Na wat gisteren was gebeurd met Nathalie en Jolien, stap ik opgeruimd uit bed. Het is woensdag en dan komt Nathalie van twee tot vijf om zich over Jolien te bekommeren. Ze overhoort dan haar lessen, helpt haar met huiswerk en geregeld rijdt ze in haar oude Fiatje met mijn dochter naar de stad om de noodzakelijke dingen te kopen en daarna gezellig iets te gaan drinken. Na haar dienst blijft Nathalie dan ook eten om rond zeven uur te vertrekken. Nathalie probeert al jarenlang Jolien te bemoederen, maar het kind is daar nooit happig op geweest. Ze blijft Anneleen als haar moeder beschouwen en ze is bang dat Nathalie die plaats wil innemen. Toch is er door de jaren heen een redelijke vertrouwelijkheid tussen die twee gegroeid.

Vandaag is het zo'n 'inkoopdag' en van zodra Nathalie aankomt, roept ze Jolien om zich klaar te maken. Ik blijf op mijn bureau zitten en hoor mijn kleine meid de trap afstormen. Ze rent bij mij naar binnen en kijkt direct naar het scherm van mijn PC, maar al wat ze ziet zijn grafieken waar ik aan werk. Ze zoent me op de wang en zegt dat ze met Nathalie naar de stad gaat en of ik iets nodig heb.

'Ik heb alles wat ik wil, schatje,' lach ik breed en trek haar even naar me toe, 'zolang jij bij me bent ten minste.' Ik voel hoe goed mijn aanraking haar doet. Ze slaat haar armen rond mijn nek en kust me nog eens, gevaarlijk dicht bij mijn mondhoek deze keer. Ik hoor Nathalie ongeduldig roepen en Jolien huppelt goedgezind mijn bureau uit. Haar korte witte rokje bedekt haar dijen net genoeg om mijn verbeelding op hol te doen slaan.

Na anderhalf uur zit mijn werk voor vandaag er op. Voor ik het zelf besef, ben ik weer door de foto's van Anneleen en Jolien aan het scrollen. Dat heeft zo weinig zin, het staat me al snel tegen. Ik zou best wel naaktfoto's van Jolien willen hebben om ze te vergelijken met die van Anneleen, bedenk ik. Jolien heeft me gisteren toch gevraagd om er te nemen... Maar dat was gisteren, in een opwelling. Ik leun achterover, sluit mijn ogen en probeer me voor te stellen hoe Jolien eruit ziet zonder kleren. De laatste keer dat ik haar een beetje naakt zag, is al een jaar geleden, toen ik thuis kwam van het ziekenhuis bij mijn stervende moeder. Toen lag Jolien op de ligstoel in de tuin te slapen. Ze had het topje van haar bikini naast zich in het gras gegooid. Van een welving was nog haast niets te merken. Haar pronte tepeltjes stonden te pronken op een dun kussentje vetweefsel dat zich ooit tot borst zou ontwikkelen. Aan de bovenstukjes die ik gisteren op haar kamer vond, is niet te zien dat ze al echt de ondersteuning van een echte beha nodig heeft. Het zijn twee kleine dingetjes van flinterdun, bordeaux-rood en donkerblauw satijn of zo, in ieder geval een stof die aangenaam aanvoelt om door mijn vingers te laten glijden. Mij wond het in ieder geval op ze te betasten, ook al om te weten dat Jolien ze gedragen had.

