Superkrachten - 1

Beste lezer, wat leuk dat je mijn verhaal bekijkt. De twist is dat sommige personages Superkrachten hebben. Veel leesplezier!

Als Mikey terug komt van school, rent hij meteen de trap op naar zijn kamer. Zijn moeder roept hem iets na dus schreeuwt hij een haastige begroeting over zijn schouder. Hij doet de deur van zijn slaapkamer dicht, smijt zijn schooltas in de hoek en trekt zijn shirt over zijn hoofd uit. Zijn blonde haar komt in pieken overeind te staan. Terwijl hij zijn schoenen en sokken uit trekt hinkt hij naar zijn bed. Op blote voeten hurkt hij neer om de grote doos die hij onder zijn bed verstopt heeft tevoorschijn te halen.

Hij opent de doos en kijkt een paar seconden naar zijn kostuum. Vandaag gaat hij het voor het eerst buitenshuis uitproberen. Zijn hart klopt in zijn keel van spanning en enthousiasme.

Snel trekt hij de laatste kleren uit. Dan begint hij zich in het kostuum te wringen. Het zit erg strak, maar dat is de bedoeling. De stof is dun en flexibel – zodat hij zich makkelijk kan bewegen – en voelt prettig aan op zijn gladde, naakte huid. Een aangename rilling loopt over zijn rug als hij de panty-achtige broek over zijn strakke kontje en schaamstreek trekt. De stof schuurt heerlijk over zijn ballen en piemel. Hij wordt er een beetje opgewonden van. Maar hij heeft geen tijd zich daar nu mee bezig te houden.

Als laatste trekt hij het masker over zijn hoofd. Niet het fijnste onderdeel van zijn kostuum, maar wel nodig, vind Mikey. Mocht het nodig zijn dat hij gezien wordt, dan wil hij niet meteen herkend worden.

Hij controleert goed of alle onderdelen van zijn kostuum strak zitten. Als er ergens een vouw of een kreukel zit, kan dat nare consequenties hebben.

Mikey is tevreden. Hij kijkt nog even in de spiegel die boven de wastafel naast zijn bed hangt. Het kostuum is oranje, zijn lievelingskleur. Hij is helemaal ingepakt in de dunne stof. Al met al is hij erg trots op wat hij gemaakt heeft. Hij glimlacht. Dan wordt hij onzichtbaar.

---

Nick komt thuis van de sportschool. Zijn studiootje op de negende verdieping is aangenaam koel op deze warme zomerdag. Hij loopt direct naar de vriezer en pakt een perenijsje voor zichzelf. Dat heeft hij wel verdient na het sporten. Met het waterijsje tussen zijn lippen geklemd – dit levert hem een brainfreeze op, maar die neemt hij voor lief – trekt hij al zijn bezweette kleren uit. Dat is het voordeel van alleen wonen – niemand geeft erom als je naakt rondloopt.

Nick gooit zijn sportkleren in de wasmand en gaat dan naakt in de stoel bij het raam zitten. Hij geniet van het uitzicht terwijl hij lekker op zijn ijsje sabbelt. Hij merkt dat het topje van zijn piemel tegen de zitting van de stoel drukt. Hij kan het niet laten een beetje heen en weer te wiebelen zodat zijn piemel gestimuleerd wordt. Zonder erbij na te denken glijdt hij met zijn hand over zijn buikspieren naar beneden. Vanaf zijn navel loopt een spoor van donkere krullende haartjes naar zijn schaamstreek. Hij neemt zijn piemel in zijn hand en knijpt er zachtjes in. Een tinteling trekt door zijn schaamstreek en hij merkt dat hij stijf wordt.

Heeft hij tijd om zich af te trekken? Nu hij begonnen is, is de aandrang moeilijk te bedwingen. Toch besluit hij even te kijken of hij voor vanavond eten in huis heeft. Hij staat op en loopt naar de keuken. Hij trekt de koelkast open en ziet tot zijn teleurstelling dat er alleen maar een doos eieren en een pak melk staan. In de groentenla liggen twee uien en een halve courgette. Verder heeft hij niks bruikbaars in huis. Hij vindt alleen nog een bus poedersuiker in één van de keukenkastjes. Dan maar naar de supermarkt. Met een zucht begint Nick zich aan te kleden.

