Het eerste stuk van dit verhaal verwijst naar gebeurtenissen die worden beschreven in deel 31. (Muffer)

We zijn een paar jaar verder; Ingeborg en Mark en Emma en Henning hebben een tweetal eilandjes naar hun zin gevonden aan een kreekje iets ten noorden van Marsviken en hebben daar hun blokhutten op gebouwd. De ligging was gunstig want Marko had intussen een vaste betrekking bij Vincents handelsfirma Kristina Trade en moest daarvoor vaak naar het kantoor in Mariehamn en Henning vloog regelmatig half Scandinavië rond om pianorecitals te geven. Heel vaak deed hij dat samen met Mette die als violiste naam begon te maken.
Emma was vaak bij Grethe te vinden. Het huis van Grethe bleek een trefpunt te zijn van völvas en Emma voelde zich daar als een vis in het water tussen al die wijze vrouwen die haar zonder uitzondering met groot ontzag behandelden. Eigenlijk was dat het enige dat ze minder leuk vond want ze was liever een anonieme luisteraar tussen de anderen.

Ondertussen was er niet heel veel veranderd; Jessie vlinderde als altijd rond in een heerlijke wereld van kerels die ze leuk vond en waarmee ze zich heerlijk vermaakte wanneer ze daar behoefte aan had, en dat was eigenlijk best wel vaak, en Mettes wilde promiscuïteit was een beetje bedaard; ze had twee bedvriendjes, dat was Henning, waarmee ze het regelmatig deed wanneer ze samen op tournee waren (Emma wist daarvan en had er geen moeite mee) en als ze thuis was, was daar Tim, en Tim was de enige waarvan Mette wel eens gedacht had dat ze er ooit mee zou kunnen settelen. Helemaal bedaard was ze niet, want daarvoor was ze nog veel te onrustig en regelmatig was de deur van haar kleedkamer op slot na een optreden en werd ze heerlijk ‘bedankt’ door een willekeurige bewonderaar die bloemen bracht, maar het zou Mette niet zijn als ze ook niet wilde weten of hij iets lekkers voor tussen haar zachte dijen meegebracht had.
Toch was er één van de drie wilde grietjes die ongemerkt een vaste relatie had gekregen en dat was Marit. Die was steeds vaker samen met Marko, één van de tweeling van Petter en Anita, en ze was zich er van bewust geworden dat hun samenzijn steeds meer over andere dingen ging dan alleen maar heerlijke seks, hoewel seks uiteraard altijd heerlijk was.

Op een mooie zomermiddag toen ze met een grote groep vrienden en familieleden op het eiland van Petter en Anita waren vertelde Marko tegen Anita en haar zus, zijn tante Tine, dat hij misschien wel met Marit verder wilde. Tine schrok een beetje want zij realiseerde zich dat daarmee het moment gekomen was dat ze een besluit moesten nemen over het geheim; het feit dat Marko en Jarno geen tweeling waren zoals ze dachten, maar twee halfbroers waarvan Petter van allebei de vader was en Tine de moeder van Marko en Anita de moeder van Jarno. In een opwelling pakte ze Marko’s rechterhand en op dat moment viel het Marko op dat Tine tussen haar duim en wijsvinger precies zo’n moedervlekje in de vorm van een vlinder had als hij! En plotseling trof het woord moedervlek hem als een dreun tussen zijn ogen. Hij keek naar het moedervlekje op zijn hand en toen naar dat van zijn tante en als een tsunami trok het schokkende vermoeden door hem heen. Zou het kunnen dat… en hij durfde het bijna niet te denken. Maar Tine zag dat hij het geraden had en wilde het niet langer voor zich houden. Met een panische blik in haar ogen keek ze naar haar zus.
Rose en Emma zagen het gebeuren; Marko had het geheim geraden en ging uitleg vragen. Tine was in paniek want ze had geen idee wat ze moest zeggen of hoe ze het moest uitleggen en Anita al evenmin.