In mijn verbeelding zie ik de aanzet van Joliens jonge borstjes, even licht gebruind als de rest van haar lijf, want ze zal nog wel regelmatig zonnebaden zonder bovenstukje, neem ik aan. Ik zie hoe haar donkere tepeltjes zich een klein beetje verheffen op de iets donkerder huid van haar tepelhoven. Vanuit de eetkamer zie ik haar in de tuin in het gras liggen en ze trekt gedachteloos haar bikinibroekje over haar knieën, over haar voeten, en gooit het naast zich neer. Ze spreidt haar benen, zodat de zon glinstert op de dunne, blonde haartjes die boven en rondom haar gesloten schelpje groeien. De strakke huid rond haar maagdelijke gleufje is een beetje gezwollen. Ze raakt het met twee vingers aan. Langzaam begint ze kleine, cirkelvormige bewegingen te maken. Er verschijnen zweetdruppels boven haar zich nog ontwikkelende venusheuvel en tussen haar dijen. Van hieruit kan ik het niet heel goed zien, maar het is alsof haar gleufje nat wordt. Ik waag het om naar buiten te gaan. Zonder enig geluid te maken, stap ik de tuin in.. Ze hoort me niet. Haar ogen blijven gesloten terwijl haar porseleinen vingertjes zich zachtjes in het sappige vlees drukken, twee vingertoppen nauwelijks verzonken in het bovenste topje van haar gleufje. Ik durf het aan om tussen haar voeten te gaan staan en door mijn knieën te buigen. Ik hoor hoe haar ademhaling versnelt, tot ze overgaat in diep zuchten en uiteindelijk in binnensmonds kreunen. De vingers vallen stil, haar hele lijf trilt en dan ontspant het zich. Enkele dikke, doorzichtige druppels borrelen op vanuit haar perfect gesloten spleetje dat nu helemaal doorbloed en gezwollen is. Ik kijk naar haar aangezicht en dan merk ik dat ik niet naar Jolien, maar naar Anneleen heb zitten staren... Of niet?

Ik ontwaak uit mijn dagdroom, terug in de werkelijkheid van mijn bureau. Mijn erectie is zo hard, dat ik niet anders kan dan mijn kloppende staaf bevrijden. Ik sla een hand rond mijn hete lul en met de andere hand klik ik op de computermuis. Ik open de map 'Jolien' en zet de modus op 'diavoorstelling'. Terwijl de foto's een na een passeren, trek ik me traag af. Ik pak een zakdoek uit mijn broek en laat komen wat komt. Heel veel is het niet. Ik heb mijn ballen gisteren totaal leeg geneukt en leeg getrokken. Ik blijf nog minutenlang achterover geleund op mijn bureaustoel zitten om na te genieten terwijl de diareeks doorloopt en mijn blik gevangen blijft door de foto's van Jolien. Dan sta ik op en loop naar de badkamer om me te verschonen. In een opwelling open ik de wasmand en natuurlijk is die nog zo goed als leeg: Nathalie heeft gisteren de was gedaan. Naast mijn boxershort is er alleen een onderbroekje van Jolien. In een opwelling trek ik het aan. Ik ben wel groot, maar heel slank (1 meter 90 en 74 kilo), dus het verwondert me niet eens dat het me geen moeite kost om het broekje rond mijn heupen te spannen. Alleen het kruisje is niet breed genoeg, waardoor links en rechts wat huid van mijn balzak komt piepen. Ik trek mijn zak wat naar boven en dan lukt het om alles te verbergen. Mijn pik wordt er weer hard van en al gauw verschijnt het topje van mijn eikel net boven het lila strikje van de broeksrand. Ik trek het broekje uit en leg het voorzichtig op de bodem van de wasmand, alsof ik bang ben dat het zou kunnen stuk gaan. Dan trek ik mijn kleren aan en loop naar beneden, de tuin in. Het gras is hoog genoeg, dus maai ik het en daarna ga ik in de zon op het terras zitten met een biertje. Ik kijk op mijn horloge: de meiden zullen niet lang meer weg blijven. Na een poosje val ik zowaar in slaap.

Het geluid van dichtslaande autoportieren maakt me wakker. Nog verdwaasd van mijn siësta open ik mijn ogen en zie de dames de tuin inlopen. Ze zijn beladen met tassen en brengen ze eerst naar binnen voor ze me allebei een zoen komen geven, Jolien als eerste natuurlijk. Ze strijkt daarbij steels over mijn t-shirt. Ik sta op uit mijn stoel en dan geeft Nathalie me een discreet kusje terwijl Jolien aandachtig toekijkt. Ik herken in haar blik die van Anneleen: een beetje argwaan, een beetje angst, iets van jaloezie ook, al heeft Anneleen nooit een reden gehad om me te wantrouwen. Tot gisterenmiddag was zij de enige vrouw waar ik ooit mee gevrijd heb. Het is alsof Jolien op een of andere manier vermoedt dat er iets gaande is tussen Nathalie en mij. Ze laat ons in ieder geval voor de rest van de namiddag en avond geen ogenblik alleen.

