Mini - 222

Beste lezers. Een behoorlijke tijd tussen deel 221 en 222.
De reden: een ongeplande reis richting Baltische staten.
En als je zeker wil weten dat je laptop en je smartphone gehackt worden, moet je ze daarheen meenemen.
Dus vandaar een aantal weken 'radiostilte'. Maar goed; ik ben weer terug. Ik hoop de inspiratie ook.

Ik maakte pasta en Joline had in Kristiansand een behoorlijke hoeveelheid toetjes ingeslagen. En dat ging er prima in! Daarna nog even afwassen. Dat was, net als gisteren, toch even wennen, zo zonder campingfaciliteiten. Een grote pan water op het gas, opwarmen tot een redelijke afwastemperatuur en zuinig zijn met het hete water. Gelukkig had de camper twee grote gasflessen aan boord; volgens Rob Sr. konden we daar zo’n vier weken mee vooruit. En de watertank had ik in Denemarken nog bijgevuld.
Na de afwas trokken we onze loopschoenen aan, ik deed een klein rugzakje om met essentiële dingen, we deden de camper op slot en sloegen een pad in wat langzaam en zigzaggend afdaalde naar het meer.
De uitzichten waren mooi; op sommige plekken piepte de zon nog even tussen de bomen door en stonden we in het warme avondlicht, op andere plekken liepen we onder de bomen, bijna in het donker. En het werd stil. De laatste vogels vertrokken naar hun nesten; het gefluit verstomde langzaam maar zeker. En toch bleef het, als we onder de bomen vandaan kwamen, licht. Een vreemd licht overigens; de zon was achter de heuvels, dus er was geen schaduw, maar de omgeving bleef prima zichtbaar. Het leek het licht van een zonsverduistering.

Op een open plek, vlak boven het meer stonden we een tijdje stil te genieten. Ik trok Joline tegen me aan. “Hé, mooiste mevrouw Jonkman, heeft u het naar uw zin hier?” Ze keek me aan, flauw glimlachend. “Op zich best wel, meneer Jonkman, maar het kan altijd beter. Ik zou me bijvoorbeeld prima thuis kunnen voelen in een mooie camper en me daar door u lekker laten verwennen met een lekkere kop koffie en een oerhollands bitterkoekje er bij.”
“Daar zult u dan nog even op moeten wachten mevrouw. En u zult een stukje moeten klimmen, want we zitten nu een behoorlijk aantal meters onder de camper. Het goede nieuws is echter dat ik zo’n honderd meter terug een smal spoor naar boven zag. En als mijn richtingsgevoel klopt, komen we dan op de weg uit tussen de camper en de boerderij en hoeven we dit pad niet terug te zigzaggen.” Joline knikte. “Oké, dan doen we dat. Want ik heb écht zin in die bak koffie, Kees.”

We liepen een stukje terug tot waar dat spoor het pad kruiste. Een spoor, meer was het inderdaad niet. En het liep steil omhoog, zonder veel bochten. “Ga je dat halen, schat?” Joline keek me aan. “Ik heb met Pa en Ma redelijk forse bergwandelingen gemaakt, Kees. In Zwitserland. In drie dagen vanuit Engelberg de Titlis beklommen. Via een uiterst steil bergpad, daar waar een normale sterveling het tandradbaantje of de kabelbaan pakt. Dus zo’n stukje klimmen… Wát?”
Ze keek argwanend naar mijn gezicht, want ik moest lachen. “Toen was je nog een frisse, fruitige jonge blom, schatje. Nu ben je… AU!” Ze haalde uit en mijn oor gloeide. “Vuil kreng!” Joline gromde: “Hou je er rekening mee dat mijn lieve moeder toen ook een degelijk getrouwde dame was? Die een paar lui die met ons meeliepen helemaal het snot voor de ogen liep? En dat ik een behoorlijk aantal genen van mijn moeder heb overgenomen? En dat je daar best last van kunt krijgen als jij weer eens rot tegen me doet? Fijn, dankjewelalsjeblieft.”

