Tijdens het eten wilde de dame van de OR weten hoe het kwam dat DT en de firma Duyvestein met elkaar in de clinch waren gekomen. Fred keek haar aan. “Mevrouw… Ik ben aan het eten. Als ik over die firma ga vertellen kost me dat m’n eetlust. Zoals u ziet heb ik nogal wat calorieën nodig, dus graag uw vragen opsparen tot na het dessert. Dan kan ik rustig verder eten, dank u wel.” Rogier keek van de een naar de ander, zei niets, maar lachte en een donkere blik van Fred ging zijn richting uit.
Na het dessert zei de directeur: “Dame, heren: ik stel voor dat we even naar mijn kantoor gaan en daar wat dingen bespreken. Komt u mee?” We liepen achter hem aan en zaten even later in een nogal spartaans ingerichte ruimte. Een bureau, een aantal archiefkasten en een zitje voor vier personen. Hij trok zijn bureaustoel erbij.

“Ga zitten. Graag wil ik van u, meneer Jonkman, een advies horen wat dit ziekenhuis nu moet doen.” Ik dacht even na. “Allereerst: heeft u connecties met de andere ziekenhuizen in Nederland?” Hij knikte. “Natuurlijk. Hoezo?”
“Advies een: dan zou ik, als we zeker weten dat alle verdachten zijn opgepakt, die een spoedbericht sturen wat dit ziekenhuis vandaag is overkomen. En alle instellingen die zaken deden met die club uit 020 adviseren om eventuele contracten asap te verscheuren en nooit meer zaken te doen met die firma. Reden: beschaming van vertrouwen.
Twee: hen adviseren om ook hun geschiedenis qua storingen en ‘oplossingen’ eens bijzonder goed door te lichten. Wellicht komen er nog meer van dit soort namaak-storingen aan het licht. Dat zorgt er niet alleen voor dat die instellingen veiliger zijn, maar geeft ook meer bewijslast richting Duyvestein en z’n malafide vriendjes.
Drie: laat een deskundig ingenieursbureau uw noodstroomvoorziening renoveren. Ik heb daar een presentatie over gegeven, maar het staat u uiteraard vrij om met een ander bureau in zee te gaan. Ons bedrijf, DT, wil die opdracht graag aannemen, maar ik denk dat er wel een nette procedure is voor een offerte-aanvraag. ten slotte is het wel gemeenschapsgeld waar we over praten.”

Hij knikte kort. “Ja, die procedure is er. Vastgesteld door het ministerie. En daar dienen we ons aan te houden. Ik had de opdracht graag zonder verder gedoe aan uw bedrijf willen gunnen, maar dat kan helaas niet.” “Meneer, het is niet ‘mijn bedrijf’. Het is het bedrijf waar ik werk.” Ik wees naar Fred. “Het is het bedrijf waar wij werken. Fred als ICT-er, ik als teamleider. En als Rogier zich in de toekomst een beetje gedraagt, ga ik er over denken om hem een plekje in mijn team te gunnen." Ik zweeg even, keek Rogier nogal doordringend aan en vervolgde: "Maar dan zal er eerst nog aardig wat koffie door hem gezet moeten worden en netjes voor mij op tafel gezet worden, meneer van der Vlist!”
Het laatste deel van de zin beet ik hem toe en Rogier schoot in de lach. “Oh, je bedoelt…” “Ja, rotzak. Hier beneden in de hal, toen je me opdracht gaf om koffie te halen.” Ik keek de directeur en de dame van de OR aan. “We zaten beneden in de hal tijd te rekken met die monteur en meneer hier ging even ‘de chef’ uithangen. En ‘monteur Kees’ moest koffie voor hem halen…”
Er werd gelachen en Rogier stond op, pakte de koffie kan schonk mijn kopje nog een keer vol. “Wilt u melk erbij meneer Jonkman? En hoeveel suiker?” “Geen melk en twee suiker en dat weet je best, vuilak!” De dame van de OR keek van Rogier naar mij. “Jullie kennen elkaar best goed, zo te zien…?”
Ik wees. “Mag hij vertellen. Dan ga ik genieten van deze liefdevol ingeschonken koffie.”

Rogier gniffelde. “Een paar weken terug had ik twee weken vakantie. Lekker op de motor door Duitsland toeren, mooie plekjes bekijken. Op een woensdagavond was ik neergestreken op een camping in de Harz, aan een stuwmeer. Prachtig plekje. Ik had me nét geïnstalleerd toen er een Nederlandse camper rustig langs mijn tentje reed. Meneer Kees Jonkman liep er, met zijn echtgenote Joline, voor en wees de chauffeur waar de camper moest staan. Ik bekeek het handeltje even. En toen de camper stilstond ging de deur open en renden twee knappe jongedames rechtstreeks vanuit de camper het stuwmeer in. Kleren gewoon nog aan. Enfin, even later doken Kees en zijn echtgenote ook met kleren en al het water in. Zo gek als een deur.
De volgende ochtend hoorde ik wéér gespetter in het water: hetzelfde gezelschap, nu in nette bikini's en een zwembroek overigens. Toen heb ik mijn zwembroek ook maar aangetrokken en een duik genomen. En tijdens het zwemmen werd ik door Kees hier uitgenodigd voor een bak ochtendkoffie.
Een lang verhaal kort: dezelfde avond had ik verkering met een van de twee knappe jongedames. Charlotte heet ze. En haar zus Margot kreeg twee weken later verkering met een van de teamleden van Kees.” Hij grijnsde. “Ziehier een deel van mijn motivatie om bij DT te gaan solliciteren, want beide dames werken daar ook, als econoom in het backoffice.”

