Een verwonderde blik kwam mijn richting uit. “Buiten koken? Hoe dan?” Ik liep richting het meertje en haalde een rotsblok van de kant. En nog een. En nog een aantal, totdat ik een kleine cirkel van rotsblokken had. “Dit wordt ons fornuis. Als jij nou de brandstof gaat scoren, maak ik wat andere zaken in orde. Geen levend hout, alleen dood.” Joline haalde haar schouders op. “Jij bent af en toe helemaal gek. Heb je drie prima gaspitten, wil meneer op een houtvuur gaan koken…”
Ik stond op en omarmde haar. “Ja. Want ik wil je leren hoe men vroeger, in de oertijd, het mammoetvlees klaarmaakte, schatje. Zodat je, wanneer ik er niet meer ben, in staat bent om voor jezelf te zorgen.” Ze keek me sceptisch aan. “Dan ben ik ruim in de tachtig, meneer Jonkman. Want jij gaat niet dood voordat ik een aantal keren van je heb gewonnen met de bingo, denk eraan! En als ik ruim tachtig ben, wordt er in Huize Levensavond voor mij gekookt. En de koks zorgen maar dat het lekker is, potverdrie… Maar goed, ik wel brandhout scoren…”

Ik maakte de vuurplaats verder klaar: stenen in een cirkel, kleine stenen als bodem. Ondertussen had Joline al een behoorlijke hoeveelheid brandhout verzameld en naast de vuurplaats gelegd. “Loop even mee schat, dan zal ik je leren hoe je zonder spiritus, aanmaakblokjes of benzine toch snel een mooi vuurtje krijgt.” We liepen naar de berkenbomen en ik keek rond. Gelukkig lag er eentje om.
“Kijk, wat je nodig hebt is deze flinterdunne, witte berkenbast. Die is uiterst brandbaar. Kijk naar de losse eindjes; als je daar trekt en je hebt geluk, komt er een grote lap los.” Ik deed het een paar keer voor; het resultaat was een aantal keren vrijwel niks, maar ook een paar keren een fors stuk berkenschors. “Kijk… now we’re talking…” Ik oogstte wat mooie stukken, Joline ook.
“Het begin is er. Nooit van een levende boom halen; dan gaat hij dood. Nu het aanmaakhout schillen. Maar ik ga een vrouw-onvriendelijke opmerking maken schat…” Joline keek argwanend. “Pas op je oren, Kees!” Ik gniffelde. “Kijk, eten bereiden was vroeger echt teamwork… Als jij nu eens de piepers schilt en in schijfjes snijdt…” Ze keek me aan. “Je bent af en toe nog steeds een hork, Kees. Maar vooruit, ik zal ook mijn deel bijdragen aan deze kostelijke maaltijd.” Ik grinnikte. “Fijn, schat. Dan zal ik me straks over de sla ontfermen; ik wil het je niet aandoen om ook nog eens je eigen boontjes te doppen vandaag. We houden het simpel.”

“Wat eten we als vlees, Kees?” “Rundergehakt. Ligt in de vriezer. Geen varkensvlees, dat is me iets te link. Zo meteen, als het vuur brandt, gooien we de piepers in een klein laagje water. En een eitje voor de sla. De aardappels zijn vrij snel gaar omdat ze zo dun zijn. Ondertussen leg ik de bakpan als een soort deksel over de aardappels, met daarin het gehakt. Kan mooi ontdooien en voorkomt dat er rotzooi op de aardappels valt. Als de aardappels gaar zijn, gaan ze uit de braadpan in een andere pan en die zetten we opzij. In de kookcirkel, maar niet in de vlammen. Dan blijven ze warm. Het gehakt vervolgens in de braadpan, platslaan tot een dunne koek en braden. Gaat ook redelijk snel. Daarna: eet smakelijk, want ik heb tegen die tijd de sla klaargemaakt.”
Joline trok een twijfelend gezicht. “Ik vraag me af of het te eten is, meneer… Ik heb zo mijn bedenkingen.” “Schat, als het niet voor menselijke consumptie geschikt is, mieteren we het hele handeltje in het meertje en warmen een blik cornedbeef op. Boterhammen er onder, sla erbij, is ook te eten.” Ik gaf haar een knuffel. “Maar laten we dit eerst even proberen, oké?” Joline knikte. “Het heeft wel wat, zo koken in de vrije natuur. Maar één ding, Kees…” Ik keek vragend.
“Voor je aan de slag gaat met dat vuur, eerst een emmer water uit het meertje halen en ernaast zetten.” Ik keek haar aan. “Jij bent écht goed… Compleet vergeten!” Ze lachte liefjes en haalde de emmer zelf. We bouwden een pyramide van takjes en legden iets dikkere takjes klaar. Rustig bouwden we de vuurplaats op, tot er een redelijke bodem aan brandstof in lag. “Zo… Volgens mij gaat dit lukken. Mevrouw, aan u de eer om het vuur aan te steken.” Joline keek me ondeugend aan. “Jaja… Ik moet dus in de weer met een vuursteen of zo? Ik dacht ’t niet, Kees. Gewoon lucifers. Eén momentje.”
Ze wipte de camper in om even later terug te komen met een bekend, Zweeds doosje. “Beginnen bij de berkenbast, Jolien. En denk aan je vingers; dat spul brandt best fel; er zit olie in.” Er was slechts één lucifer nodig: Een stuk berkenbast vatte vlam, rolde zich op en ontstak meteen wat kleine takjes. “Zóóó… Dát gaat snel!” Joline keek naar het vuurtje, wat zich snel verspreidde in de kookplaats. “Het is hier ook droog geweest… Da’s duidelijk te zien!” Na een minuut konden we al beginnen met de iets grotere takjes, en na tien minuten hadden we een mooi vuurtje. Weinig rook, redelijke vlammen. Joline gooide een laagje water in de braadpan, gevolgd door de aardappelschijfjes en ik zette beide schragen die de pan droegen, iets verder uit elkaar, zodat de pan dichter boven de vlammen hing. Bakpan met gehakt er in, om te ontdooien.
“Straks gaat de hele zwik weer omhoog, als het vuur écht heet is.” Joline bromde. “Het is maar goed dat die pan van zichzelf al zwart is… Anders was hij dat snel geworden.” Ik grinnikte. Ondertussen was het vuurtje aardig heet geworden; meer gloeiende as dan vlammen. “Kijk schat…” Ik blies wat as weg. “Het vrouwelijk sexleven.” Joline gromde. “Volgens mij weet jij nu wel beter, getrouwde meneer…” Ik trok haar tegen me aan. “Ja. Soms vlamt het bij jou ook in één keer op. En daar is je echtgenoot maar al te blij mee. Ik hou van je, schat.”

