Eenzame Opa - 11

Samenzwering

De rit van Isla’s huis naar de boerderij zou weer een vol uur duren. Omdat de meiden best wel moe waren, verliep het eerste deel van de rit zonder dat ze iets tegen elkaar zeiden. Emma had een cd opgezet, de rustige muziek paste wel bij de sfeer die ze die ze op dat moment voelde. Het was druk op de weg, waardoor de rit nog langer zou duren. Halverwege de afstand naar huis stelde Emma het volgende voor:

‘Vind je het erg als ik even aan de kant ga staan. Ik heb zin om mijn benen te strekken en iets te drinken.’

Mackenzie klakte goedkeurend met haar tong. Een flauw glimlachje verscheen op haar gezicht. Geeuwend strekte ze haar handen toen Emma een paar minuten later de afrit naar een tankstation inreed.

Emma besloot ineens om de auto vol te tanken terwijl Mackenzie drinken kocht. Met een volle tank en het nodige drinken parkeerde Emma de auto op het einde van de lange parking naast enkele vrachtwagencontainers die er om onbekende reden weggezet waren.

Emma begon slurpend te drinken. Mackenzie keek naar haar nicht. Ze had zich al een tijd afgevraagd of ze dat wat ‘s middags gebeurd was tegen Emma moest vertellen. Omdat ze dat tot nu toe altijd gedaan had, vertelde ze fluisterend alles. Ze nam haar tijd hiervoor om geen details te moeten overslaan.

Niet echt geschokt tuurde Emma met haar blauwe ogen naar Mackenzie. Af en toe knikte ze als teken dat ze het verhaal nog volgde. Toen Mackenzie eindelijk klaar was, zei ze:

‘Je gaat er wel voor, hé …’.

Vervolgens nam ze enkele grote slokken van haar flesje drinken. Mackenzie grinnikte ietwat verlegen. Na een korte stilte vroeg de roodblonde meid:

‘Heb jij vroeger met Isla …’

Emma verslikte zich en proestend antwoordde ze:

‘Mja, … we hebben wel eens voor de grap gekust of zo, … maar eh … dat nooit.’

Ze sloot het flesje drinken en zette het weg.

‘Heb jij ooit de brieven tussen je moeder en mijn vader gelezen?’

Eigenlijk was dat waarmee Mackenzie het meeste bezig was. Emma schudde haar hoofd. Ze hief haar schouders op en antwoordde:

‘Eerlijk gezegd zou ik wel willen weten wat er in de brieven staat. Heel dat mysterieus gedoe maakte me ondertussen wel gek, … je hebt wat veroorzaakt, hoor!’

Gespeeld kwaad keek Emma naar Mackenzie, die verontschuldigend terugkeek, ook al kon ze een vrolijk lachje niet onderdrukken.

Even bleef het weer stil, ieder in hun eigen gedachten verzonken, toen Emma plots sprak:

‘Eigenlijk is Isla vergeten om je ook te doen klaarkomen, niet erg attent van haar.’

Mackenzie hief haar schouders op. Dat was nu niet bepaald de reden waarom ze alles verteld had.

‘Als je wil dan kan ik je wel even voorthelpen.’ Fluisterde Emma ondeugend vlak voor ze een zoen op Mackenzie haar wang gaf.

‘Hier?’ Antwoordde de roodblonde meid geschokt.

Knikkend ze Emma:

‘Ach, … er staat geen enkele auto in onze buurt en de voertuigen die ons passeren zijn echt wel met iets anders bezig. Tegen dat ze ons zien, zijn ze al een eind verder.’

Een zekere spanning en opwinding schoot door Mackenzie haar lijf. Ze maakte haar gordel los terwijl ze haar hoofd naar Emma draaide, die begon haar lachend te zoenen.

‘Trek je slip ook uit.’ beval Emma plagend.

Mackenzie manoeuvreerde zich een beetje om haar slip uit te krijgen. Ze trok de zoom van haar jurk omhoog, zodat haar naakte benen en schaamstreek zichtbaar werden. Emma liet haar rechterhand over de spleet gaan.

‘Jeetje je bent wel nat.’

Mackenzie knikte bevestigend terwijl ze verwachtingsvol kreunde. Ze opende haar benen nog wat verder en voelde de vingers van Emma over haar schaamlippen strelen. Ze liet haar linkerhand op de jeansbroek van Emma rusten. Die laatste zoende haar op haar mond en fluisterde zachtjes:

‘Je hoeft me nu even niet te verwennen, het is die tijd van de maand en … eh … ik heb daar niet zoveel zin in. Geniet zelf maar.’