Fred gromde. “Ja, breek me de bek niet los. Kwamen binnen als twee uiterst bescheiden dames die al schichtig begonnen te kijken als ik een keertje mijn neus snoot. Nu zijn het twee krengetjes die regelmatig de boel op stelten zetten.” “Als ik bij DT kom te werken, zal ik Lot wel temmen, hoor Fred.” Rogier keek plagend en ik zei droogjes: “Ja, dat dacht Gerben ook… Gerben is het teamlid wat met Margot verkering kreeg.” De directeur schudde zijn hoofd. “Je hoeft niet weg, Rogier…”
Die keek plotseling serieus. “Meneer, even zonder dollen: ik heb hier ruim twee jaar met veel plezier gewerkt, maar ik merkte dat het steeds correctief bezig zijn me tegen ging staan. Ik wilde ook mooie dingen ontwerpen. En dáár zijn ze in Gorinchem best goed in. Ik wil aan de wieg staan van dingen, niet halverwege zaken moeten corrigeren.”
“Als je aan een relatie begint, mag je er van uit gaan dat je op enig moment aan een wieg staat, Rogier. Daarvoor hoef je niet baan te veranderen, hoor.” De directeur had een klein glimlachje om zijn mond. “Of moet ik je een weekje laten meedraaien bij de afdeling verloskunde? Wellicht ben je dan wel van gedachten veranderd… Zeg het maar.”
Fred en ik lachten hem uit en hij mopperde: “Ik ga Lot wel even bellen. Zeggen dat de crisis hier is opgelost.” Fred kwam overeind. “Nee. Dat ga je nog niet doen, Rogier. Pas op het moment dat wij bericht van Anne krijgen dat iedereen van Duyvestein is opgepakt die hier iets mee te maken heeft. Tot die tijd: radiostilte. Ook naar je vriendinnetje, denk er aan.” Rogier knikte peinzend. “Je hebt gelijk. Sorry.”

Fred pakte zijn telefoon. “Ik ben Anne wel even.”
Even later hoorden we: “An, Fred hier. Alles opgepakt?”
“Hé Fred… Sorry, ik had je eerder moeten bellen. Ja, alles wat opgepakt moest worden zit nu in een arrestantencel. Inclusief de echtgenote van de hoofdverdachte, want die had er ook mee te maken. Het pand van de firma wordt, as we spreak, leeggetrokken; alle digitale gegevensdragers worden naar het bureau gebracht. Daarna wordt het pand verzegeld; niemand mag er meer in tot de OvJ het weer vrijgeeft.”
“Mooi An. Dus er kan nu met derden over gesproken worden?”
“Ja. Twee journalisten van ATV5 stonden in no time voor ons neus toen we een van de verdachten arresteerden. En die stonden even later ook op de Zuidas, toen we het pand betraden. Dus…”
“Mooi. Dan lichten wij ook onze directie in.”
“Is goed! Fred, tot ziens, ik kom wel een keer aanwaaien in Gorinchem, oké?”
“Prima. Dag An.”

Hij legde zijn telefoon weg en keek Rogier aan. “Zo. Nu mag je je vriendinnetje bellen, makker. En Kees: jij Joline.” “Mijn vrouw”, verklaarde ik. “Die blonde dame die vorige week…?” De dame van de OR keek vragend en ik knikte. “Die ja. In feite de architect van het plan om Duyvestein in de val te lokken.” “Oei… Geen dame om tegen je te hebben, geloof ik.” Fred grijnsde breed. “Zo klets je daar maar eens uit, Kees.”
Nu was het mijn beurt om te lachen. “De Engelsen hebben daar een mooi spreekwoord voor, mevrouw. ‘If you can’t beat them: join them.’ En dat heb ik dus maar gedaan, afgelopen juni ben ik met haar getrouwd.” “Hohoho, meneer Jonkman!” donderde Fred. “Je vergeet iets héél belangrijks!” Ik knikte. “Ja, sorry.” Ik wees op Fred. “En ik ben samen met hem getrouwd. En zijn vrouw.” Gefronste wenkbrauwen waren de reactie.
“Kees en ik zijn al tien jaar buds. We hebben samen in Oirschot in één Infanteriegroep gezeten, hebben samen in Afghanistan een aantal nogal bloedige gevechten tegen de Taliban gevoerd, waarbij hij mijn leven redde en ik het zijne. Onze echtgenotes spreken ook één taal en zijn dikke vriendinnen. En daarom besloten we om samen te trouwen. Dezelfde datum en tijdstip, dezelfde trouwlocatie en ambtenaar van de burgerlijke stand, dezelfde receptie, diner en feest. Alleen de bruidssuites hebben we maar even gescheiden gehouden. Er zijn ten slotte grenzen.”
“Wauw… Geen frustraties uit Afghanistan overgehouden, heren?” De directeur keek ons doordringend aan en ik antwoordde. “Niet meer. We hebben er beiden last van gehad, omdat het doden van mensen of het fouilleren van lijken geen dagelijkse bezigheid voor ons was. Maar mede dankzij onze echtgenotes, elkaar en een beetje hulp van Veteraneninstituut… Wij hebben geen PTSS of zo, meneer. Anders konden we ons werk niet doen.”
Hij knikte langzaam. “Mooi. Je hoort wel eens verhalen…”
Fred onderbrak hem. “Ja, die hoor je wel eens. Of je leest ze. Grotendeels bullshit, door de pers opgeklopt.” Hij keek naar mij en ik knikte. “Geen woord aan toe te voegen, makker.” Rogier stond op. “Dame, heren: ik loop even naar beneden, naar mijn collega die nachtdienst heeft, daarna ga ik richting huis. Het was me het dagje weer wel.” Fred en ik knikten. “Goed plan. Wij gaan ook in de richting.”