In het licht van de vlammen waren haar haren nu écht rossig en ik streelde ze. “En het is leuk om dit samen met jou te doen, Kees. Bij een vuurtje, straks lekker romantisch een blik conedbeef-met-brood-en-sla opeten…” Haar stem was spottend. “Wacht jij maar eens af, schoonheid.” Ik maakte de sla klaar; die kreeg wel een 21ste eeuwse dressing en een eitje erbij. Kale sla was niet mijn ding. Na ruim een half uur minuten prikte ik in de aardappels: gaar. We visten ze uit de pan en deden ze in een klein steelpannetje, wat naast het vuur kwam. Toen het water uit de braadpan, een beetje boter er in (“In de oertijd gebruikte men daar mammoetvet voor, maar dat zag ik zo gauw niet in de koelkast staan, schat”) en vervolgens het ontdooide gehakt, wat ik plat drukte. “Pak jij de borden? We kunnen over een paar minuten eten.”
Joline keek zuinig. “Dan is dat vlees toch nog niet gebraden, Kees…” “Echt wel, schoonheid. Dit gaat nu vrij snel. Die pan is bloedheet; als ik het te lang er in laat liggen is het vlees verkoold.” Na een paar keer keren bekeek ik het vlees: doorbakken. Prima. Dat ging op een bord en met het vocht maakte ik een soort jus: beetje water erbij, wat zout en peper. Het zag er niet uit, maar gaf wel een beetje smaak. “Zo dame… We kunnen eten.” Joline glimlachte. “Eerst een foto, Kees. Nu kan het nog. Als we allebei kreunend met voedselvergiftiging op bed liggen, hebben we daar de puf niet meer voor.” Ik keek beledigd en ze stak haar tong uit.

Ze maakte een paar foto’s met haar mobiel. “Even de rest van de familie laten mee genieten van het zoveelste culinaire hoogstandje van de heer en mevrouw Jonkman… De eerste aanvulling voor het kookboek van Ma, Kees!” Ze giebelde en was even druk met haar telefoon. Even later hoorde ik het What’s App-geluidje. Straks wel even kijken. Ik schepte de twee borden vol en gaf Joline het hare. “Gewoon proeven, schat. Als je het niet te eten vindt…” De aardappels waren in ieder geval gaar en het gehakt was ook prima. Een paar verbrande randjes, die sneed ik er af. “Dit is lekker, Kees! Niks mis mee.” Ik boog. “Dank u, schoonheid. Maar een deel van deze kostelijke maaltijd komt voor uw rekening, dus… Dit smaakt prima, Jolien!”
Ze giechelde. “Hoe lang zijn we nu bezig geweest, Kees?” “Ongeveer anderhalf uur. Twee keer zo lang dan in de camper, maar je hebt er meer lol in.” Even later was alles schoon op. “En wat heeft u als dessert in gedachten, meneer de oerkok?” Ik stond op. “Wat dacht mevrouw van een ijsje? Niet echt uit de oertijd, maar wel lekker.” Een brommetje volgde. “We doen het er maar mee. Geen zin om een boomgaard op te zoeken en appels te jatten.”

