Het Leger Van De Prins - 5

Buiten is het natuurgeweld in alle heftigheid losgebroken, en hier binnen is er ook zoiets aan de hand, met mijn halfzusje dat zich in een weinig verhullend nachtkleedje angstig tegen mijn blote lijf aan drukt…

Charles de Blanchard heeft de afgelopen dagen orde op zaken gesteld in zijn hertogdom Montauban, dat tussen Toulouse en Pau tegen de Pyreneeën ligt. Door de goklust van zijn vader is het totaal verarmd en verpauperd geraakt, maar dankzij het geld dat hij kreeg van de Franse Zonnekoning Louis de veertiende kan hij nu alle partijen betrekken bij zijn herstelplan, om weer welvaart in het gebied te brengen. Morgen heeft hij zijn laatste overleg in Albi, de dag daarna vertrekt hij weer naar Versailles om de koning te dienen, en draagt hij voor de duur van zijn afwezigheid zijn hertogelijke volmachten over aan zijn jongere broer Richárd.

Deze nacht brengt Charles door in het koetshuis, nabij zijn chateau de Reynerie, net buiten Toulouse, waar zijn halfzusje Claire en haar moeder Hélène wonen. Hélène is een week weg naar haar zieke zus in Toulouse en omdat Claire bang is voor onweer brengt Charles op haar verzoek de nacht door in de kamer naast haar, in het bed van haar moeder. Charles wordt midden in de nacht wakker en terwijl hij in zijn blootje voor het raam staat te kijken, geïmponeerd door het ziedende onweer, komt Claire zijn kamer binnen rennen en klampt ze zich vervolgens, over de toeren van angst voor het onweer, aan hem vast.



Précair met Claire

Nog meer dan toen we vanmiddag ons begroetingsritueeltje hadden voel ik nu hoe Claire haar prille maar stevige tietjes door het dunne stofje van haar nachthemdje tegen mijn borst prikken. Ik voel me erg ongemakkelijk bij deze situatie, omdat mijn lichaam en vooral mijn zizi meteen reageert alsof het om de eerste de beste meid of hoer gaat. Ik probeer me los te maken van haar, maar Claire weet van geen wijken, rillend en bibberend klemt ze zich tegen me aan. En of het nou door de kou komt, geen idee, maar inmiddels voel ik ook hoe haar tepels stijf zijn geworden en me behoorlijk in mijn vel staan te prikken.

‘Claire, liefje, dit kan zo niet hoor. Ik ben bloot en jij hebt ook weinig aan, ga s’il vous plaît weer naar je eigen kamer.’ Uitgerekend dat moment kiest Claire uit om het op een jammeren te zetten: ‘ik ben zó bang, Charles, ik wil bij jou slapen…’ Doordat ze ondertussen haar lijf nog steeds heftig tegen me aan klemt en mijn zizi tussen haar en mij in het nauw is komen te zitten groeit hij inmiddels alweer behoorlijk uit, klaar om waar dan ook in actie te komen. Ik voel dat ik hier snel een einde aan moet maken en als Claire zich almaar niet van me los wil maken, til ik haar uiteindelijk maar op en leg ik haar in het brede bed van haar maman. Vervolgens maak ik een rol van het winterdek dat ik in de dekenkist vind, en leg die in het midden van het bed, tussen mijn halfzusje en mij in.

Wat ik ondertussen toch een beetje uit het oog verlies is dat ik nog steeds in al mijn nudité rondloop en dat Claire ondanks al haar paniek me geïnteresseerd volgt met die pittige groene ogen van d’r. Merde, daar had ik dus niet meer aan gedacht, dat terwijl mijn queue ernstig aanwezig voor me uit steekt en alle aandacht van mijn ineens niet meer zo heel bange halfzusje lijkt op te eisen. Snel schuif ik aan de andere kant van de rol in het bed, wend me dan op mijn zij naar Claire toe en zeg: ‘alors, Claire, dit is eens maar nooit weer. Als je zeventien bent hoor je toch echt niet meer zo bang te worden van een beetje noodweer. Je mag hier blijven tot het voorbij is en dan hup, terug naar je eigen bed.