We namen afscheid en de directeur keek me aan. “Verwacht binnenkort een offerteaanvraag, meneer Jonkman. Iemand die hier voor gaat liggen, moet wel een heel goed verhaal hebben.” Ik knikte. “Dank voor het voortrouwen meneer. Maar houd u zich alstublieft aan de geldende procedures in uw branche. Geen zin in gedonder.”
Hij knikte en we liepen naar beneden en de hal in. “Ik ga naar Rhenen, jongens”, zei Fred. “Morgen weer vroeg op. Rogier, see you, Kees, tot morgen.” Hij dreunde de hal door.
“Kom anders bij mij nog een bak koffie drinken, Kees. Daarna mag je naar huis.” Ik knikte. “Leuk. Even jouw huis bekijken en Lot plagen…” Hij snoof. “Waar staat je auto?” Ik wees. “Betaal je parkeerkaartje en wacht dan dáár maar.” Een minuut later reed ik achter hem aan het terrein af. We slingerden een stukje door Nijmegen heen en Rogier stopte even later op de oprit van een redelijk nieuw huis.
Garage op de begane grond, twee verdiepingen er boven… Zag er goed uit. Ik zette de auto voor het huis. De voordeur ging open en Lot kwam naar buiten rennen. Ik gniffelde inwendig. Mevrouw Charlotte had er blijkbaar op gerekend dat Rogier alleen kwam: ze droeg een best wel kort rokje en een shirtje met een nogal diepe hals. Hoge hakken en een donkere panty. Ze omhelsde Rogier hevig en ik hoorde hem nog net zeggen: “Kalm aan mooie meid… Ik heb bezoek meegenomen.”
Ze keek verschrikt om en ik lachte haar uit. “Krijg ik ook zo’n welkom, Lot? Oh, ik zie het al. Laat maar.” Ze bloosde hevig. “Hoi Kees. Kom, naar binnen. Ik ben reuze nieuwsgierig!” In de hal kreeg ik van Lot ook een knuffel. “Liever hier binnen, anders vinden de buren er iets van!” “Ja, dat snap ik wel… In deze outfit.” Een boze blik kwam terug. “Pestkop. Maak je eigen koffie maar, ik doe het niet!”
Rogier grinnikte. “Ik ben wel blij met deze outfit, schat. Maar dat laat ik je wel merken als Kees richting Joline is. Maar… Koffie, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee dank je. Als je een glas cola voor me hebt? Zit ook genoeg cafeïne in voor een wakkere terugreis.” Even later zaten we op wat stoelen en vertelde Rogier wat er voorgevallen was. En aan eind van het verhaal zei Lot: “Dus het hele misdadige zootje zit nu in de gevangenis?” “Nou nee; ze zitten in politiecellen. Twee in Nijmegen, de rest in Amsterdam. In afwachting van hun verhoor. Als die sessies achter de rug zijn, én hun digitale archief is nagekeken, zullen ze wel weer voorlopig op vrije voeten komen.
Maar Ingenieursbureau Duyvestein kan haar deuren wel sluiten denk ik. Niemand zal meer met deze club in zee willen gaan. Los van het feit dat ze, in ieder geval van mijn ziekenhuis een nogal forse schadeclaim kunnen verwachten. En ik denk dat dat niet de enige klant is die er zo over denkt.”
Lot knikte. “Mooi. Uitkleden die lui. Dát zal ze leren.” Ik stond op. “Helemaal mee eens, Lotje. En hetzelfde gaat Rogier zo dadelijk tegen jou zeggen, als Kees z’n hielen heeft gelicht. Want je ziet er uit alsof je grote plannen met je vriendje hebt.” Weer bloosde ze en Rogier grijnsde breed. “Ik geloof niet dat dat vriendje daar problemen mee heeft, maar we zullen zien. Ehhh… Kees: mijn hobbykamer laat ik je een volgende keer wel zien. Er uit en de groeten aan Joline.” Een knuffel van Lot en een hand van Rogier later trok ik de deur achter me dicht.

Ik reed weg. Iets verderop stopte ik de auto even en belde Joline. “Hoi schat. Ik heb Rogier bij Lot afgeleverd. Lot zag er uit alsof ze woeste plannen had met haar techneut, dus ik ben maar vertrokken. Sta nu nog in Nijmegen, maar ik hoop over een uurtje thuis te zijn, oké?” Ik hoorde: “Nou, dan zal ik me ook maar eens klaar gaan maken voor woeste plannen met mijn vriendje. Goed ideetje van Lot!” Ik zie je straks, Kees. Kalm aan rijden, denk er aan.” “Ik zal de paarden niet afjakkeren, Freule. En by the way: ik heb al gegeten.” “Mooi. Tot straks, schatje.”
Ik reed verder. Nijmegen uit, de A 326 op om even later de A50 weer op te rijden. Deze route was nét iets korter. De cruisecontrol ging op 120; het was rustig op de weg. Wéér langs Hulphond Nederland… Binnenkort eens met Joline gaan praten of wij geen geschikt gastgezin konden zijn. De meeste hulphonden waren Golden Retrievers, Labradors of poedels. Of kruisingen daar tussen. Wel honden die beweging nodig hadden en ruimte. De beweging konden we ze wel geven, maar of een appartement, ook al was het bijzonder ruim, de geschikte plek was voor een pup…
Maar ik zou het wel bijzonder leuk vinden! De weken met Bengel waren heerlijk geweest… Alleen moest je een maand of 15, 16 afscheid nemen van zo’n dier omdat het de vervolgopleiding in zou gaan. En dat zou wel eens pittig kunnen zijn… Hoe noemde Peter van Uhm dat ook alweer? Oh ja… “mijn Fishermanfriends-momentje” Zo’n moment dat de tranen even in je ogen springen. Verdomme, maar dat wist je van te voren. En bovendien: de hond zou iemand anders z’n leven een stuk aangenamer kunnen maken. Of dat nou iemand in een rolstoel was of iemand met PTSS-klachten; de hond gaf zo iemand een stuk vrijheid.