Even later zaten we van een simpel waterijsje te genieten, die Joline gekocht had. Lekker tegen elkaar geleund, op de grond bij het vuur. En het werd schemerig. Logisch, het was ondertussen over tienen. Af en toe legde ik wat nieuw hout op het vuur. Dan vlamde het even op, maar even later gloeide het weer. “Kees…” “Hmmm?” “Het water in dat meertje is best wel koud, maar ik wil me toch even poedelen. We stinken allebei behoorlijk naar rook.” Ik keek haar aan. “Prima, dan laat ik het vuur nog even aan, kunnen we ons daarbij drogen…” Joline schudde haar hoofd. “Nee, want dan stinken we na het zwemmen wéér naar rook. Nu uitmaken, Kees. Opwarmen doen we in de camper wel.” “Oké… Dan even bovenwinds gaan staan, schat. Dit gaat behoorlijk stinken.” Ik goot de emmer water rustig naast het vuur uit. Een witte wolk en een boel gesis volgde, maar uit was het nog niet. Nieuwe emmer… Na drie emmers was het vuur helemaal uit. Een laatste emmer stond klaar naast de vuurplaats. “Voor het geval de grond nog smeult… Kijken we na het zwemmen wel naar.”
Joline trok haar kleren uit en keek me ondeugend aan. “Kees… Naakt?” Ik knikte. “Prima. Wel met slippers aan je voeten. En geen foto’s maken als ik met mijn perfecte body…” Verder kwam ik niet. “Arrogante lul!” Ik gniffelde. “Ja, die is ook perfect. Maar dat hoeft de rest van de wereld niet te weten. Je zou zo maar concurrentie kunnen krijgen, schatje.” Een verachtelijke blik was het antwoord, gevolgd door: “Ja. Van stiefma de Rooij zeker.” Ik grinnikte. “Kom, uitkleden en even poedelen.” Even later liepen we naakt over de zandige oever het water in. Dat was kristalhelder, maar… “Koud!” Joline keek me aan. “Dat had ik niet verwacht, Kees!” “Komt waarschijnlijk rechtstreeks uit de bergen, schat. En heeft weinig tijd gehad om op te warmen. Kom, even iets verder lopen, daarna een plons, inclusief onze haren, want daar zit de meeste rook in. En nee, ’t is ook niet mijn hobby om me zo koud te wassen, maar ja…”
Toen ik tot m’n knieën in het water stond keek ik naar voren: de bodem liep steil naar beneden. Oké Kees, even afzien… Ik nam een vlakke duik en verdween onder water. Brrrr… De stroming nam me mee richting stroomversnelling; daar had ik geen zin in en ik zwom naar de oever, waar Joline nog steeds aarzelde. “Kom, lieve waternimf… In één keer er in. Maar kijk uit, de stroming is best wel sterk.” Ze haalde haar schouders op. “Oké, als jij erin duikt…” Ze nam ook een vlakke duik en kwam een stuk verder weer boven. En meteen begon ze tegen de stroom in te zwemmen. Maar ze vorderde nauwelijks. Die stroming was pittig! Toen zwom ze naar de kant en even later stond ze hijgend naast me. “Phoe… Afzien hoor, met jou op huwelijksreis!” We zeepten ons in met een beetje shampoo en een laatste duik volgde om af te spoelen. “Er uit, Kees. Afdrogen! Ik heb zin in iets warms.” Ik trok haar tegen me aan. “Alsjeblieft, schatje…” Ze zuchtte. “Oversexte eikel. Schiet op en geef me m’n handdoek!”

Even later stonden we ons af te drogen en in de camper kleedden we ons aan. “Hé… Lekker. Dat water was écht koud, schat. Volgens mij was het zwembad op de camping in Zuid-Limburg een heel stuk warmer.” Joline knikte. “Nou en of. En nu een lekkere bak warme chocola, Kees. Dáár heb ik nu zin in.” Ze zag me lachen. “En nee, we gaan geen strenge directie-spelletjes spelen nu. Een warme kop chocola en dan lekker rozig in bed. Net als thuis. De kouwe plens heb ik in ieder geval gehad.” Ik zette de melk op en keek toen nog even naar de vuurplaats. Alles koud en nat: prima. Voor de zekerheid leegde ik de laatste emmer ook nog: geen gesis, geen rook; het vuur was zeker weten uit.
Met een warme kop chocola in de hand lazen we nog even de reacties op de foto’s van het eten. Tony schreef: “En daar heb ik een receptenboek voor geschreven? Paarlen voor de zwijnen!” Ma’s reactie was ook fraai: “Hebben jullie die eland zelf geslacht?” Melissa: “De restjes van jullie bruiloft op? En nu moet je het hiermee doen? Ik krijg bijna medelijden. Bijna.” Grinnikend schreef Joline: “Het duurt even, maar dan heb je ook wat. En het was best te eten. We zitten nu even warm te worden na een duik in een ijskoud meertje. Welterusten allemaal.” Een laatste reactie kwam van Clara. “Jullie zitten warm te worden? Wat stom. Kun je beter liggend doen. In bed…”

“Mevrouw mijn oudste zus heeft weer eens een van haar frivole buien. De ondeugd.” Joline keek me aan. “Mevrouw jouw oudste zus is misschien wel de ondeugendste van de tweeling. Zij is begonnen met zo’n tril-ei, Kees. Niet Melissa.” Ik schudde mijn hoofd. “Dat meen je niet… Claar? Kattige Clara?” Joline knikte. “Claar is naar buiten toe inderdaad de kattigste, maar als ze met z’n tweeën zijn meteen de ondeugendste… En vooruit, als ik erbij ben ook.” Ze giechelde. “Verder zal ik geen details verstrekken. Je zou zomaar je mond eens voorbij kunnen praten.” Ik gromde. “Ik denk dat ik er wel beeld bij heb. Kom, we gaan de goede raad van Claar eens opvolgen. Morgen moeten we weer een aardig stukje rijden: bijna 400 kilometer naar Bergen. Inclusief twee veerponten over de fjorden. En in Bergen is een mooie camping, daar kunnen we weer civiliseren, water bijvullen, vuilwatertank en toilet legen.”
Even later lagen we in bed. Balou was ondertussen van de stoel voorin naar Joline d’r bedhelft verhuisd. Toen wij elkaar een welterustenknuffel hadden gegeven bromde het beest: “Zo, nu kan ik jullie ten minste weer in de gaten houden. Al dat erotische gedoe achter m’n rug om vond ik maar niks.” Joline giebelde. “Da’s dan jammer voor jou, Balou. We hebben daarstraks heerlijk naakt in het bos gevreeën en na het eten ook nog even naakt gezwommen. Vannacht is het hier waarschijnlijk heel rustig. Tenminste… als Kees niet ligt te snurken.” “Was het water koud, Jolientje?” “Best wel, Balou. Hoezo?” “Zal ik je even opwarmen dan?” “Een kwartiertje geduld, lieve beer. Dan slaapt Kees en gaan wij los, oké?” De rest van de conversatie tussen Joline en Balou kreeg in niet mee; ik donderde in slaap.