---

Het is de eerste keer dat Mikey onzichtbaar door de stad loopt. Hij weet nu al bijna een jaar dat hij de vreemde gave bezit zichzelf onzichtbaar te maken. De eerste keer dat het gebeurde schrok hij heel erg. Hij zag zichzelf transparant worden. Toen hij in de spiegel keek, zag hij zichzelf helemaal niet meer. Alleen delen van zijn kleren. Een stuk mouw hier, een plooi in zijn broek daar… alle delen van zijn kleding die niet in direct contact stonden met zijn huid. Hij was bijna in paniek geraakt, maar na een paar seconden werd hij weer gewoon zichtbaar.

Sindsdien heeft hij geoefend, en nu kan hij wanneer hij maar wil onzichtbaar worden. Kleding die in direct contact is met zijn huid wordt ook onzichtbaar. Vandaar dat hij dit strakke kostuum gemaakt heeft. Zou hij zijn gewone kleren dragen, dan zou er altijd wel iets uitsteken en dus zichtbaar zijn voor anderen. Een zwevend stuk mouw is natuurlijk moeilijk uit te leggen. Mikey heeft er één keer over nagedacht om helemaal zonder kleren het huis uit te gaan, maar dat leek hem een bijzonder slecht idee. Stel dat hij toch ineens weer zichtbaar wordt? Of dat iemand per ongeluk tegen hem op botst?

Mikey kan zichzelf wel zien, hij is in zijn eigen ogen alleen transparant. Hij heeft echter al een keer bij zijn moeder getest dat hij voor andere mensen echt helemaal onzichtbaar is. Het idee dat hij nu over straat loopt zonder dat iemand hem kan zien is spannend en opwindend.

Gelukkig is het niet zo druk op straat. Af en toe moet Mikey uitwijken om te voorkomen dat iemand tegen hem aan loopt, maar hij hoeft zich niet door een menigte heen te wringen. Hij komt bij de supermarkt en besluit even uit te rusten… op het dak van de supermarkt. Mikey kan niet alleen onzichtbaar worden, hij is ook sterker en leniger dan elke andere jongen van zestien die hij kent. Met een onzichtbaar glimlachje om zijn lippen trekt Mikey zich aan het kozijn van één van de ramen van de supermarkt op. Soepel schuift hij zijn tenen in de gleuf tussen kozijn en muur. In zijn hoofd telt hij af van drie naar één. Dan duwt hij zich omhoog tot hij met zijn linker hand de dakrand kan grijpen. Hij haakt zijn voet in de dakgoot en slingert zich elegant op het dak. Nog steeds onzichtbaar maakt hij het zich gemakkelijk. Zijn benen bungelen over de rand van het dak naar beneden. Hij heeft een leuk uitzicht op de mensen die de supermarkt in en uit lopen.

Zijn oog valt al snel op een jonge man die op de supermarkt af komt geslenterd. Hij is vrij lang, met brede schouders en stevige armen. Heel anders dan Mikey, die juist slank en wat klein voor zijn leeftijd is. De jongeman heeft donker haar dat in mooie lokken op zijn kruin danst. Zijn gezicht wordt gesierd door een permanente open glimlach. Mikey voelt iets kriebelen en zijn wangen branden, en dat niet alleen van de zomerse hitte. Hij vindt die jongeman knap, ondanks dat die duidelijk een paar jaar ouder is dan Mikey zelf. Waarschijnlijk is hij een student van de Universiteit.

Op het moment dat de jongeman de supermarkt binnen wil gaan komen er twee mannen met bivakmutsen op naar buiten. Eén van hen heeft een grote tas op zijn rug. De ander – de grootste van de twee – heeft zijn mouwen opgestroopt en buldert luid: ‘Uit de weg!’ Een beroving, beseft Mikey.

Mensen kijken verschrikt op. Als ze de mannen met de bivakmutsen zien rennen ze weg. Allemaal behalve de jongeman. ‘Hé!’ roept die. De grootste van de twee dieven keert zich tot de jongeman.

Mikey houdt zijn adem in. Hij kan zich niet verroeren. Hij is blij dat hij onzichtbaar is, zodat de dieven hem niet kunnen zien. Aan de ene kant durft hij bijna niet te kijken wat er gaat gebeuren. Aan de andere kant lukt het hem niet zich af te wenden.

De jongeman verspert de vluchtroute van de dieven. ‘Stelen hoort niet,’ zegt hij. Mikey kan zijn oren niet geloven. Dat die jongeman dat gewoon durft, twee gevaarlijke dieven zo aanspreken. Even denkt Mikey dat het de student zal lukken de dieven tegen te houden. Maar dan stapt de grote man met de opgerolde mouwen op hem af en geeft hem zonder pardon een stomp in zijn maag. De jongeman zakt in elkaar en de dieven rennen ervandoor.