Tot mijn verbazing zie ik hoe die onaards mooie groene kijkertjes van mijn halfzusje zich vullen met tranen en dan komt het hoge woord eruit: ‘ik ben al zó bang sinds maman weg is, echt Charles, ik wil hier vannacht blijven.’ Ik kan er niks aan doen, ik heb zo’n ontzettend zwak voor dit meisje, door haar tranen smelt ik helemaal voor haar. ‘Bien’ mopper ik halfslachtig, ‘als je maar netjes aan jouw kant van de rol blijft.’ En ja hoor, meteen gooit Claire zich er half overheen, haar tietjes weer tegen mijn borstkas drukkend om me een nachtzoen te geven: ‘natuurlijk, mon chèr frère Charles, bonne nuit’ en als ze weer keurig aan haar eigen kant op haar rug ligt doet ze haar ogen stijf dicht, duidelijk met het goede voornemen om weer snel in slaap te vallen…

Over de grens

Ondanks het begin van opwinding dat door mijn lijf is getrokken ebt dat gelukkig weer snel weg en wordt mijn queue weer een rustende zizi. Tegelijk met de rust die daar beneden ontstaat komt het hierboven ook terug en spoedig krijgt de slaap me alweer in zijn greep. Maar niet voor lang, het voelt alsof ik nog maar een paar minuten heb geslapen als Claire naast me lijkt te dromen en allerlei woordjes uitkraamt. Ze lijkt erg bang en onrustig en om haar tot kalmte te brengen draai ik me weer naar haar toe en leg over de rol die ons scheidt heen mijn hand op haar voorhoofd. ‘Susu, ma chère, alles komt goed, ik ben bij je’ fluister ik dan.

Claire kreunt als reactie ‘oui maman’ en kiepert zich tegelijk zo’n beetje over de rol heen, die ik als grensafbakening tussen haar en mij had bedoeld. Voor Claire blijkt dat totaal geen barrière te zijn want inmiddels ligt ze bijna in haar volle lengte op me. ‘Maman’ mompelend kroelt ze zich met haar gezichtje in mijn losse haren die ik normaal op een staart draag en snuffelend en kreunend beweegt ze ondertussen haar lichaam tegen het mijne. Inmiddels vraag ik me serieus af of ze wel echt slaapt, in ieder geval is dat niet meer het geval met mijn neukstaaf die alweer strak en hard en frontaal op mijn lijf staat.

De situatie wordt behoorlijk onhoudbaar en een beetje abrupt klauter ik het bed uit, even afstand nemen. Voor het raam staand koel ik gelukkig wat af en ook mijn paal doet de koelte goed. Buiten is het noodweer geluwd, het regent nog wel steeds maar het gerommel en de bliksem verdwijnen langzaam in de verte. Dan klinkt het, heel zachtjes, heel bedeesd: ‘Charles?’ Ik draai me naar het bed toe, opnieuw mijn nudité vergetend, wat vanuit hetzelfde bed meteen een giecheltje oplevert. Mon dieu, het kan niet anders dan dat Claire mijn paal en profiel tegen het licht vanuit het raam ziet en tegelijk zie ik hoe ze genietend haar armen onder haar hoofd vouwt om het schouwspel eens goed te bekijken. Snel sla ik er mijn handen voor, ondertussen zoekend waar ik mijn broek heb neergegooid.

Opnieuw: ‘Charles?’, nu niet meer bedeesd maar bijna zwoel, ‘kom je weer in bed? Ik heb het zo koud.’ Ik ken de vrouwen en ik weet wanneer ze seks willen en dat kleine rooie monstertje van een halfzusje wil overduidelijk séks. En ik wil eerlijk zijn, ik zou best willen want m’n ballen vullen zich alweer flink, maar ze is familie! Toch schuif ik naast haar en omdat ze inmiddels onze ‘grensafscheiding’ zo’n beetje het bed heeft uit geduwd kruipt ze dicht tegen me aan, gelukkig wel nog steeds met haar nachtkleedje aan.

En weer: ‘Charles?’ ‘Hmm?’ brom ik, behoorlijk verlegen met de hele situatie. ‘Heb je al veel vrouwen gehad?’ Ik kijk Claire aan en vraag: ‘wat denk je zelf?’ Een opgewonden giecheltje is haar enige reactie en dan kruipt Claire, op haar zij draaiend, zich nog dichter tegen me. ‘Laatst toen Cilly vanuit jouw kasteel hier onze kamers kwam doen heeft ze me verteld wat seks precies is en hoe vaak ze het al met jou heeft gedaan.’