Ik wreef over mijn oor. “Als jij zo meteen je enkel verzwikt, zoek je het maar lekker uit, mevrouwtje. Ik ga je niet dragen, bekijk het maar.” Joline stak een vinger in haar mond en zei met haar ‘meisjes-stemmetje’: “Dat valt me een beetje van u tegen, meneer… Ik ben de laatste dagen zo lief voor u geweest.”
“Ja, met je oorvijgen zeker. Ik heb verdorie wéér een piep in m’n oor…” Een hand en een vinger omlaag was haar reactie en ik drukte me maar weer eens op. “Mooi, meneertje. En nou geen gedoe meer, maar klimmen. Ik ga voor, en jij achter. Dan kun je me opvangen bij een misstap. Zo liepen Ma en Pa ook altijd.” “Hmmm. Jammer dat je je rokje voor een broek hebt verwisseld, schat…” Ze keek me aan en zei zachtjes: “En jij denkt dat je na die opmerking van net vanavond nog een kans maakt op leuke bed-spelletjes, Kees Jonkman? Forget it. En nu: volgen!”

Ze begon te klimmen en dat deed ze prima. Kleine stappen, goed gebalanceerd, en wanneer het écht steil werd altijd een of twee handen erbij die zich aan de boompjes vasthielden. Kleine sparretjes, links en rechts langs het wildspoor. Want dat bleek het te zijn: niks meer. Hier een daar zag ik plukken haar aan de takken hangen en wij klommen ónder de boompjes door.
Joline bleef het tempo vasthouden, totdat ze op een grote braamstruik stuitte. Het spoor ging er onderdoor, maar zo klein konden we ons niet maken. Ze keek om en hijgde: “En nu, Kees?” “Even wachten schoonheid. Ik pak een stukje gereedschap.” Ik draaide me om, ging zitten en deed m’n rugzak af. Eerst pakte ik een flesje water. “Hier, drink maar even.” Vervolgens pakte ik mijn kapmes. Kaal fungeerde die al prima, maar als je het mes en de schede aan elkaar koppelde, werd het een snoeischaar.
“Laat mij dit stukje maar voorop gaan. Jij even hier wachten, dan maak ik het pad vrij, oké?” Ze knikte. Ook ik nam een paar slokken water en begon te kappen en te knippen. Langzaam maar zeker baande ik me zo een weg omhoog en na een meter of vijf was ik door de braambende heen. “Komt u maar, Freule. Uw prins heeft een mooi pad naar uw mobiele kasteeltje gemaakt!” Van onder kwam, nogal sarcastisch,het commentaar: “Nou, maak me gek…” Maar ze klom omhoog en voegde zich bij me. “Dank je wel, schatje. Ik had écht geen zin om me door die prik-ellende te worstelen.”

De rest van het pad viel mee; minder steil en meer houvast. En uiteindelijk stonden we op de gravel-weg, nog geen honderd meter van de camper. “Zo, dat valt mee. Dichterbij dan ik dacht!” We ploften in de tuinstoelen, onder de luifel.
“Kees, mag ik het water?” Ik gaf Joline de fles aan en hetgeen er nog in zat ging in één keer op. “Zo… Daar had ik even behoefte aan”, hijgde ze. “Ik ga nog een keertje met jou klimmen, zeg. Ik ben gesloopt!”
Ik grijnsde. “Ik heb de Titlis weliswaar niet bedwongen, maar met 30 kilo bepakking op je rug en je Colt in je handen ‘Spotters Peak’ beklimmen is waarschijnlijk ook best pittig…”
Ze keek een beetje sip. “Ja, dat was ik even vergeten. Jij hebt in Afghanistan ook in de bergen gelopen.” Ik gniffelde. “En vergeet Bosnië niet. Ook daar heb ik een aantal pittige wandelingetjes gemaakt. En wat vorige vakanties: Drie jaar geleden in de Ardennen, het jaar erna in de Vogezen… En daar heb ik echt niet zitten ganzenborden voor m’n tentje, hoor.”