Mackenzie kuste begripvol het gezicht van haar nicht. Ze sloot uiteindelijk haar ogen en liet haar hoofd op de hoofdsteun van de zetel rusten, op het moment dat Emma haar vingers sneller en krachtiger over haar spleet gleden. Bij elke nieuwe genotsgolf die door haar lichaam gleed, bedankte ze het universum voor de twee heerlijke nichten die ze had.

Volleerd vingerde Emma haar nicht. Af en toe minderde ze de bewegingen van haar hand en kuste dan het gezicht of schouders van haar nicht. Enkele keren stopte ze even toen een auto voorbijreed, maar zoals ze zelf had voorspeld leek niemand hen op te merken. Mackenzie hield haar ogen de gehele tijd gesloten en omdat Emma steeds verder ging, had ze geen flauw benul van de voorbijrijdende voertuigen.

Zachte gesmoorde kreuntjes kondigden een aankomend orgasme aan. Mackenzie hield met haar rechterhand haar jurk ter hoogte van haar navel, haar vingers boorde zich in afwachting van het heerlijke gevoel wel in haar witte buikvel. Emma concentreerde haar bewegingen nu rondom en over de clitoris van haar nicht. Kutvocht, dat in grotere hoeveelheden vrijkwam, druppelde op de zetel, zodat een grote natte plek zich op het leer vormde. Mackenzie drukte haar benen tegen elkaar toen ze klaarkwam. Grinniken liet Emma haar hand even rusten tussen de benen van haar nicht. Liefdevol kuste ze Mackenzie en fluisterde plagend in haar oren:

‘Liefste nichtje, ik vind je een geweldige toffe meid, maar ik zou graag mijn hand terug willen hebben. Het is me iets te warm en vochtig, daarbeneden bij je poes.’

Mackenzie opende haar ogen en schoot in lachen uit. Ze opende haar benen, waardoor Emma haar hand ophief. Laatstgenoemde bestudeerde haar vingers die behoorlijk nat waren. Mackenzie nam met haar linkerhand de arm van haar nicht vast en leidde de vingers naar haar mond. Alsof het om een lekkernij betrof begon ze haar eigen kutsappen op te zuigen. Emma klakte tevreden met haar tong en toen haar hand proper was, zei ze op dezelfde plagende toon:

‘Tja en dat daar is helemaal jouw schuld. Je moest maar niet zo geil zijn.’

Ze wees naar de zetel waar de natte vlek duidelijk zichtbaar was. Mackenzie opende oprecht geschokt haar mond. Het was haar nog niet opgevallen. Met blozende wangen zei ze verontschuldigend:

‘Sorry, krijg je dat er nog uit?

Emma hief haar schouders op, waarna ze beiden in lachen uitbarsten. Emma dronk haar flesje uit, terwijl Mackenzie met een doekje haar schaamstreek probeerde te drogen.

‘Weet je, ik ga proberen om die brieven te vinden. Als Isla die gevonden heeft, dan moet het mij ook wel lukken. Probeer jij eens die video te bekijken.’

Mackenzie trok haar jurk wel weer goed, maar schoot haar slip niet meer aan. Ze stak haar duim in de lucht en concludeerde:

‘Misschien kunnen we het best wel doen zonder dat opa of tante iets merken.’

De briefwisseling

Emma liet er geen gras over groeien, zodra ze thuisgekomen was en iets gegeten had, ging ze op zoek naar de geheime briefwisseling. Omdat haar moeder alles bijhield, zou dat geen makkelijke opdracht zijn.

Haar moeders slaapkamer kon ze alvast niet doorzoeken, dat zou te veel opvallen. Ze zou de zoektocht beginnen op zolder, daar stonden grote kartonnen dozen en verschillende houten kasten die grote hoeveelheden materiaal en spullen herbergde die niet langer gebruikt werden.

Na een paar uur gaf Emma het op. Ze had ongeveer een derde van de ruimte grondig doorzocht, maar ze had niets gevonden. Het was ondertussen rond middernacht, dus te laat om nog verder te gaan met haar speurtocht.

Net op het moment dat ze zich wilde omdraaien om via de zoldertrap terug naar beneden te gaan, voelde ze achter haar een persoon staan. Geschrokken draaide ze zich om en met enige verbazing staarde ze haar moeder aan.

‘Heb je zo’n slecht geweten?’

Emma’s moeder keek vriendelijk naar haar dochter. Ze was groter dan haar dochter. Haar lange grijze haren hing los over haar schouders. De lichtkleurig ogen staarden vriendelijk en liefdevol naar Emma, die grinnikend haar hoofd schudde.

‘Zoek je iets?’

De logische vraag zorgde voor een donkerde blos op Emma’s wangen. Mompelend zocht ze naar een goed excuus om te kunnen verklaren waarom ze hierboven was.