Er is verder niemand op straat. Iedereen is weggerend. Alleen Mikey ziet hoe de jongeman naar adem happend op de stoep ligt. Mikey twijfelt. Zal hij de jongeman helpen? Is dat niet de taak van iemand anders? De politie of zo? Hij kijkt nog een keer maar er is echt niemand in de buurt. Uit de supermarkt komt ook niemand naar buiten. Mikey neemt een besluit. Hij springt van het dak en veert soepel door zijn knieën. Hij checkt nog één keer of er echt niemand in de buurt is, en wordt weer zichtbaar.

Hij loopt naar de jongeman toe en knielt. Hij legt een hand op diens bovenarm. Zijn huid is warm en de spieren daaronder strak gespannen. ‘Hé,’ zegt Mikey, ‘alles goed?’ Wat een stomme vraag, beseft hij meteen.

‘Nee,’ zegt de jongeman.

‘Kan ik je helpen?’ vraagt Mikey.

De jongeman schudt zijn hoofd. ‘Ik moet naar huis. Rust nemen.’ Het is duidelijk dat hem dat in zijn eentje niet gaat lukken.

‘Hoe heet je?’ vraagt Mikey.

‘Nick,’ zegt de jongeman tussen twee zware ademstoten door.

‘Ik ben Mikey. Waar woon je?’

Nick vertelt dat hij in de studentenflat aan de rand van het centrum woont. Op de negende verdieping.

‘Oké Nick,’ zegt Mikey, ‘ik ga je thuis brengen.’ Hij neemt even de tijd om na te denken over zijn aanpak. Dan pakt hij Nick bij zijn arm vast en trekt de jongeman over zijn schouder. Met zijn vrije hand pakt hij Nick’s benen en drapeert die over zijn andere schouder. Nick hangt nu als een soort enorme sjaal om zijn nek. Gelukkig heeft Mikey zijn Superkrachten, anders zou hij zo door zijn knieën zijn gezakt. Nick moet wel ruim anderhalf keer zo zwaar zijn als hijzelf, met al die spieren.

Een paar mensen laten hun gezicht zien, en kijken vreemd op als ze Mikey zien lopen met Nick op zijn schouders. Het strakke oranje kostuum van Mikey levert nog meer vreemde blikken op. Mikey schaamt zich een beetje. Hij is blij dat hij zijn masker op heeft zodat niemand ziet dat hij rood aanloopt. Niemand biedt aan om te helpen. De mensen lijken allemaal te denken dat het wel goed komt. Mikey zelf is daar niet zo zeker van.

Het is maar een korte wandeling naar de studentenflat. Toch zou het voor een normale jongen onmogelijk zijn geweest Nick de hele weg te dragen. Voor Mikey is dat anders. Hij is wel wat zwaarder gaan ademen, en hij voelt zijn spieren branden, maar hij is niet volledig uitgeput. En dat is maar goed ook, want hij moet nog helemaal naar de negende verdieping.

Mikey legt Nick op een bankje bij de hoofdingang van de flat. ‘Oké,’ zegt hij, ‘kun je me je huis aanwijzen?’ Nick is niet meer volledig bij bewustzijn en het duurt even voordat hij Mikey duidelijk heeft kunnen maken waar zijn studio precies zit. Mikey kijkt peinzend omhoog, en dan naar Nick, die duidelijk niet in staat is in zijn eentje boven te komen. De flat heeft niet eens een lift!

‘Nick,’ zegt Mikey, ‘Je zult me goed vast moeten houden. Ik ga je op mijn rug dragen.’ Kreunend komt Nick overeind. Gelukkig maakt hij geen protest. Als zijn sterke armen zich om Mikey’s schouders klemmen, gaat het hart van de jongen net iets sneller kloppen. Hij is nog niet vergeten hoe knap deze jongeman is. Als Nick goed zit voelt Mikey diens warme adem in zijn nek. Hij krijgt er kippenvel van. Met de knappe student op zijn rug maakt hij de klim naar de negende verdieping. De op-één-na hoogste verdieping van de flat. Wat een pech.

Als ze eindelijk boven zijn is Mikey wel uitgeput. Nick kan gelukkig zelf staan. Hij vist zijn sleutel uit zijn broekzak en opent de deur van zijn studio. Leunend op de deurklink kijkt hij neer op Mikey, die zich tegen de muur naar beneden heeft laten zakken en hijgend op de overloop zit.

‘Kom je mee naar binnen?’ vraagt Nick.