Ik maakte de camper open. “Kom schoonheid. We gaan even douchen, want ik sta een partij te zweten. En dat zal voor jou ook wel gelden. En daarna geef ik je een lekkere massage.” Ik knipoogde. “Mits je je daarvoor in de juiste kleding hult…” Joline snoof. “Douche jij maar eerst. Ik zit nog even uit te zweten.” “Nee, dat doen we samen. Zoveel douchewater hebben we niet. Na vijf minuten is het wel op. Kom, als Fred en Wilma samen in de logeerdouche kunnen, kunnen we samen wel in de camperdouche. Toch?” Joline keek twijfelachtig. “Als je dan maar geen pogingen doen om...” Ze zweeg en ik schudde mijn hoofd. “Ik zal je netjes inzepen met shampoo.” Ze glimlachte.
“Goed zo. Dat hoort een freule graag.” “Waarmee ik je afspoel, weet ik echter nog niet”, vervolgde ik. Twee blauwe ogen keken me langdurig aan “Kees Jonkman… Pas op jij!” We kleedden ons uit en persten ons in de douche. Een ander woord had ik er niet voor: het was bijzonder krap. De kraan ging aan, natmaken,kraan uit, elkaar inzepen en we spoelden even snel weer af. Daarna ging eerst Joline uit de douche, ik volgde. “Zo, héhé… Kan ik ten minste weer gewoon ademhalen… Kom hier met die handdoek, Kees!” We droogden ons af en kleedden ons weer aan, alleen nu in pyjama.
Ik trok mijn slippers aan en liep nog even een rondje rond de camper: Luifel omhoog, stoelen en tafeltje inklappen en onder de camper leggen… Toen weer naar binnen en ik sloot de camper af. “Zo, schat. Alles weer opgeruimd en klaar voor de nacht.” Joline lag al onder het dekbed. “Lekker Kees. Ik denk dat ik prima zal slapen na dat wandelingetje.” “Ik denk dat dat ook voor mij geldt. En hoe laat we morgen wakker worden… Dat boeit niet.” Ik gaf haar een zoen. “Lekker slapen, schoonheid.” “Jij ook, fitnessbeul. Ik ben blij dat we bij DT niet van dit soort paadjes hebben…” Ik grinnikte en niet lang daarna was ik wég.

Donderdag, 8 juni.
Ik werd wakker van een bewegende camper en een bonk. Wát? Het was al licht. Weer die beweging, even later een bonk, duidelijk tegen de voorzijde. Ik kwam overeind en liep naar de cabine. Gordijntjes open… De eland en ik keken elkaar recht in de ogen, op nog geen vijftig centimeter van elkaar vandaan. Hij bleef staan kijken. “Joline… We hebben bezoek!”
“Wát?” “We hebben bezoek! Kom eens kijken en neem een camera mee!” Ze rommelde wat achter me. “Wat is er, K…Ohhh!!! Wat mooi! Wat een prachtbeest! En zo vlakbij!” Ze maakte meteen een aantal foto’s; ik hoorde de sluiter achter elkaar klikken. Ik deed de gordijntjes aan de zijkant open. “Ehh… schat… hij of zij heeft het kroost bij zich.” Naast de camper scharrelde een jong exemplaar rond. Dat was het gebonk wat ik gehoord had: die stootte met z’n kop tegen de camper.
“Ohhh… Wat een schatje… Ik trek even m’n schoenen aan, Kees. Hier wil ik mooie foto’s van hebben!” Ik pakte haar arm. “Doe maar niet. Maak die foto’s gerust door een van de ramen, maar je gaat niét naar buiten. Geen zin om een elandpoot uit je buik te lepelen, schat.” Ze keek me aan. “Meen je dat?” Ik knikte. “Zo’n beest mag er misschien wat dommig uitzien, maar ze zijn in staat om een wolf bij hun kleintjes vandaan te houden. Binnen blijven. Maak vanuit de camper maar foto’s, maar we gaan niét naar buiten.”

De sluiter van Joline’s fototoestel blééf klikken. En na een paar minuten vond Ma eland het ook wel genoeg; met een schor geluid riep ze de kleine mee en even later verdween het gezinnetje achter de struiken. Joline keek me aan. “Wat mooi, Kees…” Ik knikte. “Ja. Alleen… Toen ik de gordijnen hier voor opendeed, schrok ik me even kapot van die kop…” Ik hoorde een giechel. “Kun je nagaan hoe ik elke ochtend schrik, Kees.” “Ik bedoelde de kop van die eland, mevrouw Jonkman. Niet m’n eigen spiegelbeeld.” Twee plagende blauwe ogen keken me aan en ik zuchtte maar weer eens. “Koffie, schat?”

