’Hey Jeaney, kom-op meid, je kan het!’ roept Roan een kleine honderd meter lager op de piste, op mij wachtend. Behoedzaam verplaats ik mijn gewicht en dan glijd ik zowaar naar hem toe, precies in de richting die ik me had bedacht.

Thuis doe ik fanatiek aan skateboarden en ik had verwacht dat zo’n snowboard dan appeltje-eitje zou zijn. Niet dus, het is echt heel anders qua besturing en evenwicht en zo, ik moet het gewoon echt van nul af aanleren of erger nog, ik moet eerst van alles afleren. Toch vind ik het genieten in Kitzbühel, ik ben blij dat ik me door Roan heb laten overhalen hier naartoe te komen.


Tussenjaar

Ik ben enig kind en hoe vaak noemde mummy mij niet haar Kerstengeltje, omdat ze na lang proberen eindelijk toch een kindje kregen en ik vervolgens achttien jaar geleden ook nog eens daags voor Kerstmis geboren werd. Maar toen ik groter werd noemde daddy me meestal ‘bengeltje’, vanwege mijn wilde donkerbruine krullenbol en door mijn donkere ogen die heel vurig worden als ik fanatiek word of boos ben. Nog steeds ben ik vrij tenger en niet heel groot, toch heb ik al van jong af aan genoeg energie voor meerdere bengeltjes bij elkaar, ik kon het thuis af en toe behoorlijk laten knallen.

Om die energie een beetje te levellen deden mijn ouders mij op karate en later op kickboxen, dat ik nog steeds fanatiek beoefen. Verder was ik buiten schooltijd zo vaak mogelijk op de skatebaan te vinden, om daar met mijn vriendinnen en vrienden de meest woeste capriolen uit te halen. Ik voelde me ontzettend thuis in dat wereldje van trial and error, van niks moet en alles mag, van los-vaste vriendschappen, van roekeloos stunten, van vrolijke onzin uitkramen en van de bijbehorende looks van lekkere losse kleding en hoody’s en mutsjes en scheuren in je broek en regelmatig her en der een pleister of drukverband.

Ik had dus een zorgeloos leventje en toen ik een half jaar terug van de middelbare school kwam was ik van plan een jaar te gaan reizen. Helaas bleek afgelopen voorjaar echter dat mummy ernstig ziek was, amper twee maanden later overleed ze in juli en liet ze daddy en mij diep verdrietig achter. Na enkele weken wist ik mezelf weer op te rapen, maar daddy bleef maar in zijn verdriet steken, op de bank hangend, ondertussen steeds verder vervettend. Overdag werkt hij in een metaalwerkplaats op een industrieterrein buiten Liverpool, en hij zal daar best wel goed zijn in het dingen van staal maken en zo, maar thuis leek hij eerder een hulpeloze naaktslak. Alles liet hij aan me over, de tuin, poetsen, koken, de was, ongegeneerd liet hij zich in zijn verdriet alles maar aanleunen.

Door mummy’s dood en door daddy’s totale hulpeloosheid gooide ik mijn plannen om te gaan reizen overboord, ik kon hem toen niet in de steek laten. En dus deed ik de tuin en poetste en kookte en waste en sloofde ik en ruimde ik achter daddy’s kont alles op, terwijl ik ondertussen maar moest zien te accepteren dat er thuis totaal niks uit zijn handen kwam. Tot ik besloot dat het zo niet verder kon. Het werd tijd dat zowel daddy als ik weer ons leven gingen oppakken en dus legde ik hem een ultimatum voor.

Binnen een paar maanden zou hij selfsupporting moeten worden want met Kerstmis zou ik naar Kitzbühel gaan, samen met Roan, een van mijn maatjes op de skatebaan. Niet dat ik iets met hem heb, ik ben trouwens sowieso nog maagd, tot nu wilde ik geen gedoe aan mijn lijf, ondanks al die skaterboys die zo’n beetje om beurten proberen me zo ver te krijgen dat ze hun pik in mijn poesje mogen steken. Nee, het is zo dat Roan gaat al jarenlang met zijn ouders op wintersport gaat en nu is hij zo daar goed in geworden dat hij er als skileraar gaat werken. Ik praatte veel met hem over de toestand thuis en het leek hem wel goed voor mij om mee te gaan. Er is in Kitzbühel genoeg werk te krijgen in de hotels en ja, ik vond het dus ook een goed idee met hem mee te gaan, zodat er nog íets van mijn tussenjaar terecht zou komen.