Al filosoferend reed ik uiteindelijk Veldhoven binnen. Auto in de garage, lift in en naar boven. Eerst mijn mooie vrouw maar eens een dikke knuffel geven en haar vertellen dat die klootzak met z’n louche vriendjes achter tralies zat. Ik gniffelde. Wie weet kreeg ik nog een ‘passende beloning’ van Joline… Toen ik de deur open deed riep ik: “Ik ben er weer!” De kamerdeur ging open en Joline stond voor me. “Hoi Kees…”
Ik slikte even. Haar haren om haar hoofd gevlochten, haar ogen prachtig opgemaakt, rode lippen, een lange, donkerblauwe jurk aan en op hoge hakjes… “Wauw… Wat zie jij er vreselijk mooi uit, Joline…” Ze strekte een arm uit en trok me naar zich toe. “Ja. Voor jou. Ik wil je. Want je hebt Nederland weer een beetje veiliger gemaakt, hoorde ik van Lot en Rogier.” Ik kuste haar en zij kuste me vurig terug, terwijl ze zich tegen me aan wreef. Even later keek ik haar aan. “Lot heeft jou gebeld?” Ze schudde haar hoofd.
“Nee, ik heb Lot gebeld, een half uurtje geleden.” Ze giechelde. “En volgens mij heb ik hen een beetje gestoord. Toen ze me had verteld dat die club ui 020 achter tralies zat, zei ze: ‘Ik ga ophangen, Jo. Rogier en ik waren druk, toen jij belde.’ En daarna verbrak ze de verbinding.” Ik knikte. “Dat begrijp ik wel. Toen ik bij hen binnenkwam, zag Lotje er bijzonder appetijtelijk uit. Hoge hakjes, panty, kort rokje en een blouse met nogal wat inkijk. En Rogier zei na de koffie: ‘Mijn hobbyruimte laat ik je een andere keer wel zien, Kees.’ Kortom: ik werd er nog nét niet uitgesmeten.”
Joline giebelde. “Arme kerel. Denk je even te kunnen bijkomen van een paar pittige uurtjes, word je weer op straat gezet… Maar: wat wil je drinken, Kees?” Ik keek op mijn horloge. Ja, het kon nog. “Geef me maar een wijntje, schoonheid. Ben ik wel aan toe.” Ze dirigeerde me naar de bank. “Zitten jij, Jolientje schenkt je drankje wel in en neemt er zelf ook eentje.” Even daarna zat ze dicht tegen me aan, een arm om me heen. Toen ze haar benen over elkaar sloeg, viel haar jurk open: door een lange split in de jurk kon ik een groot deel van haar mooie benen zien. “Lekker onderstel, mevrouw… Daar ga ik eens van genieten.”
“Dat mag. Daarvoor heb ik deze jurk aangetrokken. Maar vertel ondertussen ook maar wat er exact in Nijmegen is gebeurd.”

Terwijl ik af en toe van mijn wijn nipte, deed ik compact verslag van de gebeurtenissen van die middag en besloot me: “… Jouw gevechtsplan werkte feilloos, Jolien. Ze zijn beiden, zowel die monteur als Duyvestein met volle kracht in de val gedonderd die jij had gemaakt. Véél effectiever dan wanneer het ziekenhuis digitaal was waren losgekoppeld van Amsterdam. Die hele firma naar de verdommenis. Jammer voor de lui die er werkten en er niets mee te maken hadden, maar als dat vaklui zijn, hebben ze zó een andere baan.” Ik snoof even. “Tenzij dat ze zichzelf belangrijk maken en zich plotseling ‘cohortleider’ gaan noemen…” Joline knikte langzaam. “Ja, dan wordt het wat moeilijker en klappen ze tegen ene Jonkman aan. Zielig.”
Ik haalde mijn schouders op. “Het werk wat die meneer mij liet zien was ook niet echt indrukwekkend, hoor. Dat kon ik als eerste- of tweedejaars student al.” Ik keek even voor me uit en dacht na. “En ik ga Theo adviseren om niemand, maar dan ook niemand van die club aan te nemen. Ook al is hij of zij nog zo briljant: ex-werknemers van Duyvestein moeten we niet bij DT hebben. Ik wil er in ieder geval geen bij de Piraten hebben. Ze nemen een stuk attitude mee, en die is ronduit giftig.” Joline haalde haar schouders op.
“Joh, er is nogal een geografisch verschil tussen Amsterdam en Gorinchem. De kans dat er eentje van Duyvestein bij ons solliciteert acht ik redelijk miniem. En anders komen we er snel achter door zijn of haar C.V. te lezen.” Ze legde een hoofd op mijn schouder. “En nu, voordat we overgaan op andere zaken, meneer Jonkman: hoe deed Rogier het?” Ik moest even glimlachen.

“Rogier had, voordat de actie daadwerkelijk begon, nogal wat last van zijn zenuwen. Stond te ijsberen in zijn bureau terwijl Fred en ik rustig koffie zaten te drinken. We hebben hem toen maar een lesje gegeven. Het lesje ‘nu is het in andere handen. Wij hebben ons werk gedaan; anderen moeten de klus klaren.’ Daar had hij aanvankelijk wat moeite mee, maar na een snauw van Fred en nog eentje van Kees snapte hij het wel een beetje.
En voor de rest: met Rogier een robbertje knokken zou wel eens fors pijn kunnen doen. Volgens mij is hij redelijk bedreven in judo of zoiets. Hij haalde die monteur ten minste uiterst effectief onderuit toen die er vandoor wilde gaan en had zijn arm in een greep die ik niet kende. Meneer de monteur zei op dat moment alleen maar heel hard ‘Auwwww’ en stribbelde niet meer tegen. En toen Duyvestein die vergaderzaal wilde verlaten lag hij na twee stappen al tegen de vlakte; Rogier vloerde hem met een voetveeg en daarna zat Rogier bovenop ‘m, ook met de arm van Duyvestein in een nogal ongemakkelijke hoek. Ik geloof dat meneer de directeur blij was toen een politieman zich over hem ontfermde. Het scheelde in ieder geval negentig kilo boze Rogier.”
Joline gniffelde. “Mooi. Wéér een potentiële uitsmijter of BHV-er bij DT. Dat wordt zo langzamerhand wel een bijzonder veilig bedrijf, Kees.” Ik knikte. “Zeker weten… Met een privé-gorilla, een paar fitnessbeulen, een judo-goeroe, een paar dames die in staat zijn om je in no-time helemaal de hoek in te kletsen en niet te vergeten de achter-achter-achterkleindochter van Kenau-Simonsz Hasselaar én de blonde feeks van Gorinchem… Lekker veilig bedrijf, ja.”
Joline kroop tegen me aan. “Bijna net zo veilig als een zeker appartement in Veldhoven. Maar daar loopt als bonus een hele lekkere vent rond. En die ga ik nu mee naar bed nemen. Want morgen loopt de wekker weer om 05:30 af en moeten we wel fris en fruitig zijn.” Ze stond op en pakte mijn hand. “Kom je met je bruid mee, mooie vent?” Ze zette een voet op de bank, zodat er een mooi been vlak voor me zichtbaar werd door de split in haar jurk. Ik streelde haar been; vanaf haar knieholte langzaam naar boven. “Met zo’n lekkere sexy bruid mee? Dat lijkt me heerlijk…” Joline trok me overeind. “Kom op dan. Als je me hier over mijn benen zit te strelen kunnen we gaan dweilen. Geen zin in; ik wil lekker in bed met je vrijen. Rondje lopen, daarna bij mij op bed komen.”