Rose en Emma keken elkaar aan en Emma stapte naar voren.
Anita, Petter, Tine, Marko Timo Lida en Jarno kom eens hier" riep ze zacht. " Ik wil dat jullie in een kring gaan zitten en elkaars hand pakken. Toen zag ze Marit “Marit kom er ook bij. Voor jou is dit ook belangrijk.”
Ze sprak heel zacht, maar met zoveel gezag dat iedereen zonder vragen deed wat ze zei. Zijzelf ging tussen Anita en Tine in zitten en Jarno aan de andere zijde van Anita en Marko aan de andere kant van Tine. En toen de kring gesloten was vielen bij iedereen de ogen dicht en verschenen er beelden in hun geest..
Ze zagen een grasveld met drie naakte mensen. Ze herkenden Petter Anita als twintigers en Tine als een jong tienertje. Het was heerlijk zonnig en ze dronken cider en snoepten van stukjes koek waarvan ze wisten dat het spacecake was. Ze voelden de erotische opwinding van de drie, en zagen ze ze met elkaar vrijen. Eerst Petter met Anita waarbij Tine zijn ballen streelde en later Tine met Petter waarbij Anita toekeek hoe haar kleine zusje samen met haar vriend een intens orgasme beleefde. Daarna, als in een caleidoscoop, talloze korte flitsende beelden waarbij de drie telkens intense seks hadden en niemand zich op welke manier dan ook inhield. Toen werd het even zwart. Daarna kwam het grasveld waar ze op dit moment waren voor hun ogen. Anita zat, duidelijk zwanger, naast haar jonge tienerzusje die ook een dikke buik had. Ze leunden tegen elkaar aan en Anita probeerde haar kleine zusje te troosten die onbedaarlijk huilde. "Ik wil mijn kindje niet afstaan!" riep ze snikkend.
"Petter heeft een plan" hoorden ze Anita zeggen. "Je blijft bij ons op het eiland tot je bevallen bent en dan kan het kindje als het geboren is, bij ons blijven en zullen wij er voor zorgen. Dan kan jij weer naar school en je school afmaken, en later kom je ook hier wonen en zorg je voor je eigen kindje." Ze zagen Tine bezorgd kijken. "Dus dan krijgen jullie de voogdij?" Anita knikte "Ja dat denk ik wel maar jij bent natuurlijk altijd in de buurt" Tine bedaarde gaandeweg.
Het volgende beeld was de slaapkamer die was ingericht voor een dubbele bevalling, want zowel Anita als Tine stonden op het punt hun kindje ter wereld te brengen. Een verloskundige liep van het ene bed naar het andere en vrijwel tegelijk werden de twee baby's geboren.
Toen de rust een beetje was weergekeerd ging de verloskundige met Petter naar de woonruimte en daar dronken ze een kop thee terwijl Tine en Anita uitpuften, beiden met hun kindje op hun buik. Vervolgens kwam er een reeks van beelden van de opgroeiende kinderen; eerst Marko aan de borst bij Tine en Jarno bij Anita, en later de twee jongens als peuters, kleuters en beginnende pubers, maar telkens er tussendoor Tine die elke keer weer weg moest naar huis in Jomala, weg van haar zoontje. Allemaal voelden ze haar pijn maar de twee jongens hadden een gelukkige jeugd, zich niet bewust van het drama.
Toen liet Emma ze voorzichtig wakker worden. Iedereen in de kring keek een beetje verdwaasd rond, maar Marko sprong op en omarmde Tine. Woordeloos knuffelde hij haar maar keek toen naar Anita en trok haar er ook bij.
Zo stonden ze met z’n drieën in de kring en kusten elkaar.

Rose nam Emma apart. “Wat heb je dit knap gedaan” fluisterde ze.
Emma haalde haar schouders op. “Ik werd geleid” zei ze “het idee landde plotseling in me en ik wist dat ik de beelden in hun hoofden kon laten zien en hun liefde voor elkaar kon doorgeven.”
Petter, Anita, Tine, Marko en Jarno waren aan een tafeltje vlakbij het water gaan zitten en Rose en Emma zagen dat Marko de handen van beide vrouwen streelde terwijl ze rustig met elkaar praatten.