Mikey kan zijn oren niet geloven. Heeft die knappe jongeman hem nu gevraagd of hij binnen wil komen? Hij voelt weer iets kriebelen in zijn buik. Hij knikt en komt ondanks zijn vermoeidheid lenig overeind. Nick laat hem voor gaan, als een echte heer.

---

Nick zoekt steun bij de muur terwijl hij naar zijn woonkamertje strompelt. De jongen – Mikey – gaat hem voor. Tot nu toe heeft Nick vanwege de pijn in zijn onderbuik – waar de dief hem een stomp heeft gegeven – zijn ogen nog niet lang genoeg open kunnen houden om hem goed te bekijken. Nu de pijn iets is afgenomen doet hij dat wel. Mikey is slank en ziet er lenig uit in zijn vreemde kostuum. Alle curves van zijn welgevormde lichaam zijn er goed in te zien. Zelfs zijn tepels priemen door de dunne stof. Die aanblik doet meer met Nick dan hij wil toegeven. Het enige waar Nick echt naar moet raden is het gezicht van de jongen; dat gaat verborgen achter een stoffen masker. Hij heeft alleen gezien dat Mikey groene ogen heeft. Heeft die jongen hem zojuist negen verdiepingen naar boven gedragen? Nick kan het nauwelijks geloven.

‘Wil je je masker afdoen?’ vraagt Nick.

Mikey draait op één voet in het rond zodat hij oog in oog met Nick staat. ‘Ehm. Ik denk niet dat dat zo’n goed idee is.’

‘Waarom niet?’ vraagt Nick. Hij is bij het einde van de gang aangekomen. Hij wil naar zijn stoel bij het raam lopen, maar weet niet of dat gaat lukken zonder steun van de muur.

‘Omdat ik mijn identiteit geheim wil houden,’ zegt Mikey. De jongen heeft blijkbaar door wat Nick dwars zit, want hij komt dichterbij en duikt onder Nick’s arm. Nick kan nu op de jongen steunen. Opnieuw verbaasd Nick zich erover hoe sterk de jongen is. Hij wankelt niet eens. Toch voelt hij zacht en verleidelijk warm aan als Nick zich noodgedwongen tegen hem aan drukt. Stapje voor stapje lopen ze naar de comfortabele stoel. Nick laat zich er met een zucht van verlichting in zakken.

‘Waarom mag ik niet weten wie je bent? Ben je een superheld of zo?’ Nick bedoelt het als grapje, maar bedenkt dan dat dat wel zou verklaren hoe zo’n tengere jongen hem negen verdiepingen naar boven heeft gedragen.

Mikey haalt zijn schouders op. ‘Weet ik niet.’

‘Zag je die dieven ook?’ vraagt Nick.

Mikey knikt.

‘Waarom heb je dan niks gedaan om ze tegen te houden?’

‘Ik ehm… was bang,’ zegt Mikey.

‘O,’ zegt Nick. Dat kan hij de jongen niet kwalijk nemen. Hij was zelf ook bang. Maar toch vond hij het op het moment zelf het juiste om te proberen de dieven tegen te houden. Achteraf is hij daar niet meer zo zeker van. Het is mislukt, en nu heeft hij ook nog eens een stomp gekregen. Hij trekt de rand van zijn shirt op en ziet meteen een grote paarsblauwe kneuzing ter hoogte van zijn navel.

Mikey ademt scherp in en komt een stapje dichterbij. Hij gaat op de armleuning van de stoel zitten zodat zijn bovenbeen langs Nick’s arm schuurt. Nick kijkt schuin naar het slanke been van de jongen, dat strak in een soort oranje panty zit. De warmte ervan voelt prettig tegen zijn arm. Even overweegt hij zijn hand op dat been te leggen, ter hoogte van de welgevormde dijen van de jongen… Hij schudt zijn hoofd. Wat een stom idee.

Mikey kijkt Nick kort aan en legt dan voorzichtig zijn slanke vingers op de kneuzing. Nick vertrekt zijn gezicht in afwachting van de pijn maar Mikey’s vingers zijn zo teder dat hij slechts een streling voelt. Nick is verrast te merken dat hij het er warm van krijgt. ‘Dat ziet er niet al te best uit,’ zegt Mikey. ‘Kan ik iets doen om het beter te maken?’

‘De kneuzing moet gekoeld worden,’ zegt Nick. ‘In de vriezer liggen waterijsjes. Als je er een paar in een theedoek rolt kunnen we dat als koelelement gebruiken.’