De volgende dag, vrijdag 9 juni, bestond grotendeels uit rijden. We stonden om zes uur op, namen nog een keer een koude duik in het meertje, ontbeten en met spijt reden we om zeven uur weg. Het was een prachtige plek, maar we moesten verder. Ik wilde hoe dan ook naar Bergen; die waterkrachtcentrale bekijken. Die was op zaterdag open voor publiek. En Joline wilde fjorden zien. Dus…
Het rijden was, op een paar punten na, redelijk ontspannen. En op een van de twee veerboten konden we eten; de overtocht was er lang genoeg voor. We losten elkaar om de anderhalf uur af met rijden en dat beviel prima. Als ik op de bijrijdersstoel zat, zat ik vaak even te soezen; Joline deed hetzelfde. En uiteindelijk, om zeven uur ’s avonds, reden we de Bratland camping op. Mooi aan een meer gelegen, opgebouwd uit een aantal terrassen, zodat vrijwel iedere standplaats uitzicht op het meer had. We komen kiezen uit een plekje meteen aan het water of één terras hoger, op het gras. Het werd gras, helemaal in een uithoek van de camping. Tien meter lopen en je stond aan de waterkant, heerlijk rustig. Na het gebruikelijke ritueel met de waterpas, steuntjes, luifel, stoelen en tafel ploften we neer met een koel drankje.

“Zo. Dat was de langste rit deze vakantie, Jolien. Ik stel voor om een extra nacht hier te blijven. Morgen wil ik die centrale bekijken, zondag doen we lekker rustig aan en gaan we Bergen bekijken. De stad dus. Met een hoofdletter. Om misverstanden te voorkomen.” Ze glimlachte en wees om zich heen. “Hier kun je ook bergen bekijken, Kees. Alleen zonder hoofdletter. Bevalt me prima, zo uit m’n luie stoel.” Ik snoof minachtend. “Alweer uit je luie stoel? Of moet ik zeggen ‘nog steeds’? Want vanaf vanochtend 07:00 uur plaatselijke tijd heb je vrijwel alleen maar in een luie stoel gezeten, schat. "
Joline ontplofte. “Oh?? En jij dan, meneertje? Je hebt zelfs liggen snurken in die luie stoel als ik het stuur weer eens over moest nemen! Verdorie, bij DT zit je minder op je gat!” Een hand en een vinger lieten haar opdrukken. “Goed zo, meisje Jonkman. Ga je zo met me mee? Het schijnt dat het restaurant van de camping best wel goed is met de visschotels. Want om nu wéér stenen te gaan sjouwen en berkenschors snijden, daar heb ik niet zoveel zin in.” Joline zuchtte. “Vooruit dan maar. Maar één opmerking over vislucht in combinatie met je echtgenote en je hebt een knalrood oor! Goed begrepen, meneer Jonkman?” We grinnikten samen. “Eerst maar even rustig ons drankje opdrinken en even ontspannen, schat…” Ik keek om me heen: het was nog rustig op de camping. Een paar campers en tentjes langs de waterkant, de bewoners van de overige caravans en campers waren zo te zien nog niet aan vakantie toe: rest van de camping was redelijk verlaten.

