen en lekker warm. Geen Mondriaanpatroon, maar dat is goed tegen de wolven. Welterusten jongens. Kom Kees, wij trekken ons terug in de 'masterbedroom'.”

Toen de deur achter ons dicht was zei ze: “Wat een heerlijke meiden…” Ik knikte. “Zonder meer. En ik ken er nog eentje.” Ik omhelsde Joline en kuste haar. Toen ik haar losliet, keek ze me ernstig aan. “Ik hou van jou, Kees Jonkman. En weet je waarom?” Ik stond op het punt een grappige opmerking te maken, maar, haar ogen ziend, hield ik me in maar keek vragend. “Omdat je niet met donder en geweld dat rotjong te lijf ging. Omdat je jezelf op de achtergrond hield. Niet omdat je laf bent, maar om jezelf niet tot zijn niveau te verlagen. En omdat je die foto’s vernietigd hebt.”
Ik knikte. “Waarschijnlijk heeft stiefma niets met dit hele gedoe te maken gehad. En zij zou er het meeste de dupe van geworden zijn. Waarschijnlijk is pa de Rooij de grootste schuldige. Maar die spreek ik nog wel. Haar zal ik een net mailtje sturen. Waarin staat dat ik haar met rust zal laten, tenzij ik er achter kom dat ze tóch met dit stinkende zaakje te maken heeft.” Joline knikte. “En je vertelt haar niet dat je de foto’s ondertussen gewist hebt?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Want als zij dat doorgeeft aan pa…” Joline knikte. “Dan grijpt hij je alsnog bij je lurven.” “Precies. En pa de Rooij zal de komende tijd héél erg goed moeten oppassen.” Joline kuste me. “Dat is prima. Zijn soort types moet je kort houden. En nu, meneer gaan wij ons bedje van dichtbij bekijken. Kom, uitkleden, tandjes poetsen en er in.”