Mikey knikt en veert op. Hij rommelt wat in de keuken en komt al snel terug met een opgerolde theedoek. Nick pakt hem aan, en zijn vingers raken kort die van Mikey. De twee wisselen een blik. Mikey is degene die zich afwendt. Misschien omdat hij verlegen is? Of is er iets anders aan de hand?

Nick komt steeds meer bij zinnen. Hij gaat nog eens na wat er allemaal gebeurd is en beseft dat het toch wel erg vreemd is. Waar kwam Mikey ineens vandaan? En waarom draagt hij dat gekke kostuum? Heeft hij echt bepaalde krachten waarmee hij Nick naar boven heeft geholpen? Alles in Nick zegt hem dat dat onmogelijk is. Maar toch… er was niemand anders om hen te helpen. Nu loopt die jongen hier rond in zijn flat, maar hij wil nog niet eens zijn gezicht laten zien. Nick bedenkt zich iets. Misschien probeert die jongen hem wel te bestelen!

‘Waarom heb je me geholpen?’ vraagt Nick.

Mikey gaat in kleermakerszit op een eetstoel bij de tafel zitten. ‘Omdat er niemand anders was,’ zegt hij.

‘En je kon me niet helpen voordat die man me bont en blauw sloeg?’

‘Sorry,’ zegt Mikey. Zijn stem klinkt nu iets zwakker, alsof de tranen hem na staan. ‘Zoals ik al zei, ik schrok heel erg van die twee mannen. Ik was een soort van versteend. Ik kan het ook niet anders uitleggen. Ik kon me pas weer bewegen toen die dieven uit het zicht verdwenen waren. Ik wilde wel helpen, echt waar, maar ik durfde gewoon niet.’

‘Je bent sterk,’ zegt Nick.

‘Ehm. Ja,’ zegt Mikey.

‘Samen hadden we die grote man wel aangekund, denk je niet?’

Mikey haalt zijn schouders op. ‘Daar heb ik niet over na gedacht.’

‘Hmm,’ zegt Nick. Hij twijfelt. Mikey klinkt als een verwarde jongen die oprecht heeft geprobeerd de juiste keuze te maken. Maar het blijft vreemd dat hij zijn gezicht niet wil laten zien. Hij bekijkt de jongen nog eens goed. Hij zit met zijn handen in zijn schoot en kijkt Nick niet aan, maar hij kijkt ook niet om zich heen. Hij is dus niet op zoek naar iets wat hij kan stelen, hoopt Nick. Hij besluit de jongen in vertrouwen te nemen. Zonder hem was het immers een zware weg terug naar huis geworden vanaf de supermarkt…

‘Shit!’ roept Nick ineens uit. Mikey kijkt verschrikt op. ‘Ik ben vergeten boodschappen te doen. Nu heb ik niks te eten voor vanavond.’

‘Heb je ook niks in huis?’ vraagt Mikey.

‘Nee. Anders was ik helemaal niet naar de supermarkt gegaan.’

‘Laat mij anders even kijken,’ zegt Mikey. Nog voor Nick hem tegen kan houden veert de jongen overeind en loopt naar de keuken. Nick volgt hem met zijn ogen. De jongen loopt met een bepaalde sierlijkheid. De manier waarop hij zijn voeten neerzet, de manier waarop zijn kontje heen en weer wiegt bij elke stap… Het is speels en tegelijkertijd uitdagend. Elke beweging wordt nog eens versterkt door het strakke kostuum dat de jongen draagt. Nick vraagt zich af of Mikey weet hoe verleidelijk hij is. Ja, hij is een beetje klein, maar… Nick voelt een blos opkomen. Hij weet niks van deze jongen, en toch zit hij zich op te winden. Dat is niet netjes.

Mikey speurt de keukenkastjes af. Na een minuut kijkt hij met een grijns over het barretje dat de keuken scheidt van het woongedeelte. ‘Er zijn spullen voor pannenkoeken,’ zegt hij. Hij houdt een pak bloem omhoog. Nick moet het gemist hebben bij zijn eerdere inventarisering. Mikey pakt ook de melk, eieren en poedersuiker. ‘Lekker. Toch?’

Nick kan een grinnik niet onderdrukken. ‘Jawel hoor. Heel veel keuze is er toch niet.’

‘Zal ik er een paar voor ons maken?’ zegt Mikey. ‘Ik denk dat dat voor jou moeilijk is, in die toestand.’

Nick zit nog steeds met de koude theedoek tegen zijn onderbuik gedrukt op de stoel bij het raam. Mikey heeft gelijk. Nick heeft wel een besluit genomen. ‘Als je hier wil blijven eten,’ zegt hij, ‘wil ik wel je gezicht kunnen zien.’