Ik merk dat een van de tassen die ze hebben meegebracht van een lingeriezaak komt. Het is een klein, wit tasje met een rood logo in de vorm van een slipje met daarboven de naam van de winkel: 'Tendresse'. Ik ken de winkel alleen van de buitenkant, het is een mooie zaak met exclusieve en vooral dure spullen. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Jolien ziet het en haast zich om het tasje op te pakken: 'Kijk, papa, dit heb ik van Nathalie gekregen!' Ik kijk Nathalie, die achter Jolien staat, vragend aan. Ze knipoogt en er speelt een samenzweerderig lachje om haar mond. Ondertussen haalt Jolien een pakje uit de tas. In lichtgroen zijdepapier gewikkeld zit een setje dat Jolien voorzichtig op de tafel uitspreidt: een zachtgroen kanten slipje met gevoerd kruisje en een bovenstukje dat eigenlijk nog geen beha kan genoemd worden. De cups worden omzoomd door een iets dikker boordje in donkerder groen. Dit is niet gemaakt om borsten steun te geven, maar alleen om nadrukkelijk te laten zien dat er nog geen borsten zijn.

'Mooi hé, papa?' Joliens ogen glinsteren van opwinding, 'Zal ik het eens passen?'

'Ik geloof dat het iets voor jou alleen is, Jolien,' opper ik, 'in ieder geval niet voor mij.'

'Maar het staat me zo leuk,' zeurt ze, 'je zou het zeker ook heel mooi vinden...'

'Daar twijfel ik geen moment aan, meid. Berg het maar goed op en zorg er goed voor. Het lijkt me heel tere stof te zijn.'

Nu mengt Nathalie zich in het gesprek: 'Oh maar, Dries, ik weet wel hoe je dit kunt wassen zonder dat het kleur verliest of krimpt hoor. Als Jolien het goed vindt, neem ik het mee naar huis als het een wasbeurt nodig heeft. Ja, het is echt heel fragiel, maar ik heb ook een paar van zo'n beha's en slipjes en die zien er nog altijd even mooi uit. Vooral zo'n slipjes moeten elke keer dat je ze gedragen hebt gewassen worden, Jolien. Anders vervilt het kruisje en verkleurt het daar.'

'Dat wil wel zeggen dat je die spullen ook moet dragen,' merk ik op en ik kijk Jolien in de ogen, 'bij welke gelegenheden zal je dat doen? Het lijkt me niets om mee naar school te gaan.'

'Dat weet ik nog niet,' flapt ze eruit, 'misschien gewoon om voor de spiegel te staan om te zien hoe mooi het is.'

Dat antwoord maakt de sfeer ineens helemaal ontspannen. Nathalie en ik schieten in de lach en Jolien vouwt het setje voorzichtig op en wikkelt het weer in het zijdepapier, steekt het in het tasje en houdt het dan voor haar borst in haar armen geklemd.

'En dat heb je van Nathalie gekregen, zeg je?' Ik kijk Nathalie zo streng mogelijk aan.

'Ach, het kind mag al eens iets nieuws krijgen, iets dat ze van haar eigen centen niet kan betalen en dat ze echt mooi vindt.'

'Heb je Nathalie bedankt, Jolien?'

'Natuurlijk, papa, als je wilt zal ik laten zien hoe,' en ze omhelst Nathalie en geeft haar wel vijf of zes zoentjes op de wangen.

'Het wordt tijd om het avondeten klaar te maken,' zegt Nathalie, 'help je mee, Jolien?' En voor de eerste keer zie ik hoe Jolien achter Nathalie aan huppelt, de keuken in. Van op het terras hoor ik hen bezig. Nog nooit is hun verstandhouding zo goed geweest. Ik maak de bedenking dat er wel meer achter zit dan een cadeautje voor Jolien. Wil Nathalie Jolien in mijn armen drijven? Gaat ze ervan uit dat ik alleen met haar blijf neuken als ik ook met Jolien kan vrijen? Wil ze me laten vrijen met haar om het met een echte vrouw te doen en me de kans geven om ook mijn grootste wens in vervulling te laten gaan? Vandaag zal ik daar geen antwoord op krijgen, maar vrijdag wil ik het wel van haar horen.

Na het avondeten en de afwas vertrekt Nathalie. Het lijkt wel dat Jolien opgelucht is dat we alleen achterblijven. Ze rent met haar tasje de trap. Een kwartier later komt ze met een zwierig gebaar en met de tred van een mannequin naar beneden. Ik wilde net gaan zitten om TV te kijken, maar nu zie ik dat ze alleen haar nieuwe setje heeft aangetrokken.