Een uurtje later waren we gereed voor vertrek. Op verzoek van Joline had ik een ‘lumberjack-shirt’ aangedaan en een afritsbroek. Zij droeg een fleurig jurkje, blote benen met witte sokjes en haar haren in de bekende lange vlecht. “Je ziet er heerlijk uit, schatje. Eén en al lieflijkheid.” Een glimlach was mijn beloning. Ik liep de camper nog één keer langs en stapte toen in.
“Zo… Hopen dat de boer zich niet verslapen heeft en dat hij de slagboom open heeft gedaan.” Rustig reden we het pad af, om stofvorming te vermijden. Bij de boerderij zwaaiden we en iemand zwaaide achter het raam terug. En een paar kilometer verder draaiden we de ‘grote weg’ weer op, richting Stavanger. “Dit was een heel mooi plekje, Kees. Veel mooier dan zo’n superdeluxe ‘experience-glamping’. Ondanks dat je me afgebeuld hebt met je klimpartijtje.”
Ik moest grinniken. “Je eierstokken begonnen vanochtend in ieder geval aardig te klotsen, Joline. Met je ‘Ohhh…. Wat een schatje!’ Wat denk je? Gaan we vanavond voor het echie?” Het was even stil. Joline zat duidelijk te broeden op een vlijmscherp antwoord. En dat kwam even later dan ook.
“Dat elandjong zag er een stuk aaibaarder uit dan jouw nageslacht waarschijnlijk ooit zal worden. En zoals ik je al vaker heb uitgelegd kies ik ervoor om eerst m’n studie af te maken, meneer Jonkman, denk er goed aan!” Haar toon was bits.

“Kom op, schat… Onze dochter Jolientje zal best wel aaibaar zijn, hoor. Als ze zestien is, op haar moeder lijkt en een panty aan heeft… En nee, niet slaan schat; er komt haarspeldbocht aan.”
Naast me klonk boos gesnuif. “Als jij straks die camper stilzet, Kees, dan krijg je die oplawaai alsnog. En dusdanig hard dat heel Stavanger er nog jaren over spreekt!” “Dan rijden we toch in één keer door naar Bergen?” Joline zweeg en ik grinnikte.
Zachtjes hoorde ik naast me: “Rotzak. Vieze ouwe man. Ik zal onze dochters voor jou waarschuwen. Nog voor ze tien jaar zijn. Dan kijken ze ten minste uit voor je. En dragen geen panty’s en korte rokjes als ze thuis zijn. Smeerlap.”
“Dochters? Alle vijf? Daar heb je een dagtaak aan. Sterkte, meisje!” Joline zuchtte. “Gelukkig heb ik een aantal goeie vriendinnen die me kunnen helpen. Alle meiden van Backoffice, Wilma, Claar, Mel, Lot en Margot, om er maar een paar te noemen. Stuk voor stuk potentiële beschermsters van hun lieve nichtjes. En vergeet je eigen moeder en de mijne niet.”
Ik kreunde. “Ik hoor het al. Mag straks niks meer…”
Een zachte hand streelde mijn arm. “Zullen we deze onzin maar skippen, Kees? Jij bent over een aantal jaren de perfecte vader voor onze kinderen,dat weet ik zeker.” Ik zuchtte opgelucht. “Dank voor het vertrouwen. En inderdaad dit onderwerp maar even laten voor wat het is. Nu gewoon genieten van de omgeving.” En dat deden we! Het landschap werd ruiger en de weg begon meer te slingeren om de hoogteverschillen te overbruggen.

Ik kreeg last van m’n oren. Niet omdat Joline sloeg, maar vanwege de hoogteverschillen. Ik haatte het, maar toch stoopte ik even langs de kant van de weg. Uit mijn kleine weekendtas haalde ik een pakje kauwgum. Joline keek alsof ze water zag branden. “Ik krijg last van m’n oren door dat hoogteverschil, schat. Kauwgum helpt daartegen.” Ze keek kritisch toen ik zo’n ding in m’n mond stak.
“Getver, ik ben met een ‘kauwboy’ getrouwd! Is dit één van de dingen die je pas zou openbaren nadat ik ‘Ja, ik wil’ heb gezegd, Kees? Dan vertel je de rest ook maar meteen…”
“Sorry schat, maar ik krijg écht last van m’n oren. Had ik Bosnië ook last van tijdens de gereden patrouilles. Lopend niet, dan kunnen je oren wennen aan het hoogteverschil,” Ze bromde wat. “Als je die dingen maar niet onder de stoel plakt, Kees. Dan gaat Ma helemaal over haar toeren. Ik waarschuw je alvast maar even.”