Joline pakte even later de lege glazen op en verdween in de camper. Om even daarna weer er uit te komen met mijn zwembroek in haar hand. “Kom, luie vent die de hele dag op z’n krent heeft gezeten: we nemen even een duik in meer hier. Ja, dat zal wel koud zijn, maar kou is emotie. Even opfrissen, Kees. Ik heb behoorlijk gezweet vandaag en dat zal voor jou niet anders zijn.” Voor de vorm mopperend stond ik op. “Het is ook altijd wat met jou. De ene dag stink je naar rook, de andere dag naar zweet… Wat is het morgen? Ik denk dat ik al weet…” Twee blauwe laserstralen schoten mijn kant uit. “Kees Jonkman!! Pas op jij!” Gniffelend kleedden we ons om. Joline trok ditmaal een zwarte bikini aan. Stond haar prachtig! En ik had een nieuwe zwembroek gekocht, speciaal voor deze vakantie. Mijn ouwe zwembroek begon wat te slijten.
Eenmaal uit de camper liepen we naar een steigertje en keken in het water. We liepen langs een speedboat waar een man van een jaar of vijftig met hengels op bezig was. Het water was helder. En diep genoeg voor een duik. “Kom schat… een aanloopje, platte duik, kort poedelen en er weer uit, oké?” Ik knikte. Samen namen we een aanloopje en doken het water in. Ook dit was behoorlijk koud! Iets minder koud dan het bergbeekje van gisteren, maar veel scheelde het niet. Maar toen ik m’n benen wat liet zakken… “Jolien: Blijven zwemmen. Als je gaat watertrappelen vriezen je benen er af. En dat zou ik wel een beetje jammer vinden. Al die panty’s die dan nutteloos in je la blijven liggen…” Een spottend lachje kwam mijn kant uit. “Ja, dat zou pas erg zijn. Dat ík dan zonder benen verder moet is maar bijzaak zeker?” We grinnikten en klommen uit het water.
De man op het bootje kwam overeind en merkte in onvervalst Nederlands op: “Persoonlijk zou ik het óók uiterst jammer vinden als die mooie benen er af zouden vriezen, jongedame. Met of zonder panty.” Ik schoot in de lach en Joline een paar seconden later ook. Maar wel met een blos tot in haar nek.
Ze pruttelde: “Verdorie, denk je ergens in den vreemde rustig Nederlandse grapjes te kunnen maken… Hallo, ik ben Joline Boo… ehhh… Jonkman.” Ze gaf hem een hand. “Johan Zwaga, aangenaam.” Ik gaf hem ook een hand. “Kees Jonkman.” Hij keek ons aan. “Net getrouwd?” Joline knikte. “Ja, hoezo?” “Je vergiste je met je achternaam. Wilde eerst iets anders zeggen. Dat viel me op. En dat in combinatie met jullie conversatie in het water…” Hij grijnsde en weer moest Joline blozen. “Dapper dat jullie nu al in het meer duiken. Normaal is dat pas ergens in augustus lekker.” Ik wees op Joline. “Háár hobby. Maar ze heeft me een beetje overgehaald. En we hebben vandaag ruim 400 kilometer gereden, dus we waren een beetje klef.” “Ja, en nu wil ik me graag afdrogen, Johan.”
Joline liep richting camper; ik bleef even met Johan kletsen. Het bleek dat hij hier al jaren kwam, samen met zijn echtgenote. “Een heerlijk plekje. Om te kamperen, om te vissen, je kunt hier alle kanten uit…” “Dan weet je waarschijnlijk ook of het restaurant van de camping goed is, Johan?” Hij knikte. “Het vlees is niet zo bijzonder, maar de vis… Man, daar vreet je je vingers bij op. Met name de zalm. Die vangen ze zelf, in een riviertje een paar kilometer verderop. Smelt op je tong. En als dessert kan ik je het ijs aanbevelen. De koffie niet: dat is slootwater.” Ik grinnikte. “Dank je wel. Ik ga me ook omkleden voor het diner.” “Wij, m’n echtgenote en ik, gaan daar ook zo eten.” Ik dacht even na en zei toen: “Oké, eet smakelijk alvast. En dank voor de tips!”
Hij ging weer verder in z’n bootje en ik liep de camper in. Joline stond onder de douche. “Schat, laat je nog wat warm water voor mij over?” “Ja, hallo Kees… ik sta er net tien seconden onder, hoor. Even geduld graag. Even m’n benen warm laten worden, anders moet je morgen m’n rolstoel al duwen. En da’s niet conform de afspraak.” Ze giebelde. Even later kwam ze uit de douche, zedig een handdoek omgeslagen. “Jouw beurt. Ik zal me netjes voor het diner kleden.” “Dat wordt hier bijzonder op prijs gesteld!” “Je zult niet de enige zijn, Kees!” “Nee schat… Johan zal het ook wel kunnen waarderen, denk ik. Hij gaat ook uit eten in het restaurant, samen met z’n echtgenote.” “Dan hoop ik dat zijn echtgenote hem een beetje onder controle heeft. Meneer Johan was mij iets te bijdehand.” Ze keek nuffig en ik grinnikte.

Even later liepen we het restaurant binnen: Joline in een leuk zomers jurkje en ik in een witte zomerbroek en overhemd met korte mouwen. Dat ging prima, want de temperatuur was, hoewel wat lager dan op onze vorige overnachtingsplek, nog steeds prima. We gingen aan een tafeltje zitten en een serveerster vroeg in het Noors waarschijnlijk of we iets wilden drinken. Op haar naambadge stond Anne. Toen Joline in het Engels antwoordde, glimlachte ze ging in moeiteloos Engels over. Even later hadden we beiden vruchtensap voor ons staan en de spijskaart voor ons liggen.
Ik vertelde Joline over de eet-ervaringen van Johan en we kozen beiden voor gerookte zalm met gebakken aardappels. En terwijl we daarop wachtten hoorde ik een sonore bas achter me: “Mogen wij misschien aanschuiven bij een stel landgenoten?” Johan, met achter hem aan een dame die zich voorstelde als Hella, zijn vrouw. Zonder een antwoord af te wachten gingen ze bij ons aan tafel zitten. Even later voerde Johan het woord over hun ervaringen tijdens hun vakanties hier. En over zijn zaken-imperium, wat volgens hem meer dan uitstekend liep. Hij bleek een nogal ‘overheersend’ type te zijn. Niet alleen qua conversatie, maar hij bepaalde ook wat zijn echtgenote zou eten. Joline probeerde een gesprek met Hella aan te gaan, maar dat bleek onmogelijk; Johan overheerste. Joline en ik wisselden een blik en in die kwart seconde las ik in haar ogen dat ze het gezelschap niet op prijs stelde. Oké, dan maar op de botte manier.
“Johan en Hella, voordat het eten hier op tafel staat: kunnen jullie wellicht ergens anders plaatsnemen? Joline en ik hebben wat te bespreken met elkaar en dat is nogal privé.” Hij keek me stomverwonderd aan. “Stuur je me nou gewoon weg? Nou ja zeg, dat heb ik nog nooit meegemaakt…” Joline zei rustig: “Beste Johan, zonder onze instemming ging je gewoon bij ons aan tafel zitten. Zoals Kees al zei: wij hebben wat te bespreken met elkaar. Dank je wel.” Hella stond al op en ze zei zachtjes: “Sorry voor het storen.” Johan kwam overeind, zei niets, maar liep met een kwaad gezicht naar de andere kant van het restaurant. En na een paar minuten, waarbij hij duidelijk onenigheid had met z’n vrouw, liepen ze naar buiten.