Snel liep ik door het huis: keuken controleren, ramen dicht, voordeur op slot, alarm er op… klaar. En toen ik de slaapkamer binnenkwam lag Joline al op bed. Eén been verleidelijk zichtbaar door de split in haar jurk. “Wauw… Tegen zo’n charme-offensief ben ik niet bestand, schat.” Ze trok haar jurk wat op en een tweede been werd zichtbaar. “Dan zal ik het offensief nog maar wat uitbreiden”, zei ze plagend. “Tenslotte moet je zeker zijn van de overwinning voordat je het gevecht aangaat. Kleed je uit, Kees Jonkman en trek daarna mijn jurk uit.” Mijn kleren vlogen op een stoel en ik voelde de blik van Joline op me. Mijn paal werd hard! Toen ik naakt was kwam ze langzaam overeind en kwam tegen me aan staan, haar armen om me heen.
“Maak mijn jurk los, Kees. En laat ‘m langzaam zakken. Lang…zaam.” Ik maakte de rits op haar rug open en streelde haar rug. Ik voelde een dun BHtje. Langzaam trok ze haar armen uit de jurk en even langzaam liet ik het kledingstuk zakken. “Streel me, Kees. Streel me overal waar je die jurk verwijderd.” Haar stem was zacht en laag.
Ik streelde haar rug, toen haar schouders en volgde de dunne bandjes van haar BHtje naar haar borsten. Het was een flinterdun BHtje, in feite meer versiering dan een kledingstuk om de borsten van een vrouw te ondersteunen. Een smal kanten randje en voor de rest dun en doorzichtig nylon. Haar tepels waren duidelijk zichtbaar en voelbaar. “Wat mooi, schat…” Joline giebelde even. “Arnhem” was het enige wat ze zei. Ze wreef zich tegen me aan.
“Verdergaan, Kees. Zó lekker…” Haar jurk hing nu op haar heupen en billen, vastgehouden doordat we dicht tegen elkaar stonden. Toen deed Joline een klein stapje naar achteren en ruisend gleed de jurk op de grond. Een kort, wijd onderrokje werd zichtbaar, daaronder haar mooie, lange benen, eindigend in haar pumps. Ze stapte uit haar jurk en duwde me naar achteren, tegen het bed aan. Mijn hoofd was nu ter hoogte van haar poesje en ik rook haar geur.
“Je ruikt heerlijk, Joline…” “Zitten jij. Voél me, Kees. Streel me, betast me, vinger me… Laat me klaarkomen door je handen en je mond. Alles is voor jou. En jij bent voor mij.” Ze zette een knie op het bed, trok haar onderrokje omhoog en trok me naar zich toe. “Kus me! Lik me over mijn slipje en proef…” Ik keek tegen haar slipje aan: een soortgenoot van haar BH: dunne kanten randjes, voor de rest doorzichtig nylon. En in dat nylon zat al een vochtig plekje! Langzaam streelde ik haar over haar warme benen; haar nylons voelde vreselijk sexy.
Eenmaal in haar knieholten hoorde ik boven me: “Rotzakje… Je weet precies waar ik… Ohhhh… Wat lekker! Je maakt me zo geil hiermee!” Ze trok haar onderrokje over mijn hoofd en trok mijn hoofd tegen zich aan. “Lik me! Lik m’n geile poesje en laat me klaarkomen… Lekker over jou heen klaarkomen, geile schat van me…” Ik kon niet anders dan haar likken; ze zette haar benen wat uit elkaar zodat ik beter tussen haar benen kon likken. “Jolien! Je bent heerlijk! Zo opwindend om jou te proeven en te voelen…”
Ze kreunde.
“Als je zo doorgaat: er komt zo dadelijk nog veel meer, schatje. Allemaal voor… Ahhh! Kees! Ik ga klaarkomen! Lekker kletsnat klaarkomen! Lik je geile meisje! Lekker tussen m’n geile benen likk…” Ze haalde diep adem en duwde haar benen tegen mijn hoofd en mijn hoofd tegen haar kletsnatte slipje. Ik kom nergens meer heen en voelde alleen nog maar Joline om me heen. Plotseling begon ze te schokken en droop er weer een straal vocht over mijn mond. Vaag hoorde ik haar grommen; mijn oren werden door haar benen dichtgehouden, maar dat boeide me niet zo; ik genoot van mijn heftig klaarkomende vrouw!
Schaamteloos liet ze zich gaan en we genoten er allebei van! Na een minuutje liet ze me los, trok haar onderrokje van mijn hoofd en zakte ze naast me op bed, hijgend en even tot niets meer in staat. Langzaam streelde ik een mooi en sexy been in nylon. Boven haar knie was ze nat. Na een paar minuten deed ze haar ogen open.
“Kéés… Was ik dat?” Ik knikte. “Gelukkig wel, mooie, sexy vrouw van me. Iemand anders had het behoorlijk koud gekregen; die zou op een ijsberg zijn klaargekomen.” Ze glimlachte mat. “Die heb ik niet gevoeld. Alleen maar een paar heerlijke handen en een tong die me vreselijk liet klaarkomen. In mijn slipje nog wel… Je bent niet eens bij me binnen geweest.”
Ik gniffelde. “Het was dan ook een héél lekker en sexy slipje, Jolien. Ik heb ook genoten hoor.” Ze kwam een beetje overeind, verontrust kijkend. “En jij? Ben jij…?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Maar nogmaals: Ik heb vreselijk van je genoten. Lekker tussen je benen mogen strelen, je lekkere slipje betast en gelikt, jouw vocht geproefd en je heerlijk zien en voelen klaarkomen. En dat mocht ik allemaal doen met een hele sexy vrouw… Mijn vrouw.”
Ze trok mijn hoofd naar zich toe. “Je bent een heerlijke minnaar, Kees. En nu mag jij genieten. Ik ga je vreselijk laten klaarkomen. Even blijven liggen jij; niet wegrennen naar je machines of naar Bach; ik heb je zó te pakken.” “Wegrennen naar Bach? Ik denk niet dat ze in de hemel lekkere lingerie hebben, schat.” Ze gniffelde en stond op. “Vraag maar eens aan zo’n dooie moslimstrijder.” Ze rommelde wat in een laatje en kwam toen weer op bed liggen. “Zo. Nu ga jij lekker op je rug liggen en Joline Jonkman gaat jou verwennen.”