Maar terwijl de familie van Marko de nieuwe situatie aan het verwerken was, ontstond er bij Emma plotseling een soort onrust. Ze wilde naar Henning toe. Ze voelde dat er ergens een omslag had plaatsgevonden en ze wilde bij hem zijn zo lang het nog kon. Alsof er een oproep voor mobilisatie op de radio was geweest. En ze wist dat zij het was die voor die mobilisatie werd opgeroepen.

Ze voer naar hun eiland en tijdens die vaartocht zag ze haar geliefde voor zich. Ze vermoedde dat haar een gevaarlijke missie wachtte en ze wilde zo lang als het kon bij hem zijn.
Op hun eilandje aangekomen zat Henning met een glaasje cider op het terras van hun gloednieuwe blokhut. Ze legde haar boot aan en stormde op hem af.
Hij stond op en lachend om haar wilde ‘jongemeiden’ gedrag omarmde hij haar.
“Oh Henning, wat ben ik blij dat ik thuis ben. Ik heb je nodig.”
Henning voelde haar lichaam tegen zich aan kronkelen en wist wat ze wilde. Maar nu keek ze hem aan en fluisterde “ik wil een kindje, ik wil jouw kindje in mijn buik. Ga mee naar binnen dan doen we het.”
Hijzelf wilde dat al langer, eigenlijk vanaf het moment dat de blokhut door hun was betrokken had hij zichzelf en Emma in gedachten samen met een klein babietje op het terras zien zitten, maar hij had er met Emma nog niet over durven beginnen, en waarom wist hij zelf niet.
Maar nu was kennelijk het moment. Emma nam hem mee en ze kleedden elkaar uit. Ze pakte zijn polsen en keek hem aan en hij zag haar alsof het voor de eerste keer was; haar prachtige figuur met de mooie stevige borsten, haar heerlijk gevormde heupen en haar lange benen die vloeiend overgingen in smalle enkels en mooie kleine voetjes. Iedere vezel in zijn lijf aanbad haar. Op haar beurt bewonderde Emma haar geliefde. Zijn sterke lijf, zijn vlakke buik met het mooie sixpack en zijn formidabele orgaan dat keihard en trillend omhoog stond. Elke vezel in haar lichaam verlangde naar hem en ze voelde dat dat bij hem ook zo was. Ze zou deze keer niet de völva zijn, maar gewoon een jonge griet die met haar geliefde ging neuken tot de stukken er af vlogen. Ze zou hem keer op keer naar een knallend hoogtepunt voeren en hij zou haar ontvankelijke baarmoeder telkens vol spuiten met zijn potente levensbrengende zaad. Ze voelde haar buikje al samentrekken van genot en gooide hem achterover op het bed en dook op hem.
Toen Henning zijn dikke paal omstulpt voelde worden door Emma’s gretige neukorgaantje had hij de gewaarwording dat hij helemaal omhuld werd door zacht pulserend vrouwenvlees en de omgeving verdween en hij smolt volledig samen met deze vrouw waar hij zo intens van hield. Samen stormden ze onstuitbaar in heerlijke golven naar een draaikolk van fel licht en toen ze daar in stortten waren ze één ziel en één lichaam waarbinnen haar wachtende en smachtende eitje moeiteloos werd gevonden en doorboord zodat de deling al in een vergevorderd stadium was toen hij later die nacht voor de zoveelste maal haar baarmoeder over liet vloeien van warm sperma.

De volgende morgen ontbeten ze samen.
“Ik moet weg, ik ben geroepen” zei ze op ernstige toon.
“Je loopt toch geen gevaar?” vroeg hij.
“Alleen als ik dat zelf meebreng” antwoordde ze.
“Waar ga je naar toe?”
“Eerst naar Grethe, en daarna weet ik het niet” zei ze. “Maar ik weet dat dit het is waarvoor ik ben opgeleid.”
Henning kon niets zeggen. En toen ze in haar boot stapte om naar Marsviken te varen was hij nog steeds sprakeloos.
“Kijk naar me uit, ik kom terug” fluisterde ze en voer weg zonder nog om te kijken.