“En nu, schat?” Ze dacht na. “Eerst even eten, Kees.” De zalm was inderdaad uitstekend; niet te zout en heerlijk mals. Joline zuchtte tijdens het eten opgelucht. “Zo. Nu even spuien Kees…” Ik legde mijn hand op haar arm. “Zachtjes schat. Voor hetzelfde geld zitten hier nog meer Nederlanders.” De kans was klein, want aan de paar tafels die bezet waren hoorden we Noors, maar goed, je weet nooit. Joline boog zich voorover. “Na die opmerkingen op de steiger kreeg ik al een rotgevoel; toen hij bij ons neerplofte nog veel meer. Hij duwde verdomme steeds zijn been tegen het mijne. En telkens schoof ik weg, maar dat boeide hem duidelijk niet. Smeerlap.” Ze keek kwaad. “Als hij verder was gegaan, had hij…” Ik greep naar m’n oor en Joline knikte. “Precies ja. En keihard.” Ik strak een hand met vijf vingers op, maar Joline schudde haar hoofd. “Echt niet, Kees Jonkman. Vanavond op bed, als ik op je lig.” Ze kleurde even, pakte mijn hand en zei nog zachter: “Ik ben er weer eens achter gekomen wat voor fijne vent jij in feite bent. Gewoon mij meteen begrijpen en zonder een scene te maken meneer wegsturen. Knáp.” Een luchtkusje volgde.