Tijdens een koffiestop keken we even naar campings en besloten dat één bepaalde camping het maar moest gaan worden. Dicht bij het centrum en voorzien van alle gemakken. En dus reden we daar om half vier het terrein op. We hadden foto’s gezien van een best wel mooie camping, maar dat viel wat tegen.
Vol, druk en rijen caravans, tenten en campers vlak tegen elkaar in de volle zon. Nauwelijks privacy. Bij de ingang heel veel gillende kinderen die bezig gehouden werden door een stel tieners in van het animatieteam. We schudden ons hoofd. Nee, dan maar weer in de vrije natuur. We deden wat boodschappen, ik tankte weer en we reden de stad uit.

“Liever op een rots met brandnetels slapen dan op zo’n herrie-camping, Kees.” Joline keek smerig en ik lachte haar uit. “Je weet wie op die rots onder ligt hé?” Een boze snuif volgde. “Eerst maar een eens mooi plekje zoeken…” Dat kostte nogal tijd. We moesten een behoorlijk eind rijden voor we in een gebied kwamen waar niet elk zijweggetje richting een zomerhuisje leidde.
Uiteindelijk, na wat speurwerk van Joline op Google Earth, stonden we in een klein bosje, op een zijweggetje-van-een-zijweggetje stil. We stapten uit. “Eerst maar eens een beetje rondkijken, Kees”, zei Joline. Ze haakte haar arm door de mijne en we liepen het weggetje wat verder af. Dat hield na een paar honderd meter op; de sporen liepen wel verder, maar het bos in. Duidelijk in gebruik geweest als bosbouw-track.
De grotere naaldbomen waren gekapt, er stonden nu alleen nog maar lage sparren en grote berken. En die berken stonden aan de oever van een meertje, waar aan de ene kant een beekje in kabbelde en aan de andere kant een waterval van een meter hoog het water over de rotsen liet stromen, verder het beekje vormgevend. De bomen gaven prima schaduw. “Oké schoonheid… Zullen we hier ons kamp opslaan? Dan zetten we de camper in deze opening tussen de bomen; zicht op het meertje en, áls er voertuigen langskomen, kunnen ze ons prima passeren. En het is hier heerlijk stil… Prima plekje om de nacht met mijn vrouw door te brengen!”

Ze keek me aan. “En hoé had jij de nacht met je vrouw door willen brengen, meneer?” Ik zag ondeugende lichtjes in haar ogen. “Lekker erotisch, mevrouw. Ik heb zin in je. Lekker samen genieten van elkaar…” Joline kroop tegen me aan en zei met haar ‘meisjes-stemmetje’: “Wilt u me dan hier buiten… Spannend!” Ze beet op haar onderlip. Ik omhelsde haar. “Dat lijkt me héél lekker, Jolientje. Lekker met jou vrijen in de buitenlucht, in the middle of nowhere.” Ze knikte langzaam. “Wil ik ook wel eens proberen, meneer. Maar waar?”
Ik keek om me heen. “We sluiten deze mooie camper af en gaan een stukje lopen, schatje. Eén momentje.” Ik wipte de camper in, pakte de halve fles wijn, een glas en een plaid. Toen deed ik de camper dicht en op slot. “Kom maar, dan gaan we een stukje wandelen.” We liepen naar het einde van het pad, daar waar het overging in alleen maar trekkersporen. Die volgden we een stukje tot ik een dicht bosje van sparren zag. We liepen er omheen en er achter was een open plek, begroeid met mooi, heldergroen mos.