Alors, nú begin ik te snappen wat hier gaande is. Cilly is een van de kamermeisjes van m’n hiernaast gelegen chateau Reynerie en totaal oversekst. Altijd als ik hier ben ligt ze binnen de kortste keren in mijn bed en brengen we de nachten flink en lang neukend door. Dat brengt me op het idee, nu Anne-Sophie is ingepikt door mijn broertje, om Cilly in de groep extra personeel die ik nodig heb mee naar Versailles te nemen. Het is een mooie jonge slimme meid die zich daar wel staande zal houden, en bijkomend voordeel is dat ze me kan helpen om mijn ballen leeg te houden, waardoor die hopelijk niet meer zo in de problemen komen.

Van de hoed en de rand

Wat ik echter niet begrijp is waarom Claire op deze manier moet horen over de hoed en de rand: ‘waarom vertelt jouw mamán je niet hoe het zit tussen mannen en vrouwen?’ Claire blijft even stil, en dan: ‘ik weet het niet. Altijd als ik probeer haar te vragen waarom het tussen mijn benen zo is gaan kriebelen en waarom dat is en wat er dan gebeurt zegt ze dat ik daar vanzelf wel achter kom. Maar hóe moet dat dan Charles, als niemand me iets vertelt? Dus dat bracht me op het idee het eens aan Cilly te vragen. Die vertelde toen niet alleen hoe het werkt maar ook hoe fijn het is. En nou kan ik sinds die tijd nergens anders meer aan denken…’

Terwijl ik hier nog even op lig te kauwen en Claire ondertussen even tegen me aantrek om haar te knuffelen vóel ik bijna hoe er naast me een besluit wordt genomen. Zonder te aarzelen neemt Claire mijn paal vol in haar hand, waarna ze fluistert: ‘is het fijn om dit te hebben?’ Het moet niet gekker worden, bespreekt mijn zusje dit nou echt met mij? En meteen daar overheen: ‘zou je deze ook eens bij mij naar binnen willen steken?’
Mijn eerste reactie is om weer het bed uit te springen, me aan te kleden en te vertrekken. Dit kan echt niet, hoe lief en aantrekkelijk ik haar ook vind. Maar net als ik het dek open wil slaan realiseer ik me ook dat Claire opgroeit in een vrouwenhuishouden met een maman die haar blijkbaar op dit gebied níks wil vertellen. Verder is er eigenlijk geen enkele man die ze als voorbeeld kan nemen en met wie ze dit kan bespreken.

Ondertussen wordt Claire met haar hand al steeds vrijer, zachtjes wrijft ze over mijn paal, vanaf het topje tot helemaal om mijn ballen en weer terug. Ik neem haar hand vast en vraag: ‘wat ben je aan het doen, zusje?’ Ze kijkt me met haar intrigerende groene ogen aan en fluistert timide: ‘ik wil graag dat je hiermee in me komt, Charles, Cilly vertelde me dattie zo goed hard wordt...’ Als ik blijf zwijgen wordt ze iets vinniger: ‘ooit gaat het toch gebeuren en dan heb ik het liefste als eerste jou, grote broer.’

Ik snap haar. Lang geleden had ik zelf het geluk dat een van de oudere meiden me alles wilde leren, en nu is Claire daar ook aan toe. Ik besluit het te doen, ik ga haar defloreren en daarna flink neuken en voor mezelf komt het ook wel goed uit want ik ben er wel weer aan toe. ‘Doe je hempje maar uit’ zeg ik haar en als ze kort daarna bloot voor me ligt geniet ik ontzettend van de aanblik van haar mooie jonge strakke lijf. Haar huid is spierwit, het bosje haren tussen de aanzet van haar benen is net zo vuurrood als de wilde krullen op haar hoofd, haar buik is strak en plat, haar borsten zijn klein en rond, haar tepels zijn een bijzondere kleur roze, en dan haar ogen… groen en fel en tegelijk een beetje zwoel kijkt halfzusje me er mee aan.

Bloemen plukken en meer…

Normaal gesproken maak ik er niet veel werk van om een meid te plezieren, ik heb er vele ontmaagd en ze zijn er dan vooral voor mij. Maar Claire moet ik toch iets anders behandelen, reden waarom ik haar benen open en haar petit chat glad ga likken. Op het moment dat ik mijn mond vol op haar gleufje zet en het knopje bovenin zachtjes bijt steigert Claire tegen me op. Hmm, ze is er wel aan toe ja… Zodra ik haar goed glad en open heb ga ik omhoog tussen haar benen en zet ik mijn paal voor de entrée naar haar lijf. Me rustig aan in haar duwend peil ik waar de bloem zit die ik moet plukken. Claire kreunt luid, ze slaat haar armen om mijn nek en trekt me tegen zich aan, zo mijn borstkas stevig tegen haar nog prille tieten drukkend.