Na het hoofdgerecht vroeg Joline om de dessertkaart. “We heard something about your icecream.” De serveerster lachte even, maar fronste toen en antwoordde zachtjes: “From Mr. Zwaga?” Joline knikte en het meisje zei, zo mogelijk nog zachter: “Watch out for him.” We keken haar aan en ze schudde haar hoofd. “That’s all. Sorry.” Even later kwam ze terug met twee dessertkaarten en gaf ze ons. Even later zaten we beiden een grote sorbet weg te werken “Hebben we toch wat vitaminen binnen, Kees.” Ik keek twijfelend. “Oké de kiwi is vers, de peer volgens mij ook, maar de rest? Ik heb m’n twijfels Maar goed, het is heerlijk, dus we slaan ons er wel doorheen.”
Toen ik aan de kassa betaalde kreeg Anne een forse fooi van me. Ze keek me aan en zei zachtjes: “Don’t let Mr. Zwaga be alone with your girlfriend.” “Thanks, Anne.” Eenmaal in de camper zei Joline: “Er is wat, Kees. Je kijkt grimmig. Vertel!” Ik gaf haar de waarschuwing van de serveester door en Joline keek peinzend. “Morgen ga ik met je mee naar die centrale, Kees.” Ik keek verbaasd. “Ik dacht dat jij de Noorse lingerie zou gaan onderzoeken… Shoppen in Bergen en zo.”
Ze schudde haar hoofd. “Nee. Ik wil geen seconde zonder jou zijn hier. Voor hetzelfde geld kom ik deze fraaie meneer in Bergen tegen en probeert hij aan te pappen. Geen zin in nóg een confrontatie met die vent. Hij is nog enger dan ik Frits ooit vond.” Ik floot even. “Da’s nogal een statement… Maar goed, het wordt morgen zwaar technisch, schat. Ze geven daar rondleidingen en ik weet niet of dat allemaal jouw ding is…” Ze leunde tegen me aan. “Lieve Kees… Hoorde je mij zeggen dat ik morgen ook in die centrale rondloop? Meestal is zo’n ding gesitueerd in een gebied met nogal wat hoogteverschil en water. Dat houdt in dat je daar wellicht prima kan wandelen. En dat ga ik dan ook doen. Morgen draag ik stevige wandelschoenen, lange broek, een dikke bloes en een rugzakje met fototoestel, drinken en wat te bikken. En als jij klaar ben in die centrale, bel je me op, vraag je waar ik ben en kom je me halen met de camper.” Ze giebelde. “Ik zal m’n locatiegegevens voor jou aanzetten. Scheelt mij weer lopen.” Ik gromde. “Jaja… Mevrouw wil ‘wandelen’ maar als het puntje bij het paaltje komt, moet ze opgehaald worden met de taxi. Goh, wat een sportiviteit.”
Joline leunde tegen me aan. “Dat wil jij toch wel voor me doen, lieve Kees?” Ze gaf me een zacht zoentje. “Zal ik eens iets anders aandoen om je te overtuigen? We staan hier zeker 50 meter bij de eerste bewoonde caravan vandaan… Doe de gordijntjes maar eens dicht.” Dat was snel voor elkaar. “Zo. En nu zijn wij voor elkaar, Kees. Kleed je uit. Helemaal” “Joline kleedde zich ook uit. En ik keek. En genoot. Toe ze helemaal naakt was, wilde ik opstaan, maar ze wees me terug. “Hohoho jongeman, niks ervan. Jij blijft even mooi zitten totdat mevrouw Joline zich voor het bed heeft gereed gemaakt. En denk er aan: niet met jezelf spelen, anders krijg je straf.” Ze keek me streng aan.
“Oké, schat…”antwoordde ik een beetje mat. Dit kende ik niet van haar. Haar ogen vonkten. “Wát zei je daar? Het is mevrouw voor jou. Pas op!” “Jawel mevrouw. Sorry mevrouw…” “Goed zo. Ze wees op een van de kastjes boven het bed. “Kijk daar maar eens in. En haal er maar eens uit wat je sexy vindt. Ik zal eens zien of ik daarvoor in de stemming ben.” Even later lag er een dunne huidkleurige panty op haar bed en een kort onderjurkje. “Is dat alles?” Ze keek streng. “Jawel mevrouw. Ik word vreselijk opgewonden van uw mooie benen in een mooie panty. En zo’n onderjurkje maakt het helemaal af, mevrouw.” Ze keek me aan. “Trek me die panty dan maar eens aan, en dat jurkje ook. Ik wil wel eens zien welk effect dat op jou heeft, jongeman” Ze stak een lang been uit. Ik had al bijna een jaar gezien hoe ze haar panty’s en nylons aantrok; oprollen tot het teenstuk en dan langzaam en voorzichtig over de voet en het onderbeen uitrollen. Dan de andere helft en vervolgens voorzichtig omhoog trekken. “Zorg dat de naad bij de tenen recht over m’n tenen loopt, jongeman. Anders ziet het er niet uit!”
Met haar onderbenen netjes in de panty stond ze op. “En nu netjes en rustig omhoogtrekken. En zorgen dat hij goed aansluit!” Joline keek streng. Ik trok het kledingstuk rustig omhoog en genoot weer eens van haar lange, gespierde benen. Die ik nu ongehinderd mocht voelen en strelen… Toen ik de panty over haar billen trok, viel me iets op. De naad die normaal tussen haar benen liep, ontbrak. Deze panty was uit één stuk geweven! Sexy… Hij sloot prachtig aan tussen Joline’s benen. “Mevrouw, u bent zo vreselijk sexy in deze mooie panty…” Ze keek me aan terwijl ik op m’n knieën voor haar zat, glimlachje om haar mond. “Goed zo. Blij dat je het sexy vindt. Ik ook wel, zo’n panty zonder versterkt kruisje of een naad. En nu m’n onderjurkje, anders zit je de hele tijd naar mijn borsten te staren!”
Ik legde het jurkje voor haar voeten en ze stapte er in. “En nu heel rustig omhoog halen, jongeman. En mijn borsten er voorzichtig inleggen…” Ik gehoorzaamde en Joline begon wat sneller te ademen toen ik het jurkje over haar mooie borsten liet glijden. “Dat doe je goed, jongeman… Heb je geoefend?” Ik knikte. “Ja mevrouw. Met mijn vriendinnetje Jolientje. Maar bij haar trok ik zo’n onderjurkje meestal uit.”Ze kneep haar ogen samen. “En wat gebeurde er daarna dan?” “Dan lagen we lekker te knuffelen… En heel af en toe mocht ik haar poesje voelen…” Joline schudde haar hoofd. “Foei. Met zo’n jong meisje… Doe het bij mij ook maar eens. Wie weet kan ik je nog wat adviezen geven hoe je zo’n lief wicht kan laten genieten.” Ze ging op haar zij op bed liggen. “Laat me maar eens voelen wat je met haar gedaan hebt, jongeman.” Ik ging achter haar liggen, nog een beetje afstand houdend, streelde zacht over haar naakte schouders, langs het smalle bandje van haar onderjurkje. Eerst naar achteren, over haar schouders naar haar rug, toen weer langzaam naar voren. Nog steeds langs de rand van haar onderjurkje, over haar blote huid. “Tussen m’n borsten… Streel me tussen m’n borsten. Lekker zachtjes…” Ik gehoorzaamde en gleed met één vinger langzaam onder haar jurkje, tussen haar warme borsten. Joline ademde nu sneller.
“Heerlijk, Kees… Kom eens lekker tegen me aanliggen.” Ik deed wat ze vroeg en zei zachtjes in een oor: “Kees? Geen ‘jongeman’ meer?” Joline kreunde zachtjes. “Nee. Ik geniet zo van je, lieverd… Je doet het zo heerlijk… Jij bent mijn man, niet een of andere jonge dekhengst. En ik wil samen met mijn man genieten.” Bij de laatste woorden draaide ze zich een beetje om en kuste me. Langzaam gleden onze tongen over elkaar. “Vertel maar wat je fijn vind, Jolien… Ik doe het.” Even was het stil. “Het is allemaal zo fijn, Kees… Je streelt heerlijk… Die blik van jou toen je m’n panty aantrok… Eén en al verlangen. En ik verlang naar jou, lekkere vent van me. Kom, lekker tegen me aanliggen. Ik wil je harde pik tegen me aan voelen. Lekker tussen m’n benen strelen, jouw handen over mijn borsten… Daar word ik vreselijk geil van!”
Ze drukte zich naar achteren, tegen me aan en nam mijn paal inderdaad tussen haar warme benen. En ik streelde haar mooie borsten: Warm, stevig, met heerlijk tepels, goed voelbaar tussen mijn vingers. Ze kreunde zachtjes. “Lekker… Knijp er maar in, lekker tussen je vingers rollen, er aan trekken… Jááá!” Ze schokte toen ik even fel in haar tepels kneep. “Is het zo lekker, Joline?” Ze kreunde. “Zo dadelijk loop ik leeg, schatje… Lekker klaarkomen over jouw harde pik…” Ze pakte een hand, opende haar benen voor me en legde mijn hand er tussen. “Voel me… Betast me maar lekker… Mijn geile kutje, helemaal voor jou, in een vreselijk sexy panty. Je kunt m’n hele kut nu zien, Kees… Zonder naad, zonder versteviging… Mooi?”
Ik knikte, bijna ademloos. Haar mooie lipjes onder die sexy dunne stof, haar clit was zichtbaar als een puntje tussen haar schaamlippen. Zachtjes streelde ik het rode puntje en Joline werd nat. Haar panty verkleurde en ik zag wit vocht door haar panty komen. Ze trilde en hijgde en na een paar seconden keek ze me aan en zei: “Ik kóm, schatje… Blijf me zo strelen… Heerlijk!” Ze rolde op haar rug, trok haar benen op en spreidde ze. “Kijk! Kijk naar me als ik klaar kom, Kees. Zó lekker… Me helemaal aan je laten zien…” “Ik ga je bekijken, mooie vrouw van me. Lekker vlakbij je mooie poesje. Kijken, ruiken, proeven…” Ik kroop tussen haar benen en likte over haar openstaande, heerlijk geurende kut. En proefde haar geil. “Je smaakt heerlijk Joline… Zo helemaal… Jou.” Ik keek in twee prachtige blauwe ogen.
“Pak mijn benen vast, Kees en hou me zo vast. En laat me nu nog een keer klaarkomen, terwijl je me in je greep houdt. Ik wil het, ik word daar zó geil van… Helemaal voor jou open liggen als jij mijn kut likt…” Ik pakte haar bij haar kuiten, dwong haar benen nog verder uit elkaar en likte haar natte poesje, door haar dunne panty heen. En nog eens. En nog eens. Toen zette ik mijn mond op haar poes en bromde zachtjes. Joline begon te shaken. “Heerlijk! Lekker… Doorgaan lieverd, laat me kl…” Verder kwam ze niet met een gesmoorde kreet kwám ze klaar: haar poesje schokte en ze spoot in mijn mond. Ze legde een arm over haar eigen mond om haar kreten te smoren, maar een paar kreetjes kon ze niet tegenhouden.
Schokkend lag ze onder me, totdat ze een beetje tot bedaren kwam. Haar handen gleden over mijn hoofd. “Lieverd… Wat kun jij… mij klaar laten… komen… Alsof je overal was… Alles wat je aanraakte was heerlijk…” Ik kroop over haar heen. “Dat vond ik ook, Joline. Alles wat ik aanraakte was ook heerlijk. Omdat jij het was, schatje…” Ze trok mijn hoofd naar het hare. “Ik wil je zoenen, heerlijke man…” “En ik jou, h…” Onze monden raakten elkaar en ze drong met haar tong diep in mijn mond. Wat later lieten we elkaar hijgend los en keek ze me aan. “En jij, ijsbergje van me? Jij bent nog niet klaargekomen, toch? Hoe wil jij?” “Mag ik in jouw mooie mond klaarkomen, schat? Terwijl ik jouw lekkere poesje kus en lik in die mooie panty? Die maakt mij vreselijk geil…”