De eerste confrontatie.

Emma stond voor het kantoor van Kristina Trade toen ze een stukje verderop een jongen zag die een meisje ruw vast greep. De jongen was groot, knap en sterk en het meisje was klein tenger en oogde angstig. De knul probeerde haar te kussen maar zij stribbelde heel erg tegen. Even later gilde ze hard, maar niemand kwam haar te hulp. Emma ging er op af. Ze wist dat ze het meisje kon helpen, maar hoe dat stond haar nog niet helder voor de geest. Ze pakte de jongen bij zijn schouder en die liet meteen het meisje los en draaide zich naar haar om.
“Hallo Emma” zei hij met een triomfantelijke grijns “wat ben je toch makkelijk te manipuleren..”
Emma verstijfde even bij het zien van het kwaadaardige rode licht in zijn ogen. Als een mokerslag trof haar het inzicht. Dit was haar tegenstander, hiervoor had ze haar opleiding ontvangen. En ze wist ook wie hij was.
“Loki” zei ze met heldere stem. Ze was nu helemaal de getrainde völva en ondanks dat ze gewoon in een t-shirt en een spijkerbroek gekleed was, wist ze dat hij haar zag in haar witte tuniek en haar zilverwitte mantel.
“Zo stoer, en toch nog maar een leerling…” lachte hij smalend.
Hij nam haar van beneden naar boven op en siste toen “Doe niet wat die vrouwen willen, blijf uit mijn buurt want de volgende keer dat we elkaar ontmoeten wordt het je dood.”
Maar Emma bespeurde een heel klein beetje onzekerheid bij hem en ze glimlachte. “Als we elkaar weer ontmoeten zal ik jou geen kwaad doen, integendeel, ik zal je genezen” zei ze met haar warme melodieuze stem die schril afstak bij zijn raspende geluid van zojuist.
Hij schudde zijn hoofd. “Ik zal je vernietigen, en geen van die vrouwen zal je kunnen redden” zei hij en hij liep het steegje in waar het meisje ook verdwenen was.
Emma ging hem niet achterna want ze wist dat het zinloos was; er zou niemand zijn.

Ze keerde om en ging bij Kristinas Trade naar binnen en begroette Mark die daar aan het werk was. “Mark wil je een kop koffie voor me maken?” vroeg ze. “Ik moet naar iemand toe. Maar ik wil eerst even een kopje koffie”
Haar broer keek haar aan. Hij voelde dat er iets gebeurd was, maar vroeg er niet naar.
Nadat ze haar koffie gedronken had ging ze naar de gang en zei tegen Mark “Ik ga, en ik weet nog niet wanneer ik terug kom.” En in de gang pakte ze haar amulet en verplaatste zich naar het grasveld voor Grethes huis.
Die kwam meteen naar buiten. Emma vertelde wat er was gebeurd.
Grethe knikte en zei “Het gaat gebeuren… Ook hij heeft jouw kracht opgemerkt en hij heeft de gedaante van de knappe jongeling aangenomen om je te ontmoeten. Het meisje was het lokaas waarvan hij zeker wist dat jij er op af zou komen. Hij is jouw tegenstander. Jij hebt bij de eerste ontmoeting met hem al laten zien dat je hem durft te weerstaan en hij weet diep van binnen dat jij de enige bent die hem misschien kan verslaan. Wees vanaf nu op je hoede, want na deze confrontatie zal je hem of zijn trawanten net zo vaak blijven tegenkomen totdat één van jullie twee verslagen is.”
Emma knikte, maar ze voelde geen angst. Ze had bemerkt waarop Loki’s macht berustte en wist nu ook waarom Freya haar had uitgekozen.

Aan de andere zijde van de brug Bifrost stond Loki. Hij betastte zijn schouder op de plaats waar Emma hem had aangeraakt. Heftige pijnscheuten trokken door zijn arm en zijn schouder en woede kolkte door zijn hoofd. Hij zou haar vernietigen. Hij zou haar martelen tot ze zou hem smeken om haar te doden, nadat hij haar alle pijnen van Helheim had laten voelen, nam hij zich voor.