---

Mikey verstijfd. “Als je hier wil blijven eten wil ik wel je gezicht kunnen zien,” heeft Nick gezegd. Hij was eigenlijk vergeten dat hij zijn masker nog op had. Hij voelt zich zo op zijn gemak in Nick’s studio. Maar moet hij echt zijn gezicht laten zien? Wat als Nick hem verraadt aan zijn moeder? Of aan iemand van school? Maar zou Nick dat echt doen, nadat Mikey hem heeft gered? ‘Ehm,’ begint Mikey, ‘ik weet niet of…’

‘Kom op,’ zegt Nick, ‘je naam weet ik ook al. Of is Mikey niet je echte naam?’

Mikey verslikt zich. Shit. Hij had echt beter na moeten denken over wat hij van zichzelf laat weten. Nick heeft natuurlijk gelijk. Wat voor zin heeft het om je gezicht te verbergen als iedereen je naam weet? Hij zal een nepnaam moeten verzinnen.

Maar goed, Nick weet dus zijn naam. Zal hij nu ook maar zijn gezicht laten zien? Ergens vindt Mikey het wel een leuk idee dat Nick zo benieuwd is naar zijn gezicht. Hij is zich nog steeds sterk bewust van hoe knap de student is. Toen hij net diens kneuzing aanraakte, kon hij Nick’s buikspieren voelen onder de lichte zwelling. Het had hem moeite gekost niet zijn hele hand op die sterke buik te leggen. Dat had pijn kunnen doen. Maar boven alles lijkt Nick hem een lieve, zorgzame jongeman. Oké, denkt Mickey bij zichzelf, als er iemand is die mag weten wie ik ben, is het Nick. Hij pakt zijn masker en trekt het van zijn hoofd.

Natuurlijk komen zijn blonde lokken in gekke pieken naar boven te staan. Wat stom. Nick bekijkt zijn gezicht goed. Mikey probeert zijn blik vast te houden maar voelt zich toch te verlegen. Hij kijkt dan maar naar beneden.

‘Hoe oud ben je?’ vraagt Nick.

‘Ze… ehm, achttien,’ liegt Mikey.

‘Vergeten hoe oud je bent?’ zegt Nick.

‘Ehm, ja,’ zegt Mikey, ‘ik ben net jarig geweest.’

‘Gefeliciteerd,’ zegt Nick.

‘Bedankt.’ Mikey schuifelt een beetje met zijn voeten. Was het nou wel zo’n goed idee om te liegen over zijn leeftijd? Hij dacht dat dat het laatste stukje van zijn identiteit was wat hij nog wel geheim zou kunnen houden. Maar nog belangrijker dan dat, hij wil niet dat Nick denkt dat hij nog maar een kind is. Welke student zou nu geïnteresseerd zijn in een jongen van zestien?

‘Moet ik je nog helpen met spullen pakken voor het koken?’ vraagt Nick.

‘Wat? O, nee hoor,’ zegt Mikey. Hij haalt een koekenpan tevoorschijn en gaat aan de slag.

---

Nick kijkt toe hoe Mikey bezig is in de keuken. De jongen is verrassend handig. Als hij de pannenkoeken om moet draaien, flipt hij ze gewoon met de pan. En niet één keer, maar drie keer achter elkaar. Tijdens het koken beweegt hij al net zo sierlijk als tijdens het lopen. En nu kan Nick ook nog eens genieten van Mikey’s leuke gezicht. De jongen heeft weelderig blond haar, grote groene ogen en een wipneusje. De lijnen van zijn gezicht zijn al net zo welgevormd als de rest van zijn lichaam. Die jongen staat voor mij te koken, denkt Nick. Een glimlachje vormt zich op zijn lippen.

‘Wat?’ zegt Mikey als hij Nick ziet grijnzen.

Nick’s lach wordt nog wat breder. ‘Je bent klein voor je leeftijd.’

‘Denk je dat ik dat niet weet?’ zegt Mikey. Hij pakt de koekenpan en laat een pannenkoek door de lucht tollen. ‘Je kan ook wat aardigs zeggen.’

Daar moet Nick om lachen, al moet hij toegeven dat Mikey gelijk heeft. De jongen heeft hem helemaal naar huis gedragen en is nu pannenkoeken voor hem aan het bakken, en al die tijd is Nick alleen maar argwanend geweest. ‘Hé, sorry Mikey. Ik had dit al eerder moeten zeggen, maar… bedankt. Dat je me geholpen hebt nadat die dieven me te pakken hebben genomen. En bedankt dat je bij mij blijft en voor me kookt. Zonder jou had ik het niet gered vanavond.’