En zo begon ik dus met de heropvoeding van daddy. Om te beginnen moest hij voortaan na het eten gaan wandelen, de eerste dag een kwartier en daarna er steeds wat minuten bijplakken tot hij minstens een uur liep. Ondertussen leerde ik hem zijn eigen kleding op te ruimen en hoe de was te doen. Toen hij dat in de vingers had liet ik hem steeds andere delen van het huis poetsen en uiteindelijk kwamen het boodschappen doen en koken aan de beurt. Niet dat ik tegen Kerstmis nou zorgenvrij was dat hij het wel zou redden maar ik ging toch, het zou beter voor hem en ook voor mij zijn. Gelukkig had ik wel mama’s zus tante Gena voor mijn karretje weten te spannen, zij woont niet ver van Liverpool en zij zou de eerste tijd om de paar dagen een oogje in het zeil houden.

Snowboardles

En zo kwam ik dus in Kitzbühel terecht. In hotel Kaiserhof, bij het beginpunt van de kabelbaan naar de Hahnenkamm, vond ik werk als kamermeisje slash hulpje voor van alles en nog wat. Welk rooster ik ook heb, iedere dag heb ik wel een uurtje of vier de tijd om de sneeuw in te trekken, vroeg in de morgen of juist laat in de avond, als de pistes feestelijk verlicht zijn. Als het even kan zoek ik dan Roan op, die overdag meestal wel op de oefenpistes is te vinden met groepjes mensen die in skiën of boarden les van hem krijgen.

Ik had dus niet verwacht dat het zo moeilijk is, dat snowboarden, nog heel vaak geeft hij me aanwijzingen waar ik op moet letten. Lef is niet het probleem, ik ben niet bang om onderuit te gaan. Wat dat betreft is het hier in de sneeuw fijner dan in de skatehal, als je daar op je snufferd gaat is het meestal goed raak met een buts of een schaafplek. Het gaat in mijn geval meer om dingen af te leren, een board vraagt om een heel andere techniek en evenwicht.

Maar goed, er komt dus schot in de zaak, want dit keer lukt het me prima in de richting van Roan te glijden, die lager op de piste op me wacht. Volgende probleempje is echter tijdig afremmen, met al een behoorlijk vaartje suis ik recht op hem af en terwijl hij me toeroept dat ik moet remmen is het al te laat. Ik doe echt wel mijn best om het board op tijd dwars te zetten maar de timing is nog niet helemaal je dat want ik klap frontaal tegen hem op. Nou, in ieder geval is het een prima zachte landing want een seconde later lig ik languit op Roan en gieren we het allebei uit van de lach.

Dat gaat goed tot het moment dat we elkaar even goed aankijken, dan wordt het ongemakkelijk, zoals al wel vaker afgelopen paar dagen. Ik weet dat Roan iets met me wil en ik vind hem met zijn blauwe ogen en lange blonde haren ook echt wel een lekker ding, bovendien is hij ook nog eens heel lief voor me. Maar ik ben net van daddy als handenbinder verlost, daar moet nog even niet een claimend vriendje voor in de plaats komen. Dus klauter ik van hem af, doe alsof er niks aan de hand is en even later glij ik het volgende deel van de piste af, met Roan die voor zijn eigen veiligheid dit keer naast me boardt.

Het liefst was ik meteen als freestyler gaan boarden, het lijkt me wel wat om net als in de skatehal ook hier jumpend vanaf schansen een beetje te stunten in de lucht of los te gaan op een circuit van halfpipe en rails en wat al niet meer. Maar Roan heeft me ervan overtuigd dat ik beter kan beginnen met freeride, dat er meer op is gericht om eerst goed te kunnen boarden en een berg zowel on- als off-piste te leren ‘lezen’.
Over enkele maanden is hier een regionale wedstrijd voor freeriders en daar zou ik graag aan meedoen. Op zich is me nu onderhand wel helder wat ik technisch moet kunnen, dus weet ik wat me de komende weken te doen staat, oefenen en nog eens oefenen.