Ik laat me er niet door van de wijs brengen, terwijl we zo wat mij betreft iets te intiem lijf op lijf liggen trek ik me weer een stukje terug uit haar vagin, en net als Claire haar bekken en daarmee haar kutje optilt omdat ze me niet kwijt wil duw ik me hard naar binnen. Ik voel hoe mijn paal haar bloem plukt en aan haar reactie merk ik dat ik haar pijn doet. Claire hijgt en kreunt van de steek die door haar onderlijf trekt, ik heb al vaak genoeg bij meiden mee gemaakt dat het allereerste begin niet het fijnste is. Maar ik weet ook dat ik daarna stevig moet gaan doorneuken, dan komt het vanzelf goed. En dat doe ik nu ook, terwijl ik Claire kusjes geef trek ik mijn paal bijna uit haar terug en steek hem dan weer diep in haar. En opnieuw… en opnieuw… Claire jammert dat ze het niet aan kan maar daar is het nu te laat voor, ze wilde haar defloration en daar is die dan. Nadat ik het in het begin nog wat rustig aan deed wil ik nú vooral mijn eigen gerief halen.

Ik beuk me steeds weer bij mijn halfzusje naar binnen, maar als ze uiteindelijk bijna begint te huilen stop ik even, mijn queue diep in haar houdend. ‘Wat is er nou Claire, dit wou je toch?’ brom ik. Claire knikt en antwoordt: ‘oui, maar ’t doet nog pijn, Charles, wil je even wachten?’ Nou, vooruit dan. Met mijn paal hard in haar blijf ik stil over haar heen liggen en ervaar dan dat het ook wel prettig is om even niks te doen en zo haar goed te voelen. Ze ruikt lekker in haar haren, een beetje alsof ik door een bos galoppeer, frisse lucht vermengd met de geur van hars en bloemen en al zo meer.

Na enkele minuten voel ik hoe Claire zich ontspant en als ik dan wat kleinere pompbewegingen in haar maak begint ze voorzichtig tegen te bewegen. ‘Gaat het al beter, zusje?’ vraag ik, haar met een grijnsje aankijkend. Als ze dan knikt en reageert door tegen te duwen met haar bekken zet ik er weer een steviger tempo in. En misschien komt het wel doordat ik het even rustig aan heb gedaan, niet vaak maak ik mee dat een meid klaar komt en tot mijn verbazing gebeurt dat al snel wél met Claire. Zuchtend en kreunend ligt ze onder me te kronkelen, het windt me ontzettend op en niet veel later komen we zo’n beetje tegelijk klaar. Ik voel hoe ik mijn zaad diep in haar schiet en nu maar hopen dat dat niet een kleine bastaard-Montauban oplevert.

Mijn queue blijft hard staan en dat geeft mij de kans nog een keer goed door te gaan. Dankzij mijn zaad in haar vagin is halfzusje nu goed ingereden en kan ze mijn pompende paal veel beter hebben. Omdat ze zelf niet veel meer te missen heeft neuk ik nu vooral voor mijn eigen gerief. Het enige wat Claire nog bijdraagt is haar benen goed open te houden voor mij en dat is prima zo, als ik maar diep en volledig in haar kan stoten, dat is alles wat ik nodig heb om na een behoorlijk lange tijd opnieuw klaar te komen. Niet lang daarna vallen we samen in slaap.

Als tegen de ochtend het buiten een drukte wordt van achtereenvolgens fluitende vogels, kraaiende hanen, loeiende koeien en roepende boeren worden we wakker, waarna ik me weer op Claire wentel, me in haar schuif en we het opnieuw stevig op een neuken zetten. Zusje heeft er inmiddels net als ik stevig de smaak van te pakken gekregen en het is wonderbaarlijk wat ze in deze éne nacht allemaal heeft geleerd. Ze past het op me toe alsof ze een volleerde hoer is, haar vagin knedend rond mijn queue waardoor ze me, net als wat inmiddels de boeren buiten met hun koeien doen, min of meer weet leeg te melken. Na afloop knuffelen we stevig en met een grijns zeg ik toe dat ik zeker weer langs kom als ik in de buurt ben.

Terug in Versailles

Voordat ik vertrek naar het laatste overleg over mijn herstelplan, dit keer in Albi, heb ik eerst nog even overleg met de huismeester van chateau Reynerie. Ik neem met hem door welke meubels hij kan overbrengen naar mijn appartement in Versailles, waarvan ik verwacht dat het behoorlijk wat groter is dan mijn huidige. Ook draag ik hem op Cilly en nog enkele andere personeelsleden mee te sturen, omdat ik er vanuit ga dat ik meer bedienden nodig zal hebben.