Joline kwam overeind. “Ga maar liggen, lekkere vent. Joline gaat jou nu eens lekker laten genieten.” Ze kwam op me zitten en boog zich voorover, haar tong fladderde om mijn paal. “Lekker klaarkomen, lieve schat. Geniet van m’n mooie benen en m’n geile, natte kutje…” Toen nam ze mijn paal in haar mond en gleed met haar lippen langzaam omlaag, haar tong strelend. En weer omhoog. Ze liet me even los en keek me aan, tussen haar borsten. “Hou mijn hoofd vast, Kees. Hou mijn hoofd vast en duw me omlaag, over jouw pik heen. Ik ben van jou.” Ze wachtte niet op mijn reactie, maar nam mijn paal in haar mond. Ik hoorde haar inademen en duwde haar hoofd omlaag, over mijn pik heen. Toen ik haar keel raakte, trok ik haar weer omhoog. “Dieper, Kees! Ik wil je in mijn keel voelen spuiten, terwijl je me vasthoudt! Ik ben nu van jou…”
Ik drukte haar weer omlaag en werd verrast door een klein stroompje geil wat uit haar poesje kwam. Eén hand gleed tussen haar benen, met de andere hand hield ik haar hoofd vast. Ik betastte haar kutje duwde een vinger een beetje naar binnen, haar panty meenemend. Haar keel slikte en ik trok haar weer wat omhoog. Hijgend zei ze: “Neuk me in m’n keel, geile vent! En vinger mijn kut! Lekker…” Ze hapte weer en nu drukte ik haar in één keer omlaag en hield haar vast. Ze slikte en slikte nog een keer en toen kwam ik klaar. Ik trok haar iets omhoog en spoot in haar mond, niet in haar keel. Joline zoog, likte en verwende me vreselijk. En ik betastte haar mooie, natte poesje…
Toen ze me losliet kwam ze langzaam omhoog, draaide zich om en plofte naast me op bed. “Jij bent heerlijk…” Ik streelde haar haren. “Jij ook, mooie vrouw. Die zich helemaal aan me geeft…” Ze keek me aan. “Ja. En ik wil dat. Omdat ik weet dat jij je ook helemaal aan mij geeft. We zijn partners, Kees. Geven en nemen gaat gelijk op.” Ze giechelde even. “En bovendien… Je sperma is lekker.” Ik grinnikte. “En ik geniet vreselijk van jouw geil, Joline. Het ruikt heerlijk, het smaakt lekker…” Ze kuste me. “Mooi zo. Samen genieten, Kees…” Even lagen we tegen elkaar aan. Zachtjes strelen, wat knuffelen…

Toen keek Joline me aan. “In Veldhoven mag je me zó vastbinden, Kees. M’n benen zo wijd mogelijk, m’n armen vastgebonden boven m’n hoofd, helemaal aan jou overgeleverd. En dan mag je me ‘nemen’. Want dat wil ik: Bij jou voel ik me veilig. Beloof je dat je dat een keer met me doet?” Ze keek me aan en knikte. “Ik meen het, Kees. Ik wil me helemaal aan je overleveren. Bij jou durf ik het. Zég het!” Ik knikte langzaam. “Goed, schat. We gaan het een keer doen. Maar: als we alleen thuis zijn. Anders sla ik dicht, met de zussen Bongers in huis.” Ze knikte en zoende me langzaam. “Dank je wel, schat. En nu gaan we even douchen en dan heerlijk bevredigd slapen, oké?” Een half uurtje later lag Joline naast me te slapen. Helemaal ontspannen. En ik lag nog een tijdje te denken. Haar helemaal vastbinden en ‘nemen’… Ik bleef het een moeilijke gedachte vinden…