Ze had twee nylons gepakt en drapeerde die over haar handen en armen. Ze ging op mijn bovenbenen zitten en begon me te strelen. De dunne stof voelde heerlijk. Joline zag dat ik genoot en glimlachte lief. “Margot en Lot hebben dit de laatste keer bij mij gedaan… Ik dacht dat ik gek werd!” “Bedank hen maar namens mij… Hadden ze nog meer van dit soort opwindende ideetjes?” “Niet alles tegelijk willen, rupsje Nooitgenoeg… Ga nu maar lekker genieten van je eigen geile vrouw en haar sexy lingerie…” Zo boog zich voorover en kuste me. Even streelde ze met haar in nylon gewikkelde handen over mijn tepels en ik huiverde. “Is dat lekker?”
Ik knikte. “Net als jij het in je poesje voelt als ik je over tepels streel… Dit voel ik héél goed op een bepaald plaatsje, schat.” Ze giechelde. “Goed dat ik het weet…” Ze schoof met haar natte poesje heen en weer over mijn paal. “Dat is óók lekker, Kees… Jouw harde pik tegen mijn clit…” Haar stem stokte even. “… Weten dat jij zo dadelijk lekker gaat spuiten…” “Wil je het in je poesje voelden, schat?”
Ze schudde haar hoofd. “Nee. Net als jij mij zag klaarkomen, wil ik het ook bij jou zien! Zo opwindend om … jouw sperma te zien komen…” Ik voelde hoe zij weer vochtig werd; als ze heen en weer ging klonken er nu soppende geluidjes. Haar vingers streelden nu constant over mijn tepels en ik raasde met een bloedgang op een orgasme af. Joline voelde dat ik bijna moest klaarkomen. “Toe maar schatje… Toe maar, laat het maar komen! Voel je mijn geile nylons? Over je benen, en nu ook op je borst? Geile, sexy nylons van je geile vrouw, Kees… Voel maar lekker…”
Ze kraste nu met haar nagels over mijn tepels en dat haalde me over de streep. “Jolién! Zo geil…” Ze keek omlaag naar mijn paal. “Lekker spuiten, mooie vent…” En dat deed ik! De eerste straal spoot ik in mijn hals, de rest ving zij met haar handen op. “Lekker…” Toen ik leeg was liet ze me haar handen zien: de nylons stof zat vol met klodders zaad. “Maak m’n BHtje eens los, Kees.” Even later viel het dunne kledingstuk van haar borsten. “En nu…” Joline drukte haar nog in nylon gehulde handen tegen haar tepels en smeerde haar borsten in met mijn sperma. Haar onderlichaam gleed over het mijne en ze kwam nog een keertje klaar! Ik voelde een warm stroompje over mijn paal glijden en ze schokte.
Toen keek ze me aan. “Lekker… Sperma-tieten…” Toen wreef ze even tussen haar benen en smeerde ook haar eigen vocht over haar tepels en giechelde. “Een beetje van mezelf en een beetje van Kees…”