Joline begon zich uit te kleden en ik bekeek haar. Trui uit, blouse uit… De bandjes van haar BH liepen mooi over blote schouders en vormden zich naar haar lichaam. Toen ze bukte om haar schoenen los te maken kwam er een randje van haar slipje boven haar broek uit. “Je bent mooi, schat…” Glimlachend stapte ze uit haar broek en keek me aan. “Jij ook, Kees. Kleed je uit. Helemaal, en kom bij me. Vergeet het tanden poetsen maar even.” Ze trok een kort en doorschijnend nachthemdje aan en trok toen haar slipje uit. Toen ik in bed gleed, kwam Joline tegen me aan liggen en zoende me.
“Ik wil met je vrijen, Kees. Nú. Jou verwennen. Kóm!” Ze spreidde haar benen. “Lik me… Maak me nat en geil…” “Jolientje, ik wil niets liever…” Ze duwde mijn hoofd tussen haar lange benen. Ik likte zachtjes over haar lipjes en ze bromde laag.
“M’n clit, Kees… Zuig zachtjes aan m’n clit…” Ik gehoorzaamde en werd beloond met een hand die over mijn hoofd streelde. “Dit is heerlijk, Kees… Lekker zachtjes… Intiem…Ahh… zachtjes… zachtjes… zó lekker…” Haar stem was ook zachtjes. Heel anders dan wanneer we alleen thuis waren. Ik genoot ervan. Plotseling proefde ik haar vocht en ze fluisterde bijna: “Lekker Kees… Ga door! Zuig m’n clitje… en nu met je vingers naar binnen… Zoek m’n lekkerste plekje, dan kom ik heerlijk klaar…” Langzaam ging ik in haar poesje op zoek naar haar G-spot. Joline hijgde toen ik op de goede plek streelde. “Jaahhh… Heerlijk! Jouw lippen, jouw tong op mijn clit, jouw vingers diep in m’n geile natte poesje…”
Terwijl ze nog sprak, kwam ze klaar! Haar vocht kwam met kleine golfjes uit haar poesje en ik wreef het over haar lipjes. Ze bromde zachtjes: “Lekker… Heerlijk, zo zachtjes klaarkomen… Laat me nog even genieten… Dan mag jij… Wil ik jouw zaad over me heen zien spuiten… Lekker…” Ze sloot haar ogen even.
Toen ze me weer aankeek, wenkte ze me met haar ogen. Ik kroop over haar heen naar haar toe. “Wat wil jij nu, geile minnaar?”, fluisterde ze. “Lekker over jouw heen spuiten… Terwijl je naar me kijkt en jezelf vingert…” “Geil…” fluisterde ze. “Ga tussen mijn lekkere benen zitten… maak je pik lekker nat in mijn poesje! En spuit dan over me heen!” Ik gleed even met mijn paal tussen haar lipjes door. Ze beet op haar onderlip. “Zo’n geil gevoel, Kees… Kom, laat het me zien, en voelen! Jouw zaad over me heen…”
Ze keek ondeugend en fluisterde: “Laat mij maar… Ik ga jou laten spuiten!” Zachtjes gleden haar warme handen om mijn paal. “Kom op me zitten! Jouw pik vlak voor m’n gezicht… Ik wil ‘m proeven, likken, ruiken…” Ze stopte even. “Wil je in m’n gezicht spuiten, Kees?” Ze fluisterde en haar ogen keken me veelbelovend aan.
“Wil je dat écht, schat?” Ze sloeg haar ogen neer, maar knikte. “Jouw meisje… Ik wil helemaal jouw meisje zijn. Spuit lekker over m’n gezicht!” Ze begon weer te likken en te zuigen. “Dit hou ik niet lang vol, schatje… Zo’n geil gezicht en een heerlijk gevoel… Oh… Jolientje, ik kom zo..”
Ze likte langzaam en deed haar mond open. “Geil…” Ik hield het niet meer! De eerste straal spoot in haar gezicht, de tweede in haar mond. Toen hield ze mijn paal tegen haar gezicht: de derde en vierde straal verdeelden zich over haar wangen en haar kin. Toen nam ze mijn paal weer in haar mond en met haar ogen in de mijne zoog ze me helemaal leeg.
Ze liet me los, opende haar mond en liet mijn sperma langzaam uit haar mond sijpelden, over haar borsten. Ze wreef het langzaam over haar tepels uit, terwijl ze me nog steeds aankeek. “Lekker, lieverd…”, zei ze zachtjes.
Ik boog me voorover en kuste haar. Ik proefde m’n eigen zaad, maar dat boeide me niet: ik wilde die fantastische vrouw bedanken voor wat ze had gedaan. “Je bent een heerlijke vrouw, Joline Boogers.” Ze glimlachte. “Voor jou, Kees. Je bent nog steeds een ridder.” Er kwamen spotlichtjes in haar ogen. “Zelfs voor dames die rollebollen met hun stiefzoon…” Ik keek haar aan. “Dat is dankzij Gertie, schat. Als zij niet een goed woordje voor stiefma had gedaan…”
Joline kwam overeind. “En je luisterde naar haar. Dat is goed. Dat tekent jou. En nu gaan we nog even douchen. En dan lekker uitslapen, dankzij onze lieve directie.” Ze tikte op mijn neus. “En morgen kopen wij in Gorinchem voor iedereen die meedeed een bos bloemen. Hebben ze verdiend.”
Ik knikte. “Prima plan. Heb ik je al verteld dat dat je lief bent?” Joline knikte. “Ja. Maar dat kan best nog een paar keer. Kost niks en levert veel op.” “Je bent een lieve meid, Jolientje.” We zoenden even en toen trok ze me naar de badkamer. “Kom, even lekker douchen. Om een of andere reden plak ik aan alle kanten…”
Ik streelde over een tepel. “Nee schat, alleen de voorkant.”

Een kwartier later lagen we in bed. “Kees…” “Hmm?” “Als je mij nog niet gevraagd had, had ik jou nu ten huwelijk gevraagd.” Ik draaide me naar haar toe. “Verdorie, had dat eerder gezegd. Dat had mij een duur gouden collier uitgespaard…” Ze keek me aan en in tegenstelling tot wat ik verwachtte, bleven haar ogen in de stand ‘lief’ staan. “Dit was geen grapje, Kees. Dit meende ik. Bloedserieus.”
Ik kuste haar en trok haar naar me toe.

"Ik hou van je, Joline Boogers. En als je me gevraagd had, had ik volmondig 'JA!" gezegd.
Even later lagen we, ineengestrengeld, te slapen.