Mikey begint te stralen. Een brede glimlach breekt door op zijn gezicht en zijn ogen glimmen. Hij ziet er knapper uit dan ooit.

Mikey is nog een tijdje bezig in de keuken, en Nick geniet van het uitzicht. Dan zegt Mikey: ‘Etenstijd.’

---

Met een bord vol pannenkoeken in zijn ene hand en de poedersuiker in de andere komt Mikey terug in het woongedeelte. Hij ziet dat Nick opstaat. Daardoor zakt zijn shirt – dat hij had opgestroopt op plek te maken voor het koelelement – terug naar beneden. ‘Misschien moet je…’ nog voor Mikey zijn zin af kan maken legt Nick de theedoek met perenijsjes op tafel, pakt zijn shirt bij de rand vast, en trekt het in een soepele beweging uit. Mikey verslikt zich. Nick’s buik is strak en gespierd, dat is ondanks de kneuzing te zien. Wat daarboven zit brengt Mikey nog meer in vervoering. Brede schouders en grote borstspieren. Tussen die borstspieren zit een klein plukje haar. Mikey had nooit gedacht dat hij borsthaar opwindend zou vinden, maar bij Nick staat het zo goed dat hij er bijna gek van wordt. Mikey gaat snel zitten. Het nadeel van zijn kostuum is dat het weinig aan de verbeelding over laat, en Mikey vreest dat er wel eens iets zou kunnen gebeuren in zijn kruis.

Nick pakt het koelelement weer en drukt het tegen de kneuzing. Hij gaat op de eetstoel tegenover Mikey zitten. De tafel is klein, zodat hun knieën tegen elkaar komen. Ze kijken elkaar even aan als dat gebeurt, maar geen van beide trekt zich terug. Nick pakt de poedersuiker en strooit wat op de bovenste pannenkoek. Dan rolt hij hem op en begint te eten. Mikey volgt zijn voorbeeld.

‘Lekker hoor,’ zegt Nick tussen twee happen door.

‘Dankjewel,’ zegt Mikey. Hij is trots dat het hem gelukt is deze maaltijd in elkaar te flansen.

‘Klaar met school?’ vraagt Nick.

‘Nog één week, en dan is het vakantie.’

‘En daarna?’

Mikey wil zeggen dat hij dat nog niet weet, dat hij daar tijdens zijn laatste schooljaar over na gaat denken, maar bedenkt zich dan dat Nick denkt dat hij achttien is. Hij zou al in het laatste jaar van de middelbare school moeten zitten. ‘Ehm. Tussenjaar. Reizen en zo.’

‘Waar naartoe?’

‘Moet ik nog uitzoeken.’ Mikey neemt een grote hap als smoes om niet verder te hoeven praten.

Nick heeft zijn eerste pannenkoek op en neemt zo te zien even pauze. Ineens voelt Mikey een hand op zijn been, vlak boven zijn knie. Zijn hart slaat een slag over. ‘Dat is een mooi kostuum,’ zegt Nick. Hij wrijft de stof tussen zijn vingers. Daardoor schuurt die dan weer lekker over Mikey’s been. Mikey hoopt dat die hand zal blijven liggen. Of nog beter, dat Nick hem omhoog zal schuiven. ‘Zelf gemaakt?’

‘Ja,’ zegt Mikey als hij zijn hap heeft doorgeslikt.

‘Dat moet een hoop werk zijn geweest.’

‘Best wel,’ beaamt Mikey. ‘Ik ben er een half jaar of zo mee bezig geweest.’

‘En waar is het voor?’

‘Ehm… nou, ik vind het gewoon mooi.’ Stom. Kan hij echt niks beters verzinnen?

Nick lijkt het antwoord te accepteren. Hij geeft een kneepje in Mikey’s been, en knipoogt. Mikey is blij dat hij zit, zodat Nick geen zicht heeft op zijn kruis, want daar is nu zeker iets gegroeid. Nick pakt nog een pannenkoek. ‘Wil je niks van mij weten?’ vraagt hij.