‘Hé, … is dat mijn oud familiebundel niet …’

Emma’s moeder wees naar een blauwe kaft. Enthousiast nam ze het vast en opende het ding. Emma zette zich naast haar moeder en keek mee. Oude foto’s van haar moeders tienerjaren waren te zien. Emma vond dat Isla erg op haar jonge moeder leek.

‘Grappig om je jonge zelf na zoveel jaren terug te zien, …’, mijmerde de oudere vrouw.

‘Mams, … waarom staat nonkel hier altijd op de foto?’

Het was Emma opgevallen dat de vader van Mackenzie inderdaad op elke foto stond, terwijl opa Dan of oma nergens te zien waren. Net het omgekeerde van de vele fotokader in de rest van het huis.

‘Tja, … je nonkel en ik waren vroeger best wel close.’ Was de simpele verklaring die haar moeder haar gaf. Ze legde de kaft neer en zei toen:

‘Kom, het is nu te laat om over vroeger te praten.’

Emma knikte, ze gebaarde dat ze haar moeder zou volgen. Achter elkaar gingen ze de zoldertrap af. Eenmaal op de gang passeerde Emma haar moeder snel. Met grote passen wandelde ze naar haar kamer, die ze vervolgens op slot deed.

Met een sneller kloppend hart zette ze zich op haar bed. Ze opende de blauwe kaft die ze stiekem had meegesmokkeld. Ze was niet zozeer geïnteresseerd in de foto’s, maar wel op het briefpapier dat helemaal achteraan in de kaft zat. Met ingehouden adem begon ze de brief te lezen:

‘Liefste Duifje

Dankjewel voor je laatste brief, ik vond het fijn om te lezen dat je inschrijvingspaper goed bevonden werd door San Diego University. Hopelijk kun je volgend jaar ook naar hier komen en dan delen we lekker één kamer.

Ik maak het ondertussen goed hier. Ik denk dat ik enkele vakken pas in de zomer ga afmaken, zodat ik ondertussen wat kan werken. Het geld dat paps en mams sturen is net genoeg om van te kunnen leven, maar te weinig voor onze plannen.

Daarover gesproken, alles ziet er goed uit! Ik heb met die kerel uit Nevada nog eens gesproken en als ik afgestudeerd ben dan wissel ik gewoon van identiteit. Eigenlijk is het niet zo moeilijk, alleen kost het wel wat, dus daarom dat ik wat extra ga werken.

Maar geen probleem, alles gaat ons lukken en dan kunnen we ons leventje opbouwen. Alleen jij en ik!

We moeten wel voorzichtig doen. Ik ben er zeker van dat ze thuis een vermoeden hebben. Zorg er zeker voor dat ze onze brieven niet vinden. Het maakt me nog steeds boos dat we zo geheimzinnig moeten doen. Lekker hypocriet van hen!

Als ik kan dan zie ik je over een dikke weer. Eigenlijk kan ik niet wachten, ik wil je nu al kussen en knuffelen. Als ik mijn ogen sluit dan zie ik je voor me, je mooie ogen en je zoete lippen.

Geloof me, dat prachtlijf van je kan ik niet uit mijn gedachten bannen. Ik droom er haast elke nacht van, dan voel ik mijn hand over je warme, naakte huid strelen en mijn lippen die ik zo graag op je borsten duw, zodat ik aan die fijne tepels kan lekken en zuigen.

Ik hou zoveel van je, duifje en ik kan me niet voorstellen om zonder je te moeten leven. Zo ver van je te zijn is al moeilijk genoeg.’

Emma draaide het blad om de rest van de brief te lezen, maar merkte dat er geen vervolg meer was. Er was ook geen tweede blad, dat moest er ooit wel geweest zijn, want nu eindigde de brief wat onnozel.

Na de inhoud nog een keer of drie gelezen te hebben, legde ze het blad naast zich neer. Als dit inderdaad van haar nonkel was, dan hadden ze zeker een relatie en eentje die veel verder ging dan die van broer en zus. Emma trok haar lippen wat opzij terwijl ze alles op een rijtje probeerde te zetten.

De auteur van de brief was verliefd op haar moeder. Ze kenden elkaar en ze wilden een leven opbouwen, maar dat was niet makkelijk en mocht zelfs niet geweten worden. Hij wilde zelfs zijn identiteit veranderen om samen met haar moeder een leven te kunnen opbouwen. En plots drong het tot Emma door dat haar moeder had kunnen verder studeren aan San Diego University, iets wat uiteindelijk nooit zou gebeuren.

Met een zucht kwam de meid tot de conclusie dat het ook anders verklaard kon worden. Misschien was de schrijver wel gewoon een vriendje dat niet door opa en oma gesmaakt werd. Ze legde zich languit op haar rug op het bed. Geeuwend sloot ze haar ogen en voor ze in slaap viel, dacht ze nog:

‘Hopelijk vindt Mackenzie de video en weten we zo zeker wat er gebeurd is.’