'Kijk, papa, is het niet mooi?' Ze slaat haar armen op, draait een pirouette, bukt zich voorover en rekt zich dan weer uit. Dan ploft ze in de zetel op de plek waar ze gewoonlijk naast me zit.

'Ga je zo TV kijken? Waar moet ik dan zitten, meid'

'Gewoon, zoals altijd, naast elkaar toch? Ik wil de serie niet missen, papa, ze begint direct!'

Hoewel het bloed naar mijn hoofd stijgt, ga ik naast haar zitten. Ze zet de TV met de afstandsbediening aan en wanneer het scherm oplicht, krult ze zich tegen me aan. Haar blote armen ben ik al gewoon om te voelen, maar nu, met niets anders aan dan een slipje en een behaatje uit de dunst denkbare stof, probeer ik ondanks alles te doen alsof alles normaal is. Ik leg een arm om haar heen en ze wurmt zich zo dicht mogelijk tegen me aan. Toch slaagt ze er blijkbaar in het feuilleton te volgen. Bij mij lukt het deze keer niet. Al het bloed in mij is naar lagere regionen afgezakt. Mijn penis barst bijna uit mijn broek. Het voelt pijnlijk aan. Hij wil bevrijd worden, hij wil lucht, maar ik durf het hem niet te gunnen. Joliens warme hand rust op de stof van mijn t-shirt waaronder een tepel duidelijk voelbaar moet zijn.

'Papaaa..' fleemt ze op meisjesachtige toon, 'maak je nu ook eens foto's van mij? Ik zou echt graag willen dat er van mij ook mooie foto's op je PC staan. Geen blote, hoor,,' haast ze zich te zeggen, 'niet zoals mama op de foto' staat. Al vind ik die wel heel mooi.'

'Nu gaat dat niet,Jolien. Het is veel te donker. Voor die foto's van mama was het al een heel gedoe om de belichting goed te krijgen en dat was dan nog overdag. Als ik al foto's van jou zou willen nemen, en eigenlijk zou ik moeten zeggen: als ik dat zou durven, dan wil ik dat alleen in de beste omstandigheden doen. Weet je wel wat er allemaal komt bij kijken om zo'n mooie foto's te nemen? Dat is echt niet even door een lens kijken en klikken, hoor. Mama kon echt heel lang poseren. De foto's die jij toevallig gezien hebt, bijvoorbeeld, daar is veel tijd ingekropen.'

'Oh, maar ik dat vind ik niet erg, papa. Je zegt maar hoe ik moet staan of zitten... of liggen, zoals mama. Die waar ze op het bed ligt, dat vind ik de mooiste. Maar ik zou de andere foto's van mama in die map op je PC ook graag willen zien.'

'Je weet verdorie goed genoeg dat die niet voor jouw ogen bestemd zijn, meid! Ik heb je toch duidelijk genoeg gezegd dat zoiets privé is. Al zeur je me de oren van de kop, het is en blijft neen.'

Ze trekt een pruilmondje. Ze voelt zich afgewezen. Ben ik nu te hard tekeer gegaan tegen haar? Ze maakt zich uit onze omhelzing los en gaat voor me staan. Ik kan niet anders dan naar haar blote buik staren en onwillekeurig daalt mijn blik ook naar het kanten slipje. Omdat ze tegen het licht van de lamp in staat, worden de contouren van haar armen, haar romp en haar benen verlicht. En natuurlijk ook de rand van haar slipje tussen haar benen. Omdat het licht in mijn ogen schijnt, is haar figuur voor mij als een schaduw met een heldere aflijning. Ik beeld me in wat een prachtige foto dit zou opleveren, maar daar heb ik noch de apparatuur, noch het nodige talent voor. Ze zet haar handen op haar heupen en het lijkt wel of ze het slipje naar beneden wil trekken. Gelukkig blijft ze zo staan, als in een perfecte pose. God, wat ziet ze er nu klein en teer uit! Ik weet dat ik mijn arm maar hoef te strekken om haar aan te raken, maar ik durf niet eens een vinger te bewegen.