Scheerbeurtje met publiek

Ik moet rond een uur terug zijn in het hotel, vandaag heb ik dienst in de wellness. Het is enkele dagen na Nieuwjaar, er mogen ook mensen van buiten het hotel gebruik van maken en al enkele dagen is het heel druk. Ik werkte er tussen Kerst en Oud en Nieuw al een keer eerder en vond het heel leuk om te doen, een beetje de boel netjes houden en de mensen die er tussen de baden en sauna’s door wat relaxen hapjes en drankjes brengen. Het werken daar heeft éen nadeel, omdat iedereen er bloot of met alleen een badjas moet kunnen rondlopen is het er bloedheet, en dit keer zorg ik ervoor dat ik daarop gekleed ben.

Ik heb een eigen piepklein kamertje in de personeelsafdeling op de zolder van het hotel, pal onder het immens grote schuine dak van dikke spanten en balken. De badkamer deel ik met een stuk of tien andere jongens en meiden die er ook allemaal bivakkeren. Momenteel ze zijn allemaal aan het werk en ik ben blij dat ik hem dit keer even voor mezelf heb. Het geeft me de kans me zonder pottenkijkers te douchen en voor de grote spiegel snel nog even mijn scheerbeurtjes bij te werken.

Na het douchen bekijk ik me eens kritisch in de spiegel. Ik zou best ietsje groter willen zijn maar verder ben gelukkig met mijn lijf. Ik heb een leuk gezicht met bijna zwarte ogen, een witte huid, van nature behoorlijk rode lippen en donkerbruine alle kanten opspringende krullen. Verder heb ik geen grammetje vet op mijn lijf, mijn buik is strak en plat en mijn tieten zijn gelukkig klein en stevig. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik door het leven zou moeten gaan met van die meloenen op mijn lichaam.

Het is al half twee, ik moet opschieten. Ik wil nog snel even mijn oksels bijwerken omdat ik een mouwloos jurkje aan ga doen en ja hoor, precies op het moment dat ik spiernaakt voor de spiegel sta en mijn eerste oksel wil gaan scheren komt fuckfuck Sem de badkamer binnen. Sem is een echt leuke Hollandse jongen, net als ik hier om te boarden, zijn enige nadeel is dat hij zijn kamertje naast het mijne heeft en nogal opzichtig achter me aan zit. Ik weet dat hij de vroege ontbijt- en lunchdienst had in de keuken en hij komt duidelijk afgedraaid binnenlopen, maar fleurt helemaal op als hij mij in beeld krijgt. Niet te geloven, dat heb ik natuurlijk weer, had ik dit nu toch maar in de douchecabine gedaan, want nu zit ik opgescheept met een gast die nog net niet zijn mond heeft open heeft hangen en alleen maar ‘whow’ kan zeggen.

Ik reageer bitchy: ‘nog nooit een blote meid gezien?’ Hij grijnst breed: ‘jawel hoor, Hollandse meiden maar nog nooit zo’n mooi Engels grietje.’ Ik steek mijn tong uit en doe verder alsof hij er niet is. Natuurlijk snapt hij ook wel dat hij me verder niet opzichtig moet gaan staan bekijken maar heel toevallig moet hij zich natuurlijk óok scheren. Hij komt dus naast me staan, en omdat ik hem via de spiegel steeds zie loeren besluit ik hem dan ook maar een showtje te geven. Dus de ene arm omhoog en uitvoerig scheren, dan dezelfde procedure met de andere arm, terwijl beide keren mijn bijbehorende tietje ietsje wordt opgetrokken, zijn ogen vallen er bijna uit. Dan werk ik ook nog gauw even het donkere driehoekje boven mijn kutje bij, met als gevolg dat hij zichzelf een behoorlijke jaap op zijn wang bezorgd. Ik doe met een dikke grijns wat deodorant op, trek mijn badjas aan en met een knipoogje en een ‘toedeloe’ smeer ik hem.

Wijs geworden door die eerste keer toen ik het bloedheet kreeg in de wellness, kleed ik me nu dus zo luchtig mogelijk. Ik doe alleen een slipje en een beha aan, met daar overheen het mouwloze zomerjurkje dat ik bij de set kleding van het hotel kreeg. Het staat me goed, het sluit mooi aan op mijn lichaam en hoewel ik er natuurlijk wel het verplichte witte schortje op moet dragen zie ik er toch niet al te tuttig uit. Ik trek nog een lijntje om mijn ogen, zet mijn lippen wat extra aan met rood, haal een borstel door mijn krullen die meteen daarna toch weer alle kanten opspringen en dan ben ik er klaar voor.