Ik schoot in de lach. “Rare troela… Kom hier, ik wil je zoenen!” Ze ging op me liggen, haar hoofd naast het mijne. “Je hebt me vreselijk laten genieten, mooie vrouw. Wat ben jij toch een heerlijke meid…” Een lange zoen volgde en toen hoorde ik: “En jij bent mijn lekkere majoor. Die ik kan verleiden, die ik kan laten genieten en die mij laat genieten tot ik kletsnat klaarkom… Heerlijk!” Even lagen we te doezelen, tot Joline weer overeind kwam.
“Ga je even mee onder de douche, Kees?” Ze klom van me af en trok me overeind. “” Kom ridder. Doe je harnas uit, want anders gaat het roesten. En dat knarst zo tijdens zo’n riddertoernooi. Maakt geen goeie indruk op de knappe jonkvrouw.” “Daar heb ik wel een middeltje voor, mevrouw. Gewoon alle scharnierpunten insmeren met sperma.” Ze trok haar neus op. “Jaja… Daar heb je een jaarproductie voor nodig, ridder. En volgens mij is één keer peer jaar smeren niet genoeg om roestvorming te voorkomen.”
“Dan doe ik er wat van uw vocht bij, freule. Smeert ook prima, heb ik tijdens diverse gelegenheden gemerkt…” Wéér een vies gezicht. “En dan tijdens het toernooi naar bedorven vis stinken? Wat zal het publiek daarvan denken, riddertje?”
Onschuldig zei ik: “Die denken dan: ‘Hé, die ridder heeft al iets leuks met die mooie jonkvrouw gedaan… Slimme vent, hoor!’ Ze snoof. “Vast. En als je het toernooi gewonnen hebt, kijkt de jonkvrouw in kwestie wel link uit om met jouw leuke spelletjes te gaan doen in bed. Niet alleen stink je naar rotte vis, maar ooit heb ik eens iets vernomen over jouw voeten, na een patrouille. Het arme kind rent gillend weg en sluit zich de rest van leven op in een klooster.”
Ik haalde mijn schouders op. “Dát is pas zonde… Maar kom, lieve en verleidelijke bruid van me: douchen. Lekker warm, geen kouwe plens. Slapen doen we toch wel, denk ik.” Onder de douche kroop Joline dicht tegen me aan. “Vond jij het lekker, Kees? Met die nylons?” Ik kuste haar. “Ja. Heerlijk Ik wist niet dat ook mijn tepels zó gevoelig waren. Als de gelegenheid zich voordoet: bedank de zussen hartelijk namens mij.”
Ze giechelde. “Ik zal dat dan maar doen als we weer eens met z’n drieën op bed liggen. En ze meteen daarna een spreekverbod opleggen. En Kees…” Ze keek me van dichtbij aan. “…Je mag dat ook bij mij doen. Met lekkere dunne nylons om je handen. Geen panty, maar nylons. Voelt nét anders. Lekker over mijn borsten strelen, met je nagels over m’n tepels… En dan weer over mijn natte poesje, en weer terug op m’n tepels… Hebben de zussen die nacht ook gedaan.
En soms tegelijk; twee handen in nylons op of in m’n poesje en tegelijk twee handen op m’n tepels… Ik dacht dat ik gek werd!” Ik kuste haar. “Lekker toch? Geniet ervan, schat. Dan zuipen Gerben, Rogier en ik wel een fles Jägermeister leeg. Oók gezellig…” Ze snoof. “Zuiplappen.”
De kraan werd dichtgedraaid. “Zo. Er uit en afdrogen, lover. Dit meisje wil naar bed.” “Jááá… Ik nu ook wel. Lekker met dit meisje naar bed gaan…” Een afkeurende blik volgde. “Niks ervan. Handjes netjes boven het dekbed en slapen, meneer. Morgen is het om 05:30 weer reveille.” Ze zag me kijken en snauwde meteen: “Ja, reveille, maar zónder die bugel, Kees! Als je me dat flikt…” Ik gniffelde. “Ik ben nog steeds een open boek voor je, merk ik wel.” Tien minuten later lagen we, dicht tegen elkaar aan, in bed. “Lekker slapen, mooie jonkvrouw. Ik zal m’n harnas niet al teveel laten knarsen.”
“Idioot… Welterusten.” Even later zakte ik weg.

De maandagochtend was bijna routine. Op één dingetje na: na de ochtendkoffie gingen Fred en ik even bij Theo langs om verslag uit te brengen over wat er in Nijmegen was gebeurd. Aan het einde van het verhaal knikte hij. “Mooi werk. Een ziekenhuis wat gewoon door kan draaien, een concurrent buiten gevecht gesteld en wéér een stel boefjes achter de tralies. Nogmaals: goed werk heren majoors.” Hij gniffelde. Fred knikte. “Dank je wel. Maar Jolien heeft in feite het plan opgesteld en Rogier heeft ook een behoorlijk handje meegeholpen, Theo. Laat hen dat ook even merken alsjeblieft.”
Theo bromde. “Joline: oké. Maar ik schat dat Rogier in Nijmegen wel wat complimenten krijgt. Hoef ik niet bij te dragen hoor.” “Doe maar wel”, bromde Fred. “Anders krijg je van Lot de wind van voren.” Theo zuchtte. “Oké… Dat doe ik dan wel via Charlotte. Stelletje zeikers.” Hij wees op de deur. “Er uit. Ik moet directeur spelen.”
’s Middags gingen we rennen onder leiding van Fred, lunchen, werken en in no time was het half vijf. “Kees… Ga je mee?” Joline stond in de deuropening. “Lot en Mar zijn al richting Veldhoven. Doen nog even boodschappen en koken vanavond.” Ik stak een duim op. “Lekker…” Bureau opruimen en afsluiten en even later zat ik achter het stuur. We kletsten nog wat over de dingen van vandaag, totdat mijn telefoon ging. Ik drukte op de ‘oké’ toets van de carkit.

“Met Jonkman, goedemiddag.”
“Ha Kees, met Bas van Leeuwen. Stoor ik?”
“Nee hoor, we rijden op de snelweg richting huis. Vertel het maar, Bas.”
“Ik hoorde vanmiddag dat een zeker ingenieursbureau uit Amsterdam effectief om zeep is geholpen? Onder andere door jou en je bud Fred, klopt dat?”
“Jouw inlichtingendienst werkt nog steeds prima, merk ik.”
Hij grinnikte kort. “Mag ook wel. Ze worden er goed voor betaald. Kan ik morgen eens in Gorinchem langskomen, ergens in de ochtend? Ik heb ’s middags een bespreking in Tiel, dus Gorinchem ligt op de route. Kan ik eens kijken wat voor bedrijf DT is en eens kennismaken met jullie directie.”
“We zullen Theo influiten, Bas. Hoe laat ongeveer?”
“Rond een uur of negen? Komt dat uit?”
“Is prima. Jullie zien me wel verschijnen. Tot morgen.” Klik.