'Over die foto's nemen, denk ik wel na, Jolien. Maar denk erom: het is alleen omdat je het setje zo mooi vindt. Om niks anders. Ik maak geen foto's van jou zoals die van mama, versta je dat?' En nu ga je je ofwel aankleden, ofwel ga je naar je kamer, om nog wat te lezen of om naar bed te gaan. Het is al bijna tien uur.'

Met enige tegenzin draait ze zich om en sloft naar de trap. Halverwege draait ze zich om, komt op me toegelopen en geeft me een kus. Omdat ik er niet op voorbereid ben, blijf ik naar haar kijken en terwijl ze zich voorover bukt, drukt ze haar lippen heel even zachtjes op die van mij. Dan rent ze als een haas weg, de trap op. Een kwartier later hoor ik haar uit de badkamer komen en daarna volgt het geluid van haar slaapkamer die dicht gaat.

Ik sta op en haal mijn fototoestel, mijn statief en alle andere attributen die ik nodig heb voor een fotoshoot uit de kast in de woonkamer. Ik bedenk dat de ideale plek ervoor uiteindelijk toch mijn slaapkamer zal zijn. Omwille van het natuurlijke licht en omdat ze heel ruim is. En er is een lege, witte wand. Ik wil geen foto's nemen waarop iets herkenbaars te zien is. Ik wil zelfs niet dat Jolien er op te herkennen is. Anderzijds zijn foto's van alleen de romp en de benen waardeloos. Haar hoofd moet er sowieso bij. Later, in bed, breek ik er mijn hoofd over hoe ik dat zal oplossen. Een blinddoek zou mooi zijn, maar dat doet misschien te veel aan SM-toestanden denken. Een soort Venetiaans masker? Dat heb ik nog ergens op zolder liggen van een fotoshoot met Anneleen. Maar dat masker gebruikten we toen alleen voor de meest expliciete foto's waarop Anneleen te zien is terwijl ze met zichzelf speelde of ik met haar...

De volgende dag verloopt gewoon. Er is veel spanning tussen Jolien en mij weggevallen, lijkt het. Het lucht me op. Ik merk dat ik haar bij het ontbijt en van als ze thuis komt van school bekijk als een model. Mijn ogen zijn een camera geworden. Een camera met een objectief dat geen verlangen kent, maar slechts ziet wat er te zien valt, zonder emoties, zonder lust. Alleen op die manier zal ik in staat zijn Jolien te fotograferen. De erotiek moet vanuit het onderwerp komen, niet vanuit degene die de foto's neemt, las ik destijds in een boek. Daarom is die foto van Anneleen op het bed, met haar hand haast achteloos tussen haar licht gespreide benen geslagen, ook zo naturel en tegelijkertijd zo kunstzinnig geworden. In mijn verbeelding zie ik Jolien zo liggen, met het lichtgroene slipje aan en met de vingertoppen van één hand net onder de rand, de andere arm over haar hoofd gebogen, haar lichaam een klein beetje gebogen, boven op een wit laken dat eruit ziet alsof ze er net op wakker geworden is. Het bovenstukje zou daar echter niet bij passen, denk ik. Misschien beter een dun wit bloesje dat over de hele lengte openvalt en dat tot net boven de navel reikt. En ik zal een wijde, losse broek aantrekken. Mocht ik dan een erectie krijgen, zou Jolien het niet merken...

Omdat zij er niet over begint, hou ik mijn mond ook. We kijken naar ons feuilleton en het is zo vanzelfsprekend geworden dat we dicht tegen elkaar geleund op de bank zitten. Zij met haar hoofd tegen mijn schouder en haar handen tussen mijn benen en die van haar in. Mijn arm ligt om haar schouders heengeslagen, mijn hand op haar middel. Ik vind het schattig hoe ze volledig kan opgaan in de gebeurtenissen op het scherm terwijl we in zo'n intieme pose zitten. Ik mis heel wat van het verhaal omdat mijn gevoel helemaal in mijn hand zit. Die voelt Joliens warme huid onder de dunne stof van haar bloesje. Ik zou die hand gerust wat lager kunnen leggen, op haar billen - misschien zelfs tot aan de rand van haar rokje. Maar ik heb mezelf beloofd dat zij het signaal moet geven dat het kan, dat het mag. Tot die tijd heb ik me alleen te beheersen en volop te genieten van wat nu mogelijk is.