Tjongejongejonge in de wellness

Als mijn dienst begint is het nog niet heel druk in de wellness, maar rond een uur of drie gaat het stevig sneeuwen en dan kan je op je vingers uittellen dat het hier in no time helemaal vol zit. De eerste keer vond ik het wel een beetje wennen, zo tussen al die bloterikken mijn werk te doen, maar nu zie ik het al niet meer, behalve als er heel soms een echt lekkere blote vent tussen loopt, dan heb ik natuurlijk mijn ogen niet in de zak. De meeste mensen gaan in badjas gekleed op de ligbedden liggen, maar regelmatig blijven ze ook helemaal bloot, uitdampend na de sauna.

Al gauw is het hard aanpoten, als eerste moet ik eerst alle ruimtes droogwissen en de toiletten en douches een tussenbeurt geven, daarna moet ik helpen in de bediening. Rond de beide zwembaden staan tientallen ligbedden en in de relaxruimtes branden open haarden waar omheen grote loungebanken en fauteuils staan. Rond vijf uur is elke plek bezet en wil zo’n beetje iedereen tegelijk bediend worden met een drankje en meestal wat nootjes of borrelhapjes.

Op een bepaald moment wordt het in de achterste hoek van de ligbedden rond het zwembad wat rumoerig, er liggen drie jongens van ongeveer mijn eigen leeftijd nogal luidruchtig te kletsen en te ginnegappen. Ik merk aan de andere gasten dat het ze stoort, dus loop ik naar het drietal toe en vraag hen het wat rustiger aan te doen. Het was me al duidelijk dat het net als ik Engelsen zijn en nu hoor ik aan hun bekakte accent dat ze absoluut uit een dure wijk in Londen komen, ik schat ze in op Mayfair of Chelsea. Ze bekijken me eerst alsof ik een lastige vlieg ben, dan zegt een van die jongens nadat hij eerst mijn naambordje bekeek: ‘…oké juffrouw Jeaney, oké… dat doen we maar dan moet je ons wel even drie bier en wat nootjes brengen.’ Inderdaad, kakkers dus.

Ik laat ze expres wat langer wachten en als ik uiteindelijk op ze toeloop met hun bestelling, blijkt al snel dat ze een ‘verrassing’ voor me hebben bedacht. Ze hebben hun ligbedden uit elkaar geschoven en hebben ter hoogte van hun heupen de bijzettafeltjes tussen hen in gezet, zodat ik me over hen heen moet buigen. Als ik de drankjes op de tafeltjes wil zetten schuiven ze alle drie tegelijk de overslagen van hun badjassen uit elkaar, zodat een brede strook van hun naakte lichamen zichtbaar wordt, met in het midden natuurlijk hun pikken. En of ze het er om deden, geen idee, maar die liggen als in slagorde, nog slap maar al wel redelijk gevuld, alle drie links omhoog op hun buik. Bij dit alles heeft diezelfde jongen die de bestelling deed als begeleidende tekst: ‘…pff, wat is het warm hier hè, juffrouw Jeaney…?’

Wat ik al dacht, kakkers dus, maar toch ook wel grappig, ik kan dit wel waarderen. Niet dat ik er al veel verstand van heb, maar zelfs ik zie wel dat ze alle drie leuk wat gereedschap tussen hun benen hebben zitten. Ik doe echter alsof het me geen zier interesseert en terwijl zij liggen te grinniken om hun grap, buig ik me rustig en dieper dan normaal over hun lichamen heen en zet ik de drankjes en nootjes op de tafeltjes. Bij de jongen die steeds het woord doet buig ik nog wat dieper door, blaas dan met een ‘… pfff…’ een keer stevig over zijn pik en als ik me weer opricht zeg ik, zo beleefd als ik kan: ‘Inderdaad heren, het is heel warm hier, maar deze drankjes zullen u wel verkoelen. Op welk kamernummer mag ik de consumpties plaatsen?’

De jongens hadden duidelijk niet verwacht dat ik zo cool zou reageren, ze grinniken wat en dan zegt die ene jongen: ‘We zitten niet in het hotel. Sullivan, Peter Sullivan is de naam, juffrouw jeaney, u mag alle ballen inzetten op mij.’ Zo dubbelzinnig als maar kan natuurlijk maar ik antwoord: ‘komt in orde, meneer Sullivan, ik zal mijn best doen. Oh, en vergeet u straks dus niet de tip?’ draai me meteen om. Ik hoor ze achter me behoorlijk grinniken, pff, wegwezen hier, even buiten uitdampen…


Happy New Year! X. Zazie