Ik keek Joline aan. “Nou… hoog bezoek morgen dus. Ik zal Theo bellen, dan kan hij z’n goeie pak aantrekken.” Joline fronste. “Goeie pak? Echt niet. Hij doet maar gewoon. Die man komt ‘even’ snuffelen. Is geen officieel bezoek, hoor. Om je eigen woorden van een jaar geleden te gebruiken, Kees Jonkman: ’t Is geen circus bij DT, ben jij belazerd.”
Ze gniffelde. “Dat zei je tegen me toen ik over kleding zat na te denken nadat ik aangenomen was als hoofd Backoffice, weet je nog?” Ik zat weer eens stuk. “Wat voor geheugen heb jij? Telkens word ik met m’n eigen uitspraken verslagen…” Ze wees op haar hoofd. “In ieder geval een prima werkende harddisk. Geen draaiende delen, wel enorm veel data-opslag.” “Ja, dat is te merken, potdorie… Jaja, straks, als we thuis zijn, schat.” De hand en de vinger waren alweer tevoorschijn gekomen. “Ik help je wel even herinneren, majoor Jonkman!” Ze klonk strijdvaardig en ik zuchtte maar weer eens…

Eenmaal thuis werden Joline en ik op de bank gecommandeerd. “Zitten jullie! De meisjes koken, dan gaan we lekker eten en daarna kunnen wij niksnutten als jullie afwassen.” Lot keek streng. “Je hebt al aardig geoefend, Lotje…” gniffelde Joline. “Ik zal Rogier eens vertellen wat een bitch jij kunt zijn.” “Poeh! Dat weet hij al lang hoor!” “Ik hoor net dat het tijd is voor een goed gesprek met vriend Rogier”, merkte ik pesterig op.
“Dat heeft Henk al voor je gedaan, Kees. En het resultaat is dat Rogier binnenkort bij DT komt werken. Dan kun je, tijdens het tekenen, misschien ook proberen een goed gesprek met hem te voeren, maar of dat lukt… Ik betwijfel het.”
Charlotte stak haar tong naar me uit en Margot vulde nogal kattig aan:
“En van die ‘goeie gesprekken’ met jou heb ik van Gerben nog weinig meegekregen. Alleen maar technisch gewauwel over warmtewisselaars die niet van het goeie type zijn en extra bochten in een installatie. Sjonge, wat een goeie gesprekken. Dan kun je nog beter in een voetbalkantine gaan zitten. Daar hebben de gesprekken waarschijnlijk meer inhoud. En als het de gesprekken niet zijn, zijn het de bierglazen wel. Gétver!”

Ik keek Joline aan. “Wat heb jij die meiden gevoerd vanmiddag? Puberhormonen? Waar zijn die twee lieve, uiterst schuchtere meisjes gebleven die om de twee zinnen ‘Ja, meneer Jonkman’ zeiden en al in elkaar doken als ik m’n neus snoot?” Twee bruine krullebollen kwamen uit de keuken. “Die zijn ‘gone with the wind’, meneertje. Opgevoed door een nogal doortastend stel uit Veldhoven en vervolgens hebben twee heren, de een uit Nijmegen en de ander uit Waardenburg, ze nog even wat steviger in het zadel gezet.
Voeg daar nog een vriendengroep van veertien personen bij, twee stellen lieve ouderparen en een strijdbare tante en begrijp je wel dat die o zo schuchtere meisjes zijn veranderd in twee pittige dames!” Margot dreigde met een vleesvork.

Joline stond op en sloeg haar armen om hen heen. “Ja, en daar zijn we reuze-blij mee. Twee meiden die zich niet meer laten intimideren.” En met een blik naar mij: “Zelfs niet door een majoor van de Landmacht!” Ik snoof. “Echt wel. Als ik Fred een voorzetje geef…” “Jij geeft Fred helemaal niks, Kees Jonkman! Ja, een dubbele BigMac misschien, als jullie weer eens samen op stap zijn, maar geen voorzetjes om deze meiden te plagen. Denk er aan!” Joline’s ogen stonden op scherp. Ik gniffelde.
“Volgens mij kijkt Fred me net zo woest aan als ik een voorstel in die richting doe, schat.” Joline knikte. “Mooi. Dan heeft majoor van Laar ten minste naar me geluisterd. Nu jij nog, lomperd.”
Drie dames keken me streng aan en ik zuchtte maar weer. Lot tikte Margot op haar schouder. “Kom zus, verder met het eten, anders brandt het aan. Gaan we niet willen.” De rust keerde terug. Tijdens het eten vertelde ik globaal wat er in Nijmegen was gebeurd. Lot wist het meeste al, maar Margot slechts het globale verhaal; Fred had een paar dingetjes op het Backoffice verteld. Maar er zat mij nog één dingetje dwars.

“Lot… Doet Rogier iets aan judo of zo? Ik zag hem een paar moves maken die er nogal geroutineerd uitzagen…” Ze giechelde. “Mijn vriendje is Ni-dan jiujitsu. De tweede zwarte band. Heeft hij twee jaar geleden in Delft gehaald, vlak voor z’n afstuderen. Daarna ging hij aan het werk, verhuisde terug naar Nijmegen en heeft er niet zo veel meer mee gedaan. Maar zoals hij zei: ‘De meeste grepen en bewegingen zitten nog wel in m’n systeem. Voldoende om de meeste lui van me af te houden. Of van jou, natuurlijk.’ Ik heb ’m daarna maar een dikke zoen gegeven.”
Ze lachte nu breeduit en ik keek somber. “Dat had ik eerder moeten weten. Een jiujitsu-fanaat bij de Piraten… Eén verkeerd woord en je ligt op de grond met een gebroken arm of zo.” Joline keek me aan. “Wel eens goed voor jou, zo’n lesje nederigheid.” Ik bromde. “Melissa was al genoeg… Nu Rogier er nog bij… De ‘Fabulous Forteen’ staat gewoon synoniem met een ordinaire knokploeg!”
Margot knikte. “En soms is dat maar goed ook. Dan kunnen we met ons veertienen hard van ons af meppen als één van ons iets wordt aangedaan.” Lot knikte. “Zo is dat, zus!” Na het eten ruimden Joline en ik de etenstroep op en even later maakten we koffie.

En tijdens de koffie keek ze me een paar keer aan. “Jij zit met iets omhoog, Piraat. Voor de dag ermee!”