Als Richárd en ik die avond vermoeid maar voldaan naar Plombis terugreizen bepraten we de laatste details van het plan. Speciaal daarvoor zitten we dit keer in de koets waarmee Richárd is gekomen, om onze tijd goed te kunnen benutten. We zijn opgelucht dat iedereen zo eensgezind is om mee de schouders te zetten onder het herstel van het hertogdom. In de afgelopen dagen hebben allen die we spraken zonder uitzondering hun medewerking toegezegd én zijn ze akkoord gegaan dat Richárd namens mij leiding gaat geven aan het project.

‘Whow broer, en zoals jij Toulouse op zijn nummer zette’ grijnst Richárd. Hij steekt me daarmee aan en ik lach met hem mee als we samen terugdenken aan hoe de graaf van Toulouse tegen sputterde dat de koning hiermee een te grote invloed zou krijgen. Dat gaf mij de kans om eens goed uit te doeken te doen waarom het ook volgens mij noodzakelijk is dat Frankrijk meer één geheel wordt. De tijd dat iedereen maar wat doet in zijn eigen graafschap of markiezaat of hertogdom moet voorbij zijn, zo betoogde ik, er is nu een sterke koning die weet wat hij wil en het wordt tijd om samen met hem Frankrijk groot te maken. De aanwezigen sprongen in hun bijval nog net niet op de tafels maar het werd heel duidelijk dat mijn keuze om de koning te gaan steunen grote bijval had.

Die avond bespreek ik ook met de huismeester van Plombis welke spullen en personeel er over moeten naar Versailles. En na een nacht van diepe slaap verlaat ik de volgende ochtend in alle vroegte mijn hertogdom, waarvan ik niet weet of en wanneer ik het zal terugzien. De avond tevoren heb ik afscheid genomen van mijn lieve broer Richárd, en heb ook nog even kans gezien om Anne-Sophie apart te nemen. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ik nog steeds haar schuldbekentenis bezit, maar dat ik die over enkele jaren zal verscheuren als ik zie dat ze mijn broertje gelukkig maakt. Ze reageerde nog steeds timide maar wel instemmend. We zullen zien, ik vertrouw haar niet maar dit keer hoop ik echt dat mijn intuïtie niet klopt.

Zoals gewoonlijk reis ik alleen maar in het gezelschap van mijn lijfknecht Jean en enkele begeleidende soldaten. De huisraad en het extra personeel die overkomen naar Parijs zullen in een langzamer tempo volgen. Als we de volgende dag tegen het einde van de middag weer in Versailles arriveren ben ik bijna net als de eerste keer opnieuw geïmponeerd door de aanblik van het immens grote en nog steeds uitdijende gebouw. Als we vervolgens met alle égards behandeld worden door de paleisintendant, die me dit keer hoogst persoonlijk begeleidt naar mijn nieuwe appartement, voel ik me aanzienlijk meer op mijn gemak én welkom dan de vorige keer.

Mijn nieuwe appartement is maar met één woord te omschrijven: imposant! Ik had voor mijn vertrek van monsieur Bontemps al begrepen dat dit voorheen van de hertog van Bourgogne was en mij lijkt dat die niet echt amusé is dat hij dit aan mij heeft moeten afstaan. Pas nu word me duidelijk dat de koning behoorlijk grote plannen met me heeft, anders zou ik dit niet hebben gekregen. Tijdens de rondleiding komen we door een grote salon, een eetzaal, een een rookkamer, een bibliotheek en dan nog eens zeker vijf privé-vertrekken met bijbehorende slaapkamers. En pal tegen de achterzijde van het appartement zijn de kamers voor het personeel, waardoor ze altijd in de buurt zijn. Hier zal ik wel kunnen wennen.

Pas later realiseer ik me dat ik min of meer in het centrum van de macht terecht ben gekomen, met dit appartement als voordeel, maar ook dat ik bijna letterlijk als een soort van stootkussen terecht ben gekomen tussen de beide koninklijke broers. Links naast me woont namelijk de koning, in het centrale deel, terwijl rechts van me op de uiterste hoek van het hoofdgebouw Philip woont. Een lastige positie maar dat geeft dus ook wel kansen, we zullen zien…


Bedankt dat je m’n verhaal leest! X. Zazie