“Wat dacht je hiervan, mooi meisje?” Ze keek rond. “Lekker plekje, meneer…” Ik drapeerde de plaid op de grond, pakte de fles en schonk het glas in. “Lekkere zoete wijn, schatje. Drink maar.” En tot mijn verbazing sloeg ze het glas in één keer achterover. “Even een beetje loskomen, meneer. Ik ben nog steeds wat nerveus, zo hier in het bos.” Ze hield het glas voor mijn neus. “Wil u ‘m nog een keer volschenken?” We deelden het tweede glas. “En nu meneer…?” Ze keek me vragend aan.
“Ik wil lekker met je vrijen, Jolientje. Jouw mooie jurkje uittrekken, dan je BHtje en je slipje… En dan heerlijk samen…” “Neuken, meneer? Hier, in het bos? Lekker…” Ze keek me ondeugend aan. “Trek je jurkje maar uit, schatje. Ik wil je helemaal naakt zien.” “U ook, meneer… Met die mooie harde pik… Die wil ik wel in m’n natte poesje!”
Ze trok op en trok in één keer haar jurk uit. Een BH had ze niet aan. Haar slipje volgde de weg van de jurk: uit. Ik kon zien haar haar poesje vochtig was; het goudblonde toefje haar tussen haar benen glinsterde in de zon. “U ook naakt, meneer…” Ik kleedde me in een razend tempo uit. “Mooi… fluisterde ze zachtjes. “Neem me, Kees. Neuk me! Hier in het bos. Lekker geil… Ik bén geil… Naai me!” Ze ging op haar knieën zitten en keek achterom. “Kom in me, geile vent en spuit me vol! Lekker diep….”

Ik ging achter haar zitten en haalde mijn paal een paar keer tussen haar lipjes door. Ze werd steeds natter en kreunde: “Néém me dan! Naai me in m’n geile… Ahhh….” Terwijl ze sprak duwde ik mijn paal in één keer in haar natte kut. Rustig, maar de volle lengte in één keer, tot ik niet verder kon. “Wilde je dit, Jolientje? Een lekkere dikke pik in je geile kutje?”
Ze kreunde. “Jaaahhhh… Naai me! Ik ben van jou! Helemaal… Je mag alles doen wat je wil…” Ik stootte een paar keer diep in haar en telkens hijgde ze hevig. “Lekker, schatje?” Ze knikte. “En… voor jou? Is… het voor jou… ook lekker?” Ik zoende in haar nek. “Een heerlijk lief meisje wat zich lekker laat neuken? Met een lekker nat poesje en harde tepels? Wat denk je zelf?”
Om haar heen gleden mijn vingers over haar clit en ze bokte tegen me aan. “Kéés!!! Lekker! Ik ga vreselijk… Ahhhh!!!” Ze duwde haar billen naar achteren, helemaal tegen me aan. “Ik kóm schatje… Lekker klaarkomen met jouw harde lul diep in me… Zó lekker!” Haar poesje kneep, terwijl ik hard in en uit haar ging: elk ribbeltje voelde ik en dat had z’n uitwerking.
“Lekker spuiten, Kees… Lekker klaarkomen in je eigen vrouw… Kom maar… Ik wil het voelen…” En toen ik spoot, kreunde Joline: “Ik voel je! Zo lekker, je harde, kloppende pik diep in mijn natte kut… Ik wil het allemaal hebben, Kees!” Even later zakte ze wat voorover en gleed ik uit haar. Ik ging naast haar liggen en keek in twee lieve ogen. “Dit was heerlijk, schat. Lekker in de vrije natuur vrijen… Hadden we veel eerder moeten doen.”

Ik knikte. “Mee eens. Maar ja, die boswachters in Frankrijk zijn een stuk strenger dan hier…” Ze giechelde. “Ja, dat geloof ik meteen… We hebben nu alleen niks om ons even mee te fatsoeneren, Kees.” Ik haalde mijn schouders op. “Nou én? Jij trek je jurkje aan, ik mijn broek en shirt, we lopen naar de camper en gaan daar lekker douchen.” Ze keek me aan. “Jaja… en meneer Jonkman ondertussen kijken naar het geil en het zaad wat zich over de fraaie benen van zijn echtgenote naar beneden verplaatst…” Ik kuste haar. “Ja. En dat is een prachtgezicht. Teken dat we heerlijk met elkaar hebben liggen vrijen, mevrouw Jonkman-Boogers.”
Ze haalde haar schouders op. “Het boeit ook niet. Lekker zonder BH of slipje rondlopen kán hier. Kom op dan Kees; een beetje aankleden, douchen en daarna wil ik wat eten. Het is al bijna zeven uur.” We liepen naar de camper en na een korte lauwe douche kleedden we ons weer netjes aan. “Zo mevrouw Jonkman… Bent u gereed voor het diner? Dan mag u zelf de voorbereidingen treffen en wat brandhout gaan zoeken. We koken vandaag buiten..."