Mikey bedenkt zich dat Nick hem de oren van het hoofd heeft gevraagd, maar dat hij zelf nog niet zo veel van de student weet. Hij begint wat te vragen en het gesprek komt op gang. Nick vertelt dat hij twintig is, dat hij sinds een jaar op zichzelf woont, dat hij geneeskunde studeert om huisarts te worden, dat hij vaak naar de sportschool gaat (dat had Mikey al gezien) en dat hij veel vrienden heeft bij wie hij over de vloer gaat of die bij hem langs komen. Mikey luistert met volle aandacht naar alles wat Nick vertelt. Het studentenleven klinkt heerlijk. Mikey kan bijna niet wachten tot het voor hem begint.

De pannenkoeken zijn bijna ongemerkt opgegeten. ‘Wil je nog blijven,’ vraagt Nick, ‘of ga je zo naar huis?’

Huis. ‘O. Shit,’ zegt Mikey. Zijn moeder moet verschrikkelijk ongerust zijn. Ze heeft vast op hem gerekend met het eten. Mikey is het helemaal vergeten. ‘Ik moet gaan.’ Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op.

‘Wacht even,’ zegt Nick. Hij ziet er… teleurgesteld? uit. ‘Ik loop met je mee naar de deur.’ De student komt overeind en weet zich dit keer zonder steun door de woonkamer naar de gang te verplaatsen. Hij doet de deur open voor Mikey. De twee kijken elkaar nog even aan.

Nick opent zijn armen in een uitnodigend gebaar. Stralend accepteert Mikey de knuffel. Nick’s bovenlijf is nog steeds ontbloot. Mikey legt zijn wang tegen de stevige borst van de student. Hij voelt het plukje borsthaar tegen zijn oor kriebelen. Het puntje van zijn neus raakt het topje van één van Nick’s grote roze tepels. Zijn slanke armen passen maar net rond Nick’s taille. De sterke armen van Nick sluiten zich om zijn schouders en Mikey heeft het gevoel dat hij door de student wordt opgeslokt. Op de meest aangename manier mogelijk. Dit is een man, denkt hij terwijl hij de geur van zweet, deo en poedersuiker opsnuift. Hij wil nooit meer iets anders.

Instinctief duwt Mikey zijn onderlichaam naar voren, zodat zijn kruis tegen Nick’s been drukt. De stof van zijn kostuum schuurt over zijn schaamstreek. Mikey kan een klein kreuntje niet bedwingen. Zijn kostuum wordt weer te strak. Zou Nick iets door hebben? De student laat niks merken. Of nou ja, één van zijn handen schuift omlaag tot die vlak boven Mikey’s kontje ligt. Mikey weet niet hoe hij gereageerd zou hebben als die hand nog verder was afgedaald.

De knuffel duurt langer dan noodzakelijk, maar niet lang genoeg voor Mikey. Als Nick hem loslaat en aankijkt, speelt dat glimlachje weer om zijn lippen. Het doet Mikey’s hart sneller kloppen. ‘Er zit hier iets…’ zegt Nick. Zonder waarschuwing drukt hij zijn duim tegen Mikey’s mondhoek en veegt iets weg. ‘Poedersuiker,’ zegt hij. Hij likt het van het topje van zijn duim. Mikey’s wangen lijken in brand te staan en hij hoopt dat Nick niet direct naar beneden zal kijken. ‘Ga je je masker weer op doen?’ vraagt Nick.

‘O… ja,’ zegt Mikey. Hij rent terug naar de keuken, pakt zijn masker, en komt weer de gang ingelopen. Nick staat nog steeds in de deuropening, zijn perfecte lichaam afgetekend tegen het licht van de laagstaande zon. O, kon Mikey maar langer blijven. Als hij langs Nick loopt kan hij het niet laten zijn hand nog één keer over diens welgevormde buikspieren te laten glijden.

Nick glimlacht alleen maar. ‘Tot ziens Mikey, wel thuis.’

‘Ja, tot ziens,’ zegt Mikey, ‘en nog een fijne avond.’ Als hij de deur achter zich dicht hoort gaan wordt hij weer onzichtbaar en zet het op een rennen.

Als hij thuis aankomt klimt hij door het raam van zijn kamer om zich om te kleden. Vervolgens komt hij in zijn normale kleren weer naar buiten om door de voordeur binnen te komen. Zijn moeder staat al op hem te wachten. Mikey verteld dat hij bij een vriend langs was, dat hij wel gedag had willen zeggen maar dat zijn moeder druk bezig was, en dat hij de tijd vergeten was. Zijn moeder lijkt het te accepteren. ‘Omdat het bijna vakantie is,’ zegt ze.

Mikey merkt dat hij moe is. Hij gaat naar zijn kamer – dit keer gewoon via de trap – en gaat op bed liggen. Dromend over Nick doezelt hij in slaap.